Tom, Rozdzial

  1  I,1  |            oczy spojrzeć nie mógł. Ot! tak! odwróć się waćpanna,
  2  I,1  |            a ja od komina zajdę! - ot - tak!~To rzekłszy śmiały
  3  I,1  |           kochasz, padaj do nóg" - ot tak!~To rzekłszy pan Kmicic
  4  I,1  |            sobą znosić nie chciał. Ot, i teraz! wolałem z chorągiewką
  5  I,1  |        języka - to dalejże szablą! Ot, co jest! takiego mnie nieboszczyk
  6  I,2  |       prochowym.~- Chybił, chybił! ot, gdzie dziura! - wołał Kmicic
  7  I,3  |           co ma być, niech będzie! Ot, idzie już!...~Panna Aleksandra
  8  I,3  | pokrzykujecie? - pytała panna.~- A ot tak! z radości! A zakrzyknij
  9  I,3  |           Kulwiecównę do Mitrunów. Ot! i kulig się nie udał. Wiedziałem,
 10  I,4  |           chce jak najprędzej...~- Ot, co! jeszcze by nie kciał... -
 11  I,4  |           co widzicie.~- Co widzę? ot, co widzę... Familiant to
 12  I,4  |          rabowali, gwałty czynili! ot, co jest! Żeby to tam kogo
 13  I,5  |            jak anieli niebiescy. I ot! brała go ochota wrócić
 14  I,7  |    serafińskie na jawie słyszał.~- Ot, to i pewno! jako żywo! -
 15  I,7  |          Daj panienka ręce umyć... Ot, tu jest woda. Miłosierne
 16  I,8  |         odchodząc pomyślał sobie: "Ot! Rezolutny człowiek. Ten
 17  I,8  |          rzekł gniewliwie Pakosz - ot, koza!~Marysia nie odrzekła
 18  I,8  |            dla ojczyzny korzyść... Ot, co jest! żołnierz on dobry...
 19  I,8  |        drugim jedzie.~- Gdzie?~- A ot, tam!~- Prawda, że dwóch
 20  I,8  |         chorągiew na psach siedzi. Ot, kłopot!... Wezmę ja się
 21  I,9  |          ludziom, to je nagródź... Ot, droga dla waszmości lepsza
 22  I,9  |       wyrok pewny na potępienie.~- Ot, tu jest na to lekarstwo! -
 23  I,9  |              mruknął pan Michał. - Ot, com najlepszego sprawił!...~
 24  I,10 |        krwią i głowami nakładać... Ot, do czego doszło!... Ale
 25  I,11 |            prowincje już spyskały! Ot, co jest! Ba! ale któż temu
 26  I,12 |           by mnie nie przepędziła. Ot, patrzcie! Właśnie tam zza
 27  I,12 |             wilk swoją jamę, a ja, ot! jeno tę szkapę i tę kulbakę,
 28  I,12 |               Kiejdany? gdzie?~- A ot, tam ! Wieże widać.~- Zacne
 29  I,12 |     praktyki zabobonne odprawiają. Ot, i rynek! Uważcie, waszmościowie,
 30  I,12 |       Proszę waszmościów za mną... Ot, tam cekhauz za pałacem.~
 31  I,12 |        czekają na nieprzyjaciół... Ot, dlaczego służby nasze waszej
 32  I,12 |        rzekł pan Zagłoba. - Obacz! ot, jakaś kolaska odkryta się
 33  I,12 | waszmościów, starzy towarzysze!... Ot, gości wieziem!~W drugiej
 34  I,13 |     chciwiej, coraz niespokojniej. Ot, tam! ponad piórami wachlarza
 35  I,13 |  drobniejszą, rzekłbyś: dziecinną. Ot! wziąłbyś całą na ręce i
 36  I,15 |           stanie.~- Bunt w wojsku! Ot, do czego hetman doprowadził! -
 37  I,17 |       gościniec! - rzekł Mirski.~- Ot, macie. A my jeszcze nie
 38  I,17 |         wszystkich rozstrzelają.~- Ot, im nagroda za wierną służbę!~-
 39  I,20 |    pojutrze nie wiem, gdzie będę!" Ot, masz waszmość, z zaprosinami
 40  I,20 |           w Kiejdanach zamieszkał. Ot, cała rzecz! Będziesz tam
 41  I,20 |          nie zostawią w spokoju... Ot, i sprawdziło się!~- Cóż
 42  I,20 |         intencje wasze zacne, ale, ot! co jest: ojczyzna tonie.
 43  I,21 |        Tatara nawet, niż renegata. Ot, co jest! A tu precz książę
 44  I,21 |       rzeczy stworzył, a ja muszę, ot! wykruszać siły w powiatowej
 45  I,23 |           od czego jeszcze ciężej. Ot, jak mi Bóg miły, jeśli
 46  I,23 |    szwagier... Ale gdyby cię król, ot! tak mimochodem pytał, co
 47  I,23 |       rzekł przerywanym głosem :~- Ot... gdy dusza leci... jakoby
 48  I,23 |         trzeba... Już mi lepiej... Ot! i wszystko, co miałem ci
 49  I,23 |    przechylą... Patrz i ucz się... Ot, i duszność przeszła...
 50  I,24 |      kawalerskim stanie wytrwałem. Ot, co! Nie masz jak droga
 51  I,24 |         słowa nie rzec i odjechać? Ot, do czego doszło! Ale co
 52  I,25 |           teraz właśnie spotkałem, ot, idąc tu do Pilwiszek, po
 53  I,25 |     dlatego, że skrupulat, a może, ot tak! nie zgadało się!~-
 54  I,25 |           kraju! - rzekł książę. - Ot! masz listy, a oprócz tego,
 55  I,25 |            owo dziwo znajduje?~- A ot, przed kołowrotem ludzie
 56  I,26 |          inaczej nie będzie można. Ot, co jest! Radziwiłł ma dwór,
 57  I,26 |            ich mniej na świecie... Ot, porwał sobie Radziwiłła
 58 II,1  |         ślady są - i to kupa cała! Ot, tam, między sosnami, widać
 59 II,1  |           być! - rzekł Soroka.~- A ot! tam skry widać! - rzekł
 60 II,1  |             póki nie przejedziem - ot co!~- To myślisz, żeś już
 61 II,1  |        miłości lepiej było dychać; ot, tam leży.~- Dawaj!~Soroka
 62 II,3  |        pokarał za dawne grzechy... Ot, co... Pozwoli wasza miłość
 63 II,4  |           je było na miejscu zbyć. Ot, i na Podlasiu stoją podobno
 64 II,5  |        Radziwiłł przyjdzie do nas, ot, masz odpowiedź! - rzekł
 65 II,6  |           odpowiedział Rzędzian.~- Ot, moja myśl! - mówił dalej
 66 II,6  |      uszedł" - mówili drudzy. - "A ot teraz pan Lipnicki jakoby
 67 II,12 |          innych drogich kamieni.~- Ot co!... - rzekł przerywanym
 68 II,13 |          rzucił im ją na ziemię.~- Ot, wasza lafa! Wolicie z tamtej
 69 II,14 |       szybko:~- Patrz! patrz! oto! ot masz eksperyment!~- Jezus!
 70 II,14 |          dla Najświętszej Panny... Ot! słów w gębie nie staje!...
 71 II,15 |       wtaczają i wojska wchodzą... Ot, już nasyp się poczyna.
 72 II,15 |   gorączkowo.~- Czego tu chcesz?~- Ot, czego chcę! - krzyknął
 73 II,16 |            Piotra Czarnieckiego:~- Ot, mówiłem, mówiłem, na co
 74 II,16 |           i za kompaniona mnie ma. Ot, czegom się doczekał! Wszyscy
 75 II,16 |         Ale waćpan rozumek masz!~- Ot, i brama! - rzekł Kmicic -
 76 II,16 |            za bramę wychodzić, jak ot, teraz... Albo z listami
 77 II,17 |            Wióry lecą, kłaki lecą! Ot, co jest! ot, do czego przyszło!
 78 II,17 |           kłaki lecą! Ot, co jest! ot, do czego przyszło! A kto
 79 II,17 |         ratunek swojej Patronce... Ot, co wam powiadam... ratunek,
 80 II,18 |            po raz trzeci Kmicic.~- Ot, tak... boczków przypiecze! -
 81 II,23 |         stracił na chwilę głowę.~- Ot, co jechać w małej kupie! -
 82 II,23 |    Uciekający przemknęli szybko.~- Ot, co by nas było spotkało,
 83 II,23 |         niemiecki oddział najemny. Ot, zresztą jest tu jeden,
 84 II,26 |         pasa... i w gębę strzelił. Ot! ta blizna... Ludzi moich
 85 II,28 |        zawołali dwaj Skrzetuscy.~- Ot! szkoda, że stare oczy po
 86 II,29 |            heretyk, ale i zdrajca. Ot co!~Tu pan Zagłoba zadarł
 87 II,33 |         sprawę.~- Już raz miałem i ot! co mi po niej ostało.~To
 88 II,34 |    Przewodnikiem chcesz mnie mieć! Ot, masz przewodnika! masz
 89 II,35 |         bezpieczeństwie dowiózł... Ot, waćpan mógłbyś się podjąć,
 90 II,35 |            zmówił na jej cnotę?!~- Ot, jest! Jak mi Bóg miły!
 91 II,35 |          kolanach i mówił dalej:~- Ot, tak! pani siostro, ot,
 92 II,35 |             Ot, tak! pani siostro, ot, tak!... Co mnie do tego.
 93 II,36 |       wyliczył, z kim ma sprawę... Ot, ci ludzie, których tam
 94 II,39 |         miło słuchać, czy niemiło. Ot! ten sam proceder co z Chowańskim,
 95 II,41 |      wypiwszy odetchnął głęboko.~- Ot! - rzekł - żołnierski los,
 96 III,3 |           do sypania szańczyków.~- Ot i są! - rzekł pan starosta.~-
 97 III,3 |            powtarzać jeszcze:~- A! ot, co jest! a!~Forgell przygryzł
 98 III,3 |       narowisty koń, tak począł:~- Ot, co jest! Wielcem ja wdzięczny
 99 III,3 |          kiedy sobie z niej pójdą. Ot, racja! Bardzo w to wierzę,
100 III,3 |         życzę, a Zamościa nie dam! Ot co!~- To mi polityka! -
101 III,3 |            tak i Zamościa nie dam, ot co!~Audiencja przeciągnęła
102 III,5 |         wychwalać w głos posłów.~- Ot, politycznie postąpił sobie
103 III,5 |           przykładem chce świecić. Ot i teraz (powiada) nadciąga
104 III,6 |       Zagłoba.~- Gdzie mój list?~- Ot, jest!~- Już ci muszę darować,
105 III,7 |          komendanci spyżę przyślą. Ot, zaraz pod bokiem był Sandomierz,
106 III,7 |          Zali siłą nas zmogli, co? Ot, takich rozumiem! Dusza
107 III,8 |           ich politykę namoknąć!~- Ot, widać straże! - rzekł Kmicic.~
108 III,8 |    Mniejsza z tym! - rzekł król. - Ot, tym zdobyłem to królestwo (
109 III,9 |              rzekł Wołodyjowski. - Ot, wieża kościelna błyszczy
110 III,10|            trochę odsapnąć.~- Więc ot i Carolus wyszedł z saku.
111 III,10|          nie rozumiesz. Służba!!~- Ot, co! - rzekł Czarniecki.~
112 III,12|    Czarniecki położył na drodze, i ot, co się dzieje: on, nie
113 III,13|    Czarniecki położył na drodze, i ot, co się dzieje: on, nie
114 III,17|            i Carolusa, powierzono. Ot, co jest! Nie wybiegałem
115 III,17|         nie zna. Pojedziemy oboje, ot, co!~- Dla Boga, toż waść
116 III,17|             przyciszonym głosem:~- Ot, mi wasze prawa! Ot, wasze
117 III,17|      głosem:~- Ot, mi wasze prawa! Ot, wasze trybunały! Ot, wasze
118 III,17|        prawa! Ot, wasze trybunały! Ot, wasze przywileje!~- Gwałt
119 III,18|          tych nazwisk. - Chi! chi! Ot, będzie huczek na całej
120 III,18|        książęca mość, wybaczaj!... Ot! powiedziałem, com myślał!~
121 III,19|           brzęczą jako pszczoły... Ot, jak mnie tu widzisz, prawda!~-
122 III,21|          księżnej pani najbliższą. Ot, taka, taka jeszcze byłam
123 III,26|     Rekucia, w piekle skwierczą, a ot! użyliby teraz, ot, by się
124 III,26|    skwierczą, a ot! użyliby teraz, ot, by się we krwi ubabrali,
125 III,27|            trwogach i niepewności. Ot i teraz, gdy Rössel wspomniał
126 III,27|    Babinicz! następuj w imię boże! ot, na tę ścianę!~I buławą
127 III,27|         ranny i pojman. A owo, tam ot, prowadzą go moi nohajcy!~
128 III,31|   nakazywała ze zwycięzcą trzymać. Ot, w czym ich wina! Teraz
129 III,32|    Andrzeju! - wołał pan Zagłoba - ot, przywieźliśmy ci gościńca.