Tom, Rozdzial

  1  I,2  |        tęskno z nieba na ziemię! - krzyknął Kokosiński.~- Nie daj czekać
  2  I,2  |     Dawajcie pistolety!~- Zgoda! - krzyknął pan Andrzej. - Niech idzie
  3  I,2  |         czeladź.~- Precz! precz! - krzyknął Kmicic. - Raz! dwa! trzy!..~
  4  I,2  |            wszystkim zadzwoniło, i krzyknął:~- Mości panowie! sikorki
  5  I,3  |        Kokosiński.~- Pal z bata! - krzyknął na woźnicę Kmicic.~Pachołek,
  6  I,3  |        podszytym; potem sam siadł, krzyknął na woźnicę:~,, Ruszaj!" -
  7  I,4  |           skrzydeł.~- Stul gębę! - krzyknął na Zenda Ranicki. - Jeszcze
  8  I,4  |          rozległo w całej izbie, i krzyknął:~- Bij!~Rapiery zabłysły,
  9  I,5  |      zjeżyły się na głowie i nagle krzyknął tak strasznie, że aż szyby
 10  I,5  |           Koń mi pod lasem padł! - krzyknął - ścigają mnie!..~Panna
 11  I,5  |          po mą duszę!... dobrze! - krzyknął jakby w gorączce Kmicic.~
 12  I,7  |           izby.~- Konie siodłać! - krzyknął pan Wołodyjowski. - Jeden
 13  I,7  |   przybywają!~- Nuże i wy, kozy! - krzyknął nagle stary na córki. -
 14  I,7  |      porwał - pan Wołodyjowski zaś krzyknął z iskrzącymi oczyma:~- Wara!...
 15  I,10 |         szeregu, ale zza szeregu i krzyknął:~- Mości panowie pospolitaki,
 16  I,10 |           kilku rannych.~- Stój! - krzyknął pan Władysław.~Ptastwo przeleciało
 17  I,13 |        wiódł je Ganchof.~- Stój! - krzyknął książę.~Po czym zwrócił
 18  I,15 |     porwała.~- Bodaj cię zabito! - krzyknął na Zagłobę - twój to pomysł:
 19  I,15 |            okrutna...~- Na Boga! - krzyknął Zagłoba. - W tym nasze zbawienie!...
 20  I,15 |     muszkietów...~- Jezus Maria! - krzyknął Wołodyjowski.~- Panie Michale,
 21  I,15 |            bitwy.~- Widzę teraz! - krzyknął pan Michał. - Węgrzyni o
 22  I,15 |     Wolałbym, żeby zamek zdobyli - krzyknął Zagłoba.~- Nic to! Jutro
 23  I,15 |    zdwojoną siłą.~- Już po nich! - krzyknął przeraźliwie Wołodyjowski.~-
 24  I,17 |         ciemna.~- Gdzie mój koń? - krzyknął Kowalski.~- Nie ma konia.
 25  I,17 |       Królu żydowski!...~Po chwili krzyknął:~- Dawajcie tego psiawiarę,
 26  I,17 |         toć ja i szabli nie mam! - krzyknął Kowalski.~- Albo się jemu
 27  I,17 |           do wszystkich diabłów! - krzyknął Kowalski. - Zali ja wiem,
 28  I,17 |          Zawracaj do Kiejdan!... - krzyknął Kowalski.~- Jeśli cię tam
 29  I,17 |        zawracać do Birż, kondle! - krzyknął na dragonów Kowalski.~I
 30  I,18 |           poprawił się w kulbace i krzyknął:~- Naprzód!~Laudańscy pochylili
 31  I,18 |      skoczył ku niemu.~- Na bok! - krzyknął na Butrymów - na bok!~Posłuszni
 32  I,18 |            lewicy.~- Żywym brać! - krzyknął Wołodyjowski na Butrymów.~
 33  I,20 |        dziki szał gniewu, bo nagle krzyknął, aż szyby zadrżały w oknach:~-
 34  I,20 |    Aleksandra milczała.~- Bywaj! - krzyknął Wołodyjowski zwróciwszy
 35  I,22 | rozpromienił się cały jak słońce i krzyknął:~- Warszawa wzięta!... Niech
 36  I,22 |          Wielki książę litewski! - krzyknął znowu pan Jurzyc.~Ale tym
 37  I,25 |    hajdawerach.~- Konie siodłać! - krzyknął.~- Posiodłane.~- Wiuki ładować!~-
 38  I,25 |     Spakowane.~- Dukat na głowę! - krzyknął młody pułkownik, który pomimo
 39  I,25 |         teraz wachmistrz za mną! - krzyknął Kmicic.~I jak był rozebrany,
 40  I,25 |           A przeprowadzić no go! - krzyknął Kmicic. - Albo nie! czekaj,
 41  I,25 |           o krok od jego twarzy, i krzyknął:~- Alt!~Koń wsparł się czterema
 42  I,25 |         stojących przed nim ludzi, krzyknął straszliwym głosem:~- Bierz
 43  I,25 |            wiecie, ktom jest!... - krzyknął wreszcie.~Wtem Kmicic trącił
 44  I,26 |     Pilwiszkach. ~- Obszukać go! - krzyknął Kmicic.~Żołnierze porwali
 45  I,26 |         Kmicic.~- A ty w ziemię! - krzyknął straszliwym głosem książę
 46  I,26 |         wrócić!~- Nic tu po nas! - krzyknął Soroka. - Do koni!~I w tejże
 47 II,1  |        jazdy.~- Na koń i szukać! - krzyknął straszliwym głosem Kmicic.~
 48 II,1  |          jeszcze koni.~- Pilnuj! - krzyknął Kmicic.~Lecz z zarośli ukazał
 49 II,3  |     zewnętrzna postać.~- Ruszaj! - krzyknął nagle pan Babinicz.~Zaklaskały
 50 II,4  |     uderzywszy o podłogę.~- Bij! - krzyknął Kmicic, w którym od razu
 51 II,4  |          pokornie stary.~- Wara! - krzyknął Kmicic. - Szukaj mi starosty!~
 52 II,4  |        mnie...~- Zakryć te wozy! - krzyknął nagle Kmicic - a waszeć
 53 II,5  |          ufali?~- Bluźnisz waść! - krzyknął Zagłoba. - Wojewoda witebski!
 54 II,6  |         poprowadzę! Gotować się! - krzyknął w zapale Zagłoba.~Wybór
 55 II,6  |               Co mi tam elektor! - krzyknął. Kiedy zawarł pakt z miastami
 56 II,9  |          nim Nowy Rok nadejdzie! - krzyknął z zawziętością Kmicic.~-
 57 II,10 |       Oleńka! Oleńka!~- Na Boga! - krzyknął pan Kmicic - kogo waść wołasz?...~
 58 II,12 |           masz prawa mi ubliżać! - krzyknął Kmicic.~- Nie mam i chęci -
 59 II,12 |         trzymajcie zamknięte!... - krzyknął pan Kmicic łamiąc ręce,
 60 II,13 |            skały.~- Teraz wolno? - krzyknął Kmicic.~- Wolno! - odpowiedział
 61 II,13 |   wystarczy, jeżeli Bóg pozwoli! - krzyknął pan Andrzej.~Wtem przypadł
 62 II,14 |             Jezus! Maria! Józef! - krzyknął braciszek na widok nadlatującego
 63 II,15 |        chcesz?~- Ot, czego chcę! - krzyknął Kmicic.~I wypalił mu w same
 64 II,16 |           się porwał.~- Na Boga! - krzyknął - coś uczynił!... toż to
 65 II,16 |          golone pałki i zamknąć! - krzyknął jenerał. - Waść, panie Sadowski,
 66 II,18 |       Kosmy i Damiana.~- Na koń! - krzyknął.~I wyszedł ze stodoły.~W
 67 II,19 |           oni zwykle.~- Oszaleć! - krzyknął Wrzeszczowicz.~Miller trzymał
 68 II,19 |        wasza dostojność sam łap! - krzyknął z równą furią Zbrożek.~I
 69 II,19 |            rajtarów.~- Jenerale! - krzyknął - wycieczka z klasztoru.
 70 II,19 |            rękę uciąć, żeby żył! - krzyknął pan Czarniecki. - Ale żeby
 71 II,19 |        jest? strzały z fortecy?! - krzyknął Miller.~I zerwawszy się
 72 II,21 |            się ze łzami w oczach i krzyknął z zapałem:~- Nie zdobyty,
 73 II,21 |     uchronić.~- Miłościwy panie! - krzyknął Kmicic - ciężko zawinił
 74 II,23 |            jechać w małej kupie! - krzyknął na Kmicica - bogdaj cię
 75 II,23 |    podniósłszy się w strzemionach, krzyknął, zwróciwszy się ku stojącej
 76 II,24 |           Osłonić króla i nazad! - krzyknął Kmicic.~Tyzenhauz z dwudziestu
 77 II,24 |             Matko Jedynego Syna! - krzyknął - szukać mi Babinicza! Niechaj
 78 II,25 |            być, miłościwy panie! - krzyknął marszałek - niczyje tu zdrowie
 79 II,25 |         marszałek wzniósł puchar i krzyknął, ile mu głosu w piersiach
 80 II,25 |          wychyliwszy swój kielich, krzyknął tak, że nawet wśród powszechnego
 81 II,26 |          Wszystko ci przebaczam! - krzyknął król - bo cię obłąkali,
 82 II,26 |         patronie mój, co widzę?! - krzyknął spostrzegłszy króla dźwigającego
 83 II,28 |        mogli!~- Pod Częstochowę! - krzyknął Roch - Pannie Najświętszej
 84 II,29 |        trzymał rękoma głowę, nagle krzyknął jak w obłąkaniu:~- Bogusław!
 85 II,29 |     Sapieżyńscy bramę wysadzili! - krzyknął. - Szwedzi uciekli do wieży!...
 86 II,29 |            w szmelcowanej zbroi, i krzyknął:~- Gdzie wojewoda wileński?~-
 87 II,32 |         koło czuba.~- Moja ręka! - krzyknął pan Wołodyjowski.~- To Kmicic!~-
 88 II,33 |      powtórzył Kmicic.~- Szelma! - krzyknął Zagłoba.~- Dziwno mi tylko
 89 II,34 |           Puszczaj, na miły Bóg! - krzyknął Kmicic.~I nie czekając,
 90 II,34 |            mu drugą garść.~Po czym krzyknął na pacholików:~- Nuże, szelmy!
 91 II,34 |       powróz nie wzięto.~- Ałła! - krzyknął zdumiony Tatar.~- Ejże,
 92 II,34 |         kindżał.~- Kęsim! kęsim! - krzyknął przyduszonym głosem.~Ale
 93 II,34 |      jakoby ich mało dotąd było! - krzyknął Kmicic.~I złożył ręce.~-
 94 II,36 |           osadził konia.~- Stój! - krzyknął na woźnicę.~Po czym do Kmicica:~-
 95 II,36 |           miłość...~- Bierz ich! - krzyknął Kmicic.~I sam zaraz ucapił
 96 II,36 |         dla Boga! Co to znowu!.. - krzyknął. - Siadaj panna do kolaski,
 97 II,41 |        męki nie lubi.~- Milczeć! - krzyknął Głowbicz.~Pomruk zmienił
 98 II,41 |           służba!..."~Nagle Kmicic krzyknął tak, jakby jego samego na
 99 II,41 |            Kmicica.~- Żołnierze! - krzyknął pan Andrzej. - Książę Bogusław
100 II,41 |          na pal naciągnąć miały, i krzyknął już z konia:~- Za mną do
101 II,41 |        Lecz książę siadł na łożu i krzyknął:~- Światła!~Wniesiono światło,
102 II,42 |          palby.~- Bitwa poczęta! - krzyknął Kmicic.~- Potoniem! - odpowiedział
103 II,42 |       skoczyli na koń.~- Za mną! - krzyknął Kmicic.~I poprowadził ich
104 III,4 |        bezładną kupą.~- Naprzód! - krzyknął Kanneberg.~Oddział ruszył
105 III,4 |           kroćset!~- Idą na nas! - krzyknął Sweno.~Jakoż chorągiew ruszyła
106 III,4 |           towarzystwa goniło, więc krzyknął na nich, rozkazem pogoń
107 III,4 |         dokończył myśli, natomiast krzyknął:~- Uchodźmy, panie Michale,
108 III,5 |     Rzymianinie! ojcze ojczyzny! - krzyknął Zagłoba chwytając rękę marszałka
109 III,6 |     uczynił.~Tu w ręce zaklaskał i krzyknął do pacholika:~- Konia mi
110 III,6 |            tam jaką szerpentynę! - krzyknął na swoją czeladź zupełnie
111 III,6 |          ze Szwedami.~- W konie! - krzyknął Karol Gustaw.~I obaliwszy
112 III,7 |           obozie.~- Jezus Maria! - krzyknął Zagłoba. - Szwedzi następują!~-
113 III,9 |        rzeki.~- Stary żołnierzu! - krzyknął - ruszaj mi ku mostowi,
114 III,9 |           Czarniecki tych ludzi! - krzyknął nagle pan marszałek koronny.~
115 III,9 |          ku rzece.~Wasza miłość! - krzyknął Witowski - krew się próżno
116 III,9 |        czupryną, z potem na czole, krzyknął do swojej dywizji:~- Mości
117 III,9 |            oka.~- Za moim panem! - krzyknął Michałko, ten sam, który
118 III,9 |         pan kasztelan buzdyganem i krzyknął na Wołodyjowskiego:~- W
119 III,10|     wileńskiego.~- Dawaj go sam! - krzyknął Czarniecki. - Gdzie on jest?~-
120 III,11|           buławę podniósł w górę i krzyknął:~- Za mną!~W pobliżu Pragi
121 III,11| muszkietowej palby.~- Wycieczka! - krzyknął Wołodyjowski - nieprzyjaciel
122 III,11|       przed hetmanem.~- Effendi! - krzyknął - czambuł jazdy idzie od
123 III,11|       Ruszaj do Wołodyjowskiego! - krzyknął na Akbah-Ułana - niech laudańska,
124 III,12|         zabito za taką pociechę! - krzyknął mały rycerz.~- Patrzcie
125 III,12|           na jego widok za głowę i krzyknął:~- Grylewski wraca! Babinicz
126 III,12|            mieli !~- Żyje zatem? - krzyknął król.~- Powiada, że mu dobrze! -
127 III,12|     powiedzieć, co mi na odchodnym krzyknął: "Będę tu i tydzień siedział
128 III,13|         zabito za taką pociechę! - krzyknął mały rycerz.~- Patrzcie
129 III,13|           na jego widok za głowę i krzyknął:~- Grylewski wraca! Babinicz
130 III,13|            mieli !~- Żyje zatem? - krzyknął król.~- Powiada, że mu dobrze! -
131 III,13|     powiedzieć, co mi na odchodnym krzyknął: "Będę tu i tydzień siedział
132 III,14|              Boże jej błogosław! - krzyknął Kmicic.~- Odmówiła tedy
133 III,14|         Szkot słabym jeszcze będąc krzyknął z bólu.~- Nic to! - zawołał
134 III,15|        równą energią.~Wtem Zagłoba krzyknął głosem tak donośnym, że
135 III,15|      małpich uścisków.~- Szelmy! - krzyknął zdyszany pan Zagłoba - bodaj
136 III,15|            kościół! pod kościół! - krzyknął Zagłoba.~Sam zaś skoczył
137 III,15|       piasek.~- Działa do okien! - krzyknął Zagłoba.~Działek większych
138 III,15|            i szabel.~- Do króla! - krzyknął mały rycerz.~I ruszyli.
139 III,17|     przywileje!~- Gwałt okropny! - krzyknął miecznik.~- Milcz, szlachetko! -
140 III,17|               Milcz, szlachetko! - krzyknął książę - bo cię w proch
141 III,18|           górze.~- Co się stało? - krzyknął oprzytomniawszy Sakowicz. -
142 III,20|     heretyków pioruny zatrzasły! - krzyknął miecznik. - Na cnotę nastają,
143 III,21|               A! pan Czarniecki! - krzyknął zacierając ręce miecznik -
144 III,23|    Waćpanna wiedziałaś o tym!... - krzyknął starosta.~A ona, zamiast
145 III,23|          bał nikogo!~- Dla Boga! - krzyknął Sakowicz. - Powiedzże mi
146 III,24|            bój się. Uf!~- Vivat! - krzyknął Wołodyjowski.~- Ale pierwej
147 III,25|            bój się. Uf!~- Vivat! - krzyknął Wołodyjowski.~- Ale pierwej
148 III,26|           czasu miecza spuścić?! - krzyknął pan Andrzej targając się
149 III,27|         wojsk nieprzyjacielskich i krzyknął na ordynansa:~- Ruszaj do
150 III,27|         Wołodyjowski.~- Na Boga! - krzyknął nagle hetman - ten Kmicic,
151 III,27|           Na Boga! tegom chciał! - krzyknął nagle pan hetman i skoczył
152 III,27|        szabli w czoło.~- Christ! - krzyknął po niemiecku książę. ~I
153 III,27|   upodleniu. Nagle poczerwieniał i krzyknął:~- Mości panowie! to mój
154 III,27|       pozwoleniem, mości książę! - krzyknął. - To mój jeniec! Jam go
155 III,29|          muszkietom nie stawały! - krzyknął któryś z młodych towarzyszów
156 III,29|         szwedzką piechotę widać! - krzyknął w przerażeniu.~- Zdrada
157 III,29|        jazdy, już machnął szablą i krzyknął: "W tył, mości panowie!
158 III,30|      oczyma, z promienną twarzą, i krzyknął na pachołka:~- Konia mi
159 III,30|         zabłysły, twarz zsiniała i krzyknął przeraźliwym głosem:~A ja
160 III,30|          włosy i zatrzęsło nim, aż krzyknął, bo zarazem zdało mu się,
161 III,32|        tętent kopyt końskich. Ktoś krzyknął przed progiem kościoła: "
162 III,32|      ołtarza i tłumów.~- Oleńka! - krzyknął zdumiony Kmicic.~Lecz ona
163 III,32|       ramiona.~- Rozstąpcie się! - krzyknął Zagłoba.~- Rozstąpić się! -