Tom, Rozdzial

  1  I,2  |        wszystkie głosy, aż szyby poczęły drżeć w ołowianych oprawach.~-
  2  I,2  |        będzie weselisko!~Pytania poczęły się sypać:~- A jakoż wygląda?
  3  I,2  |    tatarskiego była podobna. Psy poczęły wyć i szczekać. Cały dom
  4  I,2  |  odprowadzali do izby. Po chwili poczęły się pląsy wśród dymu, złamków
  5  I,3  |      dzwony biją...~Oczy Kmicica poczęły świecić gniewem.~- To i
  6  I,4  |         drzwiom.~Jasne płomienie poczęły huczeć i strzelać w kominie.
  7  I,4  |     kompania!~Tu oczy dziewczyny poczęły ciskać błyskawice i podniósłszy
  8  I,4  |        odpowiedzi. Jeno zęby ich poczęły zgrzytać, ręce drgać ku
  9  I,4  |     zniżyło się tak, że aż konie poczęły się lękać szumu skrzydeł.~-
 10  I,4  |  walczących, jeno w zamęcie jęki poczęły się odzywać...~
 11  I,5  |   waćpana nie znał!~Oczy Kmicica poczęły skry sypać, ale i w niej
 12  I,5  |       jej przykładem i wszystkie poczęły odmawiać głośno litanię
 13  I,5  |          w odrynie - potem głosy poczęły się oddalać w stronę lasu.~
 14  I,7  |      czarna godzina.~Oczy Marysi poczęły wilgotnieć, aż w końcu łzami
 15  I,7  |         się w zaścianku, światła poczęły błyskać; rozległ się płacz
 16  I,7  |   oddział.~- Stój! kto jedzie? - poczęły wołać głosy z owego oddziału. -
 17  I,7  |       zwarły się w długą linię i poczęły otaczać dom wraz z zabudowaniami.~
 18  I,7  |   ciemność, a groźne głosy wołać poczęły :~- Hej, a szto za lude?~-
 19  I,7  |    trzymające drzwi od wewnątrz, poczęły szczękać.~Pan Wołodyjowski
 20  I,7  |       przeciwnika. Szmery głośne poczęły się zrywać w kole patrzących
 21  I,9  |     bardzo, zapadnięte jego oczy poczęły ciskać płomienie.~Chciał
 22  I,9  |        jakiś w pułap. Nagle oczy poczęły mu wilgotnieć i goście nieznani
 23  I,10 |        przeszły granicę, za nimi poczęły się wtaczać działa, trąby
 24  I,10 |         Gdy tak szwedzkie wojska poczęły deptać za Heinrichsdorfem
 25  I,10 |         różne przesadzone wieści poczęły wnet krążyć po obozie.~Tej
 26  I,10 |      widać było ludzi i konie, i poczęły kręcić się na miejscu, co
 27  I,10 |          kaliską. Polskie armaty poczęły grać w tejże chwili, ale
 28  I,10 |     broni!~Wówczas jakieś szmery poczęły przelatywać po tłumach,
 29  I,11 |       zwłaszcza że ryby w stawie poczęły się rzucać z podwójną siłą.~-
 30  I,11 |       kapela pszczół, które wnet poczęły siadać na zrąbku szklanicy
 31  I,12 |    czwórki, które wolnym krokiem poczęły oddalać się w stronę cekhauzu.~-
 32  I,12 |         w środku idą!~Wtem bębny poczęły warczeć.~- Oho! to, widać,
 33  I,12 |        aby ujść szyderstw, które poczęły się sypać na jego głowę.~-
 34  I,13 |         krew w wojownikach, więc poczęły padać spojrzenia jak błyskawice,
 35  I,13 |        głowę i błyskawice gniewu poczęły przelatywać mu po czole;
 36  I,15 |         Nie widzę nic...~Strzały poczęły słabnąć.~- Boże miłosierny!
 37  I,15 |         całą siłą; ale stopniowo poczęły słabnąć i w godzinę później
 38  I,16 |        zaiskrzyły się, a nozdrza poczęły latać.~- Wasza książęca
 39  I,17 |     następnego, bo groźne wieści poczęły nadchodzić zewsząd do Kiejdan.
 40  I,17 |    ratować.~Tu ręce pana Zagłoby poczęły poruszać się z lekka koło
 41  I,17 |          zwłaszcza przy wozie, i poczęły się wlec wolno. Gwiazdy
 42  I,17 |       żółtą barwę opończy. Hełmy poczęły odbijać blask poranny.~Pan
 43  I,18 |          szwedzkie tylne szeregi poczęły wysuwać się z opłotków na
 44  I,21 |     wstyd łykać...~Wargi hetmana poczęły drgać z wściekłości. Ogarnęła
 45  I,22 |          wieczerza gotowa. Tłumy poczęły płynąć za księciem, jakoby
 46  I,22 |      porwał pannę i policzki jej poczęły pałać.~"Zamilczę! - rzekła
 47  I,24 |             Obfite łzy jak perły poczęły spadać jej z rzęs na policzki.~-
 48  I,25 |       rzekł Soroka, którego oczy poczęły błyskać jak u starego wilka.~-
 49 II,1  |           Konie, zmęczone drogą, poczęły rżeć - liczne rżenia odpowiedziały
 50 II,1  |       szepnął Soroka.~Lecz kroki poczęły oddalać się od chaty, a
 51 II,1  |      podziw spokojnie, jeno oczy poczęły mu gorzeć, a w końcu rzekł:~-
 52 II,2  |         mnie wyratuje?~Tu kolana poczęły się giąć jakoś pod panem
 53 II,2  |       tak błagał pan Kmicic, łzy poczęły mu padać jak groch z oczu,
 54 II,2  |     krokami za oknem i dwa głosy poczęły rozmawiać:~- A co myślicie,
 55 II,4  |       izby, myśli jedna za drugą poczęły się cisnąć do głowy. Naprzód
 56 II,4  |    drzemie. Rozmaite wspomnienia poczęły mu cisnąć się do głowy.
 57 II,6  |       dux! Vivat! Vivat!~I tłumy poczęły podrzucać czapki, biegać
 58 II,9  |  Kmicicowi, gdy to ujrzał, wargi poczęły się trząść jak w febrze
 59 II,11 |     nabożeństwo. Z wysokich wież poczęły huczeć dzwony większe i
 60 II,13 |          skrzydła do lotu, zaraz poczęły krążyć wieści coraz inne,
 61 II,13 |       przeraźliwe dźwięki trąb i poczęły grać długo, żałośnie, strasznie.
 62 II,14 |         za łupem; inne na koniec poczęły objeżdżać twierdzę, opatrywać
 63 II,14 |       wreszcie pułki piechotne i poczęły błąkać się naokoło twierdzy,
 64 II,14 |         kościele i zabudowaniach poczęły dźwięczeć. Kule ogniste
 65 II,14 |       ziemię!... na twarze!... - poczęły wrzeszczeć przerażone głosy. -
 66 II,15 |        lepiej ustawione, większą poczęły czynić szkodę. Sypały się
 67 II,15 |      działa, skutkiem czego kule poczęły przenosić. Niektóre dolatywały,
 68 II,15 |       znienacka.~Tłumy piechurów poczęły zeskakiwać z szańca i biec
 69 II,15 |       obozie szwedzkim już trąby poczęły grać larum. Nagle ozwały
 70 II,15 |      jasnogórskie i kule ogniste poczęły lecieć z klasztoru, by wracającym
 71 II,16 |         chciwie pragnie kończyć.~Poczęły więc płynąć dnie jeden za
 72 II,17 | trudności przedstawiając. I znów poczęły płynąć dni, podczas których
 73 II,17 |         Mury otaczające klasztor poczęły się tu i owdzie rysować
 74 II,17 |       spoza nich nie było widać. Poczęły się szkody w budynkach i
 75 II,17 | Jednocześnie odgłosy zamieszania poczęły dolatywać i ze szwedzkiego
 76 II,18 |         się i delikatne iskierki poczęły biec ku górze po jego suchej
 77 II,18 |        się jak dwa węgle, a wąsy poczęły drgać. Więc nie czekając
 78 II,18 |        uśmiechem, a źrenice oczu poczęły drgać.~- Komu się nie podoba
 79 II,18 |         gniotąc je tak, aż żebra poczęły trzeszczeć, i w mgnieniu
 80 II,19 |    źrenice rozszerzyły się, zęby poczęły zgrzytać. Owładnęło go dzikie
 81 II,19 |         się. Niewiasty z płaczem poczęły oblegać mieszkanie przeora,
 82 II,19 |          ziarno ptaszętom, które poczęły dziobać je chciwie.~Wszyscy
 83 II,20 |     stopniowo kroku, aż wreszcie poczęły iść stępa. Jednostajny ruch
 84 II,20 |        szwedzkie topnieć i ginąć poczęły. Działo się to na Litwie,
 85 II,23 |   purpurą, a dalsze w ciemne już poczęły się ubierać fiolety, lecz
 86 II,23 |     doliny. Więc jodły pobliskie poczęły pochylać pokryte okiścią
 87 II,23 |        zniecierpliwił się, z ócz poczęły iść mu błyskawice, nagle
 88 II,24 |        postępowano naprzód, góry poczęły się zbiegać, doliny zacieśniać.
 89 II,24 |  stłoczył się i zwichrzył. Konie poczęły gryźć się i wierzgać. Żołnierze
 90 II,24 |          Lecz z wolna i ich siły poczęły się wyczerpywać. Kilkakroć
 91 II,25 |        zbudziły wszystkie echa i poczęły biegać wokół, obijać się
 92 II,26 |       nawrócenie i dobre uczynki poczęły się od tego, żeś się Babiniczem
 93 II,29 |  zewnątrz.~Nagle krótkie drgania poczęły wstrząsać olbrzymim ciałem
 94 II,29 |          wezgłowiu, z wolna oczy poczęły się rozszerzać, źrenice
 95 II,33 |         raz dziesiąty czy któryś poczęły wołać:~- Jadą! Jadą!~Okrzyk
 96 II,34 |  Bogusławie!"~Tu chełpliwe myśli poczęły mu napływać do głowy, gdyż
 97 II,41 |     świecznika. Książęce powieki poczęły się otwierać leniwie, nagle
 98 II,42 |      uciekającą rajtarią. Arkany poczęły świstać w powietrzu.~Lecz
 99 III,1 |   rozsypkę i ku Wieprzowi umykać poczęły. Więc pan Czarniecki kazał
100 III,3 |    ogromnym śmiechem. Trząść się poczęły brzuchy i pasy na brzuchach;
101 III,3 |       wciągnięto na szańce, wnet poczęły przeciw twierdzy pracować.
102 III,4 |       niskich porzeczach, a lasy poczęły płakać łzami z roztopionej
103 III,4 |      czoło krokom Czarnieckiego, poczęły opuszczać Szwedów. Więc
104 III,4 |         Szwedów i czyniąc krzyk, poczęły siec zmieszanych żelazem,
105 III,4 |       poprzednio konie szwedzkie poczęły ustawać i rzeź stała się
106 III,5 |        jego ust ani słowa.~Bębny poczęły warczeć i trąby grać w szwedzkim
107 III,6 |         i lżejsze rumaki polskie poczęły ich jednak wkrótce dochodzić.
108 III,6 |         na oku mając. Wtem konie poczęły rajtarom rozpierać się i
109 III,6 |       nadlatywali inni i strzały poczęły świstać, lada chwila która
110 III,7 |          zobaczyłby już Szwecji.~Poczęły więc im płynąć ciężkie dni,
111 III,7 |          Zagłoba.~Lecz Kmicicowi poczęły zaraz nozdrza latać.~- Niezła
112 III,7 |     strzały po przeciwnym brzegu poczęły się uspokajać, światła gasły
113 III,8 |      czoła zmarszczyły się, oczy poczęły świdrować w panu Michale,
114 III,8 |         szubienicy!~I błyskawice poczęły migotać w Karolowych oczach;
115 III,9 |      coraz nowe sztuki i faskule poczęły z wyciem przelatywać ponad
116 III,9 |      trwała bitwa. Z owej chmury poczęły się wysuwać i biec ku lasowi
117 III,9 |          pierwsze oddziały jazdy poczęły ukazywać się od strony lasu
118 III,11|         z krzykiem rycerzy. Oczy poczęły ciskać błyskawice, spod
119 III,11|        zza majdanu głosy trwożne poczęły wołać w ciemności:~- Nieprzyjaciel
120 III,11|         oddziału.~Działa z murów poczęły grzmieć, lecz główny oddział,
121 III,14|       potężne, które natychmiast poczęły pracować przeciw murom i
122 III,15|          koły, topory i siekiery poczęły bić gwałtownie w nadwątloną
123 III,15|   Zagłoba zastąpił im ode drzwi, poczęły w susach nadprzyrodzonych
124 III,15|    Wszystkie dzwony w kościołach poczęły głosić miastu i światu,
125 III,15|          straszny, jakby grzmoty poczęły w niebie walczyć ze sobą.
126 III,15|        się w inną stronę. Wojska poczęły. wchodzić do miasta i widok
127 III,16|    zamiar. Tymczasem do Taurogów poczęły ściągać oddziały wojsk pruskich,
128 III,16|    powstał wicher mocny i drzewa poczęły w sadzie za oknami szumieć
129 III,21|       jak żubr; po twarzy Oleńki poczęły także płynąć łzy ciche a
130 III,21| przecinano, przejmowano wiwendę. Poczęły chodzić słuchy, że sam pan
131 III,23|   własnych swoich oczach; partie poczęły na nowo wpadać na oddziały
132 III,24|   zahamować.~Jakoż od tej chwili poczęły się bardzo sztuczne podchody
133 III,25|   zahamować.~Jakoż od tej chwili poczęły się bardzo sztuczne podchody
134 III,26|        drodze i szły żywo.~Konie poczęły parskać okrutnie w pierwszych
135 III,27|          znak wszystkie buńczuki poczęły się kołysać, huknęły trąby
136 III,27|        powstał gorączkowy. Bębny poczęły huczeć nieustającym grzmotem;
137 III,27|        się w posadach; muszkiety poczęły grzechotać od okopu aż hen
138 III,27|      pierwsze rajtarskie szeregi poczęły już siec mieczami zmykających
139 III,27|          w jednej chwili, armaty poczęły grać na nowo, lecz zbyt
140 III,28|      duszy odnowiły się w niej i poczęły piec boleśnie. Wstyd na
141 III,28|    jeszcze jedno groźne nazwisko poczęły powtarzać usta ludzkie:
142 III,28|   wymiecie! Jakoż zaręczenia jej poczęły się prędko sprawdzać. Nie
143 III,29|       wydać, a tymczasem z borku poczęły się wysypywać gęstsze zastępy
144 III,30|          Już też pierwsze szrony poczęły rankami okrywać ziemię,
145 III,32|       Lubicza rany pana Andrzeja poczęły się goić, wcześniej zaś
146 III,32|   wołanie:~- Lauda! Lauda!~Tłumy poczęły się kołysać, wszystkie głowy
147 III,32|         ku niemu, wszystkie usta poczęły szeptać:~- Pan Kmicic! Kmicic!
148 III,32|        się coraz bardziej, tłumy poczęły cisnąć się ku ołtarzowi,