Tom, Rozdzial

2501 II,21 |                     Niechże ktokolwiek idzie ze mną na stronę, bo ciężko
2502 II,21 |                      nieboszczyk rodzic brał ze sobą, bym się praktyce publicznej
2503 II,21 |                     toż mnie się przewiduje, że cię wtedy inaczej zwali?~-
2504 II,21 |                  rożnie! - rzekł. - Cały bok ze szczętem przypalony!~Więc
2505 II,21 |                     Nigdy byśmy nie wątpili, że prawdę mówisz, i zasługa
2506 II,21 |                      jedno kolano i ucałował ze czcią dłoń królowej, która
2507 II,21 |                      wosku, ale wiedz o tym, że i Korycińscy często krwią,
2508 II,21 |                 służąc Częstochowę oblegali, że wszyscy dnia i godziny twego
2509 II,21 |                     na Szwedów... Wiem i to, że pod Częstochowę przyjeżdżali
2510 II,21 |                     wielki zapał go ogarnął, że klęknął na środku sali.
2511 II,21 |                    nie byli zamknięci, mieli ze światem relacje, z żołnierzami
2512 II,21 |                 bluźnią, toż i dziwu nie ma, że każdy jeno pięści ściska
2513 II,21 |                    ważne jest, bo znaczy to, że owoc już dojrzał, że nasze
2514 II,21 |                     to, że owoc już dojrzał, że nasze starania nie zmarniały
2515 II,21 |                  choć dziś gotowi wyruszyć i że nie potencja szwedzka nas
2516 II,21 |               przyjmuje. Zali możemy zaufać, że to nawrócenie szczere, ochota
2517 II,21 |               wrażenie.~- Albo tak poczciwy, że sama abominacja z nóg go
2518 II,21 |                   jeszcze zbytecznie ufać... Że służył w Częstochowie, to
2519 II,21 |                       ciągle mi się widzi... że nie nazywał się Babinicz.~-
2520 II,21 |                  uwadze waszych dostojności, że w tym liście może nie być
2521 II,21 |                  upadli, a łacno przypuścić, że książę Bogusław chciał przy
2522 II,21 |                     do tego - rzekł prymas - że z ust miłościwej królowej
2523 II,22 |                     do szaleństwa. Nie dość, że ów książę wyrwał się z jego
2524 II,22 |                   jęczał.~Toteż były chwile, że Kmicic chciał się wyrzec
2525 II,22 |                     przychodziło mu na myśl, że póki książę żyw, zemsta
2526 II,22 |                   bowiem mógł światu okazać, że nie tylko na świętą osobę
2527 II,22 |                  podnieść nie zamierzał, ale że pomiędzy wszystką szlachtą
2528 II,22 |                wiedział jeszcze pan Andrzej, że książę nie tylko okrył go
2529 II,22 |                   dnia, a nazajutrz kazał mu ze sobą jechać do Opola, gdzie
2530 II,22 |                  znów drugi list, donoszący, że wszystko w kraju do powszechnej
2531 II,22 |             oświadczam waszym dostojnościom, że co bądź ma nas spotkać,
2532 II,22 |             najsłuszniejsze; uchwalono więc, że król przez góry do Lubowli,
2533 II,22 |                     wysyłany, uczynił uwagę, że lepiej jest terminu ścisłego
2534 II,22 |         przestrzeżeni. Stanęło tylko na tym, że król wyruszy w trzysta koni
2535 II,22 |                milczeniu, bo każdy rozumiał, że tu o losy Rzeczypospolitej
2536 II,22 |               stopnia przerodziły słuchaczy, że nikt nie protestował, wszyscy
2537 II,22 |               wszyscy bowiem widzieli jasno, że albo władza królewska musi
2538 II,22 |                 Kmicic.~- Ba! Myślę przecie, że pan marszałek koronny wyskoczy
2539 II,22 |               marszałek koronny wyskoczy nam ze swymi chorągwiami na spotkanie -
2540 II,22 |                 odrzekł:~- Moje zdanie jest, że im mniejsza kupa będzie,
2541 II,22 |                     ruszy, głosząc umyślnie, że króla prowadzi, aby na siebie
2542 II,22 |                      jarzyły się od radości, że jego zdanie przemogło, lecz
2543 II,22 |                     wszystkich otaczających, że obaj młodzi umilkli i zmieszali
2544 II,22 |                  zmieszali się wspomniawszy, że to w obecności królewskiej
2545 II,22 |                   który kolubrynę wysadził i ze szwedzkich rąk się wydostał,
2546 II,22 |                 puścić jak najszerzej wieść, że i my znajdujem się między
2547 II,22 |                     wieść po całej Głogowej, że majestat króla Jana Kazimierza
2548 II,22 |                 znacznych senatorów myślało, że wyjazd istotnie miał miejsce.
2549 II,22 |               Tyzenhauz, chociaż oświadczył, że umywa ręce, nie dał jednak
2550 II,22 |                   nie dał jednak za wygraną; że zaś jako rękodajny królewski,
2551 II,22 |                     sandomierski rusza także ze mną; prosiłem go, by jak
2552 II,22 |                      patrzy, i niech nie ufa ze wszystkim temu szlachcicowi.
2553 II,22 |                  posądzać, ale przysiągłbym, że nie nazywa się Babinicz.
2554 II,22 |                     chodziło o jakowąś zmowę ze Szwedami - rzekł wreszcie -
2555 II,22 |                    Nie mógł i tego odgadnąć, że pójdziem za jego racjami,
2556 II,22 |                   było przecie postanowione, że razem z dragonami ruszymy,
2557 II,22 |               ruszymy, więc gdyby chciał się ze Szwedami umawiać, to właśnie
2558 II,22 |                      a spalony bok świadczy, że gotów i na mękę nie zważać.~-
2559 II,22 |                    wiedział z doświadczenia, że gdy królowa zdanie swe wyrzecze,
2560 II,22 |                     Tyzenhauz - wierzę i ja, że bez woli bożej nikomu włos
2561 II,22 |                  włos z głowy nie spadnie, a że przez troskliwość o królewska
2562 II,22 |                     ci to nie będzie dziwno, że po takim opuszczeniu, po
2563 II,22 |              doświadczyli, ja przecie mówię, że na tak straszny występek
2564 II,22 |                     pytanie, a głowę stawię, że on uczciwy.~- Za taką cenę
2565 II,23 |                     i śnieg walił tak gęsto, że na kilkanaście kroków nie
2566 II,23 |              świegocąc radośnie. Wspomniano, że podobny ptak, ale czarny,
2567 II,23 |                 obudziło tym większy podziw, że zima była głęboka i jaskółki
2568 II,23 |             polskiego. Niektórzy twierdzili, że widzieli go na własne oczy,
2569 II,23 |                 chodziły wieści o sile, jaką ze sobą prowadził, i w ogóle
2570 II,23 |             rozpatrując drogę; czasem jechał ze wszystkimi zabawiając króla
2571 II,23 |                  swej naturze Jan Kazimierz, że umysł jego łatwo przechodził
2572 II,23 |                      silnie w górę puszczał, że prawie go widać nie było,
2573 II,23 |                    którą szczerbą mało dusza ze mnie nie uszła, ale że mi
2574 II,23 |                 dusza ze mnie nie uszła, ale że mi ją zacny człowiek uczynił,
2575 II,23 |                   zrozumiesz, gdy ci powiem, że nasza Ostra Brama była przez
2576 II,23 |                    zwróciło uwagę króla, tak że i sam począł patrzeć badawczej
2577 II,23 |                  wyrzucił obuch tak szparko, że aż zmalał na wysokości,
2578 II,23 |                  czasem widzi - rzekł król - że on nie chce wszystkiego
2579 II,23 |                milczenia.~Kmicic walczył sam ze sobą; paliła go chęć zeskoczyć
2580 II,23 |                 powiedzieć całą prawdę.~Lecz ze zgrozą pomyślał znowu, jak
2581 II,23 |                 króla, biskupów i senatorów, że się poprawił, że się przerodził
2582 II,23 |                  senatorów, że się poprawił, że się przerodził i krwią za
2583 II,23 |                   Zali miałby temu panu, tak ze wszystkich sił duszy kochanemu,
2584 II,23 |                 historiami go zwodzić?~Czuł, że do tego zabraknie mu sił.~
2585 II,23 |               Przyjdzie czas, może niedługo, że będę mógł waszej królewskiej
2586 II,23 |                    żal rozświeciły mu twarz, że oblicze silniej jeszcze
2587 II,23 |                    być już niedaleko - rzekł ze wzruszeniem król.~Wtem dostrzeżono
2588 II,23 |                  biskupów i dygnitarzy.~Wtem ze szczytów wstał wiatr i niosąc
2589 II,23 |                  rzekł wreszcie król - dziw, że jeszcze świecą.~Wtem przycwałował
2590 II,23 |                 pytał król - mnie się widzi, że to zorza!...~- Pożar, pożar!
2591 II,23 |                      pan Kmicic.~I istotnie, ze wszystkich towarzyszów królewskich
2592 II,23 |                     pierwszy nie wyrywał się ze zdaniem, tak ciężko było
2593 II,23 |           przedostaniem. Wszelako tak myślę, że waszmościowie na próżno
2594 II,23 |                    mówili, to właśnie dowód, że o nas nie wiedzą i że zdrady
2595 II,23 |                 dowód, że o nas nie wiedzą i że zdrady ani zmowy nijakiej
2596 II,23 |                       gdyby mieli wiadomość, że za dragonami jedziemy. Uspokójcie
2597 II,23 |                      waszmościowie! Babinicz ze swymi pojechał po wieści
2598 II,23 |                      waszmościowie... Widzę, że mając takich sług, mogę
2599 II,23 |                       Zeznał tedy ów jeniec, że należy do regimentu pułkownika
2600 II,23 |              regimentu pułkownika Irlehorna, że mieli wiadomość o przejeździe
2601 II,23 |                        My jedni.~- I wiecie, że król polski już przejechał?~-
2602 II,23 |                      Zważ, wasza dostojność, że to wszystko może być symulowane,
2603 II,23 |               Podjechałem za nim; on myślał, że swój, nie strzegł się i
2604 II,23 |                     nie krzyczał.~- Mówiłeś, że ci to nie pierwszyzna. Zaliżeś
2605 II,24 |              wiadomość, iż to poseł cesarski ze Śląska udaje się do Krakowa.~
2606 II,24 |                  Targu, i gdyby się okazało, że nie ma podjazdów szwedzkich
2607 II,24 |                     Spodziewał się też król, że pan marszałek wielki koronny,
2608 II,24 |                    pomieszać szyki tylko to, że nie wiedział, którędy król
2609 II,24 |               chętnie, skoro im powiedziano, że o służbę królewską idzie.
2610 II,24 |                      bronić i towarzyszyć mu ze swymi "ciupagami", choćby
2611 II,24 |                    lecz on słusznie mniemał, że w takim razie wieść rozebrzmiałaby
2612 II,24 |                 wichrami, po całej okolicy i że Szwedzi mogliby także wysłać
2613 II,24 |                 którym dość było powiedzieć, że prowadzą biskupów i panów
2614 II,24 |                     miejsca tak niedostępne, że - rzekłbyś - i ptak nie
2615 II,24 |                     skracano drogę, i bywało że osada jaka, do której ledwie
2616 II,24 |                    trudów dodawał i uręczał, że takimi drogami się przebierając,
2617 II,24 |                   Nowego Targu. Zdawało się, że wszelkie niebezpieczeństwo
2618 II,24 |                  jednakże górale twierdzili, że jakieś obce wojska kręcą
2619 II,24 |                  której miał dwa pułki, albo że jego własnych dragonów,
2620 II,24 |                     ten sposób spotkanie się ze Szwedami stawało się prawie
2621 II,24 |                 długą i prostą, a tak wąską, że zaledwie trzech ludzi mogło
2622 II,24 |                   cisza panowała tak głucha, że aż w uszach dzwoniąca. Tylko
2623 II,24 |                węgierska strona.~- To widzę, że lepiej było od razu traktem
2624 II,24 |                       co?... - poczęto pytać ze wszystkich stron. - Nic
2625 II,24 |                      Ukazali się tak blisko, że cofać się było niepodobna,
2626 II,24 |                     najechał nań tak blisko, że prawie trącili się kolanami,
2627 II,24 |                      się w pierwszej chwili, że to trzech wielkoludów napadło
2628 II,24 |                   konie. Kmicic zdarł konia, że aż kopyta jego zwisły nad
2629 II,24 |                 zgasły, została tylko jedna, że zginie, lecz Szwedów musi
2630 II,24 |                chwycił je biskup krakowski i ze wszystkich sił cofali w
2631 II,24 |                     się z ich rąk, zwłaszcza że od przodu zatarasował mu
2632 II,24 |                     mu drogę młody Tyzenhauz ze wszystkimi ludźmi.~Nie szedł
2633 II,24 |                      widocznie uczyniło się, że czterech mężów zdołało ich
2634 II,24 |                     pływaków, którzy widząc, że toną, usiłują jak najdłużej
2635 II,24 |                  królewskiemu.~Tyzenhauz zaś ze swymi ludźmi skoczył ku
2636 II,24 |                      nim i uderzyli się tak, że aż łoskot rozległ się po
2637 II,24 |                    Nie było już wątpliwości, że dla króla i jego orszaku
2638 II,24 |        nadzwyczajnego. Patrzącym wydało się, że same góry przychodzą w pomoc
2639 II,24 |                 okruchy skał jęły toczyć się ze straszliwym trzaskiem i
2640 II,24 |             przechodzący. Szwedom zdało się, że góry runęły i zsypują się
2641 II,24 |             orszakowi królewskiemu.~Nuncjusz ze zdumieniem patrzył na tych
2642 II,24 |                     taki krzyk i szlochanie, że aż biskupi z obawy o osobę
2643 II,24 |                     w głowie, i skinął ręką, że chce mówić, a gdy uciszyło
2644 II,24 |                    mękę i śmierć Syna Twego, że i jemu ojcem odtąd będę!~-
2645 II,24 |                   się znaleźli.~Okazało się, że znaczne podjazdy szwedzkie
2646 II,24 |                      podniósł, wydawało się, że usłyszał cichy jęk.~- Dla
2647 II,25 |                   Ponieważ górale zapewnili, że na drodze do Czorsztyna
2648 II,25 |                       widły i strzel by, tak że Jan Kazimierz stanął wkrótce
2649 II,25 |                  Starego Sącza. Ci donieśli, że tegoż ranka pułk polski
2650 II,25 |               naprzód znać panu marszałkowi, że król się zbliża, aby był
2651 II,25 |                     własne i królewskie losy ze Śląska wyjechał, którą obawę
2652 II,25 |                  radości, bo już był pewien, że przyszłość niezawodnie zwycięstwo
2653 II,25 |               dygnitarze świeccy twierdzili, że cały naród od Karpat do
2654 II,25 |                  Wojniłłowicz zaś zapewniał, że po większej części już się
2655 II,25 |                   służbę, a to w ten sposób, że ich pod Zakrzewem, w komendzie
2656 II,25 |                 których wasza królewska mość ze Śląska przed sobą wysłał.
2657 II,25 |                   desperacji, bośmy myśleli, że się wasza królewska mość
2658 II,25 |                ruszyli, jawnie tym okazując, że z nieprzyjacielem zrywają.
2659 II,25 |                    utrzymać może. Powiadają, że się tam ma jakiś związek
2660 II,25 |                wypogodziło się zupełnie, tak że błękitu nie plamiła żadna
2661 II,25 |                      okryta i tak wspaniała, że każdy król mógłby się podobnym
2662 II,25 |                    gromkich, iż zdawało się, że śnieg od nich z gór opadnie.
2663 II,25 |                    na piersiach miał pancerz ze srebrnej blachy, gęsto na
2664 II,25 |              polerowany tak, iż zdawało się, że słońce na piersiach niesie;
2665 II,25 |                   tej twarzy. Zgadłeś łatwo, że ów magnat chciał wiecznie
2666 II,25 |                     doprowadziły go do tego, że dla Rzeczypospolitej stał
2667 II,25 |                         Łupże Szwedów, łup~I ze skóry złup.~Tnijże Szwedów,
2668 II,25 |            uniesienia, nie przewidywał nikt, że później tę samą pieśń, zmieniwszy
2669 II,25 |                przepych, aby okazać królowi, że chociaż wraca jako wygnaniec,
2670 II,25 |                 mówił do hrabiego Apotyngen, że dotąd nie miał pojęcia o
2671 II,25 |                    potędze króla polskiego i że widzi, iż poprzednie klęski
2672 II,25 |                     żem się przesłyszał albo że on w delirium tak mówił,
2673 II,25 |                niepomiernie, bo się okazuje, że ci nawet, których za największych
2674 II,25 |                tatarskich i przyszłej wojnie ze Szwedami. Nowa nastąpiła
2675 II,25 |                     paroma dniami i sprawił, że czterdzieści tysięcy ordy
2676 II,25 |                     Tenże sam poseł doniósł, że i kozactwo pod grozą Tatarów
2677 II,25 |                  czerpaną złoconymi konwiami ze szczerosrebrnej beczki.
2678 II,25 |                kryształu, roboty tak cudnej, że za ósmy cud świata mogły
2679 II,25 |                mistrze włoscy. Podstawy były ze złota rzeźbionego w drobne
2680 II,25 |                 perełkami. Za nim szli jeńcy ze skrępowanymi rękoma, król
2681 II,25 |                   dalej ciągnęli legioniści, ze znakami i orłami. Przeszło
2682 II,25 |                      wyrobionych tak cudnie, że rysy twarzy i uczucia każdej
2683 II,25 |                     Wówczas powstali wszyscy ze swoich miejsc, a pan marszałek
2684 II,25 |                    radość, takie uniesienie, że aż dzikość błysnęła mu w
2685 II,25 |                  swój kielich, krzyknął tak, że nawet wśród powszechnego
2686 II,25 |                  dzień. Kilkadziesiąt beczek ze smołą rzucało jasnożółte
2687 II,25 |                  blaski na bruk wyprzątnięty ze śniegu i wysypany igłami
2688 II,25 |                      gonili do pierścienia i ze sobą na ostre; potem psy
2689 II,26 |                   pojadę, gdyż sam to czuję, że mi nic nie jest.~- Musieli
2690 II,26 |                    trafiało, bo tak mniemam, że w złym razie szabla i rezolucja
2691 II,26 |                   owym wąwozie, alem myślał, że cię delirium chwyciło i
2692 II,26 |                      przed chwilą sam mówił, że podnieść się niemocen, zerwał
2693 II,26 |                   brać, w części czyniłem to ze swawoli, bo się krew burzyła
2694 II,26 |                    Częstochowie z tego tyle, że i dwie takie wioski mógłbym
2695 II,26 |                      jest w tej pannie taka, że mi wstyd było wobec niej
2696 II,26 |                  serce tak do niej ciągnęło, że choć ty łbem tłucz! Nie
2697 II,26 |                      krucyfiksie poprzysiąc, że go nie opuszczę w żadnym
2698 II,26 |                     żadnym terminie. Myśląc, że o wojnę ze Szwedami albo
2699 II,26 |                 terminie. Myśląc, że o wojnę ze Szwedami albo z Septentrionami
2700 II,26 |                  potem odstąpili?... - rzekł ze smutkiem król.~- Ja też,
2701 II,26 |                    ją kocham!~- Ona myślała, że mnie na partyzanta majestatu
2702 II,26 |                    tak się na mnie zawzięła, że ile było dawniej afektu,
2703 II,26 |                       jako dwa a dwa cztery, że dobrze uczynił, że w ten
2704 II,26 |                   cztery, że dobrze uczynił, że w ten tylko sposób mógł
2705 II,26 |                 rękoma i sercem, bom myślał, że wszyscy ślepi, tylko on
2706 II,26 |                miłować nie umiem...~- Widzę, że to tak jest! - zauważył
2707 II,26 |                     Kmicic - i to mogę rzec, że gdyby nie ja, to by i owa
2708 II,26 |                     a z których okazało się, że gdy jeszcze był w więzieniu
2709 II,26 |                  uczciwości, ani sumienia, a ze słowa własnego tyle sobie
2710 II,26 |                      tam odbyło...~- Prawda, że pars magna fuit - odpowiedział
2711 II,26 |               roznieśli... Wszelako wiedząc, że książę hetman ma przeciw
2712 II,26 |                     majestat... i Bóg widzi, że chcę służyć wam obojgu!~
2713 II,26 |                     takową kompasję! - mówił ze łzami rycerz. - Przecie
2714 II,26 |                 Myślę i ja, miłościwy królu, że do piekła nie pójdę, bo
2715 II,26 |                      jeszcze raz przyrzekam, że zasługi twoje pod niebo
2716 II,26 |                   niż niejeden, który myśli, że ma do niej prawo. No, no!
2717 II,26 |                      regalisto, bo tak ufam, że i regalistka cię nie minie,
2718 II,27 |                rozebrzmiała wieść już pewna, że hetmani, a z nimi wojsko,
2719 II,27 |                   wojsko, porzucili Szweda i że dla obrony majestatu i ojczyzny
2720 II,27 |                   obcy najezdnik powiedzieć, że nie masz w nim wiary ani
2721 II,27 |                     aequales sobie będziemy, że na obronę tych ojczystych
2722 II,27 |      Rzeczypospolitej nosili, przekonali się ze zdumieniem radosnym, że
2723 II,27 |                      ze zdumieniem radosnym, że i naród do owej naprawy
2724 II,27 |                     do owej naprawy dojrzał, że gotów wstąpić na nowe drogi,
2725 II,27 |                  stanów otworzony, mniemali, że niemało im przewalczyć,
2726 II,27 |                     i nałamać się przyjdzie, że lata całe upłyną, nim z
2727 II,27 |                      tylko ręką trzęsącą się ze wzruszenia żegnał akt i
2728 II,27 |                    Już widzę nieprzyjaciela, ze wstydem z tych ziem uchodzącego! -
2729 II,27 |                      i pana Czarnieckiego, a ze szlachty żaden głos się
2730 II,27 |                        dodał pan Służewski - że to nie ma być sejm, jeno
2731 II,27 |                       Wszyscy też powiadali, że trzeba z onym liberum veto
2732 II,27 |                umarłego.~- Także był pewien, że go dostanie?~- Tak był pewien,
2733 II,27 |                         Tak był pewien, jako że po dniu noc nastąpi. Wszyscy,
2734 II,27 |        najsłuszniejszych kawalerów, sypnęło, że w jeden dzień na czele grzecznej
2735 II,27 |                     dzień pułki ku nim razem ze śniegiem walą.~- Także to
2736 II,27 |                    nie szczędzi. Mówili też, że choć teraz nie mogą zaraz
2737 II,27 |                    rzekł.~- Jak to? - spytał ze zdumieniem król.~- Żeby
2738 II,27 |                     też tacy, którzy mówili, że żyje, i Bóg wie co powiadali;
2739 II,27 |                    to pierwszy dał nam znać, że Szwedzi nie mogąc nic przeciw
2740 II,27 |                      dufając w to widocznie, że bramy zastanie otwarte.
2741 II,27 |                    zaciekle na nich rzuciło, że zaraz sromotnie tył podał.
2742 II,27 |                     świętej wiary stawają!~- Że stawają, miłościwy panie,
2743 II,27 |                     to tak nad nim wydziwia, że lepiej by mu od razu iść
2744 II,27 |                    jednej wieści powiedzieć, że taki syn, wojewoda poznański,
2745 II,27 |                     Najwyższym Sędzią sprawę ze swoich uczynków zdaje...~
2746 II,28 |                    pewien zdobycia Tykocina, że sam do Tyszowiec wyjechał
2747 II,28 |                     jej zdrajca niewart, ale że nad gardłem jego nie mam
2748 II,28 |                 potomnych był stąd przykład, że ni wielkość rodu, ni żadne
2749 II,28 |                      o tyle miał tę słabość, że mając się za mówcę lubił
2750 II,28 |                    Wszelako to tylko powiem, że gdyby Radziwiłł mnie w swoją
2751 II,28 |                  znacznej części to sprawił, że go wojska opuściły; wie
2752 II,28 |                 opuściły; wie dobrze, kto go ze Szwedami nawet poróżnił...
2753 II,28 |                 odrzekł z powagą wojewoda.~- Że słuchać muszę, to prawda,
2754 II,28 |                         Śmiele też to mówię, że gdyby Radziwiłł mnie posłuchał,
2755 II,28 |                     Zali to waści się zdaje, że buława w złych rękach?~-
2756 II,28 |                      gotowa, więc żegnał się ze wszystkimi, dając każdemu
2757 II,28 |                      pan.~- Czyli powiadasz, że czego ci cudza gęba do ucha
2758 II,28 |                       ale przecie powiadali, że na Radziejowskiego bardzo
2759 II,28 |                   synów jego wziął w opiekę, że i ojciec lepszy by nie był!
2760 II,28 |                    Złote to serce i mniemam, że prędzej to królowa jejmość
2761 II,28 |                   niej fantazja, a to wiedz, że gdy się białogłowa przeciw
2762 II,28 |                piechotą leziesz, bo myślisz, że tam nie tylko Radziwiłł,
2763 II,28 |            puszczając; ale tego nie ukrywam, że jeśli ona jest teraz w Tykocinie,
2764 II,28 |                 rycerze cieszyli się wzajem, że powstaje związek tak cnotliwy
2765 II,28 |                     Wczoraj były wiadomości, że się klasztor jeszcze trzyma
2766 II,28 |                      aż się do szturmu rwie, że trudno ludzi utrzymać -
2767 II,28 |                 potrafi, a to sami widzicie, że jak tylu ludzi jedną zamczynę
2768 II,28 |                 chorągwi tu stoi, to dlatego że jest obawa, żeby książę
2769 II,28 |                      Jeszcze się Zagłoba nie ze wszystkim zestarzał! Mości
2770 II,28 |                 Rzędzian.~- Którzy symulują, że w Pana Jezusa wierzą, chcąc
2771 II,28 |                     wyli. Powiadali później, że to ich luterskie psalmy,
2772 II,28 |              luterskie psalmy, ale to pewna, że takie psalmy i psi śpiewają.~-
2773 II,28 |                   daj spokój! Wiedz i o tym, że nie dopiero cię będziemy
2774 II,28 |                   ręce włożyć. Niechże sobie ze swoim kunktatorstwem da
2775 II,28 |                     Mości panowie! komu wola ze mną pod Częstochowę iść,
2776 II,28 |                     władzę dawał, kto dufał, że co uczynię, to ku pożytkowi
2777 II,28 |                      psować, tedy co powiem, że pierwszy na twoich wolentarzów
2778 II,28 |                    cię! Myślicie waćpanowie, że jemu o wojsko albo dyscyplinę
2779 II,28 |                      tego! Moja głowa w tym, że tam cię lepsi ubiegą, choćby
2780 II,28 |                    namarszczył się, myśleli, że gniewem wybuchnie, ale że
2781 II,28 |                    że gniewem wybuchnie, ale że był także poprzednio podchmielił,
2782 II,28 |                      szukam. Co kto sobie ma ze mnie dworować, hę?~Uderzony
2783 II,28 |                      może ci się przytrafić, że cię pierwsza lepsza koza
2784 II,28 |                   Ale taką już miała naturę, że nikogo nie przepuściła,
2785 II,28 |                    bałamuci.~- Prorokuję ci, że ją jeszcze zobaczysz - rzekł
2786 II,28 |                    Skrzetuscy.~- Ot! szkoda, że stare oczy po ciemku nie
2787 II,28 |                 silniej, wył, huczał, niosąc ze sobą tumany rozbitego w
2788 II,29 |                     tak głęboki swój upadek, że gdy spoglądał na dno tej
2789 II,29 |                   dawno już brakło żywności, ze szczupłych pozostałych zapasów
2790 II,29 |                    jego były tak niezmierne, że chyba z jego grzechami mogły
2791 II,29 |                       I miewał takie chwile, że darł własne piersi. Gdy
2792 II,29 |               nieprzyjaciele naszli ojczyznę ze wszystkich stron, gdy nad
2793 II,29 |                   straszniej, a on rozumiał, że utonąć musi, że utonęłoby
2794 II,29 |                    rozumiał, że utonąć musi, że utonęłoby w tym ogromie
2795 II,29 |                przerażenie. Chwilami myślał, że otacza go całkiem inny kraj,
2796 II,29 |                zdrajcom - tym straszniejsza, że przez nikogo nie przewidywana.
2797 II,29 |                opędzić się strasznym myślom, że Bóg stoi przy tamtej sprawie
2798 II,29 |                      lecz krzepił się myślą, że lada dzień nadciągnie mu
2799 II,29 |                    się zmazawszy, wiedzieli, że nawet poddanie się nie ochroni
2800 II,29 |             oblężenia jeszcze miał nadzieję, że w ostatnim razie może sam
2801 II,29 |                    przez mury, ale nadzieja, że wskutek jego odjazdu kroki
2802 II,29 |                      Teraz zaś zdrzemnął się ze znużenia, choć książę rzęził
2803 II,29 |                    uradowało go wspomnienie, że był ktoś od niego winniejszy.~
2804 II,29 |                  głośno i można było myśleć, że to rozlegają się jakieś
2805 II,29 |                książęcej mości.~- Czy mi się ze słabości tak wydaje, czy
2806 II,29 |                    Nie widzę jej, ale czuję, że ona tu jest.~- Kto taki,
2807 II,29 |                  zali wy naprawdę wierzycie, że poza waszą wiarą nikt zbawion
2808 II,29 |                wojewody i rozweselił ją tak, że nigdy nie wydawała się tak
2809 II,29 |                okropna jasność; zdawało się, że świat cały w ogień się zmienił,
2810 II,29 |                    ziemię, wszyscy oniemieli ze strachu.~Podniósł się pierwszy
2811 II,29 |                       Poprzednio był pewien, że to hurma szatanów wdarła
2812 II,29 |                 podziwie albo może w obawie, że cały zamek jest podminowany
2813 II,29 |                     zamek jest podminowany i że prochy kolejno wybuchać
2814 II,29 |                       Odpuszczam mu z serca, że na szyję moją nastawał.~-
2815 II,29 |                    na mszę, bo widzi mi się, że ma tam okrutnie kruchą sprawę.~-
2816 II,29 |                  sprawę.~- Bóg miłosierny!~- Że miłosierny, to miłosierny,
2817 II,29 |                       na łeb nie zleciał, bo że ich tam w niebie nie przyjęto,
2818 II,30 |                     z tym większą łatwością, że Szwedów wcale w tych stronach
2819 II,30 |                    bez przerwy trwająca, tak że nie było między nimi człowieka,
2820 II,30 |                      bo się rozbiegła wieść, że król zamyśla los chłopski
2821 II,30 |           nieustannie, zwiastując wszystkim, że król jest we Lwowie i że
2822 II,30 |                     że król jest we Lwowie i że Lwów to ze stolic pierwszy,
2823 II,30 |                  jest we Lwowie i że Lwów to ze stolic pierwszy, ku wieczystej
2824 II,30 |            pospólstwa, gdyż od rana mówiono, że w czasie nabożeństwa stanie
2825 II,30 |                      stanie się coś ważnego, że król jakieś uroczyste śluby
2826 II,30 |                    inni wszelako twierdzili, że to są niebywałe rzeczy,
2827 II,30 |                    pozłocistymi na szyjach i ze świecami w ręku, a prowadził
2828 II,30 |                     wielu Ormian w zielonych ze złotem myckach na głowie
2829 II,30 |                      stojące z boku katedry.~Ze mszą wyszedł nuncjusz apostolski
2830 II,30 |                    się nagle w kościele tak, że oddechów ludzkich nie było
2831 II,30 |                    słychać. Wszyscy odgadli, że chwila nadeszła, i że król
2832 II,30 |               odgadli, że chwila nadeszła, i że król jakiś ślub będzie czynił;
2833 II,30 |                wstawszy tak dalej mówił:~- A że wielkimi Twymi dobrodziejstwy
2834 II,30 |                     rozszerzać, czynić wolą, że gdy za zlitowaniem Syna
2835 II,30 |                 mówił jeszcze donośniej:~- A że z wielkim żalem serca mego
2836 II,30 |            uczynionym pokoju starać się będę ze stanami Rzeczypospolitej
2837 II,30 |                       amen!", na świadectwo, że swoje uczucia i swoje wota
2838 II,30 |                   swoje uczucia i swoje wota ze ślubem królewskim łączą.
2839 II,30 |                       kto by jeszcze wątpił, że Bóg Szwedów pogrąży.~Król
2840 II,31 |                     z tym większą łatwością, że Szwedów wcale w tych stronach
2841 II,31 |                    bez przerwy trwająca, tak że nie było między nimi człowieka,
2842 II,31 |                      bo się rozbiegła wieść, że król zamyśla los chłopski
2843 II,31 |           nieustannie, zwiastując wszystkim, że król jest we Lwowie i że
2844 II,31 |                     że król jest we Lwowie i że Lwów to ze stolic pierwszy,
2845 II,31 |                  jest we Lwowie i że Lwów to ze stolic pierwszy, ku wieczystej
2846 II,31 |            pospólstwa, gdyż od rana mówiono, że w czasie nabożeństwa stanie
2847 II,31 |                      stanie się coś ważnego, że król jakieś uroczyste śluby
2848 II,31 |                    inni wszelako twierdzili, że to są niebywałe rzeczy,
2849 II,31 |                    pozłocistymi na szyjach i ze świecami w ręku, a prowadził
2850 II,31 |                     wielu Ormian w zielonych ze złotem myckach na głowie
2851 II,31 |                      stojące z boku katedry.~Ze mszą wyszedł nuncjusz apostolski
2852 II,31 |                    się nagle w kościele tak, że oddechów ludzkich nie było
2853 II,31 |                    słychać. Wszyscy odgadli, że chwila nadeszła, i że król
2854 II,31 |               odgadli, że chwila nadeszła, i że król jakiś ślub będzie czynił;
2855 II,31 |                wstawszy tak dalej mówił:~- A że wielkimi Twymi dobrodziejstwy
2856 II,31 |                     rozszerzać, czynić wolą, że gdy za zlitowaniem Syna
2857 II,31 |                 mówił jeszcze donośniej:~- A że z wielkim żalem serca mego
2858 II,31 |            uczynionym pokoju starać się będę ze stanami Rzeczypospolitej
2859 II,31 |                       amen!", na świadectwo, że swoje uczucia i swoje wota
2860 II,31 |                   swoje uczucia i swoje wota ze ślubem królewskim łączą.
2861 II,31 |                       kto by jeszcze wątpił, że Bóg Szwedów pogrąży.~Król
2862 II,32 |                przystępował do niej, zarówno ze szlachty, jak z pospólstwa.
2863 II,32 |                      z tymi papierami, dość, że wiatr je nosił, srodze pohańbione,
2864 II,32 |               ucztach i radując się w sercu, że tak prześwietnego królestwa
2865 II,32 |            rozweseliły umysły. Dziwnym było, że poczęto o tym mówić, nim
2866 II,32 |                 niewoli, twierdzono wszakże, że pan Sapieha na czele znacznej
2867 II,32 |                    się z hetmanami połączyć, że po drodze bije Szwedów i
2868 II,32 |                    nie przykrzę, tak myśląc, że to dla majestatu i ojczyzny
2869 II,32 |             wojewodzie - rzekł skończywszy - że mi całą chorągiew i największego,
2870 II,32 |                     Chowańskiego podchodził, że w kilkaset ludzi do utrapienia
2871 II,32 |                      inny nie potrafił. Cud, że z niego skóry nie zdarto
2872 II,32 |                       Jakże! do tego doszło, że Kmicic Chowańskiego sztućcami
2873 II,32 |                 począł się król za boki brać ze śmiechu.~- Vir incomparabilis!
2874 II,32 |                  którego dowiedzieliśmy się, że gdyby nie Kmicic, to by
2875 II,32 |                   zmieniony i wybladły, jako że od ostatniej walki w wąwozie
2876 II,32 |                   nie chudość gęby i nie to, że wasza królewska mość inne
2877 II,32 |                    mu jako na dłoni wywiódł, że się w swym sądzie pomylił,
2878 II,32 |                    pomylił, i pewien jestem, że mi pan Babinicz przyświadczy.~-
2879 II,32 |                       I głos ten sam - mówił ze wzrastającym zdumieniem
2880 II,32 |                     Kmicic!~- A ja ci mówię, że ty Kmicica nie znasz! -
2881 II,32 |                      dodał:~- I wiedz o tym, że nie tylko on nic księciu
2882 II,32 |                   serdecznie małego rycerza, że aż go w górę podniósł jak
2883 II,32 |                  codzienną naradę, zwłaszcza że i obaj hetmani koronni przybyli
2884 II,32 |                      Radziwille? - spytał.~- Ze starszyzny jeden Charłamp
2885 II,33 |                     licznie, wskutek wieści, że pierwszy zagonik Tatarów,
2886 II,33 |               potrzeba!~- Możesz być pewien, że go między nieprzyjaciółmi
2887 II,33 |                      waszmości potrzeba, ile że z takim rycerzem będziesz
2888 II,33 |                      zanim wszyscy ochłonęli ze zdziwienia, Wołodyjowski
2889 II,33 |                   grzechy! Dla Boga! dobrze, że z tobą, panie Michale, nie
2890 II,33 |                   nas przyszedł, dobrze też, że chorągiew nasza za miastem,
2891 II,33 |                     i rezolut! I pamiętacie, że wnet poczęliśmy się w gębę
2892 II,33 |                      w gębę całować. Prawda, że za moją przyczyną Radziwiłł
2893 II,33 |                  wieczerzę wystroił się tak, że oczy bolały patrzeć, i widać
2894 II,33 |                bolały patrzeć, i widać było, że mu panna Billewiczówna bardzo
2895 II,33 |                      w oko wpadła, bo ledwie że nie mruczał z ukontentowania
2896 II,33 |                       Ale o kocie powiadają, że pacierze odmawia, a książę
2897 II,33 |                     ujma nawet i Radziwiłłom ze szlachciankami się żenić
2898 II,33 |                   szlachciankami się żenić i że on sam wolałby wziąść szlachciankę
2899 II,33 |                  mrugać, słusznie mniemając, że się potrzask na innocencję
2900 II,33 |                Szwedom dostawić. Myśleliśmy, że dusza z panny wyjdzie, ale
2901 II,33 |                      tak była w niej wielka, że słabość niewieścią przemogła.
2902 II,33 |            roztropności trzeba tym większej, że z tak znamienitym panem
2903 II,33 |                     wyjeździe nie był; wiem, że pan miecznik rosieński protestował,
2904 II,33 |               Zagłoba.~- Dziwno mi tylko to, że ją książę wojewoda zaraz
2905 II,33 |                   Zagłoba - bo widać z tego, że nic dziewce nie grozi.~-
2906 II,33 |                   wrzasnął Kmicic.~- Dobrze, że się do mnie udajesz - odpowiedział
2907 II,33 |                      ją wywiózł? Nie neguję, że mu musiała wpaść w oko,
2908 II,33 |                  rzekł Charłamp. - To pewna, że w Taurogach bardzo musi
2909 II,33 |              wojewoda suponował w Tykocinie, że musi być u króla szwedzkiego
2910 II,33 |               posiłki miał jechać. To pewna, że go teraz w Taurogach nie
2911 II,33 |                     zapamiętywasz. Suponuję, że jest w Elblągu i pewnie
2912 II,33 |                     I począł się żegnać żywo ze wszystkimi, oni zaś nie
2913 II,33 |                     zatrzymywali go wiedząc, że człek strapiony ni do rozmowy,
2914 II,33 |                pałacu, boś tak zmaltretowan, że jeszcze gdzie na ulicy padniesz.~-
2915 II,33 |               ciekawych. Wszyscy powtarzali, że czambulik już nadszedł i
2916 II,33 |                     czambulik już nadszedł i że niebawem przeciągnie przez
2917 II,33 |                zbijały się w tak gęste masy, że ani podobna było kroku postąpić.~-
2918 II,33 |                  nich siedziałem. Powiadają, że przyszły chan kubek w kubek
2919 II,33 |                        mówił dalej Zagłoba - że zamiast krainy ruskie pustoszyć,
2920 II,33 |                   Pan Wołodyjowski pamiętał, że wonczas było wcale na odwrót,
2921 II,33 |                      zaczęły się rozstępować ze środka ulicy ku ścianom
2922 II,33 |                      Patrzcie! i kapelę mają ze sobą, to u Tatarów niezwyczajna
2923 II,33 |                      i ostre, a tak szybkie, że ucho zaledwie je ułowić
2924 II,33 |             wielbłądy juczne; tłum zgadywał, że w tych jukach znajdowały
2925 II,33 |                      nie zostanie.~- Pewnie, że okrutnie to ciężki sojusz -
2926 II,33 |                  drodze - rzekł pan Michał - że król nasz jegomość taką
2927 II,34 |                      polach, bez czego, jako że w spustoszonym wojną kraju,
2928 II,34 |              zamyślali, ujrzeli widomy znak, że miłość owa trwa statecznie
2929 II,34 |                 miłość owa trwa statecznie i że niech jeno pierwszy odgłos
2930 II,34 |               pięknym dzianetem, oświadczył, że wyśle go niebawem w pole
2931 II,34 |                 wojen ukraińskich i na równi ze wszystkimi agami wielbił.~
2932 II,34 |                   sobą takiego patrona, lecz że wola chanowa i królewska
2933 II,34 |                     obiecując sobie w duszy, że nie on przed patronem, ale
2934 II,34 |                    rapierach zagoi.~- Czuję, że niechaj mnie jeno wiatr
2935 II,34 |                 Chowańskiego, a w Bogu ufam, że mi się poszczęści.~- Nie
2936 II,34 |                   Tatarów, a jać przysięgam, że nie swojej jeno prywaty
2937 II,34 |                    ale tyle Szwedów natłukę, że ten dziedziniec łbami można
2938 II,34 |                     rozważ, miłościwy panie, że gdzie się tylko pokażę,
2939 II,34 |                     Bo i na to nie patrzysz, że Tatarzy może i nie zechcą
2940 II,34 |                  Może Akbah-Ułan nie zechce, że to konie mają zdrożone?~-
2941 II,34 |                   konia żałuje.~- Widzę już, że się z nim uporasz. Przecie
2942 II,34 |                   powiesz swojej regalistce, że go od króla masz i że król
2943 II,34 |            regalistce, że go od króla masz i że król jej nakazuje, aby jego
2944 II,34 |                           Dajże Boże - mówił ze łzami w oczach junak - dajże
2945 II,34 |                     jeżeli tylko pokaże się, że księcia Bogusława w Taurogach
2946 II,34 |                     należało się spodziewać, że dla jego wdowy respekt mieć
2947 II,34 |               ożywiła go myśl nowej wyprawy, że choć rano jeszcze był słaby,
2948 II,34 |               jeszcze był słaby, teraz czuł, że wracają mu siły, i gotów
2949 II,34 |                     waszą miłością. Powiada, że się zwie Soroka.~- Puszczaj,
2950 II,34 |                      żywo Kmicic - myślałem, że cię tam usiekli w Częstochowie!~
2951 II,34 |                  Bogu. Potem jako gruchnęło, że pan Babinicz przeprowadził
2952 II,34 |                    góry, tak już wiedziałem, że to wasza miłość, nikt inny.~-
2953 II,34 |                   święty człowiek.~- Pewnie, że nie inaczej. Gdzieżeś to
2954 II,34 |                     być, bałem się wszelako, że wasza miłość już może w
2955 II,34 |                   już może w pole wyruszył i że się spóźnię.~- Jutro z Tatary
2956 II,34 |                      Kordecki właśnie mówił, że można by za to dwie tęgie
2957 II,34 |              Żołnierz zerwał się tak szybko, że mało stołu nie przewrócił,
2958 II,34 |                   przez góry przeprowadził i że przy jego osobie jestem.
2959 II,34 |                    mnie tam książę oczernił, że na zdrowie majestatu nastaję,
2960 II,34 |                   synowie za głupi. Ci pójdą ze mną. Byłeś w Taurogach?~-
2961 II,34 |                     króla, który był właśnie ze mszy przyjechał, więc padł
2962 II,34 |                  przysyła... I to ci powiem, że lepiej uczynisz woli jego
2963 II,34 |                     wężem po drodze wiodącej ze Lwowa ku Wielkim Oczom,
2964 II,34 |                odgadli na pierwszy rzut oka, że pod tym wodzem nie zbraknie
2965 II,34 |                    łupu, więc szli ochotnie, ze śpiewaniem i graniem.~Kmicicowi
2966 II,34 |                     go też niezmiernie i to, że szlachta, Żydzi, chłopi,
2967 II,34 |                  Więc coraz to się zdarzało, że ktoś nadjeżdżał blisko i
2968 II,34 |                     Sapiehę uderzyć zamyśla. Że zaś magna pars sił pana
2969 II,34 |                   zasługach opowiadał. Dość, że królowi aż ślozy od ustawicznego
2970 II,34 |                 Dopieroż gdy się dowiedział, że to od pana Sapiehy, zabrał
2971 II,34 |                      czym już dawno mówiono, że elektor przysięgi wszystkie
2972 II,34 |                pozwoli, a da Bóg miłosierny, że dziesiąte pokolenia mnie
2973 II,34 |                      będą!...~- Może to być, że tam pójdziecie - odrzekł
2974 II,34 |                      krew jego obaczę, chyba że przedtem oczy moje zamkną
2975 II,35 |                    był opanował Akbah-Ułana, że ten nie tylko oporu nie
2976 II,35 |                  miał szczęście ów zabijaka, że zawsze podwładni tyle właśnie
2977 II,35 |                       ile i strachu.~Prawda, że pan Andrzej nie dał i im
2978 II,35 |              barankom krzywdy uczynić!~Dość, że nie tylko nie pochudli,
2979 II,35 |                     trudno było wytłumaczyć, że mają do czynienia z przyjaciółmi
2980 II,35 |                 dopiero, gdy im powiedziano, że niedawno jeszcze wstrzymała
2981 II,35 |                 szeroko podwoje, utrzymywał, że nie może dość gładkiej dziewki
2982 II,35 |                   swą rękę, nie przewidując, że ów pierwszy wzgardzony ozdobi
2983 II,35 |                     odpowiadał:~- Nieprawda, że mi jej braknie, jeno mam
2984 II,35 |                     Powiadali nawet dworscy, że księżna pani rządzi Zamościem,
2985 II,35 |                    ona nie chciała korzystać ze swej przewagi, całą duszą
2986 II,35 |               upewniali jednak pana Kmicica, że młody książę ma duszę szlachetną,
2987 II,35 |                językami rozmówić się może, i że tylko pewna ociężałość ciała
2988 II,35 |                   przekonał się pan Andrzej, że książę nie tylko ma pojętny
2989 II,35 |                    najwięcej litości. Uczuł, że dałby wiele, by temu sierocie
2990 II,35 |                     się nieswojo tak dalece, że odwrócił oczy i spojrzał
2991 II,35 |                       Aspan chyba nie wiesz, że firka to taki ptak, i bardzo
2992 II,35 |            oburzeniem pan Szurski - toś waść ze spiżu czy co?~- Nie! Jeno
2993 II,35 |                     bać złodzieja...~- Chyba że tak! - odrzekł Szurski.~
2994 II,35 |               przyszły, i nie zważał więcej, że czarne oczka coraz to uporczywiej
2995 II,35 |                  wielce tajemniczo:~- Mówią, że jej dwadzieścia pięć lat,
2996 II,35 |                     domyśliło się widocznie, że o nim mowa, bo oczki jarzące
2997 II,35 |                      ostatecznie zmiarkował, że lotnością dowcipu gościowi
2998 II,35 |                    leśnej granicy będzie mil ze dwie, a polnej i łącznej
2999 II,35 |              niewarta ta sprawa zachodu, ile że tamte kraje pod nieprzyjacielem.~-
3000 II,35 |                    tam kawał ziemi.~- Widzę, że i waszmościna substancja