Tom, Rozdzial

  1  I,2  |      wszedł do izby, ze wszystkich piersi wyrwał się gromki okrzyk: "
  2  I,2  |            bo ten głowę spuścił na piersi i drzemał. Po chwili Kokosiński
  3  I,3  |          krzyczeć, jakoby w pełnej piersi radości nie mógł pomieścić:~-
  4  I,3  |         białymi,~Bo ci serduszko z piersi wyskoczy~Na wojnę z nimi!"~ ~-
  5  I,4  |         uderzył Józwę rękojeścią w piersi, aż się rozległo w całej
  6  I,5  |        kolanach, głowę spuściła na piersi i pogrążyła się w milczeniu.~-
  7  I,5  |      okrzyk trwogi wyrwał się im z piersi:~- Nie otwierać! nie otwierać!~
  8  I,7  |           przysunąwszy rękojeść do piersi, nadstawił ostrze, ale pan
  9  I,8  | pokrywający tylko wierzchnią część piersi pod szyję; miał i kołpaczek
 10  I,10 |           nowy okrzyk wyrwał się z piersi wszystkich żołdaków, mianowicie
 11  I,13 |          potężnej radziwiłłowskiej piersi. Kmicic nie odrywał od hetmana
 12  I,13 |          okrzyk wyrwał się z setek piersi rycerskich:~- Niech żyje
 13  I,13 |             Serce jej tłukło się w piersi jak w gołębiu, nad którym
 14  I,13 |  niezmierny jakiś ciężar zrzucił z piersi. Barwa wracała mu z wolna
 15  I,14 |            i Turczynem powietrza w piersi nie stanie, gdy i tak rak
 16  I,15 |   Wołodyjowski umilkli mając pełne piersi nieszczęścia, Zagłoba zaś
 17  I,17 |           wielki ciężar spadł mu z piersi. Odsapnął jak miech i zaraz
 18  I,18 |           mu wielki ciężar spadł z piersi.~Zagłoba również był zadowolony,
 19  I,22 |   kilkanaście głosów z lękliwszych piersi powtórzyło okrzyk, zaś książę
 20  I,22 |       gniew, który pochwycił go za piersi, i rzekł:~- Wolne żarty,
 21  I,22 |         razem miał sobie i serce z piersi wyszarpnąć.~Kmicic aż nadto
 22  I,26 |            głowę pochylił nieco na piersi, a oczy miał przymknięte.
 23  I,26 |            Twarz poczęła mu drgać, piersi podnosiły się oddechem.~-
 24 II,1  |          głowa opadała mu zaraz na piersi. Tak zeszła godzina i druga,
 25 II,2  |            jakoby go coś pchnęło w piersi i odtrąciło od proga. Stanął
 26 II,4  |           aż serce zatrzęsło się w piersi na samo miano. I przyszło
 27 II,7  |           jakobym rozżartego psa w piersi nosił.~- Te listy trzeba
 28 II,8  |         Złoty łańcuch spadał mu na piersi, a przez prawe ramię, wzdłuż
 29 II,8  |         dotknął wskazującym palcem piersi brata.~- Łuna od ciebie
 30 II,9  |          głowami pospuszczanymi na piersi, zhukana, trwożliwa, częstokroć
 31 II,9  |         patrzyły, dech zamarł mu w piersi; piekło nie mniej by go
 32 II,10 |       drzwiach i czekał bez tchu w piersi.~- Oleńka! Oleńka! - powtórzył
 33 II,11 |      pochylił swą rozumną głowę na piersi.~- Straszne, niesłychane
 34 II,12 |          Kmicic i począł się bić w piersi, bo mu się teraz zdawało,
 35 II,13 |  Najwyższego Boga, która natchnęła piersi nasze żądzą bronienia Jej
 36 II,13 |        Głowy ich były zwieszone na piersi, we twarzach mieli smutek
 37 II,13 |     świsnęła znowu i drugi padł na piersi pierwszego.~W tymże czasie
 38 II,14 |           ile ludziom sił i tchu w piersi starczyło. Ziemia też zdawała
 39 II,14 |          dla wpół zduszonych dymem piersi, coraz nowe stada kul, a
 40 II,15 |        Kmicic.~I wypalił mu w same piersi z pistoletu. Wtem krzyk
 41 II,16 |       zdrajca spuszczając głowę na piersi.~Wtem ksiądz Kordecki powstał
 42 II,16 |      zwątpienie, poczęli się bić w piersi, bo strach ich ogarnął niemały.
 43 II,16 |      wściekłość zapierała oddech w piersi. Darł włosy w czuprynie,
 44 II,17 |         więc łkanie wstrząsnęło mu piersi i ten mąż, który losy całego
 45 II,17 |          ptaka, uderzyła go w same piersi i rozerwała na dwoje. Ucieszyli
 46 II,17 |      klasztorna ugodziła go w same piersi; lecz ponieważ przyszła
 47 II,19 |     śmieciuszki, trznadle o złotej piersi, ubogie wróble, zielone
 48 II,19 |        serc, zakonnicy bijąc się w piersi udali się do kościoła, a
 49 II,19 |       własną dolą, albo bili się w piersi ślubując sobie poprawę,
 50 II,19 |    wdzięczność zachowam.~Wszystkie piersi lżej odetchnęły. Rzeczywiście,
 51 II,20 |          kupy i kupki i biła się w piersi słuchając wzniosłych słów
 52 II,21 |          leżał bez ruchu i tylko z piersi, poruszanych ustawicznie
 53 II,21 |     nieznane uczucie powstało mu w piersi. Oto w jednej chwili pokochał
 54 II,21 |        inni modlili się lub bili w piersi.~Wreszcie, gdy Kmicic doszedł
 55 II,21 |            przychodzą, bijąc się w piersi, do twego majestatu... już
 56 II,22 |         chcę przy twej osobie być, piersi za ciebie nadstawić i polec
 57 II,23 |           nie potrzebuje bić się w piersi w całej tej Rzeczypospolitej?
 58 II,23 |       Krzyk rozpaczy wydobył się z piersi pana Tyzenhauza.~- To zmowa! -
 59 II,24 |         Okrzyk zgrozy wyrwał się z piersi rajtarów, ale potężniej
 60 II,25 |      fortec.~- Wojsko jedną ręką w piersi się bije, a drugą Szwedów
 61 II,25 |         piszczałkami, dalej ściana piersi końskich i ludzkich w żelazo
 62 II,26 |           się niemocen, biję się w piersi, powtarzam: "Mea culpa!
 63 II,26 |           drodze wiernie służył, a piersi nadstawiał, gotowiśmy winy
 64 II,27 |            na koń siadać, własnych piersi nadstawiać i z łanów żołnierzy
 65 II,28 |           poczęli się całować i do piersi wzajem przyciskać, za czym
 66 II,29 |       takie chwile, że darł własne piersi. Gdy nieprzyjaciele naszli
 67 II,29 |        krzyk straszny wyrwał się z piersi niezmiernego kraju, gdy
 68 II,29 |          rzekł:~- Jakoby mi ktoś z piersi zlazł: lżej mi...~Potem
 69 II,29 |        jakaś otucha wstąpiła mu do piersi, jak gdyby uradowało go
 70 II,30 |    zmarznięte dłonie, wyrzucając z piersi kłęby pary.~Zajechał król
 71 II,31 |    zmarznięte dłonie, wyrzucając z piersi kłęby pary.~Zajechał król
 72 II,33 |         rozlewając płyn na brodę i piersi, wychylił do dna.~- Nie
 73 II,34 |         widok rękę do czoła, ust i piersi, ale dowiedziawszy się,
 74 II,35 |            mężom w polu piersią do piersi stawać, przecie najmilszą
 75 II,36 |  przykładając dłoń do czoła, ust i piersi.~"Przejrzałem cię, panie
 76 II,36 |     przerażenia wydobywające się z piersi niewiast.~Lecz szamotanie
 77 II,41 |           rzuci się do nóg, czy do piersi książęcej...~A Bogusław,
 78 II,42 |           Po wierzchu było wody do piersi końskich, lecz grunt pod
 79 III,4 |           najzdrowszych wychodziły piersi - i szli naprzód, by piersią
 80 III,4 |            szabli tam, gdzie szyja piersi dotyka, zadawał cios lekki,
 81 III,4 |            panu Zagłobie do samych piersi pistolet, lecz Roch Kowalski,
 82 III,4 |  muszkietów naraz skierowało się w piersi Rzędziana. Huk wstrząsnął
 83 III,4 |   ściśniętymi ustami, z rozpaczą w piersi, w przerażeniu, w poczuciu
 84 III,4 |            bezsilności. Chwilami z piersi tych mimowolnych widzów
 85 III,4 |          ostrze, skierowane niby w piersi, mijając bokiem zastawę
 86 III,6 |        żelaza i sapanie zdyszanych piersi rycerskich; niezwykła zaciekłość
 87 III,6 |         przyciskając obu rękoma do piersi, począł wrzeszczeć wniebogłosy:~-
 88 III,9 |          głowami pospuszczanymi na piersi, obdarci, okrwawieni, co
 89 III,9 |                 a tysiąc żelaznych piersi odpowiedziało mu natychmiast
 90 III,11|        radosny okrzyk wyrwał się z piersi żołnierstwa:~- Warszawa!
 91 III,11|       dwanaście tysięcy litewskich piersi. - Wyżeniem! wyżeniem! wyżeniem!~
 92 III,12|       twarzy, bo oto przyciskał do piersi najwierniejszego sługę swego
 93 III,12|        fortunę i od początku wojny piersi za swego monarchę i swój
 94 III,13|       twarzy, bo oto przyciskał do piersi najwierniejszego sługę swego
 95 III,13|        fortunę i od początku wojny piersi za swego monarchę i swój
 96 III,15|     uchwycił, męstwo wezbrało mu w piersi i podniósłszy szablę wpadł
 97 III,15|           i szaty darł na sobie, i piersi odkrywał. Wnikał też i w
 98 III,15|     mgnieniu oka murem koni, murem piersi własnych i szabel.~- Do
 99 III,16|            jak woda nie czepia się piersi łabędziej, i pozostała,
100 III,16|         oczyma i głową schyloną na piersi, w postawie pełnej czci
101 III,16|         więc znów głowę schylił na piersi i przybrał postawę dworzanina
102 III,17|      złagodniała, skłonił głowę na piersi i rzekł:~- Przebacz, anielska
103 III,18|       rozłożył, a głowę spuścił na piersi.~- Mości książę! Synowica
104 III,18|       chwili trzasnął go obuchem w piersi, aż w szlachcicu jękło i
105 III,18|        przyłożywszy jej kindżał do piersi mówił:~- Cicho, klejnociku,
106 III,18|          ręką dotykać jego głowy i piersi.~Miecznik odetchnął głęboko,
107 III,21|         wyrwały dostojnej pannie z piersi ten okrzyk, więc dopiero
108 III,23|           i wzdychaniami obarczone piersi, inaczej by postąpił? Gdyby
109 III,24|         nagle zakrzyknął całą siłą piersi:~- Zwycięstwo! zwycięstwo!~
110 III,25|         nagle zakrzyknął całą siłą piersi:~- Zwycięstwo! zwycięstwo!~
111 III,26|            tedy w środku pola, iże piersi końskie uderzyły o piersi.
112 III,26|          piersi końskie uderzyły o piersi. Zakotłowało się! "Spojrzę -
113 III,27|         Andrzeja ciągle gniotła mu piersi:~- Dziewka... słuchaj...~
114 III,27|    usłyszał te słowa, zdjął nogę z piersi książęcych i szablę podniósł.~-
115 III,27|        dotykając ręką czoła, ust i piersi. Inni, cmokając po tatarsku
116 III,27|     nadciągnął, łączył się z całej piersi z głosami na cześć Babinicza.
117 III,27|         bożą ściągniesz! Bij się w piersi! żywo, żywo!~I Kmicic począł
118 III,27|          Kmicic począł się walić w piersi: Mea culpa! mea culpa! mea
119 III,28|           zabiło dla niej w młodej piersi, jeno że oczy nie śmiały
120 III,28|       rozpaczliwy wyrwał się z jej piersi. Chwyciwszy konwulsyjnie
121 III,29|           przeraźliwym pod parciem piersi końskich; pastewnik zapełnia
122 III,31|            i Brześciem, lecz się o piersi polskie rozbiła i wkrótce
123 III,31|        podniosły się na nowo w jej piersi.~Można było temu zaradzić
124 III,32|        spieczone usta powietrze. Z piersi jej wychodził jęk:~- Boże!
125 III,32|       która zdołała się oderwać od piersi wracającego z wojny męża -
126 III,32|    szlochanie rozdarło na nowo jej piersi. On ze słabości; ze szczęścia
127 III,32|            z ziemi jak piórko i do piersi przycisnął.~Okrzyk jeden
128 III,32|       panie Michale! Nie dość było piersi nadstawiać, krew rozlewać,