Tom, Rozdzial

  1  I,7  |           z kim mówi?~- Pułkownik Michał Jerzy Wołodyjowski.~- Czołem! -
  2  I,7  |         Zdrajco! - zakrzyknął pan Michał. - Ze mną są ludzie laudańscy,
  3  I,7  |         wychodź waść! - rzekł pan Michał.~- Pilno waszmości na tamten
  4  I,7  |              Kto waćpan jesteś?~- Michał Wołodyjowski, pułkownik
  5  I,8  |      wyciąga i ratunku prosi. Pan Michał miał zacne serce żołnierskie
  6  I,8  |         jesteś? - pytał dalej pan Michał, kontent, że ma jakowąś
  7  I,8  |         panno! - odpowiedział pan Michał. - Gdybym ja o waćpannie
  8  I,8  |    Nastało milczenie; po czym pan Michał znów mruczeć począł:~- Niewdzięcznością
  9  I,9  |         nie chowasz? - spytał pan Michał.~- Urazy nie chowam, bo
 10  I,9  |           zdolności - odrzekł pan Michał - i ojciec od małego wkładał,
 11  I,9  |        słyszałem. Wszak waszmości Michał na imię?~- Właściwie, to
 12  I,9  |     Właściwie, to ja jestem Jerzy Michał, ale że święty Jerzy smoka
 13  I,9  |       tylko roztratował, a święty Michał całemu komunikowi niebieskiemu
 14  I,9  |         Tu westchnął poczciwy pan Michał i mruknął:~- Żeby to wiedzieć,
 15  I,9  |       długo.~- Tak? - mruknął pan Michał. - Ot, com najlepszego sprawił!...~
 16  I,11 |       rotmistrzem dragońskim.~Pan Michał tedy, zbrojny w patyk lipowy
 17  I,12 |   przybyli wreszcie do Upity, pan Michał Wołodyjowski mało nie oszalał
 18  I,12 |    natchnął tą myślą! - rzekł pan Michał.~- Ale to mi dziwno - rzekł
 19  I,12 |       dwóch dni wiemy - rzekł pan Michał i konsternacja tu okrutna...
 20  I,12 |         stawić - odpowiedział pan Michał. - Ale muszę też waściom
 21  I,12 |           zatrzymać - odrzekł pan Michał.~- Dobrze mówicie! - zawołał
 22  I,12 |      Przez drogę opowiadał im pan Michał o okolicy, o sławnej szlachcie
 23  I,12 |      zginąć przyjdzie - rzekł pan Michał. - Dość mam tego kołatania
 24  I,12 |        niej swego czasu kochali i Michał także. Bóg raczy wiedzieć,
 25  I,12 |          a pocieszyć! - rzekł pan Michał. - Jakeście ją wspomnieli,
 26  I,12 |          zbudził się pierwszy pan Michał.~- Mości panowie, otwórzcie
 27  I,12 |          mi Bóg miły! - rzekł pan Michał - toż to pan Charłamp pułk
 28  I,12 |       Jako żywo! - zakrzyknął pan Michał.~- Widać książę jegomość
 29  I,12 |           wszystko !- odrzekł pan Michał.~- Cudów ponoć dokazywał
 30  I,12 |     prowadzisz do księcia?" - Pan Michał nie odpowiadał chcąc zwłoki
 31  I,12 |             wyjąkał zmieszany pan Michał.~- Nie mów nic i wybaczaj,
 32  I,12 |      dziećmi. Postrzegłszy to pan Michał pociągnął wszystkich ze
 33  I,12 |       rzekł ruszając wąsikiem pan Michał. - Na Boga żywego, ona sama!~-
 34  I,12 |           spokojna i poważna.~Pan Michał utkwił w nią wzrok rozżalony
 35  I,12 |          przyjechał? - spytał pan Michał stojącego obok szlachcica.~-
 36  I,13 |          być inaczej! - mówił pan Michał Stankiewicz, stary i doświadczony
 37  I,13 |          o napitkach pomyślę.~Pan Michał począł ruszać mocno wąsikami.~"
 38  I,13 |           Kiejdanach znaleźć.~Pan Michał westchnął patrząc na niego
 39  I,13 |         rzekł Jan Skrzetuski.~Pan Michał siedział niedaleko, ale
 40  I,13 |     głowie? A wierzę! - rzekł pan Michał.~Wtem słodki głos Oleńki
 41  I,13 |        jesteś zacny.~Poczciwy pan Michał zaraz rozczulił się:~- Żeby
 42  I,14 |      Waszą Książęcą Mość polecam.~Michał Kazimierz Radziwiłł,~Książę
 43  I,15 |    trzeszczało. Umilkli. Jeno pan Michał gwizdał po desperacku przez
 44  I,15 |           mnie pokój! - rzekł pan Michał.~Pan Zagłoba wziął pierścień,
 45  I,15 |          jak dziecko do góry, pan Michał chwycił się kraty i począł
 46  I,15 |      zgłuszył dalszą rozmowę. Pan Michał chwycił konwulsyjnie za
 47  I,15 |           okienko było małe i pan Michał, choć szczupły, przesłonił
 48  I,15 |       Widzę teraz! - krzyknął pan Michał. - Węgrzyni o ścianę się
 49  I,15 |        Zagłoba.~Przez chwilkę pan Michał nie dał odpowiedzi, ale
 50  I,15 |           koniec!~To rzekłszy pan Michał zesunął się z framugi okienka
 51  I,16 |                   ROZDZIAŁ 16~Pan Michał miał słuszność! Kmicic triumfował.
 52  I,17 |              A jakże! - rzekł pan Michał. - Będzie on teraz Kowalskiego
 53  I,17 |       przeczuwałem coś złego.~Pan Michał zamyślił się i po chwili
 54  I,17 |          się na pana Zagłobę. Pan Michał Wołodyjowski zaręczał, że
 55  I,17 |  godnością najstarszy - rzekł pan Michał zwracając się do Mirskiego.~-
 56  I,17 |           będzie.~To rzekłszy pan Michał wziął buławę z rąk Zagłoby,
 57  I,17 |         nie pomyślał - odparł pan Michał.~- Warto się nad tym naradzić,
 58  I,17 |        Tatarami uciekali, co?~Pan Michał mógłby był odpowiedzieć,
 59  I,17 |         Upity trafił? - pytał pan Michał.~- A gdzie miałem trafić?
 60  I,17 |    waćpanu uwierzyli? - mówił pan Michał - bo cię nie znali, z wyjątkiem
 61  I,17 |            Jako żywo! - rzekł pan Michał. - Tak tedy do wojewody
 62  I,17 |        milczeniu, aż wreszcie pan Michał jął się kręcić na kulbace.~-
 63  I,17 |           niezwyczajna rzecz!~Pan Michał skinął na trębacza i wnet
 64  I,17 |         szeptano w szeregach.~Pan Michał pochylił się ku Skrzetuskiemu.~-
 65  I,17 |         Ano zobaczym! - rzekł pan Michał.~I sapnął z zadowoleniem.~
 66  I,17 |          teraz czasu! - rzekł pan Michał.~I wyjechał naprzód.~Pożar
 67  I,18 |         nie zważano na to, bo pan Michał kilku tylko kazał oszczędzić,
 68  I,18 |          brzezinie.~- Już tam pan Michał pracuje - rzekł Zagłoba. -
 69  I,18 |        chwała Bogu! - odrzekł pan Michał - aleśmy dwudziestu kilku
 70  I,18 |        będzie uczynić - rzekł pan Michał. - Zaraz jutro ich puszczę,
 71  I,19 |  desperował pan Zagłoba.~Lecz pan Michał nie tracił jeszcze nadziei,
 72  I,19 | Radziwiłła. Wykręcał się więc pan Michał, jak umiał, a świetnie umiał,
 73  I,19 |          człowiekiem owym był pan Michał Wołodyjowski.~- Prędko bym
 74  I,21 |     hetmańscy, jako książę łowczy Michał, o którym przyszła wiadomość,
 75  I,25 |          pomagać. Wiem, że książę Michał pisał do brata, że nam raczej
 76 II,5  |       chwili wrócił z listem. Pan Michał prędko złamał pieczęć i
 77 II,5  |              powtórzył uparty pan Michał.~- Diabeł go wie, czy do
 78 II,6  |   odpowiedział z przekonaniem pan Michał.~- Nie dość na tym! - zawołał
 79 II,6  |           losem królewskim, a pan Michał zaraz mu zawtórował trochę
 80 II,6  |       mówię, że musiał mi ten pan Michał czegoś zadać, taką mam do
 81 II,6  |      lasów za Bobrownikami.~- Pan Michał! - zakrzyknął radośnie Zagłoba.~
 82 II,8  |      Nieświeża zdjęte i że książę Michał z nami się chce połączyć,
 83 II,27 |           książę krajczy litewski Michał Radziwiłł, pan możny, a
 84 II,28 |        ludzi utrzymać - rzekł pan Michał. - Wczoraj Stankiewiczowa
 85 II,28 |          chyba grzane - rzekł pan Michał.~- To dajcie wina albo gorzałki
 86 II,28 |       łbie! - huknął na niego pan Michał.~Pan Roch oczy wytrzeszczył,
 87 II,28 |       wargami pan Zagłoba.~Tu pan Michał zaczął wzdychać raz po razu
 88 II,28 |          o żeniaczce myśli.~A pan Michał na to:~- Waćpan jej dobrze
 89 II,29 |       szli w milczeniu, nagle pan Michał zatrzymał się.~- Billewiczówny
 90 II,32 |           we krwi unurzanego.~Pan Michał pochylił się do kolan pańskich
 91 II,32 |           witebskiego - rzekł pan Michał.~Król wziął pismo i zaczął
 92 II,32 |        godniejszego - odrzekł pan Michał - i całe wojsko będzie do
 93 II,32 |      wykroczył.~Tu zaciął się pan Michał i po chwili dodał:~- Nie
 94 II,32 |          gdy wreszcie doszedł pan Michał do tego, jak pan Zagłoba
 95 II,32 |         Patrzył tedy na niego pan Michał nie poznawając.~- Dziw! -
 96 II,33 |     miejsce przestronniejsze, pan Michał chwycił Kmicica za przegub
 97 II,33 |         wzrosło, począł zacny pan Michał opowiadać z wielkim zapałem,
 98 II,33 |      jeszcze w drodze - rzekł pan Michał - że król nasz jegomość
 99 II,34 |          pójdziecie - odrzekł pan Michał - ale wprzód musicie Bogusława
100 II,36 |          takiego dążenia nie miał Michał dość energii.~Niemniej księżna
101 II,39 |     dziedzic jej, książę krajczy, Michał Kazimierz Radziwiłł, pan
102 II,39 |          ze zgrozy i złości, lecz Michał umiał sobie ludzi jednać
103 II,39 |     hetmanie - rzekł na to książę Michał - pewien jestem, że Bogusław
104 III,5 |        fortelach? Źle wyszedł pan Michał albo i twoja Halszka? albo
105 III,5 |    Kowalski dałby mi drugą, a pan Michał oponentów by wysiekł...
106 III,5 |        takimi kompanami, jak ty i Michał, na kraj świata jechać gotów...
107 III,6 |         za głowę się chwytał, pan Michał wąsikami ruszał.~- Tożem
108 III,6 |           stało! - zakrzyknął pan Michał.~A Zagłoba na to:~- Dwieście,
109 III,7 |   przyjdzie za drugim - rzekł pan Michał - choćbyś osobę miał i gwałtem
110 III,7 |         zakrzyknął Zagłoba.~A pan Michał począł wypytywać:~- Jaką
111 III,7 |           amen w pacierzu!~Tu pan Michał począł tak okrutnie wąsikami
112 III,7 |      chwili krew go zalewała.~Pan Michał rozweselił się słuchając
113 III,8 |        sobie powagę, najmniej pan Michał, z przyczyny swego wzrostu.~
114 III,9 |  Czarniecki, pan hetman litewski, Michał Radziwiłł, krajczy koronny,
115 III,9 |           języka.~To rzekłszy pan Michał wprowadził oddział do zarośli
116 III,10|       przystojnie natrę.~Lecz pan Michał przede wszystkim był żołnierzem,
117 III,11|          czynił nadzwyczajne. Pan Michał też wiedząc, że to na Bogusławową
118 III,12|         kto uczyni? - odrzekł pan Michał. - Jeszcze mu honory wojskowe
119 III,13|         kto uczyni? - odrzekł pan Michał. - Jeszcze mu honory wojskowe
120 III,14|        panie! - rzekł groźnie pan Michał.~Nie bzdycz się, panie Michale,
121 III,21|       panu Michałowi. Chociaż pan Michał mały, ale pamiętam, co książę
122 III,21|      Bohuna usiekł... O, nie! pan Michał zawsze sobie da rady.~Miecznik
123 III,21|          do tej pory pewnie i pan Michał się ożenił.~- A właśnie
124 III,26|           i Waldekiem - pisał pan Michał. - Połączże się z nami,
125 III,26|         nie zawadzi - odrzekł pan Michał. - Nie będę też czuł inwidii,
126 III,26|           tej łaski - odrzekł pan Michał. - Zgadliśmy też z Zagłobą,
127 III,26|       Bogusławowych, wreszcie pan Michał rzekł:~- Ksiądz Piekarski
128 III,26|         stawały. Książę Kazimierz Michał, który z nami przeciw nim
129 III,27|           drugi Radziwiłł, książę Michał Kazimierz, uderza nań z
130 III,27|        ogarnął wszystkich.~Książę Michał odpasał szablę z pochwą
131 III,27|          śmierć! śmierć!~A książę Michał oczy ręką zatkał, bo przecie
132 III,27|          zwycięzcy porękę!~Książę Michał opanował wzburzenie, uspokoił
133 III,27|        małe prezydia nadybię.~Pan Michał westchnął:~- Ej, poszedłbym