Tom, Rozdzial
1 I,2 | wszelkie ptactwo udawać umiał, człowiek niepewnego pochodzenia,
2 I,4 | Kasjan Butrym, najstarszy człowiek na Laudzie, dobrze Batorego
3 I,4 | lepiej zobaczyć, co zacz człowiek jest? Ojcze Kasjanie, taż
4 I,5 | właśnie w raju. Rad by tu człowiek po wiek siedział i w one
5 I,5 | rękoma wodzić po twarzy jak człowiek, który, ze snu się zbudziwszy,
6 I,6 | Aż dziw było, że jeden człowiek mógł tyle złego w tak krótkim
7 I,6 | przeciągu czasu uczynić, i to człowiek ani zły zupełnie, ani zupełnie
8 I,6 | Aleksandrze myśl, że ten człowiek, którego pokochała całym
9 I,6 | stanie po waszej stronie. On, człowiek możny i skoligacony, znajdzie
10 I,6 | posłaniec z listem, jakiś obcy człowiek, nikomu nie znany. List
11 I,6 | chora i w gorączce, jak człowiek przed śmiercią. Przepowiadano
12 I,7 | sławny i stary żołnierz, choć człowiek młody, siedział, jako się
13 I,8 | pomyślał sobie: "Ot! Rezolutny człowiek. Ten sobie głowy nie łamał:
14 I,8 | samych tych ludzi. Dziwny to człowiek ów Kmicic, bo gdym mu sam
15 I,8 | wdzięczności.~- Z waćpana tak zacny człowiek, tak zacny, jak rzadko!...~
16 I,8 | inkluza dostać, może by i człowiek co wskórał. Zasługą do niczego
17 I,8 | wiadomo było, że jak jeden człowiek staną. Nazajutrz zawrzało
18 I,9 | afekt i do jakiej desperacji człowiek przyjść może, gdy to, co
19 I,9 | szczętu to jeszcze zepsuty człowiek, jeno gorączka wielki. Okrutnie
20 I,10 | nie walczyć.~Wittenberg, człowiek nie tylko wojnę znający,
21 I,10 | zdradzić ojczyznę, bo to był człowiek zupełnie scudzoziemczony
22 I,10 | wojska stojące pod Ujściem?~Człowiek w jasnej peruce uśmiechnął
23 I,10 | uczyniony... cha! cha!~Tu otyły człowiek zdjął kapelusz, otarł z
24 I,10 | wielkorządztwa tu nie powierzy.~Otyły człowiek zdjął znów kapelusz.~- I
25 I,10 | granicy w moc nieprzyjaciela.~Człowiek bowiem rozmawiający z Wittenbergiem
26 I,10 | powiat gnieźnieński, jakiś człowiek pstro ubrany wyskoczył na
27 I,10 | cofnęli się w przerażeniu.~Ten człowiek, zwykle tak spokojny i łagodny,
28 I,10 | płaczem i rwać włosy jak człowiek, który rozum traci. Grobowe
29 I,11 | siedział na ławie stary człowiek, a przy nogach jego bawiło
30 I,12 | zbarażczykowie - mówił.~- Człowiek i do wojny większą ma ochotę,
31 I,12 | pewnością, że to zgoła inny człowiek - rzekł pan Stanisław Skrzetuski.~
32 I,12 | Billewiczówna. Byłby ją człowiek miłował i hołubił jakby
33 I,12 | był nasz książę Jeremi. Człowiek wiedział, że po każdym spotkaniu
34 I,12 | zaraza na to miasto, gdzie człowiek innego powietrza jak heretyckie
35 I,12 | Do wszystkiego ten to człowiek i gotów samego diabła za
36 I,12 | jak najprędzej, w której człowiek w domysłach się nie gubi,
37 I,12 | uwagi na przybyłych.~Był to człowiek czterdziestokilkoletni,
38 I,12 | powiadali, że z nim się żaden człowiek mierzyć nie może, więc chciałem
39 I,12 | radością pan Zagłoba. - Człowiek już zardzewiał na wsi jak
40 I,13 | witebskiego, zbyt to był cnotliwy człowiek, zbyt dobry obywatel, aby
41 I,13 | go nie dać, a dał; zacny człowiek! Przez to już i do sądów
42 I,13 | na chwilę, bo to nie był człowiek, który by coś udawać umiał.
43 I,14 | całym świecie, znajdzie się człowiek, który by śmiał zakrzyknąć
44 I,14 | własnym kosztem wystawionej, człowiek jakby stworzony na wodza
45 I,14 | a na czele jedzie jakiś człowiek bez hełmu na głowie, widocznie
46 I,14 | Wasza książęca mość, to człowiek szalony...~- Nie bój się,
47 I,16 | jej pozazdrościć. Nim się człowiek obejrzy, ona już w sedno
48 I,17 | słuchać!... Ja tam prosty człowiek, czego ręką nie zrobię,
49 I,17 | terminów, z których by ten człowiek nie potrafił się salwować.
50 I,17 | ale takiego, któremu by człowiek mógł całym sercem i całą
51 I,17 | Radziwiłła.~- Bo on też zacny człowiek - odparł Oskierko. - Jak
52 I,17 | spodziewać, bo to nie taki człowiek, żeby miał przyjaciół w
53 I,17 | fantazji wszędzie... Ten człowiek takim umrze, jakim się urodził.~-
54 I,19 | sposób, że nawet pojedynczy człowiek nie zdołałby się pod ich
55 I,19 | bronić można. Jeśli ten człowiek nie skręci karku za młodu,
56 I,19 | pójść wysoko.~Był i drugi człowiek, na wspomnienie którego
57 I,19 | szlachta mnie opuściła.~- Człowiek niedoświadczony siła może
58 I,20 | niegodzien, aby ci uczciwy człowiek pole dawał.~- A to czemu? -
59 I,20 | Uf!...~- Dziwny to jest człowiek, w którym, widać, tyle dobrego,
60 I,20 | tak nie jest. Nie zły to człowiek, jeno obłąkany.~- Jeśli
61 I,22 | pan Szczaniecki z Dalnowa, człowiek śmiały i ostry zarówno w
62 I,23 | nieżyczliwy to dla mnie człowiek. Pewnie on tam niejedno
63 I,24 | tam pojedzie jakoby inny człowiek, tak obcy wszystkim, jak
64 I,25 | włosów.~Był to młody jeszcze człowiek, lat trzydziestu pięciu,
65 I,25 | przezywano na dworze francuskim, człowiek, u którego ostre słowo łatwo
66 I,25 | znowu zaraz usiadł, jak człowiek, który walczy ze sobą i
67 I,25 | sepety. Nad tymi czuwał człowiek cały czarno ubrany, z twarzy
68 I,26 | zdarzało w świecie, że wielki człowiek ginął z rąk prostaka. Toć
69 I,26 | okiem wbitym w ziemię, jak człowiek nieszczęściem przygnieciony.~-
70 II,1 | towarzyszów; patrzył tak, jak człowiek zbudzony ze snu lub otrzeźwiony
71 II,1 | A siła koni? - spytał człowiek w kożuchu.~- Chłopie! Czyja
72 II,3 | a nam się jeden więcej człowiek zostanie.~- Toś roztropnie
73 II,4 | bandolety.~Sam pan był to człowiek bardzo jeszcze młody, choć
74 II,4 | Widzę, że bystry z waszeci człowiek nad kondycję! - powtórzył
75 II,4 | źle się stało, bo co ten człowiek złego naczynił, tego by
76 II,4 | Czy to waszej wielmożności człowiek?... Ja jego skądści znam!~-
77 II,5 | Józwa Butrym?... Toż to człowiek niedźwiedziej siły! - rzekł
78 II,5 | Wołodyjowski - gdzie się tylko ten człowiek pokaże, trupy za sobą jak
79 II,5 | odpowiedział Zagłoba. - Albo ten człowiek Radziwiłła zdradza, albo
80 II,6 | pana Żeromskiego, który był człowiek cnotliwy, poważny, a przy
81 II,6 | pociągnąć. Nie dziw! każdy zacny człowiek to lubi. Zdrajcy tylko,
82 II,6 | wojska.~- Dalibóg, że ten człowiek ma jednak głowę na karku -
83 II,6 | ogarnąć, żeby ani jeden człowiek nie przybiegł z ostrzeżeniem?
84 II,6 | Wołodyjowskiego przy boku. Był to człowiek już w wieku poważnym, średniej
85 II,7 | gorączka, szalona głowa, człowiek niebezpieczny i wędzidła
86 II,8 | spodziewał.~- To zły był człowiek, dawno to wiedziałem! -
87 II,9 | prawa ścigać, bo nie mój człowiek - idźcie do waszych trybunałów."
88 II,10 | izby wszedł niemłody już człowiek, w pancerzu i z muszkietem
89 II,12 | słyszał, nic nie rozumiał, jak człowiek zbudzony ze snu nie od razu
90 II,12 | natychmiast posłuchanie. Był to człowiek w dojrzałym wieku, który
91 II,12 | Różyc-Zamoyski, miecznik sieradzki, człowiek poważny; pan Okielnicki,
92 II,12 | przyczynę mógł mieć ten człowiek zmyślać, jeśli nie o nagrodę
93 II,14 | można było sądzić, że ten człowiek śpi snem słodkim i lekkim;
94 II,15 | na koniec książę Heski, człowiek młody, wyniosły bardzo,
95 II,16 | Mikołaj Krzysztoporski, człowiek posępny i małomówny, ale
96 II,16 | jesteś szlachcic i uczciwy człowiek!~- Co to jest? co to znaczy? -
97 II,16 | nim. A jednak nie był to człowiek z natury zupełnie zły, miewał
98 II,16 | ksiądz Kordecki - zły to człowiek... A ty cóżeś mu odrzekł?~-
99 II,16 | namawiam cię jako prywatny człowiek." A jam go jeszcze dla pewności
100 II,17 | Bóg miły, to jakiś uczciwy człowiek!~I skoczywszy ku niemu począł
101 II,17 | Spostrzegą i odbiją. Tu jeden człowiek musi poradzić!~- Jak to? -
102 II,17 | Czarniecki.~- Musi jeden człowiek pójść i to działo prochami
103 II,17 | Dla Boga! cóż ten jeden człowiek uczyni?~- Potrzebuje tylko
104 II,18 | wesoło.~Kmicic nie tylko był człowiek odważny, lecz i zuchwały.
105 II,18 | zdobędziecie, dopóki tam jeden człowiek przy życiu!~Nastała chwila
106 II,18 | To najniebezpieczniejszy człowiek w całym kraju.~- Czego mi
107 II,18 | sobie powiedzieć, że to człowiek zbyt sławny. Jeśli wasza
108 II,19 | I pomyśleć, że jeden człowiek ją zadał!... Jeden pies!
109 II,19 | Wiedziałem, że to straszny człowiek. Reputacja jego w całym
110 II,19 | Kuklinowskiego storturować... tego człowiek nie mógł dokonać, to chyba
111 II,19 | choćby to był szatan, nie człowiek, bez pomocy, bez jakowejś
112 II,19 | zechce pamiętać, że ten człowiek do desperacji przywiódł
113 II,19 | na zawołanie. To ciężki człowiek i może stać się molestissimus.~-
114 II,20 | posłali, to z tych żaden człowiek nie wrócił. Teraz pan Wojniłłowicz
115 II,21 | anielskich dziecinnych twarzach. Człowiek ten leżał bez ruchu i tylko
116 II,21 | mimo woli na myśl, iż taki człowiek mógł na podobny uczynek
117 II,21 | się:~- Patrzy na to ten człowiek!~- Jakżeś to uczynił? -
118 II,22 | królowa. - Jeśli jest jaki człowiek w Rzeczypospolitej gotowy
119 II,23 | uszła, ale że mi ją zacny człowiek uczynił, przeto urazy do
120 II,23 | się przekonał, żeś zacny człowiek i króla miłujesz, rękę ci
121 II,28 | Częstochowę za Zagłobą, jak jeden człowiek.~Więc przelękli się tego
122 II,28 | jestem - rzekł - jeżeli jeden człowiek z mego pułku z waćpanem
123 II,32 | raczy wiedzieć, co to za człowiek... Łatwiej o każdym innym
124 II,33 | oddychać tak ciężko jak człowiek, który pod stromą górę wchodzi.~-
125 II,34 | nie wezmą, bo to święty człowiek.~- Pewnie, że nie inaczej.
126 II,37 | nawet najbezinteresowniejszy człowiek rad widzi, iż zasługi jego
127 II,37 | nie daruje, nie taki to człowiek, on się i na Radziwiłła
128 II,38 | nawet najbezinteresowniejszy człowiek rad widzi, iż zasługi jego
129 II,38 | nie daruje, nie taki to człowiek, on się i na Radziwiłła
130 II,40 | Łatwo zgadłeś, że komu ten człowiek zapisał w duszy zemstę,
131 II,40 | wpół z politowaniem. Każdy człowiek śmiałością i zuchwalstwem
132 II,42 | Tatarzy i wolentarze jak jeden człowiek skoczyli na koń.~- Za mną! -
133 III,1 | polskim ręku. Nie tylko człowiek, nie tylko mniejszy podjazd,
134 III,1 | ocalał!~- Z diabłem chyba ten człowiek wszedł w przymierze - rzekł
135 III,1 | zdawało mu się, że jest jako człowiek, który wszedłszy z brzegu
136 III,2 | pokręcił głową.~- Nieżonaty człowiek jest i synów nie ma. Temu
137 III,2 | ekstraordynaryjnego, rzekłbyś: orzeł, nie człowiek. Niby łaskaw, a wszyscy
138 III,6 | się w zapamiętaniu, jak człowiek, który o własnym życiu zdesperował
139 III,9 | Gardie, powstała jak jeden człowiek. Wielkopolska, która poddała
140 III,11| pracowity wódz, tak cnotliwy człowiek, tak godny obywatel ma tę
141 III,11| się uczyni, inny to zaraz człowiek i z wielkiego hetmana w
142 III,15| przez które tęgi nawet człowiek łatwo mógł się przecisnąć.~
143 III,16| ścierpieć, aby pod jej bokiem człowiek, mający być mężem jej pasierbicy,
144 III,16| pieniędzy.~Książę Bogusław, człowiek popędliwy, ale i polityk,
145 III,17| wykalkulować miejsce, bo człowiek, który je nosił, umarł.
146 III,17| sapać począł. Był to jednak człowiek z natury ostrożny, nawet
147 III,18| choćby to anioł był, nie człowiek... Wasza książęca mość!
148 III,21| może ich zabić, bo żaden człowiek im nie poradzi, ani panu
149 III,22| zapobiegać. Więc jako prywatny człowiek zostawiam pani tę krócicę
150 III,23| stronę pruską.~Jako zaś człowiek stanowczy i lubiący prędko
151 III,26| Wszystko się tam karbuje. Co tu człowiek szablą wyrąbie, to tam sekretarze
152 III,27| wojennik szczęśliwy, ale i człowiek zacny, bez cienia zazdrości
153 III,28| spadnie. Nie ten ja już człowiek, któregoście znały w Taurogach,
154 III,28| jakże prędko przechodził ten człowiek, tak przez nią kochany,
155 III,29| na zabój, jak tylko taki człowiek mógł się zakochać. I doszło
156 III,30| wszystkie winy, bo to był człowiek zupełnie poprawiony.~
|