Tom, Rozdzial

  1  I,4  |            który gościł u siebie pana Wołodyjowskiego, patriarcha zaścianka, słynny
  2  I,7  |           pannami i te pilnowały pana Wołodyjowskiego, któremu ręka to przychodziła
  3  I,7  |      pojechali starsi naprzód do pana Wołodyjowskiego, któren niewiele myśląc
  4  I,7  |               ją poruszyła pieśń pana Wołodyjowskiego, w której istotnie było
  5  I,7  |            się dwóch czeladników pana Wołodyjowskiego, których hałas zwabił do
  6  I,7  | Domaszewiczami, przysunął się do pana Wołodyjowskiego.~- Wasza mość! - rzekł -
  7  I,7  |            znów rozległ się głos pana Wołodyjowskiego:~- Biegiem!~- Bij, zabij! -
  8  I,7  |             zacieklej.~Z rozkazu pana Wołodyjowskiego pozatykano otwory kłębami
  9  I,7  |               furknęła nad głową pana Wołodyjowskiego i upadła mu za plecami;
 10  I,7  |              i dom, ale bano się pana Wołodyjowskiego, a może obecność w domu
 11  I,7  |             sławiąc pod niebiosa pana Wołodyjowskiego, a on jechał zamyślony i
 12  I,8  |       skopkiem w ręku. Ujrzawszy pana Wołodyjowskiego stanęły jak wryte ze zdziwienia.~-
 13  I,8  |           polała się aż pod nogi pana Wołodyjowskiego.~- Uważaj na to, co trzymasz! -
 14  I,8  |             napierśniku i hełmie pana Wołodyjowskiego tak, iż gdy z daleka migotał
 15  I,8  |               panna podnosząc na pana Wołodyjowskiego swoje niebieskie oczy.~-
 16  I,8  |           słuchała ze zdumieniem pana Wołodyjowskiego, a on tak jeszcze mówił
 17  I,8  |           boleść nie przejednała pana Wołodyjowskiego, który skłoniwszy się wyszedł
 18  I,8  |               Dalsze rozmyślania pana Wołodyjowskiego przerwał pachołek Syruć,
 19  I,8  |           komputu, dawny znajomy pana Wołodyjowskiego, stary żołnierz i dobry.
 20  I,9  |             Zaczęły się tedy dla pana Wołodyjowskiego czasy ciężkiej pracy, rozpisywania
 21  I,9  |          ciężko i oczyma wpijał się w Wołodyjowskiego, ten zaś rzekł:~- Czemu
 22  I,9  |             Kmicic patrzył uważnie na Wołodyjowskiego, potem rzekł:~- Waćpan mówisz
 23  I,11 |                ale za to pana Michała Wołodyjowskiego zobaczymy, który w kompucie
 24  I,12 |     Wołodyjowski, tylko pachołek pana Wołodyjowskiego przyjechał...~Takem ten
 25  I,12 |            pan Charłamp spostrzegłszy Wołodyjowskiego puścił się ku niemu u rysią.~-
 26  I,12 |         Miejscami znajomi witali pana Wołodyjowskiego: "Jak się masz, Michale?
 27  I,12 |       wojewoda poznał ich, a najpierw Wołodyjowskiego, którego widocznie częściej
 28  I,12 |             panów Skrzetuskich i pana Wołodyjowskiego, do których mówił z cicha:~-
 29  I,13 |    Stankiewicza, Ganchofa, Charłampa, Wołodyjowskiego i Sołłohuba. Zdziwili się
 30  I,13 |             się przebrać, zastał pana Wołodyjowskiego i poznajomił się z resztą
 31  I,13 |           abyś tego nie czyniła. Pana Wołodyjowskiego odmówiłaś, wiem, bo sam
 32  I,16 |             chorągwiami i nad trzecią Wołodyjowskiego. Namiestnicy mają ci podlegać
 33  I,16 |              A w razie oporu? Bo to u Wołodyjowskiego laudańscy ludzie, którzy
 34  I,16 |                 Nie będę Judaszem dla Wołodyjowskiego. Pójdę za waszą książęcą
 35  I,16 |    BiIlewiczów poczynać.~- W chorągwi Wołodyjowskiego sami laudańscy ludzie.~-
 36  I,16 |            wczoraj wysłać do chorągwi Wołodyjowskiego, by nad nimi komendę objął,
 37  I,17 |          spowiedzi? - szepnął do ucha Wołodyjowskiego.~Po czym zwrócił się do
 38  I,17 |             jakiś żołnierz z chorągwi Wołodyjowskiego wysunął się błyskawicą naprzód
 39  I,18 |    Podjechawszy bliżej żołnierze pana Wołodyjowskiego ujrzeli rajtarów przybranych
 40  I,19 |                o zbuntowaniu chorągwi Wołodyjowskiego, o bitwie klewańskiej, i
 41  I,19 |             sobie zdeptać nogami pana Wołodyjowskiego, tych pułkowników, którzy
 42  I,19 |              przeciw nam za przewodem Wołodyjowskiego burzyć się poczyna. Harasimowicza
 43  I,19 |          częściej zwracał się do pana Wołodyjowskiego z pytaniami:~- Panie Michale,
 44  I,19 |         hetman.~Na szczęście dla pana Wołodyjowskiego noc i burza z deszczem ulewnym
 45  I,20 |           obecna wyprosiła z rąk pana Wołodyjowskiego, ale po tym, coś teraz uczynił,
 46  I,20 |           szarpać jak psa! - rzekł do Wołodyjowskiego pan Andrzej - sam pójdę:~
 47  I,21 |         godziny po odjeździe oddziału Wołodyjowskiego, przybył do Billewicz na
 48  I,21 |               by ten nie wpadł w ręce Wołodyjowskiego. Dowiedziawszy się, co zaszło,
 49  I,21 |             chwili pamiętać.~Ucieczka Wołodyjowskiego mogła zmienić rzeczy na
 50  I,21 |             nadzieję, że jeszcze może Wołodyjowskiego pochwyci i zniesie, więc
 51  I,21 |                że muszę jakiegoś pana Wołodyjowskiego po moich własnych majętnościach
 52  I,23 |              Żeromskiego, a zwłaszcza Wołodyjowskiego z jego laudańską kompanią.~-
 53  I,25 |            Kilka razy wspomniał także Wołodyjowskiego. Słuchał tego ze zdumieniem
 54  I,25 |              wpaść, choćby tegoż pana Wołodyjowskiego, który personaliter okrutnie
 55 II,1  |              i jeśli trafi na oddział Wołodyjowskiego i jego przyjaciół pułkowników,
 56 II,2  |               trzeciej krótki list do Wołodyjowskiego w następujących słowach:~"
 57 II,3  |              chorągiew laudańską pana Wołodyjowskiego i samemu pułkownikowi w
 58 II,4  |            listu, który miał dla pana Wołodyjowskiego, postanowił przesłać go
 59 II,4  |         billewiczowskiej, a dziś pana Wołodyjowskiego.~- Dla Boga! to pan Wołodyjowski
 60 II,4  |        rozmowa przeszła znowu na pana Wołodyjowskiego, na panów Skrzetuskich,
 61 II,4  |            nie uczynił, jenom do pana Wołodyjowskiego jechał, bo stary mój znajomy
 62 II,4  |               Chyba z afektu dla pana Wołodyjowskiego, że go to zdrowiem w Billewiczach
 63 II,4  |          pozwolił odprowadzić do pana Wołodyjowskiego, co by pomyślał pan Wołodyjowski,
 64 II,5  |              i zaraz udał się do pana Wołodyjowskiego, który nie widziawszy go
 65 II,5  |             od mego pana albo od pana Wołodyjowskiego admirować?~- Głupiś! - odpowiedział
 66 II,6  |                 ROZDZIAŁ 6~Listy pana Wołodyjowskiego donoszące o pochodzie Radziwiłła
 67 II,6  |         marniały. Jednakże listy pana Wołodyjowskiego o grożącym pochodzie Radziwiłła
 68 II,6  |            mówić, że z wyjątkiem pana Wołodyjowskiego, każdy pułkownik o sobie
 69 II,6  |              wdzięczność polecał pana Wołodyjowskiego, ale Kotowski, Lipnicki
 70 II,6  |              udał się do kwatery pana Wołodyjowskiego, który mieszkał razem ze
 71 II,6  |             mówił pan Zagłoba do pana Wołodyjowskiego - jenoś do ataku stworzony
 72 II,6  |             laudańską, i przywoławszy Wołodyjowskiego rzekł mu:~- No, panie Michale,
 73 II,6  |           obce, których w wojsku pana Wołodyjowskiego nie było. A przy tym siła
 74 II,6  |          Radziwiłł zniósł ze szczętem Wołodyjowskiego i ten drugi, Kmicicowy,
 75 II,6  |        Wołkowyska. Mówią, że ogarnęli Wołodyjowskiego i tamten drugi podjazd,
 76 II,6  |          swych oficerów, mając i pana Wołodyjowskiego przy boku. Był to człowiek
 77 II,7  |               Kmicic w liście do pana Wołodyjowskiego. Od Podlasia przegradzały
 78 II,26 |              mnie Bóg przez ręce pana Wołodyjowskiego pokarał, który zebrawszy
 79 II,26 |           zapowiedni przez tegoż pana Wołodyjowskiego przysłał, a przez to pod
 80 II,26 |             dusza gorzej bolała... Do Wołodyjowskiego, do konfederatów, nie mogłem
 81 II,28 |       wreszcie zbliżywszy się do pana Wołodyjowskiego rzekł:~- Waść, na wypadek
 82 II,28 |           Panie pułkowniku - rzekł do Wołodyjowskiego - będziem petardę podsadzać.~-
 83 II,29 |      nareszcie pociągnął za połę pana Wołodyjowskiego.~- Panie Michale! - rzekł.~-
 84 II,39 |               W złą godzinę odesłałem Wołodyjowskiego, bo gdyby on tu był, dawno
 85 II,39 |               pewnie mniej żałuje, że Wołodyjowskiego tu nie masz, bo i ten temu
 86 III,2 |             pana Skrzetuskiego i pana Wołodyjowskiego, dawnych najdzielniejszych
 87 III,3 |             Panie Michale! - mówił do Wołodyjowskiego - inny już duch w Rzeczypospolitej
 88 III,4 |               się teraz w jedną pierś Wołodyjowskiego, lecz w tej chwili wpadli
 89 III,5 |                Zagłoba zwrócił się do Wołodyjowskiego i znów szepnął:~- Już i
 90 III,6 |            waść - rzekł Polanowski do Wołodyjowskiego. - Nic dobrego nie będzie,
 91 III,6 |            przed sień i spostrzegłszy Wołodyjowskiego z Polanowskim, spytał:~-
 92 III,7 |          ramiona się biorą - mówił do Wołodyjowskiego i do Skrzetuskich Zagłoba. -
 93 III,8 |              w towarzystwie Kmicica i Wołodyjowskiego, rozumiał zrazu, że ich
 94 III,8 |           zwróciły się natychmiast na Wołodyjowskiego, któren ruszył wąsikami,
 95 III,9 |                Nareszcie wprawne ucho Wołodyjowskiego dosłyszało coś podobnego
 96 III,9 |               którzy szukali.~Oddział Wołodyjowskiego zbliżył się na kroków sto
 97 III,9 |               i końskich, oddział zaś Wołodyjowskiego ruszył dalej, prowadząc
 98 III,9 |       bezsenności.~- Co tam? - spytał Wołodyjowskiego. - Siła masz języka?~- Jest
 99 III,9 |              buzdyganem i krzyknął na Wołodyjowskiego:~- W skok! bij!~A do wiśniowieckiej
100 III,9 |        uradował się w sercu, i widząc Wołodyjowskiego, posunął ku niemu konia.~-
101 III,10|             wodza, udał się wprost do Wołodyjowskiego, aby u niego po długiej
102 III,10|           kulbaki i wszedł do kwatery Wołodyjowskiego. Porwali się z ław wszyscy,
103 III,11|               Kmicic uczył się u pana Wołodyjowskiego szablą robić i postępy czynił
104 III,11|          czeladź bez duszy do kwatery Wołodyjowskiego odnosiła:~- Świętego by
105 III,11|       Skrzetuskich, Kmicica, Zagłoby, Wołodyjowskiego i Charłampa przyszedł nawet
106 III,11|              na ratunek nowe pułki, a Wołodyjowskiego i Kmicica wsparł Wańkowicz,
107 III,11|              obręb murów.~- Ruszaj do Wołodyjowskiego! - krzyknął na Akbah-Ułana -
108 III,11|             ordynans. Wszyscy dopadli Wołodyjowskiego i powtórzyli mu rozkaz hetmański.~
109 III,11|             groźny a przeraźliwy głos Wołodyjowskiego, któremu chodziło o języka:~-
110 III,12|             rozmowę przerwało wejście Wołodyjowskiego.~- Jak się ma Hassling? -
111 III,12|             zastąpić?~Skrzetuskich ni Wołodyjowskiego nie było w tej chwili przy
112 III,13|             rozmowę przerwało wejście Wołodyjowskiego.~- Jak się ma Hassling? -
113 III,13|             zastąpić?~Skrzetuskich ni Wołodyjowskiego nie było w tej chwili przy
114 III,14|    tryumfującym wzrokiem na Zagłobę i Wołodyjowskiego.~- Znamy ją, wykapana Diana,
115 III,16|        kawalerowie, począwszy od pana Wołodyjowskiego, skończywszy na bardzo rubasznej
116 III,16|              szukać.~Wspomnienie pana Wołodyjowskiego rozweseliło Oleńkę. Takiego
117 III,21|        waćpanna znasz tak dobrze pana Wołodyjowskiego?~- Bośmy tyle lat razem
118 III,21|         rzekła:~- Jak nie, to za pana Wołodyjowskiego pójdę!~
119 III,26|            rąk, mianowicie z rąk pana Wołodyjowskiego, który także przeciw niemu
120 III,26|          laudański spod chorągwi pana Wołodyjowskiego z listem od małego rycerza.~"
121 III,26|               wierzyć. Ręka była pana Wołodyjowskiego, herb pana Wołodyjowskiego,
122 III,26|            Wołodyjowskiego, herb pana Wołodyjowskiego, a i szlachcica sobie pan
123 III,27|         służyła.~Babinicz spojrzał na Wołodyjowskiego i odetchnął głęboko; mały
124 III,27|               szybkim krokiem do pana Wołodyjowskiego.~- Dość już tego! - rzekł -
125 III,27|              wszystkie tajemnice pana Wołodyjowskiego posiadłszy, a siłę mając
126 III,27|          odmalowało się w twarzy pana Wołodyjowskiego, a oczy rycerstwa zwróciły
127 III,32|          trzymany pod ręce przez pana Wołodyjowskiego i pana Zagłobę.~Tłumy obywatelstwa,