Tom, Rozdzial

1001  I,19 |            miecznika wraz z krewniaczką do Kiejdan przywieź. Teraz
1002  I,19 |                Harasimowicza wysłaliśmy do Zabłudowa z instrukcjami,
1003  I,19 |           wielką ma między nimi powagę, do którego napisz, jeśli myślisz,
1004  I,19 |                po ukończeniu tej roboty do Billewicz po pana miecznika
1005  I,19 |            zastępy carskie, a na drodze do Kiejdan czyhał hetman.~Pan
1006  I,19 |              coraz częściej zwracał się do pana Wołodyjowskiego z pytaniami:~-
1007  I,19 |              aby się wymknąć, ale jeśli do bitwy przyjdzie, tedy mówię
1008  I,19 |                w takim razie nie lepiej do pana Sapiehy nawrócić?~-
1009  I,19 |                 Diabeł mnie skusił, żem do Radziwiłła Skrzetuskich
1010  I,19 |          dziecinnych lat wezwyczaił się do wojen z Tatarami i Kozakami.
1011  I,19 |                dalej i szły - doszły aż do rzeki i stanęły nieme z
1012  I,19 |                 że pragnął przebrać się do Horotkiewicza i Jakuba Kmicica
1013  I,19 |                 całą jazdą. ~Przybywszy do Kiejdan Kmicica nie znalazł,
1014  I,19 |                 buntem skończył - mówił do Ganchofa - gdybym miał dwóch
1015  I,19 |              wojny przypisują, żeśmy to do nieprzyjaciela przeszli,
1016  I,19 |             któremu fala krwi napłynęła do głowy. - Jeżeli z kim, to
1017  I,19 |           prosił. Trzeba by kogo wysłać do króla, czas z nim samym
1018  I,20 |                 dłużej odkładać wyprawy do Billewicz po pana miecznika
1019  I,20 |               brzmiał wyraźnie, aby ich do Kiejdan sprowadzić. Ale
1020  I,20 |             wolna za widnokrąg, podobne do stada owiec schodzącego
1021  I,20 |                pierwszy przed czambułem do wsi, rozgląda się na wszystkie
1022  I,20 |                kłaniali mu się czapkami do ziemi. On zaś jechał naprzód
1023  I,20 |                 Sam dom, zwrócony tyłem do ogrodów, a przodem do głównej
1024  I,20 |             tyłem do ogrodów, a przodem do głównej drogi, był ogromny,
1025  I,20 |        rzuciwszy pachołkowi lejce szedł do ganku z gołą głową, trzymając
1026  I,20 |           jakoby złudzenie, że zajeżdża do narzeczonej, która przyjmie
1027  I,20 |            waszmości wdzięczny i proszę do komnat - odpowiedział pan
1028  I,20 |                nalał ją, podniósł swoją do ust i rzekł:~- W ręce waszmości...
1029  I,20 |                widocznie jako gospodarz do obowiązku podtrzymania rozmowy,
1030  I,20 |                po czym zwrócił się znów do mieczniká i tak dalej mówił:~-
1031  I,20 |          szwankuje, gdy on, którego Bóg do wielkich rzeczy przeznaczył,
1032  I,20 |                 liczył, opuścili go lub do wrogów jego przeszli.~-
1033  I,20 |                mnie sądzą, ale czemu to do Kiejdan nie przyjadą, czemu
1034  I,20 |             Kiejdan nie przyjadą, czemu do oczu nie wypowiedzą mi,
1035  I,20 |              szacunek, a podejrzywa, że do jego nieprzyjaciół się liczysz..~
1036  I,20 |               księcia, który sam by się do Billewicz wybrał, gdyby
1037  I,20 |               przed Billewiczem, że sam do niego nie mogę, ale niech
1038  I,20 |            niego nie mogę, ale niech on do mnie przyjeżdża z krewną,
1039  I,20 |                 także w imieniu księcia do Kiejdan.~- Zbytek łaski! -
1040  I,20 |          odrzekli obaj - mamy co innego do roboty.~Kmicic spojrzał
1041  I,20 |            potem rzekł zimno, jak gdyby do czwartej jakiejś osoby:~-
1042  I,20 |                 prosić cię jako sąsiada do sąsiada. Nie chciejże odmawiać,
1043  I,20 |              dragonami związanego wieźć do Kiejdan, to jeszcze będzie
1044  I,20 |                 panna Aleksandra weszła do komnaty. Kmicic zbliżył
1045  I,20 |                przed nią.~- Mamy jechać do Kiejdan! - rzekł.~- A to
1046  I,20 |                  Niechże Bóg broni, aby do tego przyszło! - rzekł Kmicic.~-
1047  I,20 |                   rzekła panna - ale my do tego haniebnego domu nie
1048  I,20 |              wyrazem najwyższej pogardy do Kmicica.~- Zwiążże nas,
1049  I,20 |                pojedziem!~Krew uderzyła do twarzy Kmicica; zdawało
1050  I,20 |             ludzkiej męce - mówił dalej do Oleńki - i zdrajcą mnie
1051  I,20 |              Niech i tak będzie!... Ale do Kiejdan pojedziesz... z
1052  I,20 |                 Lecz jednocześnie drzwi do sieni otworzyły się cicho
1053  I,20 |           Wołodyjowski! - zakrzyknął.~- Do usług! - odparł mały człowieczek.~
1054  I,20 |              Wołodyjowski zwracając się do Kmicica - nie masz do mnie
1055  I,20 |               się do Kmicica - nie masz do mnie szczęścia, bo ci drugi
1056  I,20 |               sięgając mimo woli dłonią do głowy.~- Teraz inna sprawa.
1057  I,20 |                  I podniósł dumną głowę do góry, i począł patrzeć panu
1058  I,20 |               Butrymem na czele, weszło do komnaty.~- Wziąść go - zakomenderował
1059  I,20 |                szarpać jak psa! - rzekł do Wołodyjowskiego pan Andrzej -
1060  I,20 |              wyszedł spokojnie, nic już do nikogo nie mówiąc, jeno
1061  I,20 |              także przeciwnymi drzwiami do dalszych komnat. Przeszła
1062  I,20 |                 innej rady. Możecie się do Białowieży schronić, gdzie
1063  I,20 |                Wołodyjowski zwrócił się do miecznika:~- A co robi krewna
1064  I,20 |           termin.~- A szykuj się waćpan do drogi! - zawołał mały rycerz -
1065  I,20 |               stara klucznica. - Idźcie do tamtej izby, a my damy już
1066  I,20 |           oszczędza.~- Może też i panna do sił wprędce przyjdzie? -
1067  I,20 |            zbierze. My musimy jechać, a do jutra rana mogą tu radziwiłłowscy
1068  I,20 |                  ale była już przybrana do drogi. Na twarzy jeno miała
1069  I,20 |                    powtórzyła wszedłszy do izby.~Wołodyjowski wyszedł
1070  I,20 |          Wołodyjowski wyszedł na chwilę do sieni, by ludzi wysłać po
1071  I,20 |             wszyscy poczęli się zbierać do drogi.~Zanim upłynął kwadrans,
1072  I,20 |                 Zagłoba wpadł jak bomba do komnaty.~- Wstrzymałem egzekucję! -
1073  I,20 |               Kmicic miecznika i Oleńkę do Kiejdan sprowadził. Pan
1074  I,20 |             okazać go miecznikowi, lecz do tego nie przyszło.~Przede
1075  I,20 |                zamiast się z nim wracać do nas...~- Waści szpakami
1076  I,20 |               iże to z przyrodzenia mam do wszystkiego ciekawość. A
1077  I,20 |               turbowali.~Tu zwrócił się do żołnierzy:~- Odstąpić i
1078  I,20 |            wracaj, dokąd chcesz, choćby do Radziwiłła, lubo bolesno
1079  I,20 |                 nie gdzie indziej, jeno do Radziwiłła wrócę!~- Przystań
1080  I,20 |            Radziwiłła wrócę!~- Przystań do nas, niech piorun w tego
1081  I,20 |                 zdradza. Oto jest pismo do komendanta birżańskiego,
1082  I,20 |        hetmański Kmicicowi. Ów wziął go do rąk i począł przebiegać
1083  I,20 |               czytał, krew mu napływała do twarzy i rumieniec wstydu
1084  I,20 |                  nie tylko Radziwiłłowi do oczu skoczyć. Jak mi Bóg
1085  I,20 |              spalą ani nie zamordują, a do takiej drogi trzeba się
1086  I,20 |                ukryć, inwentarze wysłać do sąsiadów, łuby spakować.
1087  I,20 |               też chciał na wóz zabrać. Do jutra do świtu będę gotów,
1088  I,20 |                 na wóz zabrać. Do jutra do świtu będę gotów, ale tak
1089  I,20 |          żołnierza, który choć nie miał do cię szczęścia, rad ci zawsze
1090  I,20 |              przycisnęła ją w milczeniu do ust.~
1091  I,21 |                Wołodyjowskiego, przybył do Billewicz na czele jazdy
1092  I,21 |               miecznika wraz z Oleńką i do Kiejdan, nie wypocząwszy
1093  I,21 |             przyczyny przeciw wyjazdowi do Kiejdan i rad był w duszy,
1094  I,21 |             wypadku w oczach szwedzkich do zera.~Namyślał się więc
1095  I,21 |                 się z nim i wciągnąć go do swych planów, ale Sapieha
1096  I,21 |               Hetman, z natury chciwy i do ofiar pieniężnych niezdolny,
1097  I,21 |            wojskową potęgę. Garnęli się do niego zbiegowie, szlachta
1098  I,21 |                 coraz było podobniejsze do błędnego koła, bo na przykład
1099  I,21 |              ale byłoby to przyznać się do bezsilności. Zresztą stosunki
1100  I,21 |           wyrachowanie zawiodło, wracał do Kiejdan zły i chmurny. Dziwiło
1101  I,21 |              także, że Kmicica w drodze do Billewicz nie zdybał, co
1102  I,21 |              kazał go natychmiast wołać do siebie.~- Nie udało ci się
1103  I,21 |              któryś wasza książęca mość do komendanta birżańskiego
1104  I,21 |            musiał! Ciągnęli mnie, żebym do nich przystał, a jam nie
1105  I,21 |                 wąsacz.~- Już przyszedł do siebie! - odpowiedział Kmicic.~-
1106  I,21 |          pożegnawszy Charłampa udał się do siebie. Bezsenna noc, burzliwe
1107  I,21 |                Oleńka, tym większy czuł do niej żal, tym głębszą urazę. -
1108  I,21 |               coraz bardziej. Wróciwszy do swych komnat rzucił się
1109  I,21 |           chodzić po komnacie. Od czasu do czasu ręce do czoła przykładał
1110  I,21 |                  Od czasu do czasu ręce do czoła przykładał i mówił
1111  I,21 |                czoła przykładał i mówił do siebie głośno:~- Nie może
1112  I,21 |             druga, na koniec znużył się do reszty i drzemać począł
1113  I,21 |                 pan Szkiłłądź, i wezwał do księcia.~Radziwiłł czuł
1114  I,21 |                 i przez ciebie! - rzekł do pana Andrzeja.~- Mości książę,
1115  I,21 |                dorzucaj choć ty ciężaru do brzemienia, które dźwigam,
1116  I,21 |              zaś posłałem ich po śmierć do Birż, bom doświadczony,
1117  I,21 |                list z pogróżkami, który do mnie Pontus napisał, pozostał
1118  I,21 |          powszechnej klęski od wiktorii do wiktorii wiodłem, dziś mnie
1119  I,21 |              życie słodkie?... Bóg mnie do wielkich rzeczy stworzył,
1120  I,21 |             Jakoweś twarze zaglądają mi do łoża, a czasem chłód się
1121  I,21 |                 Każę mu ich powiesić co do jednego... Trzeba przykład
1122  I,22 |         zamkowej i dziedzińcu, od czasu do czasu armaty grzmiały, a
1123  I,22 |          niepodobna - mówili ci, którzy do niedawna z niechęcią patrzyli
1124  I,22 |           milczeli, gdy tymczasem inni, do przejednania łatwiejsi,
1125  I,22 |                  więc zbliżył się zaraz do pana Jurzyca i rzekł:~-
1126  I,22 |              tej chwili też zbliżył się do niego marszałek z doniesieniem,
1127  I,22 |                 księciem, jakoby rzeka, do tej samej sali, w której
1128  I,22 |              łzy jej napływały przemocą do oczu i schyliła się jeszcze
1129  I,22 |                z Dalnowa pomrukiwał coś do sąsiadów, a ci gryźli wąsy,
1130  I,22 |                Tak ci daleko lub blisko do jednego jak do drugiego,
1131  I,22 |               lub blisko do jednego jak do drugiego, a kto ci tego
1132  I,22 |                weźmie...~Tu zwrócił się do biesiadników:~- Wstań, kto
1133  I,22 |              stało się nic, jeno ochota do uczty się popsuła. Próżno
1134  I,22 |       wojewodzie wileńskiemu nie bliżej do wielkoksiążęcego tronu jak
1135  I,22 |              wielkoksiążęcego tronu jak do korony niemieckiej. Wszystko
1136  I,22 |                świat cały, to znów taką do niej odczuwał nienawiść,
1137  I,22 |              całej uczty rozdrażniał go do najwyższego stopnia. Było
1138  I,22 |              Tymczasem nowy gość wszedł do sali. Książę ujrzawszy go
1139  I,22 |              zajęli.~Po chwili wtoczono do sali smoliste ankary i poczęto
1140  I,22 |               ze mną wszystkich toastów do dna nie spełni, bom dziś
1141  I,22 |           bardziej, wreszcie nim doszli do drzwi, zwisła bezwładnie
1142  I,23 |        pohałasował z nami, ale mu nijak do nas, bo tu już szwedzka
1143  I,23 |                 na kulbace dzień i noc. Do tego mnie Bóg stworzył.
1144  I,23 |                 coraz krzywsi.~- Nic mi do niej, a jej do mnie. Co
1145  I,23 |                   Nic mi do niej, a jej do mnie. Co było, to się i
1146  I,23 |               to! Po ślubie weźmiesz ją do swojej kwatery... i jeśli
1147  I,23 |                 pomiesza. Tu nie ma nic do roboty, a bezczynność ze
1148  I,23 |                będą nad tobą ciążyły aż do spokojniejszych czasów.
1149  I,23 |        spokojniejszych czasów. Kogo raz do trąby włożą, temu i w dziesięć
1150  I,23 |                 trzymają... Tyś mi wraz do tego, ile że i fantazję
1151  I,23 |            stało.~- To dobrze. Wstąpisz do Zabłudowa, gdzie siedzi
1152  I,23 |               odesłał, ale nie tu, jeno do Tylży, gdzie są już rzeczy
1153  I,23 |               list oddaj i ruszaj zaraz do Tykocina, do księcia Bogusława.~
1154  I,23 |               ruszaj zaraz do Tykocina, do księcia Bogusława.~Tu hetman
1155  I,23 |                 mu się dusza wydzierała do odjazdu. I czuł, że ta podróż,
1156  I,23 |           zamiast ich bić?... Toż dusza do tego się śmieje!~Radziwiłł
1157  I,23 |         koniecznie wybrać, niech jedzie do Prus, do Tylży, i tam czeka,
1158  I,23 |           wybrać, niech jedzie do Prus, do Tylży, i tam czeka, co się
1159  I,23 |                po drodze, żem go zmusił do podpisania wbrew sercu.
1160  I,23 |                się, że i rodzeni bracia do różnych partyj należą. Owóż
1161  I,23 |      konfederatami, sprosić naczelników do siebie, niby dla układów,
1162  I,23 |            układów, a potem pochwycić i do Prus wywieźć. Godziwy to
1163  I,23 |              pojedziesz z moimi listami do samego Karolusa Gustawa.
1164  I,23 |              nie mogę z grafem Magnusem do ładu dojść od czasu onej
1165  I,23 |                 on tam niejedno na mnie do króla wypisuje, a jedno
1166  I,23 |             okazja, księciu Bogusławowi do Prus. Można i przez elektorskich
1167  I,23 |             lepiej, bo weźmiesz listy i do innych osób, które w tamtych
1168  I,23 |         stronach rezydują.~- To jeszcze do innych pojadę?~- Tak jest.
1169  I,23 |                Tak jest. Musisz dotrzeć do pana marszałka koronnego
1170  I,23 |           którego bardzo mi chodzi, aby do naszych zamysłów przystąpił.
1171  I,23 |                nie ukrywaj, że ode mnie do niego jedziesz, aby go dla
1172  I,23 |             niech Lubomirski. przejdzie do Szwedów; a w nagrodę zażąda
1173  I,23 |               lepszego niewart!... Mnie do czego innego Bóg stworzył
1174  I,23 |                 człowieczej, i dojść aż do tej granicy, jaką sam Bóg
1175  I,23 |                gdy dusza leci... jakoby do słońca... choroba mówi swoje
1176  I,23 |                Nie maszże jakiej prośby do mnie?~- Wasza książęca mość!... -
1177  I,23 |          niebezpieczno!... Najlepiej ją do Taurogów wyprawię, pod Tylżę,
1178  I,23 |                Jędrek!... Idź gotuj się do drogi, a przychodź do mnie
1179  I,23 |               się do drogi, a przychodź do mnie na obiad...~Kmicic
1180  I,23 |                 pazia i rozkazał prosić do siebie Ganchofa.~- Obejmiesz
1181  I,23 |                  Możesz odejść! - rzekł do Ganchofa.~Po czym zamyślił
1182  I,24 |                 czynnie przygotowaniami do drogi oraz wyborem ludzi,
1183  I,24 |                gdy się przed przyjazdem do Lubicza pod Chowańskim uwijał,
1184  I,24 |                Andrzejowi listy i glejt do komendantów szwedzkich,
1185  I,24 |                 stawało na przeszkodzie do drogi. Kmicic popijał właśnie
1186  I,24 |                 było wino i nie szło mu do głowy, nie rozweselało humoru,
1187  I,24 |                przyjedziesz, to jakobyś do Francji przyjechał. Inna
1188  I,24 |                 Charłamp.~- Waćpanu nic do panny Billewiczówny! - odrzekł
1189  I,24 |                 że uschnę... Ni mi było do jadła, ni do napitku...
1190  I,24 |                 Ni mi było do jadła, ni do napitku... Dopiero jak mnie
1191  I,24 |               książę nasz z Warszawy aż do Smoleńska posłał, tak i
1192  I,24 |                mi się stało lżej, a nim do Wilna dojechałem, ani mi
1193  I,24 |                 ani mi była w głowie, i do tej pory w kawalerskim stanie
1194  I,24 |              Ganchof zwracając się znów do pana Andrzeja.~- Zdrowie! -
1195  I,24 |           Kmicic. - Dziękuję z serca!~- Do dna! do dna! Waszmości czas
1196  I,24 |             Dziękuję z serca!~- Do dna! do dna! Waszmości czas na koń,
1197  I,24 |              wszystko, z czym się zżył, do czego się wezwyczaił, z
1198  I,24 |                nie rzec i odjechać? Ot, do czego doszło! Ale co jej
1199  I,24 |              widzenia jej, przemówienia do niej, że przestał rozmyślać:
1200  I,24 |              obaczym.~Nagle zwrócił się do pachołka:~- Czego tu jeszcze
1201  I,24 |                rady!... Nie masz tu nic do roboty, jeno się ze zgryzotą
1202  I,24 |                 sobą toczy, aby przyjść do siebie; tymczasem zaś spoglądała
1203  I,24 |                 na młodego junaka.~- Ja do waćpana nie chowam urazy... -
1204  I,24 |               we mnie siedzi - może nie do waćpanny. Bo ja sam wiem
1205  I,24 |                waćpanny. Bo ja sam wiem do kogo i czego?... Myśląc
1206  I,24 |                 mnie znałaś, że dawniej do swawoli byłem gotów: usiec,
1207  I,24 |        Aleksandra przyszła już zupełnie do siebie.~- Co waćpan mówisz,
1208  I,24 |           całować jej oczy, usta, potem do nóg się rzucił - na koniec
1209  I,25 |                gościńcem idącym z Kowna do Grodna, a stamtąd do Białegostoku,
1210  I,25 |              Kowna do Grodna, a stamtąd do Białegostoku, puścił się
1211  I,25 |                  z biegiem Niewiaży, aż do Niemna, który przebywszy
1212  I,25 |              stojącym tuż za Wilią, aby do zaczepki i do wojny łatwiej
1213  I,25 |                Wilią, aby do zaczepki i do wojny łatwiej znalazła się
1214  I,25 |        przynajmniej pragnęli ją odłożyć do najdalszego terminu; odebrał
1215  I,25 |            wcześnie chronili się ludzie do miejsc bezpiecznych. Więc
1216  I,25 |                się w niezgłębione lasy, do których zabierał i spędzał
1217  I,25 |          dobytek, szlachta zaś uciekała do sąsiednich Prus elektorskich,
1218  I,25 |           Kmicic częstokroć zbliżał się do uciekających gromad lub
1219  I,25 |                 uciekających gromad lub do ognisk nocami w gąszczach
1220  I,25 |            napadu. Wielu wyciągało ręce do Kmicica i jego orszańskich
1221  I,25 |               Gdy Szwedzi wejdą, wrócim do domów, do pogorzelisk naszych...~
1222  I,25 |                 wejdą, wrócim do domów, do pogorzelisk naszych...~I
1223  I,25 |              księcia powszechnie. Z ust do ust podawano sobie wiadomości,
1224  I,25 |         sławnych z Chowańskim gonitwach do Lubicza przyjechał, nie
1225  I,25 |              przed sobą i uśmiechał się do nich, i gnał konwój bez
1226  I,25 |                 gdy pan Andrzej zamykał do snu oczy, widział hetmana
1227  I,25 |            uchodziła prawie bez wyjątku do Prus przed podjazdami nieprzyjacielskimi,
1228  I,25 |                 były też to watahy niby do wojsk Zołtareńki należące,
1229  I,25 |             potężny oddział Zołtareńki, do pięciuset ludzi liczący,
1230  I,25 |                 nieprędko nieprzyjaciel do nas zajrzy.~Kmicica mocno
1231  I,25 |              gdyż karet nie pozataczano do wozowni, a konie karmili
1232  I,25 |                 drogę wszedł wraz z nim do domu.~Przeszedłszy sień,
1233  I,25 |          bielidłem, czyniła go podobnym do panny, a jednocześnie zuchwałość,
1234  I,25 |             wodzów uznane za niepodobne do zdobycia; on nad Renem,
1235  I,25 |           godność swą książęcą stawając do walki z nierównego stanu
1236  I,25 |             bystry i giętki zarówno się do intryg i do dyplomatycznych
1237  I,25 |                 zarówno się do intryg i do dyplomatycznych wybiegów
1238  I,25 |                 nie ze zwykłym sługą ma do czynienia.~- Wybaczaj waćpan,
1239  I,25 |        uprzejmie - bo widzę, żem się co do szarży osoby omylił. Ale
1240  I,25 |               książę wojewoda, abym się do Prus, do Tylży albo Taurogów
1241  I,25 |             wojewoda, abym się do Prus, do Tylży albo Taurogów przeniósł,
1242  I,25 |                 w margrabstwie i że się do Prus przez Szwedów przebrać
1243  I,25 |                 bom nie miał nic innego do roboty. Powiem ci, mój kawalerze,
1244  I,25 |                odrzekł książę. - Wracam do sprawy: czy waćpan masz
1245  I,25 |             masz jeszcze jakie listy?~- Do waszej książęcej mości co
1246  I,25 |              oddałem, a oprócz tego mam do króla szwedzkiego. Czy waszej
1247  I,25 |               Krakowie, jeśli się dotąd do Prus Królewskich nie wybrał.
1248  I,25 |               chcą o Szwedach słyszeć i do oporu się gotują. Oni chcą
1249  I,25 |                oni pomogą nam i Szwedom do pokrajania tego bochenka,
1250  I,25 |                 będzie miał w ręku, gdy do miast swoje załogi powprowadza,
1251  I,25 |               pomagać ze wszystkich sił do zabrania reszty. W tym tylko
1252  I,25 |                 nawet sekretnych gońców do Jana Kazimierza oznajmiając,
1253  I,25 |               żeby ich rozprószyć, żeby do króla nie szli. Gotują się
1254  I,25 |             więc ja mam razem wyjeżdżać do Prus i razem urządzać rzeź
1255  I,25 |          właśnie spotkałem, ot, idąc tu do Pilwiszek, po drodze, całą
1256  I,25 |        widocznie jakaś myśl przyszła mu do głowy, bo się uderzył w
1257  I,25 |                 mam list z instrukcjami do Harasimowicza, podstarościego
1258  I,25 |           Jedzie z rzeczami hetmańskimi do Prus, bo tam baliśmy się,
1259  I,25 |                  rzekł Kmicic - gdyż mi do króla szwedzkiego i do pana
1260  I,25 |               mi do króla szwedzkiego i do pana Lubomirskiego pilno.~-
1261  I,25 |             pilno.~- A, to masz listy i do pana marszałka koronnego?
1262  I,25 |                się w progu.~- Jest list do waści - rzekł książę Bogusław.~
1263  I,25 |         dostanie onych, starajcie się i do mnie odsyłajcie. Konie i
1264  I,25 |        wiedziano, co wiozą. A te rzeczy do Prus jak najprędzej wymknąć,
1265  I,25 |          Zabłudów się gotują idąc snadź do króla.~Z którymi bić się
1266  I,25 |          wiedzieć będzie, odsyłajcie go do mnie. Albo sami najdą i
1267  I,25 |               cieniu, odwrócony plecami do okna.~Gdyby jednak był rzucił
1268  I,25 |                  Należę duszą i mieniem do jego robót; przy jego i
1269  I,25 |            przyjdzie szlachcie fantazja do głowy posadzić na stolcu
1270  I,25 |                 po staremu przystępować do całowania jego królewskiej -
1271  I,25 |      piegłasiewiczowskiej ręki?... Tfu! do wszystkich rogatych diabłów,
1272  I,25 |               fortunę, na podstarościch do nas się zgodzić. A przecie
1273  I,25 |                  że książę Michał pisał do brata, że nam raczej o włosiennicy,
1274  I,25 |            przez całe cnotliwe życie aż do cnotliwej śmierci kapłony
1275  I,25 |         opuszcza dawnego pana i spieszy do nowego: magnates, szlachta,
1276  I,25 |              pójść w pogardę i w służbę do sąsiadów!...~Kmicic coraz
1277  I,25 |            przypadła. Jako krewni, mamy do tego prawo. Jeśli zaś nie
1278  I,25 |          przemówiłem ci tym porównaniem do głowy i nie zdołałem w sedno
1279  I,25 |              Czuj duch! - rzekł z cicha do ludzi - gorze temu, na kogo
1280  I,25 |             powtarzając bezładne słowa.~Do uszu Soroki dochodziły jeno
1281  I,25 |          inaczej..."~Tymczasem przyszli do zajazdu. Kmicic zamknął
1282  I,25 |               zdziwienia; tak doszli aż do studni żurawianej w podwórzu
1283  I,25 |          pomożesz wdziać!~I poszli obaj do zajazdu.~W bramie spotkali
1284  I,25 |               na drogę Kmicic.~I wszedł do izby.~W pół godziny później
1285  I,25 |               całkiem przybrany już jak do drogi w wysokie jałowicze
1286  I,25 |               rozkazy, aby się gotowano do drogi. Jazda dociągała popręgów
1287  I,25 |                 w kozłach przed domami, do wozów zakładano konie.~Kmicic
1288  I,25 |                  Słuchaj, stary - rzekł do Soroki - wszakże to od starościńskiego
1289  I,25 |          pojedziem, panie pułkowniku?~- Do Dębowej!~- To właśnie z
1290  I,25 |           Kmicic.~Po chwili mruknął sam do siebie półgłosem:~- Ej,
1291  I,25 |            weźmiem... Słuchać! Ja wejdę do komnat i po chwili wyjdę
1292  I,25 |                wozowni, zakładano konie do dwóch jeszcze kolasek, olbrzymi
1293  I,25 |              olbrzymi pajukowie znosili do nich łuby i sepety. Nad
1294  I,25 |               chwili wrócił i wezwał go do księcia.~- Jak się masz,
1295  I,25 |                  bo ci dam kilka listów do różnych znacznych osób i
1296  I,25 |                różnych znacznych osób i do samego króla szwedzkiego.
1297  I,25 |                cóżeś to tak zbrojny jak do bitwy?~- Bo między konfederatów
1298  I,25 |              jak i mój stryjeczny, jeno do czasu muszę symulować.~-
1299  I,25 |              Sam Kmicic potrzymał konia do wsiadania, a książę skoczył
1300  I,26 |                ku Pilwiszkom. Od chwili do chwili książę Bogusław przechylał
1301  I,26 |                   odrzekł Kmicic - a co do kary, jaką im wasza książęca
1302  I,26 |             spytał książę zwracając się do żołnierzy.~- Wiemy - odpowiedzieli.~-
1303  I,26 |                Wiemy - odpowiedzieli.~- Do miliona diabłów rogatych! -
1304  I,26 |           wygodniej.~- Nie może być!... Do reszty mi ręce wykręcicie!~-
1305  I,26 |               lepszego losu niż zdrajcę do śmierci nosić.~- Głupiś,
1306  I,26 |           podniósł? Czy ci nie przyszło do głowy, że lepiej by dla
1307  I,26 |                 sprawa! - zawołał jakby do siebie książę.~- Mój mości
1308  I,26 |                Przyznaj się, kawalerze, do jednej rzeczy: żeś mnie
1309  I,26 |               pytanie: zaliś już jechał do mnie na Podlasie z gotowym
1310  I,26 |        ostatniej chwili, przyszło ci to do głowy.~- Na to mogę szczerze
1311  I,26 |                gardzieli stanie, więcej do niej nie wrócę.~Książę wojewoda
1312  I,26 |       zaprzysiągł, jako go nie opuszczę do śmierci...~- A to pięknie
1313  I,26 |                 was został. Nie mam nic do stracenia... Ale to przynajmniej
1314  I,26 |              mnie, Panie Boże, sądź!"~- Do rzeczy! do rzeczy! - rzekł
1315  I,26 |               Boże, sądź!"~- Do rzeczy! do rzeczy! - rzekł spokojnie
1316  I,26 |          nieszczęściem przygnieciony.~- Do rzeczy! - powtórzył książę
1317  I,26 |            upokorzeniu, w męce... bo mi do oczu powiedziano: "zdrajca!"
1318  I,26 |              sprzedawczyki, wyście mnie do tego doprowadzili!~Tu pan
1319  I,26 |                nocy - mówił - poszedłem do księcia hetmana, bo i sam
1320  I,26 |                rzekł Bogusław.~- Żem mu do nóg padł - zakrzyknął Kmicic -
1321  I,26 |                alem słuchał i wysłuchał do końca!... O zdrajcy! O arcypiekielnicy!
1322  I,26 |                 pierwszej bitwie szpada do ręki przyrośnie.~- To fortel!
1323  I,26 |                pojadę z próżnymi rękoma do naszego pana miłościwego.~-
1324  I,26 |               mam przecie i inne listy, do króla szwedzkiego, do Wittenberga,
1325  I,26 |            listy, do króla szwedzkiego, do Wittenberga, do Radziejowskiego...
1326  I,26 |            szwedzkiego, do Wittenberga, do Radziejowskiego... Wielcy
1327  I,26 |             twoim. ~- Ja sam mam szablę do obrony, a swoich mam czym
1328  I,26 |          przymknięte. Jednakże od czasu do czasu rzucał ukośne spojrzenia,
1329  I,26 |                  Tymczasem zbliżyli się do budowli leżącej przy drodze,
1330  I,26 |                 Soroki stał przywiązany do słupa. Sam Soroka rozmawiał
1331  I,26 |                 ścianę i począł mierzyć do uciekającego, a raczej do
1332  I,26 |               do uciekającego, a raczej do jego rumaka.~Rumak zaś wyciągnął
1333  I,26 |          Wówczas wachmistrz zwrócił się do kowala i jego pomocników,
1334  I,26 |         przynieśli wiadro wody i szmaty do obcierania. Soroka z równąż
1335  I,26 |          powolnością i uwagą zabrał się do obmywania twarzy Kmicica.~
1336  I,26 |               nas! - krzyknął Soroka. - Do koni!~I w tejże samej chwili
1337  I,26 |              nie żyje, wracał spokojnie do Pilwiszek.~O zmroku już
1338 II,1  |             wystrzałem. Soroka od czasu do czasu maczał szmatę w kuble
1339 II,1  |                 blaszankę z czystą wodą do jego warg, lecz pokazało
1340 II,1  |              więc dalej, aby dobrać się do wysokich i suchych części
1341 II,1  |                 Jednakże konie zapadały do kolan i wyżej. Już obawiali
1342 II,1  |              gdy po upływie pół godziny do nozdrzy ich doszedł zapach
1343 II,1  |                kożuch przewrócony wełną do góry.~- A siła koni? - spytał
1344 II,1  |                po was!~- Zamknij pysk i do chaty prowadź, póki prosim.
1345 II,1  |                ciebie, parobku! Prowadź do chaty, a nie, to cię we
1346 II,1  |                  Tak rozmawiając weszli do chaty, w której na kominie
1347 II,1  |             kompanija mieszka - mruknął do towarzyszów. Podsypać rusznice
1348 II,1  |                   po czym sami zasiedli do wieczerzy i jedli chciwie
1349 II,1  |         zajazdach, porwaniach i doszedł do przekonania, że młody pan
1350 II,1  |              nasze szczęście? - mruczał do siebie rozglądając się ze
1351 II,1  |               oknach chaty, a sam rzekł do smolarza:~- Weź, chłopie,
1352 II,1  |                  Tak rozmawiając doszli do szopy, z której słychać
1353 II,1  |                 parskanie koni i weszli do środka.~- Świeć! - rzekł
1354 II,1  |            chłopu wrócić i sam zawrócił do chaty.~Po drodze rozmyślał,
1355 II,1  |                i konie bardzo przypadły do serca staremu żołnierzowi,
1356 II,1  |            naokoło, jedno wyjście - jak do niego trafić? Przypadek
1357 II,1  |                 zdradne, wiodące wprost do topieli. Soroka znał dobrze
1358 II,1  |                  Tak rozmyślając wrócił do chaty. Czujni żołnierze
1359 II,1  |               kto są, zanim puścili ich do chaty. Soroka dał ordynans,
1360 II,1  |                tam rupieciach, od czasu do czasu zaś chory budził się
1361 II,1  |                widocznie gorączkowo, bo do uszu Soroki dolatywały bezładne
1362 II,1  |               zbudziło go ciche pukanie do drzwi chaty.~Czujny żołnierz
1363 II,1  |          wachmistrzu, smolarz uciekł.~- Do stu diabłów! wnet on nam
1364 II,1  |               się kładli, trzeba czuwać do rana: lada chwila kupa nadejść
1365 II,1  |             nocy nie nadejdą. Nim chłop do nich zdąży, to i dzień będzie! -
1366 II,1  |                  rzekł Soroka - że gdym do niego strzelał, to go jakoby
1367 II,1  |                 rozbudził.~- Czuwaliśmy do rana, panie pułkowniku,
1368 II,1  |               pan Andrzej.~I cofnął się do wnętrza chaty. Soroka podążył
1369 II,1  |           tapczanie - wszakże to książę do mnie strzelił?~- Tak jest.~-
1370 II,1  |                 za mało!... Przy tym on do Prus ruszył, tam nie możemy
1371 II,1  |        pośpiesznie papiery.~- To glejty do komendantów szwedzkich,
1372 II,1  |            listy? - powtórzył Soroka.~- Do kroćset piorunów! listy
1373 II,1  |                 piorunów! listy hetmana do króla szwedzkiego, do pana
1374 II,1  |           hetmana do króla szwedzkiego, do pana Lubomirskiego i te
1375 II,1  |       położeniem, tym jaśniej dochodził do przekonania, że było ono
1376 II,1  |                Wszakże otwarta mu droga do konfederatów i jeśli trafi
1377 II,1  |          dlatego, by ducha psuć i ludzi do Radziwiłłów przeciągać?
1378 II,1  |                chorągwie lub zmuszał je do poddania, że rozstrzeliwał
1379 II,1  |               listy, to choćby się nimi do konfederatów nie wkupił,
1380 II,1  |              zrazu całkiem przyznać się do winy: Radziwiłłowie to tak
1381 II,1  |                pogrążyli, Radziwiłłowie do zguby przywiedli, okryli
1382 II,1  |                leśne odrzucało od sosny do sosny, aż przyniosło jakoby
1383 II,1  |                przyniosło jakoby grzmot do chaty.~Kmicic zerwał się
1384 II,1  |                 żołnierz.~Obaj dobiegli do chaty i zeskoczywszy z koni,
1385 II,2  |            Nauczy was kat prawa, idźcie do kata!~- Wykurzymy was stąd
1386 II,2  |                tymczasem Soroka szepnął do Kmicica:~- Trzeba tu będzie
1387 II,2  |                Gadajcie, czego chcecie, do stu diabłów! Po coście do
1388 II,2  |               do stu diabłów! Po coście do naszej chaty wleźli?~- A
1389 II,2  |                stary znów zakrzyknął:~- Do kolan, szelmy! do kolan!
1390 II,2  |         zakrzyknął:~- Do kolan, szelmy! do kolan! to pan Kmicic! Który
1391 II,2  |               wiedzieli!~Tu zwrócił się do synów:~- Ruszże się tam
1392 II,2  |                się tam który, bałwanie, do lochu, miodu wynieść!~-
1393 II,2  |               tury! Proszę waszą miłość do chaty, bo tu chłód kąsa.
1394 II,2  |           starość nie radość!... Proszę do chaty, w niskie progi. Dla
1395 II,2  |             słuszność.~Toteż gdy weszli do chaty, siadł na tapczanie
1396 II,2  |                bory, na mizerię i głód, do tej chałupy, do tych bagien...
1397 II,2  |                 i głód, do tej chałupy, do tych bagien... Bóg łaskaw,
1398 II,2  |                 Gotowi drzwi wystawić i do miodu się dobrać. Głód tu
1399 II,2  |              cześć przytuli i na powrót do służby przyjmie.~- Może
1400 II,2  |                 inaczej być!~Wtem drzwi do izby skrzypnęły i wszedł
1401 II,2  |             Musiał ktoś okrutnie blisko do waszej miłości strzelić.~-
1402 II,2  |                   Czy wasza miłość chce do nich jechać?~- Jać nie proszę,
1403 II,2  |               ślepy miecz w twoim ręku, do rozlewania krwi bratniej
1404 II,2  |                 ścigać W. X. Mość będę, do czego mój żal i moje zgryzoty
1405 II,2  |           ostały, owe listy i dokumenta do pana Sapiehy odsyłam, a
1406 II,2  |               jechać mu tam, a dojedzie do czci, sławy i do Oleńki.~-
1407 II,2  |               dojedzie do czci, sławy i do Oleńki.~- Przecie jej włos
1408 II,2  |                 mu taka myśl:~"A żeby i do niej napisać? Posłaniec,
1409 II,2  |          Posłaniec, który powiezie list do hetmana, może i jej wręczyć
1410 II,2  |                 trafiła mu wielce zrazu do serca. Zaciąwszy się na
1411 II,2  |               chwilę, a potem rzekł sam do siebie:~- Niechże uczynki,
1412 II,2  |                 na trzeciej krótki list do Wołodyjowskiego w następujących
1413 II,2  |       pułkownicy. Były listy hetmańskie do X. Bogusława i p. Harasimowicza,
1414 II,2  |              nie ma, bo z X. Bogusławem do Prus, do Tylży, wyjechał,
1415 II,2  |                z X. Bogusławem do Prus, do Tylży, wyjechał, ale podobne
1416 II,2  |              podobne rozkazy mogą być i do innych ekonomów. Tych się
1417 II,2  |                 poślijcie pewnych ludzi do pana wojewody witebskiego,
1418 II,2  |              które od prastarych czasów do Kmiciców należało.~Napisawszy
1419 II,2  |                 to uczynić? jak zacząć? do czego przyłożyć ręki?~I
1420 II,2  |                ręki?~I znów mu przyszło do głowy:~"Iść do konfederatów..."~
1421 II,2  |                 przyszło do głowy:~"Iść do konfederatów..."~Lecz jeśli
1422 II,2  |            Chowańskiemu czynił? - rzekł do siebie. - Kupę zbiorę, będę
1423 II,2  |             taka porwała go chęć paląca do tej krwawej roboty, że już
1424 II,2  |                ruszać.~Lecz nim doszedł do drzwi, uczuł nagle, jakoby
1425 II,2  |             złość go brała, i żal jakiś do własnego sumienia, że taką
1426 II,2  |        złożywszy ręce i wyciągnąwszy je do góry, tak dalej mówił:~-
1427 II,2  |           insultowana, wstaw się za mną do Syna swego, zstąp ku ratunkowi
1428 II,2  |         Pojedziem, taj tylko! Może hen! do króla, któren pod szwedzką
1429 II,2  |       otworzywszy drzwi od sieni, rzekł do żołnierzy:~- Konie mieć
1430 II,3  |                a stary Kiemlicz poszedł do chaty rozumując, że Kmicic
1431 II,3  |             wasza miłość chce jechać?~- Do króla jegomości.~Stary cofnął
1432 II,3  |             Panno Mądra! - zakrzyknął - do jakiego króla, wasza miłość?~-
1433 II,3  |              wasza miłość?~- Jużci, nie do szwedzkiego.~Kiemlicz nie
1434 II,3  |      przypuszczeń poczęło mu się cisnąć do głowy. Lecz że żołnierze
1435 II,3  |                pułkownika z jakąś misją do króla. Utwierdzało go w
1436 II,3  |                 Hetman posyła zaufanego do króla - pomyślał stary -
1437 II,3  |       Rzeczpospolitę przejechać, by się do króla jegomości dostać.
1438 II,3  |                milcz! Potem wróciliście do starego legowiska i poczęliście
1439 II,3  |             cześć odzyskacie. Biorę was do służby, a już tam i korzyść
1440 II,3  |            jechać?~- Jeden niech jedzie do księcia wojewody, ale nie
1441 II,3  |              powiesz, żeś się po drodze do mnie przyłączył i nie wiesz;
1442 II,3  |                 kto nie ma glejtu, tego do komendanta prowadzą.~- Ja
1443 II,3  |        komendanta prowadzą.~- Ja glejty do komend szwedzkich mam!~Zdziwienie
1444 II,3  |                końmi, ale niby po konie do Soboty pojedziem, a jeśli
1445 II,3  |               skargą będziem jechali aż do Warszawy i Krakowa.~- Chytry
1446 II,3  |              zapłaci.~- I tak ja miałem do Ełku, do Prus, z nimi jechać,
1447 II,3  |                I tak ja miałem do Ełku, do Prus, z nimi jechać, to
1448 II,3  |               że z końmi jadę, a wyście do pomocy najęci. Ruszaj!~A
1449 II,3  |        karczemnym pojedynku, trudny był do poznania i wyglądał istotnie
1450 II,3  |                 szabliska i długie baty do popędzania koni oraz arkany
1451 II,3  |             popędzania koni oraz arkany do chwytania rozbieganych.~
1452 II,3  |            groźnego pułkownika, mruczał do Biłousa:~- Chyba mi ów waszeć
1453 II,4  |                tylko znajome, aż weszli do Prus i dotarli do Łęgu,
1454 II,4  |                weszli do Prus i dotarli do Łęgu, czyli jak stary Kiemlicz
1455 II,4  |                 stary Kiemlicz nazywał, do Ełku, gdzie zasięgnęli nowin
1456 II,4  |               zdradziecko nie połączył, do czego wrodzona Chytrość
1457 II,4  |                 traktem wiodącym z Łęgu do Szczuczyna leżącego w samym
1458 II,4  |             podlaskim z drugiej strony. Do Szczuczyna samego nie chciał
1459 II,4  |               Wąsoszy, ku zachodowi. Co do listu, który miał dla pana
1460 II,4  |           Kiemliczami i Soroką zasiedli do wieczerzy, gdy z zewnątrz
1461 II,4  |          zamiast się zbliżyć cofnął się do karczmy, bo go nagle złość
1462 II,4  |                Nie przywykł jeszcze ani do szarej świty, ani do tego,
1463 II,4  |                ani do szarej świty, ani do tego, by nań kiwano rękawicą.
1464 II,4  |                stołem i wziął się znowu do jadła. Nieznajomy pan wszedł
1465 II,4  |                    Bo karczmarz poszedł do komory - odparł Kmicic -
1466 II,4  |               mopankowie, przysiąść się do stołu.~Nieznajomy pan pytał
1467 II,4  |            rzekło, nie przywykł jeszcze do podobnego traktowania, byłby
1468 II,4  |              które pewnie nie mają koni do zbytku?~- Tego ja nie wiem,
1469 II,4  |              przejezdny pan dał mi list do jednego z ich pułkowników,
1470 II,4  |                się dobrze składa, bo ja do Szczuczyna jadę.~- Wasza
1471 II,4  |                przednimi chronili, a co do mnie, niechby im się wszyscy
1472 II,4  |     niepłochliwy, a po drugie, jegomość do Szczuczyna jedziesz, a w
1473 II,4  |               jak najprędzej od gadania do roboty przyszło.~- Widzę,
1474 II,4  |        przyjdzie między nimi i Szwedami do wojny, to pewno, a może
1475 II,4  |              nie to, że Szwedzi jeszcze do tego kąta nie zaleźli...
1476 II,4  |                tym znam), to czemu tedy do tych zacnych żołnierzów
1477 II,4  |        protekcjonalnym, jak zwierzchnik do podwładnego, nie zastanowiwszy
1478 II,4  |              szanować. Siedziałem cicho do sprzętów i omłotów. Dopieroż,
1479 II,4  |         Dopieroż, jakem całą krescencję do Prus sprzedał i inwentarze,
1480 II,4  |               niech mi zabierają, co im do smaku przypadnie.~- Zawsze
1481 II,4  |              miłościwego, nie pójdziesz do onych zacnych żołnierzów
1482 II,4  |            przeszkodzie, możesz wprędce do jakiej takiej fortuny dojść,
1483 II,4  |                  przy pomocy boskiej, i do dziedzictwa niedaleko. A
1484 II,4  |                krzywił się, bo od czasu do czasu od przyschniętej rany
1485 II,4  |           marszcząc brwi.~- To z ochoty do tej służby.~Lecz młody personat
1486 II,4  |                 Biłous wszedł spiesznie do izby.~- Panie komen...~Tu
1487 II,4  |           żołnierz wyszedł, zwrócił się do pana Rzędziana z Wąsoszy
1488 II,4  |               chwili kilku ludzi weszło do izby.~Idący na czele, chłop
1489 II,4  |           Jestem! - odrzekł karczmarz - do usług waszmości.~- Dla koni
1490 II,4  |           widząc, z jak wysoką osobą ma do czynienia, więc zdjął czapkę
1491 II,4  |                 Skrzetuskiego, Jaremkę, do chrztu trzymał w drugą parę.
1492 II,4  |                drugą poczęły się cisnąć do głowy. Naprzód zburzyła
1493 II,4  |            głównie Józwa przyczynił się do rozsiekania kompanionów
1494 II,4  |               Lecz jednocześnie szepnął do siedzącego obok Soroki:~-
1495 II,4  |        siedzącego obok Soroki:~- Ruszaj do stajni, niech konie będą
1496 II,4  |       wspomnienia poczęły mu cisnąć się do głowy. Ludzie ci przypomnieli
1497 II,4  |           chwilą Józwa rzekł, iż należą do chorągwi dawniej billewiczowskiej,
1498 II,4  |            śniegiem spadł niespodzianie do Wodoktów i po raz pierwszy
1499 II,4  |            wszystką krew wytoczyć, byle do nóg tej pannie paść, a w
1500 II,4  |             pułkowników, o zesłaniu ich do Birż i szczęśliwym ocaleniu.