Tom, Rozdzial

  1  I,1  |           poważna panna, że jej się okrutnie podobał ów rozhukany kawaler.
  2  I,3  |             wstyd! Warcholiliśmysię okrutnie, a teraz trzeba przed cnotą
  3  I,4  |              Bo też zraniono w niej okrutnie i miłość własną kobiecą,
  4  I,5  |        kawalerska w tobie fantazja! Okrutnie mi się to podoba, bo niebezpieczna
  5  I,7  |         waćpan machasz jak cepem... Okrutnie się zmachasz. Zaliś to naprawdę
  6  I,7  |        mistrzami.~Ten zaś bawił się okrutnie, jak kot z myszą - i pozornie
  7  I,8  |           wyprawę iść nie mógł, ale okrutnie był rad słysząc, komu książę
  8  I,8  |              że wszystko przepadło! Okrutnie to gładka podwika i cnotliwa,
  9  I,8  |    Dubinkach,~wojewoda wileński."~- Okrutnie się tam pan hetman o konie
 10  I,8  |          konie, znam ja je z dawna, okrutnie wytrwałe i zwrotne.~- Ba! -
 11  I,8  |            nic! - rzekł Charłamp. - Okrutnie teraz posłańcy od króla
 12  I,9  |           czas jakiś w milczeniu.~- Okrutnie mi słabo - rzekł po chwili. -
 13  I,9  |     człowiek, jeno gorączka wielki. Okrutnie ją tym pocieszę i tak myślę,
 14  I,10 |       uchodzić, tedy jego odpowiedź okrutnie będzie rzymska; powie naprzód,
 15  I,11 |         wrzucę!~Ale stary widocznie okrutnie był zawojowany przez chłopaków,
 16  I,12 |             i pan wojewoda witebski okrutnie go za to potępiają mówiąc,
 17  I,12 |         drodze z daleka widziałem i okrutnie mi w oko wpadła. Pojechałem
 18  I,12 |           pestka, choć jej się oczy okrutnie świeciły.~- To Anusia Borzobohata-Krasieńska -
 19  I,12 |        szczególnie berdyszami sieką okrutnie. Ma też książę jegomość
 20  I,12 |       łaskaw, jak nigdy, to przecie okrutnie zamyślony. Po nocach, powiadają,
 21  I,12 |          dziś wezwał.~- To nic, ale okrutnie zajęty... Przy tym... nie
 22  I,12 |     drzwiami trzymał, mówił nam, że okrutnie głośno rozprawiali, a zwłaszcza
 23  I,12 |              Tu pan Charłamp począł okrutnie wąsiskami ruszać i trochę
 24  I,12 |    wystrzępić.~- Skonfundowałem się okrutnie, przyznaję - rzecze pan
 25  I,13 |         otwartym polu, bo się jazdy okrutnie bali, a gdzie dufając w
 26  I,13 |             to naród, bo ziemia tam okrutnie nieurodzajna i chleba nie
 27  I,15 |            którą Oskierko dowodził. Okrutnie go miłowali, a on także
 28  I,15 |              I Kmicicowa chorągiew, okrutnie okryta... sześćset ludzi.~-
 29  I,16 |            laudańscy ludzie, którzy okrutnie mnie nienawidzą.~- Ogłosisz,
 30  I,17 |                Bo mnie chan krymski okrutnie miłuje za to, żem spisek
 31  I,17 |             z tapczana ściągnęli.~- Okrutnie mi się ten oficer podoba -
 32  I,17 |        Słusznie! - rzekł Zagłoba. - Okrutnie mi się podobasz, Rochu,
 33  I,17 |       najlepszy koń. Nasze zdrożone okrutnie, on zaś o pierwszych kurach
 34  I,17 |         Mówią, że wojewoda witebski okrutnie zacny pan? - pytał Stanisław
 35  I,17 |          wówczas pana Czarnieckiego okrutnie sławili, a księciu było
 36  I,17 |     Judyckiego, waszmościów i mnie, okrutnie to ich serca od Radziwiłła
 37  I,17 |           Żyda, którego tam wszyscy okrutnie mądrym powiadają, i ten,
 38  I,17 |          Widzisz, Panie Michale, to okrutnie ważna rzecz, żeby on nie
 39  I,18 |          się tam oni za łby brali i okrutnie kredyt hetmański przez to
 40  I,18 |         chcę o niczym wiedzieć, bom okrutnie zmachany... Gorąco tam było
 41  I,21 |             koło nas kuso. Szlachta okrutnie się od naszego księcia odwraca
 42  I,23 |           nie możemy... Graf Magnus okrutnie wolno się posuwa i wiadomo
 43  I,23 |           niby z prędkości wygadaj. Okrutnie go to dla mnie zjedna. Dałby
 44  I,24 |          apteki. W bitwie rapierami okrutnie bodli i powiadali o nich,
 45  I,25 |            Nawet tu, w Pilwiszkach, okrutnie Zołtareńko owych ludzi przepłoszyli,
 46  I,25 | Wołodyjowskiego, który personaliter okrutnie na mnie zawzięty. Umyśliłem
 47  I,25 |           bitwie kąsa nieprzyjaciół okrutnie.~- Takiż to zacny koń? -
 48  I,26 |              Konie nam się zmachały okrutnie, wasza miłość, bośmy nie
 49 II,2  |            Najświętsza! Musiał ktoś okrutnie blisko do waszej miłości
 50 II,2  |       chleba z pajęczyną przyłożyć. Okrutnie blisko ktoś strzelił, dobrze,
 51 II,3  |          rzec, to nas tu źli ludzie okrutnie prześladują, a za co? za
 52 II,3  |           Ale się pułkownik zmienił okrutnie.~Nie wiedzieli żołnierze,
 53 II,4  |            mieć się na baczeniu, bo okrutnie to łasa rzecz.~- Jeżeli
 54 II,4  |           Ja mam chodzić?~- Bom się okrutnie strudził.~- Ej, bratku!
 55 II,5  |     ostrożnie, bo chłopstwo na nich okrutnie zawzięte.~- To mi dobrą
 56 II,5  |        pytał Wołodyjowski.~- Bo ich okrutnie pobito - objaśnił Rzędzian.~-
 57 II,5  |   powiedzieć rozkazał, zdumieli się okrutnie towarzysze.~- Onże sam to
 58 II,8  |         jednym zachodem zemścić się okrutnie nad wrogiem i uczynić wyłom
 59 II,12 |         nowiny. Oni zaś dziwili się okrutnie i poczęli mierzyć oczyma
 60 II,13 |            Ci ich w czasie potyczki okrutnie strzegą... Ale jeśli tu
 61 II,13 |             konie! Ucho mam wprawne okrutnie. Idzie moc jazdy... i blisko
 62 II,14 |         Matko Boża, ratuj!... i tak okrutnie ludzi ranią?...~- Jak ci
 63 II,15 |           mi się, wierci, bo mu się okrutnie chce do Szwedów za wały
 64 II,18 |           szaleństw. Bok dolegał mu okrutnie, tak że co chwila mimo woli
 65 II,25 |      rozproszyć nie zdołali, bo się okrutnie bronili, przecie szkodę
 66 II,26 |         jest.~- Musieli cię przecie okrutnie poszczerbić... Jakoż to
 67 II,28 |            na to pan Zagłoba - gdyż okrutnie mnie swędzi... Wszelako
 68 II,29 |             widzi mi się, że ma tam okrutnie kruchą sprawę.~- Bóg miłosierny!~-
 69 II,32 |         swoich był ciężki, swawolił okrutnie, kondemnatami instar pana
 70 II,33 |           wchodzi.~- Słabym jeszcze okrutnie - ozwał się.~- Tym większego
 71 II,33 |          nie zostanie.~- Pewnie, że okrutnie to ciężki sojusz - odrzekł
 72 II,34 |              i spytał rycerz.~- Bom okrutnie z głodu osłabł. Mało gdzie
 73 II,35 |            wreszcie dodał głośno:~- Okrutnie była za to na mnie krzywa,
 74 II,35 |              bo i wnicznik z ciebie okrutnie niezgrabny.~Pan starosta
 75 II,37 |           dziewka?~- At, koza! choć okrutnie gładka, a jeszcze więcej
 76 II,38 |           dziewka?~- At, koza! choć okrutnie gładka, a jeszcze więcej
 77 II,39 |             zdrzymnął, to mu z łozy okrutnie wyli, oni zaś myśląc, iż
 78 II,39 |             i widząc siła zdobyczy, okrutnie służą."~- Jaśnie wielmożny
 79 II,41 |           nie starczy...~I cierpiał okrutnie pan Andrzej; w piersiach
 80 III,2 |            mówił pan Jan - bo człek okrutnie możny. O godności nie dba
 81 III,5 |         Francuzów i Włochów uczył i okrutnie się na mnie rozgniewał,
 82 III,6 |             olszynie, ale że słońce okrutnie grało i raziło oczy, a w
 83 III,6 |            czym go poznać?~- Czarny okrutnie na gębie i czerwone wstęgi
 84 III,6 |        samym Szandarowskim parsknął okrutnie. Na to rajtar ze straży
 85 III,6 |          Karolem Gustawem widzieli. Okrutnie uradował się tym opowiadaniem
 86 III,7 |          nie będzie suche, bo Sapio okrutnie uczty lubi, a już z takim
 87 III,7 |       Kmicic. - Była jedna dziewka, okrutnie gładka w Zamościu, która
 88 III,7 |            Tu pan Michał począł tak okrutnie wąsikami ruszać i po szabli
 89 III,7 |  szczęśliwym prorokiem, lecz mu się okrutnie w tej chwili z czupryny
 90 III,7 |      Wszyscy to słyszeli. A jam był okrutnie rad, bo ta sama rózga Bogusława
 91 III,8 |            do Jarosławia wracają.~- Okrutnie biegli ludzie sypali te
 92 III,8 |           Kmicic.~- Prawda, prawda! Okrutnie mi chłopa żal. Panie Andrzeju,
 93 III,9 |          twarzą obryzganą krwią, bo okrutnie pracował i sam własną ręką
 94 III,10|         dzień i noc, strudziłem się okrutnie. Nadjedzie pan Czarniecki,
 95 III,10|          Koszyc poległ i ludzi jego okrutnie naszarpano. Dopieroż pospolitacy,
 96 III,11| psiajuchowie mają w ręku!~- I łupią okrutnie! - dodał Zagłoba. - Słyszę:
 97 III,11|      naradzić się z towarzyszami.~- Okrutnie mi to nie na rękę! - rzekł. -
 98 III,12|         Mości jenerale, znam ja go! Okrutnie to zacięty kawaler, i nie
 99 III,12|              bo granaty przenoszą i okrutnie gęsto z tej strony fortu
100 III,12|        będzie najlepsza dywersja.~- Okrutnie i pałace umocnione, prawie
101 III,13|         Mości jenerale, znam ja go! Okrutnie to zacięty kawaler, i nie
102 III,13|              bo granaty przenoszą i okrutnie gęsto z tej strony fortu
103 III,13|        będzie najlepsza dywersja.~- Okrutnie i pałace umocnione, prawie
104 III,14|        zaraz spostrzegli, że książę okrutnie zakochany.~- Bodaj go Bóg
105 III,14|           żądze piekły. Zmienił się okrutnie, wysechł; może też go ta
106 III,14|         obie panienki pokochały się okrutnie - mówił dalej Hassling -
107 III,16|            sadzie za oknami szumieć okrutnie. Nagle przypomniały się
108 III,18|          jeno stanowi szlacheckiemu okrutnie markotno będzie, że wolna
109 III,19|          jużem wyprawił z powrotem. Okrutnie był zdziwiony nie wiedząc,
110 III,21|               Książę Bogusław chory okrutnie i potęgę ma niewielką. Prawda,
111 III,22|           ustąpię. Przy tym dziewka okrutnie mi się nadała, bo gładka
112 III,23|       Sakowiczowi dokuczę w dodatku okrutnie.~- Dajże Boże, byś co wskórała.~-
113 III,24|       sagana najlepsza. Obłowił się okrutnie w Warszawie, zdobył się
114 III,25|       sagana najlepsza. Obłowił się okrutnie w Warszawie, zdobył się
115 III,26|     pójdziem, i żołnierz cieszy się okrutnie... Ale zresztą nasza rzecz
116 III,26|         żywo.~Konie poczęły parskać okrutnie w pierwszych szeregach,
117 III,27|              Zasłużyłeś się dzisiaj okrutnie, aleś w końcu dobro publiczne
118 III,27|                 Wołodyjowski począł okrutnie wąsikami ruszać.~- Jać się