Tom, Rozdzial

2001 II,15 |                od siebie dyplomatami ma do czynienia; jemu to właśnie
2002 II,15 |                 mury, mówił z uśmiechem do żołnierzy:~- Patrzcie jeno,
2003 II,15 |            miasto zaś Częstochowa wcale do klasztoru nie należy.~"Dlatego
2004 II,15 |                 więcej nie weźmie!~- Co do mnie - mówił dalej książę
2005 II,15 |            odmrożę. Co za szkoda, żeśmy do Prus nie poszli; kraj bogaty,
2006 II,15 |                    odrzekł Horn.~- Więc do szańców! Mało było wczoraj
2007 II,15 |            grali! - rzekł zwracając się do swego sztabu.~I rozkazał
2008 II,15 |              kościołem i klasztorem, aż do przeciwległych szańców szwedzkich;
2009 II,15 |          silniej; na koniec zwrócił się do obecnych i zakrzyknął:~-
2010 II,15 |                 de Fossis przygalopował do niego.~- Panie jenerale -
2011 II,15 |            uroczyściej.~Miller odjechał do swojej kwatery, nie rzekłszy
2012 II,15 |               ciągle świeżych żołnierzy do zmiany.~Nadeszła noc, działa
2013 II,15 |                w otchłań. Od szańców aż do jego murów wyciągały się
2014 II,15 |                  jakoby ją kto na linie do góry podnosił i zniżał.
2015 II,15 |             podnosił i zniżał. Celuj tu do takiej fortecy, trafiaj!~
2016 II,15 |                w zamieszanie, nie mogły do samego rana przyjść do sprawy.
2017 II,15 |            mogły do samego rana przyjść do sprawy. Oblężeni, jakby
2018 II,15 |                taką gorliwość, i wrócił do klasztoru, by spracowanym
2019 II,15 |                 wreszcie znużą! - rzekł do księcia Heskiego.~- W prochach
2020 II,15 |               młyn jak prochowy.~- Każę do zachodu słońca strzelać
2021 II,15 |            dostojność wiesz, że wysłali do Wittenberga?~- Wiem, wyślę
2022 II,15 |    Wrzeszczowicza ściągnąć i jako wotum do tego klasztoru ją pośle,
2023 II,15 |             ognia!~Przeszedł więc dzień do wczorajszego podobny, pełen
2024 II,15 |        pokazywała żołnierzom i serce im do bitwy odejmowała. Wiem od
2025 II,15 |           Puścił ją. A sam zdrowy i żyw do tej pory; do bitwy chodzi
2026 II,15 |               zdrowy i żyw do tej pory; do bitwy chodzi jak w taniec,
2027 II,15 |              mogą przypuścić! - szepnął do siebie Kmicic.~I udał się
2028 II,15 |               Kmicic.~I udał się wprost do pana Czarnieckiego, który
2029 II,15 |                 impreza! Że też to mnie do głowy nie przyszło. Trzeba
2030 II,15 |                 bo mu się okrutnie chce do Szwedów za wały pójść, zapytać
2031 II,15 |                 zabrali się zaraz raźno do dzieła. Wybrano ludzi, nakazano
2032 II,15 |                osadzone sztorcem, broń, do której najwięcej nawykli.~
2033 II,15 |              jak wilcy podkradający się do owczarni.~Jednakże czasem
2034 II,15 |                 zabrzękła...~Doszli już do wzniesienia usypanego starannie
2035 II,15 |            dobrze urządzone.~Tak doszli do samych namiotów i z gotową
2036 II,15 |               rzekł:~- Pójdę ja naprzód do tych, którzy nie śpią...
2037 II,15 |            własnych serc. On zaś dotarł do oświetlonego namiotu, podniósł
2038 II,15 |              groźna jego twarz, podobna do głowy drapieżnego ptaka,
2039 II,15 |                 i przygwoździł sztychem do ziemi.~Tymczasem noc cicha
2040 II,15 |           siekąc, bodąc, depcząc doszli do armat. Ludzie z przygotowanymi
2041 II,15 |           rzucili się na nich i wycięli do szczętu.~Szaniec był zdobyty.
2042 II,15 |              rusznicy.~Wycieczka weszła do klasztoru wśród huku dział
2043 II,15 |                jak głowy przesuwały się do wnętrza przez otwór. Nie
2044 II,15 |         przerwana, nie powróciła już aż do białego dnia. Z murów grały
2045 II,15 |                w rozpaczliwym nieładzie do rana, biorąc często swoich
2046 II,15 |                za nieprzyjaciół i dając do siebie ognia. W głównym
2047 II,15 |               wieści przelatywały z ust do ust. Mówiono, że odsiecz
2048 II,15 |              usiłowania, by doprowadzić do ładu przerażone pułki. Jednocześnie
2049 II,15 |               na czele sztabu podjechał do zdobytego szańca. Mogli
2050 II,15 |                 w twarzach. Dojechawszy do szańca zsiedli z koni i
2051 II,15 |                 z daleka, zwracając się do sztabu:~- Horna niosą!~Lecz
2052 II,15 |                 i zemdlał.~- Zanieść go do mego namiotu! - rzekł Miller -
2053 II,15 |                usłyszeli, jak mówił sam do siebie:~- Horn. Horn...
2054 II,15 |             żołnierzy: "Jak tu strzelać do takiej twierdzy?" Zaiste,
2055 II,15 |               chorążego z trzema ludźmi do Wielunia po odzież ciepłą
2056 II,15 |             jeśli układy nie doprowadzą do niczego, to waszmościowie
2057 II,15 |              lecz nie dojechali jeszcze do głównej kwatery, gdy przypadł
2058 II,15 |          strzały rozlegną się od Karpat do Bałtyku - mruknął Sadowski. -
2059 II,15 |            sobie, że zaraz po oblężeniu do niej do Kiejdan napisze
2060 II,15 |              zaraz po oblężeniu do niej do Kiejdan napisze i Sorokę
2061 II,15 |                  jako dziewczęta mówiły do siebie, odchodząc:~- Grzeczny
2062 II,16 |               rozpoczął układy. Przybył do klasztoru z nieprzyjacielskiego
2063 II,16 |           jakoby okazywali chęć powrotu do posłuszeństwa, wreszcie
2064 II,16 |             bronią zakonników. Co macie do czynienia z wrzawą wojenną,
2065 II,16 |                których przepisy zakonne do samotności i milczenia powołują?
2066 II,16 |               go coś gnało od klasztoru do Szwedów.~Tymczasem pan Zamoyski
2067 II,16 |                pan Zamoyski zbliżył się do Czarnieckiego i Kmicica,
2068 II,16 |                Kmicic.~I przyłożył lont do zapału.~Rozległ się huk
2069 II,16 |              przeniosło!~Tu zwrócił się do Zamoyskiego:~- Panie mieczniku
2070 II,16 |          dowiedliby nam, żeśmy umyślnie do niego strzelili, a dalibóg,
2071 II,16 |           przynosi.~To rzekłszy odszedł do definitorium, gdzie po odejściu
2072 II,16 |                 więc mogli rozbitkowie, do tego masztu uczepieni, myśleć
2073 II,16 |            Zamoyski wchodził z powrotem do definitorium, ksiądz Kordecki
2074 II,16 |          odsieczy doszła przez szlachtę do niewiast, od niewiast do
2075 II,16 |                do niewiast, od niewiast do służby, czeladź rozszerzyła
2076 II,16 |           odebrał od niej przysięgę, że do ostatniej kropli krwi będzie
2077 II,16 |            ojcowie przeznaczeni zostali do chórów nocnych; młodzi,
2078 II,16 |         przegląd piechoty; przeznaczono do każdej baszty jednego szlachcica
2079 II,16 |             Małachowskiego. Niezdolnych do boju przeznaczono na dachy,
2080 II,16 |         ułatwiało to Szwedom strzelanie do niej, ale mogło posłużyć
2081 II,16 |           zabrano się jeszcze gorliwiej do obrony. Chodził nazajutrz
2082 II,16 |               żołnierzy, a przyszedłszy do pana Czarnieckiego rzekł
2083 II,16 |            Panny dokona, a ja tymczasem do układów się na nowo wezmę.
2084 II,16 |                  jak uśmiecha się matka do naprzykrzonego dziecka,
2085 II,16 |               Nocami Szwedzi tulili się do swych ognisk, woląc ginąć
2086 II,16 |               się chcą poddać. Przyszli do Millera w poselstwie ojciec
2087 II,16 |                 musi przeor odwołać się do całego zgromadzenia, proszą
2088 II,16 |        definitorium obradowano istotnie do późna w nocy.~Jakkolwiek
2089 II,16 |             białe habity zbliżające się do kwatery, którą zajmował.~
2090 II,16 |             jego: fala krwi uderzyła mu do głowy, oczy wyszły na wierzch,
2091 II,16 |                 oczyma i zwróciwszy się do pułkowników rzekł spokojnie:~-
2092 II,16 |              trąbek i przywiązano ojcom do szyi, po czym żołdacy chwycili
2093 II,16 |           gorączkowo-nad zbliżeniem się do niedostępnej dotąd twierdzy.
2094 II,16 |                 i łamiąc ręce powtarzał do pana Piotra Czarnieckiego:~-
2095 II,16 |             zaszedł nowy wypadek, który do rozpaczy przywiódł oblężonych.
2096 II,16 |                 wraz z nim na Śląsku aż do końca wojny.~Siedmset piechoty
2097 II,16 |              uśpionych i zabrali ich co do jednego. Sprowadzonych do
2098 II,16 |               do jednego. Sprowadzonych do obozu szwedzkiego kazał
2099 II,16 |               odsieczy, posłuży właśnie do zdobywania Częstochowy.~
2100 II,16 |                 pierwszych zmusi Miller do szturmu.~Popłoch ukazał
2101 II,16 |         Niektórzy z nich znów wystąpili do Kordeckiego z prośbami,
2102 II,16 |              pana Zamoyskiego starczyły do uciszenia tego rozruchu.~
2103 II,16 |            sposobu, napisał bowiem list do Millera, że chętnie dla
2104 II,16 |                 spodziewać i jaką wiarę do jego przyrzeczeń przywiązywać.~
2105 II,16 |              był, bo sądził, że dopływa do końca. Nie od razu jednak
2106 II,16 |           księdza Błeszyńskiego, wysłał do klasztoru, zobowiązawszy
2107 II,16 |                Na drugi dzień przyszedł do klasztoru drugi z wysłanych
2108 II,16 |             rzec?~Następnie zwrócił się do Wrzeszczowicza.~- Panie
2109 II,16 |            gęsto; jakoby zamierzali iść do szturmu.~Wtem pan Kmicic,
2110 II,16 |                  Czarniecki przyskoczył do Kmicica.~- A wiesz, że za
2111 II,16 |               Strzały wbiły mu przy tym do głowy i tę myśl, że jeśli
2112 II,16 |         następnego zaś dnia odesłał ich do klasztoru.~Płakał ksiądz
2113 II,16 |                 poseł od Millera wszedł do klasztoru.~Był to pan Kuklinowski,
2114 II,16 |                lecz głównie zagnała ich do millerowskiego obozu chęć
2115 II,16 |             powroza, podobna była nieco do dawnej Kmicicowej partii,
2116 II,16 |                 mniej był za to podobny do Kmicica. Wiek przyprószył
2117 II,16 |             wojen sumienie wypaliło się do dna. Mnóstwo podobnych kręciło
2118 II,16 |       szlachetniejsze popędy, był tylko do szpiku kości zepsuty i rozzuchwalony.
2119 II,16 |               rozczapierzał w zadartych do góry końcach. Mówiąc, zdrobniał
2120 II,16 |                 w szerszym zakroju, sam do podobnego gatunku ludzi
2121 II,16 |               że wymową swą wnet księży do opamiętania przywiedzie.~
2122 II,16 |           wybierał się sam własną osobą do obozu Millera i żądał zakładnika,
2123 II,16 |                powziął śmiertelną urazę do obrońców Jasnej Góry i postanowił
2124 II,16 |        Czarnieckiemu, zbliżył się zatem do bramy przez niego strzeżonej;
2125 II,16 |          wprowadził gościa i zawiódł go do definitorium.~Kuklinowski
2126 II,16 |         odgadnie - rzekł podnosząc rękę do kołpaka. - Nie spodziewałem
2127 II,16 |       Kordeckiego, na wagę, którą tenże do układów przywiązywał, więc
2128 II,16 |                 choć go nie znam; bośmy do siebie podobni jak para
2129 II,16 |        Kuklinowski udał się z nim razem do definitorium, lecz przedtem
2130 II,16 |           przedtem jeszcze odwrócił się do Kmicica.~- Miło mi będzie,
2131 II,16 |                  Smoła tak nie przylega do szaty jak niesława do imienia! -
2132 II,16 |          przylega do szaty jak niesława do imienia! - mruczał. - Ten
2133 II,16 |          doczekał! Wszyscy wisielcy się do mnie przyznają, a nikt zacny
2134 II,16 |                 i zarazem nie przypadła do smaku, bo nawet do gawędy
2135 II,16 |            przypadła do smaku, bo nawet do gawędy stracił ochotę. Szli
2136 II,16 |                 co cię tak nazwą! Chodź do naszej kompanii... Ja, Kuklinowski,
2137 II,16 |                dobrze, ja w tym, a mnie do serca przypadłeś i z życzliwości
2138 II,16 |                 będziesz żałował! Chodź do nas. Jeśli ci dziś za prędko,
2139 II,16 |                za prędko, to się namyśl do jutra, do pojutrza, do przyjścia
2140 II,16 |                 to się namyśl do jutra, do pojutrza, do przyjścia wielkich
2141 II,16 |           namyśl do jutra, do pojutrza, do przyjścia wielkich dział.
2142 II,16 |              mówię ci jak prywatny: kiń do licha tę paskudną twierdzę!~-
2143 II,16 |                 Kuklinowski zdumiał się do tego stopnia, że przez chwilę
2144 II,16 |             mnie potem Kuklinowski, bym do Szwedów przeszedł.~- Tego
2145 II,16 |            Kmicic.~Po czym pochylił się do ucha księdza.~- A książę
2146 II,17 |             przywiózł jego surowe pismo do klasztoru z rozkazem dla
2147 II,17 |                 okazała się dostateczną do obrony przeciw tak potężnemu
2148 II,17 |                Marii, aby sobie poszedł do Wielunia lub gdzie by mu
2149 II,17 |                 strzelali, doprowadzała do rozpaczy wodza i wojska.~
2150 II,17 |             zakonnicy nie chcą ulegnąć, do czego dążą, czego się spodziewają?~
2151 II,17 |          zwątpienie poczęło się wkradać do jego serca. Wiedząc, że
2152 II,17 |            oficerami. Przychodziło stąd do pojedynków, w których Szwedzi,
2153 II,17 |             zabronił towarzystwu wstępu do obozu. Wynikło z tego, że
2154 II,17 |            oczekujące tylko sposobności do walki.~Klasztor zaś bronił
2155 II,17 |              swą ciągłą praktykę doszli do takiej wprawy, że każdy
2156 II,17 |                poseł millerowski wszedł do klasztoru i stanął przed
2157 II,17 |                 przyzwyczaili zakonnicy do poczciwych twarzy u zdrajców.
2158 II,17 |         przysłał mnie, mój dobry panie, do was, żebym was do poddania
2159 II,17 |                panie, do was, żebym was do poddania się... tfu!...
2160 II,17 |                 was obrała za narzędzia do odwrócenia serc ludzkich!
2161 II,17 |            kłaki lecą! Ot, co jest! ot, do czego przyszło! A kto to
2162 II,17 |           zakonnicy i szlachta wznosząc do nieba ręce.~- Nie anioł,
2163 II,17 |            nieba ręce.~- Nie anioł, ale do usług, Śladkowski, podstoli
2164 II,17 |              wojsko zbiera i lada dzień do kraju wkroczy, a hetmani,
2165 II,17 |              pan Śladkowski zbliżył się do wielkiego krucyfiksu wiszącego
2166 II,17 |                wykręcić, zaraz na Śląsk do naszego pana ruszam. Tam
2167 II,17 |             naszego pana ruszam. Tam mu do nóg padnę i powiem: "Miłościwy
2168 II,17 |            swojego miejsca, zbliżył się do pana Śladkowskiego i rozłożył
2169 II,17 |                ksiądz Kordecki rzekł:~- Do kaplicy, bracia moi, do
2170 II,17 |                 Do kaplicy, bracia moi, do kaplicy!~I poszedł pierwszy,
2171 II,17 |           Millera pozwolenie udania się do twierdzy na nabożeństwo.
2172 II,17 |            podniosło ducha w oblężonych do tego stopnia, że nic się
2173 II,17 |                 pierzchli w popłochu aż do przykopów.~Szwedzi strzelali
2174 II,17 |            przykopów.~Szwedzi strzelali do murów i na dachy. Lecz kule
2175 II,17 |                 i przegrażając od czasu do czasu kosturem żołnierzom.
2176 II,17 |             żołnierzy, podobnych z dala do roju żółtych ós.~W kościele
2177 II,17 |                Mniejsze działa grzmiały do wtóru burzącym. Leciały
2178 II,17 |             Jedna kula ognista wpadłszy do stajen zabiła trzy konie
2179 II,17 |              zagrożone, drudzy spychali do wyłomów w murach kamienie,
2180 II,17 |                 Millera, zbliżywszy się do bramy począł pytać, czyli
2181 II,17 |                 ksiądz Kordecki, że się do jutra namyślą. Zaledwie
2182 II,17 |               Zaledwie odpowiedź doszła do Millera, atak rozpoczął
2183 II,17 |            zdwoił się jeszcze.~Od czasu do czasu głębokie szeregi piechoty
2184 II,17 |               Miller nie kazał strzelać do baszt, ale w długość murów,
2185 II,17 |           piechota rzucić się przez nie do wnętrza mogła.~Nagle zaszedł
2186 II,17 |              lontem, który właśnie miał do działa przykładać, gdy kula
2187 II,17 |           strony stojąca. Zbiła ona mur do tego stopnia, naodrywała
2188 II,17 |              nocy poczęto przygotowania do szturmu ręcznego. Żeby tym
2189 II,17 |              piechota mogła zbliżyć się do twierdzy, kazał Miller rzucić
2190 II,17 |                szereg małych szańców aż do samej pochyłości. Lecz noc
2191 II,17 |              myślę, i coś mi przychodzi do głowy... Wycieczka na nic...
2192 II,17 |                nic... Ale chodźmy gdzie do izby, to wam moje zamysły
2193 II,17 |               odrzekł przeor - chodźcie do mojej celi.~Wkrótce potem
2194 II,17 |           przebraniu. Tu kolety podobne do szwedzkich są. Jak nie będzie
2195 II,17 |                 was u spowiedzi byłem i do wszystkich moich praktyk
2196 II,17 |          wstrzymywał, gdybyś sobie jeno do sławy słać drogę pragnął,
2197 II,17 |                 diabeł by miał przystęp do mnie.~- To od tego zacznij.~
2198 II,17 |                 już nocy, zapukał znowu do celi księdza przeora, gdzie
2199 II,17 |          smolistego płótna i wyładowaną do twarda prochem. Z jednego
2200 II,17 |               pogoń puścić, a ja prosto do klasztoru nie mogę uciekać.~-
2201 II,17 |          kochany, tak jestem pewien, że do was wrócę, że się mnie nawet
2202 II,17 |                  Odprowadźcie mnie jeno do bramy!~- Jakże to? Zaraz
2203 II,17 |                 bo właśnie kiedy doszli do bramy, jak na złość ciemność
2204 II,17 |                kolana i wzniósłszy ręce do góry wołał ku niebu:~- Matko
2205 II,17 |                  bębny warczały ciągle; do murów dolatywały krzyki,
2206 II,17 |                lecz Babinicz nie wracał do twierdzy. ~
2207 II,18 |            zdołał przywieść swój zamiar do skutku?~Wyszedłszy z twierdzy
2208 II,18 |                mówiąc nie mieli tam nic do roboty, zwłaszcza po nocy.
2209 II,18 |           olbrzymiej kolubryny radowała do głębi jego duszę, nie tylko
2210 II,18 |            strachów, niepokojów, ani mu do głowy nie przychodziło na
2211 II,18 |                Szedł tak, jak idzie żak do cudzego ogrodu szkodę w
2212 II,18 |         podchodził i nocami wkradał się do trzydziestotysięcznego obozu
2213 II,18 |                 jest, ale jak przyjdzie do rzeczy, czego inny nie uczyni,
2214 II,18 |             żołnierzami dość śmiało, aż do samego szańca. Tam oni wykręcili,
2215 II,18 |                zadzierając z rowu głowę do góry i wytężając wzrok,
2216 II,18 |                 dołu potrafi dostać się do otworu armaty, która wznosiła
2217 II,18 |             sznurka, który przyczepiony do zewnętrznego końca kiszki,
2218 II,18 |              Kmicic - stempel mi diabli do rowu wzięli, więc krzeszę
2219 II,18 |                 A Sadowski pochylił się do Wrzeszczowicza:~- Hrabio
2220 II,18 |               Więcej jest nas w fortecy do takich uczynków gotowych.
2221 II,18 |                powstał i zbliżywszy się do więźnia rzekł:~- Mości pułkowniku!
2222 II,18 |              Lecz Kmicic podniósł głowę do góry i nozdrzami parskać
2223 II,18 |            Kuklinowski przyparł Millera do okna i mówił:~- Wasza dostojność!
2224 II,18 |          Szwedom, teraz widać przeszedł do Jana Kazimierza. Nie masz
2225 II,18 |              tego samego dnia i przejdą do Jana Kazimierza.~- Jeśli
2226 II,18 |       porozumieć z załogą twierdzy...~- Do stu rogatych diabłów! -
2227 II,18 |         powtórnie od waszej dostojności do mnichów posłował.~- Maszli
2228 II,18 |         posłował.~- Maszli jakie powody do zemsty?~- Wasza dostojność!
2229 II,18 |       dostojność! Chciałem go prywatnie do naszego obozu namówić...
2230 II,18 |              bierz!~Po czym weszli obaj do izby, w której była zgromadzona
2231 II,18 |            oficerów. Miller zwrócił się do nich i rzekł:~- Za zasługi
2232 II,18 |          Kuklinowskiego oddaję mu jeńca do dowolnego rozporządzenia.~
2233 II,18 |                 To rzekłszy zbliżył się do Kmicica.~- Chodź, robaczku,
2234 II,18 |       przeznaczeniu, że nie słyszał, co do niego mówił Kuklinowski;
2235 II,18 |              Pułkownik kazał wprowadzić do niej Kmicica, sam zaś zwrócił
2236 II,18 |            Kmicica, sam zaś zwrócił się do jednego z żołnierzy.~- Ruszaj
2237 II,18 |                z żołnierzy.~- Ruszaj mi do obozu - rzekł - po sznury
2238 II,18 |                    Rozebrać tego gaszka do naga - rzekł Kuklinowski -
2239 II,18 |              oprawcy położyli go twarzą do ziemi, związali mu ręce
2240 II,18 |                 i ty! A tyś się właśnie do kompanijki z Kuklinowskim
2241 II,18 |                wasza miłość natychmiast do niego pojechał.~- Kto był
2242 II,18 |        Kuklinowski.~Po czym zwrócił się do Kmicica:~- Było ci ciepło,
2243 II,18 |           niebawem trzech nowych weszło do stodoły.~- Możecie iść spać -
2244 II,18 |                się z gardzieli, podobny do piania zarzynanego koguta.
2245 II,18 |        wypatrujem!~Tu stary zwrócił się do synów:~- Nuże, szelmy; odciąć
2246 II,18 |                Kosmy i Damiana, podobne do dwóch olbrzymich kądzieli.
2247 II,18 |                 podał, i wychyliwszy ją do połowy, rzekł:~- Zziąbłem.
2248 II,18 |              gotów był czekać go choćby do rana.~- Słuchajcie! - rzekł -
2249 II,18 |              Jego mnie zostawcie. Potem do koni... Ma który pistolety?~-
2250 II,18 |                i Kuklinowski wsunął się do stodoły, lecz zanim krok
2251 II,18 |                   Teraz ja mam z waścią do pogadania!~Twarz Kuklinowskiego
2252 II,18 |              chciałeś się z nim równać, do kompanii jego należeć, w
2253 II,18 |           podniósł kwacz i przyłożył go do boku nieszczęsnego wisielca,
2254 II,18 |          Kmicicu rozmyślać. Powisisz tu do rana, a teraz proś Boga,
2255 II,18 |                znaleźli.~Tu zwrócił się do Kosmy i Damiana.~- Na koń! -
2256 II,18 |              dymem prochowym, wchodziło do ich płuc. Kmicic jechał
2257 II,18 |                pacierze poranne, bo już do świtu było niedaleko.~Od
2258 II,18 |                było niedaleko.~Od czasu do czasu syknięcie albo nawet
2259 II,18 |                 największą kolubrynę, a do tego jeszcze wyrwał się
2260 II,18 |              czterech.~- A wiecie drogę do śląskiej granicy? - spytał
2261 II,19 |             dziale. Już i piechota była do szturmu gotowa, już przygotowano
2262 II,19 |               ginąć niż przyczyniać się do zguby świętego miejsca.~
2263 II,19 |               oficerów usłyszeć zachętę do opuszczenia fortecy.~Poczęli
2264 II,19 |            duchu, że nie ma żadnej rady do udzielenia, chyba taką,
2265 II,19 |            milczących postaci i zachętę do odstąpienia od onej fortecy.~
2266 II,19 |                pan, czy ją masz jeszcze do podziału?~- Jakbyś pan wiedział,
2267 II,19 |              postanawiam srebro odesłać do klasztoru. Może dobroć i
2268 II,19 |             Millera, tak mało przywykli do podobnej wspaniałomyślności
2269 II,19 |             polskim pułkownikom, którzy do srebra pretensje roszczą.
2270 II,19 |                dni, a bylibyśmy ruszyli do szturmu. Teraz za nic cała
2271 II,19 |           szatan!... Oszaleć przyjdzie! do wszystkich rogatych diabłów!...~
2272 II,19 |            zraziło doń serca i skwasiło do reszty humory.~- Radźcie,
2273 II,19 |             dostojność da nam przedmiot do obrady - rzekł książę Heski. -
2274 II,19 |               postrach, oto com od rana do wieczora powtarzał, lecz
2275 II,19 |              Idź, panie hrabio, dzisiaj do fortecy - odpowiedział Sadowski -
2276 II,19 |        Wrzeszczowicz zwrócił się wprost do Millera:~- Wasza dostojność!
2277 II,19 |                 prócz czczych wyrzutów, do powiedzenia? - spytał Miller.~-
2278 II,19 |               którzy mogliby swój humor do lepszych czasów zachować.~-
2279 II,19 |                dowcipu, pomaga ci za to do wesołego strawienia nawet
2280 II,19 |            Polacy będą namawiać mnichów do poddania się, bo i im chodzi,
2281 II,19 |            niezawodnie od siebie posłów do księży- mówił dalej Weyhard -
2282 II,19 |               zmuszą przeora i opornych do otworzenia bram.~- "Zginie
2283 II,19 |        niektórzy księża słabszego ducha do niej należeli. Prócz tego
2284 II,19 |                dotąd chcieli się bronić do ostatniej kropli krwi.~-
2285 II,19 |                 od rozpaczy przechodził do nadziei. - Ale czy Kaliński
2286 II,19 |             zgodzą się jeszcze posłować do klasztoru, czy uwierzą w
2287 II,19 |          Zbrożek wszedł, a raczej wpadł do izby. Twarz jego była blada,
2288 II,19 |            przygodziło... To niepodobne do wiary! - szepnął Sadowski.~-
2289 II,19 |             wrogów i waszmość należałeś do ich liczby.~Zbrożek był
2290 II,19 |              dlatego usłyszawszy zarzut do siebie wymierzony, przybladł
2291 II,19 |              się z miejsca, zbliżył się do Millera i zastąpiwszy mu
2292 II,19 |              właśnie nadjechali, weszli do izby.~- Kuklinowski zamordowan! -
2293 II,19 |             Pozwólcie, panowie, przyjść do słowa panu Zbrożkowi, który
2294 II,19 |            dwóch towarzyszów pojechałem do jego obozu. Przyjeżdżamy
2295 II,19 |                jego obozu. Przyjeżdżamy do kwatery... Powiadają: "Nie
2296 II,19 |              pojechał z Kmicicem w pole do stodółki, w której miał
2297 II,19 |                miał go przypiekać. Jadę do stodółki, wierzeje otwarte.
2298 II,19 |                  że Kmicic, aż gdy oczy do mroku przywykły, patrzę,
2299 II,19 |               katowsku, a sam uszedł!~- Do śląskiej granicy niedaleko! -
2300 II,19 |                 Wszelkie podejrzenie co do udziału Zbrożka zgasło w
2301 II,19 |           ciężarem, i pytał sam siebie, do czego ma rąk przyłożyć?~
2302 II,19 |          Kuklinowskiego!~Tu zwrócił się do oficerów:~- Komu wola, panowie,
2303 II,19 |                na czele. Zbliżywszy się do stodółki ujrzeli kilkudziesięciu
2304 II,19 |                toż samo musiało przyjść do głowy, bo jakby odpowiadając
2305 II,19 |               pamiętać, że ten człowiek do desperacji przywiódł Chowańskiego,
2306 II,19 |           odstąpić.~Tymczasem dojechali do stodółki. Miller zsiadł
2307 II,19 |            wszyscy oficerowie, i weszli do wnętrza. Kuklinowskiego
2308 II,19 |             Miller, lubo przyzwyczajony do wszelkiego rodzaju okropności,
2309 II,19 |         kimkolwiek, więc zwróciwszy się do Zbrożka, zakrzyknął:~- Gdzie
2310 II,19 |              ostatni poczęli się cisnąć do Zbrożka, ruszać groźnie
2311 II,19 |               rozległ się na zewnątrz i do stodółki wpadł oficer szwedzkich
2312 II,19 |             Górnicy kopiący minę wybici do nogi! Oddział piechoty rozproszony.~-
2313 II,19 |             jego brata, przyłączyło się do osoby Millera i biegło w
2314 II,19 |                 wracających szczęśliwie do klasztoru napastników. Śpiewy,
2315 II,19 |              śmiechy dochodziły od nich do uszu Millera.~Pojedynczy
2316 II,19 |           promienia pocisków. Wróciwszy do swej kwatery zamknął się
2317 II,19 |             począł czynić przygotowania do szturmu. Sypano nowe szańce,
2318 II,19 |            kurnik!" - przebiegały z ust do ust. Rozpoczęły się uczty
2319 II,19 |              radości doszły na koniec i do twierdzy. Wiadomość o minach
2320 II,19 |               już założonych i gotowych do wybuchu rozbiegła się z
2321 II,19 |         Stradomskim na czele, udali się do przeora, by niezwłocznie
2322 II,19 |                 przysięgliśmy sobie, że do ostatniej kropli krwi bronić
2323 II,19 |              wybuchły...~Tu zwrócił się do zgromadzonych i tak mówił
2324 II,19 |                  aby dziś jeszcze wejść do królestwa łaski i odpocznienia -
2325 II,19 |           Otucha i nadzieja wróciły już do serc, zakonnicy bijąc się
2326 II,19 |            bijąc się w piersi udali się do kościoła, a żołnierze na
2327 II,19 |               armatni nie uważają, jeno do zabudowań się cisną - mówili
2328 II,19 |                   A czemu to od Szwedów do nas uciekają?~- Bo i najlichsze
2329 II,19 |            jeśli twierdza nie podda się do jutra, zostanie w powietrze
2330 II,19 |             szczędzić? Prędzej pójdziem do nieba!~Ten zaś, który wręczał
2331 II,19 |                 na Wilię, a zbliżył się do murów przebrany za szwedzkiego
2332 II,19 |                złamie, i zniechęcił się do reszty.~Tymczasem nadeszła
2333 II,19 |         Narodzenia za wiarę zginie, ten do chwały przyjęty być musi.~
2334 II,19 |                ustawicznie zwracała się do Kmicica:~- To mówię waszmościom -
2335 II,19 |           służył, zaraz komenda sama mu do rąk właziła. Aż mi dziwno
2336 II,19 |            porozchodzili się, zakonnicy do kościoła, żołnierze na cichy
2337 II,19 |             głosy ludzkie dołączyły się do nich, potem dźwięki dzwonów
2338 II,19 |                 mury. Nie puszczono ich do środka, w obawie jakowej
2339 II,19 |        pokruszyć mur i wyłomy potrzebne do ataku uczynić.~Zresztą oblężeni
2340 II,19 |              oblężeni tak już przywykli do ognia, tak każdy wiedział,
2341 II,19 |            kończył lub odstąpił i szedł do Prus.~- Co nam pozostaje?... -
2342 II,19 |           krótki, urywany, podobniejszy do zgrzytu zębów, wydobył się
2343 II,19 |               myśli?~Miller zwrócił się do Wrzeszczowicza:~- Niejedną
2344 II,19 |           oficerowie zgromadzili się co do jednego, aby wysłuchać odpowiedzi
2345 II,19 |                 podkomendni weszli znów do izby i czekali, czekali
2346 II,19 |             Szwedów! nie masz!~- Poszli do Wielunia!~- Otwórzta tam
2347 II,20 |         Kiemliczów szparko konie niosły do granicy śląskiej. Jechali
2348 II,20 |                by imać tych, którzy się do Jana Kazimierza przebierali.
2349 II,20 |                połączyć, tak teraz sami do pana Potockiego instancję
2350 II,20 |           ratował, przysięgając wszyscy do gardła przy nim stać. Niektórzy
2351 II,20 |             chłopstwo wspomógł, sam zaś do pana marszałka do Lubowli
2352 II,20 |               sam zaś do pana marszałka do Lubowli poszedł i z jego
2353 II,20 |                Powiadają też ludzie, że do wiosny ani jednego Szweda
2354 II,20 |          chłopstwo się w kupy zbiera, a do tego Tatarzy idą, idzie
2355 II,20 |              wojewoda wileński szczerze do nich przystąpił, toteż na
2356 II,20 |              król szwedzki osobą własną do Prus wyruszył, a my tymczasem
2357 II,20 |            tylko pokazał, wszyscy by co do jednego człeka przy nim
2358 II,20 |           przyjeżdżali od nich deputaci do pana Zbrożka z namowami
2359 II,20 |                 Tam też pojedziemy panu do nóg się pokłonić, służby
2360 II,20 |           wierzch wyjdzie - rzekł jakby do siebie Kmicic - ale pierwej
2361 II,20 |             exulów i wielu gotowało się do zbrojnego powrotu. W całym
2362 II,20 |               posłańcy latali z listami do króla i od króla do pana
2363 II,20 |             listami do króla i od króla do pana kasztelana kijowskiego,
2364 II,20 |                 kasztelana kijowskiego, do prymasa, do pana kanclerza
2365 II,20 |                kijowskiego, do prymasa, do pana kanclerza Korycińskiego,
2366 II,20 |                kanclerza Korycińskiego, do pana Warszyckiego, kasztelana
2367 II,20 |          których wiedziano, że radzi by do wierności prawemu panu powrócić.
2368 II,20 |                 i szlachta gotująca się do chwycenia za broń.~Była
2369 II,20 |        chwycenia za broń.~Była to wilia do powszechnej wojny, która
2370 II,20 |            dziejach przykładem przeszło do zwycięzcy; miasta i zamki
2371 II,20 |            zgrozy rozległ się od Karpat do Bałtyku i olbrzym rozbudził
2372 II,20 |      pojedynczych zamków, wszyscy słali do bawiącego w Prusach Karola
2373 II,20 |               zemstę.~A tymczasem z rąk do rąk przelatywał tysiącami
2374 II,20 |         rozkazywał nie tracić nadziei i do ratunku upadłej Rzeczypospolitej
2375 II,20 |             rzeczy pomięszał; ale jeden do drugiego, trzeci do dwu,
2376 II,20 |               jeden do drugiego, trzeci do dwu, czwarty do trzech,
2377 II,20 |                  trzeci do dwu, czwarty do trzech, piąty do czterech
2378 II,20 |                czwarty do trzech, piąty do czterech i tak per consequens,
2379 II,20 |               obierzecie dopiero. Jedna do drugiej kupy wiążcie się
2380 II,20 |              okazji, gdyby się trafiła, do porażenia nieprzyjaciela.
2381 II,20 |              całymi tłumami garnęli się do zabawy; inni donosili o
2382 II,20 |         właściwa narodowi, mieszała się do tych krwawych zabaw.~Chętnie
2383 II,20 |         nadeszli, i cofali się na gwałt do większych fortec lub obozów,
2384 II,20 |         chorągwie polskie, które za nim do Prus poszły. Nie szczędził
2385 II,20 |               król szwedzki także listy do hetmanów, do magnatów i
2386 II,20 |                także listy do hetmanów, do magnatów i szlachty, pełne
2387 II,20 |         obcinano prawe ręce i puszczano do domów. Szczególnie srożyły
2388 II,21 |            nadwerężone zdrowie, podróży do Głogowej. Przyjechali nocą.
2389 II,21 |                 ubrał się już i poszedł do farnego kościoła Bogu za
2390 II,21 |            głosy organów.~Kmicic wszedł do środka. Ksiądz przed ołtarzem
2391 II,21 |          oderwać, tak je coś przykuwało do niego. Westchnienia podobne
2392 II,21 |             niego. Westchnienia podobne do jęków, głośne w ciszy kościelnej,
2393 II,21 |               Pan Andrzej przysunął się do samej stalli tak, aby gdy
2394 II,21 |             winnym wyciągnąć tylko ręce do tego ojca, a ten ojciec
2395 II,21 |                 w świecie. Chciałby się do tych nóg rzucić, kolana
2396 II,21 |                Andrzej rymnął jak długi do nóg pańskich.~Jan Kazimierz
2397 II,21 |                 kapelusz i nie wchodząc do środka, klęknął na śniegu
2398 II,21 |          Niechże cię pan Ługowski zaraz do naszej kwatery prowadzi.
2399 II,21 |            tylko na królowę, by zasiąść do rannej polewki; jakoż Maria
2400 II,21 |              ale pozwólcieże mu przyjść do słowa... Opowiadaj, bracie,
2401 II,21 |                 Kmicic zabierał się już do opowiadania, gdy wtem coraz
2402 II,21 |             śmiały z natury i przywykły do obcowania z wielkimi, wcale
2403 II,21 |            Wreszcie, gdy Kmicic doszedł do ostatnich szturmów, gdy
2404 II,21 |             posłował wprzódy od Millera do klasztoru i raz mnie prywatnie
2405 II,21 |          klasztoru i raz mnie prywatnie do zdrady namawiał, gdym go
2406 II,21 |                zdrady namawiał, gdym go do bramy odprowadzał. Ja zaś
2407 II,21 |          skopałem nogami... Za to urazę do mnie powziął.~- A to, widzę,
2408 II,21 |              kilkoma ludźmi... Tam mnie do belki powrozami przywiązał
2409 II,21 |              żywego!~- Wtem go odwołano do Millera, a tymczasem przyszło
2410 II,21 |   Kuklinowskiego. Wówczas ja go kazałem do tej samej belki przywiązać
2411 II,21 |              który łatwo od zmartwienia do wesołości, od powagi do
2412 II,21 |                 do wesołości, od powagi do żartu przechodził, począł
2413 II,21 |                   odrzekł Kmicic - lecz do rana musiał ostygnąć.~-
2414 II,21 |                 coś od niejakiego czasu do ucha księdza arcybiskupa
2415 II,21 |          łgarstwo zadawać.~- Człowieku! do kanclerza wielkiego koronnego
2416 II,21 |            rzekłszy odprowadził Kmicica do drugiej komnaty, a po drodze
2417 II,21 |              komnaty, a po drodze mówił do niego:~- Nie dlatego idę,
2418 II,21 |                 Andrzej.~Za czym weszli do innej komnaty. Po chwili
2419 II,21 |           którzy pletli trzy po trzy, a do urzędu kanclerskiego należy,
2420 II,21 |            przykład wierności i miłości do ojczyzny wszystkim daje.~
2421 II,21 |                się ten Babinicz - rzekł do senatorów. - Tak nam do
2422 II,21 |                 do senatorów. - Tak nam do serca przypadł, jak mało
2423 II,21 |                i da Bóg, razem niedługo do miłej ojczyzny powrócimy.~-
2424 II,21 |               odwagi będąc, dawno króla do powrotu namawiała.~Więc
2425 II,21 |               Więc zwróciwszy się teraz do Jana Kazimierza, rzekła
2426 II,21 |            garnku. Hetmani z musu tylko do Szweda przystali, bo zły
2427 II,21 |               owo wojsko chce na powrót do powinności wrócić. Szlachtę
2428 II,21 |               ochotę powszechną powrotu do dawnej wierności i czci
2429 II,21 |                  i nie tylko nie chciał do zamachu na nas ręki przyłożyć,
2430 II,21 |           pierwszy nam o nim doniósł.~- Do jakiego zamachu? - zawołał
2431 II,21 |          uderzyła nagle panu Andrzejowi do głowy, w oczach mu pociemniało,
2432 II,21 |                i runął bez przytomności do nóg królewskich.~Podniesiono
2433 II,21 |               po głowie chodzi i ufność do niego psuje... Owo ja go
2434 II,21 |         zostawić.~- Gdybym nie przywykł do tego - rzekł prymas - że
2435 II,21 |         przychodzą, bijąc się w piersi, do twego majestatu... już krew
2436 II,21 |                prawdziwej wiary płonie. Do krótkiego czasu ściągnęła
2437 II,21 |                i rozważyć mogą.~- Zatem do Opola! - zakrzyknął król -
2438 II,22 |         Radziwiłła przywiodła go niemal do szaleństwa. Nie dość, że
2439 II,22 |                 kazał mu ze sobą jechać do Opola, gdzie na walnym zebraniu
2440 II,22 |            obradować nad powrotem króla do kraju. Jakoż było nad czym
2441 II,22 |          donoszący, że wszystko w kraju do powszechnej wojny gotowe,
2442 II,22 |                gotowe, i naglący pilnie do powrotu. Prócz tego rozeszła
2443 II,22 |                czy go lepiej odłożyć aż do tej chwili, w której wojska
2444 II,22 |               korony, zamiast cesarzowi do przechowania według rozkazu
2445 II,22 |             rozkazu królewskiego oddać, do Lubowli uwiózł. - Wielka (
2446 II,22 |                 na odstąpienie Szwedów, do Częstochowy się udał, jako
2447 II,22 |              Częstochowy się udał, jako do miejsca, z którego łaska
2448 II,22 |              nieprzyjacielskiego wolna, do Lwowa, który nie przestał
2449 II,22 |          przestał być królowi wierny, i do Tatarów, którzy wedle wiadomości
2450 II,22 |                więc, że król przez góry do Lubowli, a stamtąd do Lwowa,
2451 II,22 |              góry do Lubowli, a stamtąd do Lwowa, lub gdzie by kazały
2452 II,22 |          właśnie od cesarza był wrócił, do którego w poselstwie o pomoc
2453 II,22 |             zawotowano, iż po przybyciu do kraju cała władza i kierunek
2454 II,22 |                 niewolą się zakończyła. Do jakiegoż obłędu doszliście,
2455 II,22 |          ostatnich czasów doświadczenie do tego stopnia przerodziły
2456 II,22 |          najlepiej rady księdza prymasa do skutku przywieść, a królestwo
2457 II,22 |          usilnie nad wprowadzeniem ładu do Rzeczypospolitej pracowała.~
2458 II,22 |             pracowała.~Wracał więc król do Głogowej wesół i zadowolony,
2459 II,22 |           zadowolony, tam zaś zwoławszy do swej komnaty kilku zaufanych
2460 II,22 |                brwi i rzekł z przekąsem do Kmicica:~- Czekamy tedy
2461 II,22 |                będzie przedostać się aż do Lubowli.~Król począł klaskać
2462 II,22 |                go dumnie oczyma od stóp do głowy.~- Nie sięgaj do mnie
2463 II,22 |             stóp do głowy.~- Nie sięgaj do mnie głową, mopanku, bo
2464 II,22 |            bystro Tyzenhauz.~- Sięgałem do wyższych niż waszmość!~Tyzenhauz
2465 II,22 |              poznać łatwo. Zaniechajcie do siebie urazy. (Tu król zwrócił
2466 II,22 |             urazy. (Tu król zwrócił się do Tyzenhauza.) Ty chcesz,
2467 II,22 |             jego radą pójdziemy, bo nam do serca przypadła.~- Umywam
2468 II,22 |                Dragoni niech dziś wyjdą do Raciborza... i wraz puścić
2469 II,22 |                 Kazimierza wyruszył już do granic Rzeczypospolitej.
2470 II,22 |              rozesłani, powieźli nowinę do Opola i ku szlakom granicznym.~
2471 II,22 |                przystęp w każdej chwili do osoby monarchy ułatwiony,
2472 II,22 |             kiedy wyruszamy?~- Pojutrze do dnia - rzekł król.~- Siła
2473 II,22 |            królewska mość przychyli się do błagania sługi swego, na
2474 II,22 |               tak krótkim czasie wkraść do serca i łaski waszej królewskiej
2475 II,22 |             wiedzieć termin i mieć czas do ostrzeżenia Szwedów w Krakowie,
2476 II,22 |         wyrzecze, to próżno by od niego do króla apelować, tak ufał
2477 II,22 |         koniuszy, bo on jeno z nazwiska do tego narodu należy.~- Krótko
2478 II,22 |                  rzekł król - gdyż i co do jego nazwiska musiało ci
2479 II,22 |                 tajemnicy przygotowania do odjazdu. Nawet dygnitarze,
2480 II,22 |             lada dzień wyruszą z panami do Raciborza.~Król cały następny
2481 II,22 |                to u siebie w mieszkaniu do nocy krzyżem przeleżał,
2482 II,23 |                  niedaleko ujścia Olszy do Odry, wjechano w granice
2483 II,23 |             wielkością i kształtem była do jaskółki podobna, co obudziło
2484 II,23 |        prowadził, i w ogóle przesadzano do bajecznych rozmiarów liczbę
2485 II,23 |                przypadał lepiej królowi do serca ów junak wesół, dziarski,
2486 II,23 |               ów junak wesół, dziarski, do młodego orła podobny. Czas
2487 II,23 |             łatwo przechodził od powagi do pustoty niemal i od ciężkiej
2488 II,23 |              niemal i od ciężkiej pracy do rozrywek, którym gdy przyszła
2489 II,23 |               dzieciństwa wprawia, to i do biegłości dojdzie.~- Skądże
2490 II,23 |                jedno od kuli. Strzelono do mnie, lufę mi do gęby przyłożywszy.~-
2491 II,23 |              Strzelono do mnie, lufę mi do gęby przyłożywszy.~- Nieprzyjaciel
2492 II,23 |              ale nieprzyjaciel, którego do porachunku jeszcze wezwę,
2493 II,23 |          człowiek uczynił, przeto urazy do niego nie żywię.~To rzekłszy
2494 II,23 |            szczęści! Gdyby wszyscy byli do niego podobni, już by nieprzyjaciel
2495 II,23 |              innymi zacnymi żołnierzami do pana Sapiehy nie poszedł?~-
2496 II,23 |               poszedł?~- Bom sobie ślub do Częstochowy uczynił, co
2497 II,23 |           zniecierpliwiony, zwrócił się do Tyzenhauza i rzekł:~- Mój
2498 II,23 |             Tyzenhauz. - Ja nie mam nic do ukrywania.~- Ja też nie
2499 II,23 |                wieczora Tyzenhauz rzekł do króla:~- Miłościwy panie,
2500 II,23 |                zeskoczyć z konia, upaść do nóg królewskich i raz zrzucić