Tom, Rozdzial

  1  I,1  |            przychylić! Dla ciebie, mój królu, gotówem się i obyczajów
  2  I,1  |           nic to nie szkodzi, bo i mój dziaduś żołnierzem był,
  3  I,1  |           winowajcę. Bogdajże cię, mój królu złoty! Com ja winien,
  4  I,1  |            hetmanom się kłaniać... Mój królu złoty! jeślić się
  5  I,3  |        rzekł:~- Otom ci przywiózł, mój klejnocie; komilitonów moich,
  6  I,3  |           wyskoczy.~- Na Boga ! to mój wachmistrz Soroka; coś się
  7  I,5  |        wszystko, jak się zdarzyło, mój klejnocie, jeno sobie usiędę
  8  I,5  |         ręką na czoło nagarniać.~- Mój królu ! - zawołał wreszcie
  9  I,5  |         wreszcie żałosnym głosem - mój klejnocie!... nie gniewaj
 10  I,5  |         znasz...~- O, wierzę, że i mój dziad waćpana nie znał!~
 11  I,6  |    laudańską zamyślał, chcąc żywot mój cale odmienić, wedle słodkich
 12  I,7  |         Wara!... wara!... Teraz on mój, nie wasz!... Precz!...~
 13  I,7  |          Zresztą, jakom wam rzekł: mój on teraz, nie wasz. Jeśli
 14  I,9  |           i Skrzetuski, przyjaciel mój serdeczny i konfident, o
 15  I,9  |            Kto by się nie mścił?~- Mój mości panie! - odpowiedział
 16  I,9  |         rzekł:~- Waćpan mówisz jak mój szczery przyjaciel.~- Nie
 17  I,11 |          umieścić. Pan Stabrowski, mój krewny, jest łowczym królewskim
 18  I,12 |     jegomość pan Zagłoba znają już mój sentyment, a waszmości powiem,
 19  I,12 |        wsławionego wojownika. Brat mój, Stanisław, patrzył pod
 20  I,13 |     zdumionych oczu.~- Teraz jużeś mój... - rzekł wreszcie książę.~-
 21  I,13 |        pojadę... Aż książę, ojciec mój kochany, ulitował się nade
 22  I,13 |             dodał Mieleszko. - Nie mój będzie grzech!~- Protestowałem
 23  I,14 |           witebskim połączę i oręż mój sto razy prędzej przeciw
 24  I,16 | Stankiewicza, zawieziesz im rozkaz mój, by do pochodu byli gotowi.
 25  I,16 |         Wasza książęca mość! Ojcze mój, dobrodzieju, łaskawco,
 26  I,17 |            Boga! toś waść naprawdę mój krewniak!~- Alboś Korab?~-
 27  I,17 |       buntownik? Jakże to? Co mnie mój hetman każe, to czynię.~-
 28  I,17 |           noc była ciemna.~- Gdzie mój koń? - krzyknął Kowalski.~-
 29  I,17 |        gdybym hetmana opuścił. Nie mój rozum, tylko jego; nie moja
 30  I,17 |        zakrzyknął Mirski.~- Już to mój grzech - mówił dalej Roch -
 31  I,18 |           Nad strażami będzie miał mój porucznik oko. Dalibóg,
 32  I,21 |             rzekł Kmicic.~- I list mój cię wyratował?~- O którym
 33  I,22 |        rzekł w tej chwili :~- Wróg mój, kto ze mną wszystkich toastów
 34  I,23 |            jest, przeszło teraz na mój koszt. Pewnie mi pan podskarbi,
 35  I,25 |        może przebrać, to jakże się mój posłaniec przebierze? Na
 36  I,25 |       innego do roboty. Powiem ci, mój kawalerze, żem się nudził
 37  I,25 |       rzekł:~- Widzę, że tęgo brat mój myśli o konfederatach, szkoda
 38  I,25 |          spełnić to, o czym ojciec mój już zamyślał! ~Tu książę
 39  I,25 |            sam jego stronnik jak i mój stryjeczny, jeno do czasu
 40  I,25 |       niemiecką?~- Bo go objeżdżał mój kawalkator, Zend, który
 41  I,26 |          jakby do siebie książę.~- Mój mości książę! - odrzekł
 42  I,26 | Niemieckiej, elektor brandenburski mój wuj, książę Oranii jego
 43 II,1  |      chłopie, że weźmiesz w łeb!~- Mój jegomość - odpowiedział
 44 II,1  |     panowie na gościńcu?~- Czy ja, mój jegomość, wiem? Widzi mi
 45 II,1  |        dajecie?~- Żeby nie zełgać, mój jegomość, tom tu dwie polanki
 46 II,1  |         jaką wojnę?~- Czy ja wiem, mój jegomość. Poszli daleko,
 47 II,1  |           przejście; dziwno mi to, mój jegomość, żeście trafili,
 48 II,2  |       potępił, wolę gorzeć za błąd mój niżeli za jawną i rozmyślną
 49 II,2  |             X. Mość będę, do czego mój żal i moje zgryzoty siły
 50 II,4  |  Skrzetuski zbarażczyk.~- Rety! to mój pan!~Tu spostrzegł Rzędzian,
 51 II,4  |          pana starosty, i dodał:~- Mój pan kum, chciałem rzec.~
 52 II,4  |   Wołodyjowskiego jechał, bo stary mój znajomy i na Rusi my razem
 53 II,5  |      powtarzać z rozrzewnieniem:~- Mój jegomość... mój jegomość...
 54 II,5  |  rozrzewnieniem:~- Mój jegomość... mój jegomość... W jakich to
 55 II,5  |         się teraz z tobą dzieje?~- Mój jegomość, za co mnie mieli
 56 II,5  |         grzech, to jegomościn, nie mój, bom ja się właśnie od jegomości
 57 II,5  |           przetopią!~- Bóg łaskaw, mój jegomość, chociaż to jest
 58 II,6  |            prawda grunt, co może i mój siostrzan poświadczyć.~Tu
 59 II,6  |           ja będę pieczętował, ale mój kanclerz... To sobie naprzód
 60 II,8  |            pułkownik...~- Na Boga! mój dworzanin?... Mój pułkownik?
 61 II,8  |            Boga! mój dworzanin?... Mój pułkownik? Co za jeden?!...
 62 II,8  |           więzienia, jest jeno dom mój, w którym waszmość będziesz
 63 II,9  |            go prawa ścigać, bo nie mój człowiek - idźcie do waszych
 64 II,9  |        Najwyższemu, bom się zląkł. Mój mospanie, quod attinet Litwy,
 65 II,10 |            zapatrywanie i rzekł:~- Mój mości panie! Nie wiem, co
 66 II,10 |      doścignie, zbliży się nań sąd mój i pozostawi państwo w utrapieniu,
 67 II,10 |          aż przyjdzie, który gniew mój przebłaga i który duszy
 68 II,11 |       rozumnym człowiekiem, a mnie mój urząd nakazuje patrzeć,
 69 II,13 |         Takiż to senatorski ród?~- Mój mospanie - odrzekł wesoło
 70 II,13 |           Starszyzna, jako i stryj mój, słowo dali, ale prostych
 71 II,15 |         innymi. Chciałbym jeno, by mój Soroka poszedł, bo to rzeźnik
 72 II,15 |             rzekł Miller - i niech mój medyk opatrzy go natychmiast!~
 73 II,17 |             tfu!... przysłał mnie, mój dobry panie, do was, żebym
 74 II,17 |            chciałbym je wszystkie, mój dobry panie, jednym tchem
 75 II,17 |     Szlachta siada na koń, chłopi, mój dobry panie, w kupy się
 76 II,17 |      przybytek, o kraj cały! A ty, mój synu, czyli szczęśliwie
 77 II,17 |          odprowadzi, moje dziecko, mój synaczku kochany!...~- To
 78 II,19 | Przepraszam waszmościów, ale gniew mój nie dziwota. Nie będę wspominał
 79 II,19 |        strach z serc waszych! Duch mój przenika ziemię i powiada
 80 II,19 |         Weyhard - i więcej nad to: mój honor żołnierski!~- Może
 81 II,20 | pułkownikuje.~- Gabriel?... Toż to mój krewny, chociaż go nie znam!~-
 82 II,21 |      publicis wydobyć.~- Co by tam mój chudopacholski gniew znaczył
 83 II,21 |             Miłościwy królu, panie mój! nie wierz temu zdrajcy,
 84 II,21 |            ciebie przerazić, królu mój, panie!... to zdrajca!...
 85 II,21 |            Angielczyków... Prawda, mój panie, zawinił ten naród
 86 II,23 |           do Tyzenhauza i rzekł:~- Mój mości panie! Czemu to ja
 87 II,24 |       wargi wyszeptały wyraźnie: - Mój pan, mój król żywie... wolny...~
 88 II,24 |    wyszeptały wyraźnie: - Mój pan, mój król żywie... wolny...~I
 89 II,26 |      wiecznym ogniem ukarze! Panie mój, jeżeli mi nie wierzysz,
 90 II,26 |        trzymali. I to był pierwszy mój dobry uczynek, bo inaczej
 91 II,26 |           Ty, panie, jeden widzisz mój żal i moje łzy!... Jam banit,
 92 II,26 |      powrócon być musisz.~- Bo to, mój miłościwy panie i ojcze,
 93 II,26 |             Święty Jerzy, patronie mój, co widzę?! - krzyknął spostrzegłszy
 94 II,26 |            pan Babinicz, najmilszy mój żołnierz i najwierniejszy
 95 II,28 |        Joannes Casimirus, ma tylko mój wybór potwierdzić, nic więcej.~
 96 II,29 |       zamierzam, tedy im W. W. pan mój miłościwy nie wierz, albowiem
 97 II,32 |           obrońca ojczyzny i sługa mój wierny, który mnie własną
 98 II,36 |         złego nie może, bo to kraj mój... Dam ci dobrych pachołków
 99 II,36 |         ustąpili z Lublina, ale na mój Zamość uderzyć zamierzają.
100 II,37 |            Jan człek niezawzięty i mój konfident. Przejdzie mu
101 II,38 |            Jan człek niezawzięty i mój konfident. Przejdzie mu
102 II,39 |          rzekł obecnym:~- Krewniak mój zniesion do szczętu w Janowie
103 II,40 |        miarę pana Sakowicza.~- Pan mój, książę na Birżach i Dubinkach,
104 II,40 |     instrukcjach pomówimy później. Mój panie Sakowicz! Gonimy za
105 II,40 |      kondycje podaje?~- Książę pan mój zniósł Horotkiewicza, poraził
106 III,2 |            Rzeczypospolitej.~- Mąż mój, który go pułkownikiem znał,
107 III,3 |           niezwyciężony król i pan mój choćby do dzikich stepów
108 III,3 |       przewyższa, zaraz król i pan mój rzekł: "Ten mnie zrozumie,
109 III,3 |      szwedzkiej jasności, a Zamość mój! Co się afektów dla Rzeczypospolitej
110 III,3 |          do twierdzy.~- Król i pan mój - rzekł stanąwszy przed
111 III,5 |             pan Wołodyjowski drugi mój uczeń. Z tego mam prawdziwą
112 III,6 |   Czarniecki spytał:~- Co rzekł na mój list?~- Nic nie rzekł -
113 III,6 |          skromnie Zagłoba.~- Gdzie mój list?~- Ot, jest!~- Już
114 III,8 |      Czarniecki okazać, bo to jest mój siostrzan, ja zaś jestem,
115 III,9 |     utracił.~- Jeśli ja wół, a wuj mój wuj, to wuj co?~- A ty,
116 III,9 |            wiem już, co woda, a co mój własny pot, a co krew szwedzka...
117 III,10|            bo mu ich brak okrutny. Mój Wołodyjowski, wiesz, ile
118 III,14|            się jeden oficer, rodak mój (tylko niekatolik), że tam
119 III,17|           Bo widzisz, Sakowicz, że mój Kastor poufali się ze mną,
120 III,18|         moje progi. Rad bym, żebyś mój dom i całe Taurogi za swoje
121 III,18|       słuchaj. Czy wiesz waszmość, mój drobrodzieju, dlaczegom
122 III,18|                 Właśnie waszmości, mój szczególniejszy dobrodzieju.~-
123 III,18|            wszakże jesteście, jako mój wuj brandenburski. Skoro
124 III,18|           progów na jego nogi. Ja, mój mieczniku, a da Bóg, mój
125 III,18|           mój mieczniku, a da Bóg, mój stryjaszku, rodzę się z
126 III,18|            brandenburskiej, ojciec mój z Ostrogskiej, ale dziad,
127 III,18|       książę.~- Nie gładź Kastora, mój Polluksie, pod włos, bo
128 III,20|          żołnierza; dziad i ojciec mój również honor nad życie
129 III,21|        malutka! nie to co dziś!... Mój Boże, kto by się to wtedy
130 III,22|     mógłbym ci teraz parol dać, że mój kuzynek nie żyje. Zawsześ
131 III,22|   pomyślnego końca nie doprowadzi. Mój to przyjaciel, więc go znam,
132 III,23|            teraz zważałli by on na mój opór, gdyby nie był pogrążon?
133 III,23|              pisał książę. - Tabor mój i rzeczy przepadły. Recedere
134 III,24|          Waćpan żeś jego chował?~- Mój mosanie! nie czyńże mnie
135 III,25|          Waćpan żeś jego chował?~- Mój mosanie! nie czyńże mnie
136 III,27|        książę krajczy.~- Zali brat mój zabit? - spytał żywo.~-
137 III,27|      krzyknął:~- Mości panowie! to mój brat, to moja krew, a jam
138 III,27|         żałował dla ojczyzny! Wróg mój, kto na tego nieszczęśnika
139 III,27|           książę! - krzyknął. - To mój jeniec! Jam go zdrowiem
140 III,30|          Tobie, Panie, fiaruję ten mój żal okrutny, te moje tęskności,
141 III,31|             żeby mógł pokutować... Mój stryju! Mój stryju! toż
142 III,31|           pokutować... Mój stryju! Mój stryju! toż byśmy się oszukiwali