Tom, Rozdzial

  1 II,14 |         będą się opierali? - pytał Miller.~- Właśnie sądzę, że przeciwnie.
  2 II,14 |          straszna wojna rozgorzeć!~Miller przyznawał w duszy słuszność
  3 II,14 |        tego samego powodu Burchard Miller pragnął skończyć prędko.
  4 II,14 |       uchronić je przed pociskami. Miller zdumiał; nie spodziewał
  5 II,14 |         Wierzył w nie sam Burchard Miller, jakżeż nie mieli wierzyć
  6 II,14 |            Zauważono zaraz, że gdy Miller zbliżał się do kościoła
  7 II,15 |         przynajmniej zimy surowej; Miller zaś nie przestawał wierzyć,
  8 II,15 |         razu zamknął mu usta. Lecz Miller miał późniejszy rozkaz królewski
  9 II,15 |           Usłyszawszy tę odpowiedź Miller poznał, że z bieglejszymi
 10 II,15 |            nie było przeszkody, bo Miller oczekiwał na ostateczną
 11 II,15 |         miasto lepsze od drugiego.~Miller, który czynił prędko, ale
 12 II,15 |            głośno umyślnie, aby go Miller mógł słyszeć:~- Musi się
 13 II,15 |           ciągle uroczysta muzyka.~Miller stał z perspektywą w Częstochowie.
 14 II,15 |          Tutaj trzeba by górników.~Miller zaklął; lecz jeszcze nie
 15 II,15 |   rozlegała się coraz uroczyściej.~Miller odjechał do swojej kwatery,
 16 II,15 |       mówił nic - odrzekł szorstko Miller.~- Jeśli mnie tu niepowodzenie
 17 II,15 |       instygował owo oblężenie.~Tu Miller porwał się za głowę.~- Ale
 18 II,15 |          pobliskie szańce zdobyte.~Miller, Sadowski, książę Heski,
 19 II,15 |              i rozedniało.~Wówczas Miller na czele sztabu podjechał
 20 II,15 |       ludzka dokonała zniszczenia.~Miller wstąpił wyżej, ku działom;
 21 II,15 |           pod nią obszerną kałużę. Miller obejrzał wszystko dokładnie,
 22 II,15 |       przed jenerałem bez rozkazu.~Miller spojrzał w płachtę i oczy
 23 II,15 |           do mego namiotu! - rzekł Miller - i niech mój medyk opatrzy
 24 II,15 |            Tam, tam... klasztor...~Miller spojrzał i zdumiał. Dzień
 25 II,15 |           oczy łudzi! - zakrzyknął Miller.~- Mgła leży pod kościołem ! -
 26 II,15 |           zniknął zupełnie z oczu.~Miller zwrócił się ku oficerom,
 27 II,15 |        Mgła rzednie! - rzekł nagle Miller.~Rzeczywiście, powstał wiatr
 28 II,15 |          poniechać? - pytał ponuro Miller.~Oficerowie umilkli. Po
 29 II,15 |               Wiem - odparł dumnie Miller - i to wam jeno powiem:
 30 II,15 |        gorzej królów i marszałków.~Miller zmarszczył swe gęste brwi,
 31 II,15 |     marszałka Wittenberga! - rzekł Miller.~Tymczasem oficer oddał
 32 II,15 |      Dobrze! poznamy ich! - odparł Miller. - Wolę otwartego nieprzyjaciela
 33 II,16 |          życzeniami swych oficerów Miller znowu rozpoczął układy.
 34 II,16 |           nie zaniechał widząc, że Miller gorąco ich pragnie i za
 35 II,16 |           Oznak naokół nie brakło. Miller wiedział o tym i czuł, w
 36 II,16 |          Na ósmą rano zapowiedział Miller otwarcie bram. Radość w
 37 II,16 |      jeszcze o jeden dzień zwłoki. Miller zgodził się bez wahania.
 38 II,16 |           późna w nocy.~Jakkolwiek Miller starym był i wytrawnym wojownikiem,
 39 II,16 |        wśród reszty obecnych.~Wtem Miller począł uderzać dłonią po
 40 II,16 |             posłać drugich, to ich Miller znowu zatrzyma. Wszelako
 41 II,16 |            obozu szwedzkiego kazał Miller umyślnie obwodzić naokoło
 42 II,16 |            że ich pierwszych zmusi Miller do szturmu.~Popłoch ukazał
 43 II,16 |          przyrzeczeń przywiązywać.~Miller radosny był, bo sądził,
 44 II,16 |          paść nam przeznaczono!...~Miller kazał ich natychmiast wyprowadzić.
 45 II,16 |             co to znaczy? - ryknął Miller zrywając się z siedzenia.~-
 46 II,16 |           przeciwnego dyscyplinie?~Miller nie lubił księcia Heskiego,
 47 II,16 |         ludziom wysokiej godności. Miller starał się mocno przyswoić
 48 II,16 |        rzekłszy wyszedł z kwatery.~Miller pomiarkował, iż zapędził
 49 II,16 |    zgwałcili zawieszenie broni, iż Miller sam w duchu przyznawał słuszność
 50 II,16 |       życie ojcom, bo wskutek nich Miller stanowczo przekonał się,
 51 II,16 |         świecie pułkowników jazdy.~Miller, który, lubo w szerszym
 52 II,16 |        Millera i żądał zakładnika, Miller posłał Kuklinowskiego; pan
 53 II,16 |       pomoc ciągnie. Jeśli tak, to Miller musi odstąpić.~- Waćpanu
 54 II,16 |           chanie także gadają! Ale Miller nie odstąpi. Za parę dni
 55 II,17 |     przerywał układy, i odwrotnie.~Miller oświadczył, że tylko dla
 56 II,17 |       Rzeczypospolitej. Spostrzegł Miller, że ów ksiądz cichy wiedział,
 57 II,17 | niebotyczną potęgę? Więc zląkł się Miller i zwątpienie poczęło się
 58 II,17 |      musiały na tym cierpieć.~Lecz Miller zbyt długo przywykł w całym
 59 II,17 |         potęgę.~"U licha! - myślał Miller - takie mury nie oprą się
 60 II,17 |   groźniejszą przybierały postawę. Miller zagroził pułkownikowi Zbrożkowi
 61 II,17 |         najczęściej padali ofiarą. Miller wydał surowe rozporządzenie
 62 II,17 |          tym, którymi rozporządzał Miller, a puszkarze przez swą ciągłą
 63 II,17 |       ziemię. Próżno nadjechał sam Miller, próżno tłumaczył im, że
 64 II,17 |           podzielało tę wiarę, a i Miller nie był wolny od obaw, sprowadził
 65 II,17 |   paskudztwo wyplunąć... Więc tedy Miller... tfu!... przysłał mnie,
 66 II,17 |           nabożeństwo. Może liczył Miller, iż pokumają się z załogą,
 67 II,17 |            i owdzie po pochyłości.~Miller nie kazał strzelać do baszt,
 68 II,17 |     nabożeństwo i działa milczały. Miller znów pytał bezskutecznie
 69 II,17 |     zbliżyć się do twierdzy, kazał Miller rzucić w ciemności cały
 70 II,18 |       sobie: jak się przerażą, jak Miller będzie zębami zgrzytał,
 71 II,18 |           następnie przyjechał sam Miller w towarzystwie całego sztabu.~
 72 II,18 |     odzyskał prawie zupełnie siły.~Miller kazał go natychmiast stawić
 73 II,18 |    rozsadziłeś kolubrynę? - spytał Miller.~- Ja - odrzekł Kmicic.~-
 74 II,18 |        stryczek w obozie! - odparł Miller.~- To i my wiemy. Ale Jasnej
 75 II,18 |        chwila milczenia. Następnie Miller indagował dalej:~- Zowiesz
 76 II,18 |          jego pochwały? - przerwał Miller. - Że niebezpieczny, przekonałem
 77 II,18 |            odejściem! - zakrzyknął Miller.~- Wasza dostojność, odpowiedzialność
 78 II,18 |       rogatych diabłów! - przerwał Miller - czego ty chcesz, Kuklinowski,
 79 II,18 |       której bęben każę uczynić...~Miller zamyślił się; nagle podejrzenie
 80 II,18 |         tak straszny i szczery, że Miller przestał wątpić.~- Może
 81 II,18 |       zgromadzona reszta oficerów. Miller zwrócił się do nich i rzekł:~-
 82 II,18 |       pułkowniku - rzekł - jenerał Miller życzy sobie natychmiast
 83 II,18 |     Słuchajcie! - rzekł - czy jego Miller naprawdę wzywał?~- Nie -
 84 II,18 |             czyś zgłupiał?!.. Noc! Miller śpi. Straż nie chce puszczać,
 85 II,19 |            zguby świętego miejsca.~Miller czuł co dzień wzrastający
 86 II,19 |           ludzkiej.~Wreszcie i sam Miller począł tracić nadzieję,
 87 II,19 |            czekali na to, co powie Miller; on zaś kazał przede wszystkim
 88 II,19 |         panu mniej!~- A ja - rzekł Miller, który od niejakiego czasu
 89 II,19 |            nie żyje - odpowiedział Miller. - Ale nazwisko owo przypomina
 90 II,19 |            rogatych diabłów!...~Tu Miller uderzył pięścią w stół,
 91 II,19 |     Radźcie, panowie! - zakrzyknął Miller.~- Radzić można tylko spokojnie -
 92 II,19 |   spokojnie - odparł książę Heski.~Miller począł sapać i wyparskiwać
 93 II,19 |            czy nie lepiej ustąpić?~Miller nie chciał stawiać kwestii
 94 II,19 |       Sadowski ! - rzekł po chwili Miller głosem, który starał się
 95 II,19 |           panu Wrzeszczowiczowi...~Miller zaklął jak poganin.~- Pan
 96 II,19 |           do powiedzenia? - spytał Miller.~- Mam, pomimo wesołości
 97 II,19 |          milczenie! - rzekł surowo Miller.~- Mów, panie hrabio, pamiętaj
 98 II,19 |             to dobra rada! - rzekł Miller.~- Gdy wieść ta między naszymi
 99 II,19 |  Popróbujemy, popróbujemy! - mówił Miller, który jak tonący chwytał
100 II,19 |             Co się stało? - spytał Miller.~- Pozwólcie mi odetchnąć -
101 II,19 |            krzyknął Wrzeszczowicz.~Miller trzymał się rękami za głowę
102 II,19 | najmniejszej wątpliwości, iż jeśli Miller da odpowiedź twierdzącą,
103 II,19 |     stronie Zbrożka. Widział ich i Miller, a lubo bladość wściekłości
104 II,19 |        przyniósł nowinę! - zawołał Miller.~Po chwili uciszyło się
105 II,19 |  Kuklinowski!~- Na belce? - spytał Miller.~- Tak jest! Przeżegnałem
106 II,19 |             Co nam z tego? - rzekł Miller - nie skleisz, panie hrabio,
107 II,19 |           ludzie? - spytał Zbrożka Miller.~- To muszą być Kuklinowskiego.
108 II,19 |              Co on mówił? - spytał Miller.~Zbrożek wytłumaczył.~-
109 II,19 |       Polaki, ani między Szwedami.~Miller, gdy Zbrożek znów mu wytłumaczył
110 II,19 |               I co wskóra? - pytał Miller.~- Wasza dostojność niech
111 II,19 |   Tymczasem dojechali do stodółki. Miller zsiadł z konia, za nim wszyscy
112 II,19 |       Twarz to była tak ohydna, że Miller, lubo przyzwyczajony do
113 II,19 |            łap! - zaryczał w furii Miller.~- To go wasza dostojność
114 II,19 |               Oszaleję! - wrzasnął Miller chwytając się za włosy peruki -
115 II,19 |             cofamy się! Tu śmierć!~Miller był jakby odrętwiały, nie
116 II,19 |            poznano go i schwytano. Miller kazał go rozciągnąć na torturach;
117 II,19 |          jej nic złego. Co więcej, Miller, pragnąc raz jeszcze drogi
118 II,19 |   spokojniej. Pod wieczór wyjechał Miller, aby przy ostatnich błyskach
119 II,19 |          niż zwykle. Zagaił ją sam Miller.~- Szturm dzisiejszy - rzekł -
120 II,19 |          polegli - rzekł Sadowski.~Miller począł tracić zimną krew.~-
121 II,19 |            dostojność o tym myśli?~Miller zwrócił się do Wrzeszczowicza:~-
122 II,19 |             Przyszło długo czekać. Miller udawał wesołość, ale przymus
123 II,19 |     strzały z fortecy?! - krzyknął Miller.~I zerwawszy się jak opętany,
124 II,19 |            środku czy co?! - wołał Miller - nie rozumiem!~- Ja to
125 II,19 |            prochów! - rzekł ponuro Miller. - To nowa dla nas wskazówka.~
126 II,19 |            opuściły je w popłochu.~Miller widział cały jeden regiment
127 II,19 |     Wrzeszczowicz - rzekł wreszcie Miller strasznym i złowrogim głosem.~-
128 II,20 |          po nocach radzili, o czym Miller nie wiedział, chociaż i
129 II,21 |          gdy począł opowiadać, jak Miller sprowadził ciężkie działa
130 II,21 |          mnie tam pod sąd oddali i Miller skazał mnie na śmierć.~-
131 II,21 |     Takiemu w drogę nie wchodź!... Miller oddał cię tedy Kuklinowskiemu?~-
132 II,27 |      próbowali klasztor podejść?~- Miller jak odszedł, tak się i nie
133 III,1 |       Waldemar, graf duński - i ów Miller, który u stóp Jasnej Góry
134 III,4 |           nim Wittenberg, Forgell, Miller i inni jenerałowie.~Król
135 III,8 |          armatę burzącą wysadził i Miller oddał waszmości Kuklinowskiemu.
136 III,8 |   Wittenberg, Duglas, Loewenhaupt, Miller, Eriksen i wielu innych.
137 III,8 |            Czarniecki, ale jenerał Miller pierwszy parol złamał, Wolfowy
138 III,8 |  królewskiej piechoty zagarniając.~Miller postąpił krok, spojrzał
139 III,15|          zagarnął?~- To nie ja, to Miller, to Miller - odrzekł Wittenberg.~
140 III,15|           To nie ja, to Miller, to Miller - odrzekł Wittenberg.~Hetman