Tom, Rozdzial
1 I,3 | a tobie jakby kto w pysk dał i aż ci dziwno, żeś wprzódy
2 I,4 | Lubicza.~- Ażeby tobie Bóg dał zdrowie i szczęście!...~
3 I,5 | świecę na stole, gdy w sieni dał się słyszeć szczęk żelaznej
4 I,7 | Dobrze! - rzekł Wołodyjowski.~Dał się słyszeć świst krótki,
5 I,8 | takiemu hołyszowi śmierć dał niż córkę.~- U mnie czerwońce
6 I,9 | któren nieraz mi mówił: "Dał ci Bóg nikczemną postać,
7 I,9 | przyjęła, jakoby mi kto w pysk dał. Jeśli te racje waćpanu
8 I,10 | przykładu. Pan Skoraszewski dał właśnie znać z Czaplinka,
9 I,10 | Wittenberg zapuścił wzrok w dal, objął nim lasy, dąbrowy,
10 I,11 | mianowicie w kozackich, dał dowody.~Imię jego głośne
11 I,11 | poobiedniej drzemki.~- Tak, tak, dał Pan Bóg piękny czas na żniwa -
12 I,12 | litewskiej dość prędko nie dał... Wszystko to prawda, jak
13 I,12 | była dziewka. Bóg by mi dał ją spotkać!... Ej, dobre
14 I,12 | czego to waść życzysz?~- Bóg dał gości, znamienitych gości!
15 I,12 | Boga! gdybym waszmościom to dał, co im się słusznie należy,
16 I,12 | łokcie go całować, by im dał pokój. Ale książę, mości
17 I,13 | syna... którego Bóg mi nie dał i dlatego ciężko mi nieraz
18 I,13 | zapowiedni. Mógł go nie dać, a dał; zacny człowiek! Przez to
19 I,13 | Tymczasem w sali marszałek dał znać, że czas do stołu siadać,
20 I,14 | Małopolsce zostawią Bóg mu nie dał potomstwa. Potem przyjdzie
21 I,15 | Przez chwilkę pan Michał nie dał odpowiedzi, ale przez małą
22 I,16 | ją utrafić.~- Bóg by to dał, wasza książęca mość. Raz
23 I,17 | Kowalski.~To powiedziawszy dał rozkaz. Konwój pięćdziesięciu
24 I,17 | ojczyźnie posłużyć, byle Pan Bóg dał wreszcie wodza, nie zdrajcę,
25 I,19 | mogąc z panem. Gdyby król dał rozkaz Pontusowi, aby mi
26 I,20 | mnie poniewierając. Bóg ci dał urodę, ale serce zawzięte
27 I,22 | sobie.~- Kto zresztą nam dał przykład, jeśli nie Wielkopolska?~-
28 I,24 | nim ciążyły.~Po obiedzie dał hetman panu Andrzejowi listy
29 I,26 | tych żołnierzów?... Bóg dał, żem nie wybuchnął, choć
30 I,26 | Choćbym miał, to bym nie dał! - rzekł książę. - Listy
31 II,1 | zakropił i żołnierzom pić nie dał, bo postanowił mieć się
32 II,1 | puścili ich do chaty. Soroka dał ordynans, by strażujący
33 II,1 | chaszczami.~- Tam! W tej chwili dał się słyszeć tętent niewidzialnych
34 II,4 | wieczerzy, gdy z zewnątrz dał się słyszeć hurkot kół i
35 II,4 | chociaż jakiś przejezdny pan dał mi list do jednego z ich
36 II,4 | przepadło, bo co Pan Bóg dał, to trzeba szanować. Siedziałem
37 II,4 | wywiózł i żeby to, co mi Bóg dał, nie przepadło... Bom tego
38 II,5 | na swoim. A ten pierścień dał mi pan Kmicic na znak, że
39 II,6 | wspólnego. Co do Zołtareńki, ten dał mieszczanom radę, by się
40 II,7 | przyjął, ale pieniędzy nie dał.~Posiłki szwedzkie nadeszły
41 II,7 | wstyd, iżem się temu gburowi dał tak podejść jak dziecko,
42 II,7 | zemsty początek.~- Aleś dał słowo, że gwałtu nie użyjesz?~-
43 II,8 | miecznik rosieński - Bóg nam dał własne kąty, po co nam do
44 II,8 | wyskoczę!~- Pamiętaj, żeś dał słowo... Pamiętaj, że zgubisz
45 II,12 | widzieć z przeorem.~Przeor dał mu natychmiast posłuchanie.
46 II,14 | paszcze poglądały swobodnie w dal, jakby wyglądając nieprzyjaciela
47 II,14 | zbliżały się szybkim krokiem. Dął ostry północny wiatr, błoto
48 II,14 | podskoczył na zrąb, wpił oczy w dal i zakrzyknął:~- Działo rozbite!...
49 II,15 | może. Jednego nam Pan Bóg dał Litwina, ale wściekłą bestię
50 II,16 | uczynił - odrzekł patrząc w dal Kmicic - bom chybił! Już
51 II,18 | albo i we dnie, jak Pan Bóg dał, i jak się który Szwed pojedynczo
52 II,19 | tak mówił dalej:~- Bóg mi dał tę moc, lecz wy zdejmijcie
53 II,19 | W tej chwili głos trąbki dał się słyszeć przy południowo-zachodniej
54 II,19 | się prochom wysadzić!...~- Dał swoje życie za nasze! -
55 II,19 | głosy tryumfu leciały w dal i słyszała je cała Rzeczpospolita.~
56 II,22 | oświadczył, że umywa ręce, nie dał jednak za wygraną; że zaś
57 II,25 | Sącza ich wyparłem i Bóg dał znaczną wiktorię, bo nie
58 II,26 | pomsty pragnąłem... Bóg nagle dał mi myśl: poszedłem z kilku
59 II,26 | instancję wniósł za mną i dał mi świadectwo, jakom się
60 II,27 | jest u nas. On to pierwszy dał nam znać, że Szwedzi nie
61 II,28 | bym nie odebrał tego, com dał.~- Jeno po napiciu się taki
62 II,28 | pewnie bym wam samym iść nie dał... Ale cóż! gdy się jeno
63 II,28 | wstał od strony północnej i dął coraz silniej, wył, huczał,
64 II,29 | dygotał od huku dział.~Nagle dał się słyszeć krzyk kilku
65 II,34 | wielce był skłonny.~- Bóg dał człeku obrotność - mówił
66 II,35 | Prawda, że pan Andrzej nie dał i im krzywdy uczynić. Kraj
67 II,35 | Gdyby mi syna Ałłach dał, chciałbym mieć takiego.
68 II,36 | chęci, ni głowy. Wreszcie dał parol kawalerski, iż dziewczynę
69 II,36 | pakułami obwinę, żem zaś parol dał, to chyba śmierć mi go dochować
70 II,37 | nie mógłbym zaciągać. Król dał mi zaś listy zapowiednie
71 II,38 | nie mógłbym zaciągać. Król dał mi zaś listy zapowiednie
72 II,39 | piechoty słuszne, Bóg jednak dał, iż to z dnia na dzień topnieje,
73 II,40 | człeka, ażeby mi o niej dał wiadomość... W takim ręku
74 III,1 | panowania nastaną.~Król dał wojsku kilkanaście godzin
75 III,1 | spoczynku, gdy Aszemberg dał znać przez służbowego oficera,
76 III,4 | Wąsoszy, Rzędzian. Niewielkie dał on dotąd męstwa dowody,
77 III,5 | staje?~Lecz pan Zagłoba nie dał się zbić z tropu, owszem,
78 III,5 | próżność! Panie Jezu! żebyś mi dał tyle tysięcy, iluś kandydatów
79 III,6 | prowadził nieraz chorągwie, nie dał odetchnąć nieprzyjacielowi,
80 III,6 | pistoletów i po dwakroć dał ognia.~Jedna z kul strzaskała
81 III,6 | Szandarowski. - On także pierwszy dał znać o Szwedach, a potem
82 III,7 | Kmicicowi.~- Tyżeś, zdrajco, dał ją porwać Bogusławowi?!~-
83 III,8 | ufny, żebyś na pojedynkę dał mi rady?" "Ja bym i pięciu
84 III,8 | Ja bym i pięciu takim dał rady!" Więc król jeszcze: "
85 III,8 | parę kroków, lecz Zagłoba dał mu znak ręką, by stał spokojnie,
86 III,9 | na noc z podjazdem, aby dał znać, tak wojsko rozłożone
87 III,9 | nie powinien ujść, by nie dał znać!~- Jeśli potem pan
88 III,10| tańce, jeno na bitwę, i Bóg dał wam wiktorię. Ale kto wie,
89 III,12| tam sam król był, to by dał pole, bo pod jego komendą
90 III,12| Niech to inni pokażą!... Bóg dał opamiętanie, Bóg dał! Bóg
91 III,12| Bóg dał opamiętanie, Bóg dał! Bóg dał!...~Pan Zagłoba
92 III,12| opamiętanie, Bóg dał! Bóg dał!...~Pan Zagłoba nie pomylił
93 III,12| ataku. Lecz ponieważ król dał już poprzednio pozwolenie,
94 III,13| tam sam król był, to by dał pole, bo pod jego komendą
95 III,13| Niech to inni pokażą!... Bóg dał opamiętanie, Bóg dał! Bóg
96 III,13| Bóg dał opamiętanie, Bóg dał! Bóg dał!...~Pan Zagłoba
97 III,13| opamiętanie, Bóg dał! Bóg dał!...~Pan Zagłoba nie pomylił
98 III,13| ataku. Lecz ponieważ król dał już poprzednio pozwolenie,
99 III,14| drzwiami, że jej krócicę nabitą dał. Oficer jej tego nie odmówił,
100 III,14| przyszedłszy do siebie, dał jej spokój, a nawet miecznika
101 III,15| podparły ją z wysileniem, dał się słyszeć trzask przeraźliwy
102 III,15| to pan Potocki ukazując w dal ręką:~- A to proszę, nie
103 III,20| bratu mojemu i dobroczyńcy dał spokój i szczęście, gdy
104 III,21| mówić począł:~- Komu Bóg dał wielkość, dał mu i siłę
105 III,21| Komu Bóg dał wielkość, dał mu i siłę do zniesienia
106 III,26| sercu niemało dzikości, dał jej folgę zupełną i choć
107 III,26| się za czuprynę.~- Bóg nie dał mu tej łaski - odrzekł pan
108 III,27| jeźdźców i wymyka się w dal lewym skrzydłem, w kierunku
109 III,28| liczne prezydia.~- Pan Bóg dał suchą jesień - mówił do
110 III,28| rosieńskiego, który mi przytułek dał, bom jego krewną, pannę
111 III,30| czołem ku Babiniczowi i dał mu pole, bo wolą ginąć od
112 III,30| od szabli, skłonił się, dał Kmicicowi zakrwawione papiery
113 III,30| bo nie każdy tak by sobie dał rady jako on!~Tyle przecie
114 III,31| popędziła podjezdka; miecznik dał także swojemu ostrogi i
115 III,31| złotym blaskiem.~- Ano! dał Bóg piękną noc - ozwał się
116 III,31| mocniejszemu służyć? Bóg by dał, Bóg by dał! żeby inaczej
117 III,31| służyć? Bóg by dał, Bóg by dał! żeby inaczej było, ale
|