Tom, Rozdzial

6001 III,29|                Taurogach nie znalazł, ale z drugiej strony pocieszał
6002 III,29|                 pocieszał się, że umknęła z rąk Sakowicza i że aż do
6003 III,29|          zasłyszawszy o Sakowiczu i mając z nim dawne rachunki do załatwienia,
6004 III,29|                   że jakieś wojsko wyszło z lasów i zbliża się od południowej
6005 III,29|                obsadził kołowrót, sam zaś z jazdą stanął nieco z tyłu
6006 III,29|                  zaś z jazdą stanął nieco z tyłu poza płotami, na obszernym
6007 III,29|                    od czasu jak go Kmicic z zemsty za wymordowanie kompanionów
6008 III,29|                   spalił, odbudowywał się z wolna; że zaś później wojna
6009 III,29|                 chwili i przerażenie, gdy z dala, zza borku, doszedł
6010 III,29|                drodze, ale idący w skok i z chmurą nieprzyjaciół na
6011 III,29|                rozkazy wydać, a tymczasem z borku poczęły się wysypywać
6012 III,29|                chociaż nieregularny.~Więc z obu stron poczęło grzmieć
6013 III,29|                 pierwszej chwili dosiadły z rozkazu miecznika podjezdków,
6014 III,29|             wielkie, mogły uchodzić razem z partią. Pomieszczono je
6015 III,29|               rysi na głowie, dusza zaraz z początku uciekła na ramię.
6016 III,29|              umiała sobie radzić w pokoju z oficerami, nie znalazła
6017 III,29|            piszczeć jak dziecko; aż jeden z towarzyszów, młody pan Olesza
6018 III,29|             towarzyszów, młody pan Olesza z Kiemnar, musiał uchwycić
6019 III,29|          zachowywała się całkiem inaczej. Z początku, gdy kilka kul
6020 III,29|                jej nozdrza wciągały jakby z lubością zapach prochu.
6021 III,29|               śledzić, poruszyła się wraz z nimi, nie myśląc nawet o
6022 III,29|                stawały! - krzyknął któryś z młodych towarzyszów zapominając
6023 III,29|              ochotnicy paląc w stronę wsi z pistoletów i muszkietów
6024 III,29|                chruśniakom, ciągnącym się z lewej strony Wołmontowicz.~-
6025 III,29|                jazdy między chałupy, żeby z sadów dała nieprzyjacielowi
6026 III,29|                 palną broń, zawiązała się z lewego skrzydła partii.~
6027 III,29|                narażony na strzały.~Bitwa z wolna stawała się coraz
6028 III,29|            Miecznik począł się niepokoić.~Z prawej strony miał za sobą
6029 III,29|           szwadron rozpuścił konie, a zaś z wierzbinowych krzów zagrzmiała
6030 III,29|                 jeszcze wycofać się w tył z częścią jazdy, z pannami
6031 III,29|                się w tył z częścią jazdy, z pannami i szukać schronienia
6032 III,29|                  naturalnie w takim razie z ziemią zrównane.~Pozostawała
6033 III,29|                   szwedzka wysypywała się z gąszczów, idąc pędem do
6034 III,29|                   ordynku!" - gdy nagle i z tyłu ozwały się strzały,
6035 III,29|                   się strzały, pomieszane z okrzykiem żołnierstwa.~Poznał
6036 III,29|                   wpadł jakoby w pułapkę, z której nie ma ni wyjścia,
6037 III,29|               Pozostawało mu tylko zginąć z chwałą, więc wyskoczył przed
6038 III,29|                 strony ku głównej drodze. Z prawej strony piechota staje
6039 III,29|         przychodzi ze strony owego borku, z którego wyszedł Sakowicz,
6040 III,29|               Sakowicz, a teraz sypią się z niego ludzie, konie, chorągwie,
6041 III,29|                 jakiś potwór wychylił się z dąbrowy i sadzi przez pola
6042 III,29|                 piechocie.~Płot łamie się z trzaskiem przeraźliwym pod
6043 III,29|                ściągać się od kołowrotu i z domów, których już bronić
6044 III,29|                gdy płonący dom zawala się z trzaskiem, głos jakiś odzywa
6045 III,29|                  przeleciała!~- Noga żywa z tego pościgu nie wyjdzie! -
6046 III,29|               skoczym na tych, którzy nam z tyłu zachodzili? W odwrocie
6047 III,29|              niewiasty, dzieci i panienka z towarzyszką.~Dom ugaszono
6048 III,29|                  wszystkie serca. Kobiety z płaczem i szlochaniem wznoszą
6049 III,29|                  wyrostkowie przebiegając z kłonicami pobojowisko dobijali
6050 III,29|                ranny nie spoczął w chacie z przewiązanymi ranami.~Po
6051 III,29|                  pogrążył i Szwedów razem z nim?... Pan Babinicz! A
6052 III,29|                  nadziei i nie ruszał się z zaścianka.~Anusia zacięła
6053 III,29|                 Ci wrócili czwartego dnia z doniesieniem, że pan Babinicz
6054 III,29|              zmieniła się w pokrzywę; kto z młodszej szlachty i oficerów
6055 III,29|           dochowuje, o której ci w drodze z Zamościa wspominał.~Na to
6056 III,30|               mogąc ku Inflantom uchodzić z powodu znacznych sił polskich
6057 III,30|                   się na dłużej po wsiach z obawy, że uparty nieprzyjaciel
6058 III,30|             tatarska podchodziła ku niemu z kolei, mając zakarbowany
6059 III,30|                   bowiem mógł wymiarkować z nich zamiary nieprzyjaciół
6060 III,30|                    bo co było słabsze, to z trudów zmarniało, zostały
6061 III,30|         przechodzili przed panem Kmicicem z wielką fantazją, brząkając
6062 III,30|             dragonia, przez pana Andrzeja z mozołem wielkim z ochotników
6063 III,30|                Andrzeja z mozołem wielkim z ochotników wszelkiego rodzaju
6064 III,30|                 mundury zdobyczne, zdarte z dragonów pruskich, składał
6065 III,30|                    składał się przeważnie z ludzi niskiego stanu, ale
6066 III,30|           sprawnego wojska podobni.~Każda z tych chorągwi, przechodząc
6067 III,30|             znaczna i nielicha! Wiele już z nią dokazał, wiele krwi
6068 III,30|              zasługi niemałe. Oto powstał z upadku, z grzechu i poszedł
6069 III,30|            niemałe. Oto powstał z upadku, z grzechu i poszedł pokutować
6070 III,30|             jeżeli go dojdzie, to dojdzie z pola, z ran, z zasługi,
6071 III,30|               dojdzie, to dojdzie z pola, z ran, z zasługi, z chwały.
6072 III,30|                 to dojdzie z pola, z ran, z zasługi, z chwały. Nie zamigoce
6073 III,30|                   pola, z ran, z zasługi, z chwały. Nie zamigoce mu
6074 III,30|               ojczyzna włoży mu ją w dłoń z woli królewskiej. A jemu,
6075 III,30|           rzeczywistości. Dokąd ma ruszyć z Troupiów, w jakim nowym
6076 III,30|                   i nagroda dochodzi mnie z rąk Twoich!~Tu chwycił podnóże
6077 III,30|              tysiączne myśli przelatywały z szybkością strzał tatarskich.~
6078 III,30|                   on właśnie ocalił ją, a z nią razem te Wołmontowicze,
6079 III,30|              które niegdyś za kompanionów z dymem puścił! Widocznie
6080 III,30|                 te chorągwie, które razem z Radziwiłłem przeciw królowi
6081 III,30|             Andrzej, blady ze wzruszenia, z płonącymi oczyma, z promienną
6082 III,30|           wzruszenia, z płonącymi oczyma, z promienną twarzą, i krzyknął
6083 III,30|                  jacyś ku nam od Troupiów z panem Soroką jadą i suną
6084 III,30|                 suną rysią.~- Mniejsza mi z nimi! - odrzekł pan Andrzej.~
6085 III,30|                   kroków, następnie jeden z nich w towarzystwie Soroki
6086 III,30|             jestem, żem waści odszukał.~- Z kim mam honor? - rzekł niecierpliwie
6087 III,30|                  na ojczyznę! Liga Szweda z Rakoczym stanęła i podział
6088 III,30|                   Bogusław eliberował się z niewoli, ale pan Gosiewski
6089 III,30|          wymiarkować. Pacholik usunął się z końmi opodal i cisza uczyniła
6090 III,30|               zimowy. Wiatr nie wiał, ale z brzóz rosnących pod męką
6091 III,30|                 lasami, niektóre zapadały z wielkim krakaniem tuż obok
6092 III,30|               słyszy jakiś głos nieznany, z całego sklepienia niebios
6093 III,31|           szlachta i lud Rzeczypospolitej z nieprzyjaciółmi. Walczono
6094 III,31|                Rzeczypospolitej niż wyjść z nich bez kary. Więc gdy
6095 III,31|                   domowych. Spokój począł z wolna wracać na polskie
6096 III,31|                   miasta; ludność wracała z lasów, pługi pojawiły się
6097 III,31|                   zwłaszcza na Żmudzi.~Ci z laudańskich, którzy swego
6098 III,31|                 którzy swego czasu poszli z panem Wołodyjowskim, byli
6099 III,31|              niejakiego czasu w Wodoktach z Anusią Borzobohatą i miecznikiem.
6100 III,31|             Wodokty, te bowiem miały wraz z Mitrunami stanowić jej wiano
6101 III,31|                 chronić, musiał nie tylko z własnym chlebem przychodzić,
6102 III,31|                   chciała przyjść właśnie z chlebem do klasztoru, zostać
6103 III,31|           pilnując prac jesiennych, które z przyszłą wiosną miały plon
6104 III,31|                  laudańskich, bo się chce z dawnym przyjacielem pożegnać.
6105 III,31|                  Częściej jednak miecznik z samą tylko Oleńką puszczał
6106 III,31|           wołmontowickiej bitwy, w której z ostatniej toni zostali przez
6107 III,31|                pod wieczór mogli wyruszyć z Mitrunów.~W tamtą stronę
6108 III,31|           Przeklęte to miejsce. Niech się z nim, co chce, dzieje.~-
6109 III,31|                  się Wołmontowicze świecą z daleka! - rzekła Oleńka.~-
6110 III,31|                   to tam wieziecie?~Jeden z jeźdźców zwrócił się ku
6111 III,31|            świadomość, gdzie jest, co się z nią dzieje.~Ale nie spadła
6112 III,31|                nią dzieje.~Ale nie spadła z konia na ziemię, bo ręką
6113 III,31|           konwulsyjnie za drabinę wozu. I z chwilą gdy przyszła do przytomności,
6114 III,31|                   białą i spokojną, jakby z marmuru wykutą lub zlodowaciałą
6115 III,31|                nim najmniejszym ruchem.~- Z Bogiem!... - rzekł zdejmując
6116 III,31|              wieźć, bo tam chce umrzeć.~- Z Bogiem! Spieszcie się!~-
6117 III,31|                wóz ruszył dalej, a Oleńka z miecznikiem skoczyli co
6118 III,31|                  drogę; dopiero zsiadając z konia Oleńka zwróciła się
6119 III,31|           Wodoktów. To ksiądz przejeżdżał z Panem Jezusem do Lubicza.~
6120 III,31|                      Panie, policz mu, że z ręki nieprzyjaciół ginie...
6121 III,31|                      Panie, policz mu, że z ręki nieprzyjaciół ginie...
6122 III,31|                  co dzień posłańcy latali z Wodoktów do Lubicza i każdy
6123 III,31|                 do Lubicza i każdy wracał z odpowiedzią, że pan chorąży "
6124 III,31|                   cyrulika, sprowadzonego z Kiejdan, usłyszał, że nie
6125 III,31|                   sercu dziewczyny, razem z uspokojeniem, począł się
6126 III,31|    Rzeczypospolitej służy - odpowiedziała z żalem panna. - Niechże im
6127 III,32|                chciała istotnie wychodzić z cielesnej powłoki i nie
6128 III,32|                  się o mnie?~- Przysyłali z Wodoktów, pókiśmy nie powiedzieli,
6129 III,32|                   żołnierz.~- A laudańscy z panem Wołodyjowskim nie
6130 III,32|               przejezdnej szlachty, która z pola do swych majętności
6131 III,32|          majętności wracała.~Lecz kościół z wolna napełniał się ludem
6132 III,32|            poczęli zjeżdżać i posesjonaci z dalekich nawet stron, bo
6133 III,32|            modlitwie, nie widział nikogo; z pobożnego zamyślenia zbudziło
6134 III,32|                  Tymczasem ksiądz wyszedł z kazaniem; słuchał go Kmicic,
6135 III,32|              która nigdy nie schodziła mu z myśli i z serca, była teraz
6136 III,32|                nie schodziła mu z myśli i z serca, była teraz tuż pod
6137 III,32|                 świadomość tracił, co się z nim dzieje.~Ona klęczała
6138 III,32|               dzieje.~Ona klęczała ciągłe z twarzą ukrytą w dłoniach.~
6139 III,32|                 skończył kazanie i zszedł z ambony.~Nagle przed kościołem
6140 III,32|                   kościele. Na czele szli z brzękiem ostróg pan Wołodyjowski
6141 III,32|            witając się dla powagi miejsca z nikim.~Ach, co za widok!
6142 III,32|             ogorzałe od wichrów, wychudłe z trudów bojowych, pocięte
6143 III,32|              ledwie czwarta część wróciła z tych, którzy ongi pod Wołodyjowskim
6144 III,32|             którzy ongi pod Wołodyjowskim z Laudy ruszyli.~Wiele niewiast
6145 III,32|                   znajdują swoich, płaczą z radości. Cały kościół rozlega
6146 III,32|                 szable naraz wysunęły się z pochew na znak, że Lauda
6147 III,32|                   zasług i chwały zniknąć z pamięci ludzkiej mają, w
6148 III,32|                    przecie uczynił to nie z żadnej prywaty, ale z najszczerszej
6149 III,32|                 nie z żadnej prywaty, ale z najszczerszej ku ojczyźnie
6150 III,32|             męstwa wszystkim dając; tamże z niebezpieczeństwem zdrowia
6151 III,32|                 paroksyzmie febry.~"Ale i z tych srogich terminów mocą
6152 III,32|                   rycerskiej się pławiąc, z pobojowiska jako bez duszy
6153 III,32|                 spieczone usta powietrze. Z piersi jej wychodził jęk:~-
6154 III,32|                  dalsze wojny odprawował, z chwałą niezmierną stawając
6155 III,32|              potwierdzając, wszelką zmazę z niego zdejmie, i nim starostwem
6156 III,32|             oderwać od piersi wracającego z wojny męża - już wiedzione
6157 III,32|                      W swaty do Wodoktów, z panem Kmicicem, z naszym
6158 III,32|               Wodoktów, z panem Kmicicem, z naszym zbawcą! Do panienki!
6159 III,32|             ogromny. Lauda siadła na koń; z tłumów, kto żyw, dopadał
6160 III,32|          chrabąszcza.~Pan Zagłoba śpiewał z radości tak okrutnym basem,
6161 III,32|                słabej pannie Kulwiecównie z kolei zostać musiała, przy
6162 III,32|                  musiała, przy której się z Oleńką dzień po dniu zmieniały.
6163 III,32|                   jej falowała, jak gdyby z wielkiego zmęczenia.~Więc
6164 III,32|                 we wsi, a Babinicz pewnie z nimi!~Jakoż za chwilę daleki
6165 III,32|                było tuż dojechać. Zagłoba z Wołodyjowskim wyskoczyli
6166 III,32|               blady był bardzo, ale szedł z głową podniesioną, zarazem
6167 III,32|                 rycerzowi, więc porwał ją z ziemi jak piórko i do piersi
6168 III,32|              ściany domów i ostatki liści z drzew opadły, zgłuszył wszystkie
6169 III,32|                   Laudańscy poczęli palić z samopałów, czapki wylatywały
6170 III,32|                  Przez cały dzień rżnięto z rozkazu miecznika barany
6171 III,32|                 barany i woły, wykopywano z ziemi beczki miodu i piwa.
6172 III,32|                   masz takowych terminów, z których by się viribus unitis
6173 III,32|             przykładnej zgodzie i miłości z Laudą, powszechnym szacunkiem