Tom, Rozdzial

  1  I,1  |                 czy blisko?..." Otwarte serce panny, jak drzwi otwarte
  2  I,1  |                Aleksandra wstała także; serce jej biło jak młotem, na
  3  I,1  |                 Andrzeja, że mu od razu serce jak wosk stopniało i odrzekł:~-
  4  I,1  |           szanować musisz. Masz przecie serce i nie popsujesz tej świętej
  5  I,1  |                tylko ich, ale i mnie za serce ujmiesz. Będę razem z nimi
  6  I,5  |              nim, dobre zresztą natury, serce. Zakochał się w ludziach
  7  I,5  |             dbasz. Nie! Choćby mi się i serce rozdarło, nie chcę cię mieć
  8  I,5  |                 cię miłuję... Dla Boga! serce mi się rozpuknie... uczynię
  9  I,5  |               przeczucie chwyciło go za serce.~Poskoczywszy do stołu porwał
 10  I,6  |                mieczami przeszywały jej serce, bo przecież ona była pośrednią
 11  I,6  |            wytrwam w tym, choćby mi się serce miało rozedrzeć. Krzywd
 12  I,7  |                 sprawił oddział i aż mu serce rosło na widok wprawy i
 13  I,7  |                woda. Miłosierne w tobie serce, żeś dla tego człeka nie
 14  I,8  |                 poznał, że mu głęboko w serce zapadła. Przecie to szlachta
 15  I,8  |              ocalona panna zaraz rękę i serce zbawcy oddaje! Gdyby zresztą
 16  I,8  |            prosi. Pan Michał miał zacne serce żołnierskie i choć od pacholęcia
 17  I,8  |              aleć niesłusznie. I u mnie serce nie ze skały, i obojętne
 18  I,10 |                  ci, którym trwożliwsze serce biło w piersiach, uczuli
 19  I,10 |           ospałość królewską, na lekkie serce, z jakim całą Wielkopolskę
 20  I,13 |           chwili zajmowała całą duszę i serce rycerza. Serce biło mu jak
 21  I,13 |             całą duszę i serce rycerza. Serce biło mu jak młotem...~,,
 22  I,13 |           straszny nieraz żal gryzł jej serce i oczy za tym straceńcem;
 23  I,13 |          Andrzej i Oleńka zostali sami.~Serce jej tłukło się w piersi
 24  I,13 |              wyjednasz!... Toż i w niej serce nie z kamienia, i zawziętość
 25  I,13 |            desperuje nigdy."~I poczciwe serce uradowało się własnym przebaczeniem.
 26  I,16 |             utrafi.~- Utrafiła ci też w serce... Staraj się także ją utrafić.~-
 27  I,18 |                 widok wezbrało podziwem serce małego rycerza, tak lud
 28  I,19 |                 Straszna obawa ścisnęła serce księcia. Większa część gotowizny
 29  I,20 |              Kmicic poznał Oleńkę. Więc serce zabiło mu żywiej i rzuciwszy
 30  I,20 |              był dokoła, napełniły jego serce otuchą, choć może pan Andrzej
 31  I,20 |    poniewierając. Bóg ci dał urodę, ale serce zawzięte i nieubłagane.
 32  I,21 |              Nie może być inaczej, jeno serce w tej dziewce zawzięte!~
 33  I,22 |            utkwiwszy w niego oczy.~- Że serce waszej książęcej mości od
 34  I,22 |              niego pociągającego, że aż serce w biednym kawalerze zadrgało
 35  I,22 |            Nagródź krzywdę - mówiło jej serce - wszystko się między wami
 36  I,22 |                z nim razem miał sobie i serce z piersi wyszarpnąć.~Kmicic
 37 II,1  |           straszliwego magnata, którego serce nie znało miłosierdzia.
 38 II,4  |         wyłożona. Kmicic spojrzał nań i serce zabiło mu w piersiach.~Był
 39 II,4  | billewiczowskiej, to panu Andrzejowi aż serce zatrzęsło się w piersi na
 40 II,4  |               każdą chwilą, bo odjął im serce upadek Józwy i straszliwe
 41 II,8  |            postanowił sobie posiąść jej serce i doznawał dzikiej radości
 42 II,11 |            rozproszyć smutku gniotącego serce rycerza. Nadzieja wypaliła
 43 II,13 |             bronią umie się obchodzić i serce czuje mężne, niech jutrzejszego
 44 II,13 |          najmilsi! Niech każdy ku niebu serce podniesie, aby go Duch Święty
 45 II,14 |                 obeznanym z wojną rosło serce na widok tego żołnierza
 46 II,15 |                 pokazywała żołnierzom i serce im do bitwy odejmowała.
 47 II,16 |              przekazał - to kłamstwo! W serce wygnanego naszego pana wstąpiła
 48 II,16 |             prowadził, jednakże biło mu serce niespokojnie, gdy następnego
 49 II,16 |                 się w nim cała dusza, a serce zalewało mu się krwią czarną
 50 II,17 |               tym bardziej zapaliło się serce starego wojownika nienawiścią.~
 51 II,17 |            Ojcze kochany, wielkie w was serce, bohaterskie i święte...~-
 52 II,17 |                zakonnicy stracili także serce. Opozycja nabierała siły
 53 II,17 |               bo z oczekiwania i trwogi serce poczęło mu bić jak młotem,
 54 II,18 |                 by uradowało się w niej serce. Myśli ona może jeszcze,
 55 II,18 |                  lecz wojny zatwardziły serce pana Andrzeja i nie było
 56 II,19 |                 rządzisz, Ty patrzysz w serce moje i wiesz, że nie kłamię
 57 II,20 |                ta, którą pokochało jego serce, i tym, co się z nią stało -
 58 II,21 |               mu żelazną dłonią ścisnął serce. Żal zawrzał w gorącej duszy
 59 II,21 |             widziały jego oczy, a czuło serce.~Tymczasem Jan Kazimierz
 60 II,21 |                odpowiedział, tak dalece serce jego i umysł były osobą
 61 II,21 |           wolnościom? Boleść ściska nam serce i wstyd nam za naszych poddanych!
 62 II,21 |                 ma na gębie wypisane, a serce widać złote. Sobie bym chyba
 63 II,23 |               żal i gorycz opanowały mu serce. Dawniej na przedzie między
 64 II,25 |              się na ten widok wspaniały serce królewskie. Wraz za husarią
 65 II,25 |           Zrozumiał ową intencję król i serce wezbrało mu wdzięcznością,
 66 II,26 |      testamentem postanowionymi. A mnie serce tak do niej ciągnęło, że
 67 II,26 |              jeśli ojcowskie dobrotliwe serce do tego cię skłania, jeśli
 68 II,28 |                kazał. Takie już u niego serce!~- Nie będę się o to z waćpanem
 69 II,28 |             lepszy by nie był! Złote to serce i mniemam, że prędzej to
 70 II,29 |               Gorzka to była służba, bo serce i dusza starego towarzysza
 71 II,34 |                i graniem.~Kmicicowi zaś serce rosło, gdy patrzył na owe
 72 II,36 |                już ze strachu zupełnie. Serce wezbrało jej ufnością do
 73 II,36 |            później zwrócił pan starosta serce gdzie indziej, a prócz tego
 74 II,37 |                nawet ci, których wierne serce rozdzierało się przed kilku
 75 II,38 |                nawet ci, których wierne serce rozdzierało się przed kilku
 76 II,39 |             jednak skaptował sobie jego serce książę swymi radami.~Radził
 77 III,5 |            toastami i tak wszystkich za serce chwycił, że sam marszałek
 78 III,7 |                 mu tę wiadomość, aby mu serce rozweselić.~- Zamek w powietrze
 79 III,8 |               każde szczere żołnierskie serce raduje się, gdy prawy kawaler
 80 III,8 |            wreszcie i w nim poczęło się serce podnosić, więc skłonił się
 81 III,8 |                  bo jagiellońskie w nim serce! I takiego to pana zdrajcy
 82 III,9 |            pułki, a samemu kasztelanowi serce rosło. Piękny też widok
 83 III,11|            okazać i niewdzięcznością za serce zapłacić - rzekł oficer.~
 84 III,12|          słuchał tych opowiadań, pękało serce, więc słał gońców za gońcami,
 85 III,13|          słuchał tych opowiadań, pękało serce, więc słał gońców za gońcami,
 86 III,14|               ożeni, a niech ją jeno za serce chwyci, to ją, dokąd chce,
 87 III,14|           zapomniał, tak miał przeszyte serce. Księżna Januszowa, wpadłszy
 88 III,15|         jakowymś obiedzie, gdy monarsze serce wezbrało radością, usłyszano
 89 III,16|                sposobów używał, aby jej serce i osobę posiąść.~Miłość
 90 III,16|             piekącą, bo do innych uczuć serce Bogusławowe nie było zdolne,
 91 III,16|            wyczytał. I wzbierało w niej serce podziwem, uwielbieniem.
 92 III,21|               szczebiotania w mieczniku serce zmiękło zupełnie, więc choć
 93 III,21|               Anusia, a mając od natury serce dobre, skoczyła zaraz ku
 94 III,21|            zaraz mi powiedział, że jego serce kto inny w dzierżawie trzyma...
 95 III,21|             miecznik.~- Szczere jakoweś serce... i myślę, że prędko przyjdziemy
 96 III,21|              pomocą których najtwardsze serce męskie snadnie pogrążone
 97 III,22|              swój obowiązek...~Lecz jej serce wezbrało znów goryczą. Przecież
 98 III,22|                przydało.~Bolało księcia serce na myśl, co taki Babinicz
 99 III,22|            jednemu mógł ufać i zupełnie serce otworzyć.~Dziwne było owo
100 III,22|              twoje śliczności głęboko w serce zapadły. Już on tam chodzi
101 III,22|              bym tam komu mogła wpaść w serce.~"Szelma dziewczyna!" -
102 III,23|              dla panny, o której rękę i serce się stara.~Jej zaś, trzeba
103 III,23|               usprawiedliwi? kto, czułe serce mając i wzdychaniami obarczone
104 III,23|         postępek jeszcze lepiej, bo jej serce dumą wezbrało. Tymczasem
105 III,26|           wspomnisz, to jeno niechęć ci serce zaleje, ja zaś, daleki czy
106 III,26|                 srogą żałością przejęły serce pana Babinicza. Gruchnęło
107 III,27|        powszechnie za męstwo, hojność i serce wylane dla ojczyzny. Wszakże,
108 III,28|             było też bez tego, by jakie serce nie zabiło dla niej w młodej
109 III,28|            roniły w tej chwili łez, ale serce ogarniała taka żałość niezmierna,
110 III,28|                 dzikości i swawoli choć serce przynajmniej miał uczciwe,
111 III,28|                 był zdolen. Przecie jej serce przebaczyłoby tak wiele...~
112 III,28|          miecznik wyśpiewał, więc mając serce dobre, podeszła ku pannie
113 III,29|              przy tym cierpiało w nim i serce. Z początku pragnął on pojąć
114 III,30|                  Ba! nawet dumą wzbiera serce junackie, bo nie każdy tak
115 III,31|            zakręcił się nagle w oczach; serce w niej zamarło, piersiom
116 III,32|              kazał...~Więc myśli jego i serce powtarzały bez ustanku to