Tom, Rozdzial

  1  I,2  |         rzekł spojrzawszy baranimi oczyma na obecnych:~- Chyba, że
  2  I,2  |         poglądając wytrzeszczonymi oczyma na tę zabawę, która do napadu
  3  I,3  |          mu rękę pod szyję i tylko oczyma straszniej jeszcze, zaświecił.~-
  4  I,4  |           brwią, on śledził za nią oczyma.~Nagle stanęła przed nim.~-
  5  I,5  |       zębami i wyszłymi na wierzch oczyma, w których zeszkliło się
  6  I,5  |         jeszcze senne obrazy przed oczyma.~Następnie znów spojrzał
  7  I,5  |          otwieranych drzwi i przed oczyma niewiast ukazał się pan
  8  I,7  |           przeciwnicy mierzyli się oczyma. Cisza uczyniła się okrutna,
  9  I,7  |           stał blady, z obłąkanymi oczyma, chwiejący się, zdumiony
 10  I,7  |          zaś krzyknął z iskrzącymi oczyma:~- Wara!... wara!... Teraz
 11  I,7  |            Andrzeja, z zamkniętymi oczyma i soplami czarnej krwi we
 12  I,8  |        której skuteczność własnymi oczyma oglądać mogła.~- A i tobie
 13  I,9  |          co innego, na co własnymi oczyma patrzyłem. Oto pierwszego
 14  I,9  |           Kmicic oddychał ciężko i oczyma wpijał się w Wołodyjowskiego,
 15  I,10 |       głosów.~Błazen począł mrugać oczyma jak małpa i recytować piskliwym
 16  I,10 |       spoglądali na się niepewnymi oczyma i każdy bał się pierwszy
 17  I,10 |          zaś rzucał także ciekawie oczyma spod szerokiego kapelusza,
 18  I,10 |            odwiniętą wargą dolną i oczyma w czerwonych obwódkach,
 19  I,10 |           się na wesołość. Ogarnął oczyma tłumy i wśród ciszy śmiertelnej
 20  I,10 |             Veto!~Wojewoda powlókł oczyma w kierunku tego głosu i
 21  I,11 |    ciemnymi rumieńcami na twarzy i oczyma jak aksamit. Trzeci chłopak,
 22  I,11 |            odparł Zagłoba mrugając oczyma i strząsając resztki snu
 23  I,11 |            na to wszystko własnymi oczyma?!... Toż to po prostu zdrada
 24  I,12 |     rzadkim wąsem, i trochę kosymi oczyma. Ubrany był tylko w żupan
 25  I,13 |           rzekłszy Kmicic spojrzał oczyma pełnymi ognia na księcia
 26  I,14 |           to spoglądasz zdumionymi oczyma?... Więcej się jeszcze zdumiejesz,
 27  I,16 |        przykład mieliśmy już~przed oczyma... Szczęściem, dzięki tobie,
 28  I,16 |          Michała.~Kmicic przebiegł oczyma pismo.~- Żebym nie znał
 29  I,17 |          więc ich chciwie łakomymi oczyma, jakimi wilk patrzy na stado
 30  I,18 |        mimochodem rajtarów, szukał oczyma po całym wirydarzu oficera;
 31  I,19 |    brzemieniem.~Ganchof śledził go oczyma, chodzącego wciąż po komnacie;
 32  I,20 |            błyszczącymi od radości oczyma i rumieńcami na jagodach.~
 33  I,20 |            rąk i począł przebiegać oczyma. a w miarę jak czytał, krew
 34  I,21 |         stanęła mu jako żywa przed oczyma lodowata twarz Oleńki i
 35  I,22 |             Radziwiłł rzucił nagle oczyma po zebranym obywatelstwie
 36  I,22 |         więc zaczął strzyc ukośnie oczyma, póki nie ujrzał jasnego
 37  I,23 |         się z miejsca z iskrzącymi oczyma, z rumieńcami na twarzy
 38  I,24 |     Wyobraźnia przesuwała mu przed oczyma nieznane kraje i tłum nieznanych
 39  I,24 |        raczej pędził z zamkniętymi oczyma, jakoby się chciał w wodę
 40  I,24 |       spoglądała szeroko otwartymi oczyma na młodego junaka.~- Ja
 41  I,25 |         noclegi zatrzymując. Przed oczyma duszy stała mu ustawicznie
 42  I,25 |         puklami włosów, to strzygł oczyma z ukosa, nie zważając wcale
 43  I,25 |           kurzu zasłonił ich przed oczyma dworzan i masztalerzy, którzy
 44 II,1  |            bo czasem uśmiechał się oczyma.~A Soroka pocieszał go:~-
 45 II,1  |        bywało, szedł z zamkniętymi oczyma za panem Kmicicem na kwatery
 46 II,1  | długowłosego księcia z panieńskimi oczyma i różową twarzą, ogarniał
 47 II,2  |            ciekawie i niespokojnie oczyma.~- A gdzie drugi syn, panie
 48 II,2  |         obracał starając się objąć oczyma wszystko, co go otaczało,
 49 II,2  |         począł mrugać podejrzliwie oczyma.~- Czy wasza miłość chce
 50 II,3  |         woli zatarł ręce i błysnął oczyma.~"Od tych robót - pomyślał
 51 II,4  |        począł tylko chytrze mrugać oczyma i odrzekł:~- Albo ja głupi?
 52 II,6  |            łże!...~I sapiąc toczył oczyma po obecnych, jakby szukając
 53 II,7  |      książę Bogusław.~I jął rzucać oczyma po komnacie, po czym wstał;
 54 II,7  |        ruszał.~Książę przebiegł go oczyma, mnąc z wściekłością, wreszcie
 55 II,7  |          godziny później Janusz, z oczyma nabiegłymi krwią, z obwisłymi
 56 II,8  |     wstając z krzesła z iskrzącymi oczyma i falującą piersią.~Nastało
 57 II,8  |           i szeptała z zamkniętymi oczyma:~- Zmiłuj się nad nami...
 58 II,9  |            na owce, a potem pytali oczyma Kmicica, czy się nie każe
 59 II,10 |       przechodziły ze spuszczonymi oczyma, śmiać się, a czasem śpiewać
 60 II,10 |            majak przed zdziwionymi oczyma pana Andrzeja, ale długo
 61 II,10 |       napadem przerażona, i szła z oczyma spuszczonymi, tak jakoś
 62 II,11 |       silny, pleczysty, z bystrymi oczyma, a jakkolwiek i strój nosił
 63 II,11 |           i spoglądał zdumiony- mi oczyma wokoło siebie albo też nasłuchiwał
 64 II,11 |         nie wiedząc, co mają przed oczyma.~Wtem od Kruszyny chłop
 65 II,12 |         okrutnie i poczęli mierzyć oczyma pana Andrzeja badawczo i
 66 II,14 |    wzniesionymi ku niebu głowami i oczyma, ludzie różnych wieków,
 67 II,14 |     postrachu przedefilowało przed oczyma jasnogórców. Następnie od
 68 II,14 |            spoglądając zdziwionymi oczyma na ów wielki ruch i krętaninę
 69 II,15 |      zważał na to. Chciał własnymi oczyma obejrzeć wszystkie szkody,
 70 II,15 |         obdarte, z wytrzeszczonymi oczyma, z przerażeniem zakrzepłym
 71 II,15 |          po czym jął mrugać silnie oczyma i zemdlał.~- Zanieść go
 72 II,15 |     pieczęcie i przebiegłszy pismo oczyma, rzekł ze zmieszaniem w
 73 II,15 |             lecz on nie odpowiadał oczyma na owe nieme pytania, bo
 74 II,16 |       Heskiemu, który przebiegł go oczyma i zwróciwszy się do pułkowników
 75 II,19 |       czasie uspokoił się i wodząc oczyma po obecnych, jakby zachęcając
 76 II,19 |           ogniwa leżały przed jego oczyma, lecz dalsze otaczał jeszcze
 77 II,19 |      nabrzmiała, z wytrzeszczonymi oczyma. Na resztkach osmalonych
 78 II,21 |            też to jest?~Tu wskazał oczyma na leżącego krzyżem pana.~-
 79 II,21 |            które co dzień własnymi oczyma patrzyliśmy.~Tu pan Kmicic
 80 II,21 |        który stał z iskrzącymi się oczyma, z rumieńcem na twarzy i
 81 II,22 |       Tyzenhauz zmierzył go dumnie oczyma od stóp do głowy.~- Nie
 82 II,25 |       Chwilami zakrywały ich przed oczyma skręty drogi lub maluśkie
 83 II,26 |           z wypiekami na twarzy, z oczyma płonącymi gorączką, dysząc
 84 II,29 |            przesuwały mu się przed oczyma, pozostawał przez większą
 85 II,29 |      Radziwiłł siedział na sofie z oczyma wyszłymi na wierzch; otwartymi
 86 II,33 |        nimi, inaczej zaraz za jego oczyma zaczną zbytkować. Nie może
 87 II,34 |     spotkamy! - mówił z iskrzącymi oczyma Kmicic. - Gdybyś mi waszmość
 88 II,35 |            uśmiechnął się, mrugnął oczyma i mlasnął językiem.~- Co?
 89 II,35 |            tego! Ale skoro jeszcze oczyma we mnie świdrujesz, to rób,
 90 II,37 |          sparły, i ja, stary, będę oczyma świecił... Cóżeście to na
 91 II,38 |          sparły, i ja, stary, będę oczyma świecił... Cóżeście to na
 92 II,40 |          Bogusław mawiał o nim, iż oczyma jakoby obuszkiem uderza.
 93 II,40 |        zaraz uderzył swymi bladymi oczyma w pana Sapiehę.~Pan Sapieha,
 94 II,40 |     podszedł ku niemu i uderzył go oczyma.~Lecz trafił swój na swego
 95 II,41 |            leżał tak z zamkniętymi oczyma i z głową przechyloną, podobny
 96 II,41 |  nieubłaganych wrogów mierzyło się oczyma z pewną straszliwą ciekawością.~
 97 II,41 |          począł patrzeć iskrzącymi oczyma w oczy Kmicica.~- Wasza
 98 III,1 |        jeździe polskiej, mrugający oczyma przy ucztach i schlebiający
 99 III,1 |          wojska przechodziły przed oczyma króla z krzykiem i śpiewami.
100 III,3 |             z muszkietami w ręku i oczyma zwróconymi ku polom. Mało
101 III,4 |  rękojeścią ku rycerzowi, głosem i oczyma żebrał litości; pan Wołodyjowski
102 III,6 |            spoglądał promienistymi oczyma na obnażoną szerpentynę.~
103 III,6 |          rajtar zaczernił mu przed oczyma, zwalił drugiego, trzeciemu
104 III,6 |      spoglądał na nich osłupiałymi oczyma, na koniec zerwał się i
105 III,8 |          mrugając, wedle zwyczaju, oczyma, czytał z uśmiechem list
106 III,8 |            któren, mrugając ciągle oczyma, słuchał dość pilnie, spoglądając
107 III,8 |            począł w ręce klaskać i oczyma mrugać.~- A co! a co! Jakże
108 III,9 |        Piękny też widok miał przed oczyma. Jak okiem sięgnął, fala
109 III,9 |            Czarniecki począł sypać oczyma takie błyskawice, iż Witowski
110 III,9 |     wielkohetmańską buławę widział oczyma duszy na niebie.~Wolno mu
111 III,14|            pan Wołodyjowski począł oczyma mrugać i srodze wąsikami
112 III,15|   ściśniętymi zębami i zdziczałymi oczyma, walących w bramę belkami
113 III,15|          Jadąc rzucał niespokojnie oczyma na króla, na sztab królewski,
114 III,16|           piania kogutów, groźnymi oczyma. Bogusław ten sen zapamiętał,
115 III,16|          sercem, z palącą twarzą i oczyma zaszłymi mgłą, obsunie się
116 III,16|   zapłonioną twarz swymi ślicznymi oczyma, przyciskając jednocześnie
117 III,16|        Bogusława. On milczał, lecz oczyma wypowiadał jej to, czego
118 III,16|     smutkiem w delikatnej twarzy i oczyma ku pułapowi zwróconymi,
119 III,16|     pojechał chcąc szkody własnymi oczyma zobaczyć, a książę Bogusław
120 III,16|            w ręku, ze spuszczonymi oczyma i głową schyloną na piersi,
121 III,17|           kto zdrajcy szablą przed oczyma nie błyśnie! Król, sejmy,
122 III,20|     rozmowy nie śmiał stanąć przed oczyma Oleńki, przysłał jej zaraz
123 III,21| wstążeczkami i strzygąc spod czoła oczyma odrzekła:~- Ej, daleko mnie
124 III,22|          Dziwnie mi ono strzyżenie oczyma dodaje otuchy.~- Nie przymawiajże
125 III,23|     musiała i na jego sercu trwałe oczyma wypalić znaki.~"O tamtej
126 III,23|        strasznymi bladoniebieskimi oczyma i na lutni jej grywał.~Płynęło
127 III,23|       kroków ku niemu i mierząc go oczyma z niewypowiedzianą pogardą
128 III,26|        stawali mu jakby żywi przed oczyma: Kokosiński, olbrzymi Kulwiec-Hippocentaurus,
129 III,26|            usarzy, którzy własnymi oczyma na ów żałosny termin patrzyli.~-
130 III,26|   Karolowym wówczas był i własnymi oczyma na termin patrzył. Gdy już
131 III,27|            pilnie swoimi stalowymi oczyma i rzekł zaciskając nieco
132 III,27|        strącając jeźdźców i szukał oczyma Bogusława; na koniec ujrzał
133 III,27|            niego szeroko otwartymi oczyma, pilnie bacząc na każdy
134 III,27|            wysokości tej ogarniali oczyma pole aż hen, do najdalszych
135 III,27|        skurczyła, rozdął nozdrza i oczyma błyskawice jął rzucać.~A
136 III,28|          żołnierze, a ona strzygła oczyma na wszystkie strony, rozpuszczała
137 III,29|           panowie, bo przed takimi oczyma warto!~- I amazonki lepiej
138 III,30|          zamigoce mu już nią przed oczyma żaden zdrajca, jak w swoim
139 III,30|            wzruszenia, z płonącymi oczyma, z promienną twarzą, i krzyknął
140 III,30|           czarne ptastwo, mrugając oczyma, rzekłbyś: chce je przeliczyć.