Tom, Rozdzial

  1  I,1  |     komina zajdę! - ot - tak!~To rzekłszy śmiały żołnierz chwycił
  2  I,1  |       padaj do nóg" - ot tak!~To rzekłszy pan Kmicic już był na kolanach,
  3  I,1  |          wronom na frykasy... To rzekłszy pan Andrzej znów się rozśmiał,
  4  I,1  |        Niech mnie usieką !...~To rzekłszy Kmicic wstał i wyszli oboje
  5  I,1  |        dobranoc!~- Z Bogiem !~To rzekłszy Oleńka cofnęła się, a pan
  6  I,3  |          cieplej przyodzieję.~To rzekłszy zawróciła się i wyszła,
  7  I,3  |          będzie z powrotem...~To rzekłszy ucałował jej ręce i otulił
  8  I,4  |       dziękując za gościnę...~To rzekłszy skłonił się czapką z umyślną
  9  I,4  |   wyciągnie, łeb roztrzaskam!~To rzekłszy poglądał to na jednego,
 10  I,5  |          waćpańscy żołnierze.~To rzekłszy uśmiechnęła się tak, aż
 11  I,7  |       ognistym nie przyśni...~To rzekłszy pan Wołodyjowski wstał z
 12  I,7  |             Jedziem z pomocą!~To rzekłszy zwrócił się do posłańca:~-
 13  I,7  |  nieszczęsną pannę pocieszyć.~To rzekłszy pan Wołodyjowski zasunął
 14  I,8  |         nie może inaczej być!~To rzekłszy zawrócił do domu; ale po
 15  I,8  |         razy będzie potrzeba.~To rzekłszy pan Wołodyjowski ruszył
 16  I,9  |       aleś się w tym pomylił.~To rzekłszy pan Kmicic ściągnął brwi,
 17  I,9  |       jeszcze ci nie dopisze.~To rzekłszy począł żegnać się, a Kmicic
 18  I,11 |       więcej nie naprzykrzał.~To rzekłszy stary stęknął trochę, podniósł
 19  I,12 |    wojewoda myśli o Szwedach.~To rzekłszy pan Wołodyjowski otworzył
 20  I,12 |         już musztrę skończył.~To rzekłszy pan Charłamp skoczył znów
 21  I,12 |      takie ciężkie czasy idą.~To rzekłszy Harasimowicz skurczył się
 22  I,12 |          teraz na tym zależy.~To rzekłszy ów potężny i dumny pan począł
 23  I,12 |        Za mną, mości panowie!~To rzekłszy zeskoczył z cokołu i ruszył
 24  I,12 |          się rządzić poczyna.~To rzekłszy skinął na pułkownika Ganchofa
 25  I,13 |       Bądźże mi przyjacielem!~To rzekłszy książę wyciągnął rękę, a
 26  I,13 |           ojca i dobrodzieja!~To rzekłszy Kmicic spojrzał oczyma pełnymi
 27  I,14 |    pierwej upadną na głowę!..~To rzekłszy książę wyciągnął obie ręce
 28  I,15 |      ręku!... Koniec, koniec!~To rzekłszy pan Michał zesunął się z
 29  I,17 |   wiedzieć, z kim mam sprawę.~To rzekłszy zwrócił się do Kowalskiego.~-
 30  I,17 |     Kowalska, innej nie chcę.~To rzekłszy młody oficer podniósł do
 31  I,17 |         Niechże i tak będzie.~To rzekłszy pan Michał wziął buławę
 32  I,17 | jeśliście go dotąd nie znali!~To rzekłszy odpiął żupan i wydobywszy
 33  I,18 |       mechaniczną ich ruchów.~To rzekłszy obejrzał się na swoich ludzi,
 34  I,18 |        nasi? Podjadę albo co?~To rzekłszy pan Zagłoba spuścił szablę
 35  I,20 |      komendę mającym. Czytaj!~To rzekłszy pan Zagłoba podał list hetmański
 36  I,21 |          więzić - co między nami rzekłszy, jest przeciw prawu i wolności.
 37  I,22 |       Janowi Kazimierzowi!...~To rzekłszy pan Szczaniecki odsunął
 38  I,25 |          o waćpanu słyszałem!~To rzekłszy książę począł uważniej i
 39  I,25 |         mowy wargi pierzchną.~To rzekłszy książę wysunął dolną wargę
 40  I,25 |    godzinę najdalej przybędę.~To rzekłszy Kmicic skłonił się i wyszedł.~
 41  I,26 |     ciebie i twoją krócicę...~To rzekłszy książę wyciągnął zbolałe
 42 II,1  |       Dobrze! - rzekł Soroka.~To rzekłszy kazał chłopu wrócić i sam
 43 II,2  |        teraz trzeba inkaustu.~To rzekłszy odwinął rękaw, zakłuł się
 44 II,4  |          wszystko przekładam.~To rzekłszy (a mówił bardzo powoli chociaż
 45 II,4  |      chyba ci panowie użyczą.~To rzekłszy karczmarz wskazał na Rzędziana
 46 II,4  |         i niewiasty? mam cię!~To rzekłszy chwycił za kark pana Andrzeja,
 47 II,4  |   Wołodyjowskiemu odwieziesz.~To rzekłszy zdjął pierścień z palca.
 48 II,6  |   wstydzi łopaty i do roboty!~To rzekłszy pan regimentarz udał się
 49 II,6  |     myśmy strudzeni i głodni.~To rzekłszy ruszył koniem, a za nim
 50 II,7  |         przeczytałem... Masz!~To rzekłszy podał księciu Januszowi
 51 II,8  |        nie zwiędła w zarodku.~To rzekłszy zawiódł Bogusław pana miecznika
 52 II,9  |        pić! parobcy szwedzcy!~To rzekłszy wyszedł z izby, drzwiami
 53 II,11 |          odpowiedział oficer.~To rzekłszy wyszedł, a po chwili wrócił.~-
 54 II,11 |          do rozmowy zaprosić. To rzekłszy zwrócił się do Lisoli:~-
 55 II,13 |       spokojnie i poszedł dalej, rzekłszy do samego siebie:~- Choremu
 56 II,14 |     teraz i muchy nie zabije!~To rzekłszy kopnął leżący czerep. Obecni
 57 II,14 |     sławą i czcią przyozdobi!~To rzekłszy wziął go pod ramię i poprowadził
 58 II,15 |  odjechał do swojej kwatery, nie rzekłszy ani słowa. Lecz nie wydał
 59 II,15 |      takiej fortecy, trafiaj!~To rzekłszy żołnierz rzucił szczotkę
 60 II,15 |    wystrzału, a potem w nich!~To rzekłszy ruszył.~Powodzenie wycieczki
 61 II,15 |          postąpili ! Ale, prawdę rzekłszy, ponosiliśmy klęskę za klęską...
 62 II,16 |         nas korzyść przynosi.~To rzekłszy odszedł do definitorium,
 63 II,16 |       dostojności powodzenia.~To rzekłszy wyszedł z kwatery.~Miller
 64 II,16 |        tam już rada oczekuje.~To rzekłszy wskazał mu drzwi, z których
 65 II,18 |      tylko się nią nie udław.~To rzekłszy spuścił się na dół i począł
 66 II,18 |      Zbrożek.~- Parol, parol!~To rzekłszy zbliżył się do Kmicica.~-
 67 II,18 |           My chudopachołki...~To rzekłszy wskazał na trupy leżące
 68 II,18 |         jak ty mnie chciałeś.~To rzekłszy podniósł kwacz i przyłożył
 69 II,19 |        twierdzę namawiali!...~To rzekłszy porwał puchar kryształowy
 70 II,19 |        po prostu poszalała...~To rzekłszy Zbrożek począł kiwać na
 71 II,19 |        się jeszcze odważy?...~To rzekłszy umilkł i patrzył na tłum
 72 II,21 |       chodź, bo nie ma czasu!~To rzekłszy ruszył naprzód, a Kmicic
 73 II,21 |          nasza! - rzekł król.~To rzekłszy odwrócił się ku drzwiom
 74 II,21 |    lepiej ogniem przypiekłem.~To rzekłszy pan Kmicic, podniecony wspomnieniem,
 75 II,21 |          dworzanin królewski.~To rzekłszy odprowadził Kmicica do drugiej
 76 II,21 |     tryumfy zmienić się mogą.~To rzekłszy siadła królowa, jeszcze
 77 II,22 |     położył koniec tym rozprawom rzekłszy:~- Nie o powrocie, wasze
 78 II,23 |     urazy do niego nie żywię.~To rzekłszy Kmicic zdjął czapkę i ukazał
 79 II,23 |     cierpliwości nie stracił.~To rzekłszy wyrzucił obuch tak szparko,
 80 II,23 |            Kiemlicze, za mną!~To rzekłszy puścił konia w cwał, a za
 81 II,23 |     pewnie niebawem powróci. ~To rzekłszy król nawrócił konia ku wąwozowi,
 82 II,23 |          waszmość przed sobą?~To rzekłszy ukazał na jakiś ciemny kształt
 83 II,24 |    Kmi-cic! - szepnął rycerz.~To rzekłszy zwisł jak martwy na rękach
 84 II,25 |    słychać:~- Ego ultimus!...~To rzekłszy palnął się owym bez ceny
 85 II,28 |       jeśli tego nie uczynię!~To rzekłszy złożył pięść i chciał w
 86 II,28 |       nie zdrajcą być mienią.~To rzekłszy jął ronić łzy na żółte wąsiki,
 87 II,29 |          niej na lica pada...~To rzekłszy zdjął kołpak z głowy. W
 88 II,29 |   zadrgał - żem go miłował...~To rzekłszy zatoczył się i byłby upadł,
 89 II,32 |   konotatka, poznajże mnie...~To rzekłszy schylił podgoloną głowę
 90 II,33 |         co mi po niej ostało.~To rzekłszy Kmicic ukazał na pręgę w
 91 II,34 |        dwie tęgie wsie kupić.~To rzekłszy Soroka zbliżył się do stołu
 92 II,35 |          o tym z nią pogadam.~To rzekłszy starosta zakręcił się i
 93 II,35 |          znów nie moja rzecz.~To rzekłszy pan starosta powstał i skłoniwszy
 94 II,36 |         mądrzejszego trafili!~To rzekłszy wypalił w górę z pistoletu.~
 95 II,40 |    przysłał glejt bezimienny.~To rzekłszy hetman zaraz pisać zaczął.
 96 II,41 |          tu! Zbytniś rezolut!~To rzekłszy Bogusław ukazał spod futra,
 97 II,41 |     Tymczasem książę wstał i nie rzekłszy ni słowa przeszedł do przyległej
 98 II,42 |          będzie coś obmyślić!~To rzekłszy Kmicic począł się ręką gładzić
 99 III,4 |      spojrzeć bym nie śmiał!"~To rzekłszy zwrócił konia i skoczył
100 III,5 |       przywiodłem, które, prawdę rzekłszy, mnie, nie jego, wodzem
101 III,6 |      Prus - sposobność minie!~To rzekłszy uderzył się ręką po pole
102 III,6 |          siebie w kwaterze...~To rzekłszy kazał pan kasztelan podać
103 III,6 |        Trupa moc!~Czarniecki nie rzekłszy ni słowa posunął się z koniem
104 III,9 |       spuści jakowego języka.~To rzekłszy pan Michał wprowadził oddział
105 III,9 | przystojną. To mi wódz! I prawdę rzekłszy, powiedzcie mi, po kiego
106 III,9 |           Sam będę indagował!~To rzekłszy kasztelan zwrócił z miejsca,
107 III,9 |    Witowski cofnął się słowa nie rzekłszy.~Tymczasem chorągwie doszły
108 III,11|        rzekł Zagłoba - bo prawdę rzekłszy, vacuum w brzuchu czuję.~
109 III,12|          go, jak mogli, i prawdę rzekłszy, istotnie wyszła mu na pożytek
110 III,12|        podbiegł ku Sapieże i nie rzekłszy ani słowa, chwycił go w
111 III,12|         Babinicza przeżegnam.~To rzekłszy, król wziął z ręki księdza
112 III,13|          go, jak mogli, i prawdę rzekłszy, istotnie wyszła mu na pożytek
113 III,13|        podbiegł ku Sapieże i nie rzekłszy ani słowa, chwycił go w
114 III,13|         Babinicza przeżegnam.~To rzekłszy, król wziął z ręki księdza
115 III,16|        owszem, chętnie wyprawił, rzekłszy tylko na drogę:~- Teraz
116 III,16|          sideł uniknąć mogła?~To rzekłszy Wyciągnęła doń rękę, on
117 III,17|      Rzeczypospolitej oderwę.~To rzekłszy książę pożegnał radę, bo
118 III,17|       więc i sobą nie władnę.~To rzekłszy wyszedł z komnaty.~Wówczas
119 III,18|         wierzę, nie umkniesz!~To rzekłszy wyciągnął rękę, a miecznik,
120 III,18|         i dziadku Radziwiłła!~To rzekłszy książę wypuścił zdumionego
121 III,18|        że ich to nie minie...~To rzekłszy poszedł do Oleńki.~Książę
122 III,20|       powinieneś się uwolnić.~To rzekłszy wyznała mu wszystko: i zamiar
123 III,20|    honoru nie mogę, nie mogę!~To rzekłszy Ketling załamał ręce i umilkł
124 III,22|       ratunkiem ci pospieszę.~To rzekłszy skłonił się i zwrócił ku
125 III,24|       pierwszy, i będzie koniec.~Rzekłszy to pan Zagłoba przymknął
126 III,25|       pierwszy, i będzie koniec.~Rzekłszy to pan Zagłoba przymknął
127 III,26|         desperował... Prawdę zaś rzekłszy, nie było czego, bo tak
128 III,27|        by się taki znalazł...~To rzekłszy, wąsikami groźnie ruszył.
129 III,27|          pokarał tą oto ręką!~To rzekłszy wyciągnął prawicę, lecz
130 III,27|         wszystkiego dotrzyma!~To rzekłszy zdarł konia, zastawił drogę
131 III,27|         może mi ona pisana...~To rzekłszy mały rycerz rzucił się w
132 III,28|     ludzie często nie wiedzą.~To rzekłszy klękła do modlitwy, a Oleńka
133 III,30|          wolę poszukać innej.~To rzekłszy odwrócił konia i odjechał.~
134 III,31|    niechże jego krewni biorą.~To rzekłszy popędziła podjezdka; miecznik