Tom, Rozdzial

4501 III,4 |             żołnierzy i oficerów wybiegło z miasta patrzeć, co się za
4502 III,4 |              rajtarów, którzy rano wyszli z obozu.~- Oddział Kanneberga!
4503 III,4 |                 przygalopował sam król, a z nim Wittenberg, Forgell,
4504 III,4 |                   w tej chwili inną drogą z przyległych lasów. Spostrzegłszy,
4505 III,4 |      Spostrzegłszy, co się dzieje, ludzie z eskorty w przekonaniu, że
4506 III,4 |              miastu.~Lecz dostrzeżono ich z pola - za czym natychmiast
4507 III,4 |                   czele wszystkich leciał z szablą wzniesioną nad głową
4508 III,4 |                  źrenicach pan dzierżawca z Wąsoszy, Rzędzian. Niewielkie
4509 III,4 |             krzyki straszne podnosiły się z tego wiru i dolatywały uszu
4510 III,4 |           patrzyli ze ściśniętymi ustami, z rozpaczą w piersi, w przerażeniu,
4511 III,4 |            poczuciu bezsilności. Chwilami z piersi tych mimowolnych
4512 III,4 |           żołnierze nie mogli się mierzyć z wyćwiczoną we wszelakich
4513 III,4 |                  kogo on pogonił, kto się z nim spotkał, ginął nie wiadomo
4514 III,4 |                 na niego uderzył.~Szwedzi z drugiego brzegu wstrzymali
4515 III,4 |                brzegu przysunął i patrzył z bijącym sercem, miotany
4516 III,4 |                 przynajmniej prąd go wraz z koniem daleko uniesie, a
4517 III,4 |               któremu dziób tylko potężny z nastroszonych piór wystaje.
4518 III,4 |                 nagle pod koniem, lecz że z jednym tylko mężem, i to
4519 III,4 |               mgnieniu oka związał rapier z szablą, nagle wysunął głowę
4520 III,4 |               szabli małego rycerza spadł z piorunową szybkością na
4521 III,4 |             pendencie.~Rapier wysunął się z rąk nieszczęsnego i noc
4522 III,4 |                  mu głowę, lecz nim spadł z konia, pan Wołodyjowski
4523 III,4 |                Zawrzaśli jednym wrzaskiem z drugiego brzegu Szwedzi,
4524 III,4 |                 nie rzeka, skoczyłoby się z tamtymi pohałasować! Pierwszy
4525 III,4 |             Wołodyjowskiemu i patrząc nań z podziwem, a on tylko wąsikami
4526 III,4 |                  ruszał, bo także rad był z siebie.~Zaś na drugim brzegu,
4527 III,4 |                przybrany w burkę i czapkę z czaplim piórem z pozłocistym
4528 III,4 |                   czapkę z czaplim piórem z pozłocistym buzdyganem w
4529 III,4 |              Czarniecki!~On zaś gadał coś z pułkownikami. Widziano,
4530 III,4 |              buzdygan i chorągwie zaczęły z wolna, jedna za drugą, zawracać
4531 III,4 |             Najświętszej Pannie Marii", i z tą pieśnią znikły Szwedom
4532 III,4 |                 tą pieśnią znikły Szwedom z oczu.~
4533 III,5 |           żołnierstwo poczęło wymykać się z obozu pojedynczo i kupami
4534 III,5 |                ścinając, lecz prawie nikt z nich nie miał powrócić do
4535 III,5 |                  Czarniecki był wprawdzie z drugiej strony Sanu, lecz
4536 III,5 |               drugiej strony Sanu, lecz i z tej kręciły się różne partie
4537 III,5 |                  Strzałkowskiego, złożona z bitnej szlachty górskiej,
4538 III,5 |                 nich następują, może chan z całą ordą.~Wszczęło się
4539 III,5 |          niebywała dotąd - popłoch, który z największym trudem udało
4540 III,5 |                 się dzieje, zrozumiał, co z tego może wyniknąć, i zaraz
4541 III,5 |             Więcej tego dnia nie słyszano z jego ust ani słowa.~Bębny
4542 III,5 |             rozbiegła się w jednej chwili z końca w koniec. Przyjęto
4543 III,5 |                 owa, jak zauważył Duglas, z hańbą graniczyła.~Samego
4544 III,5 |              niemal nigdy nie traciły ich z oczu. Czarniecki pościągał
4545 III,5 |               kilka tysięcy piechoty wraz z działami musiano przeciw
4546 III,5 |                  list, że wkrótce hetmani z komputowym wojskiem ruszą,
4547 III,5 |                wojskiem ruszą, on zaś sam z resztą piechot i ordą rychło
4548 III,5 |       zatrzymywały go już tylko rokowania z chanem, z Rakoczym i z cesarzem.
4549 III,5 |                 tylko rokowania z chanem, z Rakoczym i z cesarzem. Czarniecki
4550 III,5 |          rokowania z chanem, z Rakoczym i z cesarzem. Czarniecki uradował
4551 III,5 |                 idzie, ale czy się zechce z nami połączyć, miast na
4552 III,5 |                 mu powiedział, że to kpy, z których żaden mi nie zdzierży.
4553 III,5 |              sztuki wojennej. Dowcip miał z przyrodzenia trochę tępy,
4554 III,5 |                    to ode mnie. ~Takiż to z waści mistrz? - spytał Polanowski.~-
4555 III,5 |             Wołodyjowski drugi mój uczeń. Z tego mam prawdziwą pociechę.~-
4556 III,5 |               Swena? Gdyby się to któremu z waszmościów zdarzyło, miałby
4557 III,5 |                   się:~- Trzeba, by który z waszmościów z listem ode
4558 III,5 |                    by który z waszmościów z listem ode mnie do pana
4559 III,5 |            Zagłoby:~- A może byś i waćpan z panem Skrzetuskim pojechał?~-
4560 III,5 |                   słusznie!~- Jam też nie z soli wyrósł ani z roli,
4561 III,5 |                 też nie z soli wyrósł ani z roli, jeno z tego, co mnie
4562 III,5 |                   wyrósł ani z roli, jeno z tego, co mnie boli - ozwał
4563 III,5 |               zatrzymał się pan marszałek z wojskiem.~- Janie - rzekł
4564 III,5 |                    Przeznałem go na wylot z tego, co ludzie o nim powiadają,
4565 III,5 |              Jakże to? Miałżebym funkcji, z którą mnie posłano, nie
4566 III,5 |                 wy wszyscy, kiedym to was z rąk Radziwiłła wyłusknął?
4567 III,5 |                wyłusknął? Powiadam ci, że z tego listu może być więcej
4568 III,5 |                weszli; patrzono zwłaszcza z podziwem i ciekawością na
4569 III,5 |                   przed sobą, który listy z oblężonego Zbaraża królowi
4570 III,5 |            prywaty.~Lubomirski pokraśniał z zadowolenia, a Zagłoba wziął
4571 III,5 |                się zazdrość - ale chętnie z ust naocznego świadka jeszcze
4572 III,5 |           rozpoczął zaraz opowiadać, jeno z niektórymi zmianami, bo
4573 III,5 |                  Zagłoba nie dał się zbić z tropu, owszem, wargi z wielką
4574 III,5 |               zbić z tropu, owszem, wargi z wielką fantazją wydął (któren
4575 III,5 |                   Niepowszedni to człek i z dawna to mówiłem!~Zagłoba
4576 III,5 |                  a jednemu miód po prostu z gęby płynie!~- Zawszem to
4577 III,5 |                   oczy mgłą się pokrywały z rozkoszy.~Na to Zagłoba
4578 III,5 |              tylko szuka, gdzie by ofiarę z prywaty na ołtarzu powszechnym
4579 III,5 |                  teraz (powiada) nadciąga z wojskiem potężnym i zwycięskim,
4580 III,5 |                   kwaterze powiększał się z każdą chwilą.~- Wina! -
4581 III,5 |               Zagłoba nie pozostał w tyle z toastami i tak wszystkich
4582 III,5 |                   Lubomirskiego, by szedł z nim w parze. I wiesz, co
4583 III,5 |                 Janie, umie sobie Zagłoba z magnatami rady dawać?~-
4584 III,5 |                dawać?~- Tedy powiadam, że z podziwienia pary z gęby
4585 III,5 |           powiadam, że z podziwienia pary z gęby puścić nie mogłem.~-
4586 III,5 |          oblizywał, choćbyś mu prospectus z samych sperek pokazał. Najpoczciwszemu
4587 III,5 |             pokazał. Najpoczciwszemu oczy z pożądliwości na wierzch
4588 III,5 |              kandydował... Bo jeśli który z nich myśli, że mam się za
4589 III,5 |              cisnął!... Mniejsza wreszcie z tym; grunt, żem Lubomirskiego
4590 III,5 |              człek raz na koń siędzie, to z takimi kompanami, jak ty
4591 III,5 |                Zagłoba, bo bardzo był rad z siebie, a ilekroć się to
4592 III,6 |                    a obawiał się, że i to z powodu wielkiej ambicji
4593 III,6 |               wskórać może, a gdyby razem z Czarnieckim odnieśli zwycięstwo,
4594 III,6 |                  i martwił się. Wysławszy z Przeworska list, odczytywał
4595 III,6 |           oficerowie i odgadywali, co się z nim dzieje, bo troska widoczna
4596 III,6 |                    prowadził lud do ataku z rozwianą na kształt olbrzymich
4597 III,6 |              beresteckiej, gdy na współkę z Tatary przebiegał na kształt
4598 III,6 |               miasta, okopy, rzucając się z szybkością wichru z jednego
4599 III,6 |                   się z szybkością wichru z jednego końca Ukrainy w
4600 III,6 |            jednego końca Ukrainy w drugi.~Z tą samą zaciekłą wytrwałością
4601 III,6 |                  tak pragnął połączyć się z Lubomirskim, który wprawdzie
4602 III,6 |                 ze sobą piechoty, złożone z górali. Te, jakkolwiek niezbyt
4603 III,6 |             spostrzegłszy Wołodyjowskiego z Polanowskim, spytał:~- A
4604 III,6 |                byłby pan marszałek swoich z odpowiedzią przysłał.~-
4605 III,6 |                zacznie ciec to i wszystko z niego ucieknie.~Na to Czarniecki:~-
4606 III,6 |           ucieknie.~Na to Czarniecki:~- I z Rzeczypospolitej ciecze.
4607 III,6 |                   się, przyjdą im posiłki z Prus - sposobność minie!~
4608 III,6 |           ujrzawszy kasztelana zeskoczyli z kulbak, oddali konie pacholikowi
4609 III,6 |                   coś lepszego. Marszałek z całym wojskiem przechodzi
4610 III,6 |               Czarniecki patrzył na niego z coraz większym zdziwieniem.
4611 III,6 |                   nie wierzę!~- Ulissesem z dawna mnie nazywano! - odrzekł
4612 III,6 |                 liszka, ale sobie zbytnio z pana marszałka nie dworuj,
4613 III,6 |                    bo tak mniemam, że nie z samej próżności to uczynił.~
4614 III,6 |                 kusztyczku napijmy, za to z powrotem nie będziem sobie
4615 III,6 |                powrotem nie będziem sobie z góry odmierzali. Parę gąsiorków
4616 III,6 |                przyjął pana Czarnieckiego z otwartymi rękoma, gościł,
4617 III,6 |           pogrzęzły w błotach, powstałych z deszczów i powodzi, i te
4618 III,6 |                  przytomność i spoglądali z największą obojętnością
4619 III,6 |            szeregach, poczęli wymykać się z obozu i przechodzić do pana
4620 III,6 |                   iż Tatarzy przybyli już z pomocą, wszystkie polskie
4621 III,6 |                ten, który za oręż chwyci, z poddaństwa zostanie uwolniony.
4622 III,6 |                 ucieczki, której dokonano z szablą w ręku. Nikt prawie
4623 III,6 |                nią jak płaszczem. Chodził z nim o lepszą pan Witkowski,
4624 III,6 |                 wszczynał się między nimi z lada powodu. Wówczas sam
4625 III,6 |              Gustaw postanowił zawsze iść z tylną strażą, by ducha obecnością
4626 III,6 |             pułków, bo żołnierzy do niego z całego narodu skandynawskiego
4627 III,6 |                   przednia straż, złożona z pułku księcia Dymitra Wiśniowieckiego,
4628 III,6 |            Szandarowski rozmawiał właśnie z Rochem Kowalskim, który
4629 III,6 |                   Rochem Kowalskim, który z rozkazami od kasztelana
4630 III,6 |             między nimi! - rzekł pachołek z iskrzącym wzrokiem.~- A
4631 III,6 |            dwieście koni.~Szandarowskiemu z kolei zaświeciły się oczy;
4632 III,6 |                 nie obaczyli!~Prawda biła z opalonej twarzy pacholika
4633 III,6 |              jedną ręką za grzywę źrebca, z rozwianym włosem, rozchełstaną
4634 III,6 |                poczęli się posuwać bardzo z wolna, bo i droga była trudna,
4635 III,6 |                  stali w gotowości, jedni z rapierami przy ramionach,
4636 III,6 |          rapierami przy ramionach, drudzy z muszkietami opartymi o uda,
4637 III,6 |             straże, po dwóch ludzi; jedna z nich zwrócona była ku olszynie,
4638 III,6 |                poznałbyś?~- Koń też kary, z łysiną.~Na to Roch:~- Stajenny!
4639 III,6 |                Najświętszej Panny, aby mu z Karolem spotkać się dozwoliła
4640 III,6 |           podrzuciło w kulbace, i wypalił z pistoletu.~- Ałła! ałła!...
4641 III,6 |             chorągiew, wypadłszy jak grom z cienia, runęła ku Szwedom.~
4642 III,6 |                 na płot, który zwalił się z trzaskiem pod parciem zadów
4643 III,6 |                   chwili spotkania wypadł z pistoletami w ręku i szpadą
4644 III,6 |                 ule, by tyłem wymknąć się z koła bitwy.~Dobiegłszy do
4645 III,6 |                 jednym susem wydostał się z wiru bitwy; za nim rajtarowie
4646 III,6 |                   główną drogę prowadzącą z Rudnika do Bojanówka. Spostrzeżono
4647 III,6 |               Bojanówka. Spostrzeżono ich z przedniego dziedzińca, na
4648 III,6 |                Karola Gustawa po bukiecie z czerwonych wstąg. Za czym
4649 III,6 |                   dobywając ostatnich sił z koni, rozciągnęli się po
4650 III,6 |                 ciął strasznie; rękę wraz z łopatką jednym okropnym
4651 III,6 |                   Wtem strzała, puszczona z łuku przez któregoś z towarzyszów,
4652 III,6 |           puszczona z łuku przez któregoś z towarzyszów, zaśpiewała
4653 III,6 |                 nieludzkim głosem i spadł z kulbaki.~Między Rochem a
4654 III,6 |                  armatnia znosi człowieka z kulbaki, jako on zwalił
4655 III,6 |                świstać, lada chwila która z nich mogła zranić konia,
4656 III,6 |                    Kapelusz królowi spadł z głowy, rzucił wreszcie i
4657 III,6 |              który począł wreszcie stękać z wysilenia.~Pan Roch zaś
4658 III,6 |                  dwakroć dał ognia.~Jedna z kul strzaskała kolano Rochowego
4659 III,6 |             kulbace i pomknął jak strzała z tatarskiego łuku puszczona.~
4660 III,6 |             czarnej opasce chojarów.~Wtem z krzykiem i hukaniem nadbiegli
4661 III,6 |                towarzysze Rocha. Było ich z piętnastu, którym dopisały
4662 III,6 |              którym dopisały konie. Jeden z nich niósł kieskę królewską,
4663 III,6 |              całego wojska!~I poczęto pić z manierek. Dano i Rochowi,
4664 III,6 |               plebania bronili się jednak z godna tego sławnego pułku
4665 III,6 |             rapierów; jedni sczepiali się z drugimi na kształt jastrzębi;
4666 III,6 |                 zębami; ci, którzy spadli z koni, a jeszcze na nogach
4667 III,6 |                  przez łby, odwalano ręce z mieczami, cięto się bez
4668 III,6 |                   kolisko zmniejszało się z każdą chwilą.~Jak gdy żniwiarze
4669 III,6 |                   Jak gdy żniwiarze staną z dwóch stron łanu i poczną
4670 III,6 |                 bardziej, tak iż walczący z jednej strony mogli już
4671 III,6 |            Rudniku, a teraz skoczyło wraz z całą chorągwią na nieprzyjaciela.
4672 III,6 |                  więc ze tulonymi uszyma, z oczami wyszłymi na wierzch
4673 III,6 |                wyszłymi na wierzch głowy, z najeżoną grzywą parł naprzód,
4674 III,6 |                    a oni umierali ponuro, z zaciśniętymi zębami; żaden
4675 III,6 |            płomień naprzód, gdy zaś każdy z rajtarów stojących przy
4676 III,6 |                   Błękitny sztandar upadł z nim razem.~Najbliższy rajtar,
4677 III,6 |           rajtarowie rzucili się na niego z wściekłością, jeden pchnął
4678 III,6 |                 Szandarowski poskoczył mu z pomocą.~- Zaniechać go!
4679 III,6 |                   się liczne głosy.~Jakoż z dala ozwały się wojenne
4680 III,6 |                  Poskoczył i Szandarowski z relacją do kasztelana, tak
4681 III,6 |                tak zaś był spracowany, że z początku tchu złapać nie
4682 III,6 |             rzekłszy ni słowa posunął się z koniem ku pobojowisku, które
4683 III,6 |                 popatrzył na trupy leżące z drugiej strony za sadem,
4684 III,6 |                   sadem, za czym powrócił z wolna na główne pobojowisko.~-
4685 III,6 |                  rzekł - i kontent jestem z waszmościów!~Oni zaś wyrzucili
4686 III,6 |                   przy źrebcu, który padł z ran i ostatnie właśnie tchnienie
4687 III,6 |                  tedy bosy, rozczochrany, z nagą piersią, z koszulą
4688 III,6 |             rozczochrany, z nagą piersią, z koszulą i sukmaniną w strzępach,
4689 III,6 |              chwiejący się na nogach, ale z ogniem niezgasłym jeszcze
4690 III,6 |            słyszał już ostatnich słów, bo z ran, z upływu krwi zachwiał
4691 III,6 |                 ostatnich słów, bo z ran, z upływu krwi zachwiał się
4692 III,6 |              radował i biorąc się w boki, z dumą powtarzał do rycerstwa:~-
4693 III,6 |                    moja krew!~Pan Zagłoba z biegiem czasu i sam uwierzył
4694 III,6 |                   swój rozum. Setny chłop z ciebie, Rochu, pociechy
4695 III,7 |                   nie przestał po staremu z tylną strażą iść, bo był
4696 III,7 |             schodzą, i odetchnęli. Tu już z jednej strony broniła ich
4697 III,7 |                 strony broniła ich Wisła, z drugiej San, szeroko, jako
4698 III,7 |                    jeno można w niej było z głodu umrzeć. Ale i pod
4699 III,7 |               gdyż spodziewali się, że im z Krakowa i innych fortec
4700 III,7 |             psalmy na chwałę Bogu, że ich z tak ciężkiej toni wyratował.~
4701 III,7 |                   wojennej - będą patrzeć z tamtego brzegu, jako na
4702 III,7 |                 jako na miasto uderzym, a z pomocą przez Wisłę przyjść
4703 III,7 |                mając Sandomierz, żywności z Krakowa od Wirtza nie puścimy.~
4704 III,7 |              niego parę tysięcy luda, kto z kosą, kto z rusznicą, kto
4705 III,7 |             tysięcy luda, kto z kosą, kto z rusznicą, kto z muszkietem,
4706 III,7 |                 kosą, kto z rusznicą, kto z muszkietem, i ruszyli pod
4707 III,7 |              Szwedzi bronili się zaciekle z okien, z dachów, lecz wytrzymać
4708 III,7 |             bronili się zaciekle z okien, z dachów, lecz wytrzymać nawałności
4709 III,7 |                  domach i wyparto całkiem z miasta. Szynkler schronił
4710 III,7 |             miasta. Szynkler schronił się z resztą do zamku, lecz Polacy
4711 III,7 |                   do króla, który patrzył z drugiego brzegu na klęskę
4712 III,7 |                mury, po piwnicach, beczki z prochem i z zapalonymi lontami.~
4713 III,7 |             piwnicach, beczki z prochem i z zapalonymi lontami.~Zaraz,
4714 III,7 |                   Gustaw w boki się wziął z radości, a usłużni dworacy
4715 III,7 |             wojewoda wileński, nadciągnął z Litwinami z drugiej strony
4716 III,7 |                    nadciągnął z Litwinami z drugiej strony i położył
4717 III,7 |                czas posiłki i wyrwały ich z toni.~Rozumieli to i Szwedzi;
4718 III,7 |                nad brzeg Wisły spoglądali z rozpaczą w oczach i w sercu
4719 III,7 |                   w takim razie ani jeden z nich nie zobaczyłby już
4720 III,7 |              powyżej ujścia Sanu, aby się z panem Sapiehą zobaczyć i
4721 III,7 |               zobaczyć i o dalszej wojnie z nim naradzić.~Tym razem
4722 III,7 |                okrutnie uczty lubi, a już z takim konfidentem chętnie
4723 III,7 |                   wyniosłą postać ujrzeli z dala ponad falą głów innych.
4724 III,7 |                  czapką i uśmiechając się z daleka. Przywitali się jak
4725 III,7 |                  panie kawalerze, uczynił z księciem? - pytał Zagłoba.~-
4726 III,7 |                    Bo mnie w bitwie razem z koniem obalił i rozbił ten
4727 III,7 |                 nadzieja, że jeszcze krew z niego wytoczę. Ale teraz
4728 III,7 |               chodźmy, bo już pan Sapieha z panem Czarnieckim poczynają
4729 III,7 |                 Znak to, że stoły gotowe. Z wielkim sercem tu na was
4730 III,7 |                 powiadają, że u elektora, z którym razem na odsiecz
4731 III,7 |                 młodzi, nie umiecie sobie z nim poradzić, obaczym, jak
4732 III,7 |                  jak sobie stary da rady! Z różnymi się spotykał, ale
4733 III,7 |                 różnymi się spotykał, ale z Zagłobą jeszcze nie. Powiadam,
4734 III,7 |         testamencie zalecił, żeby Zagłobę z dala omijał. Może to być!~-
4735 III,7 |                   i niech tylko ujrzy, że z Carolusem źle, wnet będzie
4736 III,7 |      dobrodziejstwa świadczył.~- Mniejsza z tym! - rzekł Wołodyjowski. -
4737 III,7 |            ostatniej wojnie Sapieżyńskiej z Bogusławem, o klęsce tego
4738 III,7 |                  Tatarów jego samego wraz z koniem na ziemię obalił
4739 III,7 |                 koniem na ziemię obalił i z życiem uszedł.~- A powiadałeś
4740 III,7 |                ojczyzna była w potrzebie; z kim kto przestaje, takim
4741 III,7 |                  takim się staje, jam zaś z waszmościami się zadał i
4742 III,7 |              dziewka? - spytał Zagłoba.~- Z zacnego domu, respektowa
4743 III,7 |     Wiśniowieckiej. Niegdyś była zmówiona z Litwinem Podbipiętą, któregoście
4744 III,7 |                     wrzasnął zrywając się z miejsca Wołodyjowski.~Zagłoba
4745 III,7 |                  Zagłoba zerwał się także z kupy wojłoków.~- Panie Michale,
4746 III,7 |               mnie, ale innemu oficerowi, z którym pan Sapieha do swojej
4747 III,7 |          Sapieżyńscy powiadali. Ja osobno z Tatary Bogusława podchodziłem,
4748 III,7 |                   nie wiem. Ale miarkując z twojej alteracji, widzę,
4749 III,7 |                wziął, wiedział bowiem, że z panem Michałem nie ma żartów.~-
4750 III,7 |                    Ba! mało tego, bo i ja z wami foedus zawieram. Moja
4751 III,7 |                  opowiedział, jako Sorokę z więzów uwolnił. Zamilczał
4752 III,7 |                 ci Bóg sekunduje, Jędrek! Z takim rezolutem można by
4753 III,7 |                  dostać. Jeśli znów tylko z konfuzją nie wyjdę, bo...
4754 III,7 |                 rycerz, a przecież się go z panią Kowalską nie boję,
4755 III,7 |                 się okrutnie w tej chwili z czupryny kurzyło i gotów
4756 III,7 |                 Ze Szwedem będzie fryszt! z Septentrionami już jest,
4757 III,7 |              Septentrionami już jest, ale z elektorem nie powinniśmy
4758 III,7 |                  Pan Czarniecki (powiada) z Lubomirskim pójdą do Brandenburgii,
4759 III,7 |              pójdą do Brandenburgii, a ja z panem podskarbim litewskim
4760 III,7 |              spytał Zagłoba czerwieniejąc z zadowolenia.~- Wszyscy to
4761 III,7 |               pewno go dosięgniem.~- Byle z tymi Szwedami prędzej skończyć,
4762 III,7 |          Stanisław.~- To czemu tu siedzim z założonymi rękami? - spytał
4763 III,7 |                   dziw nad dziwy! - rzekł z gniewem Zagłoba.~Lecz Kmicicowi
4764 III,7 |                   nic nie widziały. Jeden z żołnierzy opowiadał, iż
4765 III,7 |             relacji, chwycił się za głowę z desperacji.~- Roch pojechał
4766 III,7 |              wyrywał sobie resztki włosów z czupryny, lecz próżno czekał,
4767 III,8 |                 się do pana Czarnieckiego z prośbą, aby posłał do Szwedów
4768 III,8 |                   Szwedów obaczyć, co się z Rochem przygodziło; żywli
4769 III,8 |                      Dałby Bóg! - odrzekł z żalem Zagłoba - wszelako
4770 III,8 |                 ciężką, ale dowcip jakoby z ołowiu, co się i z jego
4771 III,8 |                 jakoby z ołowiu, co się i z jego uczynku pokazuje.~Na
4772 III,8 |                zakrzyknęli zaraz, że chcą z nim jechać, bo obaj ciekawi
4773 III,8 |                   trębacza, siedli w łódź z białą płachtą osadzoną na
4774 III,8 |              osadzoną na drągu i ruszyli.~Z początku jechali w milczeniu,
4775 III,8 |          powitanie, oficer skłonił im się z równą grzecznością.~- Pismo
4776 III,8 |              Pniew; u podstawy Tarnobrzeg z jednej strony, Rozwadów
4777 III,8 |                   jednej strony, Rozwadów z drugiej. Oczywiście, całej
4778 III,8 |              pludraków i rozpytaj, co się z nim stało?~- To waść nie
4779 III,8 |                się spytają i gorzałki się z nim napiją - i w konsyderacje
4780 III,8 |              powagę, najmniej pan Michał, z przyczyny swego wzrostu.~
4781 III,8 |                ich na brzegu, wrócił wraz z drugim, znaczniejszym, i
4782 III,8 |                  drugim, znaczniejszym, i z żołnierzami prowadzącymi
4783 III,8 |          znamienitego rycerza!~- A co się z Kuklinowskim dzieje? - pytał
4784 III,8 |                  gwardią i kolejno im się z jeńcem pasować. Ale to żyłowaty
4785 III,8 |              jakim sposobem nie tylko się z rąk Kuklinowskiego uwolnił,
4786 III,8 |               Wierzaj mi waszmość pan, że z duszy rad jestem, bo choć
4787 III,8 |             universo szukać.~- Polityczny z waszmości pana oficer! -
4788 III,8 |             różnej broni. Towarzysze nasi z ciekawością przyglądali
4789 III,8 |               pułki, słynne na cały świat z wytrwałości i męstwa. Sadowski
4790 III,8 |                  kupę małych człowieczków z oliwkową cerą i czarnymi,
4791 III,8 |               póki bym się nie zmachał!~- Z pewnością mógłbyś waszmość
4792 III,8 |             osobliwości. Za to czarownicy z nich exquisitissimi, każden
4793 III,8 |         waszmościom, że w nocy najłatwiej z diabłem o styczność.~- A
4794 III,8 |                  kościele powiesić, gdzie z innych osobliwości strusie
4795 III,8 |                    Przed bramą zeskoczyli z kulbak i zdjąwszy czapki,
4796 III,8 |                  którą Karol Gustaw sobie z jeńcem wyprawiał. Roch rozciągnął
4797 III,8 |               spokojnie, sam zaś postąpił z towarzyszami przed oblicze
4798 III,8 |           towarzysze przypatrywali mu się z ciekawością, bo nigdy go
4799 III,8 |                 wedle uszu aż na ramiona. Z blasku i barwy oczu przypominał
4800 III,8 |         nadzwyczajnego człowieka, jednego z takich, którzy chodząc po
4801 III,8 |             którzy chodząc po ziemi, krew z niej wyciskają. Była w nim
4802 III,8 |             łaskawy nie schodził mu nigdy z ust, nie było owej dobroci
4803 III,8 |                  zwyczaju, oczyma, czytał z uśmiechem list Czarnieckiego.
4804 III,8 |        wileńskiego.~- I opuściłeś go wraz z innymi? Zdradziłeś jego
4805 III,8 |               Czarniecki mi przysłał. Ale z dawna to wiem, że rezolutów
4806 III,8 |                   nie uwolnił.~- Mniejsza z tym! - rzekł król. - Ot,
4807 III,8 |            pamięta?~- Zapomniał po drodze z Jarosławia - odrzekł Zagłoba.~
4808 III,8 |               zdołam, przeto mu podarunek z tego kawalera zrobię.~-
4809 III,8 |              łaska, ale w układy wchodzić z buntownikami nie chcę.~Tu
4810 III,8 |                  i uśmiech nagle znikł mu z oblicza.~- Kto bowiem przeciw
4811 III,8 |                 gdyż jam tu prawym panem. Z miłosierdzia jeno nad wami
4812 III,8 |                zdrajcy opuścili, a poszli z zamorskimi straszydły się
4813 III,8 |                obiecałeś. Dajże gęby, bom z ciebie rad!~- Przecie wuj
4814 III,8 |                 na konsyliarzy dobierze i z nimi razem diabelskiej protekcji
4815 III,8 |                  drugą stronę Wisły razem z koniem przerzuciły, a dlatego
4816 III,8 |                 ich wszystkich, jako raki z więcierza, za szyje powyciągamy...~
4817 III,9 |              kierunku Krakowa i Warszawy, z rozkazami, by mu wszyscy
4818 III,9 |                  rozkazami, by mu wszyscy z pomocą spieszyli. Sprowadzano
4819 III,9 |                 bo nie mogły wychylać się z miast i z miasteczek Litwa
4820 III,9 |              mogły wychylać się z miast i z miasteczek Litwa trzymana
4821 III,9 |                 niewolę jeńcom, puszczali z dymem wsie, wycinali w pień
4822 III,9 |           szubienice, sprowadzali tortury z Niemiec dla męczenia buntowników.
4823 III,9 |              jeśli był szlachcicem, ginął z szablą, jeśli chłopem, ginął
4824 III,9 |              szablą, jeśli chłopem, ginął z kosą w ręku. I lała się
4825 III,9 |              leśnych żyjący, wychylił się z puszcz, poprzecinał drogi,
4826 III,9 |               było w rękach konfederacji. Z Rusi dalekich szli Tatarzy,
4827 III,9 |                  dalekich szli Tatarzy, a z nimi i zmuszeni do posłuszeństwa
4828 III,9 |            których stał król Karol Gustaw z główną armią szwedzką, zmienią
4829 III,9 |            pospieszyć na ratunek królowi.~Z drugiej strony margraf badeński,
4830 III,9 |            badeński, skończywszy zaciągi, z gotową siłą i nie utrudzonym
4831 III,9 |              postanowiono, iż pan Sapieha z litewskim wojskiem pozostanie
4832 III,9 |                  pilnować Karola, aby się z wideł nie wymknął, zaś pan
4833 III,9 |             nieprzyjaciel myślał, iż nikt z majdanu nie wyszedł, zaś
4834 III,9 |                 że bez żadnej wątpliwości z tymi ludźmi rozniesie na
4835 III,9 |                  bił od niego na pułki.~- Z Bogiem! Po wiktorię! - zakrzyknął
4836 III,9 |                    zakrzyknął wreszcie.~- Z Bogiem! Pobijemy! - odpowiedziały
4837 III,9 |           zwietrzywszy bój w oddali, lecą z wichrem na prześcigi. Nigdy,
4838 III,9 |                 zsiadając; konie karmiono z ręki. Rzeki, bory, wsie,
4839 III,9 |                  po wsiach wypadli chłopi z chałup patrzeć na wojsko,
4840 III,9 |         Stapkowski. Szwedzi mniemając, że z jakimiś partiami mają do
4841 III,9 |               znać, iż margrabia badeński z całym wojskiem w Warce się
4842 III,9 |        Wołodyjowski został wysłany na noc z podjazdem, aby dał znać,
4843 III,9 |                 towarzysz, lecz wolał iść z Wołodyjowskim niż przy wojsku
4844 III,9 |                   i na oblężonych Szwedów z dala spoglądał, a teraz
4845 III,9 |             brzuch przez tyle dni i nocy. Z głodu już imaginacja rebelizować
4846 III,9 |               wojna! Jak mi Bóg miły, tak z głodu chce się własnemu
4847 III,9 |                 oddział szwedzki, złożony z trzydziestu jeźdźców. Szli
4848 III,9 |                trzydziestu jeźdźców. Szli z wolna i dość niedbale, nie
4849 III,9 |                 sobą, drudzy pośpiewywali z cicha, bo ciepła noc majowa
4850 III,9 |                   Sapia, gdy ta chorągiew z prawa mu przynależy?~- Ojciec,
4851 III,9 |         bynajmniej ani przypuszczając, by z tamtej strony mógł jakikolwiek
4852 III,9 |               obuszku, wychudzony i blady z bezsenności.~- Co tam? -
4853 III,9 |                rzekłszy kasztelan zwrócił z miejsca, a odchodząc rzekł:~-
4854 III,9 |               zaciężna armia, ale złożona z samych starych żołnierzy,
4855 III,9 |               Lecz natomiast pokazało się z zeznań, że margrabia ani
4856 III,9 |                 kasztelan, gdy zerwał się z miejsca i zakrzyknął na
4857 III,9 |            gorączkowy w szwedzkim obozie. Z pola widziano pomniejsze
4858 III,9 |                 ruszaj mi ku mostowi, tam z koni i do muszkietów! Niech
4859 III,9 |                  jeno poczerwieniał nieco z ochoty i machnął buzdyganem.
4860 III,9 |                   dwie trzecie zeskoczyło z kulbak i biegiem ruszyło
4861 III,9 |              mostowi.~Szwedzi zaś ruszyli z drugiej strony i wkrótce
4862 III,9 |                Lecz Szwedzi poczęli już i z armat ostrzeliwać przeciwległy
4863 III,9 |                  sztuki i faskule poczęły z wyciem przelatywać ponad
4864 III,9 |               środkowym bitwy, ku któremu z wolna poczęła ciężyć i ściągała
4865 III,9 |                 dzieje, i aż dygotał cały z niecierpliwości, na koniec
4866 III,9 |                 linią wzdłuż koryta. Nikt z oficerów ni żołnierzy nie
4867 III,9 |            wspinał się wyrzucając płomień z nozdrzy, on zaś szablę puścił
4868 III,9 |                 na temblak, czapkę zerwał z głowy i ze zjeżoną czupryną,
4869 III,9 |              głowy i ze zjeżoną czupryną, z potem na czole, krzyknął
4870 III,9 |             nieprzyjaciel zastawił i drwi z nas! Morze przepłynął na
4871 III,9 |                  falę, aż woda wyskoczyła z szalonym rozpędem na brzegi.
4872 III,9 |               krzyk komendy pomieszał się z krzykiem żołnierstwa, rzeka
4873 III,9 |              żołnierstwa, rzeka wystąpiła z brzegów i spieniła się na
4874 III,9 |                    szczęśliwie!" - ruszył z innymi.~A wszakże dwa pułki
4875 III,9 |               wielkie, że nim ruszyli się z miejsca, już laudańska,
4876 III,9 |              Czarnieckiego biegły za nimi z krzykiem straszliwym, siekąc,
4877 III,9 |               przepaść niezgłębioną. Wtem z boku nowe zabrzmiały wrzaski:
4878 III,9 |                niedługo już trwała bitwa. Z owej chmury poczęły się
4879 III,9 |               uciekały ku lasowi, oślepłe z trwogi i przerażenia. Niektórzy
4880 III,9 |             piechoty francuskiej, złożony z czterystu ludzi, rzucił
4881 III,9 |           pozostali sami tylko chorążowie z gołymi chorągwiami, bo wszyscy
4882 III,9 |           wyrzucając w górę czapki, paląc z bandoletów. Prawie wszystkie
4883 III,9 |                bez kapeluszy, bez hełmów, z głowami pospuszczanymi na
4884 III,9 |                 włóczni wysoko. Niektórzy z piechurów trzymali jeszcze
4885 III,9 |                  się na całym pobojowisku z wonią prochu, z wyziewami
4886 III,9 |               pobojowisku z wonią prochu, z wyziewami ciał i końskim
4887 III,9 |             jeszcze przed zachodem słońca z królewskim pułkiem i stanął
4888 III,9 |         niezmiernie, lecz cały promienny, z gołą głową, z szablą zwieszoną
4889 III,9 |                  promienny, z gołą głową, z szablą zwieszoną na temblaku
4890 III,9 |              pozłociste blachy przybrany, z twarzą obryzganą krwią,
4891 III,9 |            ciskanie czapek w górę i palba z bandoletów.~Słońce zachodziło
4892 III,9 |          potężnymi głosami: "...i poczęła z Ducha Świętego!..."~Wszystkie
4893 III,9 |                   całe zorzą wieczorną, i z owego krwawego pobojowiska
4894 III,9 |              trzaśnie... Zewleczcie szaty z jakiego grubego Szweda i
4895 III,9 |                   ozwał się Roch.~- Po co z trupa mam pokrwawione kłaść -
4896 III,9 |           Ściągnij no wszystko do koszuli z tego jenerała, któregom
4897 III,9 |                   Margrabia Fryderyk wraz z grafem Szlipenbachem i Ehrensheinem
4898 III,9 |               Czarniecki zjechał ku Warce z pobojowiska. Była to może
4899 III,9 |                 otwartym polu mierzyć się z regularnymi polskimi chorągwiami.
4900 III,9 |                   obrońca ojczyzny, i był z takich, którzy nie powstają
4901 III,9 |                   którzy nie powstają ani z soli, ani z roli, jeno z
4902 III,9 |                  powstają ani z soli, ani z roli, jeno z tego, co ich
4903 III,9 |                  z soli, ani z roli, jeno z tego, co ich boli.~Tymczasem
4904 III,10|             przybył do obozu pan Charłamp z wieściami od Sapiehy. Czarniecki
4905 III,10|                 bo się wydobył, a do tego z wielką wojska litewskiego
4906 III,10|                 Więc ot i Carolus wyszedł z saku. Przewidywałem, że
4907 III,10|                  popłynęła szmagami, a on z jazdą poszedł po Przywiślu
4908 III,10|              wojennik wielki i nie sztuka z nim przegrać. A wyście to,
4909 III,10|                 pod Warkę poszli? - rzekł z oburzeniem Zagłoba.~- Wiem,
4910 III,10|              wojsko obojga narodów, każde z osobna, może być pobite,
4911 III,10|              kasztelan powraca!~I wyszedł z izby.~Kasztelan powracał
4912 III,10|                   wybiegł przeciw niemu i z dala począł wołać:~- Mości
4913 III,10|               zgwałcił litewskie wojsko i z saku umknął. Jest tu towarzysz
4914 III,10|                 umknął. Jest tu towarzysz z listami od pana wojewody
4915 III,10|                jeno natychmiast zeskoczył z kulbaki i wszedł do kwatery
4916 III,10|              Wołodyjowskiego. Porwali się z ław wszyscy, widząc go wchodzącego,
4917 III,10|                  pismo. Kasztelan poszedł z nim przed okno, bo w chałupie
4918 III,10|                      Gadaj prawdę - rzekł z przyciskiem kasztelan -
4919 III,10|                   Chce go, jako to mówią, z mańki zażyć.~Lecz Charłamp
4920 III,10|              Prawda jest, że pospolitaków z dwieście koni nie mogliśmy
4921 III,10|                    Pracowali do wieczora, z wielkim naszym podziwem,
4922 III,10|             przeszli poniżej przez inny i z boku was zaszli? - przerwał
4923 III,10|             Wojska stały w gotowości, ale z pierwszą gwiazdą znowu była
4924 III,10|                ale kiedy to pluną do nich z armat - w nogi! A pan Koszyc
4925 III,10|                 pieszych regimentów, wraz z armatami, odpłynęła nocą
4926 III,10|                wiedział.~- Sapio pokawił! Z góry wiedziałem! - zawołał
4927 III,10|                   król do Prus ma iść, by z elektorskimi nazad wrócić,
4928 III,10|           Sandomierz, tedy byśmy we dwóch z hetmanem żywej nogi nie
4929 III,10|                   do ucha panu dzierżawcy z Wąsoszy, a ów znikł we drzwiach
4930 III,10|               drzwiach i po chwili wrócił z gąsiorem. Widząc to Wołodyjowski
4931 III,10|                      zaczął.~- Napiję się z wami chętnie - rzekł Czarniecki -
4932 III,10|                   miłuję, i ciężko mi się z tobą rozstawać, ale tu jest
4933 III,11|         choleryzował?~- I!... nie bardzo! Z początku wielką pokazał
4934 III,11|              świeżej wiktorii, ale on nie z takich.~- Nic i ja przeciw
4935 III,11|                 przykładem świecą. To się z panem Czarnieckim pod Warszawą
4936 III,11|              lubelskiej i zaraz przyjdzie z prośbą, bym ich ratował.
4937 III,11|                 którą pan Zagłoba przyjął z nadzwyczajną powagą i godnością,
4938 III,11|                Kmicic do tego doszedł, że z Janem Skrzetuskim mógł się
4939 III,11|                  taka chęć zmierzenia się z Bogusławem opanowała mu
4940 III,11|                   dawnemu i ogień tryskał z oczu. Spoglądali na niego
4941 III,11|                 oczu. Spoglądali na niego z początku spode łba laudańscy
4942 III,11|                  i uczynki, pogodzili się z nim zupełnie, i sam najzacieklejszy
4943 III,11|                 że sam Jan Kazimierz wraz z hetmanami i nowym wojskiem
4944 III,11|               Czarnieckiego, któren także z Wielkopolski ku stolicy
4945 III,11|                  traktu, aby się w Mińsku z pospolitym ruszeniem podlaskim
4946 III,11|                   nią ceniony, jako jeden z najznamienitszych w Rzeczypospolitej
4947 III,11|                 potrafił on zmienić bitną z natury tamtejszą szlachtę
4948 III,11|            ustępujące. Tymczasem zaś szli z Mińska ku Warszawie bardzo
4949 III,11|                 przeźroczystym powietrzu. Z Mińska szły wojska komunikiem,
4950 III,11|                 radosny okrzyk wyrwał się z piersi żołnierstwa:~- Warszawa!
4951 III,11|          niektórym łzy ciurkiem popłynęły z oczu i stali wzruszeni,
4952 III,11|          Trzaskanie szablami mieszało się z krzykiem rycerzy. Oczy poczęły
4953 III,11|           wynurzała się coraz wyraziściej z sinawej oddali. Wieże rysowały
4954 III,11|                zdawały się wyrastać jedne z drugich, wysoko i jeszcze
4955 III,11|                niebo wieże strzeliste. Ci z żołnierzy, którzy już byli
4956 III,11|                     Słyszę: kolumny nawet z murów wydzierają i do Szwecji
4957 III,11|                  Szwecji wywożą, które są z marmurów i innych kosztownych
4958 III,11|              prawo?~- To Święty Jan. Jest z zamku do niego krużganek.
4959 III,11|                     Zagłoba, będzie wojna z takim synem, królem szwedzkim,
4960 III,11|                  świecie! - zawołał jeden z żołnierzy.~- Dlatego też
4961 III,11|                 podkanclerzy Radziejowski z żoną wadzić i wojować, tak
4962 III,11|                sprawy nie widziałem, jeno z relacji, ale to wiem, że
4963 III,11|                 też swoje przybycie palbą z samopałów, aby ducha mieszkańcom
4964 III,11|                 byli zarazem Szwedzi wraz z nagromadzonym łupem otoczeni
4965 III,11|                  więcej, jak czekać, póki z jednej strony pan Czarniecki,
4966 III,11|             jednej strony pan Czarniecki, z drugiej król wraz z koronnymi
4967 III,11|           Czarniecki, z drugiej król wraz z koronnymi hetmany nie przyciągnie,
4968 III,11|            Szwedzi gotowali się do obrony z właściwym sobie męstwem
4969 III,11|                 Krakowskie, Nowy Świat, a z drugiej strony na kościół
4970 III,11|                  i snopy iskier wybuchały z nich ku niebu. Za murami
4971 III,11|                 otaczały Sapieżyński obóz z płaczem o miłosierdzie;
4972 III,11|                widziano ludzi uschniętych z głodu na szczypki, widziano
4973 III,11|                widziano dzieci umierające z braku pokarmu, w objęciach
4974 III,11|            schwytanych języków, natomiast z pierwszą gwiazdą często
4975 III,11|                  mu już dotrzymywać, a to z obawy, aby w gorsze jakie
4976 III,11|                   Nie omieszkał korzystać z tego nieprzyjaciel.~Pewnego
4977 III,11|            Andrzej siadał już na koń, aby z podjazdem wyruszyć, tak
4978 III,11|               rzekł oficer.~Kmicic zsiadł z konia i poszedł naradzić
4979 III,11|              konia i poszedł naradzić się z towarzyszami.~- Okrutnie
4980 III,11|               hetman przysyła rozkaz, aby z podjazdem Akbah-Ułan poszedł-
4981 III,11|                  inny to zaraz człowiek i z wielkiego hetmana w hulakę
4982 III,11|                 Charłamp. - Ale było to i z tego, że książę hetman zawsze
4983 III,11|               promulgowania swych praktyk z nieprzyjacielem ojczyzny
4984 III,11|                  towarzyszów, jak zwykle, z otwartymi rękoma, a że był
4985 III,11|                   gości, począł się zaraz z Zagłobą przekomarzać.~-
4986 III,11|                   Byle nie takiego, które z hetmana robi bibosza!~Niektórzy
4987 III,11|                   robi bibosza!~Niektórzy z gości słysząc to zlękli
4988 III,11|         Rzeczypospolitej. Ochota rosła, a z nią gwar i szum. Od toastów
4989 III,11|                  to jest? - spytał któryś z pułkowników. - Pachołkowie
4990 III,11|                wołać, że to król szwedzki z całą armią następuje.~Tymczasem
4991 III,11|                szwedzka uderzyła istotnie z gwałtownym zapędem na Kotwiczowych
4992 III,11|              trupami, poczęła ściągać się z pola w tył coraz pospieszniej.
4993 III,11|               Coraz nowe pułki wychodziły z miasta w pole; z piechurami
4994 III,11|               wychodziły z miasta w pole; z piechurami szła jazda, wytaczano
4995 III,11|          Tymczasem Wołodyjowski wypadłszy z kwatery hetmańskiej spotkał
4996 III,11|                    na uczcie nie był, ale z tego powodu, że go na nią
4997 III,11|                 blasku uderzyli laudańscy z pomocą Kmicica na pułk piechurów
4998 III,11|            rajtaria szwedzka i zwarła się z laudańskimi potężnie. Przez
4999 III,11|               laudańscy siekli na wyścigi z Kmicicowymi zabijakami,
5000 III,11|                 Akbah-Ułan, który jeździł z podjazdem, pojawił się na