Tom, Rozdzial

  1  I,3  |            Boga ! to mój wachmistrz Soroka; coś się musiało tam stać! -
  2  I,3  |        Panie rotmistrzu!...~Co tam, Soroka?~- Upita się pali; biją
  3  I,5  |             bezpiecznie.~Wachmistrz Soroka przybliżył się do pana Andrzeja.~-
  4  I,5  |            aż rumak rozhukał się, a Soroka widząc to mruczał do żołnierzy:~-
  5  I,5  |           cicho, głucho. Wachmistrz Soroka zeskoczył pierwszy z konia,
  6  I,24 |         czele ich stanął wachmistrz Soroka, dawny sługa Kmiciców, żołnierz
  7  I,24 |             gdy o zmroku już wszedł Soroka i spytał:~- Jedziemy, panie
  8  I,25 |          jego ludzie z wachmistrzem Soroką na czele.~- Za mną! - rzekł
  9  I,25 |             przez miasto ku oberży.~Soroka, dawny żołnierz Kmicica
 10  I,25 |          Słuchał tego ze zdumieniem Soroka i trwożył się coraz bardziej,
 11  I,25 |             wiuki i siodłali konie.~Soroka mówił im:~- Nie zawadzi
 12  I,25 |            pokazało się wkrótce, że Soroka dobrze znał swego pułkownika,
 13  I,25 |            że coś będzie! - mruknął Soroka.~- A teraz wachmistrz za
 14  I,25 |         koszuli, wyszedł z sieni, a Soroka szedł za nim, otwierając
 15  I,25 |         czym zakrzyknął:~- Jeszcze!~Soroka powtórzył czynność raz,
 16  I,25 |   gospodarzowi wyjechał z zajazdu, ~Soroka jechał przy nim, trzej inni
 17  I,25 |            się nie ma udać! - rzekł Soroka, którego oczy poczęły błyskać
 18  I,25 |          naszych postawić? - odparł Soroka.~- Słuchać! - rzekł Kmicic. -
 19  I,25 |              Wedle rozkazu! - rzekł Soroka.~- Jeśli nie wyjdziem -
 20  I,25 |               Tak i będzie! - rzekł Soroka.~- Naprzód! - skomenderował
 21  I,26 |           znów księcia pod ramiona, Soroka zaś począł szukać mu po
 22  I,26 |         rozkazu, panie komendancie.~Soroka wypuścił konia, a oni podążali
 23  I,26 |           przywiązany do słupa. Sam Soroka rozmawiał przed kuźnią z
 24  I,26 |            puścili się za nim; lecz Soroka chwycił muszkiet oparty
 25  I,26 |             cięciwy. Huknął strzał. Soroka rzucił się przez dym, aby
 26  I,26 |         skoczyli ciągnąć żurawia, a Soroka klęknął przy leżącym nieruchomie
 27  I,26 |             i szmaty do obcierania. Soroka z równąż powolnością i uwagą
 28  I,26 |       zniosła zupełnie koniec ucha. Soroka począł badać, czy kość policzkowa
 29  I,26 |          będzie! - zawołał radośnie Soroka.~I łza stoczyła się po zbójeckiej
 30  I,26 |          księciem.~- A co? - spytał Soroka.~Żołnierz kiwnął ręką.~-
 31  I,26 |           Nic tu po nas! - krzyknął Soroka. - Do koni!~I w tejże samej
 32 II,1  |                   ROZDZIAŁ 1~Wierny Soroka wiózł swego pułkownika przez
 33 II,1  |             i ogłuszony wystrzałem. Soroka od czasu do czasu maczał
 34 II,1  |           żyje.~- Żyje - odpowiadał Soroka - za trzy dni tak będzie
 35 II,1  |           jedno tylko słowo:~- Pić!~Soroka przytknął blaszankę z czystą
 36 II,1  |             uśmiechał się oczyma.~A Soroka pocieszał go:~- Jutro, panie
 37 II,1  |           ma żadnego - odpowiedział Soroka.~I widocznie szumiało tylko
 38 II,1  |             się wreszcie zupełnie i Soroka myślał już o noclegu, ale
 39 II,1  |      zeszedł księżyc w pełni. Nagle Soroka jadący na przedzie zeskoczył
 40 II,1  |             jedźmy śladem.~- Jazda!~Soroka wskoczył znowu na konia
 41 II,1  |      Smolarnia tu musi być! - rzekł Soroka.~- A ot! tam skry widać! -
 42 II,1  |         Czyja to smolarnia? - rzekł Soroka.~- Coście wy za jedni? Skądeście
 43 II,1  |             bój się! - odpowiedział Soroka - nie zbóje!~- Jedźcie w
 44 II,1  |         Izba była dość przestronna. Soroka zaraz na wstępie zauważył,
 45 II,1  |            sobie pojedziem - odparł Soroka - tymczasem wykiń mięsiwo
 46 II,1  |        komorze, przy izbie, znalazł Soroka spory gąsiorek gorzałki.~
 47 II,1  |        miłosierdzia; zamierzył więc Soroka zająć zbrojną ręką chatę
 48 II,1  |          wszystkich bezpieczeństwo. Soroka był to żołnierz kuty i bity,
 49 II,1  |             Był to dziw nad dziwy i Soroka głowę tracił myśląc o tym -
 50 II,1  |       znalazła się zaraz w komorze. Soroka kazał chłopu iść naprzód,
 51 II,1  |            środka.~- Świeć! - rzekł Soroka.~Chłop podjął latarnię w
 52 II,1  |             szeregiem przy ścianie. Soroka opatrywał jednego po drugim
 53 II,1  |              tego i bagno wciągnie.~Soroka chciał zrazu odpowiedzieć,
 54 II,1  |          nie był.~- Dobrze! - rzekł Soroka.~To rzekłszy kazał chłopu
 55 II,1  |          wiodące wprost do topieli. Soroka znał dobrze proceder ludzi,
 56 II,1  |        ciemności, tęż samą, z którą Soroka i smolarz wyszli, przecie
 57 II,1  |         zanim puścili ich do chaty. Soroka dał ordynans, by strażujący
 58 II,1  |                Tędy, bo tam zdrada!~Soroka podnosił się na tapczanie
 59 II,1  |         zupełnie i zasnął na dobre. Soroka też począł drzemać, ale
 60 II,1  |       skarby w onej stajni - odparł Soroka wskazując ręką na szopę.~-
 61 II,1  |            Kto, ojcze?~- Książę.~Tu Soroka umilkł nagle, a za nim umilkli
 62 II,1  |                 Prawda jest - rzekł Soroka - że gdym do niego strzelał,
 63 II,1  |             Cicho no! - rzekł nagle Soroka - coś tu po liściach szeleszcze.~
 64 II,1  |             Konie słychać - szepnął Soroka.~Lecz kroki poczęły oddalać
 65 II,1  |            się w progu i zawołał:~- Soroka! Bywaj!~Żołnierze zerwali
 66 II,1  |           miłość na nogach? - rzekł Soroka.~- A wy pospaliście się
 67 II,1  |        cofnął się do wnętrza chaty. Soroka podążył za nim.~- Słuchaj -
 68 II,1  |           chcieli, ale...~- Ale co?~Soroka opowiedział pokrótce, co
 69 II,1  |            ścigać, trzeba czekać...~Soroka odetchnął. Pan Kmicic widocznie
 70 II,1  |              ot, tam leży.~- Dawaj!~Soroka podał skórzany pas podszyty
 71 II,1  |            Jakie listy? - powtórzył Soroka.~- Do kroćset piorunów!
 72 II,1  |         Kmicic.~Lecz zanim zdumiony Soroka zdołał opuścić izbę, pan
 73 II,1  |              prócz jednego, któremu Soroka rozkazał strażować przy
 74 II,1  |           panie pułkowniku!~- Gdzie Soroka?~- Pojechał listów szukać.~-
 75 II,1  |           Lecz z zarośli ukazał się Soroka, pędzący co koń wyskoczy,
 76 II,1  |                Kupa idzie! - odparł Soroka.~
 77 II,2  |             dobrze zliczyć - odparł Soroka.~- To dobra nasza! Nie zdzierżą
 78 II,2  |            od zarośli nie doniesie.~Soroka, trzymając jedną dłonią
 79 II,2  |             się naradzać, tymczasem Soroka szepnął do Kmicica:~- Trzeba
 80 II,2  |          Panie pułkowniku - zawołał Soroka - cud chyba, ale to nasi
 81 II,2  |           pułkowniku - odpowiedział Soroka.~Kmicic strzepnął palcami.~-
 82 II,2  |        bieda! bieda! Możesz odejść, Soroka. Za te listy, żeście pogubili,
 83 II,2  |             Albo ja wiem?! - odparł Soroka. - Pojedziem, taj tylko!
 84 II,3  |            ramionami i wąsami stary Soroka, który, patrząc jak w tęczę
 85 II,4  |       Kmicic z trzema Kiemliczami i Soroką zasiedli do wieczerzy, gdy
 86 II,4  |         pogotowiu. Jedziemy na noc!~Soroka wstał i wyszedł.~Kmicic
 87 II,4  |           otworzyły i stanął w nich Soroka, którego Kmicic posłał był,
 88 II,4  |           pod ramionami synów.~Lecz Soroka, przywykły do bitew po karczmach
 89 II,4  | odpowiedzieli Kosma i Damian.~Jeden Soroka był zadowolony i cłapał
 90 II,9  |            i podoficer siódmy, więc Soroka i trzej Kiemlicze poczęli
 91 II,11 |            w tamtą stronę, wreszcie Soroka rzekł:~- Dziwo czy co?...
 92 II,14 |          krzyczał: "Ognia!" - a gdy Soroka przykładał lont, on biegł
 93 II,14 |              odpowiedział rycerz. - Soroka! daj, co masz pod ręką!~
 94 II,15 |         dodawali otuchy wieśniakom.~Soroka wielką uzyskał wśród nich
 95 II,15 |             bać! - odrzekł poważnie Soroka. - On żołnierz i innym dobra
 96 II,15 |            Nie nasza głowa - odparł Soroka.~Usłyszał ostatnie pytanie
 97 II,15 |              Chciałbym jeno, by mój Soroka poszedł, bo to rzeźnik okrutny.~
 98 II,34 |      miłością. Powiada, że się zwie Soroka.~- Puszczaj, na miły Bóg! -
 99 II,34 |           ku drzwiom.~- Bywaj, miły Soroka! Bywaj!~Żołnierz wszedł
100 II,34 |      pospolitując się zbytnio, gdyż Soroka pochodził z zaścianku z
101 II,34 |             wsie kupić.~To rzekłszy Soroka zbliżył się do stołu i począł
102 II,34 |             i wkrótce stanęła przed Soroką ogromna misa wędzonej kiełbasy
103 II,34 |         dzieje.~Tu zawołał nagle:~- Soroka!~Żołnierz zerwał się tak
104 II,34 |            w drogę!~Po tych słowach Soroka odszedł, pan Kmicic zaś
105 II,40 |     człowieka?~- Zna. To wachmistrz Soroka... Onże mi pomagał do porwania
106 II,41 |     gorzałkę w płaskim kubku, którą Soroka pił dość chciwie. Wypiwszy
107 II,41 |        chwilę patrzyli na się obaj. Soroka twarz miał dość spokojną
108 II,41 |         szczękami, jak gdyby żuł.~- Soroka... - jęknął wreszcie Kmicic.~-
109 II,41 |          nawłóczcie!~- Nie bój się.~Soroka nie bał się, ale gdy uczuł
110 II,41 |      następnie puścili się rysią.~- Soroka! - rzekł Kmicic.~- Wedle
111 II,42 |        wsiadanym przyszedł do niego Soroka i wyprostował się po służbie.~-
112 II,42 |           Bogusława, za to Kmicic i Soroka wyspali się setnie i bez
113 III,24|         pamięci. Co dzień ich też z Soroką próbuję, ażeby sobie rękę
114 III,25|         pamięci. Co dzień ich też z Soroką próbuję, ażeby sobie rękę
115 III,30|       Dowodził nią dawny wachmistrz Soroka, teraz do godności oficerskiej,
116 III,30|             nam od Troupiów z panem Soroką jadą i suną rysią.~- Mniejsza
117 III,32|            wołać wiernego Soroki.~- Soroka! - rzekł - miłosierdzie
118 III,32|         wargi poruszały modlitwą.~- Soroka! - rzekł znów po chwili.~-
119 III,32|              a po mszy do Wodoktów.~Soroka nie śmiał się sprzeciwiać,