Tom, Rozdzial

1  I,15 |            Ja też nie myślę waści pocieszać.~Umilkli i przez jakiś czas
2 II,17 | żołnierską, aby chwilami nie miał pocieszać się jeszcze myślą, że twierdza
3 II,26 |          począł całować w czoło i pocieszać:~- Jędrek! takiś mi miły
4 III,6 |        wszelako sam go poszukał i pocieszać zaczął:~- Nie frasuj się,
5 III,20|       wielka, że panna musiała go pocieszać i zapewniać, że tych pieniędzy
6 III,32|        nią po izbie, próbowała ją pocieszać. Ona powtarzała wciąż jedno,