Tom, Rozdzial

  1  I,1  |         świecie nie ma!~- Padłas! - zawołał nagle Żmudzin, któremu znów
  2  I,1  |             Dla Boga! czas! czas! - zawołał Kmicic. - Nic tu już nie
  3  I,2  |     Orszańskiem?~- W Orszańskiem? - zawołał Kmicic. - Kominy przy niej
  4  I,2  |         panowie!~- Zdrowie wasze! - zawołał Kmicic.~- Święte twoje słowa,
  5  I,3  |           za nią w ogień skoczył! - zawołał Rekuć. - Zetnij, Jędrusiu,
  6  I,3  |          końca świata tak jechać! - zawołał Kmicic.~- Co my czynimy?
  7  I,5  |         poskoczył ku niej.~- Hej! - zawołał - rączyny obiedwie zajęte,
  8  I,5  |          nagarniać.~- Mój królu ! - zawołał wreszcie żałosnym głosem -
  9  I,5  |          oborach.~- W las uszedł! - zawołał jakiś szlachcic. - Hejże,
 10  I,7  |               Pod dwór! do drzwi! - zawołał pan Wołodyjowski.~Rzeczywiście,
 11  I,7  |                 Poczekajcie jeno! - zawołał Kmicic - wolno ze wszystkimi
 12  I,7  |           jedno.~- Mości panowie! - zawołał pan Wołodyjowski zwracając
 13  I,10 |              Tfu! do stu diabłów! - zawołał pan Rosiński, podsędek -
 14  I,12 |         Michał.~- Dobrze mówicie! - zawołał pan Zagłoba - pojadę i ja!~-
 15  I,12 |         pułk musztruje.~- Jak to? - zawołał Zagłoba - tenże to sam,
 16  I,12 |            się miewasz, Michałku? - zawołał. - Dobrze, żeś przyjechał!~-
 17  I,12 |            że to nie pospolitaki! - zawołał pan Stanisław.~- Ale że
 18  I,12 |             bym za niego poszedł! - zawołał Zagłoba. - Uważaliście,
 19  I,12 |        księdza biskupa żmudzkiego! -zawołał Zagłoba.~- Czekaj waść,
 20  I,12 |                Prawda, jako żywo! - zawołał pan Zagłoba.~- Prawda, w
 21  I,13 |           dziewce jak najprędzej! - zawołał pan miecznik.~- Tymczasem
 22  I,13 |             przy uczcie wspomina? - zawołał wesoło Kmicic przechylając
 23  I,14 |               No! czemu milczysz? - zawołał podniesionym głosem Radziwiłł -
 24  I,14 |             książę! Mości książę! - zawołał Kmicic.~- Idź! opuść mnie!
 25  I,15 |            mi Bóg miły trzeszczy! - zawołał Zagłoba.~- Co ojciec mówisz! -
 26  I,15 |            zeskocz, zginiesz tam! - zawołał Jan.~- Za nic. Kule idą
 27  I,17 |             bym wolał kulą w łeb! - zawołał Wołodyjowski - niż siedzieć
 28  I,17 |           przybliż no się waćpan! - zawołał protekcjonalnym tonem.~-
 29  I,17 |            krew, jak mi Bóg miły! - zawołał Zagłoba. - Dobrze, żeśmy
 30  I,17 |       odpowiedzi.~- Rochu! Rochu! - zawołał z cicha.~Pan Roch spał jak
 31  I,17 |            Kiedy ci mówię, żebyś go zawołał, to go zawołaj.~- Kiedy
 32  I,17 |               To groty połyskują! - zawołał pan Wołodyjowski.~- Wojsko
 33  I,17 |       oficera.~- To Józwa Butrym! - zawołał Wołodyjowski. - Józwa Beznogi!~
 34  I,17 |             wypłukać!~- Koni nam! - zawołał mały rycerz.~Skoczono po
 35  I,17 |         wszystko mądrze obmyślił! - zawołał Oskierko.~- Jako Salomon! -
 36  I,20 |         gwałt nie masz lekarstwa! - zawołał miecznik.~- Tak jest - rzekła
 37  I,20 |       szykuj się waćpan do drogi! - zawołał mały rycerz - bo my, jeno
 38  I,20 |          musieli za młodu karmić! - zawołał Mirski.~- Ha ! co? - zawołał
 39  I,20 |        zawołał Mirski.~- Ha ! co? - zawołał Zagłoba. - Każdy inny wpierw
 40  I,20 |    kiejdańskiego tyrana trzaśnie! - zawołał Zagłoba. - Będziesz nam
 41  I,23 |        chorąży orszański.~Następnie zawołał pazia i rozkazał prosić
 42  I,24 |             pokój! daj już pokój! - zawołał gorączkowo Kmicic - aby
 43  I,25 |          przyprowadził. - Kmicic! - zawołał książę - ten sam Kmicic,
 44  I,26 |         miliona diabłów rogatych! - zawołał z wybuchem Bogusław każesz
 45  I,26 |          tylko z szalonym sprawa! - zawołał jakby do siebie książę.~-
 46  I,26 |             mówić!...~- Tak jest! - zawołał gwałtownie Kmicic. - Jeślim
 47  I,26 |        niemu.~- Proszę na ziemię! - zawołał groźnie Kmicic.~- A ty w
 48  I,26 | przerażeniem na to, co się stało, i zawołał:~- Wody!~Kowalczuki skoczyli
 49  I,26 |                Nic mu nie będzie! - zawołał radośnie Soroka.~I łza stoczyła
 50 II,1  |         Kmicic ukazał się w progu i zawołał:~- Soroka! Bywaj!~Żołnierze
 51 II,2  |         mężom.~- Panie pułkowniku - zawołał Soroka - cud chyba, ale
 52 II,3  |            Jak w sedno utrafiłeś! - zawołał Kmicic.~- Wolę glejty zachować
 53 II,4  |            progu, kiwnął rękawicą i zawołał:~- A bywaj no, przyjacielu!~
 54 II,5  |              czapką o stół rzucił i zawołał:~- To przechodzi imaginację!
 55 II,5  |              dobre? święte racje! - zawołał Zagłoba. - Tu nie może być
 56 II,6  |              tak to grzeczna myśl - zawołał Wołodyjowski - jeno skąd
 57 II,6  |        Michał.~- Nie dość na tym! - zawołał zapalając się pan Zagłoba. -
 58 II,6  |             Dziw mi to nad dziwy! - zawołał pan Zagłoba - bo gdyby nie
 59 II,8  |           najmniej pala był wart! - zawołał Korf.~Bogusław zwrócił się
 60 II,8  |             Korf.~- Mości panowie - zawołał Bogusław - dajmy temu pokój!
 61 II,10 |             To niepodobieństwo!.. - zawołał Kmicic.~- Widzisz waszmość -
 62 II,10 |        drzwiom przyległej komnaty i zawołał:~- Oleńka! Oleńka!~- Na
 63 II,11 |       rannym powietrzu.~- Z koni! - zawołał pan Andrzej.~Zeskoczyli
 64 II,12 |         Chwała Bogu! chwała Bogu! - zawołał.~- Panie kawalerze! - rzekł
 65 II,13 |            jego królewskiej mości - zawołał trębacz - najjaśniejszego
 66 II,13 |             radością gardła damy! - zawołał pan Piotr Czarniecki.~-
 67 II,13 |     następnie wychylił się dobrze i zawołał: - Trup! Trup!~Jednocześnie
 68 II,15 |        Czarniecki.~Tu zwrócił się i zawołał z cicha:~- W prawo, w prawo!~
 69 II,15 |      Sadowski poruszył się ku nim i zawołał z daleka, zwracając się
 70 II,15 |             będzie, mości panowie! -zawołał książę Heski. - Jestli ten
 71 II,16 |            Nie znajdzie się taki! - zawołał pan Zamoyski.~A ci z zakonników,
 72 II,17 |         Piotr.~- Świecę z daleka! - zawołał Kmicic - coś wam pokażę!...~
 73 II,18 |           Rozebrać go i na belkę! - zawołał Kmicic.~Kosma i Damian poczęli
 74 II,19 |            należy.~- O, to racja! - zawołał Wrzeszczowicz.~- Według
 75 II,19 |        pierwszy przyniósł nowinę! - zawołał Miller.~Po chwili uciszyło
 76 II,20 |        srogi przeszył.~- Na Boga! - zawołał stłumiwszy jęk - gadajże
 77 II,21 |           król.~- Na Boga żywego! - zawołał Kmicic.~Lecz w tej chwili
 78 II,21 |              to jeden z obrońców! - zawołał król. - Złoty gość!... Bodaj
 79 II,21 |                Jakżeś to uczynił? - zawołał król.~Kmicic opowiedział,
 80 II,21 |         ognia i siarki szlachcic! - zawołał rozweselony król. - Takiemu
 81 II,21 |               Do jakiego zamachu? - zawołał zdumiony Kmicic.~- Doniósł
 82 II,22 |         królu! to krotochwila!... - zawołał Tyzenhauz.~- Żołnierska
 83 II,23 |             Nie, miłościwy panie! - zawołał gwałtownie Tyzenhauz - to
 84 II,23 |            chyba Żywiec się pali! - zawołał król. - Nieprzyjaciel może
 85 II,23 |     gdybyśmy z dragonami jechali! - zawołał Kmicic.~- Miłościwy królu! -
 86 II,23 |           wydobył szpadę z pochwy i zawołał:~- Nie daj Bóg, abym z własnej
 87 II,23 |      wąwozem daleko było jaśniej, i zawołał:~- Miłościwy panie, wolna
 88 II,23 |    miłościwy panie, niech jedzie! - zawołał Kmicic.~- Jedź - rzekł król -
 89 II,23 |      zamówiony.~- A nie mówiłem?! - zawołał Jan Kazimierz. - Niepotrzebnieście
 90 II,25 |        Wojska pana marszałka idą! - zawołał Wojniłłowicz.~- Jeśli nie
 91 II,25 |         marszałek.~- Chwała Bogu! - zawołał król. - Słyszałem ja z ust
 92 II,25 |            Wtem porwał za kielich i zawołał:~- Zdrowie pana marszałka
 93 II,25 |             mi skarby i klejnoty! - zawołał marszałek - gdy mam honor
 94 II,26 |       powstało. Tymczasem Radziwiłł zawołał mnie przed siebie i jął
 95 II,26 |              Na Boga, co czynisz? - zawołał król. - Krew cię ujdzie!
 96 II,27 |         tyle za panem Domaszewskim, zawołał:~- Jako żywo, nie ma na
 97 II,27 |           ksiądz Gębicki.~- Wina! - zawołał król. - Niechże się na odmianę
 98 II,27 |      pokłonić.~- Dawaj go żywcem! - zawołał król.~Po chwili wszedł wysoki,
 99 II,27 |           powiadaj, nie o mrozie! - zawołał Jan Kazimierz.~- A co o
100 II,27 |          ksiądz Kordecki ucieszy! - zawołał z radością szlachcic - ale
101 II,27 |            znowu czytać i po chwili zawołał:~- Co słyszę! To jeszcze
102 II,27 |      miłościwy panie, to stawają! - zawołał Krzysztoporski. - Całe wsie
103 II,28 |            Wuj ma głowę na karku! - zawołał nagle pan Roch i nastroszywszy
104 II,28 |       sukurs Częstochowie!~- Idę! - zawołał wstając Roch Kowalski.~Zagłoba
105 II,28 |          Skrzetuscy, a Wołodyjowski zawołał:~- Ledwie się wojska trochę
106 II,28 |    rozczulenie.~- Oto mi nagroda! - zawołał - od wyrostka ojczyźnie
107 II,28 |             razu i otworzywszy ręce zawołał:~- Panie Michale! Srodzem
108 II,28 |             czego, panie Michale! - zawołał z oburzeniem pan Zagłoba. -
109 II,32 |      księciem wojewodą wileńskim! - zawołał mały rycerz. - Jakiż anioł
110 II,33 |          imię Pańskie pochwalone! - zawołał dzierżawca z Wąsoszy.~Lecz
111 II,33 |        księciem wojewodą ostrzegł - zawołał pan Zagłoba.- Wobec takich
112 II,33 |        Przeciwnie! Mów waść, mów! - zawołał Kmicic.~- Gadał tedy przy
113 II,33 |     powinien waści spaść z serca! - zawołał pan Zagłoba - bo widać z
114 II,33 |     waszmościom za życzliwe rady! - zawołał Kmicic.~I począł się żegnać
115 II,34 |             buntować...~- Jędrek! - zawołał król wpadając w dobry humor
116 II,34 |            drzwi izby.~- Kto tam? - zawołał Kmicic.~Po czym do pacholika:~-
117 II,34 |          oczy.~- Ruszajcie precz! - zawołał Kmicic.~Chłopcy kopnęli
118 II,34 |         znać, co się tam dzieje.~Tu zawołał nagle:~- Soroka!~Żołnierz
119 II,34 |       szczęśliwa dla mnie nowina! - zawołał pan Kmicic. - Nie wiem już,
120 II,36 |         rozkazuję: jazda!~- Stój! - zawołał oficer.~- Jazda! - powtórzył
121 II,39 |         niespodziane cofanie się! - zawołał hetman. - Diabeł, czysty
122 II,41 |            predykanta, to bym swego zawołał... Waść nie umiesz prosić
123 III,2 |         Gryzelda.~- Tak i będzie! - zawołał pan Wołodyjowski. - Jako
124 III,2 |           vivat!~- Panie Zagłoba! - zawołał starosta - króla szwedzkiego
125 III,2 |           rozmawiających.~- Stój! - zawołał Wołodyjowski. - Co tam?~-
126 III,3 |             Bóg miły, to respons! - zawołał z niekłamanym zapałem Zagłoba.~-
127 III,3 |             ich tam diabli wezmą! - zawołał podniesiony własnymi słowy
128 III,4 |                Poznaję tych ludzi - zawołał ledwie spojrzawszy Sweno -
129 III,4 |       nieprzyjacielu.~- Tak jest! - zawołał Kanneberg - to regularny
130 III,4 |              Most nie wykończony! - zawołał Wittenberg - wytną ich do
131 III,5 |             każdą chwilą.~- Wina! - zawołał pan marszałek.~A gdy wniesiono
132 III,6 |             znak! Wesoło wracają! - zawołał Polanowski.~Tymczasem tamci
133 III,6 |         dotąd, jak mnie Bóg miły! - zawołał wreszcie kasztelan. - Uszom
134 III,6 |            nie wyciągnął, żaden nie zawołał o litość.~Wtem w zamęcie
135 III,7 |             moich arkanów wyuczę! - zawołał Wołodyjowski. - Albo ja! -
136 III,7 |            Dla Boga! Może to być! - zawołał Kmicic.~- Ustrzelą mi chłopa,
137 III,8 | najjaśniejszego króla szwedzkiego! -zawołał pan Andrzej ukazując list.~
138 III,8 |         Poznaję Rocha! Moja krew! - zawołał Zagłoba. - Damy za niego
139 III,8 |          pytanie.~- Nie może być! - zawołał Roch.~Król zrozumiał bez
140 III,10|             Podrwili boćwinkowie! - zawołał Zagłoba. - Ha! trudno! Musim
141 III,10|       pokawił! Z góry wiedziałem! - zawołał Zagłoba.~- Przejęliśmy korespondencję
142 III,10|            przyjdzie.~- Jakże to? - zawołał zdumiony Wołodyjowski.~-
143 III,10|        wąsiki.~- Wolejbym poległ! - zawołał żałośnie. - Gonić pod tobą,
144 III,11|       drugiego miasta na świecie! - zawołał jeden z żołnierzy.~- Dlatego
145 III,11|           jako chleb bez zakalca! - zawołał Wołodyjowski.~- A co wieczorem
146 III,11|             strzemienia tatarskiego zawołał nań:~-- Panie Kmicic! Panie
147 III,12|          Postój, stary złodzieju! - zawołał Zagłoba. - Wojowałeś dobrze,
148 III,12|            łapiąc powietrze ustami, zawołał:~- Miłościwy panie!~- Co
149 III,13|          Postój, stary złodzieju! - zawołał Zagłoba. - Wojowałeś dobrze,
150 III,13|            łapiąc powietrze ustami, zawołał:~- Miłościwy panie!~- Co
151 III,14|          nie chodzi. Oho!~- A co? - zawołał zrywając się Kmicic. - Wiem
152 III,14|        stałości.~- Kto ów oficer? - zawołał Kmicic.~- Ja! - odrzekł
153 III,14|        krzyknął z bólu.~- Nic to! - zawołał Kmicic. - Nie jesteś jeńcem,
154 III,14|     Taurogów.~- Masz babo placek! - zawołał Zagłoba.~A pan Wołodyjowski
155 III,14|    Słyszycie, jak kartauny ryczą? - zawołał Zagłoba.~- No, jutro! jutro!~-
156 III,15|              Simiarum destructor! - zawołał drugi.~- Victor! - dodał
157 III,15|              Najjaśniejszy panie! - zawołał - wierzyłem w twoje słowo
158 III,17|             i ów szlachcic także! - zawołał Bogusław. - A siłaż tam
159 III,21|                Wielki to kawaler! - zawołał miecznik.~- Chluba całego
160 III,21|         Uczyń to waćpanna! uczyń! - zawołał rozochocony miecznik.~-
161 III,23|            Boga, którego wzywasz! - zawołał pan starosta. - Kto cię
162 III,24|        wkładać.~- Co tam fortele! - zawołał Wołodyjowski - szabla grunt!~
163 III,24|           stuknął szklanką o stół i zawołał:~- Marudzisz waść!~- Mówię,
164 III,25|        wkładać.~- Co tam fortele! - zawołał Wołodyjowski - szabla grunt!~
165 III,25|           stuknął szklanką o stół i zawołał:~- Marudzisz waść!~- Mówię,
166 III,26|            Bóg wyda w ręce nasze! - zawołał wzruszony Kmicic.~- I ja
167 III,26|             tych piekielnych rąk! - zawołał Kmicic.~- Owszem, z rąk
168 III,26|          głęboko, lecz Kmicic zaraz zawołał:~- Kończ już, bo dusza ze
169 III,26|       wyciągnął i uroczystym głosem zawołał:~- Jaż w herbie mam niedźwiedzia.
170 III,26|         omen niebieski.~- Jędrek! - zawołał - ściśnijże dla pewności
171 III,26|         chałupy, spojrzał w niebo i zawołał:~- Bledną już gwiazdy, bledną.
172 III,27|            się rękoma po kolanach i zawołał: - Ha! szelma, jak sobie
173 III,27|             cięcia.~- Trup! trup! - zawołał książę.~I chcąc tym pewniej
174 III,27|          Kmicic stanął tuż nad nim, zawołał prędko:~- Nie zabijaj mnie!
175 III,27|            wiktorii w tej wojnie! - zawołał hetman. - Izrael i Waldek
176 III,27|       zakładnik Tatarom ofiaruję! - zawołał pan Gnoiński.~Tymczasem
177 III,29|    przerażeniu.~- Zdrada jakowaś! - zawołał pan Tomasz. - Na rany Chrystusa!
178 III,29|      wyskoczył przed szereg jazdy i zawołał:~- Padniemy jeden na drugim!
179 III,31|          przyjechali tuż.~- Stój! - zawołał miecznik. - A kogo to tam
180 III,32|          miłościw mnie grzesznej! - zawołał niewieści głos tuż około