Tom, Rozdzial

  1  I,1  |             rozlegał się jego gniewny głos:~- Padłas !~Panna Aleksandra
  2  I,1  |               nocą pokrytych, doszedł głos dzwonka.~Panna drgnęła,
  3  I,1  |             po driakiew.~Nieregularny głos dzwonka targanego przy dyszlu
  4  I,1  |              życie, panie Andrzeju...~Głos jej brzmiał jak prośba pieściwa,
  5  I,2  |          Hukom wystrzałów towarzyszył głos Zenda, który krakał jak
  6  I,3  |           Senną pannę zbudził dopiero głos pytający:~- Miłujeszże mnie?~
  7  I,4  |               chwili obecni usłyszeli głos duszonego przez psy zająca;
  8  I,4  |              usłyszeli tylko piskliwy głos Rekucia:~- Sikorki siedzą
  9  I,4  |             Kokosiński.~I podniósłszy głos pytał:~- Miłe niewiasty,
 10  I,5  |       błyszczące od świateł, usłyszeć głos Uhlikowego czekanika, skrzypków
 11  I,5  |              Bu-try-my... - ozwał się głos tak cichy, że ledwie dosłyszalny.~
 12  I,5  |            jego wybili! - rozległ się głos Butryma Józwy - a teraz
 13  I,7  |           uczynił się hałas w sieni i głos jakiś począł krzyczeć za
 14  I,7  |     zabudowania, gdy znów rozległ się głos pana Wołodyjowskiego:~-
 15  I,7  |             oblężonych, bo wnet jakiś głos począł wołać gromko za drzwiami:~-
 16  I,7  |   Wołodyjowski.~- Czołem! - ozwał się głos zza drzwi.~- Nie czas na
 17  I,7  |             pan Wołodyjowski podniósł głos i mówił wśród ciszy grobowej:~-
 18  I,10 |               zakrzyknął jakiś śmiały głos.~Wojewoda milczał.~Wtem
 19  I,10 |         dobrze już w nocy rozległ się głos trąbki przed forpocztami.
 20  I,10 |               jeszcze nie przebrzmiał głos komendy, gdy na wzgórkach
 21  I,10 |               nie macie litości...~Tu głos zdrajcy zadrgał, jakoby
 22  I,10 |             słychać było jego tubalny głos: "Mości panowie, bracia
 23  I,10 |           powszechnej uczuć tragiczny głos wołał ciągle:~- Do broni!
 24  I,10 |            zabrzmiał jakiś pojedynczy głos:~- Veto!~Wojewoda powlókł
 25  I,10 |           ozwał.~Wojewoda znów zabrał głos i mówił jeszcze dobitniej:~-
 26  I,12 |                tu pan Charłamp zniżył głos), wartę każdemu przy drzwiach
 27  I,12 |           pieje? - spytał nagle jakiś głos.~- Nie przerywaj! bodaj
 28  I,13 |             nich usłyszał pan Andrzej głos hetmana:~- Chodź za mną!~
 29  I,13 |            przyjąć.~Tu Zagłoba zniżył głos jeszcze bardziej:~- Nie
 30  I,13 |               pan Michał.~Wtem słodki głos Oleńki zabrzmiał mu w uszach:~-
 31  I,13 |          pułkownik Stankiewicz zabrał głos i począł błagać:~- Mości
 32  I,13 |                com ja uczynił?..~Wtem głos cichy, ale dla jego ucha
 33  I,14 |              a książę słyszy wyraźnie głos wojska i ludu: "Vivat defensor
 34  I,17 |        pierwszy żołnierz zniżył nieco głos i pytał:~- Mówią, że wszyscy
 35  I,17 |             Stój! - rozległ się nagle głos jadącego w przedzie pana
 36  I,17 |              pysku stanęła! - mruknął głos przy wozie.~- Co tam? -
 37  I,17 |               Formuj się! - zabrzmiał głos pana Rocha.~Dragoni otoczyli
 38  I,17 |              na trębacza i wnet cichy głos trąbki zabrzmiał wśród ciemnych
 39  I,18 |            Zagłoby odbił się znany mu głos pana Michała, który mówił:~-
 40  I,20 |      otworzyły się cicho i jakiś obcy głos spytał:~- A dokąd to, panie
 41  I,20 |              ni słowa.~Ciszę przerwał głos Kmicica:~- Ja tej panny
 42  I,21 |             waszej mości (tu Charłamp głos zniżył), kontent jestem,
 43  I,22 |               Mości panowie, proszę o głos!~- Książę pan chce mówić!...
 44  I,24 |             przebaczenie proszę...~Tu głos jej zadrgał i oczy niebieskie
 45 II,1  |            dopomóż! Amen!~Aż mu jakiś głos wewnętrzny rzekł w tej chwili:~-
 46 II,2  |          zaroślach rozległ się groźny głos:~- Coście za jedni?~- Lepsi
 47 II,2  |               dymem sam nie zadławił!~Głos w zaroślach zamilkł, widocznie
 48 II,2  |         chcecie?~Tu sam Kmicic zabrał głos:~- Jakeśmy przyjechali,
 49 II,2  |    miłosierdziu swoim, bo zginę...~Tu głos zadrgał panu Andrzejowi,
 50 II,4  |         wyrzucać, gdy nagle zabrzmiał głos Kmicica:~- Stój!~I Kmicic,
 51 II,6  |               wyboru dopuścić, zabrał głos:~- Jako żywo! wolno waszmościom
 52 II,6  |            dawno jeszcze, jakom dawał głos za Janem Kazimierzem.~-
 53 II,8  |     rosieńskiego, a pani Korfowa znów głos zabrała:~- Nie brak i tu
 54 II,13 |        właśnie głuszył. Rata, rata!!!~Głos Kmicica zbudził drzemiące
 55 II,13 |      otwórzcie!~- Puścić! - ozwał się głos księdza Kordeckiego.~Otworzono,
 56 II,13 |         Nastała cisza.~Wtem ozwał się głos Kmicica:~- Słyszałem w Kruszynie -
 57 II,13 |          niespodzianie drżący i stary głos żebraczki kościelnej Konstancji
 58 II,14 |          zachętę! I tak... (tu zniżył głos Sadowski) sam tylko zamiar
 59 II,14 |                Lecz w ciszy zabrzmiał głos księdza Kordeckiego, donośny,
 60 II,15 |          Zgaście światło! - zabrzmiał głos oficera.~Lecz niemal jednocześnie
 61 II,15 |         pojawił się na murach i błogi głos jego rozlegał się przy działach,
 62 II,15 |               straszliwy świst kosy i głos Horna ucichł nagle. Kupa
 63 II,15 |          zadumy zbudził go przerażony głos Sadowskiego:~- Jenerale!
 64 II,15 |               dopiero Sadowski zabrał głos:~- Wasza dostojność wiesz
 65 II,15 |            jego słowa zgłuszył wesoły głos dzwonu, wzywający na mszę
 66 II,16 |              rozległ się przytłumiony głos przybysza:~- Umywam ręce...~-
 67 II,16 |               jarmark, wykrzykiwali w głos ceny.~Oni obaj szli cicho,
 68 II,16 |         mówiąc między nami (tu zniżył głos), źle czynią, bo przecie
 69 II,17 | Rzeczypospolitej spoczywa.~Tu zadrżał głos panu Śladkowskiemu i łzy
 70 II,18 |                 Puścić! - rozległ się głos pułkownika.~Lina skrzypnęła,
 71 II,18 |             Jakiś straszny, nieludzki głos wydobył mu się z gardzieli,
 72 II,18 |                po czym rozległ się ów głos, który Kmicicowi poprzednio
 73 II,18 |             za wierzejami rozległ się głos:~- Wyjdź tam który konia
 74 II,19 |            radzisz?~- Teraz odstępuję głos panu Wrzeszczowiczowi...~
 75 II,19 |             ze Szwedami!~W tej chwili głos trąbki dał się słyszeć przy
 76 II,19 |            wstydu. Wtem Wrzeszczowicz głos zabrał i mówił z wolna i
 77 II,21 |               siłą i stanowczością:~- Głos całego narodu przez usta
 78 II,23 |               Gębicki.~Wtem zabrzmiał głos Tyzenhauza, pełen goryczy
 79 II,23 |             strzelać tam! - zabrzmiał głos pana Kmicica.~W tejże chwili
 80 II,23 |               wkrótce odzyskał siły i głos. A wówczas pan Kmicic, przyłożywszy
 81 II,24 |           potężniej jeszcze zabrzmiał głos pana Andrzeja:~- Bij!~I
 82 II,27 |    Czarnieckiego, a ze szlachty żaden głos się nie przeciwił, tak się
 83 II,29 |             żyje! nie żyje! - poszedł głos z ust do ust. - Nie żyje
 84 II,29 |            tego się przyznaję... - tu głos pana Charłampa zadrgał -
 85 II,30 |             się ostali, ci wszyscy na głos pana dążyli teraz do Lwiego
 86 II,30 |        jaśniejszą twarzą, rozległ się głos nuncjusza: "Ecce Agnus Dei...",
 87 II,30 |               uczynił się szmer, lecz głos królewski wnet go uciszył
 88 II,31 |             się ostali, ci wszyscy na głos pana dążyli teraz do Lwiego
 89 II,31 |        jaśniejszą twarzą, rozległ się głos nuncjusza: "Ecce Agnus Dei...",
 90 II,31 |               uczynił się szmer, lecz głos królewski wnet go uciszył
 91 II,32 |        największe moje przysięgi!~- I głos ten sam - mówił ze wzrastającym
 92 II,37 |             na przyszłym sejmie żaden głos przeciwko tej woli naszej
 93 II,38 |             na przyszłym sejmie żaden głos przeciwko tej woli naszej
 94 II,41 |            się przerywany przez febrę głos Bogusława.~- Jestem już!~-
 95 II,41 |                 Za mną! - rozległ się głos Kmicica.~I kłąb ludzi bezładny
 96 II,41 |             rozkazu! - ozwał się obok głos wachmistrza.~Kmicic nie
 97 II,42 |               Rozległ się przeraźliwy głos piszczałki: Tatarzy i wolentarze
 98 II,42 |             list. Kmicic przeczytał w głos następujące słowa:~"Król
 99 III,1 |            ducha wszystkim, którzy na głos konfederacji tyszowieckiej
100 III,4 |             się trąbki do odwrotu. Na głos ich skoczył każdy do swojej
101 III,5 |     marszałkowscy poczęli wychwalać w głos posłów.~- Ot, politycznie
102 III,6 |             stąpania końskie i basowy głos Zagłoby śpiewający:~ ~Poszła
103 III,6 |         rzucił czapkę w górę i udając głos marszałka tak wybornie,
104 III,6 |               dygotał jak w febrze, i głos urywał mu się co chwila
105 III,7 |              Wisłę. Ledwie po okolicy głos poszedł, sypnęło się do
106 III,7 |               pacierzy i poczęli je w głos odmawiać; po czym pokładli
107 III,9 |             Zagłoba, pozwolił sobie w głos przemówić:~- Jedźcie, gdzie
108 III,11|         nieszporze przyzostał, słyszę głos od sklepienia: "Zagłoba,
109 III,11|              się groźny a przeraźliwy głos Wołodyjowskiego, któremu
110 III,11|             umyślnie tają.~Wtem jakiś głos spod strzemienia tatarskiego
111 III,15|              chlupotanie krwi -czasem głos jakiś, w którym nie masz
112 III,15|        wzmagać, słabnie.~Jednocześnie głos jakiś donośny rozlega się
113 III,15|         szeregach, słychać było jakiś głos perorujący. Temu głosowi
114 III,20|             więcej dać nie mogę...~Tu głos jej zadrżał, a oficer słuchał
115 III,27|               tyszowieckiej, więc też głos jego znalazł i teraz posłuch.
116 III,29|               zawala się z trzaskiem, głos jakiś odzywa się nagle:~-
117 III,29|               wyjdzie! - dodaje drugi głos.~- Mości panowie! - woła
118 III,30|               mu się, że słyszy jakiś głos nieznany, z całego sklepienia
119 III,31|          popycha ją do celi, że jakiś głos mówi jej:~"Tam ono najlepsze
120 III,32|        szlochaniem; od czasu do czasu głos jakiś imię kochane wykrzyknie
121 III,32|           mówiąc: Dominus vobiscum! - głos mu drgał; gdy zaś przyszło
122 III,32|            całym kościele rozległ się głos od ołtarza:~"My, Jan Kazimierz,
123 III,32|        grzesznej! - zawołał niewieści głos tuż około pana Andrzeja,
124 III,32|                Boże!~I znów zabrzmiał głos księdza, także coraz bardziej
125 III,32|           pary! - huczał Zagłoba:~Ale głos jego ginął w burzy ogólnej.~