Tom, Rozdzial

  1  I,3  |    śniegu pod płozami, parskanie koni, tętent i krzyk woźnicy.~
  2  I,4  |       radę przed gankiem, naokół koni, ale żaden nie chciał pierwszy
  3  I,4  |   wysłanych grochowinami i tyleż koni posiodłanych.~- Napijmy
  4  I,4  |      chór jednogłośny.~Zsiedli z koni, zostawili je u słupów,
  5  I,5  |          przed nimi i za nimi; z koni zaczęła para buchać i dopiero
  6  I,5  |         odgłos okrzyków i tętent koni, który zbliżał się z nadzwyczajną
  7  I,7  |         i zwierzynę, i siano dla koni, i smołę do kałamaszek,
  8  I,7  |      zabrać; wozy mają ze sobą i koni luźnych kupę. Musiał nie
  9  I,7  |     pełno było zbrojnych ludzi i koni. Nigdzie żadnych straży,
 10  I,7  |          bagna.~- To dobrze... Z koni, waszmościowie!~Posłuszna
 11  I,7  |        na podwórzu, wśród wozów, koni, tobołów. Naprzód szli murem
 12  I,8  | Kłopotliwo nam to, skąd Waszmość koni dobrych weźmiesz, zwłaszcza
 13  I,10 |     nieprzeliczony zastęp wozów, koni zapaśnych i pociągowych,
 14  I,10 |         przy pławieniu i pojeniu koni, których po kilka tysięcy
 15  I,10 |       sroga krętanina; większość koni wraz ze służbą była na paszy
 16  I,10 |         w mgnieniu oka z pięćset koni, a jeszcze ciągle wyjeżdżano
 17  I,10 |           nie pozwolono wyganiać koni na paszę i wydano rozkaz,
 18  I,11 |  wypoczywał, ile było trzeba dla koni, a i to jeden mi padł ze
 19  I,12 |        wychodzić. Patrzcie! siła koni przed kuźniami i czeladź
 20  I,13 |        jazdę, Boże się pożal, bo koni w ich ojczyźnie nie masz
 21  I,17 | karczemką. Żołnierze pozłazili z koni i jedni poszli kołatać do
 22  I,17 |     pancerne w Inflanciech szuka koni, bo to u nas szkapiny drobne.~-
 23  I,17 |         i piwnice mu wypłukać!~- Koni nam! - zawołał mały rycerz.~
 24  I,18 |           woły, owce i biegli do koni.~W mgnieniu oka stanęli
 25  I,19 |         udaj się w kilkadziesiąt koni do Billewicz i miecznika
 26  I,19 |     które dotykało koryta. Kilka koni, zapadłych po brzuchy w
 27  I,20 |   wozownie, stajnie dla cugowych koni, które gospodarze lubili
 28  I,20 |        pachołków dla potrzymania koni.~Jednocześnie we drzwiach
 29  I,25 |         przed sobą trzody owiec, koni i bydła. Ta część województwa
 30  I,25 |          żołnierzom zdjąć juki z koni i roztasować się w karczmie
 31  I,25 |           jazda pozsiadała już z koni i zajęła domostwa poboczne.
 32  I,26 |         poczęła spadać płatami z koni.~Na koniec trzeba było zwolnić,
 33  I,26 |      prowadził po parze jucznych koni. Byli to ludzie Kmicicowi
 34  I,26 | zatrzymywali się dla przekuwania koni i reparacji wozów. Między
 35  I,26 |            krzyknął Soroka. - Do koni!~I w tejże samej chwili
 36 II,1  |          wełną do góry.~- A siła koni? - spytał człowiek w kożuchu.~-
 37 II,1  |      szopą, w której rżało stado koni, wydała mu się dziwną i
 38 II,1  |    której słychać było parskanie koni i weszli do środka.~- Świeć! -
 39 II,1  |          i pogoń... ~"Piętnaście koni trzeba stracić! - rzekł
 40 II,1  |       parskanie zbliżających się koni.~Noc była pogodna i księżycowa,
 41 II,1  |    tętent niewidzialnych jeszcze koni.~- Pilnuj! - krzyknął Kmicic.~
 42 II,1  |        do chaty i zeskoczywszy z koni, wymierzyli spoza nich,
 43 II,2  |      wieczorem przyjdzie nas sto koni!~- Przed wieczorem przyjdzie
 44 II,2  |    czeladzi i tabunem zdobycznym koni - od tej pory znikli. Kmicic
 45 II,2  |     rozmowa nie tyczyła się znów koni, w rzekomo przez Kozaków
 46 II,3  |     procederem się nie bawim. My koni nocą z niczyich stajen nie
 47 II,3  |  znajdzie lepsza aniżeli z onych koni.~- Pojedziem z waszą miłością
 48 II,3  |  szlachta nosi. Wziąwszy tabunek koni, można by pojechać z nimi
 49 II,3  |        długie baty do popędzania koni oraz arkany do chwytania
 50 II,3  |          jeźdźcy otoczyli stadko koni, które zbiły się w kupę,
 51 II,4  |     łamali.~Przedawszy więc parę koni, a dokupiwszy natomiast
 52 II,4  |        być o żywność dla ludzi i koni niż w mocno już wypłukanym
 53 II,4  |      słyszeć hurkot kół i tętent koni.~Że słońce jeszcze nie zaszło,
 54 II,4  |       Mnie strach, by mi Szwedzi koni w rekwizycję nie zabrali.~-
 55 II,4  |          a które pewnie nie mają koni do zbytku?~- Tego ja nie
 56 II,4  |       idzie?~- Będzie z dziesięć koni.~- Bandoleciki mieć gotowe.
 57 II,4  |       doszedł tętent i parskanie koni i po chwili kilku ludzi
 58 II,4  |        do usług waszmości.~- Dla koni obrok!~- Nie ma u mnie obroków,
 59 II,4  |      pułkownicy, żeby się po sto koni rozdzielić, i co milę albo
 60 II,4  |          Możecie i w Szczuczynie koni zbyć, bo nam siła nie staje,
 61 II,4  |          nie lepiej, byś Szwedom koni doprowadzał i z językiem
 62 II,4  |         następnie wrzaski i kwik koni. Zawrzała bitwa przy Rzędzianowych
 63 II,5  |        jarmarki jedzie. Ale choć koni mieli kilkanaście w tabunku,
 64 II,5  |       chorągwie po kilkadziesiąt koni i po całym województwie
 65 II,6  |         wyprawił pan Zagłoba sto koni petyhorskich Kmicica po
 66 II,6  |      więcej.~- Wezmę dwadzieścia koni i pojadę na spotkanie -
 67 II,7  |      wreszcie w liczbie ośmiuset koni, ciężkich rajtarów; trzysta
 68 II,9  |         od rzeczywistej wartości koni. Nadspodziewanie, oficer
 69 II,11 |      oddział szwedzki, około stu koni wynoszący, pod dowództwem
 70 II,11 |     cichym rannym powietrzu.~- Z koni! - zawołał pan Andrzej.~
 71 II,11 |    ludzki mieszał się ze rżeniem koni poprzywiązywanych do palików.
 72 II,13 |         rajtarowie zeskakiwali z koni i zbliżali się do samego
 73 II,13 |         owdzie ozwało się rżenie koni, ale coraz dalsze, słabsze.
 74 II,14 |        umieścić.~Tętent i rżenie koni, krzyki, nawoływania, szmer
 75 II,15 |  Dojechawszy do szańca zsiedli z koni i poczęli wstępować na górę.
 76 II,17 |          ludzkich, czasem rżenie koni i rozmaite inne hałasy.
 77 II,18 |        czas...~Wtem tętent kilku koni rozległ się przy wierzejach
 78 II,18 |         mnie zostawcie. Potem do koni... Ma który pistolety?~-
 79 II,19 |          strzałów i tętent kilku koni rozległ się na zewnątrz
 80 II,19 |          się jak grad spod kopyt koni. Sto jazdy Sadowskiego,
 81 II,19 |    głodno być musi i obroków dla koni wcale brakuje.~- Znaczy
 82 II,19 |          kroków piechoty, rżenie koni, skrzyp wozów, głuchy turkot
 83 II,22 |        że król wyruszy w trzysta koni wybranej dragonii pod wodzą
 84 II,22 |        nie było nad czterdzieści koni, bo tak Babinicz radził.~-
 85 II,22 |        podjazd z kilkudziesięciu koni może nas ogarnąć. Niechże
 86 II,23 |     wynosił około pięćdziesięciu koni, gdyż królowi towarzyszyło
 87 II,23 |           iż się końca szeregów, koni, ludzi, chorągwi i znaków
 88 II,23 |  doleciał gwar ludzki, parskanie koni i kilkanaście ciemnych postaci
 89 II,23 |       żadna to kupa, kilka tylko koni słychać - odpowiedział drugi. -
 90 II,24 |         stanął dla wypoczynku. Z koni podnosiły się kłęby pary,
 91 II,24 |         zaciemnił się od ludzi i koni.~Kmicic spojrzał... i dusza
 92 II,24 |      wnet samym ciężarem ludzi i koni zepchnęli ich w tył i spychali
 93 II,24 |       podjazdowi, blisko trzysta koni liczącemu.~Nie było już
 94 II,25 |    dosłyszano go z dala, bo masa koni, jeźdźców, chorągwi, buńczuków,
 95 II,25 |   gwarnie i szumno, wśród rżenia koni, chrzęstu zbroi, huku kotłów,
 96 II,30 |          i gołych szabel, rżenie koni, hurkot armat i śpiewy pełne
 97 II,31 |          i gołych szabel, rżenie koni, hurkot armat i śpiewy pełne
 98 II,34 |     trudno byłoby tak wielką moc koni wyżywić. Co zaś do owego
 99 II,34 |     Kiemliczów, a dziś czterysta koni za mną człapie. Niech jeno
100 II,34 |       bryki, wozy ładowne, stada koni i przejeżdżających. Inaczej
101 II,34 |   tumanów pary podnoszącej się z koni. Nagle tętent rumaka rozległ
102 II,36 |          hurkot karetki i tętent koni rajtarskich.~"Tu już moi
103 II,36 |  jednocześnie rozległ się tętent koni, chrupot gałęzi łamanych
104 II,39 |       jeżeli więcej nad kilkaset koni nie liczył.~Porozsyłał więc
105 II,41 |        chwili na jednego z owych koni, które Sorokę na pal naciągnąć
106 II,42 |  przywiódł ze sobą kilkadziesiąt koni i starego sługę. Kmicic
107 II,42 |         wam?~- Jest ich kilkaset koni dobrych, a wczoraj nadesłano
108 II,42 |     rzucił w wodę około ośmiuset koni i poczęli płynąć. On sam
109 II,42 |        za szańcami.~Przeszło sto koni ulgnęło tuż przy brzegu.
110 III,1 |       trawiony. Dziesięć tysięcy koni tratowało za nim pola jeszcze
111 III,1 |         czas w ordynku; niektóre koni nie miały pod ręką, inne,
112 III,3 |       kół, chrzęst zbroi, tętent koni i przytłumiony gwar głosów
113 III,3 |        tysięcy ludzi, nie licząc koni, nie było skąd ich dostać,
114 III,4 |       drogi tętniły pod kopytami koni, dnie były suche, zachody
115 III,4 |       siedziały na kościotrupach koni. Piechurowie zaledwie nogi
116 III,4 |    spoczynek, żywność, paszę dla koni i łup bogaty.~Tymczasem,
117 III,4 |   ostrożności. Spyży dla ludzi i koni mamy na dwa dni, nie potrzebujem
118 III,4 |         ostrożniej. Pięćdziesiąt koni poszło naprzód. Ci jechali
119 III,4 |    ciężkimi kopytami rajtarskich koni.~Las napełnił się krzykiem
120 III,4 |          jak gdyby sama szybkość koni równała jeźdźców w szeregi.~
121 III,4 |       wbiła się w gęstwę ludzi i koni, jak klin wbija się w rozszczepione
122 III,4 |       nich tak, że dech polskich koni ogrzewał szwedzkie plecy.~
123 III,4 |  rajtarowie poczęli zeskakiwać z koni i zmykać w las, lecz kilkunastu
124 III,4 |      czym natychmiast ze trzysta koni ruszyło ku nim całym pędem,
125 III,4 |       zupełnie kłębiącą się masą koni i jeźdźców. Jeno krzyki
126 III,4 |      Wreszcie przed ławę ludzi i koni wyjechał na tarantowatym
127 III,6 |     Tymczasem księży pacholik od koni wymknął się chyłkiem ze
128 III,6 |           przestraszony widokiem koni i ludzi, stanął dęba i zarył
129 III,6 |          Nie będzie nad dwieście koni.~Szandarowskiemu z kolei
130 III,6 |        dobywając ostatnich sił z koni, rozciągnęli się po szerokiej
131 III,6 |      chwili wpadał w wir mężów i koni. Krzyki ustały, rozlegał
132 III,6 |      zębami; ci, którzy spadli z koni, a jeszcze na nogach utrzymać
133 III,6 |   jeźdźców. W dymie, w wyziewach koni, w straszliwym uniesieniu
134 III,6 |  miłosierdzia. Spod wiru ludzi i koni krew strumieniami poczęła
135 III,9 |          będzie, gdy rajtaria od koni odpadnie i gdy armat nie
136 III,9 |          Jak okiem sięgnął, fala koni, fala srogich lic żołnierskich,
137 III,9 |          tylko wypoczywając, aby koni nie wygubić.~Wreszcie pod
138 III,9 |        coś podobnego do stąpania koni po twardej drodze.~- Czuj
139 III,9 |        że mógł zawietrzyć zapach koni i dym lulek, które rajtarowie
140 III,9 |      ruszaj mi ku mostowi, tam z koni i do muszkietów! Niech się
141 III,9 |       Zagłoba.~Wtem ława mężów i koni runęła w falę, aż woda wyskoczyła
142 III,10|          pospolitaków z dwieście koni nie mogliśmy się dorachować,
143 III,11|     kwaterę znaleźli już mnóstwo koni na podwórcu i ścisk trzymających
144 III,11|         stentorowym głosem:~- Do koni, hultaje! do koni! Nie was
145 III,11|             Do koni, hultaje! do koni! Nie was tu na ucztę proszono!~
146 III,11|    nieprzyjaciel następuje!~- Do koni! do szabel!~Wszyscy zerwali
147 III,11|     mgnieniu oka pozeskakiwali z koni i rzucili broń pod nogi,
148 III,12|    pokryły. Nieprzeliczone stada koni rżały na przyległych błoniach.
149 III,13|    pokryły. Nieprzeliczone stada koni rżały na przyległych błoniach.
150 III,15|          go w mgnieniu oka murem koni, murem piersi własnych i
151 III,19| słuchając z przyjemnością rżenia koni i szczęku oręża gotujących
152 III,22|     trzydzieści lub czterdzieści koni, nędzne, obdarte, do mar
153 III,23|  Billewicze zebrali do pięciuset koni z obywatelstwa, drobnej
154 III,23|          przysłał tysiąc dobrych koni, on w całej Żmudzi rebelię
155 III,23|  należało, by choć w trzydzieści koni dojść do Birż? Więc zostać
156 III,23|       sam pójdzie i pięćdziesiąt koni wyprowadzi. Oj, Oleńka!
157 III,24|       zniósł ze szczętem trzysta koni wysłanych na podjazd, tak,
158 III,24|           iż podjazd z pięciuset koni ma być pod Bogusławem wysłany.
159 III,24|    wycisków ciężkich rajtarskich koni, na brzegu zaś ślady tatarskich
160 III,24|          podjazdem w trzydzieści koni pan Bies Kornia od księcia
161 III,24|          litewskich i tatarskich koni.~- Dowiedzieliśmy się o
162 III,24|         ordynował po kilkanaście koni we wszystkie strony z doniesieniem
163 III,25|       zniósł ze szczętem trzysta koni wysłanych na podjazd, tak,
164 III,25|           iż podjazd z pięciuset koni ma być pod Bogusławem wysłany.
165 III,25|    wycisków ciężkich rajtarskich koni, na brzegu zaś ślady tatarskich
166 III,25|          podjazdem w trzydzieści koni pan Bies Kornia od księcia
167 III,25|          litewskich i tatarskich koni.~- Dowiedzieliśmy się o
168 III,25|         ordynował po kilkanaście koni we wszystkie strony z doniesieniem
169 III,26|          tysiąc dwieście ludzi i koni, jakich świat nie widział.
170 III,26|         szczęk żelaza, parskanie koni. Ciemne masy jazdy zbierały
171 III,27|          parł swoją watahę, aż z koni dymiło. Po drodze kładł
172 III,27|       potem dwie ławy jeźdźców i koni uderzyły o siebie z łoskotem.
173 III,27|          się całą potęgą ciężaru koni, z drugiej szara ćma tatarska
174 III,27|         po chwili łby husarskich koni wynurzyły się z tłumów pruskich.~-
175 III,27|      kupkami. Jedynie szybkością koni mogą być ocaleni.~Jakoż
176 III,28|          lub nawet kilkadziesiąt koni.~Partia miecznikowa składała
177 III,28|       poszedłszy w kilkadziesiąt koni z podjazdem pod Poniewież
178 III,31|      wkrótce jednak ujrzeli parę koni, za nią następną parę przy
179 III,32|         nimi.~Wtem tłumy ludzi i koni zaczerniły się w dali i