Tom, Rozdzial

4501 III,27|                 podskarbi leciał przy jednej ze swych chorągwi z promiennym
4502 III,27|                 które kładły się mostem, ile że ciężkie konie nie mogły
4503 III,27|                     jazdy było tak straszne, że masy kawalerii nie mogły
4504 III,27|                     chwilę ich powstrzymać i że pierwsza husarska chorągiew
4505 III,27|                      las dzid, ale być może, że nie każda go przełamie,
4506 III,27|                     stronę pruską, zwłaszcza że przy taborze stoją dwa nie
4507 III,27|            zamieszają ją, rozbiją, zwłaszcza że od czoła gna na nią jazda
4508 III,27|                wojnie.~Lecz Bogusław widząc, że wszystko stracone, postanawia
4509 III,27|                 Kazimierz, uderza nań z boku ze swą nadworną husarią i jednym
4510 III,27|                     na własną rękę, kontent, że wysunął się z pogromu i
4511 III,27|                      wysunął się z pogromu i że nie ma już nieprzyjaciela
4512 III,27|                     dotąd.~Był to pan Kmicic ze swoją watahą. Wysunąwszy
4513 III,27|          miłosierdzia. Lecz ordyńcy wiedząc, że nie odprowadzą tych jeńców
4514 III,27|                   aby koniowi ulżyć, sam zaś ze wzrokiem wbitym w Bogusława,
4515 III,27|               obejrzał się szybko, a widząc, że pan Kmicic sam go tylko
4516 III,27|                 szablą.~Zwarli się tedy tak, że dwa konie uczyniły niemal
4517 III,27|                    Kmicic odbił z taką siłą, że rapier księcia aż do boku
4518 III,27|                      przez chwilę znać było, że walczył ze sobą i ze swymi
4519 III,27|                 chwilę znać było, że walczył ze sobą i ze swymi myślami,
4520 III,27|                   było, że walczył ze sobą i ze swymi myślami, po czym rzekł:~-
4521 III,27|                     szermierstwo... I wiedz, że ilekroć mi wejdziesz w drogę
4522 III,27|                    znalazł jeszcze tyle sił, że za grot ręką pochwycił,
4523 III,27|                dźwięk znanego głosu przyległ ze strachu do konia. Kmicic
4524 III,27|                  ujrzał chorążych, stojących ze znakam i, ale przy chorągwiach
4525 III,27|                 kroku, a pan Gosiewski, jako że był nie tylko wojennik szczęśliwy,
4526 III,27|                      okopu.~Wówczas ujrzano, że jadący w przodzie Tatar
4527 III,27|               magnatowi w sercach rycerstwa, że straszne to upokorzenie
4528 III,27|                    tak potężnemu panu, dość, że szable schowały się zaraz
4529 III,27|                   konia z tak straszną siłą, że rumak zachwiał się na nogach,
4530 III,27|                      hetmańskiej oświadczam, że pan Babinicz ma prawo do
4531 III,27|                 Babinicz ma prawo do jeńca i że kto chce go z rąk tatarskich
4532 III,27|                wyznaję, i na parol rycerski, że wszystko ci będzie dotrzymane.
4533 III,27|                   mógł przebaczyć Kmicicowi, że księciu życie darował, i
4534 III,27|                 spodziewał aniżeli po tobie, że żywcem tego zdrajcę wypuści !...~-
4535 III,27|                   ten zdrajca rzekł?... Oto, że są rozkazy wydane, aby Oleńkę
4536 III,27|               uczynił, gdyby ci powiedziano, że nóż na gardle panny Anny
4537 III,27|                     a przecie jestem pewien, że Bóg nie pozwoliłby, aby
4538 III,27|                   się muszę. Szczęśliwyś ty, że wolentarzami dowodzisz...
4539 III,28|                      Taurogach, i tak myślę, że długo opamiętają Szwedzi
4540 III,28|                  Rosieniami zadałem. Prawda, że zdrajca Sakowicz napadł
4541 III,28|                     Szwedów mocno poszarpał. Że zaś wielką miał powagę w
4542 III,28|               których liczne watahy, złożone ze zbiegów szwedzkich, pruskich
4543 III,28|                 ekspedycje. Stało się zatem, że pola, lasy, wioski i pomniejsze
4544 III,28|                    się wprawdzie tak dalece, że po dwakroć Birże oblegli,
4545 III,28|                     przewaga wypłynęła stąd, że de la Gardie pościągał na
4546 III,28|                kazały się jednak spodziewać, że tamta wojna wkrótce zostanie
4547 III,28|                    mogły być wszelako pewne, że ich nieprzyjaciel po zapadłych
4548 III,28|                wreszcie mówiono bez ustanku, że pan Babinicz w te strony
4549 III,28|                 Spodziewała się tedy Anusia, że nadciągnąwszy, w mig Szwedów
4550 III,28|                      Oleńka sądziła również, że najbezpieczniej przy partii,
4551 III,28|            skwapliwie rady panny Aleksandry, że w duszy także nieco się
4552 III,28|                  zwierciadło. Mówiła często, że chce widzieć bitwę, aby
4553 III,28|                   niej w młodej piersi, jeno że oczy nie śmiały na nią patrzeć
4554 III,28|                     były dnia tego zmęczone, że mimo przedstawień Oleńki
4555 III,28|                  Janusza Radziwiłła, dlatego że był Kmicicowy, a chociaż
4556 III,28|                    nim nic. Oleńka wchodziła ze strasznym uczuciem bólu
4557 III,28|                   portrety spoglądają surowo ze ścian, jakoby chciały mówić: "
4558 III,28|                     grobach !"~Oleńka czuła, że oczu nie zmruży w tym domu
4559 III,28|                   splamionym. Zdało jej się, że w ciemnych kątach komnat
4560 III,28|                      taka żałość niezmierna, że nie mogąca się w tym biednym
4561 III,28|                  gruchnęła wieść po okolicy, że pan miecznik Billewicz jest
4562 III,28|                   prostym ludziom zdało się, że kiedy miecznik przyszedł
4563 III,28|                   szczegółów, tak cudownych, że na baśń zakrawały.~- Pan
4564 III,28|                  Bogusława. Wojsko zniesione ze szczętem, wodzowie w niewoli!
4565 III,28|                pognębił... On, jestem pewna, że nie kto inny, pod Prostkami
4566 III,28|                    najmniejszej wątpliwości, że groźny wojownik, zwany Babiniczem,
4567 III,28|                Baldona i oddział jego zniósł ze szczętem; pod Worniami wyciął
4568 III,28|                Szwedami dopuszczał; mówiono, że wojska jego, złożone początkowo
4569 III,28|                    jego zwycięstwami zajęte, że wieść o klęsce, jaką pan
4570 III,28|                       ażeby szedł łączyć się ze wsławionym wojownikiem.
4571 III,28|                   wtóre, często zapadał tak, że po całych tygodniach nie
4572 III,28|                      przyniesiono wiadomość, że niszczy wszystko przed sobą
4573 III,28|                    się Jurkowi Billewiczowi, że ma zamiar w lasy rogowskie
4574 III,28|                    jesteś! Powiedziałem raz, że się nie zdołamy do niego
4575 III,28|                     dobrze zaczęła próbować, że tego samego dnia znalazła
4576 III,28|                   śmiem się tego spodziewać, że mnie w nieszczęściu nie
4577 III,28|                   lubiąc ocal biedną sierotę ze srogich rąk nieprzyjacielskich.
4578 III,28|                zatrzymać ich pragnęła. Nawet ze łzami w oczach poczęła prosić
4579 III,28|                    Billewicz uparli się tak, że żadne przedstawienia nie
4580 III,28|                    Sakowicza, który kazał go ze skóry obedrzeć, biedny zaś
4581 III,29|              schwytaniu Brauna i obdarciu go ze skóry porozumiał się natychmiast
4582 III,29|                  zakochać. I doszło do tego, że on, który oprócz Bogusława
4583 III,29|                     imieniu tego ostatniego, że w Wołmontowiczach w ciągu
4584 III,29|                    się z lasów, raz dlatego, że to już był koniec jesieni
4585 III,29|                     jednak ani się domyślał, że za nim, również po wilczemu,
4586 III,29|                Kmicic nie wiedział zupełnie, że Oleńka znajduje się w billlewiczowskiej
4587 III,29|                      zasięgnął języka o tym, że uszła wraz z panną Borzobohatą,
4588 III,29|              Borzobohatą, lecz przypuszczał, że uszły do Puszczy Białowieskiej,
4589 III,29|                   tym bardziej, iż wiedział, że stary miecznik od dawna
4590 III,29|                  pana Andrzeja niepomiernie, że jej w Taurogach nie znalazł,
4591 III,29|                drugiej strony pocieszał się, że umknęła z rąk Sakowicza
4592 III,29|                    umknęła z rąk Sakowicza i że aż do końca wojny znajdzie
4593 III,29|                    się do niego tak obficie, że wkrótce czambulik stanowił
4594 III,29|            Wołmontowiczami konie, dali znać, że jakieś wojsko wyszło z lasów
4595 III,29|                     odbudowywał się z wolna; że zaś później wojna szwedzka
4596 III,29|                   dalece pragnął popisać się ze swoją znajomością żołnierki
4597 III,29|                  żołnierki przed Babiniczem, że nawet podjeździk wysłał
4598 III,29|                      jazdy.~Lecz Anusi, mimo że szabelkę miała przy boku
4599 III,29|                      lubością zapach prochu. Że zaś dym czynił się wedle
4600 III,29|                   więc odważna panna widząc, że oficerowie wyjeżdżają naprzód,
4601 III,29|            towarzyszów zapominając w zapale, że amazonki żyły przed wynalezieniem
4602 III,29|                      Chrystusa! skoczże waść ze swoim szwadronem na tę piechotę;
4603 III,29|                    jeszcze jedynie nadzieja, że pan Chrząstowski przełamie
4604 III,29|                    ataku.~Wówczas zrozumiał, że trzeba cofać się jedyną
4605 III,29|           żołnierstwa.~Poznał tedy miecznik, że jest otoczony, że wpadł
4606 III,29|                  miecznik, że jest otoczony, że wpadł jakoby w pułapkę,
4607 III,29|                    Wtem odpowiedź przychodzi ze strony owego borku, z którego
4608 III,29|                     jakiś w takim zdumieniu, że milczenie głuche panuje
4609 III,29|                      w tym tłumie wiedziano, że wieś od ognia i ludność
4610 III,29|                     potem radość tak wielka, że do szału podobna. Oleńka
4611 III,29|                  Babinicz! A co? Wiedziałam, że przyjdzie. Przeciem do niego
4612 III,29|                      wiedziałam, wiedziałam, że przyjdzie. Ja to go sprowadziłam!
4613 III,29|                      szczęśliwa! Nie mówiłam że ci? Jego nikt nie zwycięży!
4614 III,29|                        O Boże! Boże! Prawda, że on tu wróci? Dziś jeszcze?
4615 III,29|                   laudańscy byli przekonani, że Babinicz wróci lada chwila.~
4616 III,29|                       Biedna, nie wiedziała, że dusze Brauna i Jurka Billewicza
4617 III,29|                      już na tamtym świecie i że Babinicz żadnego listu nie
4618 III,29|               czwartego dnia z doniesieniem, że pan Babinicz wziął Poniewież,
4619 III,29|                  Babinicz wziął Poniewież, a ze Szwedów nikogo nie żywił.
4620 III,30|                      ku wschodowi w nadziei, że do Wiłkomierza zdoła się
4621 III,30|                   wieść głosiła powszechnie, że ów srogi wojownik, aby się
4622 III,30|                    dłużej po wsiach z obawy, że uparty nieprzyjaciel może
4623 III,30|                własnymi końmi, które upadały ze znużenia.~Po tygodniu sami
4624 III,30|              szwedzkie o tyle były mniejsze, że Anglik nie mógł nawet i
4625 III,30|                chorągwie były tak pomęczone, że nie miały sił ni chęci iść
4626 III,30|                  pruskich talarów i dukatów, że go można było brać na wagę
4627 III,30|                 praktyka tak ich wyćwiczyła, że w ręcznym spotkaniu mogliby
4628 III,30|                  bitwie bronili szczególniej ze straszną zajadłością ciał
4629 III,30|              buńczukiem, a szli tak sfornie, że i regularny żołnierz nie
4630 III,30|              ojczyzny, króla, i teraz czuje, że mu na duszy lżej, weselej.
4631 III,30|                    tej chwili wydało mu się, że hetmana w sobie nosi. Lecz
4632 III,30|                zdrajcę uważa, gdy się dowie, że ów Babinicz, który Radziwiłła
4633 III,30|                    uczynił, to jeno dlatego, że się obawiał, iż na sam dźwięk
4634 III,30|                   powstał pan Andrzej, blady ze wzruszenia, z płonącymi
4635 III,30|                     ogień czuprynę.~- Widzę, że przed panem Babiniczem stoję! -
4636 III,30|              zalecając WMści pośpiech dufam, że miłość do ginącej ojczyzny
4637 III,30|                     bo zarazem zdało mu się, że słyszy jakiś głos nieznany,
4638 III,30|                      się, Panie, nie dziwuj, że mi żal, bom był w wilię
4639 III,30|              ojczyzna. Widzisz teraz, Panie, że to była ostatnia moja prywata.
4640 III,31|                  myśleli, ale o tym jeno, by ze lwiej paszczęki głowy całe
4641 III,31|              nieprzyjaciół.~Odbudowywały się ze zgliszczów wsie i miasta;
4642 III,31|                   nie spieszył, raz dlatego, że były spalone, a po wtóre,
4643 III,31|                    były spalone, a po wtóre, że mu milej było przy dziewczynach
4644 III,31|                     przyszła do przekonania, że taka, a nie inna musi być
4645 III,31|                  wola boża. Zdawało się jej, że jakaś ręka wszechmocna popycha
4646 III,31|              wszechmocna popycha ją do celi, że jakiś głos mówi jej:~"Tam
4647 III,31|                     jednak w głębi sumienia, że jeszcze jej dusza nie zdołała
4648 III,31|          usiłowaniach przeszkadzały jej echa ze świata.~Oto, na przykład,
4649 III,31|                  poczęli ludzie przebąkiwać, że ów przesławny Babinicz był
4650 III,31|                   chwilę przypuszczać mogła, że on jest pogromcą Bogusława
4651 III,31|                   mniszek.~Miecznik wiedząc, że na chwałę bożą ma iść jego
4652 III,31|                   Babinicz uczynił, groziła, że także do klasztoru wstąpi
4653 III,31|                  także do klasztoru wstąpi i że czeka tylko, aby pan Wołodyjowski
4654 III,31|                   rozlicznych zajęciach, tak że dopiero pod wieczór mogli
4655 III,31|             ustawicznie:~- Panie, policz mu, że z ręki nieprzyjaciół ginie...
4656 III,31|                   ginie... Panie, policz mu, że z ręki nieprzyjaciół ginie...
4657 III,31|                  każdy wracał z odpowiedzią, że pan chorąży "żyw jeszcze",
4658 III,31|           sprowadzonego z Kiejdan, usłyszał, że nie tylko żyw, ale i zdrowy
4659 III,31|                chwila do myśli, tak ciężkie, że nie do odpuszczenia. Śmierć
4660 III,31|                   rozterki było w jej duszy, że aż na zdrowiu poczęła szwankować.~
4661 III,31|                  orszańskim?~- Bogu wiadomo, że nie chcę o nim myśleć! -
4662 III,31|                pochudłaś... Hm!... Być może, że ty jeszcze... Jać nie nalegam
4663 III,31|                 dzieje... Zali nie mniemasz, że wola nieboszczyka dziada
4664 III,31|                      niektórzy przebąkiwali, że Babinicz a Kmicic to jedno,
4665 III,31|                      mieli prawo powiedzieć, że oto w chwili największego
4666 III,31|                    korzyść własna nakazywała ze zwycięzcą trzymać. Ot, w
4667 III,31|                    zdrajców, bo nie ma zysku ze zdrady! Ale jaka w tym zasługa?...
4668 III,31|                      Zali nie nowy to dowód, że tacy ludzie gotowi zawsze
4669 III,31|                     chcieli w siebie wmówić, że on jest czysty. I co stąd
4670 III,31|                    nie powinno! Szczęśliwam, że pan chorąży żywie... przyznaję,
4671 III,31|                 żywie... przyznaję, bo znać, że Bóg nie odwrócił jeszcze
4672 III,31|                Szczęśliwa będę, gdy usłyszę, że zmazał winy, ale niczego
4673 III,32|                     pókiśmy nie powiedzieli, że wasza miłość zdrów będzie.~-
4674 III,32|                 spojrzał na niego, pomyślał, że jakiś przejezdny personat
4675 III,32|              milczeniu, a serca biły im tak, że je słyszeli oboje doskonale.~
4676 III,32|            uniesienie dziękczynnej modlitwy, że aż świadomość tracił, co
4677 III,32|               Wszyscy klękli, wyszedł ksiądz ze mszą, a za nim w komżach
4678 III,32|               wysunęły się z pochew na znak, że Lauda zawsze gotowa wiary
4679 III,32|                Ewangelii ku tłumom, na znak, że pragnie coś powiedzieć.~
4680 III,32|                żołnierzy, wreszcie oznajmił, że list królewski zostanie
4681 III,32|                naszego starostwa żmudzkiego, że jakiekolwiek gravamina ciążyłyby
4682 III,32|            podobniejszy, bo dusza wyszła zeń ze szczęścia i uleciała ku
4683 III,32|                     ojczyzny tak niezmierne, że i syn większych ojcu i matce
4684 III,32|                     Andrzej zaś uczuł nagle, że jakaś dłoń miękka chwyta
4685 III,32|               wzruszenie, nie wiadomo, dość, że przez całą drogę nie przestawały
4686 III,32|                  radości tak okrutnym basem, że aż się konie płoszyły:~ ~
4687 III,32|                       Ale mi się coś wydaje, że jedzie trzecie.~ ~Anusia
4688 III,32|                      opatrunkiem chorej, tak że późno dopiero mogła się
4689 III,32|               czyniąc sobie zarzuty okrutne, że go najgorzej ze wszystkich
4690 III,32|                     okrutne, że go najgorzej ze wszystkich skrzywdziła,
4691 III,32|                      wszystkich skrzywdziła, że nawet modlić się za niego
4692 III,32|                      powtarzała wciąż jedno, że go niewarta, że nie śmiałaby
4693 III,32|                 wciąż jedno, że go niewarta, że nie śmiałaby mu w oczy spojrzeć;
4694 III,32|                natłoczyło się przed gankiem, że nie można było tuż dojechać.
4695 III,32|                Ludzie usunęli się zaraz, tak że środkiem tłumu utworzyła
4696 III,32|              rozdarło na nowo jej piersi. On ze słabości; ze szczęścia i
4697 III,32|                      piersi. On ze słabości; ze szczęścia i zmieszania nie
4698 III,32|               desperują nigdy, bacząc na to, że nie masz takowych terminów,
4699 III,32|                    nie ma) mówili wprawdzie, że żony we wszystkim zbytnio
4700 III,32|                      owszem, sam przyznawał, że w każdej ważniejszej sprawie