Tom, Rozdzial

  1  I,1  |               Jezus Maria! i waćpan to uczynił?~Kmicic spojrzał zdziwiony.~-
  2  I,1  |            opiekunami waćpanny dziaduś uczynił? wszystką szlachtę laudańską?...~-
  3  I,3  |           jakoby ich stróżami nade mną uczynił.~- Musisz się im akomodować
  4  I,4  |              co i przeciw stateczności uczynił, to młody jest, a oni go
  5  I,5  |        sprawiedliwość, jako się godzi, uczynił!~- Jeślim uczynił?...~Tu
  6  I,5  |               godzi, uczynił!~- Jeślim uczynił?...~Tu pan Andrzej skrzywił
  7  I,5  |            mnie...~- Cóżeś znów waćpan uczynił? - pytała niespokojnie Oleńka.~-
  8  I,5  |               Tumgratowi w Orszańskiem uczynił...~Billewiczówna podniosła
  9  I,5  |         szaleństwa, abym zaś czego nie uczynił, czego bym potem żałował.
 10  I,5  |          nadszarpniętą reputacją i cóż uczynił, aby ją poprawić? Pierwszego
 11  I,5  |           niewiasty, dzieci! Kmicic to uczynił!...~- My ludzi jego wybili! -
 12  I,6  |             musi, a kto by mu co złego uczynił, tedy on mu tym samym rad
 13  I,7  |              do odejścia, ale zaledwie uczynił krok ku alkierzowi, kiedy
 14  I,7  |                alkierzowi, kiedy nagle uczynił się hałas w sieni i głos
 15  I,7  |             pamiętać!~- Wedle rozkazu!~Uczynił się ruch; mały oddział ruszył
 16  I,7  |                   Bóg wie, czym dobrze uczynił, ale mniejsza z tym!...
 17  I,8  |               ślub Najświętszej Pannie uczynił, iż się z pogańskiej wiary
 18  I,8  |            uczynić najgorszego, to już uczynił. Na wojnę ruszy, sławy nabędzie,
 19  I,9  |            sądzi, jeślim to ze swawoli uczynił. Tej samej nocy, przed spaleniem,
 20  I,9  |                 a on, zgadnij waść, co uczynił?~- Skąd mam wiedzieć!~-
 21  I,9  |                szczęście, żeś tego nie uczynił!~- Przykład, przykład z
 22  I,10 |                 hoc! hoc! szarak! kot!~Uczynił się taki tumult, że aż wojewoda
 23  I,10 |                on ichmościów żołnierzy uczynił.~- Posłać po pana Władysława
 24  I,10 |               a tego by lada ciura nie uczynił.~- A jeśli go poznają?~-
 25  I,12 |                za to, coś pod Zbarażem uczynił?~- Nigdym o to nie zabiegał.~
 26  I,12 |         przytrafić... ale pod Zbarażem uczynił to kto inny.~Książę zamilkł
 27  I,13 |             były zastawione.~Wnet ruch uczynił się w sali, wszystkie oczy
 28  I,13 |               do stołu siadać, i zaraz uczynił się ruch niezwyczajny. Hrabia
 29  I,13 |        przyrzekamy i warujemy" - szmer uczynił się w sali, jakby pierwsze
 30  I,13 |               Boże!... Boże!... com ja uczynił?..~Wtem głos cichy, ale
 31  I,15 |              dobrej woli albo szczerze uczynił. Niech tego smoka Radziwiłła
 32  I,17 |             spostrzegli, co się stało. Uczynił się między nimi gwar. Jedni
 33  I,17 |              tak nakazywały. I któż to uczynił? - zali ja jeden? Nie! i
 34  I,17 |                krewny, a taką rzecz mi uczynił, której by i obcy nie uczynił...
 35  I,17 |          uczynił, której by i obcy nie uczynił... Żeby to nie krewny! -
 36  I,19 |           piechotą, ale jeśli tego nie uczynił, nieobronny zamek łatwo
 37  I,20 | Wołodyjowskiego, ale po tym, coś teraz uczynił, pewnie i ona nie ujmie
 38  I,21 |         głębszą urazę. - Cóżem takiego uczynił - pytał sam siebie - aby
 39  I,23 |                Co chcesz, abym dla cię uczynił?~- Nie mogę tu dłużej żyć.
 40  I,25 |                dzień przekonał się, że uczynił nie tylko roztropnie, ale
 41  I,26 |               coś ty, szalony człecze, uczynił, kogoś ty porwał, na kogoś
 42  I,26 |            uczynić w tym kraju, coś ty uczynił, i biada tobie i twoim. ~-
 43 II,3  |                   ROZDZIAŁ 3~Wnet ruch uczynił się między żołnierzami,
 44 II,4  |           hetmanowi żadnej krzywdy nie uczynił, jenom do pana Wołodyjowskiego
 45 II,5  |              ani przeciw prawu nic nie uczynił. Służyłem wiernie, a jeżelim
 46 II,6  |         powtarzał: "Nikt inny tego nie uczynił, tylko ten diabeł Zagłoba!",
 47 II,6  |             opowiadać, jak rządził, co uczynił, jakie zapasy zebrał, jak
 48 II,7  |               opublikować, bo gdyby to uczynił, tym samym by wyrok śmierci
 49 II,8  |            mnie kto podobną propozycję uczynił, kazałbym go bez sądu pod
 50 II,11 |                wpaść. I jeśli tego nie uczynił, to dlatego, że niestety
 51 II,12 |            worka wysypywanych, niemałe uczynił wrażenie; każdy bowiem mimo
 52 II,14 |              nawet widok śmierci miłym uczynił i tak zmienił ich tchnieniem
 53 II,14 |             wyraźniejsze. Okrzyk nagle uczynił się na końcu procesji:~-
 54 II,16 |            wiecie nowiny, że wybór już uczynił i przekładając dostatki,
 55 II,16 |              Na Boga! - krzyknął - coś uczynił!... toż to poseł!~- Źlem
 56 II,16 |                   toż to poseł!~- Źlem uczynił - odrzekł patrząc w dal
 57 II,16 |             nie wspomni. Małom jeszcze uczynił, mało!... Żebym przynajmniej
 58 II,16 |                 Bardzom to politycznie uczynił, a że on tam przed nikim
 59 II,16 |            chwilę.~- Z poczciwościś to uczynił, wiem! - odrzekł po chwili. -
 60 II,17 |              jaki by się w takim razie uczynił, nie można by już założyć
 61 II,17 |               swoją kiszkę. Po namyśle uczynił ją jeszcze większą, tak
 62 II,17 |              wróć go szczęśliwie!~Gwar uczynił się na murach. Załoga nie
 63 II,18 |            jego własny krok.~Jakoż tak uczynił bez najmniejszej trudności
 64 II,18 |                pomyślał, że po tym, co uczynił, i wobec bliskiej śmierci,
 65 II,18 |            mnie nie znieważył.~- Co ci uczynił? Kuklinowski zatrząsł się
 66 II,18 |               bo którykolwiek krzyk by uczynił.~- To dobrze. On tu wróci
 67 II,19 |          największą ich armatę, jak to uczynił z naszą ów Kmicic, a ręczę
 68 II,19 |           otoczą, zwłaszcza po tym, co uczynił.~- I co wskóra? - pytał
 69 II,19 |               kilkanaście głosów.~Wtem uczynił się dziwny znak. Oto nagle
 70 II,19 |                szwedzkich. To ostatnie uczynił na złość Wrzeszczowiczowi,
 71 II,20 |          urwała się rozmowa. Tymczasem uczynił się dzień zupełny. Stary
 72 II,21 |              ten człowiek!~- Jakżeś to uczynił? - zawołał król.~Kmicic
 73 II,21 |                zdrajcy, umyślnie on to uczynił, by wroga zhańbić, a ciebie
 74 II,22 |       poselstwie o pomoc był wysyłany, uczynił uwagę, że lepiej jest terminu
 75 II,23 |                że mi ją zacny człowiek uczynił, przeto urazy do niego nie
 76 II,23 |              sobie ślub do Częstochowy uczynił, co tym łatwiej waszmość
 77 II,23 |          czyniłeś...~- Byłbym i więcej uczynił, bo byłbym waści w łeb strzelił -
 78 II,24 |           uratowali!~Na te słowa krzyk uczynił się w tłumie: "Król! król!
 79 II,26 |        piekielna na mnie za to, com mu uczynił.~- Cóżeś mu uczynił?~- Porwałem
 80 II,26 |             com mu uczynił.~- Cóżeś mu uczynił?~- Porwałem go spośród jego
 81 II,26 |                a dwa cztery, że dobrze uczynił, że w ten tylko sposób mógł
 82 II,28 |           zgnębił Radziwiłła, tyś mnie uczynił hetmanem... i wszystko twoja
 83 II,28 |             się, aby istotnie tego nie uczynił, bo mógł. W wielu chorągwiach
 84 II,28 |             nie puścił... I dobrze byś uczynił, bo przy twojej kochliwości,
 85 II,29 |              drogiej... On to wszystko uczynił, a teraz jest u kresu nie
 86 II,30 |         przerwał i klęknął. W kościele uczynił się szmer, lecz głos królewski
 87 II,31 |         przerwał i klęknął. W kościele uczynił się szmer, lecz głos królewski
 88 II,34 |              Brat by tyle dla mnie nie uczynił, ileś już waszmość uczynił!
 89 II,34 |             uczynił, ileś już waszmość uczynił! Dajże, Boże, czymkolwiek
 90 II,35 |               żeby woli jej zadość nie uczynił lub żeby się jej w ważniejszych
 91 II,35 |                 prędzej by dla niej co uczynił.~Kmicic spojrzał ze zdziwieniem
 92 II,36 |             Bóg wielkim na tym świecie uczynił, temu i dowcipu sporszą
 93 II,36 |          obwiesić kazał. Czego żem nie uczynił, o przebaczenie J. W. Pana
 94 II,37 |              tumult przeciwko mnie nie uczynił, to po pierwszej bitwie
 95 II,38 |              tumult przeciwko mnie nie uczynił, to po pierwszej bitwie
 96 II,42 |                i ty diabeł! Źle książę uczynił, że cię spostponował.~-
 97 III,1 |              trakcie lubelskim i drogę uczynił dobrą. Wojska wyciągnęły
 98 III,1 |               włosów za uszy.~- Kto to uczynił?~- Czarniecki!~Karol Gustaw
 99 III,3 |             sercu, że nie dość jeszcze uczynił, znowu prowincji swej pruskiej
100 III,3 |                 huknął Zagłoba.~W sali uczynił się szmer radosny, lecz
101 III,4 |                w rozszczepione drzewo. Uczynił się wir straszliwy, pancerz
102 III,4 |              się teraz w sobie, tak iż uczynił się podobny do ptaka, któremu
103 III,5 |               której bym dla niego nie uczynił! - zakrzyknął marszałek,
104 III,5 |              hetmanem wielkim koronnym uczynił, pana Michała po Sapieże
105 III,6 |          dworuj, bo inny i tego by nie uczynił. Siła od niego zależy...
106 III,6 |               nie z samej próżności to uczynił.~Tu w ręce zaklaskał i krzyknął
107 III,7 |                Cóżeś, panie kawalerze, uczynił z księciem? - pytał Zagłoba.~-
108 III,8 |               szybko, na drugim brzegu uczynił się zaraz ruch większy i
109 III,9 |              jakby spod ziemi wyrosły. Uczynił się zamęt i szczękanie szablami,
110 III,11|                   I... co książę z nią uczynił?~- Nic nie wskórał.~Nastało
111 III,15|             skupieniu ducha. Król ślub uczynił, że w razie zwycięstwa kościół
112 III,18|                większa, żem ten afront uczynił człowiekowi z rodu od wieków
113 III,18|              tej waszej śliczności nie uczynił...~Miecznika twarz rozjaśniła
114 III,18|              tych czasach dla ojczyzny uczynił, niech mi stanie do oczu!~-
115 III,19|                 I dobrze, żeś tego nie uczynił, bo kazałbym cię owymi żelazkami
116 III,21|               Biesa, by usiadł, co gdy uczynił, spytała:~- Gdzie książę
117 III,22|         odpalono, aby cię rogaczem nie uczynił. Wyrobię ci w dodatku do
118 III,23|          ojcowskiego afektu dla ciebie uczynił. Ale męka była od pacjencji
119 III,23|               dumą wezbrało. Tymczasem uczynił się w Taurogach hałas niemały.
120 III,26|               Kmicic - żeby prędzej to uczynił."~I mając konie już wypoczęte
121 III,26|            zagrzmiało coś i dźwięk się uczynił, jakby w tysiącu kuźni kowale
122 III,27|      przyłożywszy mu sztych do gardła, uczynił. Z zeznań jego okazywało
123 III,27|            Rozkazy wydane!~- Coś z nią uczynił? - spytał Kmicic.~- Zaniechaj
124 III,27|             Jędrek! coś ty najlepszego uczynił! toż on cało wyjdzie z tych
125 III,27|                   A ty, ty sam, co byś uczynił, gdyby ci powiedziano, że
126 III,27|                nie podawam. Hm! co bym uczynił?... Ale Skrzetuski, który
127 III,29|               stroną rzeczki. Miecznik uczynił to głównie dlatego, żeby
128 III,30|             Babinicz, i jeśli tego nie uczynił, to jeno dlatego, że się
129 III,31|             afrontu, jaki jej Babinicz uczynił, groziła, że także do klasztoru
130 III,32|               się opowiedział, przecie uczynił to nie z żadnej prywaty,
131 III,32|          panienki! do Wodoktów!~I ruch uczynił się ogromny. Lauda siadła