Tom, Rozdzial

  1  I,1  |       młodemu źrebcowi szlachetnej krwi.~- Aj! aj! - mówił - co
  2  I,4  |        jest pan Kmicic, z wielkiej krwi, a my chudopachołki ! Żołnierz
  3  I,4  |    szturmem Upitę i łyczkom trochę krwi upuścimy.~- Dziwi mnie -
  4  I,4  |    pogroził pięścią dworowi.~- Ej, krwi mi ! ej, krwi !~- N niechby
  5  I,4  |       dworowi.~- Ej, krwi mi ! ej, krwi !~- N niechby się tylko
  6  I,5  |       zdziczał, przyzwyczaił się o krwi przelewu tak, że nie lada
  7  I,5  |   najokrutniejszy, lubo z wysokiej krwi pochodzący, Ranicki - tam
  8  I,5  |           chcemy!...~- Jego głowy! krwi! Rozsiekać zbójcę!~- Gońcie
  9  I,6  |           dziwił gniewowi, który w krwi przyjacielskiej rozlanej
 10  I,6  |          ale żołnierz, mszcząc się krwi bratniej, niewinnych od
 11  I,7  |           oczyma i soplami czarnej krwi we włosach.~- Wolno tam ! -
 12  I,8  |         urody, trzeci dla zacności krwi. Ejże, miło jej będzie mieć
 13  I,8  |      bardzo urodziwe, i z wielkiej krwi idące, ale milszej nie było
 14  I,8  |        któren krzykiem nadrabia, a krwi żałuje, jeno że mi życie
 15  I,10 |           odpowiedzialność za tyle krwi szlacheckiej darmo przelanej
 16  I,10 |        szwedzkiego, który już tyle krwi kosztował, był w podpisie
 17  I,10 |           ręce, bośmy niewinni tej krwi, która będzie przelaną...~
 18  I,10 |     kochający tylko wojnę i rozlew krwi, surowy i dla siebie, i
 19  I,10 |            że woli ostatnią kroplę krwi wylać niż poddać się, że
 20  I,10 |           odpowiedzialność za tyle krwi szlacheckiej, która jutro
 21  I,10 |           samych zależy, by kropla krwi więcej nie była wytoczona.
 22  I,10 |         innego narodu przechodzić, krwi własnej się wyrzekać?! Mości
 23  I,10 |         Bogdaj się nie rodził, kto krwi teraz poskąpi!... Ratujmy
 24  I,11 |           paktować, nim się kropla krwi polała. Potem przyjechał
 25  I,12 |     ostatnią kroplę swojej pysznej krwi wytoczyć niż taką kapitulację,
 26  I,12 |              Przyschło już niemało krwi szwedzkiej na moich rękach
 27  I,12 |             bo do ostatniej kropli krwi gotowiśmy przy nim wytrwać.~-
 28  I,14 |          że bez względu na związek krwi ja siły swoje z panem podskarbim
 29  I,14 |           nie ma ani jednej kropli krwi w twarzy junaka, tak była
 30  I,16 |            się zdaje, że sam sobie krwi upuścił. ~- A czyjaż wina,
 31  I,16 |         ostatnim razie nie szczędź krwi, bo trzeba pokazać Szwedom,
 32  I,17 |       Postanowił też nie szczędzić krwi i przerazić przykładem całe
 33  I,17 |            puścić, ostatnią kroplę krwi za nią wylać?... Bodajby
 34  I,19 |           należącego się z prawa i krwi Janowi Kazimierzowi?~Przede
 35  I,19 |            Radziwiłł, któremu fala krwi napłynęła do głowy. - Jeżeli
 36  I,20 |          widzieć kawalera z zacnej krwi, zdrajcy przeciw ojczyźnie
 37  I,22 |        Janie Kazimierzu na garniec krwi tylko kwarta litewskiej,
 38  I,24 |          moda, aby się śmiać wśród krwi rozlewu. Twarz miał też
 39  I,25 |     wziąłem ze sobą konia wielkiej krwi, żeby to się przed Szwedami
 40  I,26 |      wyciąłem... Zababrałem ręce w krwi bratniej, w tej myśli, iż
 41  I,26 |          sadzą wystrzału i soplami krwi - oczy miał przymknięte,
 42  I,26 |       koniec rana ukazała się spod krwi i sadzy. Kula rozorała głęboko
 43 II,2  |            zaciekle, nie szczędząc krwi. Towarzysze nie lubili ich,
 44 II,2  |            rękę i umoczył pióro we krwi.~- Ruszaj sobie, mości Kiemlicz -
 45 II,2  |          twoim ręku, do rozlewania krwi bratniej skory. Tedy na
 46 II,6  |       nudził w obozie i tęsknił za krwi rozlewem. Komenderowane
 47 II,7  |           ani obszernymi związkami krwi nie mógł sprostać temu magnatowi
 48 II,8  |           złoto szczere... Chętnie krwi bym dla niego utoczył.~Tymczasem
 49 II,8  |    wspaniałe, a paniątko, jakoby z krwi książęcej! Myślałem, że
 50 II,9  |         należę... Ale z sarmackiej krwi pochodząc, do życzliwości
 51 II,10 |           polski obrany, w którego krwi zacność mieszka. Chwała
 52 II,12 |      przywykłe do miecza i rozlewu krwi, wyciągnął do góry i klęczał
 53 II,14 |         nazwały, wiadomo jest, ile krwi i czasu kosztować może choćby
 54 II,14 |          na widok tego żołnierza z krwi i kości, dla którego to
 55 II,15 |        przeraził się, bo lękał się krwi rozlewu, zwłaszcza gdy własnego
 56 II,15 |        jenerał ów był żołnierzem z krwi i kości, a miał przeciw
 57 II,15 |           da, bo mu się jeszcze od krwi lepią; ale jeśli która z
 58 II,16 |    niewywczasów, trudu, umęczenia, krwi? Dla kogoż przez opór -
 59 II,16 |             że do ostatniej kropli krwi będzie klasztoru broniła.~
 60 II,16 |           mówił - a będziesz mi tu krwi jako wilk łaknął, a będziesz
 61 II,16 |      zmieniła się twarz jego: fala krwi uderzyła mu do głowy, oczy
 62 II,16 |         pochylony z rozpusty. Siła krwi, nie tylko w wojnach przelanej,
 63 II,16 |        czuję w tobie żołnierzyka z krwi i z kości... Po co ci, u
 64 II,19 |         bronić do ostatniej kropli krwi.~- Popróbujemy, popróbujemy! -
 65 II,19 |     Owładnęło go dzikie pragnienie krwi, zemsty nad kimkolwiek,
 66 II,19 |             że do ostatniej kropli krwi bronić świętego przybytku
 67 II,20 |          nie kosztował mniej sił i krwi. Sami Szwedzi dziwiąc się
 68 II,20 |         zmieniał się w tłum chciwy krwi, z tłumu w "partię", która
 69 II,21 |        Kmicic - odrzekł król.~Fala krwi uderzyła nagle panu Andrzejowi
 70 II,23 |        zmyślił, iż ostatnią kroplę krwi gotowym za ciebie oddać...~
 71 II,26 |          rany nie otrzymał i tylko krwi z niego dużo uszło.~Na widok
 72 II,27 |   zdzierstwa, rabunki, przelewanie krwi niewinnej i wypowiadano
 73 II,28 |         szlachecka córka, z zacnej krwi, miała pójść za człeka tak
 74 II,29 |      poświęcić jej ostatnią kroplę krwi, zamiast świat zdziwić jak
 75 II,29 |   świętokradzką rękę i ubroczył we krwi bliskiej, drogiej... On
 76 II,29 | Rzeczpospolita, wstając z prochu i krwi, wydawała się mu jakaś wielka
 77 II,30 |       dziczy przywykła do przelewu krwi i pożogi, lepiej władnąca
 78 II,31 |       dziczy przywykła do przelewu krwi i pożogi, lepiej władnąca
 79 II,32 |         cię ostatni raz, całego we krwi unurzanego.~Pan Michał pochylił
 80 II,33 |      odrzekł Kmicic - jeno mi jego krwi potrzeba!~- Możesz być pewien,
 81 II,33 |         jako to dziewka z wielkiej krwi i górnej maniery, żadnego
 82 II,34 |            za popędem swej gorącej krwi, odkrył mimo woli najlepszy
 83 II,34 |         tym wodzem nie zbraknie im krwi i łupu, więc szli ochotnie,
 84 II,37 |            Tatary najwięcej zażyją krwi i grabieży. Tych w rządnych
 85 II,38 |            Tatary najwięcej zażyją krwi i grabieży. Tych w rządnych
 86 II,40 |      nastąpił, gdyby nie to, że mu krwi swojackiej szkoda.~- Bodaj
 87 II,40 |             Żałując jednak rozlewu krwi chrześcijańskiej pragnie
 88 II,42 |        wojsku.~Sam zaś, jak kat od krwi ludzkiej czerwony, szykował
 89 III,3 |         nie chciał po prostu darmo krwi marnować. Wiedział zresztą,
 90 III,3 |               Zbyt waszmość jesteś krwi chciwy! - odpowiedział pan
 91 III,4 |      bachmacie, widocznie wielkiej krwi.~Jeździec jechał sobie z
 92 III,6 | poczerwieniały wyżej pęcin; zapach krwi i potu końskiego drażnił
 93 III,6 |           słów, bo z ran, z upływu krwi zachwiał się i padł głową
 94 III,9 |   prowadzony, któremu pół wieku we krwi rozlewie zeszło; za czym
 95 III,9 |          odbijały się w zakrzepłej krwi, która tu i owdzie utworzyła
 96 III,11|             Dla pana Czarnieckiego krwi bym nie skąpił! - odpowiedział
 97 III,12|        tego felczera od puszczania krwi i pieniędzy, tego mieszkogryza,
 98 III,12|            się do ostatniej kropli krwi, i raczej zagrzebać się
 99 III,13|        tego felczera od puszczania krwi i pieniędzy, tego mieszkogryza,
100 III,13|            się do ostatniej kropli krwi, i raczej zagrzebać się
101 III,14|          Boże was błogosław! Obcej krwi jestem i służyłem, komum
102 III,15|         się, targał i przewalał we krwi własnej.~Lecz coraz nowe
103 III,15|      biegli w pomoc z dymiącymi od krwi szablami, lecz nagle stanęli
104 III,15|        posadzkę, jęki, chlupotanie krwi -czasem głos jakiś, w którym
105 III,15|            pragną wstrzymać rozlew krwi chrześcijańskiej, więc przystał
106 III,15|            za tyle trudów, za tyle krwi wylanej pod murami Warszawy
107 III,15|             Nie żałowano tu naszej krwi, bracia, hojnie nią szafowano,
108 III,15|  rozbestwionej niedawnym przelewem krwi czeladzi, nawet karniejsze
109 III,16|          zabobonny kiełznał porywy krwi, jednocześnie przyszły nań
110 III,16|             wychowana w tradycjach krwi, wojny i czci dla przewag
111 III,20|            wynędzniały, bez kropli krwi w twarzy, ale pełen zawsze
112 III,22|            jakiś bastard po naszej krwi, nie może inaczej być!...
113 III,23|      spiekłą żarem miłości duszę w krwi ludzkiej, bo zrywał się
114 III,23|       Rzeczypospolitej z nogami we krwi, z głową w dymach i płomieniach,
115 III,24|          nietrudno... ile łez? ile krwi wylanej? Ile ciężkich paroksyzmów?...
116 III,25|          nietrudno... ile łez? ile krwi wylanej? Ile ciężkich paroksyzmów?...
117 III,26|         się od rana do wieczora we krwi ludzkiej.~Sam pan Kmicic,
118 III,26|     zupełną i choć własnych rąk we krwi bezbronnych nie walał, przecie
119 III,26|       użyliby teraz, ot, by się we krwi ubabrali, grzechu na duszę
120 III,27|       kiedy książę nie dość zapędy krwi hamuje i dlatego nie dożyje
121 III,27|          leżał teraz u jego nóg we krwi, żywy jeszcze i przytomny,
122 III,27|       książę, któremu coraz więcej krwi wypływało z czoła, tak iż
123 III,27|             a widząc broczącego we krwi nieprzyjaciela, postanowił
124 III,27|            a kałuże zakrzepłej już krwi świegotały pod kopytami
125 III,27|          ale nie dajmy poniewierać krwi zacnej poganom!~- Odjąć
126 III,27|           co będę mógł heretyckiej krwi na chwałę bożą rozlać, to
127 III,28|     zeszłowieczną; konie rozmaitej krwi i dobroci nie nadawały się
128 III,29|           na drugim! Nie pożałujem krwi za wiarę i ojczyznę!~Tymczasem
129 III,30|           już z nią dokazał, wiele krwi nieprzyjacielskiej wytoczył,
130 III,30|        polu, nie w popiele, ale we krwi. Bronił Najświętszej Panny,
131 III,30|         który po pas nurzał się we krwi niemieckiej i szwedzkiej,
132 III,30|     bezsennych na kulbace spędził, krwi swojej i cudzej narozlewał?
133 III,30|        nowe zsyłasz? Małoż jeszcze krwi? mało łez? Toż tu ludzie
134 III,32|            skłuty, do pół boków we krwi własnej rycerskiej się pławiąc,
135 III,32|         chciała wówczas, gdy on we krwi własnej za Najświętszą Pannę,
136 III,32|         oto jak Łazarz, bez kropli krwi w twarzy, wówczas szlochanie