Tom, Rozdzial

  1  I,1  |            wyrostka, który za czasu swego pobytu z ojcem w Wodoktach
  2  I,6  |        Rzeczypospolitej pożądał dla swego domu prawa zasiadania w
  3  I,6  |       kalwini, ośmieleni bliskością swego naczelnika, podnosili po
  4  I,7  |             majętność, i Bóg widzi, swego tylko dochodzę...~Prawda
  5  I,7  |         krzywda za krzywdę. Jeszcze swego dołożę, szkody nagrodzę...
  6  I,10 |          prosi nas dziś na ucztę do swego obozu, abyśmy przy kielichach
  7  I,10 |        głową.~Odwrócił się i ujrzał swego błazna, który wspinając
  8  I,12 |            Przyznał się i do afektu swego dla panny Billewiczówny,
  9  I,12 |               Wszyscyśmy się w niej swego czasu kochali i Michał także.
 10  I,13 |          wspaniały pan, który czasu swego przyjmując królowę Marię
 11  I,17 |    świadczyć, ale kiep ten, kto się swego nazwiska wstydzi... Jestem
 12  I,17 |             przykazania. Powinieneś swego syna także Rochem nazwać,
 13  I,17 |   ciemnościach opończę i jasny hełm swego oficera. Kowalski nie zatrzymując
 14  I,17 |           wybałuszali oczy na widok swego komendanta przybranego w
 15  I,17 |        słysząc to, chociaż niepewni swego losu i zmartwieni ciężko,
 16  I,17 |          jeden przez drugiego witać swego pułkownika. Butrymi, Gościewicze
 17  I,18 |     Wołodyjowski podstawił rękojeść swego dragońskiego pałasza, zakręcił
 18  I,19 |        która nie idąc za przykładem swego pułkownika wypowiedziała
 19  I,20 |        twarzy i rumieniec wstydu za swego wodza coraz silniej oblewał
 20  I,20 |             sprawa, bo jako Turek w swego Mahometa, tak on wierzy
 21  I,20 |           Mahometa, tak on wierzy w swego Radziwiłła. Sam myślałem
 22  I,20 |              jeno obłąkany.~- Jeśli swego Mahometa dotąd wyznawał -
 23  I,25 |           wyrżnęli, każdy gospodarz swego. Bo nie godzi się nic lepszego;
 24  I,25 |      wkrótce, że Soroka dobrze znał swego pułkownika, bo nagle Kmicic
 25  I,25 |     włócznej, zarżał lekko na widok swego pana.~- To ten! zgaduję! -
 26  I,26 |          Radziwiłła i trzyma go jak swego...~Gdzieżeś się taki uchował,
 27 II,1  |      ROZDZIAŁ 1~Wierny Soroka wiózł swego pułkownika przez lasy głębokie,
 28 II,1  |      widocznie teraz trafił swój na swego - nie! widocznie pan Kmicic
 29 II,1  |            przywykłemu myśleć głową swego pułkownika i czuć jego sercem.~
 30 II,2  |            wstaw się za mną do Syna swego, zstąp ku ratunkowi memu,
 31 II,4  |            już usta otworzył, by ze swego ciemnego kąta powiedzieć:~-
 32 II,4  |      wylazły na wierzch, rękojeścią swego rapiera chciał strzaskać
 33 II,6  |       Skrzetuski. - A po co król ma swego kanclerza? A po co przy
 34 II,6  |          powinien, i w obronie pana swego i dobrodzieja stawa.~- Kto
 35 II,7  |         złamaną w sercu ufnością do swego narodu, uszedł na Śląsk,
 36 II,8  |     ramieniem przycisnął z lekka do swego boku jej rękę.~Tak przyszli
 37 II,8  |           zdarzyło, że wszyscy pana swego opuścili, ba, że dybać na
 38 II,8  |       uczynku się dopuści, ale pana swego nie zdradzi...~Obecni poczęli
 39 II,9  |          wypocząć i nie odmieniając swego przybranego nazwiska, porzucić
 40 II,9  |   dysydentów nie brak, i naczelnika swego potężnego w Radziwille mają,
 41 II,9  |            jechać przyszło!~- Jedź, swego nie daruj! - rzekł Szwed -
 42 II,10 |     obawiając się zemsty osobistego swego nieprzyjaciela Radziejowskiego.~
 43 II,10 |  upamiętania przyjdzie i wedle pana swego się skupi, jeżeli wszyscy
 44 II,10 |          swoim położy. Jeżeli chyżo swego nie doścignie, zbliży się
 45 II,11 |        coraz natarczywiej wołały na swego hetmana:~"Idź, skłoń siwą
 46 II,11 |      wierności, bo oto wszyscy pana swego opuścili; nie masz miłości
 47 II,12 |            śmiałby przestąpić. Pana swego opuścił, Rzeczypospolitej
 48 II,15 |              rzekł zwracając się do swego sztabu.~I rozkazał podwoić
 49 II,16 |         zwłaszcza lubił go sadzać u swego stołu. Obecnie Kuklinowski
 50 II,17 |             Panno! osłaniajże sługę swego! - powtórzył przeor.~Czas
 51 II,18 |             potrzeby dłużej ukrywać swego właściwego nazwiska. Niechże
 52 II,21 |           ostygnąć.~- To sztuka, co swego nie daruje! Więcej nam takich! -
 53 II,21 |             przy tym jakowego wroga swego pogrążyć i sobie furtkę
 54 II,22 |     przychyli się do błagania sługi swego, na którego wierność Bóg
 55 II,25 |            Kraków i krew przelać za swego pana. Pod Czorsztynem przeszło
 56 II,25 |      pierwszy z magnatów przyjmował swego króla na swojej ziemi; on
 57 II,25 |   rozradowany, spotniały, skinął na swego własnego marszałka-kredencerza. ~
 58 II,27 |           noc po podpisaniu aktu do swego wojska odjechał pod Tykocim,
 59 II,29 |     Radziwiłł, w ostatnich chwilach swego życia, niemal w godzinę
 60 II,29 |        wyniesieniu własnym, ni rodu swego, jeno żywot, siły i miłość
 61 II,30 |          Dumnie podnosili lwowianie swego złotego lwa w błękitnym
 62 II,31 |          Dumnie podnosili lwowianie swego złotego lwa w błękitnym
 63 II,34 |           ruchem chciał paść do nóg swego pułkownika, bo był to raczej
 64 II,35 |            zaś takim, w którym były swego czasu prezydia, ale już
 65 II,35 |      szlachcicem i dużo o mierności swego "staniku" mawiał, może dlatego,
 66 II,35 |            wielkim Jeremim, po panu swego czasu w Rzeczypospolitej
 67 II,35 |             księcia Michała, ani na swego gościa. Pan Kmicic poszedł
 68 II,37 |        rozradowana, iż największego swego wroga byłby w tej chwili
 69 II,38 |        rozradowana, iż największego swego wroga byłby w tej chwili
 70 II,39 |           najzacniejszych kawalerów swego czasu. Sama obecność jego
 71 II,40 |         oczyma.~Lecz trafił swój na swego albo na lepszego, i w oczach
 72 II,41 | potrzebowałbymli predykanta, to bym swego zawołał... Waść nie umiesz
 73 III,2 |           myśli. Liczył też na urok swego imienia, na sławę niezwyciężonego
 74 III,2 |          obsypał i co dzień u stołu swego sadzał.~Lecz któż opisze
 75 III,2 |             a Szwed teraz znalazłby swego pogromiciela. Bóg zarządził,
 76 III,3 |         mości służą. Wysłał do mnie swego trefnisia, który mnie i
 77 III,4 |          owej świetnej armii, która swego czasu wkroczyła pod Wittenbergiem
 78 III,4 |     postanowił teraz użyć.~I pewien swego, zbliżał się hamując coraz
 79 III,5 |       przykład tym, którzy wielkość swego rodu ustawnie na myśli mając,
 80 III,5 |             bono należy o wielkości swego rodu zapomnieć. Więc choć
 81 III,6 |       straszny. Kozacy przezwali go swego czasu rabym psem, ale wedle
 82 III,6 |           bezecny, który pod koniec swego zawodu podniósł, aby naprawie
 83 III,6 |     jastrzębia.~Zaś pan Roch począł swego nie tylko ostrogami bość,
 84 III,6 |            tej chwili rzucić się na swego prześladowcę i przeszyć
 85 III,7 |           mnie (pomyślałem) rajfura swego uczynić? - czekaj!" I ludzi
 86 III,8 |             pan Michał, z przyczyny swego wzrostu.~Tymczasem oficer,
 87 III,8 |             za ono beneficjum ślubu swego wyrzecze.~Tu zwrócił się
 88 III,9 |        wołem, to się naprzód o ojca swego dopytuj, nie o wuja, bo
 89 III,9 |             miejsca i zakrzyknął na swego dworzanina:~- Witowski,
 90 III,11|            niełatwo było każdemu do swego trafić, tymczasem zza majdanu
 91 III,11|          Kmicic znał w Kiejdanach i swego czasu bardzo lubił.~- Puść
 92 III,12|       piersi najwierniejszego sługę swego i ojczyzny, który choć geniuszem
 93 III,12|            początku wojny piersi za swego monarchę i swój kraj nadstawiał.~
 94 III,13|       piersi najwierniejszego sługę swego i ojczyzny, który choć geniuszem
 95 III,13|            początku wojny piersi za swego monarchę i swój kraj nadstawiał.~
 96 III,14|        letniku, który Tatarowie dla swego "bagadyra" wznieśli. Kiemlicze
 97 III,14|              Ona poczęła się stryja swego, pana miecznika rosieńskiego,
 98 III,16|       Janusza. Owszem, w początkach swego pobytu w Taurogach, pełna
 99 III,16|            przyjaźń, używała nieraz swego wpływu, aby ludziom dobrze
100 III,16|    uniesienia, powtarzał nieraz, co swego czasu mówił pierwszego wieczoru
101 III,16|          jedyny Kmicic nie podlegał swego czasu temu wpływowi i ani
102 III,16|           jedną modlitwę, do której swego czasu stary pułkownik zawsze
103 III,17|           jezuita, stoczył na czele swego oddziału z kapitanem szwedzkim
104 III,17|          Plaska, czy tam jak, który swego czasu był księdzem w Nieworanach,
105 III,17|           rybą ze Żmudzią handluje. Swego czasu starał się nawet biskup
106 III,18|            mość słuszność, że jutra swego nikt nie pewien: mogę zachorzeć,
107 III,21|          poczęła opowiadać historię swego wyjazdu z Zamościa i wszystko,
108 III,23|          wynieść tę oporną pannę do swego książęcego stanu, szczęśliwościami
109 III,24|              Karol Gustaw kazał jej swego czasu umyślnie tam stanąć,
110 III,25|              Karol Gustaw kazał jej swego czasu umyślnie tam stanąć,
111 III,27|           Korsak wysłał natychmiast swego chorążego, Biegańskiego,
112 III,27|       Kmicic dobiegłszy osadził też swego, aż kopyta zaryły się w
113 III,27|       krańców, i mogli cały rozmiar swego zwycięstwa a nieprzyjacielskiej
114 III,28|       Wołmontowicze Butrymów, które swego czasu spalił Kmicic, odbudowały
115 III,29|            Ona używała i nadużywała swego wpływu łudząc go słowy,
116 III,30|           Zwątpił on już o ocaleniu swego regimentu, nie chciał tylko
117 III,30|        tygodniu sami poczęli prosić swego pułkownika, by odwrócił
118 III,31|            Ci z laudańskich, którzy swego czasu poszli z panem Wołodyjowskim,