Tom, Rozdzial

  1  I,1  |        burzliwego wyrostka, który za czasu swego pobytu z ojcem w Wodoktach
  2  I,1  |         pułkownika upłynął już kawał czasu, a o Kmicicu słuch przepadł.~
  3  I,1  |           życia razem przesłużyli, a czasu pokoju w dom ich przyjmował.
  4  I,1  |           ten drobiazg szlachecki do czasu mego przybycia opiekunami
  5  I,1  |              roku.~- Wyschnę do tego czasu jak trzaska. Ale się już
  6  I,4  |           szeregiem i pokrzykując od czasu do czasu: "Z drogi!" Jaki
  7  I,4  |              pokrzykując od czasu do czasu: "Z drogi!" Jaki taki z
  8  I,5  |            Huk rusznic dochodzący od czasu do czasu z oddali potwierdzał
  9  I,5  |       rusznic dochodzący od czasu do czasu z oddali potwierdzał te
 10  I,6  |              w tak krótkim przeciągu czasu uczynić, i to człowiek ani
 11  I,6  |            był zjawił, mógłby był do czasu spokojnie w Lubiczu osiąść.~
 12  I,7  |        strzałami, lecz nie mieli już czasu nabić powtórnie. Hurma szlachty
 13  I,7  |        Najsilniejsze chłopy parli od czasu do czasu ramionami - i to
 14  I,7  |             chłopy parli od czasu do czasu ramionami - i to próżno!
 15  I,8  |               bo już by poszła. Było czasu dość. Tak gładką pannę ustawicznie
 16  I,8  |            jednak, że skoro nie było czasu na zaloty, trzeba było prędko
 17  I,9  |    oburzeniem pan Wołodyjowski. - Od czasu jak szablę począłem nosić,
 18  I,9  |            patrzyłem. Oto pierwszego czasu chmielnicczyzny Bohun, ten
 19  I,10 |              obrony niestosowne." Od czasu do czasu odzywały się głosy: "
 20  I,10 |            niestosowne." Od czasu do czasu odzywały się głosy: "Panowie
 21  I,10 |              wałem bez straty chwili czasu. Skoraszewski i Skrzetuski
 22  I,10 |             bliżej okien słyszeli od czasu do czasu gwar donośnych
 23  I,10 |           okien słyszeli od czasu do czasu gwar donośnych głosów wydobywających
 24  I,11 |            co chcecie powiedzieć, bo czasu szkoda - rzekł Jan.~- Co
 25  I,12 |         wszystkim, co się od pewnego czasu darzyło. Przyznał się i
 26  I,12 |          Wszyscyśmy się w niej swego czasu kochali i Michał także.
 27  I,12 |            Tenże sam. Ale my od tego czasu w dobrej komitywie żyjemy.~-
 28  I,12 |           niebawem, gdyż po godzinie czasu przyszedł znów pan Harasimowicz
 29  I,12 |         zmarszczoną brwią i kiwał od czasu do czasu głową, tak zajęty
 30  I,12 |            brwią i kiwał od czasu do czasu głową, tak zajęty przedmiotem
 31  I,12 |            braciom, że nie wyjdę, bo czasu nie mam, a dziś wieczór
 32  I,12 |              o Zagłobie, ten, widać, czasu pierwszej kozackiej wojny
 33  I,13 |             sam wspaniały pan, który czasu swego przyjmując królowę
 34  I,13 |           książę mówił dalej:~- Jeno czasu, czasu zawsze nie staje!...
 35  I,13 |           mówił dalej:~- Jeno czasu, czasu zawsze nie staje!... Ale
 36  I,13 |             bom też jeszcze nie miał czasu jej ostrzec.~Przewidywania
 37  I,13 |            miałem zajętą, nie miałem czasu strawy zjeść, nocy przespać,
 38  I,13 |              zaś spoglądał na nią od czasu do czasu osowiałym wzrokiem,
 39  I,13 |         spoglądał na nią od czasu do czasu osowiałym wzrokiem, odpowiadał
 40  I,14 |         którym usiadł.~Po kwadransie czasu wszedł Kmicic wprowadzony
 41  I,15 |             Co waść bredzisz! Szkoda czasu na gadanie! Kto się tu wymknie!
 42  I,16 |            chcesz. Ale kiedy tak, to czasu nie trać i ruszaj po chorągwie
 43  I,17 |          żołnierz.~Jeńcy umilkli.~Od czasu do czasu tylko głośne poziewanie
 44  I,17 |           Jeńcy umilkli.~Od czasu do czasu tylko głośne poziewanie
 45  I,17 |            będzie, co chce!~- Szkoda czasu, panie Oskierko - rzekł
 46  I,17 |           konie na łąki, było trochę czasu, kazałem sobie tedy sprowadzić
 47  I,17 |              na drogę sprowadzali od czasu do czasu pojedynczych chłopów,
 48  I,17 |              sprowadzali od czasu do czasu pojedynczych chłopów, aby
 49  I,17 |           waść chcesz. Nie mam teraz czasu! - rzekł pan Michał.~I wyjechał
 50  I,19 |             Mogło mu nie zabraknąć i czasu, gdyż wymknąwszy się z początku
 51  I,21 |   generalissimusem szwedzkim były od czasu klewańskiej potyczki, dzięki
 52  I,21 |              chodzić po komnacie. Od czasu do czasu ręce do czoła przykładał
 53  I,21 |             po komnacie. Od czasu do czasu ręce do czoła przykładał
 54  I,22 |            zamkowej i dziedzińcu, od czasu do czasu armaty grzmiały,
 55  I,22 |              dziedzińcu, od czasu do czasu armaty grzmiały, a żołnierstwu
 56  I,23 |            fortece, a nie było nawet czasu na wzmocnienie Krakowa.
 57  I,23 |            Magnusem do ładu dojść od czasu onej bitwy klewańskiej.
 58  I,23 |            znajdziesz, gdzie będzie. Czasu wojny dziś może być tu,
 59  I,24 |           zwiąże się na nowo. Szkoda czasu, słów i nowej męki.~"Nie
 60  I,25 |    bezbrzeżne lasy prawie wesoło. Od czasu jak po sławnych z Chowańskim
 61  I,25 |              niechętnie, najczęściej czasu wojny; wielkim męstwem odznaczył
 62  I,25 |        jestem, jeno pułkownikiem, od czasu jakem księciu hetmanowi
 63  I,25 |            książę - że musiałem tyle czasu bezczynnie siedzieć... Ale
 64  I,25 |       skaptować.~- Nie miałbym na to czasu - rzekł Kmicic - gdyż mi
 65  I,25 |              mój stryjeczny, jeno do czasu muszę symulować.~- Kto nie
 66  I,26 |             przymknięte. Jednakże od czasu do czasu rzucał ukośne spojrzenia,
 67  I,26 |    przymknięte. Jednakże od czasu do czasu rzucał ukośne spojrzenia,
 68 II,1  |      ogłuszony wystrzałem. Soroka od czasu do czasu maczał szmatę w
 69 II,1  |       wystrzałem. Soroka od czasu do czasu maczał szmatę w kuble wiszącym
 70 II,1  |    nagromadzonych tam rupieciach, od czasu do czasu zaś chory budził
 71 II,1  |              rupieciach, od czasu do czasu zaś chory budził się i marzył
 72 II,3  |           się przedostać!~- Toż to i czasu okrutnego trzeba...~- Mamy
 73 II,3  |           okrutnego trzeba...~- Mamy czasu dość... Ale rad bym jak
 74 II,4  |         zarazem i krzywił się, bo od czasu do czasu od przyschniętej
 75 II,4  |          krzywił się, bo od czasu do czasu od przyschniętej rany boleści
 76 II,4  |        Rzędzian, który od niejakiego czasu poglądał ze zdziwieniem
 77 II,4  |            co zaszło w Kiejdanach od czasu pamiętnej ugody hetmana
 78 II,5  |           dalej, nie tracił Rzędzian czasu i w godzinę później wjeżdżał
 79 II,6  |              Karwowscy i Turowie, od czasu do czasu przybywał i zamożniejszy
 80 II,6  |     Karwowscy i Turowie, od czasu do czasu przybywał i zamożniejszy
 81 II,6  |           wielmożny regimentarzu! Od czasu jak nieśmiertelnej pamięci
 82 II,6  |            bo później nie będzie już czasu. Pan Zagłoba wybrał półtora
 83 II,7  |        strzec jak oka w głowie... do czasu. Potem oddam ci ją albo
 84 II,8  |            rękawa. On sam jeszcze od czasu do czasu dorzucał niedbale
 85 II,8  |              sam jeszcze od czasu do czasu dorzucał niedbale jedno
 86 II,8  |         począł czytać przerywając od czasu do czasu wykrzykami:~- Idzie
 87 II,8  |              przerywając od czasu do czasu wykrzykami:~- Idzie na Podlasie!...
 88 II,8  |             brakło, i spoglądając od czasu do czasu przez okno na gwiazdy
 89 II,8  |              spoglądając od czasu do czasu przez okno na gwiazdy migocące
 90 II,8  |            nad nami!~Pierwszy raz od czasu wyjazdu Kmicica nie chciała,
 91 II,9  |           dawniej bywało inaczej. Do czasu pocieszano się wszakże,
 92 II,10 |     publiczne gospody, pobudowane od czasu króla Zygmunta III na ulicy
 93 II,11 |         wszystkich, jakie spędził od czasu wyjazdu z Kiejdan.~Słuchając
 94 II,14 |             wiadomo jest, ile krwi i czasu kosztować może choćby najsłabsza
 95 II,14 |        ciągnąć. Trzeba obliczyć, ile czasu możemy poświęcić na Częstochowę,
 96 II,14 |          biegł na zrąb, patrzył i od czasu do czasu wykrzykiwał:~-
 97 II,14 |          zrąb, patrzył i od czasu do czasu wykrzykiwał:~- Pokotem!
 98 II,14 |         począł chciwie, podnosząc od czasu do czasu oczy i patrząc
 99 II,14 |       chciwie, podnosząc od czasu do czasu oczy i patrząc na przelatujące
100 II,15 |              Praca zabrała z godzinę czasu. Wreszcie otwór w murze
101 II,15 |          Patrzcie, waszmościowie, od czasu jakeśmy tu przybyli, nie
102 II,15 |        rzeczy dziwne: oto od pewnego czasu nikt pojedynczo ani nawet
103 II,16 |        wielebny, co tam po układach! Czasu szkoda! lepiej oto znowu
104 II,16 |            musiałeś waść słyszeć, bo czasu niejednej wojenki o tym
105 II,17 |            pociski i przegrażając od czasu do czasu kosturem żołnierzom.
106 II,17 |             przegrażając od czasu do czasu kosturem żołnierzom. Ci,
107 II,17 |         ogień zdwoił się jeszcze.~Od czasu do czasu głębokie szeregi
108 II,17 |             się jeszcze.~Od czasu do czasu głębokie szeregi piechoty
109 II,17 |              rzekł pan Andrzej. - Od czasu, jak nam trzaska mur ta
110 II,17 |    przyczyniły oblężonym.~Kmicic, od czasu jak powziął zamiar wysadzenia
111 II,17 |              Kordecki - a oni się od czasu waszej nocnej wycieczki
112 II,18 |        zamarznąć, gdyż od niejakiego czasu panowała odwilż.~Wymiarkowawszy
113 II,18 |             świtu było niedaleko.~Od czasu do czasu syknięcie albo
114 II,18 |          było niedaleko.~Od czasu do czasu syknięcie albo nawet cichy
115 II,19 |          Miller, który od niejakiego czasu niechętnie spoglądał na
116 II,19 |            Nie traćcie próżno słów i czasu!... Samych was nędza gryzie,
117 II,21 |              Chodź, chodź, bo nie ma czasu!~To rzekłszy ruszył naprzód,
118 II,21 |            szeptał coś od niejakiego czasu do ucha księdza arcybiskupa
119 II,21 |           wiary płonie. Do krótkiego czasu ściągnęła boska sprawiedliwość
120 II,22 |        sposoby obmyślili. Szkoda nam czasu tracić, skoro nasza obecność
121 II,24 |           pas nieba, przelatywało od czasu do czasu czarne ptactwo,
122 II,24 |             przelatywało od czasu do czasu czarne ptactwo, łopocąc
123 II,26 |            miłościwy panie! Oj, siła czasu się jej nie widziało! Oj,
124 II,27 |       Częstochowy oblegać... Od tego czasu nie siedzieć im w tej ziemi!~-
125 II,27 |            im w tej ziemi!~- Od tego czasu nie będą w tej ziemi ucisku
126 II,28 |            któremu już od niejakiego czasu opar unosił się z czupryny,
127 II,33 |           śpiewali; a raczej wyli od czasu do czasu do wtóru dziką
128 II,33 |              raczej wyli od czasu do czasu do wtóru dziką pieśń błyskając
129 II,33 |              na wysokiej kulbace, od czasu do czasu spoglądał na boki
130 II,33 |        wysokiej kulbace, od czasu do czasu spoglądał na boki albo obracał
131 II,33 |             pogaństwu zawziętość. Od czasu do czasu zrywały się okrzyki: "
132 II,33 |              zawziętość. Od czasu do czasu zrywały się okrzyki: "A
133 II,34 |        arkana mi odkrył! Cóż! nie ma czasu!... Ale i tak anieli mi
134 II,35 |             powtarzał.~Kmicic zaś od czasu do czasu uderzał go pięścią
135 II,35 |               Kmicic zaś od czasu do czasu uderzał go pięścią w brzuch
136 II,35 |           takim, w którym były swego czasu prezydia, ale już je konfederacja
137 II,35 |       wielkim Jeremim, po panu swego czasu w Rzeczypospolitej prawie
138 II,36 |   zastanowiły Kmicica, lecz nie miał czasu nad nimi rozmyślać, bo wkrótce
139 II,37 |           Hektorem częstochowskim od czasu oblężenia sławnego miejsca
140 II,38 |           Hektorem częstochowskim od czasu oblężenia sławnego miejsca
141 II,39 |      najzacniejszych kawalerów swego czasu. Sama obecność jego w obozie
142 II,39 |          radami.~Radził bowiem, żeby czasu nie tracąc, nie tylko przeciw
143 II,40 |            duszy, która wybuchała od czasu do czasu jak płomień.~Był
144 II,40 |          która wybuchała od czasu do czasu jak płomień.~Był to raczej
145 II,40 |         przeczytał i rzekł:~- Szkoda czasu... Nie mogę wymiarkować,
146 II,42 |       odrzekł nic, bo też i nie było czasu na rozprawy; nie było nawet
147 II,42 |             jej do zbytku, po wtóre, czasu na ściągnięcie jej brakło.~
148 II,42 |      chmurzyło się już od niejakiego czasu, jako zwyczajnie na wiosnę,
149 III,4 |          świetnej armii, która swego czasu wkroczyła pod Wittenbergiem
150 III,4 |         rzucając łbem i parskając od czasu do czasu rzeźwo.~Dwaj rajtarzy
151 III,4 |              i parskając od czasu do czasu rzeźwo.~Dwaj rajtarzy wstrzymali
152 III,4 |             więcej na spotkanie mieć czasu i choć kilkakroć żelazo
153 III,5 |               gdyż głośne były owego czasu w całej Rzeczypospolitej.~
154 III,6 |            Kozacy przezwali go swego czasu rabym psem, ale wedle słuszności
155 III,6 |             się niepodobieństwem. Od czasu do czasu polscy jeźdźcy
156 III,6 |        niepodobieństwem. Od czasu do czasu polscy jeźdźcy znajdowali
157 III,6 |  Rzeczypospolitej przeszkodzić.~Lecz czasu tego wszystko czynił, by
158 III,6 |            bo strzelać nikt nie miał czasu. W mgnieniu oka zepchnięto
159 III,6 |        pomijał już ludzi i konie, by czasu nie tracić, przestrzeń między
160 III,6 |          krew!~Pan Zagłoba z biegiem czasu i sam uwierzył w to święcie,
161 III,8 |   Przygotowania nie zabrały im wiele czasu. Pan Czarniecki nie czekając
162 III,9 |         Lubomirski, który od pewnego czasu przykrzył sobie na Zawiślu.
163 III,9 |             perspektywę na bitwę. Od czasu do czasu zaś odejmował ją
164 III,9 |    perspektywę na bitwę. Od czasu do czasu zaś odejmował ją od oczu
165 III,9 |          nikt nie bronił, i nie miał czasu bronić przeprawy wpław.
166 III,10|           umilkli na chwilę, jeno od czasu do czasu spoglądali na się
167 III,10|             chwilę, jeno od czasu do czasu spoglądali na się ponuro,
168 III,10|          brwią i troską w twarzy. Od czasu do czasu gniew błyskał mu
169 III,10|         troską w twarzy. Od czasu do czasu gniew błyskał mu w obliczu.~-
170 III,11|              sprzyjała pochodowi. Od czasu do czasu przelatywały majowe
171 III,11|     sprzyjała pochodowi. Od czasu do czasu przelatywały majowe deszczyki
172 III,11|         oblężeniu wziąść udziału. Od czasu bitwy pod Warką dzień w
173 III,11|            znał w Kiejdanach i swego czasu bardzo lubił.~- Puść jeńca -
174 III,12|          broni poległych. Wreszcie i czasu nie stało na grzebanie,
175 III,12|          wylezę, i na gawędy nie mam czasu, a ni sławą, ni komendą
176 III,13|          broni poległych. Wreszcie i czasu nie stało na grzebanie,
177 III,13|          wylezę, i na gawędy nie mam czasu, a ni sławą, ni komendą
178 III,14|            rycerza.~- Nie byłem, bom czasu nie miał. Kto tam przed
179 III,14|            na Sakowicza, bo był tego czasu wypadł z łaski za to, że
180 III,15|            naprzód, tnąc szablami od czasu do czasu na boki, jak tnie
181 III,15|            tnąc szablami od czasu do czasu na boki, jak tnie potężny
182 III,16|             jej oczach, aż z biegiem czasu zmienił się w potwór ludzki,
183 III,16|           powtarzał nieraz, co swego czasu mówił pierwszego wieczoru
184 III,16|            Kmicic nie podlegał swego czasu temu wpływowi i ani dbając
185 III,16|            modlitwę, do której swego czasu stary pułkownik zawsze się
186 III,17|             czy tam jak, który swego czasu był księdzem w Nieworanach,
187 III,17|              Żmudzią handluje. Swego czasu starał się nawet biskup
188 III,17|         czerwone. Po chwili rzekł:~- Czasu nie ma, za trzy dni muszę,
189 III,17|       wyruszyć. ~- To właśnie! Gdyby czasu było więcej, niepodobna
190 III,17| usprawiedliwić. Jakże? Tylko brakiem czasu wytłumaczysz wasza książęca
191 III,18|          którego zapis dołączę, i do czasu - sza! Mieczniku dobrodzieju!
192 III,19|             dni kilkanaście, krew od czasu do czasu ustami oddając,
193 III,19|        kilkanaście, krew od czasu do czasu ustami oddając, że jednak
194 III,20|              ze zdumienia. Nie miała czasu ni zastanowić się, ni ocenić,
195 III,20|          jego wargi poruszały się od czasu do czasu, jak gdyby chciał
196 III,20|            poruszały się od czasu do czasu, jak gdyby chciał coś mówić
197 III,20|       Królewskich.~Ketling, który od czasu ostatniej rozmowy nie śmiał
198 III,20|            my w bólu, my w męce tyle czasu żyli, gdy nam już weselić
199 III,21|         uronić, przerywając tylko od czasu do czasu opowiadanie Anusi
200 III,21|        przerywając tylko od czasu do czasu opowiadanie Anusi okrzykami:~-
201 III,21|          zakochany, skoro przez tyle czasu... skoro... skoro...~- Oj!
202 III,22|           gdybym był miał dwie minut czasu, mógłbym ci teraz parol
203 III,23|              do stracenia i nie dość czasu do odpoczynku, febra bowiem
204 III,23|              nim mówią, że nie miała czasu jeszcze go polubić, że bez
205 III,24|         Karol Gustaw kazał jej swego czasu umyślnie tam stanąć, aby
206 III,24|              jeno do aplikowania już czasu nie ma, chyba pod Warszawą,
207 III,25|         Karol Gustaw kazał jej swego czasu umyślnie tam stanąć, aby
208 III,25|              jeno do aplikowania już czasu nie ma, chyba pod Warszawą,
209 III,26|              w sadach.~Tyle przecież czasu trzymał pan Kmicic na smyczy
210 III,26|                 Dla Boga! Nie miałże czasu miecza spuścić?! - krzyknął
211 III,28|               zapomniał lub nie miał czasu wydać nowych rozkazów. Powstańcy
212 III,28|  Wołmontowicze Butrymów, które swego czasu spalił Kmicic, odbudowały
213 III,29|              byle zemsty dokonać. Od czasu ucieczki Anusinej wściekłość
214 III,29|            była silna.~Zaścianek, od czasu jak go Kmicic z zemsty za
215 III,30|              WMść, nie tracąc chwili czasu, wprost na południe konie
216 III,31|            laudańskich, którzy swego czasu poszli z panem Wołodyjowskim,
217 III,31|              siedziała od niejakiego czasu w Wodoktach z Anusią Borzobohatą
218 III,31|       których odbudowywano pogorzałe czasu wojny stodoły i obory.~Po
219 III,32|          nosił długą brodę, która mu czasu wojny i choroby wyrosła.
220 III,32|          rozlega się szlochaniem; od czasu do czasu głos jakiś imię
221 III,32|             szlochaniem; od czasu do czasu głos jakiś imię kochane
222 III,32|              wasz, bo gdy siła ludzi czasu tej okrutnej wojny poległo,