Tom, Rozdzial

1 II,25 |       owszem, ucieszyło nas to niepomiernie, bo się okazuje, że ci nawet,
2 II,39 | Bogusławowe zmieszały oficerów niepomiernie. Wszyscy też myśleli w duchu,
3 III,5 |        Czarniecki uradował się niepomiernie tą wieścią, i gdy nazajutrz
4 III,29|     Zmartwiło to pana Andrzeja niepomiernie, że jej w Taurogach nie