Tom, Rozdzial

  1  I,1  |            ten dom miał podpalić! Na Boga! myślałem, że konterfekt
  2  I,1  |              do rąk całowania. - Dla Boga ! toż ja mam w chorągwi
  3  I,1  |      chowając nogi pod stołek:~- Dla Boga! tego w konwencie nie uczyli!
  4  I,1  |       jadalnej izbie stojącym.~- Dla Boga! czas! czas! - zawołał Kmicic. -
  5  I,3  |            się co koń wyskoczy.~- Na Boga ! to mój wachmistrz Soroka;
  6  I,3  |             i piszczał:~- Bij! kto w Boga wierzy! z dymem łyków!~-
  7  I,4  |       pomożem ! - rzekł Józwa.~- Dla Boga! - mówiła Oleńka unosząc
  8  I,5  |           spokojny jak trusia.~- Dla Boga! toż to zabójstwo!~- Właśniem
  9  I,5  |    przepłoszyłem, a oficyjerów... na Boga, nie gniewaj się!... kazałem
 10  I,5  |              kawalerem powiada.~- Na Boga! nie groźże mi rekuzą, bo
 11  I,5  |            zęby:~- Bijże mnie, kto w Boga wierzy! bij, nie żałuj!~
 12  I,5  |               Nie płacz, Oleńka! Dla Boga, nie płacz! Com ci winien?
 13  I,5  |                 bo cię miłuję... Dla Boga! serce mi się rozpuknie...
 14  I,6  |             przecierpię, jeno ty, na Boga ! nie wyrzucaj mnie z serca.
 15  I,7  |             stracona na wieki.~- Dla Boga! - mruknął któryś z Butrymów -
 16  I,7  |   rękojeściach zaprzysiąc musicie na Boga Najwyższego i święty Krzyż...~-
 17  I,7  |       Wołodyjowski.~- Przysięgamy na Boga Najwyższego i święty Krzyż.
 18  I,7  |  zniecierpliwieniem i rozpaczą:~- Na Boga żywego, odpowiadaj! zabity?..~-
 19  I,8  |           mnie niepodobieństwa... Na Boga! Nie może to być! - odpowiedziała
 20  I,8  |              nie było. Ale ja chwalę Boga, że mam nową robotę. Już
 21  I,10 |            Do broni! do broni, kto w Boga wierzy! Do broni! do broni!~
 22  I,10 |              panowie bracia! Na imię Boga! Kto szlachcic, kto cnotliwy,
 23  I,11 |          Stanisław Skrzetuski.~- Dla Boga!... Co waćpan mówisz!...
 24  I,11 |           się nad ojczyzną!...~- Dla Boga - rzekł Zagłoba - widziałem
 25  I,12 |            rzecz najważniejsza.~- Na Boga, nie chcę pospolitaków! -
 26  I,12 |              powinien uczynić, jeśli Boga ma w sercu i pamięta wszystkie
 27  I,12 |         chorągwi, zbarażczyk...~- Na Boga! toż ja największego w Polsce
 28  I,12 |           się zerwał z miejsca.~- Na Boga! nie może być!~- A przecież
 29  I,12 |       niewdzięcznością karmią... Dla Boga! gdybym waszmościom to dał,
 30  I,12 |              żeby się rozeszła.~- Na Boga! - mówił pan Korf - tam
 31  I,12 |            wąsikiem pan Michał. - Na Boga żywego, ona sama!~- Kto
 32  I,13 |        żywego w pysku trzyma...~- Na Boga, co waszmość mówisz?!~-
 33  I,13 |              wszędy iść za tobą. Dla Boga, powinieneś pójść wysoko!
 34  I,13 |            one firanki z oczu... Dla Boga! szczęśliwy nurek, który
 35  I,13 |            szepnęła dziewczyna.~- Na Boga! Gdyby tu Tatar stanął koło
 36  I,14 |             mi grozi, nie o ocalenie Boga proszę, jeno aby Waszą Ks.
 37  I,15 |           dyscyplina okrutna...~- Na Boga! - krzyknął Zagłoba. - W
 38  I,15 |            od lewego cofają się. Jak Boga kocham! Dragoni Mieleszki
 39  I,16 |            nie ma spaść z głowy i na Boga! nie spadnie, pókim ja żyw!...
 40  I,17 |       Korabiem się pieczętuję.~- Dla Boga! toś waść naprawdę mój krewniak!~-
 41  I,17 |             Niechże go kule biją! Na Boga! mości panowie! patrzcie!~-
 42  I,17 |            nie krewny! - ale krewny! Boga on w sercu nie miał, że
 43  I,17 |    zakrzyknął:~- To pan Zagłoba! Jak Boga kocham, pan Zagłoba!~Uśmiech
 44  I,17 |            owym wodzem, o któregośmy Boga prosili.~- Amen! - rzekli
 45  I,19 |            pośrutować i psom da. Dla Boga! w każde inne ręce, byle
 46  I,20 |        pięścią w łysinę buchnął. "Na Boga! - mówię - panie kawalerze,
 47  I,20 |             przy niej stawają.~- Dla Boga! - rzekł Zagłoba - gdybym
 48  I,23 |          jeszcze na Podlasiu?... Dla Boga! może zgubić mnie i siebie.
 49  I,24 |          mniejsza byłaby męka... Dla Boga! za co nas to spotyka?!...
 50  I,25 |              słyszała, nie prosiłaby Boga, by mnie nawrócił, nie mówiłaby
 51  I,25 |             na Podlasiu grasują, dla Boga pomyśl WXMć, żeby ich rozprószyć,
 52  I,25 |    podstarościego w Zabłudowie.~- Na Boga! - rzekł książę - Harasimowicz
 53  I,25 |          chwycił się za głowę.~- Dla Boga! wina idą o pół dnia drogi
 54  I,25 |            się drużyna rozbieży. Dla Boga, życzliwie mi w tym posłużcie,
 55  I,25 |             gdzie prawo królewskie z Boga samego wypływa, tedy, pominąwszy
 56 II,1  |             się na równe nogi.~- Dla Boga, to wasza miłość na nogach? -
 57 II,2  |              czapkę z głowy.~- O dla Boga! Jezu!... Ociec, to pan
 58 II,2  |         miłość w naszej sadybie! Dla Boga, oczom jeszcze nie wierzę!~-
 59 II,2  |         chaty, bo tu chłód kąsa. Dla Boga! taki gość, taki gość! Toż
 60 II,2  |           chaty, w niskie progi. Dla Boga! kto by się tu waszej miłości
 61 II,4  |          pana Wołodyjowskiego.~- Dla Boga! to pan Wołodyjowski jest
 62 II,5  |              nie zawdzięczamy.~- Dla Boga! - zakrzyknął pan Wołodyjowski -
 63 II,5  |              kupę nie zbierzecie. Na Boga! uczyńcie to i pilno wojewodę
 64 II,6  |             do nas się zleci! Kto ma Boga i wiarę w sercu, ten przy
 65 II,6  |          sprosta?!~- Tak będzie! Dla Boga, tak będzie! Salomon mówi!...
 66 II,6  |              obozie rozlegało:~- Dla Boga, mości panowie! Proroctwa
 67 II,6  |       psubratów, kto żyw! Bij, kto w Boga wierzy, komu cnota i ojczyzna
 68 II,6  |    województwie podporą, pytałem się Boga i własnego sumienia, zali
 69 II,6  |             Sapieha nadciągnął.~- Na Boga! co mówisz? przecieby dali
 70 II,7  |           począł wołać:~- Prawda! na Boga, prawda! On ma moje listy,
 71 II,7  |           sposoby na nią obmyślę. Na Boga jeno nie mów, jej tylko
 72 II,8  |           niezadowolenia mówił:~- Na Boga! o jakichże zamysłach przeciw
 73 II,8  |             i twój pułkownik...~- Na Boga! mój dworzanin?... Mój pułkownik?
 74 II,10 |                 Oleńka! Oleńka!~- Na Boga! - krzyknął pan Kmicic -
 75 II,10 |            to... jać oszaleję!... Na Boga, oszaleję!...~- Co waćpanu
 76 II,11 |          pomagają. Muszą zginąć!~Dla Boga! żeby choć jedno łgarstwo
 77 II,12 |           wszystko zniosę... Ale, na Boga żywego, nie pozwólcie temu
 78 II,13 |                rzekł nagle.~- Co? Na Boga! Co waćpan mówisz?~- Jazdę
 79 II,13 |         zapewne ta Matka Najwyższego Boga, która natchnęła piersi
 80 II,13 |       Andrzej do Czarnieckiego:~- Na Boga! przeciw Najświętszej Pannie
 81 II,13 |             na murze.~- Mario! Matko Boga Jedynego! - rzekł silnym
 82 II,15 |         poświęcony, iżby w nim cześć Boga na przyszłość pozostała,
 83 II,15 |            nocy, krew na myśli?~- Na Boga żywego i jego rany, uczyńmy
 84 II,15 |            będą mieli odpowiedź. Jak Boga kocham, to jest przednia
 85 II,16 |            za głowę się porwał.~- Na Boga! - krzyknął - coś uczynił!...
 86 II,16 |              Daj mi wytrwanie!... Na Boga żywego! niedługo na mury
 87 II,16 |            umieramy, skoro ofiarą za Boga i króla paść nam przeznaczono!...~
 88 II,16 |        inaczej mówiąc: nie wierzył w Boga, wierzył jednak w diabła,
 89 II,17 |              ma dla tego miejsca, na Boga i cześć Marii, aby sobie
 90 II,17 |           nolens, z nim razem.~- Dla Boga! dla Boga! - powtarzały
 91 II,17 |           nim razem.~- Dla Boga! dla Boga! - powtarzały różne głosy,
 92 II,17 |             to jeszcze lepiej.~- Dla Boga! cóż ten jeden człowiek
 93 II,18 |             tu do rana, a teraz proś Boga, by cię ludzie, nim zmarzniesz,
 94 II,19 |            uderzył się w czoło.~- Na Boga! - rzekł. - Od wczoraj,
 95 II,19 |             się zanurzą, i w oblicze Boga patrzeć będą...~Tu blask
 96 II,19 |         klęsk i niedoli, więc w imię Boga po raz trzeci powiadam wam:
 97 II,19 |     wdzięczną o nim zachowali.~- Dla Boga - rzekł miecznik sieradzki -
 98 II,19 |            boża zmienia serca!~- Dla Boga! Teraz rozumiem, że on się
 99 II,19 |          potargować.~- Ustępujmy, na Boga, ustępujmy! Gdybym wiedział,
100 II,19 |            istotnie z fortecy.~- Dla Boga! jakie to może mieć znaczenie?...
101 II,19 |              Szwedów!~- Wszelki duch Boga chwali! Odeszli?~- Juże
102 II,20 |             ból srogi przeszył.~- Na Boga! - zawołał stłumiwszy jęk -
103 II,21 |     odpowiedzi.~- To jest król.~- Na Boga żywego! - zawołał Kmicic.~
104 II,21 |            już na odstąpieniu!~- Dla Boga! Król ozłoci waszmości!
105 II,21 |             potem!... Wstań waść, na Boga, wstań! mów prędzej... Klasztor
106 II,21 |              ogniem boki palił.~- Na Boga żywego!~- Wtem go odwołano
107 II,21 |            naród, w którym bý chwała Boga starożytnej szczerości trybem
108 II,22 |            pod nosem przejedzie. Dla Boga, nie może być nic lepszego!~-
109 II,22 |            górach się zabłąkał... Ja Boga i tu obecnych towarzyszów
110 II,23 |              Pan Wołodyjowski.~- Dla Boga! Toż ja go znam. Cudów on
111 II,23 |          ludzi mordują!~- Stójcie na Boga!... co gadacie?... Skąd
112 II,24 |              idzie od potoku!... Dla Boga! czy nie Szwedy?!~- Gdzie?
113 II,24 |   Puszczajcie!... - wołał król. - Na Boga! Przejedziem przez nieprzyjaciół!~-
114 II,24 |            usłyszał cichy jęk.~- Dla Boga! Żyw! - zakrzyknął.~- Zdjąć
115 II,25 |          poznańskiego i rzekł:~- Dla Boga! zdumienie mnie ogarnia...
116 II,26 |     miłościwy panie, ów banit, przez Boga i ludzkie sądy potępion
117 II,26 |        miasto z dymem puścił...~- Na Boga! Toż to kryminał! - rzekł
118 II,26 |              są twoje, poszczycić... Boga mi! I ja odpuszczam, i ojczyzna
119 II,26 |             do nóg królewskich.~- Na Boga, co czynisz? - zawołał król. -
120 II,27 |            uniosły się w podzięce do Boga, bo owa wiekopomna konfederacja
121 II,27 |             jagód przymarzają!~- Dla Boga! O Szwedach waść powiadaj,
122 II,28 |             pan Stanisław- a chwalić Boga, Szwedom w oczy.~- Od Częstochowy
123 II,28 |    Częstochowę nie poprowadzę!~- Dla Boga! Pomiarkuj się ojciec! -
124 II,30 |        żołnierstwo uciemiężonego, od Boga mego sprawiedliwą karę przez
125 II,31 |        żołnierstwo uciemiężonego, od Boga mego sprawiedliwą karę przez
126 II,32 |              o wojskowych pytam, dla Boga!... a z niewiast?...~- Zgaduję,
127 II,33 |            kościele znalazł...~- Dla Boga! nie bluźnij! - przerwał
128 II,33 |            za nic dawne grzechy! Dla Boga! dobrze, że z tobą, panie
129 II,33 |         zatknął.~- Bijże, bij! kto w Boga wierzy! - powtarzał.~Nagle
130 II,34 |               pytał Jan Kazimierz.~- Boga mi! Jutro!~- Może Akbah-Ułan
131 II,35 |            dwadzieścia pięć lat, jak Boga kocham! Jeszcze przed inkursją
132 II,35 |                Z Tatarami? Bójże się Boga, panie bracie, toż to lud
133 II,36 |                Daj panna spokój, dla Boga! Co to znowu!.. - krzyknął. -
134 II,37 |         zamojskimi murami jak u Pana Boga za piecem i myślą, że każdy
135 II,38 |         zamojskimi murami jak u Pana Boga za piecem i myślą, że każdy
136 II,39 |        zdanie jego mocno popierać:~- Boga mi! To jest arcyprzednia
137 III,4 |            Inaczej, choćby mnie dłoń Boga na tamtą stronę przeniosła,
138 III,5 |            Czarnieckiego, o to tylko Boga prosząc, aby nam wiktorię
139 III,5 |              oponentów by wysiekł... Boga mi, zaraz bym cię hetmanem
140 III,6 |             jak układy prowadzić! Na Boga, gdybym był królem, do Carogrodu
141 III,6 |             To był sam Carolus!~- Na Boga! Póki żyw, tak nie uciekał
142 III,7 |             straż chce porwać!~- Dla Boga! Może to być! - zawołał
143 III,8 | dalekarlijska, najprzedniejsza.~- Na Boga! a to co za małe monstra? -
144 III,9 |        przerywanym głosem mówić: Dla Boga! Na pot zimny wiater wieje!...
145 III,11|         powiadaj, skąd jedziecie? Na Boga, spiesz się!~- Z Taurogów! -
146 III,12|           jako szczęścia za życia, a Boga przy śmierci pragnę, taki
147 III,13|           jako szczęścia za życia, a Boga przy śmierci pragnę, taki
148 III,14|  przyjacielem! Mów, czego chcesz? Na Boga, powiadaj, czego chcesz?~-
149 III,15|        wierzyłem w twoje słowo jak w Boga!~A na to stary hetman koronny,
150 III,16|         starosta oszmiański, który w Boga nie bardzo wierzył, ale
151 III,16|              Wiem to od Patersona, i Boga wielkiego, jego ewangelię
152 III,17|      wszelako już zdałem się na wolę Boga, który jak tuszę, wszystkie
153 III,17|      Pojedziemy oboje, ot, co!~- Dla Boga, toż waść musi znać dobrze
154 III,17|           płomienie, jak granat. Dla Boga, co się ze mną dzieje...
155 III,18|          Aleksandry.~- Jakże to? Dla Boga! czyś wasza książęca mość
156 III,18|           waszmość: co ma być?~- Dla Boga, widzę już, że ślub musi
157 III,18|              wypadł z komnaty.~- Dla Boga! - rzekł do siebie ochłonąwszy
158 III,19|             całej siły:~- Bij, kto w Boga wierzy! - zakrzyknął wreszcie.~
159 III,20|        waćpana modliła, będę prosiła Boga, by bratu mojemu i dobroczyńcy
160 III,20|              więc spytał żywo:~- Dla Boga! co tam znowu?~- Ketling
161 III,21|                 dodała Oleńka.~- Dla Boga! czy tylko nie polegli,
162 III,21|            mrużąc oczy Anusia.~- Dla Boga! to czemu tu siedzimy? Dziś
163 III,23|            się nie bał nikogo!~- Dla Boga! - krzyknął Sakowicz. -
164 III,23|              Bójże się waćpanna tego Boga, którego wzywasz! - zawołał
165 III,24|         najpierwszy wyciągnął.~- Dla Boga! - rzekł Kmicic - uczyńcie
166 III,24|           będzie, jakom rzekł... Dla Boga! tylko nie uduś!~Słusznie
167 III,25|         najpierwszy wyciągnął.~- Dla Boga! - rzekł Kmicic - uczyńcie
168 III,25|           będzie, jakom rzekł... Dla Boga! tylko nie uduś!~Słusznie
169 III,26|              o sobie wymyślić.~- Dla Boga! a gdzie pan Zagłoba?~-
170 III,26|              hełmem rozniosło.~- Dla Boga! Nie miałże czasu miecza
171 III,27|         prasowania kryz służą... Ale Boga tam!~Babinicz usłyszawszy
172 III,27|             są już wydane.~- Chwalmy Boga i popędzajmy konie - rzekł
173 III,27|       podskarbi tu będzie.~- Chwalić Boga! - odrzekł chorąży.~- Poślijże
174 III,27|             rzekł Wołodyjowski.~- Na Boga! - krzyknął nagle hetman -
175 III,27|             na powrót ku rzece.~- Na Boga! tegom chciał! - krzyknął
176 III,27|              jej bezpieczeństwo! Dla Boga, krzyżem będę przez rok
177 III,32|              rzekł do Soroki - bo od Boga trzeba poczynać, a po mszy
178 III,32|             komnaty zakrzyknął:~- Na Boga! cała Upita do nas wali!