Tom, Rozdzial

  1 II,2  |     uwiedziony. Bogu was polecam. - Babinicz."~Pan Andrzej nie chciał
  2 II,3  |            nazywam się Kmicic, jeno Babinicz, rozumiesz? Nikt nie mamego
  3 II,3  |             pasy darto, nazywam się Babinicz. Gardłem mi za to odpowiadacie!~-
  4 II,3  |           Dość niech wiedzą, że pan Babinicz, nie pan Kmicic, jedzie.
  5 II,3  |       Dziwno im było, że to już pan Babinicz, nie pan Kmicic, że go mają
  6 II,3  |        Ruszaj! - krzyknął nagle pan Babinicz.~Zaklaskały bicze, jeźdźcy
  7 II,4  |             ucha dowiedział się pan Babinicz, że Prusy Królewskie i możne
  8 II,4  |        włóczyć, lecz dzisiejszy pan Babinicz przemógł się. Owszem, niepokój
  9 II,12 |         Dobrze! pytaj waść! - rzekł Babinicz przez zaciśnięte zęby.~-
 10 II,12 |        zsiniała, i straszny był pan Babinicz grożąc drapieżnym wzrokiem
 11 II,15 |          zaraz spytał:~- A gdzie to Babinicz? Zali nie śpi?~- Ja zaś
 12 II,15 |             Piotr - ze mną zaś jest Babinicz. Oba spać nie możemy, bo
 13 II,15 |             nam Szwedzi pachną. Ten Babinicz, ojcze, to niespokojna głowa,
 14 II,15 |       zdziwienia ksiądz Kordecki. - Babinicz chce wyjść z fortecy?...~-
 15 II,15 |              Temu także dziękujcie! Babinicz on jest, ale nie baba! W
 16 II,16 |             ale spokojnie:~- Jestem Babinicz, dawny pułkownik wojsk litewskich,
 17 II,17 |            jakaś postać w tumanie i Babinicz pojawił się koło rozmawiających.~-
 18 II,17 |        rezolutny kawaler, zowie się Babinicz.~- Ty? - zawołali razem
 19 II,17 |              i szedł go pożegnać.~- Babinicz gotów. Czeka tylko na waszą
 20 II,17 |               A co tam? - spytał.~- Babinicz poszedł na ochotnika prochami
 21 II,17 |         Modli się! On to sprawił!~- Babinicz działo wysadził! - wołał
 22 II,17 |             wołał pan Czarniecki.~- Babinicz! Babinicz! Chwała Pannie
 23 II,17 |             Czarniecki.~- Babinicz! Babinicz! Chwała Pannie Najświętszej!
 24 II,17 |           noc poczęła blednąć, lecz Babinicz nie wracał do twierdzy. ~
 25 II,18 |           częstochowskiej. Zwie się Babinicz!~Kmicic milczał.~Bladość
 26 II,18 |      indagował dalej:~- Zowiesz się Babinicz?~Pan Andrzej pomyślał, że
 27 II,18 |      poświęcenie.~- Nie nazywam się Babinicz - odrzekł z pewną dumą -
 28 II,19 |            bohaterom równy, powiem: Babinicz.~- On się nie nazywał Babinicz -
 29 II,19 |      Babinicz.~- On się nie nazywał Babinicz - odrzekł ksiądz Kordecki.~-
 30 II,19 |             Jak to, nie nazywał się Babinicz?~- Od dawna wiedziałem jego
 31 II,20 |       pisnąć, ktom jest!... Zwę się Babinicz, a jedziem z Częstochowy.
 32 II,21 |             Jak mnie zowią? Zwę się Babinicz, a jestem z Litwy, spod
 33 II,21 |      Szwedzi ustępują! Oto jest pan Babinicz, który stamtąd przyjeżdża
 34 II,21 |        zupełnie. - Udał nam się ten Babinicz - rzekł do senatorów. -
 35 II,21 |         widzi... że nie nazywał się Babinicz.~- Nie powiadaj byle czego! -
 36 II,21 |             ci się mogło pomieszać. Babinicz czy nie Babinicz, czemu
 37 II,21 |         pomieszać. Babinicz czy nie Babinicz, czemu ja jemu nie mam ufać?
 38 II,22 |             taki sposób, jaki radzi Babinicz, najmniej narażeni będziemy.~-
 39 II,22 |         będziemy.~- Co radzi pan... Babinicz, czy jak się tam nazywa,
 40 II,22 |           Denhoff poprowadzi. Ale i Babinicz zostanie, i za jego radą
 41 II,22 |            jechać?~- Pojedziesz ty, Babinicz, Ługowski, z żołnierzy.
 42 II,22 |           czterdzieści koni, bo tak Babinicz radził.~- Miłościwy panie! -
 43 II,22 |     przysiągłbym, że nie nazywa się Babinicz. Czemu tedy prawdziwe nazwisko
 44 II,22 |              Potrzebowałby tylko ów Babinicz dać znać Szwedom, aby kilkaset
 45 II,22 |       pojutrze wyruszyć, niechże ów Babinicz nie wie o tym, aż w godzinę
 46 II,22 |      waszmość będziesz strzegł, nie Babinicz ani dragoni, ani moce ziemskie,
 47 II,22 |         rzucasz, w którym, jako ten Babinicz mówił, nie znalazł się jeszcze
 48 II,22 |       spytać: "Jeśli nie zwiesz się Babinicz, to jak się zwiesz?" Srodze
 49 II,23 |          Tyzenhauza król - nie miał Babinicz racji?~- Jeszcześmy nie
 50 II,23 |          odpowiedział młody magnat.~Babinicz zaś kontent był z siebie
 51 II,23 |          innym jak tylko o tym, czy Babinicz uchwyci go w lot, czy nie
 52 II,23 |             lot, czy nie uchwyci...~Babinicz spiął konia, skoczył i uchwycił.
 53 II,23 |      Uspokójcie się, waszmościowie! Babinicz ze swymi pojechał po wieści
 54 II,23 |           odpowiedział drugi. - Pan Babinicz wraca!~Tymczasem nadjeżdżający
 55 II,23 |     podniósł.~- Ale to żołnierz ten Babinicz, niech go kule biją! Imainujcie,
 56 II,24 |            błysły mu w źrenicach.~- Babinicz! Babinicz! Czym cię nagrodzę?! -
 57 II,24 |            w źrenicach.~- Babinicz! Babinicz! Czym cię nagrodzę?! - wołał
 58 II,26 |         jest? Zaliś ty naprawdę nie Babinicz? Wiadomo nam, kto Chowańskiego
 59 II,26 |       rękoma pana Kmicica.~- To pan Babinicz, najmilszy mój żołnierz
 60 II,27 |       przestańcie go opłakiwać: pan Babinicz żywie i jest u nas. On to
 61 II,27 |           szlachcic - ale jeśli pan Babinicz żywie, to chyba szczególniejsze
 62 II,32 |            pewien jestem, że mi pan Babinicz przyświadczy.~- Miłościwy
 63 II,32 |     Miłościwy panie - odparł prędko Babinicz - jedno słowo waszej królewskiej
 64 II,34 |        Potem jako gruchnęło, że pan Babinicz przeprowadził króla przez
 65 II,35 |     niepowszedniego gościa.~- Panie Babinicz - rzekł - wszakże waszmość
 66 II,35 |        niechcenia zaczął:~- Ten pan Babinicz, co tu z Tatary przyjechał,
 67 II,35 |        dalsi krewni nie rozdrapali. Babinicz powiada, że wojewoda witebski
 68 II,35 |       posłać i opiekę oznajmić. Ale Babinicz powiada, iż na to potrzeba,
 69 II,35 |       odprowadził?~- Choćby ten sam Babinicz.~- Z Tatarami? Bójże się
 70 II,36 |          koniu Kozak wołając:~- Pan Babinicz! pan Babinicz! Pyśmo od
 71 II,36 |        wołając:~- Pan Babinicz! pan Babinicz! Pyśmo od pana starosty!~
 72 II,36 |             mnie wielce miły, panie Babinicz! Wprędce po odjeździe panny
 73 II,36 |              Pańskiej mości sługą - Babinicz." ~Dragoni, dowlókłszy się
 74 II,37 |            listy zapowiednie i jako Babinicz zaciągać mogę.~- Po co ci
 75 II,37 |             do głowy przyszedł? Oto Babinicz, goniec królewski, wielce
 76 II,37 |        Biedna Anusia, której piękny Babinicz nieco w głowie zawrócił,
 77 II,38 |            listy zapowiednie i jako Babinicz zaciągać mogę.~- Po co ci
 78 II,38 |             do głowy przyszedł? Oto Babinicz, goniec królewski, wielce
 79 II,38 |        Biedna Anusia, której piękny Babinicz nieco w głowie zawrócił,
 80 II,39 |      tajemnicy i wiedział, kto jest Babinicz, zaraz jął zdanie jego mocno
 81 II,39 |        zorzy, nie mieszkając... Pan Babinicz skoczy naprzód z Tatary
 82 II,39 |          rzekło, wiedział, kto jest Babinicz, mówił do pana Sapiehy:~-
 83 II,39 |        uprzykrzy.~- Szkoda jeno, że Babinicz jakoby w wodę wpadł - odpowiadał
 84 II,39 | Czarnieckiego i hetmanów koronnych? Babinicz powinien był już zachwycić
 85 II,39 |        upłynęło jeszcze dni pięć, a Babinicz nie dawał znać o sobie.
 86 II,39 |          oddział się zbliża.~- Może Babinicz! - zakrzyknął hetman. -
 87 II,39 |         noster!~Lecz nie był to sam Babinicz. W obozie jednak powstał
 88 II,40 |      Dowiedział się łatwo nazwiska: Babinicz, bo powtarzała je cała okolica,
 89 II,40 |         zasadzek. Zawsze na próżno! Babinicz umiał ominąć potrzask i
 90 II,40 |         straż, której tu obecny pan Babinicz przewodził, przez trzydzieści
 91 II,42 |          liczbie, poznawszy, iż pan Babinicz już w szańcach, natarli
 92 III,7 |            nie oddadzą.~- Patrzcie! Babinicz idzie już do nas! - przerwał
 93 III,7 |             w rękę ukąsi. Niech nam Babinicz lepiej o swojej wyprawie
 94 III,10|           Charłampa:~- Mów dalej.~- Babinicz tedy daje znać, a wojewoda
 95 III,11|       mawiał:~- Umarł Kmicic, żywie Babinicz, a ten niech żywie!~Załoga
 96 III,12|        znajdę!~- Dopiero co to samo Babinicz powiadał! Niedługo, widzę,
 97 III,12|            szańcu ma komendę?~- Pan Babinicz! - odpowiedziało kilka głosów.~
 98 III,12|              Wiem, miłościwy królu, Babinicz! Jeśli żyw wyjdzie, będzie
 99 III,12|           się nagle król - niż żeby Babinicz miał zginąć!~- Bóg go obroni! -
100 III,12|        krzyknął:~- Grylewski wraca! Babinicz musiał polec i fort zdobyto!~
101 III,12|         zabit? - spytał król.~- Pan Babinicz powiada, że mu tam dobrze
102 III,12|      ichmościów nie dokazał, ale ów Babinicz jeszcze mi do oczu za moją
103 III,13|        znajdę!~- Dopiero co to samo Babinicz powiadał! Niedługo, widzę,
104 III,13|            szańcu ma komendę?~- Pan Babinicz! - odpowiedziało kilka głosów.~
105 III,13|              Wiem, miłościwy królu, Babinicz! Jeśli żyw wyjdzie, będzie
106 III,13|           się nagle król - niż żeby Babinicz miał zginąć!~- Bóg go obroni! -
107 III,13|        krzyknął:~- Grylewski wraca! Babinicz musiał polec i fort zdobyto!~
108 III,13|         zabit? - spytał król.~- Pan Babinicz powiada, że mu tam dobrze
109 III,13|      ichmościów nie dokazał, ale ów Babinicz jeszcze mi do oczu za moją
110 III,14|              Taki jest tylko jeden: Babinicz." Inni zaraz przyświadczyli.~-
111 III,20|       właśnie to wówczas straszliwy Babinicz wysforował się z Tatary
112 III,21|             wtedy w Zamościu, i pan Babinicz jeszcze po mnie nie przyjechał -
113 III,21|       stanie.~- Któż to taki?~- Pan Babinicz z Witebskiego... Waćpaństwo
114 III,21|             drodze przygodziło. Pan Babinicz zaś wyrósł w jej opowiadaniu
115 III,21|         substancji i rodzinach. Hm! Babinicz!... Ognisty to jakiś kawaler,
116 III,21|           nic nie suponuję!~- A pan Babinicz, ledwośmy z Zamościa wyjechali,
117 III,21|       dlaczego... Oto, ile razy pan Babinicz o księciu Bogusławie wspomniał,
118 III,21|            szyję zakrzyknęła:~- Pan Babinicz!~Oficer zdumiał, usłyszawszy
119 III,21|          dowiedzieliśmy się, że sam Babinicz odjechał do głównego obozu,
120 III,21|             Sam mi to powiadał. Pan Babinicz! Pan Babinicz! Niech żyje
121 III,21|         powiadał. Pan Babinicz! Pan Babinicz! Niech żyje pan Babinicz!...
122 III,21|            Babinicz! Niech żyje pan Babinicz!... Już i pan Wołodyjowski
123 III,21|         czego!~- Niech tylko tu pan Babinicz nadciągnie! - dodała Anusia. -
124 III,22|     poznosił na podjazdach straszny Babinicz, przeszli do pana Sapiehy.
125 III,22|      relacji - czy pan Sapieha i ów Babinicz ścigają księcia i czy zamierzają
126 III,22|          tacy, którzy mówią, że pan Babinicz tuż. Z tego jednak, iż książę
127 III,22|      księcia serce na myśl, co taki Babinicz uczyni z jego włościami,
128 III,22|          wszystko jedno: Kmicic czy Babinicz. A! na rogi Lucypera, żebym
129 III,23|             ręce!... Bodaj mnie pan Babinicz do sądnego dnia na Litwę
130 III,23|             bram Warszawy poszarpał Babinicz. Ketling w niewoli. Król
131 III,23|        tatarskiego zastępu straszny Babinicz; wszystkie partie zlecą
132 III,23|            Boże! Nic nie wiesz? Pan Babinicz tu idzie! Sakowicz ze strachu
133 III,23|          mrze i wszyscy oni!... Pan Babinicz idzie! pali! ścina! Podjazd
134 III,24|         najzacieklej następował pan Babinicz. Szukał go widocznie; sam
135 III,24|             gdzie w tej chwili jest Babinicz, bo od chłopów niepodobna
136 III,24|           ją otoczyć tak, aby jeśli Babinicz ruszy na księcia Bogusława,
137 III,24|             wstrzymał ich mówiąc:~- Babinicz, po uderzeniu na księcia,
138 III,24|     Widocznie Bogusław cofał się, a Babinicz szedł za nim.~Duglas zrozumiał,
139 III,24|            To wiemy, że i książę, i Babinicz tędy przechodzili.~I zamyślił
140 III,24|              mówił pan Bies - zanim Babinicz nadciągnął, bo szedł bardzo
141 III,24|         Bogusławowego podejścia pan Babinicz wcale się także z połączeniem
142 III,24|           ale tego tylko czekał pan Babinicz. ~Podzieliwszy swą watahę
143 III,24|     Warszawę. Krótko tylko mógł pan Babinicz cieszyć się znajomymi, mianowicie
144 III,24|             muszę do Prus! - odparł Babinicz - i pod Warszawą nie będę.~-
145 III,25|         najzacieklej następował pan Babinicz. Szukał go widocznie; sam
146 III,25|             gdzie w tej chwili jest Babinicz, bo od chłopów niepodobna
147 III,25|           ją otoczyć tak, aby jeśli Babinicz ruszy na księcia Bogusława,
148 III,25|             wstrzymał ich mówiąc:~- Babinicz, po uderzeniu na księcia,
149 III,25|     Widocznie Bogusław cofał się, a Babinicz szedł za nim.~Duglas zrozumiał,
150 III,25|            To wiemy, że i książę, i Babinicz tędy przechodzili.~I zamyślił
151 III,25|              mówił pan Bies - zanim Babinicz nadciągnął, bo szedł bardzo
152 III,25|         Bogusławowego podejścia pan Babinicz wcale się także z połączeniem
153 III,25|           ale tego tylko czekał pan Babinicz. ~Podzieliwszy swą watahę
154 III,25|     Warszawę. Krótko tylko mógł pan Babinicz cieszyć się znajomymi, mianowicie
155 III,25|             muszę do Prus! - odparł Babinicz - i pod Warszawą nie będę.~-
156 III,26|         Bałtyku.~Mógł wprawdzie pan Babinicz wejść na powrót w granice
157 III,26|            murzami wszyscy zostaną.~Babinicz, który z dawna umiał się
158 III,26|      Zagłoby, jako on, Kmicic alias Babinicz, do Taurogów dojdzie, Oleńkę
159 III,27|         próżnymi rękoma nie wracał. Babinicz zaś uśmiechnął się tylko,
160 III,27|            brać na pytki, bo już to Babinicz w drodze, przyłożywszy mu
161 III,27|     Wołodyjowski, pan Kotwicz i pan Babinicz. Wszyscy zgodzili się na
162 III,27|          dzieje. Wołodyjowski zaś i Babinicz wzięli do swej kwatery Rössela,
163 III,27|         frasuj się, Michale - rzekł Babinicz - odnajdziesz go, a nie,
164 III,27|           Jakkolwiek Wołodyjowski i Babinicz nienawidzili Bogusława,
165 III,27|        słysząc o tej krotofili. Pan Babinicz zaś uderzył się rękoma po
166 III,27|          myślę - mruknął przez zęby Babinicz. - Tacy jak on długo nie
167 III,27|         kryz służą... Ale Boga tam!~Babinicz usłyszawszy to zaczerwienił
168 III,27|           jenerała Izraela służyła.~Babinicz spojrzał na Wołodyjowskiego
169 III,27|            coraz bardziej, mógł pan Babinicz z pomocą perspektywy odróżnić
170 III,27|          właśnie na koń siadał, gdy Babinicz nadjechał. Prędko opowiedział
171 III,27|           wataże.~- Następuj, mości Babinicz! następuj w imię boże! ot,
172 III,27|            się przez rzekę!~- Vivat Babinicz! - krzyknęło kilkadziesiąt
173 III,27|             się do Kmicica:~- Panie Babinicz, waść w tamtej stronie z
174 III,27|             koniem.~- Na bok, panie Babinicz! - zakrzyknął.~- Na bok,
175 III,27|      hetmańskiej oświadczam, że pan Babinicz ma prawo do jeńca i że kto
176 III,28|         mówiono bez ustanku, że pan Babinicz w te strony ciągnie.~Spodziewała
177 III,28|              Ty szczęśliwa!... Twój Babinicz zacny, sławny... przed Bogiem...
178 III,28|      ludzkie: nazwisko Babinicza.~- Babinicz głównie do wiktorii pod
179 III,28|          mówiono na całej Żmudzi. - Babinicz księcia Bogusława własną
180 III,28|         usiekł i pojmał.~A dalej:~- Babinicz pali Prusy elektorskie,
181 III,28|           zostawuje.~W końcu zaś:~- Babinicz Taurogi spalił. Sakowicz
182 III,28|           żmudzkiej.~Z Telsz ruszył Babinicz ku Kurszanom, pędząc przed
183 III,28|           przeszła prawie bez echa. Babinicz był bliższym, i Babiniczem
184 III,28|            to rzecz łatwa. Naprzód, Babinicz był w innej stronie; po
185 III,28|         mnie nie złowi, bo mnie pan Babinicz obroni.~- Właśnie też będzie
186 III,28|          zawsze będzie dobrze, żeby Babinicz przyszedł w te strony, bo
187 III,29|        partię miecznika Billewicza.~Babinicz właśnie był gdzieś zapadł
188 III,29|      czarniawą chmurę żołnierstwa.~"Babinicz nadchodzi!" - pomyślał.~
189 III,29|        miecznik - to nasi! To chyba Babinicz!~- Babinicz! - wrzeszczą
190 III,29|          nasi! To chyba Babinicz!~- Babinicz! - wrzeszczą za nim wszystkie
191 III,29|          nim wszystkie gardziele.~- Babinicz! - rozlegają się przerażone
192 III,29|           stronie, w którą popędził Babinicz, wołają:~- Boże ci błogosław,
193 III,29|         Szwedów razem z nim?... Pan Babinicz! A co? Wiedziałam, że przyjdzie.
194 III,29|       laudańscy byli przekonani, że Babinicz wróci lada chwila.~Lecz
195 III,29|             i poczęło się zniżać, a Babinicz nie wracał.~Anusia atoli
196 III,29|          już na tamtym świecie i że Babinicz żadnego listu nie odebrał.~
197 III,29|         dnia z doniesieniem, że pan Babinicz wziął Poniewież, a ze Szwedów
198 III,29|        zamyśleniu Oleńka - może pan Babinicz wierności dla tamtej dochowuje,
199 III,30|        wychylić się na świat jasny.~Babinicz zaś rzucił się na Poniewież,
200 III,30|       ścigany przez stado wilków, a Babinicz gonił go tym zawzięciej;
201 III,30|         uważa, gdy się dowie, że ów Babinicz, który Radziwiłła obalił,
202 III,30|              kim jest ów przesławny Babinicz, i jeśli tego nie uczynił,
203 III,30|           niedaleko! Tydzień ścigał Babinicz Hamiltona, lecz Kmicic prędzej
204 III,30|          Mnie wielce uprzejmy panie Babinicz! Nowy potop na ojczyznę!
205 III,31|       przebąkiwać, że ów przesławny Babinicz był to Kmicic. Jedni zaprzeczali
206 III,31|         przenieść afrontu, jaki jej Babinicz uczynił, groziła, że także
207 III,31|          niektórzy przebąkiwali, że Babinicz a Kmicic to jedno, ale przecie
208 III,32|     mówiłżeś nikomu, żem tutaj jako Babinicz wojował?~- Nie było rozkazu -
209 III,32|           jakoby w szmer fali. Więc Babinicz to on?! Więc ów pogromca
210 III,32|         Anusiu! wiesz, kto jest pan Babinicz?... To pan Kmicic!~Anusia
211 III,32|          nas wali! Już są we wsi, a Babinicz pewnie z nimi!~Jakoż za