Tom, Rozdzial

8001 III,28|             łatwa. Naprzód, Babinicz był w innej stronie; po wtóre,
8002 III,28|                  ale obawiał się, czy mu w okolicach Laudy nie stanie
8003 III,28|               Billewiczowi, że ma zamiar w lasy rogowskie na wschód
8004 III,28|                nie zawadzi, nie zawadzi, w żadnym razie nie zawadzi.
8005 III,28|           tymczasem przed przeważną siłą w lasy uchylić, zawsze będzie
8006 III,28|                  żeby Babinicz przyszedł w te strony, bo tym sposobem
8007 III,28|               liście jednobrzmiącym, aby w każdym razie, jeśli nie
8008 III,28|                lecz wreszcie napisała go w następujących słowach:~"
8009 III,28|                  następujących słowach:~"W ostatniej toni piszę do
8010 III,28|            życzliwości Waćpana, którą mi w drodze z Zamościa okazywałeś,
8011 III,28|                 tego spodziewać, że mnie w nieszczęściu nie zaniechasz.
8012 III,28|      nieszczęściu nie zaniechasz. Jestem w partii pana Billewicza,
8013 III,28|        natarczywością musiałam uciekać i w obozie szukać schronienia.
8014 III,28|                 pragnęła. Nawet ze łzami w oczach poczęła prosić miecznika,
8015 III,28|                Jeden i drugi chcieli się w gotowości do usług przesadzić,
8016 III,28|       przewidywał, co go czeka.~Albowiem w tydzień później Braun wpadł
8017 III,28|              tydzień później Braun wpadł w ręce Sakowicza, który kazał
8018 III,28|              zastrzelony za Poniewieżem, w ucieczce przed podjazdem
8019 III,28|              szwedzkim.~Oba listy wpadły w ręce nieprzyjaciół.~
8020 III,29|          obersztem Hamiltonem, Anglikiem w służbie szwedzkiej i komendantem
8021 III,29|                 szwedzkiej i komendantem w Poniewieżu, celem wspólnego
8022 III,29|                właśnie był gdzieś zapadł w lasy i od kilkunastu dni
8023 III,29|                 i zraniona miłość własna w szał go wprawiały, a przy
8024 III,29|          wprawiały, a przy tym cierpiało w nim i serce. Z początku
8025 III,29|                lecz później zakochał się w niej ślepo i na zabój, jak
8026 III,29|                 bledli, patrzył jak pies w oczy tej dziewczyny, ulegał
8027 III,29|                się nim jak niewolnikiem, w końcu zdradziła.~Sakowicz
8028 III,29|                 im szkodę przynosi. Więc w oczach jego Anusia popełniła
8029 III,29|                 o pomście. Chciał dostać w ręce winowajczynię umarłą
8030 III,29|                 dziewczyna miała i polec w czasie napadu, mniejsza
8031 III,29|                listem niby od Babinicza, w którym oznajmiał w imieniu
8032 III,29|            Babinicza, w którym oznajmiał w imieniu tego ostatniego,
8033 III,29|              imieniu tego ostatniego, że w Wołmontowiczach w ciągu
8034 III,29|         ostatniego, że w Wołmontowiczach w ciągu tygodnia stanie.~Miecznik
8035 III,29|               uwierzył łatwo, ufając zaś w niezwyciężoną siłę Babinicza
8036 III,29|                zakwaterował się na dobre w Wołmontowiczach, ale poruszył
8037 III,29|                   że Oleńka znajduje się w billlewiczowskiej partii.
8038 III,29|                billlewiczowskiej partii. W Taurogach, które splądrował
8039 III,29|            Andrzeja niepomiernie, że jej w Taurogach nie znalazł, ale
8040 III,29|                  załatwienia, puścił się w swe dawne strony i szedł
8041 III,29|             dawne strony i szedł za nim.~W ten sposób dotarli obaj
8042 III,29|                  ten sposób dotarli obaj w pobliże Wołmontowicz.~Miecznik,
8043 III,29|                  już od tygodnia i nawet w głowie nie postała mu myśl,
8044 III,29|            opatrzoną przez Domaszewiczów w strzelbę, umieścił w niedawno
8045 III,29|       Domaszewiczów w strzelbę, umieścił w niedawno odbudowanych domach,
8046 III,29|                 było więc nagromadzonych w głównej ulicy mnóstwo bali,
8047 III,29|                 spoza nich długo bronić.~W każdym razie zabezpieczała
8048 III,29|            Jakież było jego zdumienie, a w pierwszej chwili i przerażenie,
8049 III,29|                 się na drodze, ale idący w skok i z chmurą nieprzyjaciół
8050 III,29|                  Wołmontowiczom, świecąc w zachodzącym słońcu bronią.~
8051 III,29|                  jazda owa puściła zaraz w skok konie, pragnąc jednym
8052 III,29|            widocznie również zaopatrzony w muszkiety, bo zaraz po pierwszym
8053 III,29|                  bitwę.~Obie panny zaraz w pierwszej chwili dosiadły
8054 III,29|                miecznika podjezdków, aby w danym razie, gdyby siły
8055 III,29|             partią. Pomieszczono je więc w tylnych szeregach jazdy.~
8056 III,29|               dobrze umiała sobie radzić w pokoju z oficerami, nie
8057 III,29|                  przyszło stanąć jej oko w oko synom Bellony w polu.
8058 III,29|                  oko w oko synom Bellony w polu. Świst i stukanie kul
8059 III,29|                prochu przytłumiał oddech w piersiach. Uczyniło się
8060 III,29|              Kiemnar, musiał uchwycić ją w ramiona. Trzymał zaś mocno,
8061 III,29|                naokoło poczęli.~- Rycerz w spódnicy! - ozwały się głosy. -
8062 III,29|             następnie krew rycerska grać w niej poczęła, więc spłonąwszy
8063 III,29|                 nawet o tym, co czyni.~A w gęstwie jazdy podniósł się
8064 III,29|                  towarzyszów zapominając w zapale, że amazonki żyły
8065 III,29|        Podjeżdżali tylko ochotnicy paląc w stronę wsi z pistoletów
8066 III,29|                okap dworku, dojrzał ruch w tylnych szeregach nieprzyjacielskich
8067 III,29|                  nieprzyjacielowi odpór.~W pół godziny nowa bitwa,
8068 III,29|               którą przeprawa, zwłaszcza w pośpiechu, mogła być trudną.
8069 III,29|             pośpiechu, mogła być trudną. W jednym miejscu tylko była
8070 III,29|           częściej jakoś jął się oglądać w tamtą stronę.~Naraz, między
8071 III,29|             nadchodzi!" - pomyślał.~Lecz w tej chwili przypadł do niego
8072 III,29|               piechotę widać! - krzyknął w przerażeniu.~- Zdrada jakowaś! -
8073 III,29|                  na tę piechotę; inaczej w bok nam przyjdzie!~- Siła
8074 III,29|              godzinę, my zaś będziem się w tył ku lasom salwować.~Pan
8075 III,29|              poczęła się szybko formować w gąszczach na przyjęcie nieprzyjaciela;
8076 III,29|                 Mógł jeszcze wycofać się w tył z częścią jazdy, z pannami
8077 III,29|             pannami i szukać schronienia w lesie, lecz taki odwrót
8078 III,29|       laudańskiej, która zgromadziła się w Wołmontowiczach dla widzenia
8079 III,29|       Wołmontowicze zostałyby naturalnie w takim razie z ziemią zrównane.~
8080 III,29|             ściemniło się na niebie, ale w zaścianku blask czynił się
8081 III,29|               Chrząstowskiego, wracającą w popłochu i nieładzie, za
8082 III,29|              machnął szablą i krzyknął: "W tył, mości panowie! a w
8083 III,29|                  W tył, mości panowie! a w ordynku! w ordynku!" - gdy
8084 III,29|              mości panowie! a w ordynku! w ordynku!" - gdy nagle i
8085 III,29|                otoczony, że wpadł jakoby w pułapkę, z której nie ma
8086 III,29|                  chrapliwe głosy krzywuł w szeregach Sakowiczowskiej
8087 III,29|                watahy i warczenie bębnów w szeregach szwedzkich?~Wrzaski
8088 III,29|                  triumf, ale przerażenie w nich brzmiało.~Ogień przy
8089 III,29|                ale jak trąba powietrzna. W krwawych blaskach pożaru
8090 III,29|               Boże wielki! - krzyczy jak w obłąkaniu miecznik - to
8091 III,29|           rozlegają się przerażone głosy w Sakowiczowskim oddziele.~
8092 III,29|          nieprzyjacielska wataha wykręca w prawo chcąc umykać ku swojej
8093 III,29|                zwala się ku rzece, ginie w zaroślach, przetacza się
8094 III,29|               szablami i znikli wreszcie w krzach, w przestrzeni, w
8095 III,29|                znikli wreszcie w krzach, w przestrzeni, w ciemności.~
8096 III,29|                 w krzach, w przestrzeni, w ciemności.~Piechota miecznikowa
8097 III,29|          potrzeba; jazda stoi czas jakiś w takim zdumieniu, że milczenie
8098 III,29|                  milczenie głuche panuje w szeregach, i dopiero gdy
8099 III,29|                jakiś odzywa się nagle:~- W imię Ojca i Syna, i Ducha
8100 III,29|            którzy nam z tyłu zachodzili? W odwrocie oni teraz, ale
8101 III,29|                 oddziałem nieprzyjaciół. W Wołmontowiczach zostają
8102 III,29|                towarzyszką.~Dom ugaszono w mgnieniu oka, po czym radość
8103 III,29|                zwracając się ku stronie, w którą popędził Babinicz,
8104 III,29|              Wołmontowiczach!~Ach! gdyby w tym tłumie wiedziano, że
8105 III,29|               energii i siły, nie ustała w pracy póty, póki każdy ranny
8106 III,29|                  każdy ranny nie spoczął w chacie z przewiązanymi ranami.~
8107 III,29|                 noc nikt oka nie zmrużył w Wołmontowiczach, wszyscy
8108 III,29|         przyjęcie. Szły pod nóż hodowane w lasach woły i barany; ogniska
8109 III,29|                 aż do rana.~Anusia jedna w niczym nie mogła brać udziału,
8110 III,29|            przemian, to znów rzucała się w ramiona towarzyszce, powtarzając
8111 III,29|                 Oleńka, jakieś konie rżą w oddali...~Ale w oddali nic
8112 III,29|                konie rżą w oddali...~Ale w oddali nic nie rżało. Nad
8113 III,29|                chodziło? - myślała sobie w duszy. - Przecie list odebrał,
8114 III,29|            zaścianka.~Anusia zacięła się w milczeniu.~- Spostponował
8115 III,29|            miecznik.~Anusia zmieniła się w pokrzywę; kto z młodszej
8116 III,29|                  A może - odrzekła na to w zamyśleniu Oleńka - może
8117 III,29|            tamtej dochowuje, o której ci w drodze z Zamościa wspominał.~
8118 III,30|             zdołał się schronić do lasów w pobliżu Poniewieża. Następnie
8119 III,30|              Następnie tułał się po nich w przebraniu chłopskim przez
8120 III,30|         znacznych sił polskich zebranych w Szawlach i dalej pod Birżami,
8121 III,30|              dalej pod Birżami, zawrócił w bok ku wschodowi w nadziei,
8122 III,30|              zawrócił w bok ku wschodowi w nadziei, że do Wiłkomierza
8123 III,30|                   nie chciał tylko wpaść w ręce Babinicza, bo wieść
8124 III,30|           gruncie leśnym.~Paszy nie było w polach, konie cierpiały
8125 III,30|               ich lada chwila doścignąć.~W końcu nędza ich przeszła
8126 III,30|               usłuchał i stanął do bitwy w Androniszkach. Siły szwedzkie
8127 III,30|                  Jednakże bitwa, poczęta w Androniszkach, skończyła
8128 III,30|             Androniszkach, skończyła się w pobliżu Troupiów, pod którymi
8129 III,30|           Troupiów, jeno jak gdzie która w czasie bitwy stała, tam
8130 III,30|                  włodarzy, i radował się w sercu żniwem obfitym.~Wtem
8131 III,30|                  niż do człowieka, bo mu w wołmontowickiej bitwie nos
8132 III,30|                 stosownie postąpić.~Lecz w tej chwili nie było mu tak
8133 III,30|                 Akbahowi schował papiery w zanadrze. Akbaha zaś odesłał
8134 III,30|                zaraz ruszał do Troupiów, w których na dłuższy odpoczynek
8135 III,30|              przed nim jedna po drugiej. W przodku szedł czambulik,
8136 III,30|            liczył, reszta wykruszyła się w ciągłych bitwach, ale każdy
8137 III,30|                Tatar tyle miał zaszytych w kulbace, tołubie i czapce
8138 III,30|          praktyka tak ich wyćwiczyła, że w ręcznym spotkaniu mogliby
8139 III,30|              chodzili jak wilcy na owce. W bitwie bronili szczególniej
8140 III,30|               wielką fantazją, brząkając w litaury, świszcząc na końskich
8141 III,30|               rodzaju utworzona, zbrojna w rapiery i muszkiety. Dowodził
8142 III,30|                   przybrany jednostajnie w mundury zdobyczne, zdarte
8143 III,30|              trudy bez szemrania znosił.~W dwóch następnie idących
8144 III,30|              innym wodzem zmieniłyby się w kupę drapieżników, ale w
8145 III,30|                 w kupę drapieżników, ale w tych żelaznych rękach stały
8146 III,30|          dragonów wytrzymali, byli za to w pierwszej furii straszniejsi,
8147 III,30|             straszniejsi, biegłością zaś w ręcznym spotkaniu przewyższali
8148 III,30|                  i poszedł pokutować nie w kruchcie, ale w polu, nie
8149 III,30|            pokutować nie w kruchcie, ale w polu, nie w popiele, ale
8150 III,30|                kruchcie, ale w polu, nie w popiele, ale we krwi. Bronił
8151 III,30|                 ognistej, tylu kawalerów w tej Rzeczypospolitej, a
8152 III,30|              Częstochowę osłaniał, króla w wąwozach bronił? Kto Bogusława
8153 III,30|                  I twarz mu spłonęła, bo w tej chwili wydało mu się,
8154 III,30|                wydało mu się, że hetmana w sobie nosi. Lecz ta buława,
8155 III,30|                oczyma żaden zdrajca, jak w swoim czasie migotał Radziwiłł,
8156 III,30|           wdzięczna ojczyzna włoży mu ją w dłoń z woli królewskiej.
8157 III,30|              Dokąd ma ruszyć z Troupiów, w jakim nowym miejscu o Szwedów
8158 III,30|             Hamiltona; sięgnął więc ręką w zanadrze, wydobył, spojrzał
8159 III,30|                Tu chwycił podnóże krzyża w obie ręce i płową czupryną
8160 III,30|                płową czupryną począł bić w cokół. Inaczej dziękować
8161 III,30|                   Inaczej dziękować Bogu w tej chwili nie umiał, na
8162 III,30|                 doszedł rąk Kmicicowych. W głowie pana Andrzeja tysiączne
8163 III,30|        tatarskich.~Więc Oleńka była nie; w puszczy, ale w partii billewiczowskiej?
8164 III,30|                 była nie; w puszczy, ale w partii billewiczowskiej?
8165 III,30|             Teraz, po tylu zwycięstwach, w takiej chwale, ma prawo
8166 III,30|                  lecz Kmicic prędzej jak w tydzień będzie u nóg Oleńki.~
8167 III,30|                   następnie jeden z nich w towarzystwie Soroki wysunął
8168 III,30|          towarzystwie Soroki wysunął się w skok naprzód, przybiegł
8169 III,30|               Wiśniowieckiego; przybywam w rodzinne strony, by tu na
8170 III,30|                południową granicę. A gdy w takiej ostatniej toni trzeba
8171 III,30|                nam dążyć. Zastaniesz nas w Brześciu, skąd, nie mieszkając,
8172 III,30|                się waszmość pana hetmana w Brześciu o racje! Jać nic
8173 III,30|             poszedłbym; ale oba przyszły w jednej godzinie, jakoby
8174 III,30|                 boży jest nad nią, i nie w mocy ludzkiej na to wskórać.
8175 III,30|                 A tyż, nieszczęśniku, co w tej chwili czynisz? Zasługi
8176 III,30|                  wołać, ale krzyczeć jął w przerażeniu:~- Jezu, nie
8177 III,30|                   Potem czas jakiś leżał w milczeniu i szlochał, a
8178 III,30|               dziwuj, że mi żal, bom był w wilię szczęśliwości mojej.
8179 III,30|            Chryste! idę!...~I poszedł.~A w rejestrze niebieskim, w
8180 III,30|                  w rejestrze niebieskim, w którym zapisują złe i dobre
8181 III,30|           uczynki ludzkie, przemazano mu w tej chwili wszystkie winy,
8182 III,31|        miasteczkach i miastach; walczono w Prusach Królewskich i Książęcych,
8183 III,31|                 Książęcych, na Mazowszu, w Wielkopolsce, w Małopolsce,
8184 III,31|                Mazowszu, w Wielkopolsce, w Małopolsce, na Rusi, na
8185 III,31|                bez wytchnienia we dnie i w nocy.~Każda grudka ziemi
8186 III,31|              wielkie poświęcenia zginęły w pamięci, bo nie zapisał
8187 III,31|              całemu stawić czoło gotowa; w kości zaś napastników zstąpiła
8188 III,31|                 łatwiej im było wtargnąć w granice Rzeczypospolitej
8189 III,31|                Lubomirskim i Czarnieckim w prochu żebrali o litość.~
8190 III,31|              węgierskiej, cicho już było w większej części ziem i powiatów,
8191 III,31|                 byli jeszcze gdzieś hen! w polu, ale już oczekiwano
8192 III,31|        oczekiwano ich powrotu.~Tymczasem w Morozach, Wołmontowiczach,
8193 III,31|                   Drożejkanach, Mozgach, w Goszczunach i Pacunelach
8194 III,31|      odbudowywali wspólnymi siłami chaty w tych okolicach, przez które
8195 III,31|            siedziała od niejakiego czasu w Wodoktach z Anusią Borzobohatą
8196 III,31|                  benedyktynek, u których w sam dzień przyszłego Nowego
8197 III,31|                tym głosem; czując jednak w głębi sumienia, że jeszcze
8198 III,31|            uczynkami i pracą. Często też w tych usiłowaniach przeszkadzały
8199 III,31|          uwierzyła. Nadto przytomne były w jej pamięci wszystkie uczynki
8200 III,31|                ból podniosły się na nowo w jej piersi.~Można było temu
8201 III,31|            zginęły od żołdackiej swawoli w czasie wojny, poczynały
8202 III,31|              zbierać.~Nędza też panowała w kraju powszechna, i kto
8203 III,31|             powszechna, i kto się chciał w mury konwentów chronić,
8204 III,31|                 podjezdkach do Mitrunów, w których odbudowywano pogorzałe
8205 III,31|          rocznica wołmontowickiej bitwy, w której z ostatniej toni
8206 III,31|               mogli wyruszyć z Mitrunów.~W tamtą stronę jechali drogą
8207 III,31|             odegnać, miecznik zaś jechał w milczeniu i tylko rozglądał
8208 III,31|                 odmawiała pacierze.~Lecz w mieczniku przebudził się
8209 III,31|                   Miejsce przeklęte było w złych rękach, a stanie się
8210 III,31|                 stanie się błogosławione w dobrych. Prawo za nami!~-
8211 III,31|                ostrogi i nie zwolnili aż w czystym polu. Tymczasem
8212 III,31|               ozwał się miecznik patrząc w kolisko księżyca.~- Jak
8213 III,31|              dojrzeć nie mogli, bo droga w tym miejscu szła falisto,
8214 III,31|             następną parę przy dyszlu, a w końcu drabiniasty półtorak
8215 III,31|                  cały zakręcił się nagle w oczach; serce w niej zamarło,
8216 III,31|                się nagle w oczach; serce w niej zamarło, piersiom zabrakło
8217 III,31|                  Głosy jakieś wołały jej w duszy: "Jezusie, Mario!
8218 III,31|              wozie; głowę miał obwiniętą w chusty, ale przy czerwonym
8219 III,31|                  życie nie zdradzało się w nim najmniejszym ruchem.~-
8220 III,31|             miecznikiem skoczyli co tchu w koniach w przeciwną stronę.
8221 III,31|               skoczyli co tchu w koniach w przeciwną stronę. Przelecieli
8222 III,31|                 zdyszanym głosem - niech w tej chwili ktoś do Upity
8223 III,31|              obrazem Najświętszej Panny.~W parę godzin potem, późną
8224 III,31|               jej cała noc. Ksiądz bawił w Lubiczu aż do rana, a wracając,
8225 III,31|                posłańcy, i dziwna rzecz! w sercu dziewczyny, razem
8226 III,31|                tyle jednak rozterki było w jej duszy, że aż na zdrowiu
8227 III,31|                 bym wiedzieć, co się tam w tobie dzieje... Zali nie
8228 III,31|                niej na Nowy Rok zapukam. W tym spełni się jego wola.~-
8229 III,31|                 prawo powiedzieć, że oto w chwili największego nieszczęścia,
8230 III,31|               największego nieszczęścia, w chwili klęsk i upadku na
8231 III,31|                ze zwycięzcą trzymać. Ot, w czym ich wina! Teraz już
8232 III,31|                zysku ze zdrady! Ale jaka w tym zasługa?... Zali nie
8233 III,31|                Wszyscy dawniejsi zdrajcy w czambuł do króla przeszli.~-
8234 III,31|        oszukiwali sami, gdybyśmy chcieli w siebie wmówić, że on jest
8235 III,31|        Wypowiedziała wszystko, co nosiła w sercu, i od tej pory spokój
8236 III,32|          cielesnej powłoki i nie wyszła. W miesiąc po powrocie do Lubicza
8237 III,32|                 zgadł zaraz, iż już jest w Lubiczu.~Następnie począł
8238 III,32|                miłości!~- A kto tam jest w Wodoktach?~- Jest panna
8239 III,32|                 i pojechali.~Przyjechali w czas, gdy mało jeszcze ludzi
8240 III,32|                  mało jeszcze ludzi było w kościele. Pan Andrzej, wsparty
8241 III,32|                  wielki ołtarz i klęknął w kolatorskiej ławce; nikt
8242 III,32|                 dalekich nawet stron, bo w wielu miejscach kościoły
8243 III,32|           popalone i mszy trzeba było aż w Upicie szukać.~Kmicic, zatopiony
8244 III,32|                szukać.~Kmicic, zatopiony w modlitwie, nie widział nikogo;
8245 III,32|                  dostrzegła go i poznała w tej chwili, bo cofnęła się
8246 III,32|            dłoniach klęczeli obok siebie w milczeniu, a serca biły
8247 III,32|             zwracać ku niej oczu, bo był w kościele, lecz przymknąwszy
8248 III,32|                  sobie - oto Bóg nam się w kościele po rozłące spotkać
8249 III,32|          klęczała ciągłe z twarzą ukrytą w dłoniach.~Ksiądz skończył
8250 III,32|                   Lauda wraca!" - i wnet w samej świątyni zerwały się
8251 III,32|               hufiec zbrojny pojawił się w kościele. Na czele szli
8252 III,32|                  i zmilknie, a oni stoją w chwale, wsparci na mieczach,
8253 III,32|                 ksiądz ze mszą, a za nim w komżach pan Wołodyjowski
8254 III,32|            zawsze gotowa wiary bronić, a w kościele stało się aż jasno
8255 III,32|            ksiądz, pochowawszy Sakrament w cyborium, odwrócił się już
8256 III,32|           uczyniło się cicho; ksiądz zaś w serdecznych słowach powitał
8257 III,32|                  pruski etc., etc., etc. W imię Ojca i Syna, i Ducha
8258 III,32|              sądem niebieskim staną, już w tym życiu doczesnym mają
8259 III,32|                 z pamięci ludzkiej mają, w niczym czci i sławy pomienionemu
8260 III,32|              czytać i spojrzał ku ławce, w której pan Andrzej siedział,
8261 III,32|                 przymknął powieki jakoby w omdleniu.~A wszystkie oczy
8262 III,32|                  chorąży orszański, lubo w początkach nieszczęsnej
8263 III,32|               tuż około pana Andrzeja, a w kościele zerwał się znowu
8264 III,32|             Oleńka trzęsła się cała, jak w paroksyzmie febry.~"Ale
8265 III,32|                  nas na Śląsk się udał i w powrocie naszym do miłej
8266 III,32|         podniósłszy głowę, poczęła łowić w spieczone usta powietrze.
8267 III,32|               chwałą niezmierną stawając w każdej potrzebie, za wzór
8268 III,32|                   Gdy to imię zabrzmiało w kościele, gwar ludzki zmienił
8269 III,32|                ludzki zmienił się jakoby w szmer fali. Więc Babinicz
8270 III,32|                  Wołmontowicz, zwycięzca w tylu bitwach to Kmicic?!...
8271 III,32|                 wiemy! wiemy! - grzmiało w całym kościele.~- Uciszcie
8272 III,32|                  mógł, postanowiliśmy je w tym liście naszym promulgować,
8273 III,32|           żmudzkiego, aby te słowa nasze w sercach i umysłach zatrzymali,
8274 III,32|                 do ust wobec wszystkich, w obliczu ołtarza i tłumów.~-
8275 III,32|          opuściłý go zupełnie.~Natomiast w kwadrans później znalazł
8276 III,32|             więcej, aż laudańscy musieli w końcu otoczyć i bronić od
8277 III,32|               słowa pana Zagłoby zginęły w gromkim okrzyku, który naraz
8278 III,32|                  wrzasnęło tysiąc ust. - W swaty do Wodoktów, z panem
8279 III,32|                   Do Wodoktów!", brzmiał w całym miasteczku. Drogi
8280 III,32|                 ludzi.~Pan Kmicic jechał w skarbniczku między Wołodyjowskim
8281 III,32|                 i raz wraz któregoś brał w ramiona. Mówić jeszcze nie
8282 III,32|                nie wiesz, gdzie tamta?~- W Wodoktach! - odpowiedział
8283 III,32|            Anusia nie była tej niedzieli w kościele, bo przy słabej
8284 III,32|              Anusia.~I nagle rzuciła się w ramiona Oleńki.~Oleńka przyjęła
8285 III,32|          przerywanym głosem wszystko, co w kościele słyszała, biegając
8286 III,32|             niewarta, że nie śmiałaby mu w oczy spojrzeć; to znów poczynała
8287 III,32|                za którą musi odpokutować w klasztorze.~Dalsze jej wyrzekania
8288 III,32|              ludzi i koni zaczerniły się w dali i jak okiem sięgnąć
8289 III,32|                  nimi zapchana. Dobiegli w końcu do dziedzińca. Piesi
8290 III,32|                 płoty; wozy tłoczyły się w bramie, a wszystko to krzyczało,
8291 III,32|              krzyczało, wyrzucało czapki w górę. Wreszcie ukazał się
8292 III,32|                otaczających skarbniczek, w którym siedziało trzech
8293 III,32|                już blisko, gdy spojrzała w twarz tego mizeraka, który
8294 III,32|                  Łazarz, bez kropli krwi w twarzy, wówczas szlochanie
8295 III,32|            twoich niegodnam całować!~Ale w tej chwili wyczerpane siły
8296 III,32|             samopałów, czapki wylatywały w górę, naokół widziałeś tylko
8297 III,32|             Zagłoba:~Ale głos jego ginął w burzy ogólnej.~Wodokty zmieniły
8298 III,32|              Wodokty zmieniły się jakoby w obóz. Przez cały dzień rżnięto
8299 III,32|              uczty, starsi i znamienitsi w komnatach, młodsi w czeladnej,
8300 III,32|          znamienitsi w komnatach, młodsi w czeladnej, prostactwo również
8301 III,32|                 chwałą okryty i na stałe w Wodoktach osiadł. Chorąstwo
8302 III,32|             upickim nagrodzon, żył długo w przykładnej zgodzie i miłości
8303 III,32|               owszem, sam przyznawał, że w każdej ważniejszej sprawie