Tom, Rozdzial

5001 III,4 |                   że gdy towarzysz stawał na strzemionach, by tym potężniej
5002 III,4 |               pardonu, po większej części na próżno, bo każdy wolał ściąć
5003 III,4 |               pierwszy ukazał się Szwedom na wabia, on pierwszy uderzył,
5004 III,4 |                  uderzył, a teraz siedząc na koniu jako wicher ścigłym
5005 III,4 |                 świecę; czasem zaś jechał na karku dwóch, trzech lub
5006 III,4 |                  za ostrze i zwracając go na znak pardonu rękojeścią
5007 III,4 |                 biegł dalej i nowe ofiary na ziemię strącał.~Zauważył
5008 III,4 |             własnego życia wstrzymać choć na chwilę pogoń, aby innych
5009 III,4 |               rapiery, czekali z ostrzami na goniących. Pan Wołodyjowski,
5010 III,4 |                 stało, znów niespodzianie na kulbakę wychynął, straszny
5011 III,4 |               opuścił i czołem wsparł się na karku końskim. Na ten widok
5012 III,4 |              wsparł się na karku końskim. Na ten widok pierzchnęli inni
5013 III,4 |            rozpierały się coraz częściej. Na koniec z tysiąca najświetniejszych
5014 III,4 |                reszta leżała długim pasem na leśnej drodze. Lecz i ta
5015 III,4 |               przestały nad nią pracować.~Na koniec wypadli z lasu. Wieże
5016 III,4 |                   zarysowały się wyraźnie na błękicie. Już, już nadzieja
5017 III,4 |              przejściu uprzątnięto pomost na ostatnim przęśle mostu,
5018 III,4 |             królowi szwedzkiemu pokazać i na jego oczach dociąć reszty
5019 III,4 |              gdyby tym samym pędem chciał na Jarosław uderzyć.~Na koniec
5020 III,4 |               chciał na Jarosław uderzyć.~Na koniec dobiegli o staję
5021 III,4 |                     Kanneberg! - rzekł.~- Na Chrystusa i jego rany! Most
5022 III,4 |                ich do nogi!~Król spojrzał na rzekę wezbraną wiosennymi
5023 III,4 |             ruszyło ku nim całym pędem, a na czele wszystkich leciał
5024 III,4 |                 dotąd męstwa dowody, lecz na widok wozów, w których mógł
5025 III,4 |                  sercu, że wysforował się na kilkadziesiąt kroków przed
5026 III,4 |                 głowami rajtarów -i wpadł na kształt gromu w środek.~
5027 III,4 |                   on żyje jeszcze i leżąc na grzbiecie, broni się rozpaczliwie
5028 III,4 |         dolatywały uszu Szwedów stojących na drugim brzegu.~A tymczasem
5029 III,4 |            szwedzka wyległa jak jeden mąż na wysoki brzeg Sanu. Piechota,
5030 III,4 |                   w dawnym cyrku rzymskim na widowisko, jeno patrzyli
5031 III,4 |                   Szwed pochylał się jeno na kulbace, by cios nieprzyjacielowi
5032 III,4 |                lecz ginął najczęściej, bo na białą broń szwedzcy żołnierze
5033 III,4 |                   mały rycerzyk, siedzący na bułanym a ścigłym i zwrotnym
5034 III,4 |              strącał najtęższych rajtarów na ziemię. Na koniec dostrzegł
5035 III,4 |           najtęższych rajtarów na ziemię. Na koniec dostrzegł samego
5036 III,4 |         towarzystwa goniło, więc krzyknął na nich, rozkazem pogoń powstrzymał
5037 III,4 |                   pogoń powstrzymał i sam na niego uderzył.~Szwedzi z
5038 III,4 |                mistrzów włoskich, w walce na biały oręż nie miał równego
5039 III,4 |            Inaczej, choćby mnie dłoń Boga na tamtą stronę przeniosła,
5040 III,4 |             poznał, że sam mistrzem będąc na mistrza również trafić musiał,
5041 III,4 |                   rycerz następnie zadał; na szczęście, w tej chwili
5042 III,4 |                  lecz wolniej jechali już na siebie, pragnąc więcej na
5043 III,4 |                 na siebie, pragnąc więcej na spotkanie mieć czasu i choć
5044 III,4 |              niemal nieodbite, polegające na tym, że ostrze, skierowane
5045 III,4 |                  jednym tylko mężem, i to na oczach obu wojsk miał się
5046 III,4 |                   I ta myśl wydała mu się na razie najlepszą, więc wyprostował
5047 III,4 |                zachodzące słońce grało mu na szabli, więc otoczyła go
5048 III,4 |                ostrogami bachmata i runął na Kanneberga.~Kanneberg skurczył
5049 III,4 |              spadł z piorunową szybkością na twarz Kanneberga, przeciął
5050 III,4 |                  nosa, usta, brodę, spadł na obojczyk, strzaskał go i
5051 III,4 |                   i zatrzymał się dopiero na idącym przez ramię pendencie.~
5052 III,4 |                Wołodyjowski puścił szablę na sznurek i chwycił go za
5053 III,4 |               także rad był z siebie.~Zaś na drugim brzegu, między Szwedami,
5054 III,4 |                    Artylerzyści zataczali na gwałt armaty, więc i w pobliskich
5055 III,4 |             ozwały się trąbki do odwrotu. Na głos ich skoczył każdy do
5056 III,4 |                ławę ludzi i koni wyjechał na tarantowatym dzianecie mąż
5057 III,4 |         Kanneberga usiekł, i rękę położył na jego ramieniu, po czym podniósł
5058 III,5 |                 obozu pojedynczo i kupami na grasunek po wsiach przyległych
5059 III,5 |                  im to, że Czarniecki był na drugiej stronie rzeki, ale
5060 III,5 |              właśnie nocy przymknęła, jak na nieszczęście do Próchnika.
5061 III,5 |                kto sierpem rzucił, prosto na gwar i napadł na zajętych
5062 III,5 |                   prosto na gwar i napadł na zajętych rabunkiem. Bronili
5063 III,5 |                  potężne wojska posiłkowe na nich następują, może chan
5064 III,5 |                który do rana przesiedział na koniu, widział, co się dzieje,
5065 III,5 |                  przychodzi!~A Wittenberg na to:~- Maszli, wasza dostojność,
5066 III,5 |                dotąd nic nie mówił, wstał na znak, że posiedzenie skończone,
5067 III,5 |                   i namioty płynęły rzeką na statkach.~Wszystkie te ostrożności
5068 III,5 |           natychmiast. Noc do rana zeszła na podobnych harcach, noc swarliwa,
5069 III,5 |                  rzekł Zagłoba - który im na fletni grał, żeby tańcowały,
5070 III,5 |                 chcą czynić, wyciągnął je na brzeg; tedy dopiero skakały,
5071 III,5 |                  tańcować, pókim prosił."~Na to pan Czarniecki:~- Będą
5072 III,5 |                  ze swoim wojskiem, które na pięć tysięcy liczą.~- Lada
5073 III,5 |             zechce z nami połączyć, miast na swoją rękę wojować, to inna
5074 III,5 |                Czarniecki, bystro patrząc na Zagłobę.~Bo to człek nadzwyczajnej
5075 III,5 |                 młodym jeszcze panięciem, na dworze pana krakowskiego,
5076 III,5 |              Włochów uczył i okrutnie się na mnie rozgniewał, gdym mu
5077 III,5 |                 swoją wolę narzucać, albo na własną rękę będzie działał,
5078 III,5 |                 która wezbrała mu w sercu na myśl, że ambicja pana marszałka
5079 III,5 |                pół godziny później siedli na koń i pojechali odwrotną
5080 III,5 |                  pana marszałka, jako się na zadnich nogach chodzi? Ale
5081 III,5 |             wszystko jedno. Przeznałem go na wylot z tego, co ludzie
5082 III,5 |                    Źleś to wyszedł ty sam na Zagłobowych fortelach? Źle
5083 III,5 |              Wszystkich oczy zwróciły się na nich, gdy weszli; patrzono
5084 III,5 |                  z podziwem i ciekawością na Skrzetuskiego, marszałek
5085 III,5 |             Czarnieckiego służbę przyjąć?~Na to Zagłoba łysnął okiem
5086 III,5 |             Swenonie, o sobie, o tym, jak na oczach królewskich resztę
5087 III,5 |                 nie zje i dla innych choć na łyk zostanie.~A na to Zagłoba:~-
5088 III,5 |                   choć na łyk zostanie.~A na to Zagłoba:~- Jaśnie wielmożny
5089 III,5 |                   począł mrugać i patrzył na Zagłobę tak zdziwionym wzrokiem,
5090 III,5 |                  słoneczne upadły od razu na twarz pana marszałka, twarz
5091 III,5 |                 mówiłem!~Zagłoba spojrzał na marszałka, przymrużając
5092 III,5 |                      Mówię, że wojsko tak na cześć waszej dostojności
5093 III,5 |              Marszałek spojrzał mimo woli na Skrzetuskiego, a ten zaczerwienił
5094 III,5 |                 się pokrywały z rozkoszy.~Na to Zagłoba wpadł w zapał:~-
5095 III,5 |                 gdzie by ofiarę z prywaty na ołtarzu powszechnym mógł
5096 III,5 |                zawsze panią swej woli, bo na tym starodawne fundamenta
5097 III,5 |           świadkiem, że nie podnoszę oczu na one wysokości, na które
5098 III,5 |           podnoszę oczu na one wysokości, na które obywatel spoglądać
5099 III,5 |              wielkość swego rodu ustawnie na myśli mając, nie chcą żadnej
5100 III,5 |          jednocześnie stary wyga nastawił na Skrzetuskiego oko i począł
5101 III,5 |                 aż do rogatek Jarosławia.~Na koniec zostali sami; wówczas
5102 III,5 |           odpowiedział Skrzetuski - żebym na własne oczy nie widział
5103 III,5 |                 własne oczy nie widział i na własne uszy nie słyszał,
5104 III,5 |              jeśli w liście były zaklęcia na miłość do ojczyzny i jakoweś
5105 III,5 |               służy?..." Znam ja ich!!... Na szczęście, stary Zagłoba
5106 III,5 |       Najpoczciwszemu oczy z pożądliwości na wierzch wylizą, a trafi
5107 III,5 |               Rozsmarowałem go jako masło na grzance dla pana Czarnieckiego...
5108 III,5 |                 jak najdłuższe życie, ale na wypadek elekcji sobie wolałbym
5109 III,5 |                  grunt, żem Lubomirskiego na hak ułowił, a sznurek wsadzę
5110 III,5 |              wsadzę Czarnieckiemu w rękę. Na kim się skrupi, na Szwedach
5111 III,5 |                  rękę. Na kim się skrupi, na Szwedach się zmiele, a zasługa
5112 III,5 |                 jeszcze, jeśli Czarniecki na starego nie parsknie, że
5113 III,5 |                   nie pierwszyzna... Inni na starostwach siedzą i słoniną
5114 III,5 |                  dawnemu trzęś brzuszysko na szkapie...~Tu machnął ręką
5115 III,5 |                   kompania. Jak człek raz na koń siędzie, to z takimi
5116 III,5 |               kompanami, jak ty i Michał, na kraj świata jechać gotów...
5117 III,5 |                   polska natura. Byle raz na koń siąść. Niemiec, Francuz,
5118 III,6 |                   swych oficerów, że woli na własną rękę Szwedów podchodzić,
5119 III,6 |                tedyby cała sława spłynęła na Czarnieckiego.~Jakożby tak
5120 III,6 |               okna podchodził i spoglądał na drogę, czyli posłowie nie
5121 III,6 |                   bo troska widoczna była na jego czole.~- Patrz no waść -
5122 III,6 |              ostre, bardzo wysokie czoło, na nim chmurne jowiszowe brwi,
5123 III,6 |                   lud do ataku z rozwianą na kształt olbrzymich skrzydeł
5124 III,6 |              udzielał. One to sprowadziły na kozactwo straszliwą klęskę
5125 III,6 |              głównie po beresteckiej, gdy na współkę z Tatary przebiegał
5126 III,6 |               współkę z Tatary przebiegał na kształt płomienia stepy,
5127 III,6 |                wszystko z niego ucieknie.~Na to Czarniecki:~- I z Rzeczypospolitej
5128 III,6 |                  uderzył się ręką po pole na znak niecierpliwości; wtem
5129 III,6 |                 więc zdumienie odbiło się na obliczu kasztelana.~- Bywajcie
5130 III,6 |             Czarniecki spytał:~- Co rzekł na mój list?~- Nic nie rzekł -
5131 III,6 |           doprowadził. Czarniecki patrzył na niego z coraz większym zdziwieniem.
5132 III,6 |                   nie oddał. To ćwik kuty na cztery nogi! Podkanclerzemu
5133 III,6 |              niego, jak układy prowadzić! Na Boga, gdybym był królem,
5134 III,6 |          zakrzyknął pan Michał.~A Zagłoba na to:~- Dwieście, nie sto,
5135 III,6 |                zaprowadzić.~- Byle się to na Szwedach skrupiło, byle
5136 III,6 |                  mocniej zacisnąć, bo się na nic utrzęsę... Już mi i
5137 III,6 |                kielichy i wypili w miarę, na fantazję i dobry humor,
5138 III,6 |           fantazję i dobry humor, po czym na konie siedli i pojechali.~
5139 III,6 |                Koło Sieniawy napadli znów na Szwedów tak skutecznie,
5140 III,6 |                więcej żołnierzy zostawało na drodze. Znajdowano niektórych
5141 III,6 |                   największą obojętnością na zbliżających się jeźdźców
5142 III,6 |                   mogły wprawdzie uderzyć na nią wstępnym bojem, ale
5143 III,6 |                 szwedzki odetchnąć, broni na moment w kozły złożyć. Nieraz
5144 III,6 |                 strony jego natury wzięły na ów czas, zresztą krótki;
5145 III,6 |              chodzącej po gródzi, skoczył na źrebaka i popędził do pana
5146 III,6 |                  Szandarowski - i jeszcze na źrebaku?~- Chłopak wiejski -
5147 III,6 |           zasadzki, więc spojrzał groźnie na chłopaka i rzekł:~- Kto
5148 III,6 |                 kto miał przysyłać! Samem na źrebaka na gródzi skoczył,
5149 III,6 |               przysyłać! Samem na źrebaka na gródzi skoczył, ledwom się
5150 III,6 |              ochotę miał widocznie wielką na Szwedów, bo mu policzki
5151 III,6 |              włosem, rozchełstaną koszulą na piersiach, oddychając szybko.~-
5152 III,6 |          dobrodzieja, powiadają, że król.~Na to Szandarowski:~- Chłopie,
5153 III,6 |                   szerpentynę! - krzyknął na swoją czeladź zupełnie już
5154 III,6 |               skok. Pachołek jechał oklep na swoim źrebaku bez uzdy,
5155 III,6 |            spoglądał promienistymi oczyma na obnażoną szerpentynę.~Gdy
5156 III,6 |                 olszyna skończy, oni będą na prawo o ćwierć stajania.~
5157 III,6 |               poczęła rzednąć i wyjechali na brzeg.~Wówczas, nie dalej
5158 III,6 |                  słomiane wiechetki ulów, na majdanie zaś dwustu jeźdźców
5159 III,6 |                Olbrzymi jeźdźcy siedzieli na olbrzymich, lubo wychudzonych,
5160 III,6 |                   położył swą ciężką rękę na ramieniu pachołka.~- Słuchaj,
5161 III,6 |                 poznać?~- Czarny okrutnie na gębie i czerwone wstęgi
5162 III,6 |                   Koń też kary, z łysiną.~Na to Roch:~- Stajenny! pilnuj
5163 III,6 |          Szandarowskim parsknął okrutnie. Na to rajtar ze straży spojrzał,
5164 III,6 |             poczęła się straszna rąbanina na szable tylko i rapiery,
5165 III,6 |                   oka zepchnięto rajtarów na płot, który zwalił się z
5166 III,6 |                 oka rozdzieliły się znowu na mniejsze, wreszcie rozsypały
5167 III,6 |                    Jedni i drudzy wypadli na główną drogę prowadzącą
5168 III,6 |                  z przedniego dziedzińca, na którym wrzała główna bitwa,
5169 III,6 |           Ratujcie króla!~Lecz rajtarowie na przednim dziedzińcu byli
5170 III,6 |                  trzydziestu towarzystwa, na czele zaś wszystkich Roch
5171 III,6 |             odwalił i biegł wichrem, oczy na nowo w króla utkwiwszy.~
5172 III,6 |          trzeciemu przełupał hełm i głowę na dwie połowy i rwał dalej,
5173 III,6 |                 rwał dalej, króla jedynie na oku mając. Wtem konie poczęły
5174 III,6 |                 jeźdźców przedzielało ich na przestrzeni kilkudziesięciu
5175 III,6 |                kulbaki, jako on zwalił go na ziemię, po czym, wydawszy
5176 III,6 |                 krzyk okropny, rzucił się na kształt rozjuszonego odyńca
5177 III,6 |                   piętami, twarz pochylił na grzywę i rwał przed sobą
5178 III,6 |               rwał przed sobą przestrzeń, na kształt jaskółki ściganej
5179 III,6 |          nieubłagany jeździec ułakomi się na nią i pogoni zaniecha; lecz
5180 III,6 |               zaniecha; lecz Kowalski ani na nią spojrzał i walił coraz
5181 III,6 |                  drgała i prośba:~- Stój! na miłosierdzie boskie!~Wtem
5182 III,6 |                 znów, nim król ustawił go na nogach, Roch zbliżył się
5183 III,6 |            Straszny był... Oczy wyszły mu na wierzch, a zęby błysnęły
5184 III,6 |              wspiął się, a następnie padł na przednie nogi i zarył nozdrzami
5185 III,6 |                   w tej chwili rzucić się na swego prześladowcę i przeszyć
5186 III,6 |         prześladowcę i przeszyć go szpadą na wylot, lecz w odległości
5187 III,6 |                 polscy, więc pochylił się na nowo w kulbace i pomknął
5188 III,6 |            zatoczył się jak pijany, siadł na drodze i począł ryczeć jak
5189 III,6 |                królewską, drugi kapelusz, na którym czarne strusie pióra
5190 III,6 |          dojeżdżał? To był sam Carolus!~- Na Boga! Póki żyw, tak nie
5191 III,6 |             skarby kupisz!~Roch spoglądał na nich osłupiałymi oczyma,
5192 III,6 |                  nich osłupiałymi oczyma, na koniec zerwał się i zakrzyknął:~-
5193 III,6 |              Dałeś mu pietra! - wołali. - Na co mu to przyszło temu wiktorowi,
5194 III,6 |                   owego pościgu za królem na bojanowskiej drodze rajtarzy
5195 III,6 |             zwycięstwo zdawało się chylić na ich stronę. Trzeba ich było
5196 III,6 |              stronę. Trzeba ich było albo na nowo rozrywać, co stało
5197 III,6 |              pierścieniem, sam rzucał się na nieprzyjaciół, jak ranny
5198 III,6 |         nieprzyjaciół, jak ranny krzeczot na stado długodziobych żurawi.
5199 III,6 |                   sczepiali się z drugimi na kształt jastrzębi; chwytano
5200 III,6 |                  spadli z koni, a jeszcze na nogach utrzymać się mogli,
5201 III,6 |            skoczyło wraz z całą chorągwią na nieprzyjaciela. Księży źrebiec,
5202 III,6 |                 uszyma, z oczami wyszłymi na wierzch głowy, z najeżoną
5203 III,6 |                 szablą, jak cepem, machał na oślep, w prawo, w lewo,
5204 III,6 |            stojących przy sztandarze miał na sobie dwóch lub trzech jeźdźców
5205 III,6 |        rozkrzyżował i pochylił się twarzą na grzywę końską.~Błękitny
5206 III,6 |          pozostali rajtarowie rzucili się na niego z wściekłością, jeden
5207 III,6 |             chwili rozniesiono wszystkich na szablach w puch.~Za czym
5208 III,6 |             ozwały się wojenne krzywuły i na drodze od strony gródzi
5209 III,6 |                   to chorągiew laudańska; na jej czele jechał sam pan
5210 III,6 |                   się ci, którzy patrzyli na gonitwę.~- Chorągiew wzięta!...
5211 III,6 |               koło drugiego; często jeden na drugim... Niektórzy trzymali
5212 III,6 |                lub leżeli wsparci głowami na piersiach nieprzyjaciół.
5213 III,6 |             Kasztelan patrzył takim okiem na owe ciała ludzkie, jakim
5214 III,6 |            ludzkie, jakim dziedzic patrzy na powiązane snopy pszeniczne
5215 III,6 |                    Zadowolenie odbiło się na jego twarzy. W milczeniu
5216 III,6 |                dokoła plebanii, popatrzył na trupy leżące z drugiej strony
5217 III,6 |                  za czym powrócił z wolna na główne pobojowisko.~- Rzetelną
5218 III,6 |                     vivat!...~A kasztelan na to:~- Pójdziecie do tylnej
5219 III,6 |                właśnie tchnienie wydawał. Na pierwszy rzut oka zdawało
5220 III,6 |                 stworzenie, chwiejący się na nogach, ale z ogniem niezgasłym
5221 III,6 |                Zdumiał się pan Czarniecki na jego widok.~- Jakże to? -
5222 III,6 |          zakrzyknęli towarzysze.~- Jak ci na imię? - spytał chłopaka
5223 III,6 |                 zachwiał się i padł głową na kasztelańskie strzemię.~-
5224 III,6 |            wszelki starunek. Ja w tym, że na pierwszym sejmie równy on
5225 III,6 |                   Po czym wzięto Michałka na nosze i wniesiono do plebanii.~
5226 III,6 |                  śmiał pokazać się wujowi na oczy. Ten wszelako sam go
5227 III,6 |                wysławiał: "Kiep (powiada) na oko, że i trzech, zda się,
5228 III,6 |                  nie pobluźnił. Co możesz na plecy brać, to bierz, ale
5229 III,6 |                 plecy brać, to bierz, ale na rozum nie bierz, gdyż zaraz
5230 III,6 |                  ja zgoła nie mam rozumu!~Na to Zagłoba:~- Każde bydlę
5231 III,7 |                  coraz bardziej znużone i na duchu upadłe, zguby pewnej
5232 III,7 |                   oczekujące. Zaszyli się na koniec Szwedzi w sam kąt,
5233 III,7 |                  król potężnymi szańcami, na które pozaciągano działa.~
5234 III,7 |                 śpiewali luterskie psalmy na chwałę Bogu, że ich z tak
5235 III,7 |                sprawimy widowisko - mówił na radzie wojennej - będą patrzeć
5236 III,7 |            patrzeć z tamtego brzegu, jako na miasto uderzym, a z pomocą
5237 III,7 |                nie mamy; trudno, by jazda na mury się darła.~Na to pan
5238 III,7 |                  jazda na mury się darła.~Na to pan Czarniecki:~- Albo
5239 III,7 |               Albo to nasi chłopi źle się na piechotę biją? Bylem takich
5240 III,7 |             zapasów żywności i wsadziwszy na szkuty, przeprawiał się
5241 III,7 |                 patrzył z drugiego brzegu na klęskę swoich, nie mogąc
5242 III,7 |                  ze wszystkimi jenerałami na miejscu.~Tymczasem, mimo
5243 III,7 |               tych głosów lub nie chcieli na nie zważać. Nagle zatrzęsła
5244 III,7 |             nieuchronna, chybaby nadeszły na czas posiłki i wyrwały ich
5245 III,7 |               rozpaczą w oczach i w sercu na czerniejące po drugiej stronie
5246 III,7 |                  się zgoi. Bodaj się tacy na kamieniu rodzili. Oto skóra
5247 III,7 |            kamieniu rodzili. Oto skóra by na Szwedach spierzchła, żeby
5248 III,7 |           rozumiem! Dusza w człeku skacze na widok takiego spotkania.
5249 III,7 |                 nie bluźnił! - odrzekł mu na to Zagłoba - każde zło musi
5250 III,7 |               Zagłoba poczęli zaraz kiwać na niego, lecz on tak zapatrzony
5251 III,7 |             nadzieja, że nic nie sprawią!~Na to pan Zagłoba:~- Choćby
5252 III,7 |                  ich, począł odsuwać tłum na obie strony i dążyć ku nim
5253 III,7 |              Waszmościowie zostaniecie tu na noc; chodźcież do mnie po
5254 III,7 |               chodźcież do mnie po uczcie na nocleg, między moich Tatarów.
5255 III,7 |               gotowe. Z wielkim sercem tu na was czekamy, boście też
5256 III,7 |              ruszyły się i poszli wszyscy na majdan między namioty, na
5257 III,7 |                 na majdan między namioty, na którym zastawione były stoły.
5258 III,7 |               stoły. Pan Sapieha wystąpił na cześć pana Czarnieckiego
5259 III,7 |               Siedli tedy w jego namiocie na łubach, obficie wszelkiego
5260 III,7 |                  elektora, z którym razem na odsiecz królowi ma ciągnąć.~-
5261 III,7 |                  Zagłoba. - Nikt nie jest na nas bardziej zawzięty jako
5262 III,7 |                   mścił się będzie za nią na tobie, choćbyś mu same dobrodziejstwa
5263 III,7 |                   ostatniego pod Janowem, na koniec o tym, jak książę
5264 III,7 |                 jego samego wraz z koniem na ziemię obalił i z życiem
5265 III,7 |               choćby do Bałtyku ścigał...~Na to Kmicic:~- A waszmość
5266 III,7 |                   pana Sapiehy, po spadek na Litwę, w rzeczy zaś dlatego,
5267 III,7 |        Wołodyjowski. - Już my odtąd druhy na śmierć i życie! Któren go
5268 III,7 |                   żbika, jak Kmicic, mieć na sobie, a cóż dopiero pana
5269 III,7 |             fortuny, bo nie może być, aby na zdrajcę i heretyka kary
5270 III,7 |                   Radziwiłłowi rzucił, bo na samo wspomnienie tej chwili
5271 III,7 |                 drugą. Nie wiadomo, który na niego pierwszy trafi.~Kmicic
5272 III,7 |                wstyd przyznać się, ale ja na rękę temu piekielnikowi
5273 III,7 |               gotów był cały świat wyzwać na rękę. Inni też pili mocno,
5274 III,7 |                Inni też pili mocno, sobie na zdrowie, Bogusławowi i Szwedom
5275 III,7 |            zdrowie, Bogusławowi i Szwedom na pohybel.~- Słyszałem - rzekł
5276 III,7 |                    Potem za się przyjdzie na elektora kolej.~- O to!
5277 III,7 |                mówi) nie przyłączymy Prus na wieki do Rzeczypospolitej,
5278 III,7 |                    jak pan Zagłoba, który na własną rękę listami elektorowi
5279 III,7 |                   nie prędzej, to wówczas na pewno go dosięgniem.~- Byle
5280 III,7 |               późno.~Wszyscy zgodzili się na tę myśl, więc zaraz klękli
5281 III,7 |            odmawiać; po czym pokładli się na wojłokach i wnet usnęli
5282 III,7 |               później zerwali się wszyscy na równe nogi, gdyż huk wystrzałów
5283 III,7 |                   namiocie.~Wybiegli więc na majdan. Tłumy już były przed
5284 III,7 |               Ustrzelą mi chłopa, jak Bóg na niebie! - desperował dalej
5285 III,8 |                    Czarniecki zgodził się na to bez żadnej trudności,
5286 III,8 |                  z jego uczynku pokazuje.~Na to Czarniecki:~- Słusznie
5287 III,8 |                czy ki diabeł, żeby każden na własną rękę miał się rządzić!~-
5288 III,8 |                 mu przebaczę przez pamięć na rudnickie terminy. Siła
5289 III,8 |                   Czarniecki nie czekając na powrót Zagłoby przysłał
5290 III,8 |                  z białą płachtą osadzoną na drągu i ruszyli.~Z początku
5291 III,8 |          oznajmiać. Łódź pomknęła szybko, na drugim brzegu uczynił się
5292 III,8 |                brzegu Kmicic zdjął czapkę na powitanie, oficer skłonił
5293 III,8 |                   przybiła.~Warta stojąca na brzegu sprezentowała broń.
5294 III,8 |                   pewien został pochwycon na tym brzegu, przyjechałem
5295 III,8 |                roboty ziemne i faszynowe, na nich działa i ludzi. W samym
5296 III,8 |                  spoglądając okiem znawcy na roboty. - Rębaczów u nas
5297 III,8 |                  jak słupy i tylko ślepia na nas wybałuszają.~Żeby ich
5298 III,8 |                   pierwszy przyjmował ich na brzegu, wrócił wraz z drugim,
5299 III,8 |                   to ten sam jest, któren na niego w rudnickiej sprawie
5300 III,8 |                   A takżeś to ufny, żebyś na pojedynkę dał mi rady?" "
5301 III,8 |                   król jeszcze: "I śmiesz na majestat rękę podnosić?"
5302 III,8 |                mocy. Przyjedziemy właśnie na koniec tej uciechy.~- Poznaję
5303 III,8 |              ciepły; drudzy grali w kości na bębnach, popijając piwo,
5304 III,8 |              niektórzy rozwieszali odzież na płotach; inni, siedząc przed
5305 III,8 |                 wszędy pod jasnym niebem. Na niektórych twarzach znać
5306 III,8 |            zwłaszcza piesze pułki, słynne na cały świat z wytrwałości
5307 III,8 |         dalekarlijska, najprzedniejsza.~- Na Boga! a to co za małe monstra? -
5308 III,8 |                  to uczynić! Do bitwy oni na nic. Szwedowie ich ze sobą
5309 III,8 |           ciekawie, następnie postawił go na nogi i rzekł:~- Żeby mi
5310 III,8 |                   był kazać waściom worki na głowę założyć, jako jest
5311 III,8 |                   tu co ukrywać, a żeście na szańce spoglądali, to dla
5312 III,8 |                 innych. Wszyscy siedzieli na ganku, nieco za królem,
5313 III,8 |                  było naprzód, i patrzyli na krotofilę, którą Karol Gustaw
5314 III,8 |                   to pan w kwiecie wieku, na twarzy tak smagły, jakoby
5315 III,8 |                  spadały mu wedle uszu aż na ramiona. Z blasku i barwy
5316 III,8 |             większy podbródek; wąsy nosił na kształt sznureczków, nieco
5317 III,8 |                kształt sznureczków, nieco na końcach rozszerzonych W
5318 III,8 |               tedy w, fotelu ze złożonymi na krzyż nogami, których potężne
5319 III,8 |             podniósłszy powieki, spojrzał na pana Michała i rzekł:~-
5320 III,8 |                  zwróciły się natychmiast na Wołodyjowskiego, któren
5321 III,8 |           spokojnie w Siewierzu siedzieć.~Na to Kmicic:~- Wasza królewska
5322 III,8 |                  dość pilnie, spoglądając na pana Andrzeja, wreszcie
5323 III,8 |          jenerałowie znów zmarszczyli się na śmiałość wysłannika.~- Jan
5324 III,8 |                   kładąc nieznacznie rękę na szabli, Zagłoba. ~Król na
5325 III,8 |                 na szabli, Zagłoba. ~Król na to:~- Widzę, że pan Czarniecki
5326 III,8 |               parujesz. Szczęście, że nie na tym wojna polega, bo godnego
5327 III,8 |                Miłościwy panie! - odrzekł na to Zagłoba - nie kontempt
5328 III,8 |                 poselstwa! Inni kielichem na wsiadanego częstują, a on
5329 III,8 |               gębie dać albo pięćdziesiąt na kobiercu, ale ci już przebaczę
5330 III,8 |                gdy mu się już gęsia skóra na krzyżach robi. Niech sobie
5331 III,8 |                   Niech sobie Lapończyków na konsyliarzy dobierze i z
5332 III,8 |               Sandomierzu, którego prochy na drugą stronę Wisły razem
5333 III,8 |                  się, gdzie jest, i zaraz na obiad do księdza trafił.
5334 III,9 |                widłach rzecznych i gońców na wszystkie strony rozsyłał
5335 III,9 |               ogarniała króla i jenerałów na myśl, co będzie, gdy rajtaria
5336 III,9 |               prezydia nie mogły spieszyć na pomoc, bo nie mogły wychylać
5337 III,9 |                 rzucały się tam nie tylko na stojące po wsiach załogi,
5338 III,9 |                  wsiach załogi, ale nawet na miasta. Próżno Szwedzi mścili
5339 III,9 |             wojewoda podlaski uwijali się na kształt płomieni po kraju,
5340 III,9 |              przejmował żywność i gońców. Na Podlasiu rojna drobna szlachta
5341 III,9 |                   ciągnęła do Sapiehy lub na Litwę. Lubelskie było w
5342 III,9 |                   w jedną wielką mogiłę - na sławę dla narodu, na straszną
5343 III,9 |             mogiłę - na sławę dla narodu, na straszną naukę dla tych,
5344 III,9 |              poddał się Malborg, aż dotąd na próżno przez Szteinboka
5345 III,9 |                 roboty i mogła pospieszyć na ratunek królowi.~Z drugiej
5346 III,9 |             pewnego czasu przykrzył sobie na Zawiślu. Na radzie owej
5347 III,9 |               przykrzył sobie na Zawiślu. Na radzie owej postanowiono,
5348 III,9 |                 tajemnicy przed Szwedami. Na dawnym obozowisku położyło
5349 III,9 |                wielkiej. Wówczas wyjechał na przodek pan Czarniecki i
5350 III,9 |           zbieranina wolentarska, ale lud na kowadle wojennym wykuty,
5351 III,9 |         Czarniecki uczuł w tej chwili, że na pewno, że bez żadnej wątpliwości
5352 III,9 |                   z tymi ludźmi rozniesie na szablach i kopytach wojsko
5353 III,9 |            oblicze, że blask bił od niego na pułki.~- Z Bogiem! Po wiktorię! -
5354 III,9 |                  w oddali, lecą z wichrem na prześcigi. Nigdy, nawet
5355 III,9 |                   chłopi z chałup patrzeć na wojsko, już wojsko nikło
5356 III,9 |           Wreszcie pod Kozienicami wpadli na ośm chorągwi szwedzkich,
5357 III,9 |              idzie. Po prostu rozniesiono na szablach owe ośm chorągwi,
5358 III,9 |               Wołodyjowski został wysłany na noc z podjazdem, aby dał
5359 III,9 |                  i jaka jego siła.~Bardzo na ową ekspedycję narzekał
5360 III,9 |              kulbace - człek jadł, spał i na oblężonych Szwedów z dala
5361 III,9 |                  kasza, a księżyc sperka. Na psa taka wojna! Jak mi Bóg
5362 III,9 |           śmietany... Kołataj się, stary, na szkapie, kołataj, póki się
5363 III,9 |               szuka, bo nic nie znajdzie. Na psa taka wojna, powtarzam!~-
5364 III,9 |                minęli?~- Magnuszew został na prawo. Dziwno mi, że po
5365 III,9 |               olszynowym zaśpiewywały się na śmierć. Strudzeni żołnierze
5366 III,9 |                   pan Zagłoba położył się na szyi końskiej i zasnął głęboko;
5367 III,9 |            żołnierzy.~Sam zaś wysunął się na brzeg chaszczów i spojrzał
5368 III,9 |                brzeg chaszczów i spojrzał na drogę. Droga błyszczała
5369 III,9 |                  wstęga, ale nic nie było na niej widać, odgłos kroków
5370 III,9 |                 zbliżał się jednak.~- Idą na pewno! - rzekł Wołodyjowski.~
5371 III,9 |                 słowików w olszynie.~Wtem na drodze ukazał się oddział
5372 III,9 |                 noc majowa działała nawet na twarde dusze żołnierskie.
5373 III,9 |                  które rajtarowie palili.~Na koniec znikli na zakręcie
5374 III,9 |                  palili.~Na koniec znikli na zakręcie drogi. Wołodyjowski
5375 III,9 |                bluźnię; jeno moje kiszki, na których głód gra jak na
5376 III,9 |                   na których głód gra jak na skrzypkach.~- Potańcują
5377 III,9 |                 minęli, chciałbym właśnie na nich nastąpić.~I poprowadził
5378 III,9 |                   byli nie więcej już jak na strzał armatni, doszedł
5379 III,9 |                   w dachach. Połowa stała na majdanie trzymając konie
5380 III,9 |               Wołodyjowskiego zbliżył się na kroków sto i począł tatarskim
5381 III,9 |                  otaczać karczmę.~Stojący na majdanie słyszeli doskonale,
5382 III,9 |                  Ozwały się zaraz wołania na tych, którzy byli w budynkach.
5383 III,9 |                 nad dwa pacierze.~Po czym na majdanie przed karczmą zostało
5384 III,9 |                 podjazdowi wspierając się na obuszku, wychudzony i blady
5385 III,9 |                  Dobrze! Wziąść ich zaraz na pytki. Sam będę indagował!~
5386 III,9 |               może nie mieszkając ruszymy na nieprzyjaciela.~- Jak to? -
5387 III,9 |                się z miejsca i zakrzyknął na swego dworzanina:~- Witowski,
5388 III,9 |                 trąbić przez munsztuk, by na koń siadano!~W pół godziny
5389 III,9 |                  ze szczętem, ukazały się na widnokręgu.~Wojska Czarnieckiego
5390 III,9 |            piechota poczęła wysypywać się na środek równiny; pułki formowały
5391 III,9 |               żołnierzy i stawały rojnie, na kształt kraśnych stad ptactwa.
5392 III,9 |                  się przed impetem jazdy. Na koniec ujrzano tłumy jazdy
5393 III,9 |                pancernej, biegnące kłusem na skrzydłach; zataczano i
5394 III,9 |               zataczano i odprzodkowywano na gwałt armaty. Wszystkie
5395 III,9 |                  ten ruch widać było jako na dłoni, bo wstało słońce
5396 III,9 |               Pilica dzieliła dwa wojska.~Na szwedzkim brzegu ozwały
5397 III,9 |                  do muszkietów! Niech się na ciebie cała potęga obróci!
5398 III,9 |                 gnanej wiatrem.~Dopadłszy na trzysta kroków do mostu
5399 III,9 |            klepisko. Dymy rozciągnęły się na rzekę. Krzyki zachęty brzmiały
5400 III,9 |               Uwaga obu wojsk skupiła się na most, który był drewniany,
5401 III,9 |           Wąsowiczowych i dragonii, padać na łąkę i ryć w zagony ziemię,
5402 III,9 |                badeński stojąc pod lasem, na tyłach armii, patrzył przez
5403 III,9 |                 patrzył przez perspektywę na bitwę. Od czasu do czasu
5404 III,9 |                spoglądając ze zdziwieniem na swój sztab, wzruszał ramionami.~-
5405 III,9 |                   cały z niecierpliwości, na koniec nie mógł wytrzymać
5406 III,9 |                Tymczasem chorągwie doszły na dwadzieścia kroków do brzegu
5407 III,9 |                   silny podnosił mu burkę na ramionach na kształt potężnych
5408 III,9 |            podnosił mu burkę na ramionach na kształt potężnych skrzydeł,
5409 III,9 |             nozdrzy, on zaś szablę puścił na temblak, czapkę zerwał z
5410 III,9 |                 zjeżoną czupryną, z potem na czole, krzyknął do swojej
5411 III,9 |                   z nas! Morze przepłynął na pognębienie nam ojczyzny,
5412 III,9 |             przepłyniem!~Tu czapkę cisnął na ziemię, a chwyciwszy szablę,
5413 III,9 |            chwyciwszy szablę, wskazał nią na wezbrane wody. Uniesienie
5414 III,9 |                fala, mąż i koń skryli się na chwilę pod wodą, lecz wypłynęli
5415 III,9 |            wyskoczyła z szalonym rozpędem na brzegi. Za laudańską poszła
5416 III,9 |                   że pchały się chorągwie na wyścigi; krzyk komendy pomieszał
5417 III,9 |                  z brzegów i spieniła się na mleko w mgnieniu oka. Fala
5418 III,9 |                mógłbyś przejść suchą nogą na drugi brzeg.~Czarniecki
5419 III,9 |           kasztelan buzdyganem i krzyknął na Wołodyjowskiego:~- W skok!
5420 III,9 |                 Przy ostatniej sam stanął na czele i zakrzyknąwszy: "
5421 III,9 |                  rozpuściwszy konie, szła na nich niepowstrzymanym pędem.
5422 III,9 |               wicher liście, zepchnęła go na drugi, zmieszała drugi,
5423 III,9 |                   całej armii skupiła się na ów punkt, i dlatego nikt
5424 III,9 |                tumultu komendy, działając na własną rękę. Próżno oficerowie
5425 III,9 |                szli pod miecz. Trup padał na trupie. Cięto bez wytchnienia,
5426 III,9 |            wytchnienia, bez miłosierdzia, na całej równinie; po brzegach
5427 III,9 |                   być bitwą, zmieniła się na rzeź.~Cała część armii,
5428 III,9 |                  Lecz w lesie czekali już na owych niedobitków chłopi,
5429 III,9 |                niedobitków chłopi, którzy na odgłos bitwy zlecieli się
5430 III,9 |       Najstraszliwsza pogoń trwała jednak na drodze warszawskiej, którą
5431 III,9 |            badeńskiego przestała istnieć.~Na pierwszym pobojowisku pozostali
5432 III,9 |                  z głowami pospuszczanymi na piersi, obdarci, okrwawieni,
5433 III,9 |                   po prostu stosy trupów, na pół włóczni wysoko. Niektórzy
5434 III,9 |             Ckliwy jej zapach mieszał się na całym pobojowisku z wonią
5435 III,9 |               królewskim pułkiem i stanął na środku majdanu. Wojska powitały
5436 III,9 |                 głową, z szablą zwieszoną na temblaku i coraz to odpowiadał
5437 III,9 |                waliły ze wszystkich stron na pobojowisko, za każdym zaś
5438 III,9 |               chorągiew nieprzyjacielską. Na ów widok powstawały nowe
5439 III,9 |               Warce pozostał, zadzwoniono na nieszpór; natychmiast poodkrywały
5440 III,9 |                 począł tylko głową kręcić na znak, że nie siła uszło,
5441 III,9 |              grało. Pokazał wreszcie ręką na usta, że mówić nie może,
5442 III,9 |                    rzekł - bodaj się tacy na kamieniu rodzili!~Pan Zagłoba
5443 III,9 |                   głosem mówić: Dla Boga! Na pot zimny wiater wieje!...
5444 III,9 |                  i dajcie mi, bo wszystko na mnie mokre... Mokro i tu
5445 III,9 |                   potem kąpiel... Dość mi na stare lata... Ręka mi zemdlała...
5446 III,9 |                   parala ima... Gorzałki, na miły Bóg!...~Słysząc to
5447 III,9 |                 to później przed niewolą, na ten raz jednak ocaleli.~
5448 III,9 |           zniesiona do szczętu; rozegnane na cztery wiatry małe jej resztki
5449 III,9 |               buławę widział oczyma duszy na niebie.~Wolno mu było o
5450 III,9 |               mógł objąć tę radość, która na niego spłynęła, więc zwrócił
5451 III,9 |               beze mnie, bom ja nie kurek na kościele, który się kręci
5452 III,9 |                 się wszystkim przynależy.~Na to Zagłoba, ale już półgłosem:~-
5453 III,9 |                półgłosem:~- Kto ma dzioby na gębie, ten ma wróble na
5454 III,9 |                   na gębie, ten ma wróble na myśli!~
5455 III,10|                 owym zwycięstwie pozwolił na koniec Czarniecki odetchnąć
5456 III,10|                   pod ową porę do Czerska na lustrację pospolitego ruszenia
5457 III,10|                   radośnie, lecz on zaraz na wstępie posępną im twarz
5458 III,10|                 to było? Powiadaj waćpan, na żywy Bóg, bo we własnej
5459 III,10|                   saku. Przewidywałem, że na to przyjdzie. Jakże to?
5460 III,10|                 dziurę w Rzeczypospolitej na współkę łatać!~- Waćpan
5461 III,10|                   współkę łatać!~- Waćpan na litewskie wojsko nie gadaj -
5462 III,10|                  zostawili?~- A cóż my to na tańce pod Warkę poszli? -
5463 III,10|                   Zagłoba.~- Wiem, że nie na tańce, jeno na bitwę, i
5464 III,10|               Wiem, że nie na tańce, jeno na bitwę, i Bóg dał wam wiktorię.
5465 III,10|                nosem Charłamp.~Tu umilkli na chwilę, jeno od czasu do
5466 III,10|                 czasu do czasu spoglądali na się ponuro, bo im się wydało,
5467 III,10|                 Rzeczypospolitej psuć się na nowo poczyna, a przecie
5468 III,10|            pięścią kręcił brodę i myślał, na koniec ozwał się dźwiękliwym,
5469 III,10|                  to zwykła rzecz i komput na tym nie cierpi, a nawet
5470 III,10|                   partie i kupy niesforne na ich miejscu. Myśleliśmy,
5471 III,10|                    pan Sapieha myślał, że na tamtych uderzą, i jakie
5472 III,10|                właśnie do uczty zasiadał, na którą się siła szlachcianek
5473 III,10|            nakłaniać! - przerwał Zagłoba.~Na to pan Czarniecki:~- Może
5474 III,10|                tedy daje znać, a wojewoda na to: "Symulują tylko, że
5475 III,10|                się przebierać, ale mam ja na nich oko i wtedy sam nastąpię.
5476 III,10|                już szańce srogie stoją, a na nich ciężkie działa, kartauny.
5477 III,10|                  to jak ceber! Jedna taka na nic okop zaprószy!~- Nie
5478 III,10|               przejść po nim nie zdołają. Na drugi dzień jeszcze budują.
5479 III,10|                  chwilę milczał zdumiony, na koniec rzekł:~- To wasza
5480 III,10|                    jakoby właśnie patrzył na sprawę!~- Mów dalej! - rzekł
5481 III,10|              pospolitacy, wpadłszy hurmem na obóz, wszystkich pomieszali.
5482 III,10|                    jako człek polityczny, na moje ręce i do mojej dyskrecji
5483 III,10|                   ciurkiem puściły mu się na żółte wąsiki.~- Wolejbym
5484 III,10|                 Panie Michale, nie zważaj na rozkaz - rzekł wzruszony
5485 III,11|                 hetmanem nie odpowiedział na radosne jego powitanie,
5486 III,11|            Sapieżyńskiej wiktorii głosić!~Na to posmutniał hetman i odrzekł:~-
5487 III,11|                 więcej takich, którzy już na moje służby ojczyźnie niepamiętni,
5488 III,11|                  obyczaj, aby winę zawsze na wodza składać. Nie ja będę
5489 III,11|                    ma przywarę, że wojsku na śniadanie, na obiad i na
5490 III,11|                   że wojsku na śniadanie, na obiad i na wieczerzę samą
5491 III,11|                  na śniadanie, na obiad i na wieczerzę samą tylko szwedzinę
5492 III,11|             powiem, jeno to, żem za stary na taką służbę, jakiej on od
5493 III,11|            żołnierza wygląda, a zwłaszcza na owe kąpiele, jakie wojsku
5494 III,11|            bochenek o się oprze, to nawet na nieczułym bochenku skóra
5495 III,11|                   imieniem wojewodzińskim na wieczerzę. Oni radzi byli,
5496 III,11|                 Michał też wiedząc, że to na Bogusławową szyję nauka,
5497 III,11|                 pod zamek wyzywać Szwedów na rękę, których wielu usiekli.
5498 III,11|                Janem Skrzetuskim mógł się na równi potykać, nikt zaś
5499 III,11|                tryskał z oczu. Spoglądali na niego z początku spode łba
5500 III,11|                ręką, później też, patrząc na jego postępki i uczynki,