Tom, Rozdzial
1 I,1 | Dalibóg, okrutnieś mi do serca przypadła. Tak mnie sentyment
2 I,6 | pierwszym impetem młodego serca, mógł być inny; że miał
3 I,6 | Boga ! nie wyrzucaj mnie z serca. Uczynię wszystko, co zechcą,
4 I,6 | niebywałych krzepiły nieco upadłe serca i do obrony zachęcały. Brzmiały
5 I,7 | i panna musiała go już z serca wyrzucić, bo tak było i
6 I,7 | myśleć mogła... Tamtego z serca wyrzuciłam, a tego, choćby
7 I,7 | gry na lutni. Mając dobre serca, tkliwie opiekowały się
8 I,7 | Po śmierci - Bóg, który w serca patrzy, najlepiej takich
9 I,7 | czas nie było odpowiedzi. Serca laudańskich biły niespokojnie.~-
10 I,8 | wyprawie. Pan Wołodyjowski z serca także odpuścił Oleńce rekuzę
11 I,10 | wstępuje i lepsza nadzieja w serca ludzkie. Ale wiosna 1655
12 I,10 | ręki jabłko trzymającej, serca przebitego i krzyża. Umysły
13 I,10 | niespokojność ogarniała wszystkie serca.~Przepowiadano nowe wojny
14 I,10 | dygnitarza dodał wszystkim serca i otuchy; tym bowiem, którzy
15 I,10 | przyrody w kraju ojczystym. Serca łupieskiego a ubogiego ludu
16 I,10 | pobliskich lasach i napełniało serca zapałem wojennym.~Tymczasem
17 I,10 | uczucie ogarnęło wszystkie serca.~Skoraszewski zaś zerwał
18 I,10 | przed burzą. Wahały się serca, wahały umysły, a w tej
19 I,12 | układałem, żeby białogłowskie serca kaptować, i byłbym pana
20 I,12 | Takem ten afront wziął do serca, żem się tam więcej nie
21 I,12 | wspomnieli, aż mi się ciepło koło serca uczyniło. Najzacniejsza
22 I,13 | sześć lat siłę, burzyły się serca, umysły i wzrastała w duszach
23 I,13 | ruszenie. Teraz wszystkie serca, wszystkie umysły zwrócone
24 I,13 | które i tak wszyscy z duszy serca mu ofiarowali. Wypytywał
25 I,13 | gniewajcie się, bo ja bym z serca chciał na przyjaźń waćpaństwa
26 I,13 | dziewczynę, kiedy ci do serca przypadła, i pamiętaj, kto
27 I,13 | w mgnieniu oka wszystkie serca. Oczy obecnych biegały za
28 I,13 | panienko, witam z całego serca i duszy kochaną wnuczkę
29 I,13 | siebie niż przed chwilą. Serca mieli lżejsze, w oczach
30 I,13 | nadzieję, był ten, że w głębi serca kochała jeszcze tego junaka.
31 I,13 | przeczucie ścisnęło wszystkie serca; trwożliwe oczekiwanie osiadło
32 I,14 | wiarę potrafiłby wlać w serca młodego rycerstwa, pociągnąć
33 I,14 | od kary, przygarnąłem do serca jak syna. Czy wiesz dlaczego?
34 I,16 | wasza książęca mość tak serca mego, jak tą łaską. Ale
35 I,17 | i mnie, okrutnie to ich serca od Radziwiłła odwróci. To
36 I,17 | przecie się nie zmieszał ani serca nie stracił. Wysunął dragonów
37 I,19 | hetmańskich, wszystkie bowiem serca odwróciły się były od Radziwiłła.
38 I,22 | Aleksandrą.~W obojgu aż zadrgały serca, gdy usłyszeli swe nazwiska
39 I,22 | wielbiła męstwo z całego serca, więc nie mogła się oprzeć
40 I,22 | Dziękujemy! dziękujemy z serca!~- Zdrowie księcia pana!~-
41 I,22 | naraz:~- Życzym tego! Z serca i duszy życzym! Niech nam
42 I,24 | odrzekł Kmicic. - Dziękuję z serca!~- Do dna! do dna! Waszmości
43 I,24 | powiedzieć: odpuszczam z serca, ale za to i ty mnie odpuść!~
44 I,25 | brwi.~- Ciężar mi zdjąłeś z serca, bo myślałem, że książę
45 II,1 | konie bardzo przypadły do serca staremu żołnierzowi, ale
46 II,2 | trafiła mu wielce zrazu do serca. Zaciąwszy się na nowo w
47 II,2 | i prosić z całej duszy i serca:~- Jezu Chryste, Panie miły -
48 II,5 | A pamiętacie, jako mi do serca przypadł w Kiejdanach? Sam
49 II,6 | waszmościów spełni. Dziękuję z serca, panowie bracia, i tak tuszę,
50 II,6 | trzodę, a żołnierzom aż serca przybywało na widok tej
51 II,6 | którzy go nie opuścili, że są serca i szable na jego skinienie
52 II,6 | których widok rozradował teraz serca żołnierskie. Pan Stępalski,
53 II,6 | stawy. Widok jego podniósł serca żołnierzy; całe wojsko poczuło,
54 II,6 | Mości panowie! gości mamy! serca mi nie tracić! Jeśli to
55 II,6 | wypowiedzieć, jaką wezbrały serca nasze na widok dostojnej
56 II,8 | powiedział, ale wyrzuć go z serca, bo niewart on ciebie, panienko...~
57 II,11 | tacy, którym pierwszy poryw serca uczciwą i ciernistą drogą
58 II,12 | kotłów - dreszcz przebiegł serca. Zasłona obrazu rozsunęła
59 II,12 | były: "Tu się odmienią serca i dusze naprawią, ani bowiem
60 II,12 | wprowadzonym. Przestrachem serca nasze napełnić, popłoch
61 II,13 | Uspokójcie się i otuchy w serca nabierzcie. Nie wstąpi noga
62 II,13 | szczęście jego. Otuchy w serca nabierzcie! Nie ostatni
63 II,13 | otucha zaraz spłynęła w ich serca. Tymczasem na wieżach poczęto
64 II,13 | nie wiedzieli, co to są serca wiarą natchnięte. Ksiądz
65 II,13 | klasztoru wzrosła i ogarnęła serca. Wtem zdarzyła się i nowa
66 II,13 | oczekiwała ich z biciem serca w refektarzu, bo jednak
67 II,13 | krwawe oblicze wojny i tych serca zdrętwiały z przerażenia
68 II,14 | niewyczerpane. Fanatyzm ożywi serca i...~- I myślisz, mości
69 II,14 | rozgrzał żarem własnego serca, dnie cudów obiecał, sam
70 II,14 | Potem zapadła cisza, jakoby serca i języki zdrętwiały; dzwony
71 II,16 | najmilsi! Nie bierzcie na serca, nie bierzcie na sumienia
72 II,16 | zwątpienie ogarnęło wszystkich, serca były zmęczone i rozpaczy
73 II,16 | naszego nie zmiękczymy jej serca, nie przebłagamy za dawne
74 II,16 | o poddaniu.~Lecz chociaż serca starszych zostały wzmocnione,
75 II,16 | początku. Nowy duch wstąpił w serca, reszty łaska Najświętszej
76 II,16 | zwycięski, mógł zmienić serca, umysły i wywołać straszliwą
77 II,16 | poddawać jak najprędzej. Serca upadły i w szlachcie.~Niektórzy
78 II,16 | kraju, wzburzy wszystkie serca i odwróci je od nas.~- Daj
79 II,16 | dobrze, ja w tym, a mnie do serca przypadłeś i z życzliwości
80 II,16 | prawda.~- Chwała Bogu, który serca pogan zmienić umie i z wrogów
81 II,17 | poczęło się wkradać do jego serca. Wiedząc, że na niego winę
82 II,17 | jęła jątrzyć przeciw sobie serca; prace oblężnicze musiały
83 II,19 | piastującemu godność, zraziło doń serca i skwasiło do reszty humory.~-
84 II,19 | popłochu, tak bardzo upadły już serca niezrównanych skądinąd żołnierzy
85 II,19 | otucha poczęła wstępować w serca, aż na koniec jeden z żołnierzy,
86 II,19 | ulga spadła na wszystkie serca, jakby już bieda minęła.~
87 II,19 | Tak łaska boża zmienia serca!~- Dla Boga! Teraz rozumiem,
88 II,19 | uczucie niemocy ścisnęło serca szwedzkie.~Żołnierze polscy
89 II,19 | usiedzieć na miejscu. Wszystkie serca biły niespokojnie.~Książę
90 II,21 | okrutny zdjąłeś nam waćpan z serca, i da Bóg, że to będzie
91 II,21 | senatorów. - Tak nam do serca przypadł, jak mało kto...
92 II,21 | mówić począł:~- Bóg patrzy w serca nasze, żeśmy choć dziś gotowi
93 II,22 | radą pójdziemy, bo nam do serca przypadła.~- Umywam ręce! -
94 II,22 | krótkim czasie wkraść do serca i łaski waszej królewskiej
95 II,23 | przypadał lepiej królowi do serca ów junak wesół, dziarski,
96 II,23 | to nastroiło uroczyście serca i umysły, więc po ukończonych
97 II,26 | dziewka nieboga tak mi do serca przywarła, żem o świecie
98 II,26 | ci za to przebaczam i z serca odpuszczam, jeno powiadaj
99 II,26 | panie, do łaski swej i do serca, bo mnie wszyscy odstąpili,
100 II,26 | grzeszy z rozmysłem?... Z serca odpuszczam ci wszystko,
101 II,26 | sobie czasem chce ją wybić z serca i z afektem jako z niedźwiedziem
102 II,27 | biskupami i senatorami. Serca wszystkich napełniły się
103 II,28 | Uradowały się na ten widok serca, i rycerze poczęli do siebie
104 II,28 | przepuściła, żeby mu zaraz serca nie przeszyć... Taką już
105 II,29 | pozostali jej wierni i służyli z serca i duszy, poszli w górę i
106 II,29 | Trafiło to wszystkim do serca, więc wzięto pana Charłampa
107 II,29 | nieboszczyk!... Odpuszczam mu z serca, że na szyję moją nastawał.~-
108 II,30 | nie było. Rosły też oczy i serca na widok tego pospolitego
109 II,30 | najzatwardzialszych poruszyły się serca, i zresztą samo było od
110 II,30 | A że z wielkim żalem serca mego uznaję, dla jęczenia
111 II,30 | łączą. Uniesienie ogarnęło serca i zbratały się w tej chwili
112 II,31 | nie było. Rosły też oczy i serca na widok tego pospolitego
113 II,31 | najzatwardzialszych poruszyły się serca, i zresztą samo było od
114 II,31 | A że z wielkim żalem serca mego uznaję, dla jęczenia
115 II,31 | łączą. Uniesienie ogarnęło serca i zbratały się w tej chwili
116 II,33 | Kamień powinien waści spaść z serca! - zawołał pan Zagłoba -
117 II,33 | się znów wołanie.~- Bóg serca psubratów odmienił - mówił
118 II,35 | koronny wielce przypadł do serca Kmicicowi. Było to prawdziwe
119 II,35 | innych.~A jako on przypadł do serca Kmicicowi, tak i Kmicic
120 II,35 | jakby mu chciały w głąb serca zajrzeć.~Lecz Kmicic niełatwo
121 II,35 | Wierciła tak i we mnie, póki do serca nie dowierciła... Teraz
122 II,35 | udać. Byle sprawę wziął do serca, to jako wojewoda witebski
123 II,36 | głowy i zmysłów, nie poryw serca, które miłując, do wiecznego
124 II,37 | wroga byłby w tej chwili do serca przycisnął, największy grzech
125 II,37 | rzucił.~Kmicic podziękował z serca i z kolei począł mówić o
126 II,38 | wroga byłby w tej chwili do serca przycisnął, największy grzech
127 II,38 | rzucił.~Kmicic podziękował z serca i z kolei począł mówić o
128 II,39 | sobie pewne zwycięstwo.~Serca pełne były otuchy, bo to
129 III,1 | przesadzą, a przez to zwątlą serca i odbiorą ducha wszystkim,
130 III,1 | tym bardziej musiały się serca w nich podnieść, bo o gołębskiej
131 III,2 | waszej dostojności z całego serca radzę! - odparł Zagłoba.~
132 III,2 | pan starosta kałuski do serca nie wziął, lecz on, czy
133 III,3 | lepszy! Waćpanowie, tuszę, z serca pomagać mi będziecie!~-
134 III,4 | już nadzieja wstąpiła w serca uciekających, wiedzieli
135 III,6 | niezwykła zaciekłość opanowała serca Polaków i Szwedów. Walczono
136 III,8 | potrzeby, bo nie chcę waści serca krwawić. Przyjdź do mnie
137 III,8 | ust, nie było owej dobroci serca, która takim łagodnym światłem
138 III,9 | wideł rzecznych i strapiły serca polskie. Szteinbok był jeszcze
139 III,10| Czarniecki tak przyjął do serca wiadomość, że nie chciał
140 III,14| jakowaś zaraza padła na serca. A zwad, a pojedynków namnożyło
141 III,15| w sercu, ten by, zamiast serca, topór w piersiach nosić
142 III,16| stopniowego podbijania jej serca.~Lecz wyczerpywała się i
143 III,16| toś rzekł w szczerości serca, bom to z dawna spostrzegła,
144 III,18| intencje... Ciężar spada z serca! Ej, mości książę, żeby
145 III,18| odwlecze, to i uciecze."~- Ja serca nie zmienię, bom na całe
146 III,18| dobrodzieju! dziękuję z serca, dziękuję! Pójdź w moje
147 III,18| mość, nie mając do niej serca, nie wyszła.~- Sakowicz!
148 III,19| wyekskuzować. Ja wam też z serca odpuszczam, jako mi chrześcijańska
149 III,20| swej Królowej. We wszystkie serca wstąpiła otucha, wszystkie
150 III,21| która z całą szczerością serca mawiała do pana Tomasza:~-
151 III,21| począł jej bałamuctwo do serca brać - ale muszę, bo jeżeli
152 III,22| woli, jak ludzie małego serca tłumem opuszczają pobitego,
153 III,22| księżnę Gryzeldę, której serca bliską jesteś. I Wiśniowieccy,
154 III,23| nieprzyjaciół, wlewając otuchę w serca polskie.~- Zbił pod Kozienicami! -
155 III,23| sieroto, z zatwardziałości serca i braku ojcowskiego afektu
156 III,23| Wielki też ciężar spadł mu z serca, gdy w kilka tygodni później
157 III,26| tym srożej paliły go rany serca, jakby owe pożary, które
158 III,27| trzymając dzidy. A wszystkim serca waliły w piersiach gwałtownie,
159 III,28| chciała tylko pogrążyć serca wszystkich młodych wojowników,
160 III,28| miłowałam go... z całego serca!... Ale teraz nie mogę...
161 III,28| i życzę zawsze z całego serca. Ale i nie lubiąc ocal biedną
162 III,29| niepojęta pochwytuje wszystkie serca. Kobiety z płaczem i szlochaniem
163 III,32| obok siebie w milczeniu, a serca biły im tak, że je słyszeli
164 III,32| schodziła mu z myśli i z serca, była teraz tuż pod jego
|