Tom, Rozdzial

  1  I,1  |     czeladnej, spytał dźwięcznym głosem, nie zdejmując czapki:~-
  2  I,1  |        odpowiedziała dość pewnym głosem Billewiczówna.~Usłyszawszy
  3  I,1  |         i rzekła już pewniejszym głosem podnosząc na kawalera oczy:~-
  4  I,1  |  piersiach rzekła pieszczotliwym głosem:~- Ciotuchna, aj, ciotuchna!~-
  5  I,2  |        panowie! - rzucił cienkim głosem Rekuć-Leliwa - popijem się
  6  I,3  |         i począł mówić zdyszanym głosem:~- Panie rotmistrzu!...~
  7  I,4  |         pies? - mówił wzruszonym głosem pacunelski łagodny staruszek.
  8  I,4  |         przerywanym wściekłością głosem:~- Kiedy nas tu tak wdzięcznie
  9  I,5  |          zaś nawet, co poszli za głosem obowiązku, ściągali się
 10  I,5  |        zawołał wreszcie żałosnym głosem - mój klejnocie!... nie
 11  I,5  |        po czym spytał zmienionym głosem:~- Prawdęli mówisz czy udajesz?~-
 12  I,5  |        głowę spytał cichszym już głosem:~- Kto ci o owym strzelaniu
 13  I,5  |      słodyczą napoił? - odrzekła głosem, w którym drgały łzy.~-
 14  I,5  |             powtarzał chrapliwym głosem.~Oni rzucili się patrzeć;
 15  I,5  |       Milczeć! - huknął potężnym głosem Józwa Butrym. Po czym zbliżył
 16  I,7  |          i zaintonował fałszywym głosem:~ ~Przyjechałem w takie
 17  I,7  |        Zawrzasła szlachta jednym głosem, w tych zaś krzykach brzmiało
 18  I,7  |        rzekła pospiesznie cichym głosem, w którym przebijał się
 19  I,7  |  ostrożnie!... - odrzekła cichym głosem.~Pan Wołodyjowski patrzył
 20  I,9  |         prawda! - odrzekł słabym głosem Kmicic - tedy... różne mi
 21  I,9  |         uczynisz? - pytał cichym głosem.~- A ja waszmości list oddaję -
 22  I,10 |      małpa i recytować piskliwym głosem:~ ~Po bracie się pocieszył
 23  I,10 |       znajomych i mówił donośnym głosem:~- Mości panowie, bracia
 24  I,10 |   szlachtę krzyczał przeraźliwym głosem:~- Zdrada! morderstwo! hańba!
 25  I,10 |          między szlachtą i wołać głosem najwyższej rozpaczy:~- Do
 26  I,10 |  dobitnym, lubo nieco zachrypłym głosem:~- Mości panowie! W dniu
 27  I,12 | zakomenderował krótkim, donośnym głosem:~- Lewo! zwrot - w tył!~
 28  I,12 |           i zaczął mówić szybko, głosem przypominającym skrzypienie
 29  I,12 |           rzekł niskim, powolnym głosem - ale teraz i uwaga, i czas
 30  I,13 |        gwałtownym, przytłumionym głosem:~- Na ten krzyż przysięgnij,
 31  I,13 |         Amen! - dodał uroczystym głosem książę.~Echo wysokiej komnaty
 32  I,13 |        się niskim, przytłumionym głosem:~- Nie spodziewałaś się
 33  I,13 |       odparła dziewczyna miękkim głosem, po którym zaraz poznał
 34  I,13 |   połknąć może - wyjaśnił cichym głosem Zagłoba. - Do trunków, powiadają
 35  I,13 |   zabrał- powtórzył podniesionym głosem pan Skrzetuski - ale testament
 36  I,13 |          przerywanym przez astmę głosem:~- Mości panowie!... Wielu
 37  I,13 |        począł wołać rozpaczliwym głosem:~- Nie błagajcie go, to
 38  I,13 |               ryknął straszliwym głosem.~W tej chwili czworo podwoi
 39  I,14 |             zawołał podniesionym głosem Radziwiłł - czynię cię na
 40  I,14 |         koniec spytał zmienionym głosem:~- Dokąd wasza książęca
 41  I,16 |     gardła! - rzekł podniesionym głosem.~Lecz było to dorzucić prochu
 42  I,16 |          mość! - rzekł porywczym głosem pan Andrzej - nie wymawiam...
 43  I,17 |      Dokąd? - pytał niespokojnym głosem pan Zagłoba.~- To się pokaże...
 44  I,17 |     prawo?~- Hę? - spytał sennym głosem Kowalski.~- Na starą ociemniałą
 45  I,17 |           zakrzyknął przerażonym głosem. - Jak to?! Co się stało?
 46  I,17 |  psiawiary! - ryknął straszliwym głosem i jednym zamachem pięści
 47  I,17 |    śmierć! - zakrzyknął okropnym głosem.~I skoczył ku nim jak piorun.~
 48  I,17 |        przy czym wołał zdyszanym głosem:~- Ha! przydał się na coś
 49  I,17 |        od strony ognia i razem z głosem dzwonów przyniósł echa wystrzałów.~-
 50  I,20 |         stłumionym ze wzruszenia głosem - nie mam w twych oczach
 51  I,20 | przeraźliwy. Rycerze skoczyli za głosem, nie rozumiejąc, co się
 52  I,22 |          panowie! -rzekł dziwnym głosem pan Szczaniecki.~- Tak,
 53  I,22 |        słabo! - rzekła błagalnym głosem Oleńka.~- To odejdź sama -
 54  I,23 |     Wówczas - mówił dalej niskim głosem hetman - i nasza fortuna
 55  I,23 |       jednak i rzekł przerywanym głosem :~- Ot... gdy dusza leci...
 56  I,24 |       odrzekł Kmicic przerywanym głosem. - Nie może być!... Nie
 57  I,25 |        znajdzie (czytał żałosnym głosem Harasimowicz), tedy w ziemię
 58  I,25 |      ludzi, krzyknął straszliwym głosem:~- Bierz go!~W tej chwili
 59  I,26 |             krzyknął straszliwym głosem książę i wyrwawszy z szybkością
 60 II,1  |    wzięli? - pytał znowu smolarz głosem, w którym widoczny był przestrach
 61 II,1  |           rzekł pełnym niepokoju głosem.~- Jakie listy? - powtórzył
 62 II,1  |             krzyknął straszliwym głosem Kmicic.~Lecz zanim zdumiony
 63 II,1  |        począł powtarzać jęczącym głosem:~- Aj!... moje listy, moje
 64 II,1  |        przyduszonym wściekłością głosem:~- Pomsty! pomsty!~Nagle
 65 II,2  |    dziwnym, jakby przestraszonym głosem.~I stanął nieruchomie, otworzywszy
 66 II,2  |   dziwnie prędkim i narzekającym głosem, a mówiąc rzucał szybkie
 67 II,6  |      mówił dobitnym, stentorowym głosem:~- Wuj... nie... łże!...~
 68 II,6  |        Roch Kowalski tak gromkim głosem, że aż wszyscy zwrócili
 69 II,7  |         i powtarzał przyduszonym głosem:~- Gorzeję! gorzeję! gorzeję!~
 70 II,7  |      począł powtarzać wzruszonym głosem:~- Zaraz mi młodość wróciła!
 71 II,7  |          począł wołać zachrypłym głosem:~- Tak?!... dobrze!.. Zapomniał
 72 II,10 |           mówił starzec powolnym głosem - żeśmy zmaleli, a oni urośli,
 73 II,10 |        dalej cichym, tajemniczym głosem:~- Powiedziano jest, że
 74 II,10 |      czytać dźwięcznym i słodkim głosem:~- Proroctwo świętej Brygidy: "
 75 II,10 |         do szmeru liści podobnym głosem:~- Na intencję Andrzeja,
 76 II,12 |        głęboka, przerywana tylko głosem zakonnika śpiewającego wotywę.~
 77 II,12 |                rzekł przerywanym głosem. - Nie po pieniądze ja tu
 78 II,13 |        porą nocną i tak okropnym głosem surmów i trąb przerażał
 79 II,13 |          koniec rzekł uroczystym głosem:~- W imię Ojca i Syna, i
 80 II,13 |         Jedynego! - rzekł silnym głosem - spraw, aby ten, który
 81 II,15 |         głowę i spytał spokojnym głosem:~- A kto tam?~- Żołnierz -
 82 II,16 |   krucyfiks, łzy miał w oczach i głosem powolnym, przerywanym następujące
 83 II,16 |        ksiądz Kordecki powstał i głosem, w którym nie było najmniejszego
 84 II,16 |        rzekł, nie zniżając ręki, głosem tak potężnym, że aż wstrząśnięte
 85 II,16 |      rzekł drżącym ze wzruszenia głosem:~- Ach! czemuż dzisiaj nie
 86 II,17 | zaświecić krajowi przykładem, by głosem potężnym zawołać na wschód
 87 II,17 |   podchodził pod mury i tubalnym głosem bluźnił przeciw Bogarodzicy.
 88 II,17 |     kościele, górowały nawet nad głosem armat.~Około południa ogień
 89 II,19 |           rzekł po chwili Miller głosem, który starał się uczynić
 90 II,19 |     postępowaniu Zbrożka, odparł głosem, który starał się uczynić
 91 II,19 |     Miller strasznym i złowrogim głosem.~- Nie ma go już! - odpowiedział
 92 II,21 |  czuprynę i strasznym, obłąkanym głosem zakrzyknął:~- To łgarstwo!
 93 II,21 |      Wydżga zaczął mówić echowym głosem:~ ~Nulla sors longa est,
 94 II,23 |         odpowiedział przerywanym głosem rajtar - jenerał Duglas
 95 II,24 |          się, rzekł podniesionym głosem, tak iż słyszał go tłum
 96 II,25 |  wspaniały widok zawrzało jednym głosem wojsko, szlachta, lud, i
 97 II,27 |       odmieni - rzekł osłabionym głosem ksiądz Gębicki.~- Wina! -
 98 II,29 |     szybko i rzekł przytłumionym głosem:~- Stachowicza tu nie masz.
 99 II,29 |     ozwał się książę przerywanym głosem - zali wy naprawdę wierzycie,
100 II,29 |          jest!... - rzekł cichym głosem pan Zagłoba, jakby bał się
101 II,30 |   wyciągniętymi rękoma, wreszcie głosem wzruszonym, ale jak dzwon
102 II,31 |   wyciągniętymi rękoma, wreszcie głosem wzruszonym, ale jak dzwon
103 II,34 |            krzyknął przyduszonym głosem.~Ale i pan Andrzej, chociaż
104 II,36 |       wskóramy - odrzekł drżącym głosem - ale pan starosta potrafi
105 II,41 |          odrzekł tak przerywanym głosem, jak gdyby febra, na którą
106 II,42 |    Bogusław! - ryknął nieludzkim głosem Kmicic i runął z całą tatarską
107 III,3 |       rzekł uroczystym, dobitnym głosem:~- Za otwarcie bram twierdzy
108 III,3 |         spytał krótkim; urywanym głosem:~- Czy to ostatnia waszej
109 III,4 |         rękojeścią ku rycerzowi, głosem i oczyma żebrał litości;
110 III,4 |          pułki zaśpiewały jednym głosem, odjeżdżając: "Anioł Pański
111 III,5 |        mówić ostrym i brzękliwym głosem.~Nagle zwrócił się teraz
112 III,6 |         tył, zaryczał nieludzkim głosem i spadł z kulbaki.~Między
113 III,6 |          bo biegnąc jął krzyczeć głosem, w którym obok groźby drgała
114 III,9 |  wrzasnął przeraźliwym a cienkim głosem Wołodyjowski. ~I nurknął,
115 III,9 |           tak począł przerywanym głosem mówić: Dla Boga! Na pot
116 III,10|         dźwiękliwym, niewyraźnym głosem:~- A pójdź no tu bliżej,
117 III,11|        panowie! - wołał donośnym głosem - my tu pierwsi, nam szczęście!
118 III,11|       stali, wołając stentorowym głosem:~- Do koni, hultaje! do
119 III,15|   energią.~Wtem Zagłoba krzyknął głosem tak donośnym, że usłyszano
120 III,15|    wierzch wyszły i rozpaczliwym głosem krzyczeć począł:~- Mości
121 III,15|   zatrzeć! - powtórzył grzmiącym głosem Roch.~- A pierwszy sposób
122 III,16|        położywszy rękę na sercu, głosem tak cichym jak szmer wiatru,
123 III,17|          strasznym, przyciszonym głosem:~- Ot, mi wasze prawa! Ot,
124 III,17|   udawania, więc począł krzyczeć głosem tak do miecznikowego podobnym,
125 III,18|  słyszysz? - ozwał się strasznym głosem Bogusław.~- O tym testamencie
126 III,20|      dłonie przyłożył do czoła i głosem do jęku podobnym odrzekł:~-
127 III,26|     niebu wyciągnął i uroczystym głosem zawołał:~- Jaż w herbie
128 III,27|        koło ust, począł krzyczeć głosem spiżowym:~- Umykaj, zdrajco,
129 III,27|          już bardzo przyduszonym głosem, bo stopa pana Andrzeja
130 III,27|         wreszcie mocniejszym już głosem odpowiedział:~- Dziewka
131 III,27|      zwycięzco! -zawołali jednym głosem ordyńcy.~I znów rozległo
132 III,27|         krzyknąwszy przeraźliwym głosem:~- Nie bluźnij! bo na nią
133 III,28|          poczęła mówić zdyszanym głosem:~- Widzisz... nie mogę...
134 III,30|         spytał cichym, zduszonym głosem:~- Dlaczegóż to pan Gosiewski
135 III,30|          i krzyknął przeraźliwym głosem:~A ja stąd nie pójdę! Rozumiesz
136 III,30|      mdleje, już kona i ostatnim głosem woła: "Dzieci! ratujcie!"
137 III,31|         postanowiła pójść za tym głosem; czując jednak w głębi sumienia,
138 III,31|      prędkim, jakoby gorączkowym głosem:~- Żyw jeszcze czy zmarły?~-
139 III,31|       posłać! - rzekła zdyszanym głosem - niech w tej chwili ktoś
140 III,32| opowiadać bez ładu i przerywanym głosem wszystko, co w kościele
141 III,32|      powtarzał tylko przerywanym głosem:~- A co, Oleńka, a co?~Ona