Tom, Rozdzial
1 I,1 | Panas Kmitas.~- A słowo stało się ciałem! - wykrzyknęła
2 I,4 | strzelać w kominie. Oleńce stało się zaraz nieco lżej na
3 I,5 | posępnie Kmicic. - Ale to stało się po pijanemu... w kompanii...
4 I,6 | przypuszczeniach, co się z nim stało? Niektórzy twierdzili, że
5 I,6 | szlachtę, to Bóg widzi, iż nie stało się to z żadnego okrucieństwa,
6 I,6 | respektuje. Bogdajby się to nie stało, co mi w twoich oczach zaszkodzić
7 I,7 | dobytymi szablami. Nagle stało się coś dziwnego; oto rzekłbyś:
8 I,7 | niepokój. - A z tamtym co się stało?...~- Z Kmicicem? Nie bój
9 I,10 | Kilkanaście tysięcy ludzi stało do świtania na koniach,
10 I,12 | ale bogdajże lepiej się stało, gdyż teraz elektor, jako
11 I,12 | Wiemy już, co się tam stało.~- Właśnie dlatego, że się
12 I,12 | Właśnie dlatego, że się tam to stało, ja tu przyjechałem w tej
13 I,12 | różnobarwnych strojach. Na przedzie stało puste krzesło, wysunięte
14 I,13 | samych Kiejdanach i w okolicy stało tyle wojska, że gdyby był
15 I,13 | Chodźmy! Przy samych drzwiach stało dwunastu paziów, cudnych
16 I,14 | Nie daj Bóg, aby się to stało, bo i w niebie nie znalazłaby
17 I,14 | spodziewałem się tego, co się stało, alem się na tobie zawiódł.
18 I,14 | dziesiątków strażników nie stało... I Karol Gustaw wie o
19 I,14 | Zali mogę pozwolić, aby stało się to, co ostatnią zgubą
20 I,15 | surowo Jan. - Tego, co się stało, nikt nie mógł przewidzieć...
21 I,15 | Skrzetuski.~- Bo to się stało z prędkości, ale wierzę
22 I,15 | Wyjrzyj no jeszcze, co się stało - błagał Zagłoba.~- Po co? -
23 I,15 | wojskowy, ten zgadnie, co się stało. Zresztą widziałem ich rozbitych...
24 I,16 | zwierzchności się porwać. Co się stało, to się nie odstanie. Trzeba
25 I,16 | postąpił; ale po tym, co się stało, czeka go kula w łeb, jak
26 I,17 | panowie! patrzcie!~- Co się stało? - pytali pułkownicy otwierając
27 I,17 | żołnierze spostrzegli, co się stało. Uczynił się między nimi
28 I,17 | głosem. - Jak to?! Co się stało? Jakim sposobem uciekł?~-
29 I,17 | nich porwać, i masz, co się stało!~- Największych rycerzy
30 I,17 | Patrzcie waszmościowie, co stało w tym liście, który Kowalski
31 I,17 | nie wie o niczym, co się stało, i od nikogo się nie dowie,
32 I,18 | wytłumaczą, jak i co się stało, gotowi się pobić! Powaśnimy
33 I,19 | wyjaśnieniem, jak i co się stało, ale grot utkwił w dumnej
34 I,20 | jego przeszli.~- Tak się stało! - rzekł poważnie pan miecznik.~-
35 I,20 | nie rozumiejąc, co się stało, zbiegła się też służba
36 I,20 | Gotowa się rozchorować.~- Stało się - rzekł Wołodyjowski. -
37 I,21 | Billewicz nie zdybał, co stało się dlatego, że pan Andrzej,
38 I,21 | się przez twoją instancję stało: w kraju opór podsycony,
39 I,22 | też się stanie...~Lecz nie stało się nic, jeno ochota do
40 I,22 | tak mu się powikłało, że stało się dla tej prostej natury
41 I,22 | częstsze głosy jęły powtarzać: "Stało się! nie ma już rady!" - "
42 I,23 | ich ręku i nic mi się nie stało.~- To dobrze. Wstąpisz do
43 I,24 | pierwszej mili już mi się stało lżej, a nim do Wilna dojechałem,
44 I,24 | gdy bez mówienia tak się stało. Toż on nie jest już jej
45 I,25 | mościów wyrośnie. Byle się to stało, wszystko mi zresztą jedno!~-
46 I,25 | To, co tu się ze Szwedami stało, nie przytrafiło się dotąd
47 I,25 | kołowrocie, po staremu, stało sześciu halabardzistów,
48 I,26 | wasza książęca mość, co się stało?~- Przekonał młodzika! -
49 I,26 | mogli zrozumieć, co się stało, zanim odetchnęli, zanim
50 I,26 | przerażeniem na to, co się stało, i zawołał:~- Wody!~Kowalczuki
51 II,1 | zauważył, iż pod ścianami stało sześć tapczanów okrytych
52 II,1 | Tak jest.~- A co się z nim stało?~- Uszedł.~Nastała chwila
53 II,1 | opowiedział pokrótce, co się stało. Kmicic słuchał nad podziw
54 II,2 | Kopystyńskim.~- A co się z nim stało?~- Usieklim.~- I musieliście
55 II,4 | śmiem ja mówić, ale źle się stało, bo co ten człowiek złego
56 II,5 | zaś prawisz?... Cóż się stało? - pytał Wołodyjowski.~-
57 II,5 | Nuże! Powiadaj wraz, co się stało?~Lecz pan Wołodyjowski wypadł
58 II,6 | laudańską chorągwią nadciągnął, stało już kilka tysięcy ludzi
59 II,6 | regimentarska głowa i gdyby mnie nie stało, on jeden mógłby mnie zastąpić.~
60 II,6 | wierzyć nie chciał. Cóż by się stało z Wołodyjowskim? Czyliby
61 II,6 | ratuj! teraz pora!~- Co się stało? - pytał Skrzetuski.~- Radziwiłł
62 II,6 | wszystkim, co się w Kiejdanach stało. Opowiadał więc, że wysłał
63 II,7 | litewskim.~- Oby tak się stało!... Nie dla siebie ja tego
64 II,8 | wolna oblicze jej stygło, aż stało się zimne i blade; opuściła
65 II,9 | do Szwedów o tym, co się stało, i z rozkazem chwytania
66 II,10 | nad dwa tysiące żołnierza stało we właściwym mieście, objętym
67 II,10 | poddała się bez boju, przecie stało już trzydzieści olbrzymich
68 II,10 | odmienne miał na to, co się stało, zapatrywanie i rzekł:~-
69 II,10 | nieszczęście...~- Co się stało?~- Województwa: krakowskie,
70 II,11 | odpowiedział Wrzeszczowicz - co się stało, to się stać musiało.~-
71 II,13 | Kordecki i widząc, co się stało, począł ich błogosławić,
72 II,15 | Gdy wreszcie z krzyków stało się jawnym, że napad przyszedł
73 II,15 | słońce zeszło i powietrze stało się przezroczyste.~Mury
74 II,15 | kościół, klasztor. Wszystko stało na dawnym miejscu. Twierdza
75 II,16 | się pomiarkować, co się stało. Zamoyski za głowę się porwał.~-
76 II,16 | wodzą pułkownika Wolfa, stało tuż w pobliżu, nad granicą
77 II,16 | celu. Wielkie poruszenie stało się tymczasem w obozie szwedzkim,
78 II,17 | się szlachcic poczciwy i stało się powszechne szlochanie.~
79 II,17 | w piersiach tchu mu nie stało.~Ksiądz począł żegnać ciemności.~
80 II,17 | Załoga nie wiedząc, co się stało, chwyciła za broń. Z cel
81 II,17 | jak błyskawice.~- Co się stało?~- Szturm!~- Działo szwedzkie
82 II,19 | przekonany, że gdyby to się stało, postrach otworzyłby nam
83 II,19 | Co waść mówisz? Co się stało? - spytał Miller.~- Pozwólcie
84 II,19 | szczegółowo, jak się to stało?~Zbrożek stał jeszcze czas
85 II,20 | panowania nie chciała, to stało się to w znacznej części
86 II,20 | serce, i tym, co się z nią stało - że po raz trzeci spytał
87 II,22 | kolanach o jedną łaskę błagam. Stało się już... dragoni wyszli...
88 II,24 | Nagle stanął jak wryty.~Stało się coś nadzwyczajnego.
89 II,25 | większej części już się to stało.~I opowiadał, co w kraju
90 II,26 | się nie miało stać, co się stało!... Korony im było trzeba,
91 II,26 | amen!~- Może już się to stało, a jeśli nie, to stanie
92 II,27 | Nie daj Bóg, aby się to stało! - rzekł.~- Jak to? - spytał
93 II,29 | tylko huk wystrzałów.~Nagle stało się coś strasznego. Błysnęła
94 II,29 | ciało książęce.~- Słowo stało się ciałem! - rzekł - to
95 II,32 | nie wysuszyły mu duszy... Stało się! Niezbadane wyroki boskie!...
96 II,32 | oblicze Kmicica; więc naprzód stało się blade jak pergamin,
97 II,33 | Straszna rzecz, co się stało, gdy powiedział, iżeś mu
98 II,34 | ruszam!~- To się dobrze stało, bo ja waszej miłości trzosów
99 II,34 | sobą, wykrzykiwał:~- Słowo stało się ciałem!~- Jezus, Maria,
100 II,35 | smutkiem. Kmicicowi zaś stało się nieswojo tak dalece,
101 II,36 | sam przekonany, że co się stało, stało się z jego wolą i
102 II,36 | przekonany, że co się stało, stało się z jego wolą i wiedzą. ~
103 II,37 | działa zamkowe.~Obok tych sił stało w okolicach Białej do dwunastu
104 II,38 | działa zamkowe.~Obok tych sił stało w okolicach Białej do dwunastu
105 II,39 | Książę nie rozumiejąc, co się stało, jął głowę tracić i podjazd
106 II,40 | zuchwała płochość, teraz stało się surowym i zarazem zawziętym.
107 II,42 | panu Oskierce, jak i co się stało, oni zaś słuchali z ciekawością,
108 II,42 | widnym polu, lecz wówczas stało się coś strasznego. Tatarska
109 III,1 | prawie nie mógł pojąć, co się stało, skąd te siły, skąd ten
110 III,1 | puszczono!~Smagłe oblicze króla stało się jeszcze ciemniejszym;
111 III,1 | stanąć, nie ludzka moc!~- Stało się wedle tego, co marszałek
112 III,4 | zmniejszać. Lecz zarazem stało się coś dziwnego. Oto bezładna
113 III,4 | zrozumieć, co się z nim stało, znów niespodzianie na kulbakę
114 III,6 | bo u kasztelana oblicze stało się pstre, a to zły znak.~
115 III,6 | by tu sto tysięcy Turka stało! - zakrzyknął pan Michał.~
116 III,6 | sprowadzanie prowiantów stało się niepodobieństwem. Od
117 III,6 | albo na nowo rozrywać, co stało się niepodobnym, gdyż naokół
118 III,7 | coraz większy.~- Co się stało? co się dzieje? - pytano
119 III,8 | i rozpytaj, co się z nim stało?~- To waść nie znasz regularnych
120 III,9 | pole trupami zaściełając.~Stało się wreszcie jasnym, dlaczego
121 III,10| nogi nie puścili... Ha! stało się i nie wróci!... Wojna
122 III,12| poległych. Wreszcie i czasu nie stało na grzebanie, leżały więc
123 III,13| poległych. Wreszcie i czasu nie stało na grzebanie, leżały więc
124 III,14| wywiózł? Owóż, dlaczego się to stało, nie będę powtarzał, bo
125 III,14| dopilnują.~- Cóż się takiego stało? - spytał Zagłoba.~- W czasie
126 III,16| niewyraźna, aby przekroczenie jej stało się z czasem łatwiejszym
127 III,18| leży na górze.~- Co się stało? - krzyknął oprzytomniawszy
128 III,20| chwili milczenia Oleńka.- Stało się.~Ketling czuł, że wypada
129 III,22| razem przed wyprawą się stało.~Oleńka nie odrzekła nic;
130 III,22| Sakowicz wytłumaczy, jak się to stało, a waćpanna nie bądź mu
131 III,23| przecież nic im się tu nie stało i nie stanie. Nie puszczał
132 III,24| Babinicza. Jakoż tak się stało.~Książę ruszył głęboką i
133 III,25| Babinicza. Jakoż tak się stało.~Książę ruszył głęboką i
134 III,26| Prusom Królewskim. Co się stało? czemu się cofa? - na to
135 III,26| Zgadliśmy też z Zagłobą, co się stało. Oto służyło chłopisko u
136 III,27| konie go dosięgną.~Nagle stało się coś dziwnego.~Oto, gdy
137 III,27| siebie pierś w pierś. Ale stało się to, co przewidzieli
138 III,27| anieli! Nigdy! nigdy!~- Stało się! - rzekł Wołodyjowski.~
139 III,28| tylko na bliższe ekspedycje. Stało się zatem, że pola, lasy,
140 III,31| Węgrzynów postrzelon.~- Słowo stało się ciałem! - zakrzyknął
141 III,32| wiary bronić, a w kościele stało się aż jasno od stali, to
142 III,32| Jezus, Maria! Co się stało? - krzyknęła spojrzawszy
|