Tom, Rozdzial
1 I,3 | tak jak i nasze.~- A kto temu winien, jeśli nie wy? Pamiętaj,
2 I,7 | Władysława; napatrzyć się temu nie można, bo wszystko jakoby
3 I,11 | Ot, co jest! Ba! ale któż temu winien, jeśli nie zdrajcy?
4 I,12 | słuchajcie! Kto mnie nie zna, temu powiem, żem jest stary zbarażczyk,
5 I,12 | Wybaczcie, waćpanowie, temu kogutkowi! - zakrzyknął -
6 I,13 | polecił przed jedzeniem, temu się nic nie stanie; u nas
7 I,13 | się Jan. - Przekleństwo temu domowi, hańba i gniew boży!~
8 I,14 | miłosierdzie boskie, póki czas po temu służy. Nieprzyjaciel, oblega
9 I,14 | patrzył i nie boi się jej, temu nic prostszego w świecie.
10 I,14 | wszystkie przeszkody. Biada temu, kto mi się oprze, bo sam
11 I,14 | głowę kładą, tedy oddadzą go temu, kto go w tej chwili istotnie
12 I,15 | Nad oficyjerami ma prawo, temu nie mogę negować, ale tak
13 I,15 | dobrze! Komu szkoda, temu płacz! Głupi będzie pod
14 I,16 | teraz ty uszanuj moją... Temu staremu szlachcicowi...
15 I,16 | jak mu na przezwisko... temu ryczącemu diabłu, który
16 I,16 | tego nie myślał... Człek temu nie winien, że głupi. Ten
17 I,19 | praktyki czyni - trzeba temu zapobiec. Jazdę wszystką
18 I,20 | Niech odsapnę... Oto temu, że gdyby nie ów Kmicic,
19 I,21 | czegoś na świecie dokazać, temu nie wolno ni własnej, ni
20 I,23 | Kogo raz do trąby włożą, temu i w dziesięć lat przypomną,
21 I,23 | Czemu mam wierzyć? Czy temu, com wonczas słyszał, czy
22 I,23 | com wonczas słyszał, czy temu, co dziś? A jeśli tak jest,
23 I,23 | wbrew sercu. Ludzie snadnie temu uwierzą, bo nieraz przytrafia
24 I,23 | albo żem niepewny. Trzeba temu zapobiec. Listy moje królowi
25 I,24 | Charłamp. - Gdyby tak ktoś rok temu albo dwa powiedział, że
26 I,25 | nie dawniej jak parę dni temu napadł na starostwo potężny
27 I,25 | samą drogą, którą kilka dni temu przeciągnął pan Wołodyjowski
28 I,25 | tygodnie albo choć tydzień temu na ów dowcip zdobył, można
29 I,25 | z cicha do ludzi - gorze temu, na kogo gniew jego spadnie!~
30 I,25 | potwierdził, że niedawno temu przechodziła tędy konfederacka
31 I,26 | tylko cyngla ruszyć...~- Temu nie neguję. Nieraz się już
32 II,4 | lenił, bo kto rano wstaje, temu Pan Bóg daje.~Kmicic wąsy
33 II,5 | daje, była jakowa zdrada, temu wprost neguję. Nie wiem,
34 II,6 | Jakub Kmicic opierali się temu twierdząc, że nie można
35 II,6 | czego, bo i pora już po temu.~Wołodyjowski kazał przynieść
36 II,6 | mówił:~"Oj, kto się tam temu smokowi oprze!... Mówiłem,
37 II,7 | związkami krwi nie mógł sprostać temu magnatowi litewskiemu, a
38 II,7 | swych dworzan:~- Parę lat temu za fawor by sobie poczytywał,
39 II,7 | dlatego, że mi wstyd, iżem się temu gburowi dał tak podejść
40 II,8 | Nie dawniej jak miesiąc temu - rzekł ze smutkiem w głosie -
41 II,8 | zawołał Bogusław - dajmy temu pokój! Jeśli wam ciężko
42 II,9 | jeszcze dziką, że właśnie rok temu królowa Maria Ludwika kazała
43 II,9 | napotka przy większym mieście, temu często boją się krzywdy
44 II,9 | drugich; kto zaś nie płacił, temu przysyłano egzekucję, która
45 II,9 | zajeździe, że musi być wierny temu, komu poprzysiągł, pan Andrzej
46 II,9 | fundowanej przeszło dwieście lat temu przez biskupa Giżyckiego,
47 II,9 | oczy nie chciały wierzyć temu, na co patrzyły, dech zamarł
48 II,10 | Waćpanna podziękuj naprzód temu mężnemu kawalerowi za ratunek,
49 II,10 | chce pokutować za grzechy, temu czas!~Lecz Kmicic nie mógł
50 II,11 | może. Musimy go zająć, aby temu przeszkodzić... Jam pierwszy
51 II,11 | się nikt bronić. Mieli po temu czas!... teraz za późno!~-
52 II,12 | ojcowie, zadać kilka pytań temu przybyszowi...~- Waćpan
53 II,12 | Boga żywego, nie pozwólcie temu szlachetce dręczyć mnie
54 II,15 | wezwaniem do poddania się. Temu Kuklinowskiemu pokazał przeor
55 II,15 | ukazując na Kmicica mówił:~- Temu także dziękujcie! Babinicz
56 II,16 | Sprowadź, sprowadź! Parę dni temu strzeliliście za posłem!...~-
57 II,18 | Kuklinowski, czy żebym temu Kmicicowi życie darował?
58 II,19 | moje i wiesz, że nie kłamię temu ludowi mówiąc, iż gdybym
59 II,19 | bojaźni, nie uwierzyli teraz temu wezwaniu.~- Próżne to strachy! -
60 II,20 | wszystko dobro, przeciwko temu szwedzkiemu nieprzyjacielowi
61 II,21 | ustami chciał dać świadectwo temu, co widziały jego oczy,
62 II,21 | choćby był kanclerzem, temu powiem: łatwiej łgarstwo
63 II,21 | zdradliwa? Zali możemy zawierzyć temu narodowi, który tak niedawno
64 II,21 | królu, panie mój! nie wierz temu zdrajcy, umyślnie on to
65 II,21 | małżonka mojego, przeciw temu narodowi wyrzeczone. Któż
66 II,22 | niech nie ufa ze wszystkim temu szlachcicowi. Obrotny to
67 II,23 | do wykrętów. Zali miałby temu panu, tak ze wszystkich
68 II,23 | wielkim wojskiem i dwa dni temu przez Żywiec przejeżdżał,
69 II,25 | królewski wykręcił więc ku temu zamkowi i wkrótce znalazł
70 II,25 | owych dragonów, dwa dni temu poszarpanych, odpłaciło.~-
71 II,29 | czy też Oskierko parę dni temu chciał petardą bramę wysadzać?~-
72 II,33 | Wołodyjowski - zbyt wielką mękę temu rycerzowi zadajesz!~- Przeciwnie!
73 II,34 | zaczną palić a mordować... Temu się jeno stanowczo przeciwię,
74 II,34 | dotąd myśli, żem ja się temu potępieńcowi, temu arcypsu
75 II,34 | ja się temu potępieńcowi, temu arcypsu ofiarował na majestat
76 II,34 | patrzyli przy wyruszeniu, jako temu wodzowi sam Akbah-Ułan strzemię
77 II,35 | Uczuł, że dałby wiele, by temu sierocie wrócić świetny
78 II,35 | zakochany... A kto zakochany, temu co innego w głowie. Grunt
79 II,36 | starostą a Kmicicem, kazała temu ostatniemu stawić się przed
80 II,36 | na tym świecie uczynił, temu i dowcipu sporszą miarę
81 II,36 | Wystawiłem też umyślnie parę dni temu na próbę owego szlachcica,
82 II,37 | i kogo o opiekę proszę, temu wszystko jako ojcu wyznać
83 II,38 | i kogo o opiekę proszę, temu wszystko jako ojcu wyznać
84 II,39 | go znał, pokochać musiał. Temu uczuciu, mimo pierwszego
85 II,39 | was zniósł?~- Dwa tygodnie temu.~- I jest w Drohiczynie?~-
86 II,39 | Wołodyjowskiego tu nie masz, bo i ten temu wcielonemu diabłu nie wyrówna.~-
87 II,40 | napada kraj, krzywdę zarzuca temu, który go broni. Bóg to
88 II,41 | porzuci, zdrajcę porzuci, temu przebaczenie królewskie,
89 II,42 | kto w zemście przesadzi, temu się ona częstokroć jako
90 III,2 | człowiek jest i synów nie ma. Temu korona miła, kto potomstwu
91 III,2 | Hę? Kogo w gości proszę, temu drzwi otwieram! Co? ha!~
92 III,3 | Pamiętasz, jako to rok temu ze wszystkich stron się
93 III,6 | Na co mu to przyszło temu wiktorowi, temu pogromicielowi
94 III,6 | przyszło temu wiktorowi, temu pogromicielowi tylu państw,
95 III,7 | przyznać się, ale ja na rękę temu piekielnikowi zdzierżyć
96 III,8 | tego nie wypada, ale owóż temu, że wszędy piechota a armaty
97 III,10| znam! - rzekł Zagłoba.~- Temu nie mogę negować! - mruknął
98 III,10| się przedłuży, ale tak i temu najazdowi, i najezdnikom
99 III,11| nieprzyjaciela zaniedbał, ale przecie temu nieprzyjacielowi cała Rzeczpospolita
100 III,12| Kto mi tchórza zadaje, temu się sprawię na każdym polu,
101 III,13| Kto mi tchórza zadaje, temu się sprawię na każdym polu,
102 III,14| wydziwiał, teraz zasię daj temu kawalerowi mówić.~- Nieraz
103 III,14| zbyt ją dobrze znasz, abyś temu, co powiem, miał negować;
104 III,15| było jakiś głos perorujący. Temu głosowi odpowiadały inne,
105 III,16| nie podlegał swego czasu temu wpływowi i ani dbając śmiało
106 III,16| miała prawo zamykać los temu młodzieńcowi, ledwie wyrosłemu
107 III,17| weź sobie za patrona, bo temu bez ślubów się szczęściło.
108 III,18| nie obwijam, jako przystoi temu, którego o dziewkę proszą,
109 III,20| znajdzie pole wywdzięczenia się temu krajowi, który go, wygnańca,
110 III,20| Sapiehę przyozdobił, musi dać temu ostatniemu stanowczą nad
111 III,21| afektów nie obeszło?~- Ja temu nie winna - rzekła Anusia
112 III,21| nie myśli...~- I waćpanna temu wierzysz?~- Już ci, że wierzę -
113 III,21| ażeby zaś ciebie nie lubił, temu się wierzyć nie chce...~-
114 III,22| politycznie skręcić łeb temu miecznikowi, dobrze by było,
115 III,22| otuchy.~- Nie przymawiajże temu, kogo odpalono, aby cię
116 III,22| podobał?~- Kto jest w niewoli, temu się wszystko musi podobać -
117 III,23| dalekie echo. Dziwiono się temu tylko, skąd się jeszcze
118 III,27| zawziętość była przeciw temu magnatowi w sercach rycerstwa,
119 III,30| chodziło, nie sprzeciwiał się temu wypoczynkowi.~Nazajutrz
120 III,30| wszystko naraz! Kto się temu oprze? O Panie, co Ci zawiniła
121 III,31| w jej piersi.~Można było temu zaradzić przyspieszonym
122 III,31| wola.~- Nie wierzyłem i ja temu zgoła - odparł miecznik -
123 III,31| obudwom przebaczy, a zwłaszcza temu, który krew rozlał... Ludzie
|