Tom, Rozdzial

  1  I,3  |         Myślałem - powiada - że z konia zlecę, tak chędogie i gładkie."
  2  I,3  | wachmistrz zbliżywszy się osadził konia tak, że ten aż przysiadł
  3  I,5  |           żebym trupem w drodze z konia spadł?~Wówczas Oleńka wybuchnęła
  4  I,5  |          jak zobaczą...~Tu zaczął konia z szaleństwa ostrogami bóść
  5  I,5  |       Soroka zeskoczył pierwszy z konia, by podtrzymać strzemię
  6  I,5  |        wachmistrz.~Kmicic zlazł z konia. Drzwi od sieni były otwarte
  7  I,5  |           nie tu się schronił? My konia pod lasem znaleźli...~-
  8  I,5  |          cię widzieć, znać! Bierz konia i uchodź stąd!..~- Oleńka! -
  9  I,6  |      długo jeszcze nie zsiadała z konia, gotowa przemoc przemocą
 10  I,7  |          do Butrymów rusza, drugi konia mnie podaje!~- U Butrymów
 11  I,7  |        jeszcze czeladź rżną... ja konia dopadł.~Stary Gasztowt przetarł
 12  I,7  |          na szyję ku zabudowaniom konia kulbaczyć albo do chaty
 13  I,8  |          ściągnął na powrót w tył konia, a pan Wołodyjowski mówił
 14  I,8  |       wojsko zna.~- Jako żywo, że konia widać bułanego... Ale może
 15  I,10 |         że obelg nie słyszy, jeno konia bódł ostrogami i tłumy rozpierał,
 16  I,10 |       jednym zamachem odcinał łeb konia; był to żołnierz ponury,
 17  I,12 |       trzymać, bom ja także wolał konia i dzidkę niż łacinę.~- Z
 18  I,17 |          pytał Kowalski zwracając konia.~- Nie masz no gorzałki?~-
 19  I,17 |       stał się jasny.~- Zleź no z konia - rzekł do pana Rocha -
 20  I,17 |        Dalibóg, zlezę z woza i na konia siędę. Nie ja będę miał
 21  I,17 |           prowadzący tuż za wozem konia ujrzał w ciemnościach opończę
 22  I,17 |    doszedł tętent szybkiego biegu konia.~- Skokiem komendant ruszył! -
 23  I,17 |      gdzie tam!... Słuchałem, czy konia nie usłyszę... Nic nie słychać.
 24  I,17 |         prosić, by mi pozwolił na konia którego żołnierskiego siąść -
 25  I,17 |       krzyknął Kowalski.~- Nie ma konia. Ów szlachcic właśnie na
 26  I,17 |       tego takiego syna, który mu konia podał!~- Panie komendancie!
 27  I,17 |          zamachem pięści zwalił z konia najbliższego żołnierza.~
 28  I,17 |       ludzie opuścili go, zwrócił konia ku atakującym szeregom.~-
 29  I,18 |    sztychem zsadzić przeciwnika z konia, lecz pan Wołodyjowski podstawił
 30  I,18 |        doskonała!~Zagłoba uderzył konia ostrogami.~- Jak się macie?!
 31  I,20 |         chwili rozległ się tętent konia, na którym odjeżdżał, zaś
 32  I,20 |        prowadzić, a sam ledwiem z konia ducha nie wyparł, ażeby
 33  I,25 |        tyłu, prowadząc zapasowego konia.~Wkrótce znaleźli się na
 34  I,25 |      Jeśli książę siądzie na mego konia, tedy ja siądę na drugiego
 35  I,25 |   gruchnąć z garłaczy po straży i konia mi podawać, jak tylko wypadnę
 36  I,25 |       Kiejdanach, wziąłem ze sobą konia wielkiej krwi, żeby to się
 37  I,25 |   koloryzując sułtan może takiego konia pozazdrościć. Nietutejszy
 38  I,25 |           siądę!~Żołnierze podali konia i pan Andrzej siadłszy począł
 39  I,25 |         na księcia, tak że chrapy konia nie były dalej jak o krok
 40  I,25 |      książę.~Sam Kmicic potrzymał konia do wsiadania, a książę skoczył
 41  I,26 |        obietnice. Puścić mu ręce, konia jeno za cugle powodować,
 42  I,26 |  tymczasem chwycili z dwóch stron konia za cugle i wiedli dalej.~
 43  I,26 |         pan Andrzej i popędziwszy konia, odsunął Zawratyńskiego,
 44  I,26 |           puścił cugle książęcego konia, zdjął czapkę, jakby chcąc
 45  I,26 |            Nagle Kmicic zatrzymał konia.~- Hej ! - rzekł. - A list
 46  I,26 |      komendancie.~Soroka wypuścił konia, a oni podążali za nim zwolna.
 47  I,26 |        którzy trzymali cugle jego konia, jakby upatrując, którego
 48  I,26 |          znów za cugle książęcego konia, którego zresztą Lubieniec
 49  I,26 |      książęca mość zechce zejść z konia! - rzekł pan Andrzej.~-
 50  I,26 |   wrzasnął przeraźliwie i spadł z konia.~Zanim inni mogli zrozumieć,
 51  I,26 |  Zawratyński, bo miał najlepszego konia, i dlatego że mu się pozwolił
 52  I,26 |         Bogusław. - Przejeżdżałem konia w kompanii tego kawalera,
 53 II,1  |       woda, ani postoje, ani ruch konia nie zdołały zrazu wrócić
 54 II,1  |          Soroka wskoczył znowu na konia i ruszyli. Ślady kopyt w
 55 II,1  |         zasuło... i chybiłem... Z konia każdemu się chybić trafi,
 56 II,2  |        kulbakę stojącego przednim konia, drugą dłoń zwinął w kształcie
 57 II,4  |         do dwora! "Sam skoczył na konia i pojechał, a my go odprowadzili
 58 II,6  |           czele pułkowników, a on konia wstrzymał i począł się kłaniać
 59 II,13 |          chwilę, wreszcie zlazł z konia, wszedł w obręb murów i
 60 II,18 |           odjechał. Ledwie tchu z konia nie wyparł!~- Dobrze! -
 61 II,18 |         będzie. Pilnuj!...~Tętent konia rozległ się za stodołą.
 62 II,18 |           głos:~- Wyjdź tam który konia potrzymać! Stary skoczył
 63 II,18 |            Kmicic wstrzymał nieco konia.~- A pójdźcie no tu! - rzekł.~
 64 II,18 |  powiększył się. Kmicic zatrzymał konia; zdawało mu się, że rozróżnia
 65 II,19 |         stodółki. Miller zsiadł z konia, za nim wszyscy oficerowie,
 66 II,19 |      chwycił za cugle Millerowego konia.~- Jenerale, cofamy się!
 67 II,19 |        bramie usłyszeli parskanie konia.~Przed bramą stał chłop,
 68 II,20 |           mu to wyszło.~Kmicic aż konia wstrzymał i jednocześnie
 69 II,23 |         uchwyci...~Babinicz spiął konia, skoczył i uchwycił. Lecz
 70 II,23 |        paliła go chęć zeskoczyć z konia, upaść do nóg królewskich
 71 II,23 |            I powstrzymawszy nieco konia, wycofał się między ostatnie
 72 II,23 |        wózek zaprzężony w jednego konia, a w wózku człeka. Królewscy
 73 II,23 |         nic, skinął tylko, aby mu konia potrzymano, sam zaś zsiadł
 74 II,23 |           mną!~To rzekłszy puścił konia w cwał, a za nim trzech
 75 II,23 |            dosyć mi tego!~I spiął konia ostrogami, aby ruszyć naprzód,
 76 II,23 |         To rzekłszy król nawrócił konia ku wąwozowi, za nim towarzysze.
 77 II,23 |           milczeniu, nagle tętent konia rozległ się i nadleciał
 78 II,24 |       ludzi i konie. Kmicic zdarł konia, że aż kopyta jego zwisły
 79 II,24 |      teraz, trzymał za cugle jego konia, z drugiej strony chwycił
 80 II,24 |     strzemiona, nawet kopyta jego konia. Zapanowało takie uniesienie,
 81 II,25 |           do wzgórza, zeskoczył z konia i rzuciwszy lejce jednemu
 82 II,34 |          piechotą pójdzie, jeżeli konia żałuje.~- Widzę już, że
 83 II,34 |        siły, i gotów był zaraz na konia siadać.~Pacholikowie skończyli
 84 II,34 |          rycerz.~Kmicic wstrzymał konia.~- To wasza mość! Wołodyjowski
 85 II,36 |       dowodzący rajtarami osadził konia.~- Stój! - krzyknął na woźnicę.~
 86 II,41 |            gdyż Kmicic zlazłszy z konia stał tuż obok, więc kazał
 87 II,41 |           miały, i krzyknął już z konia:~- Za mną do hetmana!~-
 88 II,41 |           Jeden wszelako zawrócił konia i znikł po chwili z oczu.
 89 II,42 |      Kazał więc tylko pan Andrzej konia świeżego siodłać obiecując
 90 II,42 |         Spadł tylko jeden człek z konia, a i to zabrali go i ponieśli.~
 91 III,3 |    jednego gemajna albo o jednego konia omylił, gotówem całą fortunę
 92 III,4 |       mały rycerz także zatrzymał konia i zwrócił go frontem do
 93 III,4 |    Spostrzegł to Sweno, rozpuścił konia, dopadł do Kanneberga i
 94 III,4 |        naprzód i znów wstrzymywał konia, szablą znaki dawał, widocznie
 95 III,4 |        następnie ścisnął kolanami konia i ruszył ławą.~Pan Czarniecki
 96 III,4 |     ordynku, ale każdy wypuszczał konia, ile pary w nozdrzach, dopadał,
 97 III,4 |           się nie zawahał, wspiął konia i wpadł między nich w środek.~
 98 III,4 |           dwa hełmy zapadły w dół konia. Przeszło dziesięć rapierów
 99 III,4 |          nurknął w tej chwili pod konia, tak właśnie, jakby weń
100 III,4 |    dzierżawca przed ścianą wspiął konia tak, że kopyta przednie
101 III,4 |            I jako gdy wilcy zmogą konia, on żyje jeszcze i leżąc
102 III,4 |       śmiał!"~To rzekłszy zwrócił konia i skoczył ku żółtemu rycerzowi.~
103 III,4 |        się hamując coraz bardziej konia, a pan Wołodyjowski (on
104 III,4 |     bardziej i prawie przywarł do konia, w mgnieniu oka związał
105 III,4 |           głowę, lecz nim spadł z konia, pan Wołodyjowski puścił
106 III,4 |        Wołodyjowski. - Bierz waść konia za uzdę, bo zacny!~- Ha!
107 III,5 |          Skrzetuskiemu, wstrzymał konia i chwyciwszy się w boki,
108 III,6 |          krzyknął do pacholika:~- Konia mi natychmiast!... Kujmy
109 III,6 |          wstęgi przy boku nosi.~- Konia zaś jego poznałbyś?~- Koń
110 III,6 |      drzwi. Rajtar, który trzymał konia tuż przy drzwiach, podał
111 III,6 |        Dobiegłszy do płotu wspiął konia, przesadził płot i wpadł
112 III,6 |   pochylił się w kulbace, ścisnął konia ostrogami i popędził jak
113 III,6 |          zamiast uciekać zawrócił konia. Pan Roch dobiegł i nie
114 III,6 |         która z nich mogła zranić konia, więc król ścisnął go jeszcze
115 III,6 |    spojrzał i walił coraz silniej konia, który począł wreszcie stękać
116 III,6 |          Jeszcze jedno potknięcie konia, jeszcze chwila, a losy
117 III,6 |  puszczona.~Roch wydobył się spod konia. Chwilę popatrzył bezprzytomnie
118 III,6 |     pomieszał! - poczęto wołać.~- Konia mi dawajcie! Jeszcze doścignę! -
119 III,6 |           mięso świeżo zduszonego konia, lecz jeden jeździec go
120 III,6 |        pod nogami kasztelańskiego konia, które wnet poczerwieniały
121 III,6 |       blisko, że mnie pot od jego konia zalatywał. Byłbym go do
122 III,8 |       pojadę oznajmić.~I zawrócił konia.~Oni zaś poczęli się rozglądać.
123 III,8 |       podobniejsi.~Kmicic posunął konia, chwycił jednego Lapończyka
124 III,9 |      pochodu, sam zatrzymał nieco konia i puszczał je mimo siebie
125 III,9 |         chmury. Czarniecki wspiął konia, by dognać idącą w przodku
126 III,9 |  wytrzymać dłużej, za czym wspiął konia, aż rumak stęknął żałośnie,
127 III,9 |        miła! za mną!~I ścisnąwszy konia ostrogami tak, iż rumak
128 III,9 |        ryknął, wspinając do skoku konia, Zagłoba.~Wtem ława mężów
129 III,9 | Wołodyjowskiego, posunął ku niemu konia.~- A siła wam ich uszło? -
130 III,11|           oficer.~Kmicic zsiadł z konia i poszedł naradzić się z
131 III,11|          wyślę!~Akbah-Ułan wspiął konia, za nim poleciał drugi i
132 III,11|         na Tatara - i sam precz z konia!~Tatar skoczył z kulbaki,
133 III,12|        kazał sobie podać co duchu konia, lunetę i pojechał patrzeć
134 III,12|        uczynić!~Grodzicki ścisnął konia ostrogami i skoczył ku szańcom.
135 III,12|    Grylewski przyskoczył, osadził konia na miejscu i łapiąc powietrze
136 III,13|        kazał sobie podać co duchu konia, lunetę i pojechał patrzeć
137 III,13|        uczynić!~Grodzicki ścisnął konia ostrogami i skoczył ku szańcom.
138 III,13|    Grylewski przyskoczył, osadził konia na miejscu i łapiąc powietrze
139 III,15|      bynajmniej, więc zeskoczył z konia, jak zając napierany przez
140 III,15|       Gdzie zatętniły kopyta jego konia, tam całe okolice rozbrzmiewały
141 III,16|           go przewiązać, zwalił z konia czterech najprzedniejszych
142 III,24|        dalej leżało padło jednego konia, z którego wilcy świeżo
143 III,24|           Duglas ścisnął kolanami konia, szybko popędził do pierwszej
144 III,25|        dalej leżało padło jednego konia, z którego wilcy świeżo
145 III,25|           Duglas ścisnął kolanami konia, szybko popędził do pierwszej
146 III,26|         się z wściekłością o jego konia i siodło. Bogacąc się w
147 III,27|        sypały się spod kopyt jego konia. Tysiące dzikich wojowników,
148 III,27|         pan Andrzej.~I ścisnąwszy konia ostrogami, ruszył w skok
149 III,27| błyszczącą głowę i zwalał się pod konia. Szable Kmicicowych migotały
150 III,27|       rajtar leci głową w dół pod konia, jakby go grom zmiótł z
151 III,27|          ordyniec przyległ był do konia, rozpłaszczył się, pochował
152 III,27|    regimenta. ~Pan Bies wypuszcza konia i w pół godziny wraca bez
153 III,27|           drugiej strony, ścisnął konia ostrogami i pomknął jak
154 III,27|       pomyślał pan Andrzej - tego konia żaden bachmat w świecie
155 III,27|           pewniej uderzyć, począł konia hamować.~Kmicic dobiegłszy
156 III,27|          się, po czym zeskoczył z konia i chwyciwszy na nowo rękojeść,
157 III,27|      głosu przyległ ze strachu do konia. Kmicic kazał mu ruszyć
158 III,27|            Akbah-Ułan zeskoczył z konia i począł mu się kłaniać
159 III,27|          Kmicic kazał sobie podać konia, siadł i puścił się z częścią
160 III,27|       dotrzyma!~To rzekłszy zdarł konia, zastawił drogę i już, już
161 III,27|       szabli Wojniłłowiczowskiego konia z tak straszną siłą, że
162 III,27| Wojniłłowiczowi siąść na świeżego konia, bo tamten ledwie już drgał,
163 III,30|           krzyknął na pachołka:~- Konia mi prędzej! żywo! żywo!~
164 III,30|       innej.~To rzekłszy odwrócił konia i odjechał.~Pan Andrzej
165 III,31|       rzekł miecznik.~I zatrzymał konia; Oleńka stanęła przy nim.~
166 III,31|          dzieje.~Ale nie spadła z konia na ziemię, bo ręką chwyciła
167 III,31|        drogę; dopiero zsiadając z konia Oleńka zwróciła się do stryja:~-