Tom, Rozdzial

  1  I,2  |        podniósł w górę roztruchan i zakrzyknął:~- Zdrowie mojej dziewczyny!~-
  2  I,3  |           już raz z tych obłoków! - zakrzyknął Kmicic.~Na to kawalerowie
  3  I,3  |            nam trzeba na ratunek! - zakrzyknął Kokosiński.~- Wojsko łyczkowie
  4  I,3  |        potem siadł do innych sani i zakrzyknął na woźnicę:~- Do Upity!~
  5  I,4  |            towarzysze! słyszycie? - zakrzyknął Kokosiński.- Hej! co to
  6  I,4  |         przestał grać, a Kokosiński zakrzyknął:~- Hej, towarzysze! do kupy!
  7  I,4  |            jakby leciuchną deseczkę zakrzyknął:~- Rum! rum!~Kurz wstał
  8  I,5  |           groźby nie uląkł, po czym zakrzyknął:~- Jak Bóg w niebie, od
  9  I,5  |    nieprzytomny, zerwał się nagle i zakrzyknął:~- Na koń !...~Ruszyło się,
 10  I,7  |           boki uchwycił z radości i zakrzyknął:~- Wszyscyż to chłopcy zdrajcy?
 11  I,7  |             a szto za lude?~- Alt!- zakrzyknął pan Wołodyjowski. - Ognia!~
 12  I,7  |         mnie napadasz?~- Zdrajco! - zakrzyknął pan Michał. - Ze mną są
 13  I,7  |        głowy.~- Jest inny sposób! - zakrzyknął. - Wychodź ze mną, zdrajco,
 14  I,8  |             po nodze.~- Wiem już! - zakrzyknął - ona tamtego jeszcze miłuje...
 15  I,9  |          nie wiem, co jest afekt? - zakrzyknął z oburzeniem pan Wołodyjowski. -
 16  I,9  |        zerwał się nawet na chwilę i zakrzyknął:~- Kto był ten wraży syn?
 17  I,9  |            za życia obmyśli.~- E! - zakrzyknął z uniesieniem Kmicic - co
 18  I,10 |               Król, król zdrajca! - zakrzyknął jakiś śmiały głos.~Wojewoda
 19  I,10 |             się na niego.~Następnie zakrzyknął: - Mości panowie! bracia,
 20  I,10 |           skrzydłami, znów zapiał i zakrzyknął:~- Mości panowie, słuchajcie!
 21  I,10 |      prowadzą, jak mnie Bóg miły! - zakrzyknął jakiś szlachcic, widocznie
 22  I,11 |       Chciałbym jutro już ruszyć! - zakrzyknął Zagłoba.~- Toteż wyruszymy
 23  I,12 |            nie chcę pospolitaków! - zakrzyknął pan Stanisław. - Jan i jegomość
 24  I,12 |         oczy, Kiejdany już widać! - zakrzyknął.~- Co? hę? - rzekł Zagłoba. -
 25  I,12 |             Polsce rycerza widzę! - zakrzyknął Charłamp. - Czołem, czołem!~-
 26  I,12 |        prawa czynić.~- Jako żywo! - zakrzyknął pan Michał.~- Widać książę
 27  I,12 |         Kromwell Kromwel heretyk! - zakrzyknął Zagłoba.~- A książę wojewoda? -
 28  I,12 |           Wielki Boże, co słyszę! - zakrzyknął Harasimowicz.~- To pan Zagłoba.~-
 29  I,12 |              Zwariować przyjdzie! - zakrzyknął wreszcie Wołodyjowski.~-
 30  I,12 |            tego księcia zobaczyć! - zakrzyknął Zagłoba.~Życzenia jego sprawdziły
 31  I,12 |      wojewoda wendeński.~- Jakże! - zakrzyknął Jan - to znajomy ze Zbaraża...~
 32  I,12 |            wychylił się z kolaski i zakrzyknął:~- Witam waszmościów, starzy
 33  I,12 |           oficera.~- Tokarzewicz! - zakrzyknął - a bywaj no waszmość!~-
 34  I,12 |       waćpanowie, temu kogutkowi! - zakrzyknął - bo on jeszcze nie wie,
 35  I,13 |         objęcia. Po czym pan Kmicic zakrzyknął:~- Musimy dziś podpić, nie
 36  I,13 |           widzi, nic nie rozumiem! -zakrzyknął Kmicic nie umiejący w ogóle
 37  I,13 |             to pioruny zatrzasły! - zakrzyknął w duszy pan Kmicic. - Co
 38  I,13 |        Jowisz z piorunami w ręku! - zakrzyknął stary Stankiewicz. - Nie
 39  I,13 |   Rzeczpospolita! pereant hostes! - zakrzyknął Zagłoba.~Lecz dalsze wystrzały
 40  I,13 |           na żołnierzy, a po chwili zakrzyknął:~- Kto nie ze mną, ten przeciw
 41  I,13 |        Wybieraj!...~- Jezu! Jezu! - zakrzyknął Kmicic.~Tymczasem sala rozległa
 42  I,13 |           się i wówczas, gdy książę zakrzyknął: "Ganchof i Kmicic do mnie!" -
 43  I,14 |                   Chcę... korony! - zakrzyknął Radziwiłł.~- Jezus Maria!...~
 44  I,14 |              Wasza książęca mość! - zakrzyknął Kmicic - umysł objąć tego
 45  I,15 |         czego hetman doprowadził! - zakrzyknął Wołodyjowski.~- Kto tu buntownik?
 46  I,15 |            że musimy tu siedzieć! - zakrzyknął Stanisław.~- Już są! Halabardnicy!
 47  I,16 |            nie oni daliby gardła! - zakrzyknął Kmicic.~- Jakże to? Już
 48  I,16 |     książęcej mości, ojcu mojemu! - zakrzyknął pan Andrzej.~- Powoli... -
 49  I,16 |            i co miał na sercu, to i zakrzyknął. Myślał, że w obronie ojczyzny
 50  I,16 |            gardło naraża, a dlatego zakrzyknął, co miał w gębie i sercu.
 51  I,17 |            nagle rzucił się w tył i zakrzyknął:~- Niechże go kule biją!
 52  I,17 |            frant! Niech go kaduk! - zakrzyknął Stankiewicz.~- Zdjął hełm
 53  I,17 |     oprzytomniał.~- Nie może być! - zakrzyknął przerażonym głosem. - Jak
 54  I,17 |           Bom nic więcej niewart! - zakrzyknął nieszczęśliwy młodzian.~-
 55  I,17 |        kwita.~- Róbże, co chcesz! - zakrzyknął Mirski.~- Już to mój grzech -
 56  I,17 |          Burłaja.~- Nie! dalibóg! - zakrzyknął Stankiewicz - takiego jeszcze
 57  I,17 |     Wołodyjowski wziął na oko, wnet zakrzyknął:~- To pan Zagłoba! Jak Boga
 58  I,17 |           stój!~- Naprzód! stępą! - zakrzyknął pan Roch.~- Poddaj się! -
 59  I,17 |        szeregom.~- Tam mi śmierć! - zakrzyknął okropnym głosem.~I skoczył
 60  I,18 |            Dajcieże mu drugi raz! - zakrzyknął pan Wołodyjowski.~Po drugim
 61  I,18 |          koło wrot. Oficer szwedzki zakrzyknął, dojeżdżając, na swoich
 62  I,18 |            się w głowę.~- Rozkaz! - zakrzyknął Zagłoba.~- Słucham! - odrzekł
 63  I,20 |           się mroczy?... Światła! - zakrzyknął pan miecznik.~- Bóg widzi -
 64  I,20 |             Kmicica, a pan miecznik zakrzyknął:~- Gwałt najokropniejszy
 65  I,20 |              Dobrze dziewka mówi! - zakrzyknął pan miecznik, któremu nagle
 66  I,20 |              Pan... Wołodyjowski! - zakrzyknął.~- Do usług! - odparł mały
 67  I,20 |            Wstrzymałem egzekucję! - zakrzyknął.~Oleńka z rumianej zrobiła
 68  I,22 |          Jurzyc, już trochę pijany, zakrzyknął całą siłą płuc:~- Niech
 69  I,22 |           sali. Książę ujrzawszy go zakrzyknął:~- To pan Suchaniec, od
 70  I,22 |   sieradzkie poddało się Szwedom! - zakrzyknął - i w ślad za Wielkopolską
 71  I,22 |             jakie są w piwnicach! - zakrzyknął książę.~Pan marszałek pobiegł
 72  I,23 |            z rumieńcami na twarzy i zakrzyknął:~- Wasza książęca mość!
 73  I,23 |         palnął się dłonią w czoło i zakrzyknął:~- Głupim! głupim!~- Tego
 74  I,25 |           jest...~- Wołodyjowski! - zakrzyknął pan Kmicic.~- Czy on Wołodyjowski,
 75  I,25 |          każę go zawołać.~Tu książę zakrzyknął na pokojowca i kazał mu
 76  I,25 |   przyklepywał mokre włosy, po czym zakrzyknął:~- Jeszcze!~Soroka powtórzył
 77  I,25 |            opór, bo kula w krzyż! - zakrzyknął.~- Zdrajco! - rzekł książę.~-
 78  I,26 |           się przez chwilę, po czym zakrzyknął:~- Wreszcie, pal cię sześć!
 79  I,26 |                Żem mu do nóg padł - zakrzyknął Kmicic - i ojca, jedynego
 80  I,26 |            twarz.~- Jezus Maria ! - zakrzyknął Kmicic.~W tej chwili koń
 81 II,1  |           jeszcze febris trzęsie! - zakrzyknął.~- Matko Boża, nie może
 82 II,2  |          Ociec, to pan pułkownik! - zakrzyknął.~- Jezu ! o słodki Jezu ! -
 83 II,2  |             zaszło, lecz stary znów zakrzyknął:~- Do kolan, szelmy! do
 84 II,2  |       wypędzą?~- Wolejby usiekli! - zakrzyknął pan Andrzej i spłonął ze
 85 II,3  |        zdumieniem.~- Panno Mądra! - zakrzyknął - do jakiego króla, wasza
 86 II,3  |           Jako żywo! Panno Można! - zakrzyknął stary.~- Czekaj i milcz!
 87 II,4  |              Jakich Skrzetuskich? - zakrzyknął Rzędzian. - Zali jeden z
 88 II,4  |            drodze.~- Jezus Maria!! -zakrzyknął Butrym - to Kmicic!...~-
 89 II,4  |          młodzi Kiemlicze, aż stary zakrzyknął:~- Do wozów! Brać, co w
 90 II,5  |       Zagłoba uderzył się po pole i zakrzyknął:~- Już go od niego wycyganił!
 91 II,5  |         zawdzięczamy.~- Dla Boga! - zakrzyknął pan Wołodyjowski - jakże
 92 II,5  |       omieszkamy jej promulgować! - zakrzyknął Zagłoba. - Dalej, żywo,
 93 II,6  |         pierwszy Radziwiłła zdrajcą zakrzyknął.~- I zacnych ludzi z jego
 94 II,6  |          głosy.~- Wuj najstarszy! - zakrzyknął nagle pan Roch Kowalski
 95 II,6  |           kanclerz wielki koronny! -zakrzyknął pan Wołodyjowski.~- Miodu,
 96 II,6  |           gumnach!~- Matko Boska! - zakrzyknął w uniesieniu Rzędzian. -
 97 II,6  |       Bobrownikami.~- Pan Michał! - zakrzyknął radośnie Zagłoba.~Lecz pachołcy
 98 II,6  |      Chodźmy!~- Zaraz to mówiłem! - zakrzyknął Zagłoba. - Wszyscy się stropili,
 99 II,8  |     Sapiehów klejnot na pieczęci! - zakrzyknął - to od wojewody witebskiego.~-
100 II,9  |   poczuwając.~- Bodaj was zabito! - zakrzyknął Kmicic. - A król Łokietek
101 II,10 |            Skądże się to wzięło?! - zakrzyknął Kmicic. - Kiedyż to Szwecja
102 II,10 |     oszczędzi dla miłości prawdy! - zakrzyknął Kmicic. - Nadzieję proroctwo
103 II,11 |       Chwała Najświętszej Pannie! - zakrzyknął Kmicic i czapkę zdjął z
104 II,12 |                 Ojcowie wielebni! - zakrzyknął nagle pan Andrzej trzęsąc
105 II,13 |             A to mi się podobasz! - zakrzyknął pan Piotr Czarniecki. -
106 II,14 |             zrąb, wpił oczy w dal i zakrzyknął:~- Działo rozbite!... Tam
107 II,14 |     przemówić; na koniec Czarniecki zakrzyknął:~- Szalony człecze! Toż
108 II,15 |           zwrócił się do obecnych i zakrzyknął:~- Strzały nie szkodzą wcale
109 II,15 |         światełko szwedzkie i zaraz zakrzyknął:~- Ogień tam, ogień! rychtuj!
110 II,15 |             mi tu tego Babinicza! - zakrzyknął pan miecznik - niech go
111 II,15 |               To mgła oczy łudzi! - zakrzyknął Miller.~- Mgła leży pod
112 II,17 |        naraz pan miecznik sieradzki zakrzyknął:~- Jak mi Bóg miły, to jakiś
113 II,17 |         rycerze, jak mi Bóg miły! - zakrzyknął Czarniecki.~I chwyciwszy
114 II,17 |           Lucyper by się rozpękł! - zakrzyknął pan Czarniecki.~Lecz wspomniał,
115 II,18 |            się po bokach, na koniec zakrzyknął:~- Jenerale, proszę na słowo!
116 II,18 |           wyciąć przed odejściem! - zakrzyknął Miller.~- Wasza dostojność,
117 II,18 |        Kmicic.~- O! nie może być! - zakrzyknął nagle - teraz ja na tego
118 II,19 |              że bezsilny. Po chwili zakrzyknął:~- A co jego królewska mość
119 II,19 |       humory.~- Radźcie, panowie! - zakrzyknął Miller.~- Radzić można tylko
120 II,19 |             fortelów swych znany! - zakrzyknął książę Heski.~- Panowie! -
121 II,19 |         tego pomieszania, pułkownik zakrzyknął:~- Kuklinowski nie żyje!~-
122 II,19 |          zwróciwszy się do Zbrożka, zakrzyknął:~- Gdzie ów żołnierz, który
123 II,19 |       litewski przesławny Kmicic? - zakrzyknął porwawszy się za czuprynę
124 II,19 |         wieki wieków stać będzie! - zakrzyknął w uniesieniu.~- Amen! -
125 II,21 |     Kazimierz.~- Miłościwy królu! - zakrzyknął pan Ługowski - są wieści
126 II,21 |             klasztor już zdobyty? - zakrzyknął król.~Wtem pan Andrzej rymnął
127 II,21 |             ledwie ją ujrzał, zaraz zakrzyknął:~- Częstochowa wytrzymała!
128 II,21 |       rozsadziłem!~- Na miły Bóg! - zakrzyknął król.~Lecz po tym wykrzykniku
129 II,21 |             być, miłościwy królu! - zakrzyknął pan Andrzej - sam tego chcę,
130 II,21 |            O najjaśniejszy królu! - zakrzyknął w uniesieniu Kmicic - chociażem
131 II,21 |          pani!... matko nasza!... - zakrzyknął Kmicic.~Lecz kanclerza Korycińskiego
132 II,21 |         strasznym, obłąkanym głosem zakrzyknął:~- To łgarstwo! Książę Bogusław
133 II,21 |    rumieńcami na pożółkłej twarzy i zakrzyknął:~- Nie straciłem jeszcze
134 II,21 |           mogą.~- Zatem do Opola! - zakrzyknął król - a potem w drogę,
135 II,23 |        orszaku.~- Miłościwy panie - zakrzyknął z uniesieniem - stanąłeś
136 II,23 |        Miłościwy panie! to pożar! - zakrzyknął.~Zatrzymali się wszyscy.~-
137 II,23 |    kilkadziesiąt kroków.~- Werdo? - zakrzyknął Tyzenhauz.~- Swoi! nie strzelać
138 II,24 |             jęk.~- Dla Boga! Żyw! - zakrzyknął.~- Zdjąć mu pancerz! - wołali
139 II,25 |        gotowi.~- Miłościwy panie! - zakrzyknął pan marszałek - czas poprawy
140 II,26 |     uwierzył? kto by go zdrajcą nie zakrzyknął? Więcem Babinicza imię przybrał
141 II,28 |           Borzobohata-Krasieńska! - zakrzyknął pan Jan Skrzetuski. - Toćże
142 II,33 |           oka i upuściwszy kożuszek zakrzyknął:~- Jezus Maria!~- Niech
143 II,33 |        zdrowi! bądźcie mi zdrowi! - zakrzyknął nagle Kmicic.~- Dokąd tak
144 II,34 |            lepiej!~- Król też zaraz zakrzyknął: "Gotowa dla Jędrka ekspedycja,
145 II,39 |            Borzobohatą prowadził! - zakrzyknął pan Kmicic.~I nastało milczenie
146 II,39 |          zbliża.~- Może Babinicz! - zakrzyknął hetman. - Damże mu pater
147 II,40 |             krwią oblewać.~- Tfu! - zakrzyknął Kmicic słuchający za krzesłem
148 II,41 |              Wasza książęca mość! - zakrzyknął Kmicic składając wprawdzie
149 III,2 |          tak zacnych sentymentów! - zakrzyknął pan Zagłoba.~- Zamoyski
150 III,5 |            chciał sobie ująć, zaraz zakrzyknął:~- Kto by nie wiedział o
151 III,5 | rozjaśniłaby się więcej.~- Jakże? - zakrzyknął - sam Czarniecki to powiadał?~-
152 III,5 |            dla niego nie uczynił! - zakrzyknął marszałek, którego oczy
153 III,6 |         widział, mógłby się omylić, zakrzyknął:~- Vivat pan Czarniecki,
154 III,6 |          sto tysięcy Turka stało! - zakrzyknął pan Michał.~A Zagłoba na
155 III,6 |              na koniec zerwał się i zakrzyknął:~- Jam Kowalski, a to pani
156 III,6 |                Dawajcie pachołka! - zakrzyknął Szandarowski - gdzie on?~
157 III,7 |      Bogusławowym ręku.~- Nic to! - zakrzyknął Wołodyjowski - odzyszczesz
158 III,7 |           Turek! jak mi Bóg miły! - zakrzyknął Zagłoba.~A pan Michał począł
159 III,8 |            to co za małe monstra? - zakrzyknął nagle Zagłoba ukazując kupę
160 III,9 |            Z Bogiem! Po wiktorię! - zakrzyknął wreszcie.~- Z Bogiem! Pobijemy! -
161 III,9 |          gdy zerwał się z miejsca i zakrzyknął na swego dworzanina:~- Witowski,
162 III,9 |         kulbace i jeszcze potężniej zakrzyknął:~- Komu Bóg! komu wiara!
163 III,10|       konfuzją.~- Być li to może? - zakrzyknął chwytając się za głowę pan
164 III,11|       żywych brać!~- Żywych brać! - zakrzyknął Kmicic.~Zgrzyt żelaza ustał.
165 III,11|             na parol.~- Hassling! - zakrzyknął Kmicic.~Hassling był to
166 III,11|        bardzo lubił.~- Puść jeńca - zakrzyknął na Tatara - i sam precz
167 III,12|             się na kondycję? tak! - zakrzyknął Zagłoba. - Dobrze!~Tu zaczął
168 III,12|           stał i patrzył. Na koniec zakrzyknął:~- Godzi się Babinicza zluzować
169 III,13|             się na kondycję? tak! - zakrzyknął Zagłoba. - Dobrze!~Tu zaczął
170 III,13|           stał i patrzył. Na koniec zakrzyknął:~- Godzi się Babinicza zluzować
171 III,14|              Bodaj go Bóg skarał! - zakrzyknął Kmicic.~- Nastały zabawy,
172 III,14|                Począł jej grozić? - zakrzyknął Kmicic.~- Gdzie tam! Za
173 III,14|           wyły, gdyby ją ujrzały! - zakrzyknął Kmicic.~- Dlategom rzekł: "
174 III,15|       ciebie zabito, małpi królu! - zakrzyknął najbliżej stojący towarzysz.~-
175 III,15|           pobliżu przy panu Sapieże zakrzyknął:~- To pan Zagłoba!~Wołodyjowski
176 III,17|           wszelkich ostrożnościach, zakrzyknął:~- To wasza książęca mość
177 III,17|           chwycił się za czuprynę i zakrzyknął:~- Jam to popsował wszystko,
178 III,18|       koniec podniósł rękę w górę i zakrzyknął z wielkim zapałem:~- Consentior!..~-
179 III,19|           uderzył kułakiem w stół i zakrzyknął:~- Pierwej mnie na marach
180 III,19|           Bij, kto w Boga wierzy! - zakrzyknął wreszcie.~Na to Oleńka:~-
181 III,21|         całować zawzięcie, wreszcie zakrzyknął:~- A, moje śliczności! Patoka
182 III,24|      źrenicami przed siebie i nagle zakrzyknął całą siłą piersi:~- Zwycięstwo!
183 III,25|      źrenicami przed siebie i nagle zakrzyknął całą siłą piersi:~- Zwycięstwo!
184 III,26|        który wyściskawszy go, zaraz zakrzyknął:~- Graf Waldek i książę
185 III,27|       Andrzeja.~- Stój, psi synu! - zakrzyknął nadbiegając z daleka.~Tatar
186 III,27|            sercu, ledwie go ujrzał, zakrzyknął:~- Oto przybywa victor prawdziwy!
187 III,27|           Na bok, panie Babinicz! - zakrzyknął.~- Na bok, panie Wojniłłowicz! -
188 III,29|              Stąd będą tentowali! - zakrzyknął i natychmiast posłał część
189 III,30|             zmienił się na twarzy i zakrzyknął:~- Pochwalone imię Pańskie!
190 III,31|           Słowo stało się ciałem! - zakrzyknął miecznik.~Oleńce świat cały
191 III,32|       wpadłszy jak bomba do komnaty zakrzyknął:~- Na Boga! cała Upita do