Tom, Rozdzial

  1  I,1  |          patrzył.~- A niech i cała chorągiew ciotek nadciągnie, nie zaprę
  2  I,3  |            się kłaniali i służyli. Chorągiew to gotowa na każde zawołanie.~-
  3  I,5  |   chociażem sama, a waść masz całą chorągiew rozbójników pod sobą; niewinność
  4  I,7  |          Toć pierwsza lepsza nasza chorągiew byłaby go zatrzymała po
  5  I,8  |         hetmana polnego, ale potem chorągiew rozlazła się, bo nie było
  6  I,8  |        książę wojewoda wileński tę chorągiew oddał, i mówił, że zna waćpana
  7  I,8  |           klęcząc. - Dziedziczyłem chorągiew po twoim dziadku, dozwólże
  8  I,8  |           nas uradować, to niechże chorągiew na koniec lipca, najdalej
  9  I,8  |          szyku staną, to rzekłbyś: chorągiew na psach siedzi. Ot, kłopot!...
 10  I,10 |         czasów Zygmunta III, jedna chorągiew husarii rozniosła na szablach
 11  I,12 |          słyszałem, już gotowiuśką chorągiew do Kiejdan odprowadził.
 12  I,12 |          Dostałem też rozkaz, żeby chorągiew mieć w pogotowiu, a samemu
 13  I,12 |  odczytaliśmy raport Waszmości, że chorągiew już na nogach i w każdej
 14  I,12 |           ruszy.~- Tym bardziej że chorągiew kazał w Upicie zatrzymać -
 15  I,12 |       własne uszy. Prawda, że taką chorągiew Kmicic przyprowadził, jakiej
 16  I,13 |       zwrócił rozmowę.~- A waścina chorągiew gdzie jest? - pytał.~- Tu.
 17  I,13 |            waszmościami podpiję, a chorągiew niech sobie rusza... Potem
 18  I,13 |        waszej książęcej mości.~- A chorągiew?~- Wedle rozkazu.~- Pewni
 19  I,13 |           szukać zaczął. Stawiałem chorągiew na nogi, każdą chwilę miałem
 20  I,14 |          powiedz, żeby do Upity po chorągiew ruszał i zaraz ją tu sprowadził.
 21  I,15 |          upomnieć... A gdzie twoja chorągiew, panie Michale?~- W Upicie!~-
 22  I,15 |           widzę węgierską nadworną chorągiew piechoty, którą Oskierko
 23  I,15 |            coś dużo!~- I Kmicicowa chorągiew, okrutnie okryta... sześćset
 24  I,15 |          im, żeby posłali po twoją chorągiew i po towarzystwo pancerne
 25  I,15 |           Przeze mnie zaciągnął tę chorągiew, z którą teraz przeciw ojczyźnie
 26  I,16 |           i dwa razy pomyśli każda chorągiew, nim się na nas porwie.
 27  I,17 |            u Mieleszki w dragonach chorągiew nosi, do czego rozumu nie
 28  I,17 |             Ale w Upicie stoi moja chorągiew, o którą książę, widać,
 29  I,17 |     cnotliwa. Bywało, że jak nasza chorągiew, a zwłaszcza z poważnego
 30  I,17 |       garść miał ludzi, a tam cała chorągiew na niego waliła, przecie
 31  I,17 |      Stankiewicz...~- Ja mam swoją chorągiew i cudzej nie będę brał!
 32  I,17 |           Zagłoby, uszykował w mig chorągiew do pochodu i ruszył wraz
 33  I,17 |          ludzi więcej zebrać. Moja chorągiew i pana Stankiewicza ku nam
 34  I,17 |            wśród ciemnych gęstwin. Chorągiew posunęła się naprzód.~Oczy
 35  I,18 | spostrzegło naprzód zbliżającą się chorągiew. Jeden z nich skoczył do
 36  I,18 |            to jakaś radziwiłłowska chorągiew, od której nie spodziewał
 37  I,19 |  komendantem, iż to radziwiłłowska chorągiew z jego rozkazu na nich uderzyła.~
 38  I,19 |       którzy przy nim byli, i całą chorągiew laudańską. W tym celu ruszył
 39  I,19 |           wieść, że Kmicic zgniótł chorągiew Niewiarowskiego, towarzystwo
 40  I,19 |      Wołodyjowski ma pod sobą całą chorągiew laudańską i zbiegowie go
 41  I,19 |       dżdżu wprowadził z łozy całą chorągiew w rzekę i płynąc lub brodząc
 42  I,23 |          książęca mość ze mną moją chorągiew, to i wojna się zacznie!~-
 43  I,23 |         wojna się zacznie!~- Twoja chorągiew tu mi potrzebna przeciw
 44  I,23 |         Kmicica. Zostawała mu jego chorągiew i jego nazwisko, jako stronnika,
 45  I,23 |       siebie Ganchofa.~- Obejmiesz chorągiew Kmicicową - rzekł mu - i
 46  I,25 |      święci Pańscy zesłali jakowąś chorągiew. Myśleliśmy zrazu, że nowy
 47  I,25 |       pomoc była.~- Cóż to była za chorągiew? - pytał pan Andrzej.~-
 48  I,25 |         Pilwiszkach, aby laudańska chorągiew miała czas odjechać jak
 49  I,25 |           księciu hetmanowi własną chorągiew przyprowadził. - Kmicic! -
 50  I,25 |      drodze, całą jakąś zbuntowaną chorągiew, walącą na Podlasie. Byłbym
 51  I,25 |     przechodziła tędy konfederacka chorągiew. Nawet tu, w Pilwiszkach,
 52  I,25 |    zawołany żołnierz prowadził ową chorągiew.~- Któż to taki?~- Pan Wołodyjowski,
 53  I,26 |   utrzymałem w posłuszeństwie moją chorągiew, która tam teraz została,
 54 II,2  |         Syn Kosma nosił czas jakiś chorągiew w Kmicicowej kupie, ale
 55 II,2  |             że w Szczuczynie jedna chorągiew stanie na kwaterach, ta,
 56 II,2  |     Tymczasem kupy się trzymajcie, chorągiew od chorągwi niedaleko kwatery
 57 II,3  |     odwieźć ku Podlasiowi; pytać o chorągiew laudańską pana Wołodyjowskiego
 58 II,4  |         mieście stoi kwaterą jedna chorągiew konfederacka, której pułkownikuje
 59 II,4  |            stoi jedna konfederacka chorągiew, więc ów jego-mość rzekł
 60 II,5  |  Chowańskiego. Co innego my! Jedna chorągiew się prześliźnie, a i to
 61 II,5  |          ja pójdę podnieść na nogi chorągiew! - rzekł pan Jan.~I w godzinę
 62 II,5  |          nimi wkrótce ruszyła cała chorągiew laudańska. Starszyzna jechała
 63 II,6  |      między pułkownikami i którego chorągiew w najlepszym była stanie,
 64 II,6  |        kontent jestem z ciebie, bo chorągiew tak porządna, jako żadna
 65 II,6  |          weźmiesz je waść i pieszą chorągiew uformujesz... Jest tu trochę
 66 II,6  |            dobrych, między którymi chorągiew laudańską, i przywoławszy
 67 II,7  |          Niewiarowskiego i poważna chorągiew własna książęca, w której
 68 II,7  |        niego złoconą kolasę i całą chorągiew Niewiarowskiego dla asysty,
 69 II,25 |            nimi. Szła więc naprzód chorągiew husarska, pana marszałka
 70 II,26 |            Wnet postawiłem na nogi chorągiew z samych zabijaków na całą
 71 II,26 |        inaczej byłby ich Radziwiłł chorągiew po chorągwi wygniótł, a
 72 II,28 |             Wczoraj Stankiewiczowa chorągiew bez komendy i bez drabin
 73 II,28 |         teraz w pułku Oskierczynym chorągiew nosił.~- Panie pułkowniku -
 74 II,32 |        mniej, ni więcej tylko całą chorągiew przysłał wojewoda do dyspozycji
 75 II,32 |           skończywszy - że mi całą chorągiew i największego, jako pisze,
 76 II,33 |          Chodźmy!~- Już niedaleko. Chorągiew za miastem stoi, a my tu...
 77 II,33 |          przyszedł, dobrze też, że chorągiew nasza za miastem, bo okrutna
 78 II,39 |           badać spokojnie:~- Gdzie chorągiew?~- Zniesiona przez księcia
 79 II,39 |            regiment za regimentem, chorągiew za chorągwią bardzo sprawnie.
 80 II,39 |      zeznaniach. Ten widział jednę chorągiew i bożył się, że książę nie
 81 II,41 | sapieżyński pobuntował Głowbiczową chorągiew i odprowadził ją do hetmana.~
 82 III,1 |        stoczyli z pagórka pancerną chorągiew na najemnych Angielczyków
 83 III,2 |      rozbit, to mógł jedną i drugą chorągiew do posług wrzucić.~- Wasza
 84 III,4 |            tak nagle, jak pancerna chorągiew idąca do ataku na nieprzyjaciela.
 85 III,4 |      ledwie spojrzawszy Sweno - ta chorągiew pierwsza uderzyła na grafa
 86 III,4 |       stron gęstym i szarym borem.~Chorągiew polska przyspieszyła z kolei
 87 III,4 |              krzyknął Sweno.~Jakoż chorągiew ruszyła naprzód rysią. Mały
 88 III,4 |           nie idzie, jako rwała ta chorągiew.~- Bóg z nami! Szwecja!
 89 III,4 |            lecz w tej samej chwili chorągiew polska wpadła w dym z taką
 90 III,4 |          zbiegły się ze sobą, a że chorągiew polska i bez tego parła
 91 III,4 |           boru wytoczyła się druga chorągiew i od razu ruszyła z krzykiem.~
 92 III,4 |            od boru ruszyła trzecia chorągiew, on zaraz doskoczył do niej
 93 III,5 |          szarpali Szweda, co która chorągiew skoczyła, to krzyczeli: "
 94 III,6 |  poprowadzę.~Wydano wnet rozkazy i chorągiew ruszyła zrazu rysią, potem
 95 III,6 |         rozległo się w olszynie.~I chorągiew, wypadłszy jak grom z cienia,
 96 III,6 |      zamęcie rozległy się głosy:~- Chorągiew brać! chorągiew!~Usłyszawszy
 97 III,6 |           głosy:~- Chorągiew brać! chorągiew!~Usłyszawszy to pachoł żgnął
 98 III,6 |            pchnął go jeszcze przez chorągiew i przeszył mu ramię, lecz
 99 III,6 |    wyciągnęło się ku chłopakowi.~- Chorągiew, dawaj chorągiew! - poczęto
100 III,6 |     chłopakowi.~- Chorągiew, dawaj chorągiew! - poczęto wołać.~Szandarowski
101 III,6 |            gródzi ukazała się cała chorągiew pędząca w skok ku plebanii.
102 III,6 |          skok ku plebanii. Była to chorągiew laudańska; na jej czele
103 III,6 |      którzy patrzyli na gonitwę.~- Chorągiew wzięta!... Trupa moc!~Czarniecki
104 III,6 |          Szandarowski, a kto wziął chorągiew?~- Dawajcie pachołka! -
105 III,6 |         się należy, trzymał jednak chorągiew obu rękoma przy piersiach.~
106 III,6 |      spytał - ten zdobył królewską chorągiew?~- Własną ręką i własną
107 III,6 |            nazajutrz dzień dogonił chorągiew. Ale jeszcze był bardzo
108 III,7 | Lubomirskiemu i wziąwszy laudańską chorągiew dla asysty, przeprawił się
109 III,9 |            służymy u Sapia, gdy ta chorągiew z prawa mu przynależy?~-
110 III,9 |           nieprzyjacielowi, wpadła chorągiew laudańska jak duch śmierci,
111 III,9 |     Czarnieckiemu pod nogi zdobytą chorągiew nieprzyjacielską. Na ów
112 III,9 |         nadjechała rysią laudańska chorągiew, która się była najdalej
113 III,10|         nastąpili. Stała od krańca chorągiew pana Koszyca, żołnierza
114 III,10|              Pisze pan Sapieha, że chorągiew laudańska do litewskiego
115 III,11|           pierwsza idąca w przodku chorągiew laudańska ujrzała wieże
116 III,11|         spotkał już wpół drogi swą chorągiew idącą na odgłos alarmu i
117 III,12|         wielkich rzeczy. Wprawdzie chorągiew pana Kotwicza i Oskierczyna
118 III,13|         wielkich rzeczy. Wprawdzie chorągiew pana Kotwicza i Oskierczyna
119 III,15|          poczynają ryczeć:~- Białą chorągiew! białą chorągiew!~Komenderujący,
120 III,15|             Białą chorągiew! białą chorągiew!~Komenderujący, Erskin,
121 III,15|        biegną na oślep. Wtem biała chorągiew ukazuje się na Bramie Krakowskiej.~
122 III,15|       skoczył sztabowi na ratunek. Chorągiew, idąc w skok klinem, roztrąciła
123 III,26|           drogi, a przy nim jest i chorągiew laudańska. Pożyczył jej
124 III,27|              Ałła-hu-Ałła!~Za czym chorągiew za chorągwią wynurzała się
125 III,27|          tylko jak zarzynany kur i chorągiew z ręki wypuścił; w tej chwili
126 III,27|            wierzbiną na łące stała chorągiew laudańska, i zatrzymał się
127 III,27|             gdy straszna królewska chorągiew Wojniłłowicza ruszyła ku
128 III,27| powstrzymać i że pierwsza husarska chorągiew rozszczepiła ich niby klin
129 III,28|     oganiała, niby jaki rotmistrz, chorągiew. Bawił ją pochód i szable
130 III,28|          luda zebrało się pod jego chorągiew, a zwłaszcza by jego piechocie