Tom, Rozdzial
1 I,4 | opiekunowie, będzie z całej duszy, bo siła dobrego słyszał
2 I,4 | pospiesznym krokiem i w duszy wrzało jej ciągle. Nie była
3 I,4 | się zaraz nieco lżej na duszy.~"Może to Pan Bóg jeszcze
4 I,5 | Najświętszą! - myślał w duszy - uczynię, co ona zechce;
5 I,6 | litosnych podniosło się w duszy Oleńki na obronę pana Andrzeja,
6 I,7 | bój się waćpanna: leży bez duszy na podwórzu... i jam to,
7 I,8 | zasług, chlebów, jeno z duszy całej ojczyźnie służył i
8 I,8 | człowiekowi, którego nie znam, duszy i ciała od razu nie oddam."~
9 I,8 | bez dachu na świecie, bez duszy żywej bliskiej. Rozglądaj
10 I,11 | Pan Jan rad był z całej duszy, że takie schronisko dla
11 I,12 | domysłach się nie gubi, duszy w desperację nie podaje,
12 I,12 | waszmościów i ucieszyłem się z duszy, że Bóg w takich chwilach
13 I,13 | ufności, które i tak wszyscy z duszy serca mu ofiarowali. Wypytywał
14 I,13 | zatrzasły! - zakrzyknął w duszy pan Kmicic. - Co ja miałem
15 I,13 | znalazł, jeno wykrzyk w duszy, który przez usta nie przeszedł:~"
16 I,13 | witam z całego serca i duszy kochaną wnuczkę mojego Billewicza.
17 I,13 | chowam i jak mi bardzo na duszy ciężko, to go sobie odczytuję.
18 I,13 | ciężko głowę, ten rozprawia w duszy z Bogiem i sumieniem, kto
19 I,13 | gładyszka to! - mówił sobie w duszy.~- Wejrzyjże, Boże, na moją
20 I,16 | przybył, zapisałem śmierć w duszy. On to pierwszy nazwał mnie
21 I,16 | Zapisałem mu wczoraj śmierć w duszy.~- Co hetman i wojewoda
22 I,17 | sobie zadawać i responsu w duszy szukać!~- Wodza, wodza,
23 I,19 | ale grot utkwił w dumnej duszy i rana paląca poczęła się
24 I,19 | przeczytawszy ów list kontent był w duszy, że pułkownikom udało się
25 I,19 | począł obiecując sobie w duszy zaraz po ukończeniu tej
26 I,20 | prędko, bo żywej jednej duszy nie znajdziesz, która by
27 I,20 | stanąć, to przynajmniej mógł duszy Radziwiłłowi nie zaprzedawać.~-
28 I,20 | robota, jeno to wam z głębi duszy mówię: wy to ojczyznę gubicie,
29 I,21 | wyjazdowi do Kiejdan i rad był w duszy, że się na tym burza skończyła.
30 I,22 | głęboka, więc wkrótce dodał w duszy: "Nic mi po tobie, niech
31 I,22 | obejdzie" - rzekła sobie w duszy.~Wszakże sumienie mówiło
32 I,22 | Życzym tego! Z serca i duszy życzym! Niech nam żyje!
33 I,22 | odważny żołnierz, lecz z całej duszy bał się Radziwiłła.~Tymczasem,
34 I,24 | Pan Andrzej był znużony na duszy śmiertelnie i dlatego w
35 I,24 | najgorzej kole, bo jak zbawienia duszy mojej pragnę, tak nie byłem
36 I,25 | Radziwiłła i powtarzał sobie w duszy:~"Takiemu to panu służę!
37 I,25 | zatrzymując. Przed oczyma duszy stała mu ustawicznie Oleńka,
38 I,25 | płynąć z nim razem z całej duszy. ~I z odległości rósł ten
39 I,25 | Rzeczpospolita.~I bił czołem w duszy przed wielkością.~Trzeciego
40 I,25 | się coraz bardziej, a w duszy myślał:~"Jakaś krew się
41 I,25 | wyznaj mu niby poufnie, żem w duszy taki sam jego stronnik jak
42 I,26 | nienawiść wybiła mu z dna duszy na twarz, na kształt smoka,
43 II,1 | paliła go jeszcze, ale w duszy piekł go żar stokroć boleśniejszy.
44 II,1 | niego! Dopieroż byłoby mu w duszy jasno i przejrzysto! Dopieroż
45 II,2 | granic. Uczyniło mu się na duszy lżej znacznie. Otwierały
46 II,2 | głośno, i prosić z całej duszy i serca:~- Jezu Chryste,
47 II,2 | patronkę przy nieszczęsnej duszy mojej!~A gdy tak błagał
48 II,6 | jeno popierajcie mnie z duszy, a i o cielenie zapominajcie,
49 II,6 | nowego regimentarza i w duszy sobie mówił:~"Oj, kto się
50 II,6 | jest uczciwośc, która z duszy płynąc, odbijała się w oczach
51 II,7 | Karola Gustawa. Radziwiłł w duszy chciał tego, dlatego niecierpliwie
52 II,7 | żeś tu wpadł. Lepiej mi na duszy, gdy cię widzę!... Ale co
53 II,9 | zdumiewał się jej widokiem, a w duszy myślał:~"Gdyby mi przyszło
54 II,9 | narzekając i jęcząc, a w duszy myśląc, że dawniej bywało
55 II,10 | nikogo, nie miał przed kim duszy otworzyć. Nawet z ową szlachtą
56 II,10 | obojętnych, którzy do głębi duszy byli przekonani, że już
57 II,10 | wleje jakowyś balsam do duszy.~Lecz pan starosta całkiem
58 II,10 | gniew mój przebłaga i który duszy swej nie oszczędzi dla miłości
59 II,10 | Aż przyjdzie ten, który duszy nie oszczędzi dla miłości
60 II,10 | nie znajdzie się ów, który duszy nie oszczędzi dla miłości
61 II,10 | że znajdzie się ów, który duszy swej nie oszczędzi dla miłości
62 II,10 | i nadzieję wlałaś mi do duszy strapionej... Bóg ci zapłać,
63 II,11 | samo?"~Pan Kmicic szukał w duszy odpowiedzi. Tak już był
64 II,11 | Kmicic znużony na ciele i duszy.~Ani ów ranek jesienny,
65 II,12 | cierpliwość i powtarzając sobie w duszy: "Za grzechy moje, za grzechy
66 II,13 | wstydem i próżnym gniewem w duszy.~Gdy tak się modlił, chmury
67 II,14 | ofiaruje za wszystkich. Z tej duszy, natężonej ze wszystkich
68 II,14 | rozgorzeć!~Miller przyznawał w duszy słuszność rozumowaniom Sadowskiego,
69 II,16 | naraz wypełzły z jaskiń jego duszy, w których kryły się dotąd.~-
70 II,16 | żelaznej ręki; z jaskiń jego duszy nowy smok, przestrach, wypełznął
71 II,16 | Czarniecki kontent był w duszy, bo Kmicic dosłyszał go,
72 II,16 | wypada ci inaczej, chociaż w duszy, kto wie, co tam myślisz.
73 II,18 | takiej ciemności wyminąć.~W duszy było mu wesoło.~Kmicic nie
74 II,18 | polecał się Bogu z całej duszy. Tak zaś zatopił się w modlitwie
75 II,19 | jakby spoza chmur. Każdy w duszy czuł wyczerpanie i znużenie,
76 II,19 | udziału Zbrożka zgasło w duszy Millera. Lecz sam wypadek
77 II,19 | tak bolesne dla nieugiętej duszy owego bohatera w habicie,
78 II,19 | Tobie i wołałbym z głębi duszy mojej: "Panie! spraw, aby
79 II,21 | serce. Żal zawrzał w gorącej duszy junaka. Skrucha, litość
80 II,21 | przy okopie, jakoby bez duszy leżącego. Zaraz mnie tam
81 II,22 | na świadki biorę, żem z duszy odradzał!~Zaledwie skończył
82 II,23 | panu, tak ze wszystkich sił duszy kochanemu, rzucać piasek
83 II,24 | spełniła się nagle w jego duszy, jakby nowa wielka myśl,
84 II,25 | wieczny niepokój wrzał w jego duszy, stąd wyrodziła się podejrzliwość,
85 II,25 | wzięły go w opiekę i pewnie duszy jego wyjść z ciała nie pozwolą,
86 II,26 | mówić począł:~- Na zbawienie duszy rodzica mego i mojej matki,
87 II,26 | usiekł, także ledwiem tam duszy nie wypuścił. Stokroć by
88 II,29 | nie wyszedł więcej z jego duszy, bo właśnie wtedy, po raz
89 II,29 | wierni i służyli z serca i duszy, poszli w górę i wyrastali
90 II,29 | grzechów. Ziemski upadek, duszy upadek, ciemność, nicość -
91 II,29 | mość.~- Boże, bądź miłościw duszy mojej!... Nie dożyję już
92 II,32 | wyznawał, nie wysuszyły mu duszy... Stało się! Niezbadane
93 II,34 | a może obiecując sobie w duszy, że nie on przed patronem,
94 II,35 | się pan starosta z całej duszy.~Jednak począwszy, pragnął
95 II,36 | wdzięcznością przyjął myśląc sobie w duszy, że dalej na nim zajedzie,
96 II,36 | Chwilami znów burzył się w duszy i obiecywał sobie dać panu
97 II,36 | jej ufnością do obrońcy. W duszy zaś myślała:~"Nie tak nieużyty
98 II,39 | Kmicic musiał się na nie w duszy zgodzić. Przede wszystkim
99 II,40 | komu ten człowiek zapisał w duszy zemstę, ten winien się strzec,
100 II,40 | tym i jakowąś dzikość w duszy, która wybuchała od czasu
101 II,41 | nie tyka - mówił sobie w duszy - niech jej nie tyka, bo
102 III,1 | Rzeczypospolitej, lecz wyrzekając się w duszy całości, chciał przynajmniej
103 III,3 | najprzedniejszych. A on radował się w duszy, patrząc na obronę i na
104 III,3 | rok oblężenia mało.~Król w duszy przyznawał słuszność staremu
105 III,4 | dzień posępniejszy, coś w duszy przeżuwał, coś knował. Sam
106 III,4 | wicher ścigłym używał z całej duszy, pragnąc się krwią nasycić
107 III,4 | królewskich ratować, rzekł do swej duszy ponurej:~"Biada mi, jeśli
108 III,8 | Wierzaj mi waszmość pan, że z duszy rad jestem, bo choć Szwedom
109 III,9 | karczmie szukając jakiejś żywej duszy, od której mogliby zasięgnąć
110 III,9 | wielkohetmańską buławę widział oczyma duszy na niebie.~Wolno mu było
111 III,11| często samego czeladź bez duszy do kwatery Wołodyjowskiego
112 III,12| kilku tygodni leżał bez duszy i o niczym mówić nic nie
113 III,13| kilku tygodni leżał bez duszy i o niczym mówić nic nie
114 III,15| miłościw, życzył sobie z całej duszy, żeby go nie znaleziono,
115 III,16| jakby wielkie wzruszenie duszy przebył. Rozmawiał też sam
116 III,17| przecież ubodło go to w duszy. Był on zupełnie szczerze
117 III,17| jakoby węże w pieczarach duszy zamieszkałe.~Po chwili gniew
118 III,17| Sakowiczem. Wzburzony do dna duszy, nie mógł myśleć tak jasno
119 III,18| rękę, a miecznik, w którego duszy pierwszy impet już przeszedł,
120 III,20| ocenić, jak należy, tej duszy wyjątkowej w swej szlachetności;
121 III,20| chwili, pomimo całego hartu duszy, zbrakło jej sił, energii,
122 III,21| przeciwieństwo. Jedna miała powagę w duszy, głębokość uczuć, niezłomną
123 III,21| dostojność znajdziesz w duszy swej fundament do wysłuchania
124 III,23| potem odgrażała mu się w duszy:~"Czekaj! odpłacę ja ci,
125 III,26| zadowoleniem na płynącą. Na duszy zasię był spokojny i sumienie
126 III,26| zaczynał od początku, aby duszy grzechem niedbalstwa w służbie
127 III,27| modlił się ze wszystkich sił duszy:~- Nie za moją krzywdę daj
128 III,27| nadzieja wstępuje mu do duszy, że moc nadzwyczajna przejmuje
129 III,27| nic, jednakowoż pomyślał w duszy:~"Nie trzeba było puszczać
130 III,27| poświęcę! Nie mam rzymskiej duszy... dobrze! Nie jestem Katonem
131 III,28| rady panny Aleksandry, że w duszy także nieco się Sakowicza
132 III,28| nieszczęsnej Oleńki. Wszystkie rany duszy odnowiły się w niej i poczęły
133 III,29| ani na chwilę targać jego duszy. Zmylone rachuby i zraniona
134 III,29| chodziło? - myślała sobie w duszy. - Przecie list odebrał,
135 III,30| i teraz czuje, że mu na duszy lżej, weselej. Ba! nawet
136 III,31| Głosy jakieś wołały jej w duszy: "Jezusie, Mario! To on!"
137 III,31| jednak rozterki było w jej duszy, że aż na zdrowiu poczęła
138 III,32| z pobojowiska jako bez duszy był podniesion..."~Oleńka
|