Tom, Rozdzial

2501 II,9  |               katolickiego, bo my do Prus z Litwy przyszli.~- To chwała
2502 II,9  |              zdrajcą się okazał, że chyba z jednym Radziejowskim w paragon
2503 II,9  |                    Bogdaj mu diabli duszę z gardła wyciągnęli, nim Nowy
2504 II,9  |                 Rok nadejdzie! - krzyknął z zawziętością Kmicic.~- Amen! -
2505 II,9  |                pan Andrzej - i mam kwity, z którymi do Warszawy po pieniądze
2506 II,9  |                   waść, spiesz się, a weź z powrotem wóz, abyś miał
2507 II,9  |                  uroczystości, bo uciecha z powodu wzięcia Krakowa trzy
2508 II,9  |                 ale uzyskał prawo wyjścia z wojskiem, bronią i zapalonymi
2509 II,9  |          zapalonymi lontami przy działach z miasta. Mówiono, że miał
2510 II,9  |                   ogniskach. Około beczek z piwem kupiło się obce żołnierstwo,
2511 II,10 |                 je bez boju, sam zaś wraz z załogą umknął pospiesznie,
2512 II,10 |            mieszkańców, którzy pouciekali z miasta nie chcąc znosić
2513 II,10 |            Szwedzi wdzierali się na wały.~Z pałaców pańskich, po jurydykach
2514 II,10 |                   kanclerz takim nakładem z Włoch sprowadzał, owe skóry
2515 II,10 |         pończochach lub szwedzkich butach z cholewami jak konwie. Wszędy
2516 II,10 |             nabożeństwo, tłumy wychodziły z domów i stolica dawny przybierała
2517 II,10 |                 kim duszy otworzyć. Nawet z ową szlachtą polską, która
2518 II,10 |                wyderkafów. Wart był każdy z nich, by mu w oczy plunąć,
2519 II,10 |                  tracą i przy lada pomocy z zewnątrz, gotowi by byli
2520 II,10 |                  niż szlachta, która wraz z urodzeniem powinna te sentymenta
2521 II,10 |                 myślał, spełniano cicho i z pośpiechem takie rozkazy,
2522 II,10 |             egzakcji przyjmował szlachcic z rusznicą i na czele zbrojnej
2523 II,10 |                byli dysydenci. Mało tego. Z ludzi nieszczęśliwych, desperatów,
2524 II,10 |              wrzód nabrała, gotowy pęknąć z lada powodu, więc pękła
2525 II,10 |              starosta, któremu pomoc jako z nieba spadła, przyjął wybawiciela
2526 II,10 |                   choćbyśmy się poprawili z błędów naszych, ale cała
2527 II,10 |                sam uczynisz?~- Tedy pójdę z innymi, polegnę i każdemu
2528 II,10 |                   do niej ludzi nawracać. Z dopuszczenia bożego zło
2529 II,10 |            wierzył, że jego Oleńka, cudem z Kiejdan przeniesiona, ukaże
2530 II,10 |                  trochę do Oleńki podobna z powagi w twarzy i spokoju
2531 II,10 |                napadem przerażona, i szła z oczyma spuszczonymi, tak
2532 II,10 |                   przy panu krakowskim, a z nim razem przy naszym elekcie
2533 II,10 |               wyszła, a po chwili wróciła z drukowanymi świstkami w
2534 II,10 |               podejrzywając go o praktyki z Duńczykiem i Polską) wojną
2535 II,10 |                utrapił, a ująwszy go wraz z żoną, przez cztery lata
2536 II,10 |           podziemiu trzymał. Jan wreszcie z więzienia wydobyty i przez
2537 II,10 |               zwojowawszy Eryka, wyzuł go z korony i do wiekuistej strącił
2538 II,10 |                już człowiek, w pancerzu i z muszkietem w ręku.~- Pan
2539 II,10 |                pana obległo, i na ratunek z czeladzią pospieszam.~-
2540 II,10 |               woli bożej włos człowiekowi z głowy nie spadnie - odrzekł
2541 II,10 |                      Już mnie ten kawaler z opresji uwolnił... A waść
2542 II,10 |                   A waść skąd jedziesz?~- Z Sochaczewa.~- Słyszałeś
2543 II,10 |             intencję Andrzeja, aby go Bóg z grzesznej drogi nawrócił...~
2544 II,10 |              Pannie nagle łzy puściły się z oczu.~- Do ostatniego tchnienia,
2545 II,11 |                trzy dni nie wychodziły mu z głowy. W dzień na koniu,
2546 II,11 |                    że jeśli wytrwa, jeśli z dobrej drogi nie zejdzie,
2547 II,11 |                 dobrej drogi nie zejdzie, z tej właśnie, którą mu Oleńka
2548 II,11 |                   jeszcze nadzieja!"~Lecz z drugiej strony nie brakło
2549 II,11 |                  ale czy nie za późno się z nią wybrał? Czy jeszcze
2550 II,11 |                sposobność? Rzeczpospolita z każdym dniem zdawała się
2551 II,11 |                   kryli się po lasach lub z życiem uchodzili za granicę.~
2552 II,11 |             przejść do Szwedów, nabierała z każdym dniem pewności. Pogłoska,
2553 II,11 |                  i wypędziła resztę wiary z serc, bo przecie pan Koniecpolski
2554 II,11 |              tułacz siedział w Głogowej i z garści wiernych, którzy
2555 II,11 |               Karol Gustaw przyjmował ich z otwartymi rękoma, nagradzał,
2556 II,11 |                  się zima, liście spadały z drzew, stada kruków, wron
2557 II,11 |                  rosły, silny, pleczysty, z bystrymi oczyma, a jakkolwiek
2558 II,11 |                razem, iż jest szlachcicem z Sochaczewskiego, albowiem
2559 II,11 |                  abym ci się miał spuścić z sekretu. Wiedz jeno to,
2560 II,11 |                  rzekł Kmicic - bardzośmy z tego panowania radzi, zwłaszcza
2561 II,11 |                mocy, ale wy byście woleli z głodu poginąć niż jeden
2562 II,11 |          oczekiwał, bo wypadł pospiesznie z karczmy. Kmicic zaś wyszedł
2563 II,11 |                 karczmą. Ów oficer, który z Kmicicem rozmawiał, posunął
2564 II,11 |                pomyślał Kmicic.~Tymczasem z karczmy wyniesiono płonące
2565 II,11 |             wyniesiono płonące pochodnie. Z karety wysiadł poważny personat,
2566 II,11 |                  poważny personat, czarno z cudzoziemska ubrany w płaszcz
2567 II,11 |              tołubem lisim, i w kapeluszu z piórami.~Oficer chwycił
2568 II,11 |                  Oficer chwycił pochodnię z rąk rajtara i skłoniwszy
2569 II,11 |                   Karola Gustawa, wysłany z eskortą na spotkanie waszej
2570 II,11 |                 wysłannik cesarski, który z brandenburskiego dworu udaje
2571 II,11 |                    odpowiedział Lisola.~I z wielką, chociaż bardzo pańską
2572 II,11 |                 języku. Kmicic nie tracił z niej ani jednego słowa.~-
2573 II,11 |                   waszmości nieszwedzkie. Z jakiego narodu, proszę?~-
2574 II,11 |               króla szwedzkiego - odrzekł z ukłonem Wrzeszczowicz.~-
2575 II,11 |                  musiał zanegować.~- A to z jakich racyj?~- A z jakich
2576 II,11 |                  A to z jakich racyj?~- A z jakich racyj można więcej
2577 II,11 |                  idę za nimi, więc któryż z nich ma mnie prawo nazwać
2578 II,11 |      Wrzeszczowicz ostatnie słowa wymówił z prawdziwym wybuchem nienawiści,
2579 II,11 |                   A waćpan nie spiesz się z zajmowaniem, aż do nowej
2580 II,11 |             uśmiechnął się i chcąc prawdę z mniej doświadczonego człowieka
2581 II,11 |                  spędził od czasu wyjazdu z Kiejdan.~Słuchając słów
2582 II,11 |           krzyknąć mu: "Łżesz, psie!" - i z szablą na niego nie wpaść.
2583 II,11 |                 chwyciwszy Oleńkę, znikli z nią gdzieś w ciemnościach.~
2584 II,11 |               przyrzuci ciężaru na duszę, z pewnością nie ujmie.~Jechał
2585 II,11 |                 się coraz bardziej, niebo z bladego stawało się zielone
2586 II,11 |                   światło rosło w oczach, z punktu uczyniło się kołem,
2587 II,11 |                punktu uczyniło się kołem, z koła koliskiem - z dala
2588 II,11 |                 kołem, z koła koliskiem - z dala rzekłbyś, że ktoś zawiesił
2589 II,11 |          zakrzyknął Kmicic i czapkę zdjął z głowy, za nim uczynili toż
2590 II,11 |                 pan Andrzej, że staje się z nim coś dziwnego. Ledwie
2591 II,11 |                  uszach, gdy smutek opadł z niego, jakoby kto ręką odjął.
2592 II,11 |            głęboko, jak chory budzący się z gorączki, z nieprzytomności.~
2593 II,11 |                   budzący się z gorączki, z nieprzytomności.~A kościół
2594 II,11 |                 stóp, a on patrzył na nią z wysokości, rzekłbyś: stróż
2595 II,11 |                cichym rannym powietrzu.~- Z koni! - zawołał pan Andrzej.~
2596 II,11 |               Andrzej.~Zeskoczyli wszyscy z kulbak i klęknąwszy na drodze,
2597 II,11 |                 ciągnącym na nabożeństwo. Z wysokich wież poczęły huczeć
2598 II,12 |                   i szlachta, mieszczanie z różnych okolic, ludzie wszelkiego
2599 II,12 |                  grzmot słów rozlegał się z jednego końca w drugi. Między
2600 II,12 |                    Wycie ich mieszało się z brzękiem grosiwa wrzucanego
2601 II,12 |           chłopskie sukmany zmieszały się z kontuszami, żołnierskie
2602 II,12 |            kontuszami, żołnierskie kolety z żółtymi kapotami mieszczan.~
2603 II,12 |                  sobie siłę za tysiące, i z tą siłą parł naprzód, pogrążon
2604 II,12 |                szeregach, dostał się wraz z pierwszymi do kościoła,
2605 II,12 |              rękoma posadzkę i całując ją z uniesieniem. Tak czynił
2606 II,12 |                 rozbierały się i skupiały z mrokiem tak nieznacznie,
2607 II,12 |                  miały glorie złote. Dymy z kadzielnic tworzyły mgłę
2608 II,12 |                   adoracją, świętością...~Z głównej nawy kościoła dochodził
2609 II,12 |             nieruchome twarze, jakoby już z ziemskim życiem rozbratane,
2610 II,12 |                   słodkie, płynące jakoby z fletni zaziemskich. Chwilami
2611 II,12 |                brylantowego światła lunął z góry na pobożnych.~Jęki,
2612 II,12 |                 skargami nieszczęśliwych, z prośbami o cud chorych lub
2613 II,12 |                  o cud chorych lub kalek.~Z Kmicica dusza nieomal wyszła;
2614 II,12 |                 umarł, że dusza jego leci z głosami organów, mięsza
2615 II,12 |               głosami organów, mięsza się z dymami kadzielnic; ręce,
2616 II,12 |           kościelnej. Ksiądz prawił naukę z kazalnicy, ale Kmicic długo
2617 II,12 |                klasztoru chce się widzieć z przeorem.~Przeor dał mu
2618 II,12 |              cesarski poseł Lisola, który z dworu brandenburskiego wracał,
2619 II,12 |                 mowę wyrozumieć, którą ja z dzieciństwa znając tak dobrze
2620 II,12 |          ołtarzach i niewiasty bezwstydne z żołnierzami.~Ksiądz wciąż
2621 II,12 |              szczerość i prawda patrzą ci z oczu...~Kmicic spłonął.~-
2622 II,12 |            wyszedł i po kwadransie wrócił z czterema starszymi ojcami.~
2623 II,12 |                  pana Andrzeja badawczo i z niedowierzaniem, a gdy nikt
2624 II,12 |               czcić nie zaniechał. Szydzi z nas i pogardza nami nieprzyjaciel
2625 II,12 |             nieprzyjaciel pytając, co nam z dawnych cnót pozostało.
2626 II,12 |    najzatwardzialsi odwrócili od Szwedów, z przyjaciół staliby się wrogami,
2627 II,12 |             zarazem odpowiedzią na to, co z ust Wrzeszczowicza przeciw
2628 II,12 |                   odrzekł ksiądz - tak mi z Krakowa piszą.~Kmicic umilkł;
2629 II,12 |                posła i umyślnie wolał się z nim rozminąć. Lubi tak czynić
2630 II,12 |         znamienitą osobę, przeciw posłowi z eskortą wysłano, bo może
2631 II,12 |          Wrzeszczowicz zaraz się zwierzał z zamiarami baronowi Lisoli,
2632 II,12 |                   Przyznać trzeba - rzekł z powagą pan Zamoyski - że
2633 II,12 |                jak oskarżony przed sądem. Z jednej strony, brała go
2634 II,12 |                 się łupem nieprzyjaciela, z drugiej wstyd go palił,
2635 II,12 |                    Ale łamał się póty sam z sobą, aż się złamał, przywołał
2636 II,12 |                grzechy moje..." - odrzekł z mieniącą się twarzą:~- Com
2637 II,12 |                  Piotr Czarniecki odrzekł z przyciskiem:~- Powoli, kawalerze,
2638 II,12 |              stojący przed nim na stole i z tego dzwonka przenosiły
2639 II,12 |                     Wszystko zdobyczne... z bojarskich kołpaków zerwane!...
2640 II,12 |                   dopiero po spowiedzi... z czystym sercem!... Oto są...
2641 II,12 |            klejnotów, tak łatwo jak kasza z worka wysypywanych, niemałe
2642 II,12 |                  a on stał nad klejnotami z podniesioną głową, podobną
2643 II,12 |              głowy rozdrażnionego orlika, z ogniem w źrenicach i rumieńcem
2644 II,12 |                widział, nie składa się to z prawdą, co mówisz. Jakże
2645 II,12 |                   rzekł ksiądz Kordecki - z zapytaniem: czyli to salwa-gwardia
2646 II,12 |                  dziwuj, żeśmy twoją chęć z niedowierzaniem przyjęli.
2647 II,12 |               straszono: jedni czynili to z zawziętości przeciw wierze,
2648 II,12 |                  Pannie uszczknąć; drudzy z chciwości, aby coś uzyskać;
2649 II,13 |                     ROZDZIAŁ 13~Nazajutrz z rana dziwny i niezwykły
2650 II,13 |                 skarpy podtrzymujące mury z wewnątrz i z zewnątrz. Nakazano
2651 II,13 |           podtrzymujące mury z wewnątrz i z zewnątrz. Nakazano też tu
2652 II,13 |                   rychtowano odpowiednio.~Z lamusów klasztornych zakonnicy
2653 II,13 |               armatach; wytaczano jaszcze z prochem, rozwiązywano snopy
2654 II,13 |                  klasztornych szły zapasy z miasta, z Częstochówki i
2655 II,13 |        klasztornych szły zapasy z miasta, z Częstochówki i innych wsi
2656 II,13 |               mieszczan i chłopstwa, wraz z niewiastami i dziećmi, opasały
2657 II,13 |               murach szlachta i żołnierze z nimi swe głosy, dzwony większe
2658 II,13 |                   wreszcie rzekł:~- Który z mężów w wojnie sługiwał,
2659 II,13 |                  mężów w wojnie sługiwał, z bronią umie się obchodzić
2660 II,13 |                    I tłumy rozpłynęły się z wolna. Noc zeszła spokojnie.
2661 II,13 |           spokojnie. Wszyscy zbudzili się z radosnym okrzykiem: "Nie
2662 II,13 |                 też ciągnęły jeszcze wozy z zapasami i żywnością, zjechało
2663 II,13 |                Kordeckiego nadciągnęli ci z mieszczan i chłopów, którzy
2664 II,13 |                 naradzał się w refektarzu z ojcami.~Kmicic z radością
2665 II,13 |               refektarzu z ojcami.~Kmicic z radością w sercu patrzył
2666 II,13 |            weselej, że generalną spowiedź z całego życia odbył, jak
2667 II,13 |            usposobieniu chodził po murach z jasną twarzą, rozpatrywał
2668 II,13 |                  Okiem znawcy wnet poznał z samych przygotowań, że czynią
2669 II,13 |           waćpanową psi zjedzą.~- Jeśliby z ich przybycia miała jaka
2670 II,13 |                   mniemasz, że cię jednym z komendantów uczynią?~Kmicic
2671 II,13 |                 Hm! Nie ma co! Pięknie to z waści strony, że chcesz
2672 II,13 |                innym by się dało! - rzekł z zapałem Kmicic. - Ja mam
2673 II,13 |             raczej Jasna Góra, jakkolwiek z natury i sztuką wzmocniona,
2674 II,13 |               Kmicica stary Kiemlicz wraz z synami, z prośbą, żeby ich
2675 II,13 |                   Kiemlicz wraz z synami, z prośbą, żeby ich ze służby
2676 II,13 |            odbierzecie!~Tu wydobył kieskę z sepetu i rzucił im ją na
2677 II,13 |                   Ot, wasza lafa! Wolicie z tamtej strony murów łupu
2678 II,13 |                obrońcami Marii?!... Precz z moich oczu! Niegodniście
2679 II,13 |           Nadchodziła wczesna zima i wraz z falami deszczu leciały na
2680 II,13 |             murach przy panu Czarnieckim, z którym gwarzyli o przebytych
2681 II,13 |                  opowiadał przebieg wojny z Chowańskim, nic oczywiście
2682 II,13 |             zawieszę. A waćpan maszże już z jednego Szweda na sumieniu?~-
2683 II,13 |                    bo tu, w takim okręgu, z jakowego wieże widać, moc
2684 II,13 |                   słyszę.~- To jeno wiatr z deszczem tętni.~- Na rany
2685 II,13 |                 pożar, mieszając swe jęki z odgłosem trąb, które grać
2686 II,13 |            trębaczy, najbliżej stojących, z trąbami przy ustach, za
2687 II,13 |                 głębokie szeregi rajtarii z rozwianymi banderiami. ~
2688 II,13 |                  na koniec umilkli; jeden z nich oderwał się od szeregu
2689 II,13 |              przez chwilę, wreszcie zlazł z konia, wszedł w obręb murów
2690 II,13 |                   Jeździec podał mu pismo z pieczęciami, sam zaś rzekł:~-
2691 II,13 |              Nietajno wam, zacni ojcowie, z jakim umysłem przychylnym
2692 II,13 |               jakim umysłem przychylnym i z jakim sercem byłem zawsze
2693 II,13 |             waszego Zgromadzenia, również z jaką stałością otaczałem
2694 II,13 |                  próżno żałować będziecie z bólem w duszych i ciałach,
2695 II,13 |                 płonie. Lecz choćbyśmy je z ołtarzów zdjęli, aby bezpieczeństwo
2696 II,13 |               zatem potęgę nieprzyjaciela z tym oporem, jaki mu stawić
2697 II,13 |             okupować. Schroniliśmy się tu z własnej woli z żonami i
2698 II,13 |        Schroniliśmy się tu z własnej woli z żonami i dziećmi, oddając
2699 II,13 |               opiekę Najświętszej Pannie, z niezachwianą zatem wiarą
2700 II,13 |                  wiarą postanowiliśmy żyć z wami, a jeśli tak Bóg zechce,
2701 II,13 |                 jakie my mieć będziemy!~- Z radością gardła damy! -
2702 II,13 |                  ufajmy heretykom ani tym z katolików, którzy u złego
2703 II,13 |                  księży do Wrzeszczowicza z oświadczeniem, że bramy
2704 II,13 |              bramy, reszta oczekiwała ich z biciem serca w refektarzu,
2705 II,13 |            Wrzeszczowicza, a ten wziął je z ich rąk i odczytał głośno.
2706 II,13 |               stare domostwa, wzmagał się z każdą chwilą. Wkrótce słupy
2707 II,13 |                  przenoszących się szybko z miejsca na miejsce. Rozpoczęły
2708 II,13 |                 murów klasztornych. Wielu z obrońców po raz pierwszy
2709 II,13 |                   i tych serca zdrętwiały z przerażenia na widok ludzi
2710 II,13 |               więc rajtarowie zeskakiwali z koni i zbliżali się do samego
2711 II,13 |                rzucał się jak ryba wyjęta z wody i kopał ziemię nogami,
2712 II,13 |                 rzekł pan Piotr.~- Sznura z dzwonnicy nie wystarczy,
2713 II,13 |                przyprowadził. Nie mógł on z nich burzyć fortecy, jak
2714 II,13 |                  przy panu Czarnieckim, a z nim szedł ksiądz Dobrosz,
2715 II,13 |                    a pomiędzy nimi oficer z rapierem w ręku. Długo celował
2716 II,13 |               jednego jeźdźca. Kilku wraz z końmi leżało na ziemi, inni
2717 II,14 |                  pod stopami Jasnej Góry, z czego korzystając zakonnicy
2718 II,14 |                   ofiaruje za wszystkich. Z tej duszy, natężonej ze
2719 II,14 |                    Dwie rady ścierały się z sobą przy Millerze. Wrzeszczowicz
2720 II,14 |                   kwarcianych, które wraz z hetmanami na naszą stronę
2721 II,14 |                   rzekł wyniośle.~Millera z kolei obruszył ton, jakim
2722 II,14 |                  rzekł Sadowski i wyszedł z izby.~Weyhard rzeczywiście
2723 II,14 |                krakowskiego Warszyckiego, z prośbą, aby klasztor zostawiono
2724 II,14 |                zostawiono w spokoju; lecz z listu tego nieużyty człek
2725 II,14 |                 tajemnicy, skutkiem czego z wieluńskiego konwentu o.
2726 II,14 |           wyruszyć na czas do Częstochowy z wiadomością. Biedny zakonnik
2727 II,14 |             uroczystości kościelne, zatem z radością i solennie.~Jednocześnie
2728 II,14 |                otaczał twierdzę; lecz gdy z kramów, belek i tarcic zostały
2729 II,14 |                  ludzie szli niechętnie i z góry oświadczyli, że żadnego
2730 II,14 |                  komendy musiały słuchać.~Z Wielunia do Częstochowy
2731 II,14 |                 anielskie cienkie głosiki z ogólnym chorałem. I Bóg
2732 II,14 |               ołowiane, żelazne, naczynia z prochem, dylowania przy
2733 II,14 |            rozciągnąć.~Biła godzina druga z południa; procesja była
2734 II,14 |                  niebo zdawało się stykać z ziemią i rozciągały się
2735 II,14 |                wypełzały jakieś kształty, z początku mętne, które zwierając
2736 II,14 |                pełzł, pełzł, wychylał się z oddalenia...~Wkrótce oczy
2737 II,14 |                     Wkrótce oczy patrzące z murów mogły już szczegółowie
2738 II,14 |               piechotą, wlokły się armaty z paszczami odwróconymi w
2739 II,14 |                  nierównej drodze jaszcze z prochem i nieskończony szereg
2740 II,14 |                 nieskończony szereg wozów z namiotami i wszelkiego rodzaju
2741 II,14 |                 był tam pierwszy, uderzył z wściekłością na bezbronne
2742 II,14 |                    Wyciągano ich za włosy z chałup i po prostu zarzynano
2743 II,14 |                 resztę ludności wypędzono z folwarku; jazda uderzyła
2744 II,14 |               cztery wiatry.~Parlamentarz z wezwaniem Millera do poddania
2745 II,14 |                  słupy dymu podniosły się z miejsc, w które kule padały.~
2746 II,14 |                szwedzkie umykały co duchu z zabudowań, a niepewne nowych
2747 II,14 |              wojska, więc wysłał trębacza z prośbą o zawieszenie broni.~
2748 II,14 |                   jeszcze ogromny spichrz z wielkimi zapasami żywności,
2749 II,14 |                tylu bitwach zaprawiony, a z natury dzielny i wytrwały,
2750 II,14 |              natomiast owa trwoga duszna, z którą polskie sprzymierzone
2751 II,14 |                się czegoś nieokreślonego, z czego sami nie zdawali sobie
2752 II,14 |               Heskiemu, sam zaś odciągnął z większymi działami w stronę
2753 II,14 |                przez noc sypał szańce, by z nich nazajutrz uderzyć.~
2754 II,14 |  Przenajświętszego Sakramentu i spokojnie z nim idących zakonników.
2755 II,14 |                    wody! Wody!~- Na dachy z bosakami!... Płacht więcej!~
2756 II,14 |              wzbijała się i mieszając się z dymami, przesłaniała świat.
2757 II,14 |         przesłaniała świat. Wyszli księża z relikwiami egzorcyzmować
2758 II,14 |                  pobożnej pieśni. Płynęła z góry ta pieśń i słychać
2759 II,14 |           pozostał.~Ludziom nie obeznanym z wojną rosło serce na widok
2760 II,14 |                   na widok tego żołnierza z krwi i kości, dla którego
2761 II,14 |           ściągnięto w jakiś czas później z szańców. Widocznie Szwedzi
2762 II,14 |                  Częstochowy, ale właśnie z przeciwnej strony; mianowicie
2763 II,14 |                   Zali mogą nas dosięgnąć z tamtej strony? - zapytał.~-
2764 II,14 |                Czemu to one rozpękają się z takim hukiem?... Matko Boża,
2765 II,14 |                dość małą, w której tuleja z papieru albo czasem z drewna
2766 II,14 |              tuleja z papieru albo czasem z drewna siedzi.~- Jezu Nazareński!
2767 II,14 |                    wyrwał i wznosząc rękę z palącym się kłakiem począł
2768 II,14 |            mniszek złożył ręce i poglądał z niemym uwielbieniem na Kmicica.
2769 II,14 |                   i nieprzyjaciel schodzi z pola; weźże tę kulę, wysyp
2770 II,14 |                pola; weźże tę kulę, wysyp z niej proch i ponieś ją Najświętszej
2771 II,14 |                rzekł:~- Chodźże do niej i z tymi łzami, póki nie obeschną.
2772 II,15 |            układom. Postanowili korzystać z nich ojcowie za każdym razem,
2773 II,15 |                 pułkownika Kuklinowskiego z wezwaniem do poddania się.
2774 II,15 |               odpowiedź Miller poznał, że z bieglejszymi od siebie dyplomatami
2775 II,15 |        gdzieniegdzie płaty tynku opadłego z murów - oto wszystko. Z
2776 II,15 |                   z murów - oto wszystko. Z ludzi nikt nie poległ, nikt
2777 II,15 |           Kordecki, obchodząc mury, mówił z uśmiechem do żołnierzy:~-
2778 II,15 |              chodzili znów procesjonalnie z monstrancją.~List wysłano
2779 II,15 |                 godzinie drugiej, ale nie z poddaniem się, tylko z powtórzeniem
2780 II,15 |                nie z poddaniem się, tylko z powtórzeniem odpowiedzi
2781 II,15 |                 się złośliwie i powtórzył z przyciskiem zakończenie
2782 II,15 |               więc i rzekł:~- Mnisi drwią z nas, mości panowie!~- Intencji
2783 II,15 |                   dane przeleciały szybko z jednego końca linii szwedzkich
2784 II,15 |                klasztor odpowiedział wnet z całą energią. Tym razem
2785 II,15 |                 strychach czyhali obrońcy z beczkami wody. Najcięższe
2786 II,15 |                 konopne, spychane drągami z dachów, utworzyły pod ścianami
2787 II,15 |             wczorajszego ozwała się pieśń z wieży z towarzyszeniem trąb.
2788 II,15 |                  ozwała się pieśń z wieży z towarzyszeniem trąb. Ludziom
2789 II,15 |             szańcach słuchali jej naprzód z podziwem, potem z zabobonnym
2790 II,15 |                 naprzód z podziwem, potem z zabobonnym strachem.~- Jak
2791 II,15 |                 niejedna potężna twierdza z popiołem i dymem już by
2792 II,15 |                  tamtych ścian nie imają. Z dachów granaty staczają
2793 II,15 |              jedna upłynęła, potem druga. Z wieży kościelnej rozlegała
2794 II,15 |             uroczysta muzyka.~Miller stał z perspektywą w Częstochowie.
2795 II,15 |            przekleństwa, gdy znowu oficer z częstochowskiego szańca
2796 II,15 |             kocieł, gdy naraz nadlatywała z ciemności faskula klasztorna
2797 II,15 |                  żołnierze rozbiegali się z wrzaskiem nieludzkim i albo
2798 II,15 |          sklepienia i korytarze utworzone z mgły i ciemności, a tymi
2799 II,15 |              poczęli patrzeć przed siebie z trwogą ponurą i zabobonną.
2800 II,15 |                 choć ręce ogrzejem!~Jeden z żołnierzy począł rozpalać
2801 II,15 |           żołnierzy począł rozpalać smołę z pomocą siarkowanych nici.
2802 II,15 |            naprzód kwacz, potem zaczął go z wolna zanurzać.~- Zgaście
2803 II,15 |                  w tej chwili połyskujące z dala mdłe światełko szwedzkie
2804 II,15 |                  oficerowie, przychodzący z raportami, donieśli Millerowi,
2805 II,15 |                  każe w takim razie skórę z Wrzeszczowicza ściągnąć
2806 II,15 |                 gasili pożary i strzelali z nie mniejszym męstwem. Połowa
2807 II,15 |                Ludzie poczęli oswajać się z ustawicznym hukiem, zwłaszcza
2808 II,15 |                starzy żołnierze, obeznani z wojną, którzy służbę pełnili
2809 II,15 |               naradzał się w definitorium z panem miecznikiem sieradzkim.
2810 II,15 |           Kordecki. - Babinicz chce wyjść z fortecy?...~- W kompanii,
2811 II,15 |            spiesznie pan Piotr - ze mną i z kilkudziesięciu ludźmi.
2812 II,15 |                Boskiej, chwilę modlił się z rozłożonymi rękoma, wreszcie
2813 II,15 |                 jak pan Czarniecki. Pójdę z szablą, ale ludzi niech
2814 II,15 |                Czarniecki prowadzi i mnie z innymi. Chciałbym jeno,
2815 II,15 |                 belki a kamienie, a cegły z przechodu.~Praca zabrała
2816 II,15 |                  przechodu.~Praca zabrała z godzinę czasu. Wreszcie
2817 II,15 |             szaniec, uderzyć na uśpionych z tyłu i pędzić ich ku klasztorowi
2818 II,15 |               który idąc teraz koło niego z szablą w ręku, szeptał:~-
2819 II,15 |                   to przed szańcem, a nie z tamtej strony... Tak więc
2820 II,15 |                     noga nie powinna ujść z tych ludzi.~- Jeśliby się
2821 II,15 |            pomyślą, że to kto od jenerała z obozu przechodzi.~- Byle
2822 II,15 |                  Tu zwrócił się i zawołał z cicha:~- W prawo, w prawo!~
2823 II,15 |                  ujrzeli pustą przestrzeń z tyłu szańca.~Straży, jak
2824 II,15 |                   nie mógł przypuścić, by z tej strony mogło nadejść
2825 II,15 |           wzniesienia usypanego starannie z tyłu szańców. Stał tam cały
2826 II,15 |               doszli do samych namiotów i z gotową bronią zatrzymali
2827 II,15 |              Kmicic zamieniwszy parę słów z Czarnieckim rzekł:~- Pójdę
2828 II,15 |                   zatrzymał się u wejścia z pistoletem w dłoni i z szablą
2829 II,15 |            wejścia z pistoletem w dłoni i z szablą spuszczoną na łańcuszku.~
2830 II,15 |             schylonych nad planami. Jeden z nich, siedzący w pośrodku,
2831 II,15 |                   oblężniczą kierował.)~- Z klasztoru - odrzekł Kmicic.~
2832 II,15 |             Fossisa, że to może być zbieg z klasztoru, więc spytał jeszcze,
2833 II,15 |                  wypalił mu w same piersi z pistoletu. Wtem krzyk straszny
2834 II,15 |                Wtem krzyk straszny i wraz z nim salwa wystrzałów rozległa
2835 II,15 |                   morduj!", zmieszały się z wyciem i przeraźliwymi wołaniami
2836 II,15 |                żołnierzy. Ludzie obłąkani z przestrachu wypadali z namiotów,
2837 II,15 |           obłąkani z przestrachu wypadali z namiotów, nie wiedząc, gdzie
2838 II,15 |               wpółodziani, bez kapeluszy, z rękoma podniesionymi w górę,
2839 II,15 |                 zamieszanie.~Gdy wreszcie z krzyków stało się jawnym,
2840 II,15 |                  od strony klasztoru, ale z tyłu, właśnie od strony
2841 II,15 |              piechurów poczęły zeskakiwać z szańca i biec ku klasztorowi,
2842 II,15 |                   doszli do armat. Ludzie z przygotowanymi gwoździami
2843 II,15 |               lecz na ich karkach i razem z nimi nadlatywali napastnicy,
2844 II,15 |                   Kmicic i pan Czarniecki z oddziałem kilkunastu ludzi
2845 II,15 |               kule ogniste poczęły lecieć z klasztoru, by wracającym
2846 II,15 |                  żołnierze zastrzelili go z rusznicy.~Wycieczka weszła
2847 II,15 |                   już aż do białego dnia. Z murów grały działa, w stanowiskach
2848 II,15 |        nieprzyjaciel nadejść może, uciekł z najbliższych klasztoru szańców.
2849 II,15 |             Trwożliwe wieści przelatywały z ust do ust. Mówiono, że
2850 II,15 |             ochłonąć rozpierzchłym.~Jedna z kul utkwiła w dachu kaplicy,
2851 II,15 |              załamanie dachu, wróciła się z szumem i łoskotem ku obozowi,
2852 II,15 |                   szańca. Mogli wprawdzie z klasztoru dojrzeć go i dać
2853 II,15 |             Dojechawszy do szańca zsiedli z koni i poczęli wstępować
2854 II,15 |                  trupy półnagie, obdarte, z wytrzeszczonymi oczyma,
2855 II,15 |                   wytrzeszczonymi oczyma, z przerażeniem zakrzepłym
2856 II,15 |                  od pni drzewa; na jednym z nich leżało przewieszone
2857 II,15 |                   zmarszczoną brwią. Nikt z oficerów nie śmiał tego
2858 II,15 |                 jenerał ów był żołnierzem z krwi i kości, a miał przeciw
2859 II,15 |                   ciała wynosić. Czterech z nich, niosąc na płachcie
2860 II,15 |             poruszył się ku nim i zawołał z daleka, zwracając się do
2861 II,15 |                śnie go widziałem... zaraz z wieczora... Straszna, niepojęta
2862 II,15 |               zamyślił się głęboko; nagle z zadumy zbudził go przerażony
2863 II,15 |          zjawiskiem przyrody kościół wraz z wieżą unosił się nie tylko
2864 II,15 |                    krzyczeli żołnierze. - Z oczu niknie!...~Istotnie,
2865 II,15 |                   koniec zniknął zupełnie z oczu.~Miller zwrócił się
2866 II,15 |              malowało się zdziwienie wraz z zabobonnym przestrachem.~-
2867 II,15 |            samowtór nie może wychylić się z obozu, â kto się na to ośmieli,
2868 II,15 |               niedawno posłałem chorążego z trzema ludźmi do Wielunia
2869 II,15 |                 klasztorne zarysowały się z lekka, potem wychylił się
2870 II,15 |             mieszkali.~- Jenerale - rzekł z energią książę Heski - próbuj
2871 II,15 |                   ku niemu i odpowiedział z widocznym przekąsem:~- Jenerale,
2872 II,15 |                 wraz ze sztabem odjechali z wolna ku Częstochowie, lecz
2873 II,15 |           zmieszaniem w twarzy:~- Nie! To z Poznania... złe wieści.
2874 II,15 |                się podnosi, lud łączy się z nią... Na czele ruchu stoi
2875 II,15 |                jenerale, kończmy układami z Częstochową; przystańmy
2876 II,15 |               krwi lepią; ale jeśli która z młodszych w gębę zechce,
2877 II,15 |                  Kiejdan napisze i Sorokę z listem popchnie. "Przecie
2878 II,16 |                       ROZDZIAŁ 16~Zgodnie z życzeniami swych oficerów
2879 II,16 |              układy. Przybył do klasztoru z nieprzyjacielskiego obozu
2880 II,16 |             sądzili bowiem, że wrzekomo i z musu tylko będzie przemawiał
2881 II,16 |                  układach Jana Kazimierza z Kozakami, którzy jakoby
2882 II,16 |        definitorium, wśród ciszy i uwagi; z jego ust zaś zdawała się
2883 II,16 |         zakonników. Co macie do czynienia z wrzawą wojenną, wy, których
2884 II,16 |           przynieść!~Maska spadła od razu z twarzy zdrajcy; złość i
2885 II,16 |               jakoby smoki naraz wypełzły z jaskiń jego duszy, w których
2886 II,16 |                  naciskiem żelaznej ręki; z jaskiń jego duszy nowy smok,
2887 II,16 |                   Zdrajca wstał i wyszedł z definitorium. Przesunął
2888 II,16 |                 gdy pan Zamoyski wchodził z powrotem do definitorium,
2889 II,16 |               sługami się mianujecie. Kto z was będzie śmiał rzec, że
2890 II,16 |                zawołał pan Zamoyski.~A ci z zakonników, którym poprzednio
2891 II,16 |                   ogarnął niemały. I nikt z rajców nie myślał już tego
2892 II,16 |            właśnie doświadczeni żołnierze z rzemiosła, przywykli koleje
2893 II,16 |                    Ksiądz Kordecki, który z największą ufnością w siły
2894 II,16 |                   owego puszkarza, wygnał z twierdzy, nie obawiając
2895 II,16 |                 baszty jednego szlachcica z jego czeladzią, zakonników
2896 II,16 |                  padła obok jego kolebki. Z nim razem straż trzymał
2897 II,16 |               zajęli pan Piotr Czarniecki z Kmicicem, a z nimi ojciec
2898 II,16 |                  Czarniecki z Kmicicem, a z nimi ojciec Adamus Stypulski,
2899 II,16 |              habitu i działo rychtował, a z kul przelatujących nie więcej
2900 II,16 |                 że przez dwie i trzy noce z rzędu mógł nie spać, bez
2901 II,16 |           otworzył i gotów był porwać ich z radości w objęcia. Już bowiem
2902 II,16 |              zgryzie, przyjął więc księży z niesłychaną uprzejmością,
2903 II,16 |                  mury i poczynali rozmowy z oblężonymi.~Lecz z klasztoru
2904 II,16 |                rozmowy z oblężonymi.~Lecz z klasztoru dano znać, że
2905 II,16 |               układów od tego Poliocertes z rozmaitymi miastami prowadził,
2906 II,16 |                   filozofii, niosąc pismo z pieczęcią; za nim postępował
2907 II,16 |                   Zachariasz Małachowski, z rękami skrzyżowanymi na
2908 II,16 |          piersiach, ze spuszczoną głową i z twarzą lekko pobladłą.~Jenerał
2909 II,16 |       Błeszyńskiego, wyjął mu szybko list z ręki, rozerwał pieczęcie
2910 II,16 |        Wrzeszczowicz począł brodę szarpać z wściekłością. Groźny szmer
2911 II,16 |                  klasztorem, że niech aby z jednego działa dadzą z murów
2912 II,16 |                aby z jednego działa dadzą z murów ognia, obudwóch mnichów
2913 II,16 |                   przeszkody, a gdy który z księży potknął się lub upadł,
2914 II,16 |                ceny.~Oni obaj szli cicho, z rękami złożonymi na piersiach,
2915 II,16 |                   złożonymi na piersiach, z modlitwą na ustach. Zamknięto
2916 II,16 |                naokoło zaś stanęły straże z muszkietami.~Pod klasztorem
2917 II,16 |                  sam on przysłał posłańca z zapytaniem, co mnisi myślą
2918 II,16 |               nowe szańce, stawiano kosze z ziemią, ustawiano armaty.
2919 II,16 |                   pod mury na pół strzału z rusznicy. Wygrażali kościołowi,
2920 II,16 |                 wymówił sobie, że wyjdzie z całym wojskiem i pozostanie
2921 II,16 |                wojskiem i pozostanie wraz z nim na Śląsku aż do końca
2922 II,16 |                  wojny.~Siedmset piechoty z tych wojsk, gwardii królewskiej
2923 II,16 |              wysłał samego Wrzeszczowicza z dwoma tysiącami rajtarii,
2924 II,16 |                  i w szlachcie.~Niektórzy z nich znów wystąpili do Kordeckiego
2925 II,16 |                  wystąpili do Kordeckiego z prośbami, aby miał litość
2926 II,16 |                  zakonników. Więc jednego z nich, księdza Błeszyńskiego,
2927 II,16 |              najwierniej nieprzyjacielowi z powrotem oznajmię.~Kazano
2928 II,16 |              przyszedł do klasztoru drugi z wysłanych ojców, Małachowski,
2929 II,16 |           wysłanych ojców, Małachowski, i z podobną odszedł odpowiedzią.~
2930 II,16 |                wywrze na nich wrażenie, i z największym zdumieniem ujrzeli
2931 II,16 |                koniec któryś ozwał się:~- Z podobnym fanatyzmem trudna
2932 II,16 |                 nie uczynisz tego - mówił z mocą Sadowski - gdyż to
2933 II,16 |                     Książę Heski wystąpił z kolei na środek izby i rzekł
2934 II,16 |                ryknął Miller zrywając się z siedzenia.~- Jenerale -
2935 II,16 |           powodzenia.~To rzekłszy wyszedł z kwatery.~Miller pomiarkował,
2936 II,16 |         Jednocześnie żołdacy, korzystając z zawartego zawieszenia broni,
2937 II,16 |             wytrzymał istotnie i gruchnął z działa w największą kupę
2938 II,16 |                 ze wszech stron na ogień, z wyciem i rykiem uciekać
2939 II,16 |               myśl, że jeśli włos spadnie z głowy posłów, tedy już nic
2940 II,16 |                  i zdumiewali się słysząc z ich ust, że właśnie owym
2941 II,16 |                  banitów, ludzi zbiegłych z wież i rąk mistrza, a z
2942 II,16 |                   z wież i rąk mistrza, a z czeladzi wisielców, urwanych
2943 II,16 |                  charakteru. Był to jeden z tych żołnierzy, w których
2944 II,16 |                 trzaska i nieco pochylony z rozpusty. Siła krwi, nie
2945 II,16 |                jednak nie był to człowiek z natury zupełnie zły, miewał
2946 II,16 |                znamienitą osobę i jednego z pierwszych w świecie pułkowników
2947 II,16 |                   ziarno rzucić. Ponieważ z dawna znajomy był panu Czarnieckiemu,
2948 II,16 |                    No, proszę... toś waść z Litwy?... I tam bywają sławni
2949 II,16 |                   też trąbę sławy słychać z jednego końca świata w drugi...
2950 II,16 |             zawsze powtarzam: dwóch jest (z przeproszeniem waszmości)
2951 II,16 |                rzekłszy wskazał mu drzwi, z których na przyjęcie gościa
2952 II,16 |            przyjęcie gościa wyszedł jeden z księży. Kuklinowski udał
2953 II,16 |              księży. Kuklinowski udał się z nim razem do definitorium,
2954 II,16 |             kawalerze - odrzekł - jeśli i z powrotem ty mnie odprowadzisz,
2955 II,16 |                  dojrzeć pan Andrzej, ale z szybkiego sapania wnosił,
2956 II,16 |            umyślnie współczucie:~- Pewnie z niczym waszmość wracasz...
2957 II,16 |                      Wykopiemy tych lisów z jamy, a później co będzie,
2958 II,16 |                 czuję w tobie żołnierzyka z krwi i z kości... Po co
2959 II,16 |                tobie żołnierzyka z krwi i z kości... Po co ci, u licha,
2960 II,16 |               kości... Po co ci, u licha, z księżmi, nie z wojskowymi
2961 II,16 |                   u licha, z księżmi, nie z wojskowymi trzymać, po co
2962 II,16 |                przy kielichach, kościach, z dziewczętami... Rozumiesz?
2963 II,16 |                  pali się... a głupi, kto z palącego się domu nie ucieka.
2964 II,16 |                mnie do serca przypadłeś i z życzliwości to ci mówię.
2965 II,16 |                   go oblegano, to już źle z nim... już zginął.~- I Szwedzi
2966 II,16 |              potrzebny w Krakowie, Duglas z góralami ma robotę, więc
2967 II,16 |                    Nasz Karolek, byle się z Prusami ułatwił, przytrze
2968 II,16 |               wojny kolejka. Ale mniejsza z tym! No, co tam? Nie namyśliszże
2969 II,16 |          wychodzić, jak ot, teraz... Albo z listami przyjdź i więcej
2970 II,16 |            rozległo w ciemności, poprawił z drugiej strony, obrócił
2971 II,16 |                ręku jak frygę i kopnąwszy z całej siły, wykrzyknął:~-
2972 II,16 |                 dół, jak kamień wyrzucony z balisty, pan Andrzej zaś
2973 II,16 |                  w załamaniu góry, tak iż z murów trudno ich było dojrzeć.
2974 II,16 |                     A coś tak długo robił z Kuklinowskim?~- Wchodziłem
2975 II,16 |                Kuklinowskim?~- Wchodziłem z nim w konfidencję - odparł
2976 II,16 |                serca pogan zmienić umie i z wrogów uczynić przyjaciół.~-
2977 II,16 |                 cała Litwa przy nim stoi, z wyjątkiem Żmudzi, którą
2978 II,16 |                   milczał przez chwilę.~- Z poczciwościś to uczynił,
2979 II,17 |                 surowe pismo do klasztoru z rozkazem dla ojców poddania
2980 II,17 |              miłosierdzie i coraz gęściej z dział strzelali, doprowadzała
2981 II,17 |                wojska.~Millerowi w głowie z początku nie mogło się pomieścić,
2982 II,17 |            obudzić śpiących ze snu, obmyć z grzechów grzesznych, uczynić
2983 II,17 |                strachów, zabobonu, czarów z dymem się rozwieje, wnet
2984 II,17 |            większe działa, kazał strzelać z mniejszych. Dni walki wróciły.
2985 II,17 |           wspaniały jak zawsze, wyniosły, z wieżami bodącymi spokojnie
2986 II,17 |                   górą i raziły stojących z drugiej strony żołnierzy;
2987 II,17 |                   samotrzeć wychylali się z obozu. Posądzenie o to padło
2988 II,17 |         żołnierzom, a wszczynając kłótnie z oficerami. Przychodziło
2989 II,17 |                  wstępu do obozu. Wynikło z tego, że w końcu oba wojska
2990 II,17 |           odpowiadali wprost oficerom, że z tą siłą, która klasztoru
2991 II,17 |                 wojsku mniemanie, że nikt z tych, którzy w oblężeniu
2992 II,17 |               nieraz przyszło im usłyszeć z ust żołnierzy: "Nie wasza
2993 II,17 |                   szwedzkie ogarnęły, gdy z Prus powracał. Przyjęto
2994 II,17 |                  nauczony poczyna zrzucać z siebie jarzmo szwedzkie.
2995 II,17 |                   jakiego Szweda, to pasy z niego drą. Wióry lecą, kłaki
2996 II,17 |                  w najdłuższe lata, idzie z pomocą i już wszedł w granicę
2997 II,17 |               Chmielnicki, volens nolens, z nim razem.~- Dla Boga! dla
2998 II,17 |                   punktów, bo mu piechotę z Wolfem porwali, czuje się
2999 II,17 |               Potocki i pan Lanckoroński, z nimi zaś całe wojsko, czekają
3000 II,17 |                 szable zwrócić. Tymczasem z panem Sapiehą się porozumiewają