Tom, Rozdzial

3001 II,37 |               wysłał pan Sapieha Anusię do Grodna, z panem Kotczycem.
3002 II,38 |                 z tamtej strony, drugie do pana Czarnieckiego, trzecie
3003 II,38 |             pana Czarnieckiego, trzecie do pana Sapiehy. Takie mnóstwo
3004 II,38 |               które chętnie przystawały do czambułku w tej nadziei,
3005 II,38 |                stało w okolicach Białej do dwunastu tysięcy pospolitaków
3006 II,38 |                jednym myślał wjeżdżając do Białej. Oto pod Sapiehą
3007 II,38 |        zakręconą, a że wąsy podczesywał do góry, był więc wiele podobniejszy
3008 II,38 |                 więc wiele podobniejszy do jakiegoś Eriksona niż do
3009 II,38 |                do jakiegoś Eriksona niż do polskiego szlachcica.~"Byle
3010 II,38 |                 sobie Kmicic wjeżdżając do Białej.~Wjeżdżał też mrokiem,
3011 II,38 |                wroga byłby w tej chwili do serca przycisnął, największy
3012 II,38 |                 jeśli byli tacy, którzy do wyniesienia per nefas nie
3013 II,38 |            Skorom jest hetmanem - rzekł do pana Kmicica - to pod moją
3014 II,38 |            mówić o Anusi, którą ze sobą do Białej przywiózł. Na to
3015 II,38 |                od kontusza rozgartywać, do komina się obracać i plecy
3016 II,38 |                jej muszę przyznać. A co do kolek, mniemam, że by ją
3017 II,38 |           rozmowa. Kmicic odjechał spać do kwatery, bo był strudzon
3018 II,38 |               poczęli tłumnie nadbiegać do kwatery hetmańskiej. Uśpione
3019 II,38 |                widząc, że nic mu tu już do roboty nie pozostaje, do
3020 II,38 |                do roboty nie pozostaje, do Częstochowy umknął i tam
3021 II,38 |        waszmościowie, skąd mi ów Kmicic do głowy przyszedł? Oto Babinicz,
3022 II,38 |           goniec królewski, wielce jest do niego podobny. Sam się w
3023 II,38 |        wesołości i całe miasto grzmiało do rana, aż ściany domostw
3024 II,38 |               wysłał pan Sapieha Anusię do Grodna, z panem Kotczycem.
3025 II,39 |                 Tatary, odkomenderowany do pobliskiego Rokitna, odpoczywał
3026 II,39 |                 podróży. Przyjechał też do Białej i dziedzic jej, książę
3027 II,39 |               wsi. Ten w niczym nie był do swoich birżańskich krewniaków
3028 II,39 |              króla, całą duszą przystał do konfederacji tyszowieckiej
3029 II,39 |             Srebrnego, miłość prawdziwa do ojczyzny i króla, wszystko
3030 II,39 |             dragonii bardzo ćwiczonej i do pięciuset wolentarzy, oprócz
3031 II,39 |               tych starczyłoby aż nadto do oporu Bogusławowi, jeżeli
3032 II,39 |          przyszły wreszcie wieści, lecz do gromów podobne - i tym podobniejsze,
3033 II,39 |                   Krewniak mój zniesion do szczętu w Janowie przez
3034 II,39 |           chorągwie i regiment piechoty do szczętu, jako czytam, zostały
3035 II,39 |             pomścić, sławą się okryć, a do tego potęgę odpowiednią
3036 II,39 |            inaczej on na nas nastąpi.~- Do wszystkiego błogosławieństwo
3037 II,39 |                 który był przypuszczony do tajemnicy i wiedział, kto
3038 II,39 |                 ordynansowy znów wszedł do komnaty.~- Jaśnie wielmożny
3039 II,39 |   Horotkiewiczowej chorągwi, którzy się do osoby waszej wielmożności
3040 II,39 |                 tyś pijany. Jakżeby już do Drohiczyna Bogusław mógł
3041 II,39 |               naprzeciw.~Tu zwrócił się do pułkowników:~- Wedle moich
3042 II,39 |           rozkazów, wszyscy powinni być do wyruszenia gotowi.~- Są
3043 II,39 |                  liczący z wolentarzami do kilkuset ludzi, nie mógł
3044 II,39 |                kto jest Babinicz, mówił do pana Sapiehy:~- Nie darmo
3045 II,39 |                siły sapieżyńskie doszły do Drohiczyna, przeszły Bug
3046 II,39 |          Bogusławowe doszły właśnie już do Drohiczyna, widoczne więc
3047 II,39 |                  Zeznania petyhorców co do liczby wojsk Bogusławowych
3048 II,39 |                 wiadomościami co chwila do sapieżyńskiego obozu, lecz
3049 II,39 |            Babinicza wspominał, i mówił do Oskierki:~- Przechwaliliście
3050 II,39 |                 go wie, może i naprawdę do Bogusława przystał i w przedniej
3051 II,39 |                tydzień: wojsko przyszło do Białegostoku.~Było to w
3052 II,39 |               stać musieli. Czym książę do znacznej desperacji przywiedzion
3053 II,40 |               Sam z główną siłą poszedł do Janowa i tam posiłki w piechocie
3054 II,40 |                 armat ruszył komunikiem do Sokółki i na koniec dwa
3055 II,40 |        przekonanie, iż jest otoczony, i do cofania się przymusił. Dalej
3056 II,40 |             Bogusław, który właśnie był do obiadu zasiadł, omal żywcem
3057 II,40 |                sobą przywiódł, wracały, do idących kościotrupów podobne,
3058 II,40 |                  po trochu z nienawiści do birżańskich Radziwiłłów,
3059 II,40 |            rosły, Bogusławowe topniały.~Do tego sam Bogusław istotnie
3060 II,40 |              książę się obraca, zaszedł do Janowa. Tam też miał się
3061 II,40 |        wszystkie drogi wiodące z Janowa do Sokółki, Koryczyna, Kuźnicy
3062 II,40 |             więc Bogusławowi pilno było do bitwy, póki jego wojska
3063 II,40 |              przenosił. Przyjechał więc do Sokółki od imienia Bogusława
3064 II,40 |              człek możny, który później do senatorskich godności doszedł,
3065 II,40 |                która wybuchała od czasu do czasu jak płomień.~Był to
3066 II,40 |                 zarówno w wojnie, jak i do układów, w których śmiałość,
3067 II,40 |              skuteczna.~Teraz wysłał go do Sapiehy. Lecz misja była
3068 II,40 |              wtóre, że poseł wiele miał do żądania, nic do ofiarowania.~
3069 II,40 |              wiele miał do żądania, nic do ofiarowania.~Na szczęście,
3070 II,40 |               widział.~- Mam tu i pismo do waszej dostojności.~Sapieha
3071 II,40 |                  której jest lennikiem, do wierności zobowiązanym?~-
3072 II,40 |             Przez nienawiść sapieżyńską do Radziwiłłów zgorzał książę
3073 II,40 |            człeka, zbója, który już raz do zamachu na życie książęce
3074 II,40 |      chrześcijańskiej pragnie w spokoju do Prus odejść, nic więcej
3075 II,40 |    Borzobohatej-Krasieńskiej, która już do Taurogów została odesłana.
3076 II,40 |              zaś gadaj, co jeszcze masz do powiedzenia, a mów mądrze,
3077 II,40 |               odpowiedzieć, zwrócił się do pana Kmicica:~- To tedy
3078 II,40 |                 Nic tu po tobie - rzekł do Sakowicza - możesz jechać.~-
3079 II,40 |               daj mi przynajmniej pismo do księcia pana.~- Niech i
3080 II,40 |               po czym zwrócił się zaraz do pana Andrzeja:~- Czemuś
3081 II,40 |                cudze ręce chciałbym się do jego gardła dobrać!~- Czemuś
3082 II,40 |          Wyprawiłem go jeszcze ze Lwowa do Taurogów... Książę Bogusław
3083 II,40 |                  Książę Bogusław porwał do Taurogów pannę Billewiczównę...
3084 II,40 |               Soroka... Onże mi pomagał do porwania Bogusława...~-
3085 II,40 |              zatrzyma Sakowicza, a mnie do księcia wyśle. Może go wydobędę.~-
3086 II,40 |               Uczynię, co mogę. Napiszę do księcia, że mu, kogo chce,
3087 II,40 |                 zatrzyma, a ja z listem do księcia pojadę. Może wskóram...
3088 II,40 |          później Kozak skoczył z listem do Janowa, a pod wieczór wrócił
3089 II,41 |                 więc przygotowywano się do niej gorliwie. Wojska książęce
3090 II,41 |             brzeźniaki i wracał właśnie do Janowa, gdy dano mu znać,
3091 II,41 |                 zwrócił się w ciemności do pana Andrzeja:~- Od pana
3092 II,41 |         prywatka?~- Znajdzie się prośba do waszej książęcej mości.~-
3093 II,41 |           Siadaj waść na koń. Prosiłbym do lektyki, ale za ciasno.~
3094 II,41 |              zbliżył się jeszcze bliżej do lektyki i drżącą ręką począł
3095 II,41 |               jakimi słowy ma przemówić do księcia, aby go skłonić
3096 II,41 |         sfolżała.~Tymczasem przyjechali do książęcej kwatery. Drabanci
3097 II,41 |             ramiona; on zaś zwrócił się do Kmicica i szczękając ciągle
3098 II,41 |         przechyloną, podobny był trochę do trupa albo woskowej figury.~
3099 II,41 |             drugi!... - mruknął na wpół do siebie książę.~I głośno
3100 II,41 |               pan wojewoda nie ma prawa do Sakowicza, a ja do ciebie
3101 II,41 |                prawa do Sakowicza, a ja do ciebie mam... kuzynie...~-
3102 II,41 |                   Przyjechałem z prośbą do waszej książęcej mości...~-
3103 II,41 |            składając wprawdzie ręce jak do prośby, ale z twarzą przez
3104 II,41 |            diabeł ci zza kołnierza zęby do mnie szczerzy?... To pycha
3105 II,41 |             grzmi jak w chmurze? Czołem do radziwiłłowskich nóg przy
3106 II,41 |                 książęcej mości... paść do... nóg gotów...~Zadowolenie
3107 II,41 |             Twarz jego, nawet w spokoju do głowy jastrzębiej podobna,
3108 II,41 |                 czy za chwilę rzuci się do nóg, czy do piersi książęcej...~
3109 II,41 |            chwilę rzuci się do nóg, czy do piersi książęcej...~A Bogusław,
3110 II,41 |               jak pijany, jęknął i padł do nóg Bogusławowych.~A książę
3111 II,41 |             rzekłszy ni słowa przeszedł do przyległej komnaty, kiwnął
3112 II,41 |               Nagle otworzyły się drzwi do przysionka. Wszedł oficer,
3113 II,41 |              przymocowany drugim końcem do grubego pnia drzewa.~Kmicica
3114 II,41 |               Soroce wódkę, zbliżył się do niego.~- No, stary - rzekł -
3115 II,41 |         blaszankę.~- Jest. Dajcie mu!~- Do ordynku! - zakomenderował
3116 II,41 |            kożuszku przechylił manierkę do ust Soroki, on zaś pił obficie,
3117 II,41 |               królowi wojujem!~- Bij!~- Do księcia!~- Stój!~W zamieszaniu
3118 II,41 |          krzyknął już z konia:~- Za mną do hetmana!~- Idę! - wrzasnął
3119 II,41 |          przycisnął w milczeniu tę dłoń do ust.~Wtem ozwał się Głowbicz
3120 II,41 |                wasza miłość porwała się do obrony Soroki, mieliśmy
3121 II,41 |                 przed kwaterą i pukanie do drzwi.~- Wasza książęca
3122 II,41 |              chorągiew i odprowadził ją do hetmana.~Nastała chwila
3123 II,41 |             straszny człek! - rzekł sam do siebie.~I uczuł, że chwyta
3124 II,42 |               jeszcze postanowił jechać do swoich Tatarów, którzy za
3125 II,42 |               samym wsiadanym przyszedł do niego Soroka i wyprostował
3126 II,42 |             kiedy mi jechać?~- Dokąd?~- Do Taurogów.~Kmicic rozśmiał
3127 II,42 |                    Nie pojedziesz wcale do Taurogów, pojedziesz ze
3128 II,42 |                żadnej przygody przybyli do Tatarów.~Akbah-Ułan stawił
3129 II,42 |             użytku.~Po czym zwrócił się do Akbah-Ułana.~- Schudłeś! -
3130 II,42 |              obejść i zostawić, aby się do Janowa dostać?~- Na drodze
3131 II,42 |           nieskoro szli wprost na ogień do ataku, ale nie można było
3132 II,42 |                Sapieha sam nie miał jej do zbytku, po wtóre, czasu
3133 II,42 |         piechurowie Bogusławowi poczęli do niego ognia dawać, lecz
3134 II,42 |         powrocie, zamiast jechać wprost do Suchowola, rzucił się ku
3135 II,42 |               się ku zachodowi i dotarł do Kamionki.~Bagnista rzeka
3136 II,42 |              prądu wymiarkować, i rzekł do Ułana:~- Tędy ich bokiem
3137 II,42 |                 i poprzywiązywać koniom do boków.~Przy pierwszej gwieździe
3138 II,42 |           piasku. Po wierzchu było wody do piersi końskich, lecz grunt
3139 II,42 |              poprowadził ich jak wicher do Janowa.~W kwadrans później
3140 II,42 |                 bezprzytomnego odwieźli do pana Sapiehy.~Hetman sam
3141 II,42 |             nami czy pójdziesz z Tatary do Taurogów? - spytał hetman.~
3142 III,1 |             Prusy Królewskie, prowincję do jego Pomorza przyległą,
3143 III,1 |                wierności go utwierdzić, do wytrwania zachęcić, postanowił
3144 III,1 |             Król szwedzki poznał go już do gruntu, bo ani chwili nie
3145 III,1 |             bronił, ruszył Karol Gustaw do Rzeczypospolitej, aby Jana
3146 III,1 |           pożaru się rzucił. Szedł więc do burzy podobny, gniewem,
3147 III,1 |                 i mieszczany wyciągnęli do lasów. Lud z gór, lud z
3148 III,1 |              ogień z armat i muszkietów do zarośli, sądząc, że nieprzyjaciela
3149 III,1 |                niedaleko ujścia Wieprza do Wisły. Niektóre chorągwie
3150 III,1 |             poszli tedy za Wieprz, inni do Końskowoli, zostawując pole
3151 III,1 |               Waldemara, on zwrócił się do swych frasobliwych jenerałów
3152 III,1 |               jakie napłynęły wszystkim do ust, były:~- Nie masz Czarnieckiego!~
3153 III,1 |            wieczór Karol Gustaw przybył do Garbowa, wesół i w dobrym
3154 III,1 |                Już właśnie zabierał się do spoczynku, gdy Aszemberg
3155 III,1 |                królem.~Po chwili wszedł do kwatery, i nie sam, ale
3156 III,1 |                  Wszystko to niepodobne do wiary - rzekł po chwili
3157 III,1 |          Otoczono nas wedle Krasiczyna, do którego pułkownik Dubois
3158 III,1 |                 rzekł przykładając dłoń do czoła król. - Bo żeby po
3159 III,1 |              już wyjeżdżał, zbliżył się do mnie ktoś ze starszyzny,
3160 III,1 |          gwiazdy. I teraz więc podszedł do okna, aby na swoją wybraną
3161 III,2 |             dalszy pochód i przyciągnął do Lublina. Tam otrzymawszy
3162 III,2 |          zyskałby niewzruszoną podstawę do dalszej wojny i tak znamienitą
3163 III,2 |                 innych krajach zaledwie do trzeciorzędnych liczono,
3164 III,2 |            broni należytej, przeto i co do Zamościa dobrej był myśli.
3165 III,2 |              lubiący wiedzieć, z kim ma do czynienia, starannie wszystkie
3166 III,2 |              królowi dawał objaśnień co do pana starosty kałuskiego.
3167 III,2 |               gdy same go szukały... Co do tytułów, sam słyszałem,
3168 III,2 |              królowej, za to, że mówiąc do niego powiedział: mon prince! - "
3169 III,2 |                 jedną i drugą chorągiew do posług wrzucić.~- Wasza
3170 III,2 |               Zamość w jazdę, konieczną do podjazdów i chwytania języków.
3171 III,2 |       Szemberkową i laudańską, umyślnie do fortecy posłał, żeby mogły
3172 III,2 |             męża pułkowników. Padli jej do nóg obaj, rzewne łzy na
3173 III,2 |               przenosił, tak i on wcale do innych wodzów niepodobny.
3174 III,2 |              Księżna wróciła znów myślą do męża i wojen kozackich,
3175 III,2 |               bliżej, gotowano się więc do obrony. Skrzetuski i Wołodyjowski
3176 III,2 |              polubił i we wszystkim się do niego zwracał, zwłaszcza
3177 III,2 |                 spożywał. To tak ci się do tego przyzwyczaił, że teraz
3178 III,2 |                to ziarno wyjmie, wrzuci do gęby, rozgryzie, miazgę
3179 III,2 |                  które i bez tego idzie do głowy, poniesie ze sobą
3180 III,2 |                ich pan starosta kałuski do serca nie wziął, lecz on,
3181 III,2 |                 w humor przedni, nikogo do głosu nie dopuścił. Opowiadał
3182 III,2 |            właśnie poprzedzającego dnia do Baranowa, do tamtejszego
3183 III,2 |       poprzedzającego dnia do Baranowa, do tamtejszego kanonika, odjechał
3184 III,2 | nieprzyjacielowi okazywać, że się tyłem do niego odwracają. Nie wiem,
3185 III,2 |                 szwedzkiego nie puszczę do Zamościa, a waszmości z
3186 III,2 |             ucieszył.~- Dajże parol, że do mnie po wojnie przyjedziesz,
3187 III,2 |                  mówił Zagłoba wracając do swej kwatery ze Skrzetuskimi
3188 III,2 |               mnie, i wam. Przystaliśmy do siebie z panem starostą
3189 III,2 |       Uważaliście, jako magnatowie lgną do starego Zagłoby... Nic,
3190 III,2 |           Nakręcę go jako gdański zegar do kuranta...~Dalszą rozmowę
3191 III,3 |                 przeważnie Flamandowie, do ognistej służby najprzedniejsi.
3192 III,3 |           Wielączy, zdawały się brodzić do kolan w owym tumanie, jak
3193 III,3 |                 Widocznie zabierali się do roztasowywania namiotów
3194 III,3 |               roztasowywania namiotów i do sypania szańczyków.~- Ot
3195 III,3 |               Zagłoba. - Widziałem, jak do Birżów, złodzieje, przyjechali
3196 III,3 |            Tymczasem tamci zbliżyli się do bramy. Po krótkiej chwili
3197 III,3 |             krótkiej chwili przyskoczył do pana starosty oficer służbowy
3198 III,3 |            którzy Szwedowi służą, niech do psów moich poselstwa odprawują,
3199 III,3 |           huczeć za odjeżdżającymi:~- A do budy, zdrajcy, przedawczykowie!
3200 III,3 |         królewskiej mości służą. Wysłał do mnie swego trefnisia, który
3201 III,3 |               na fosę i jenerał wjechał do twierdzy wśród spokoju i
3202 III,3 |                 jak gdyby go król Karol do równego sobie monarchy w
3203 III,3 |               książęca mość załogi jego do fortecy wpuścić nie raczył.
3204 III,3 |     niezwyciężony król i pan mój choćby do dzikich stepów tatarskich
3205 III,3 |                 umysłem, ale i miłością do ojczyzny wszystkich przewyższa,
3206 III,3 |          zawiedzie nadzieje przewyższy, do szczęścia i spokoju tego
3207 III,3 |               niż gdybyś całą prowincję do Rzeczypospolitej przyłączył.
3208 III,3 |           mądrość twa na równi z sercem do tego się skłonią, dlatego
3209 III,3 |              lepiej, kiedy Szwedzi będą do niej szli, ale wtedy, kiedy
3210 III,3 |                jego szwedzkiej jasności do wiktorii nad Janem Kazimierzem
3211 III,3 |             głuchej ozwał się po polsku do starosty stojący tuż za
3212 III,3 |            wspaniałą ucztę wyprawiwszy, do późna kielichami się bawił.
3213 III,3 |              bawił. Huczna kapela grała do uczty tak gromko, że mimo
3214 III,3 |                Szwedom źle, przecz mamy do nich chodzić? Waszmość polec
3215 III,3 |              wytrzymać w murach, tak mu do Szwedów pilno, lecz słuchać
3216 III,3 |                  Panie Michale! - mówił do Wołodyjowskiego - inny już
3217 III,3 |            obozem pewna śmierć czekała.~Do tego pan Czarniecki nie
3218 III,3 |            przyznał się tylko przed nim do tego, że i sam środków nie
3219 III,3 |                  Ducha w nich pognębię, do układów będą łatwiejsi -
3220 III,3 |             widać, posłał znów Forgella do twierdzy.~- Król i pan mój -
3221 III,3 |                 książęcej mości umysł i do układów go skłonią.~A na
3222 III,3 |            postanowił koniecznie ścigać do ostatnich krańców państwa
3223 III,4 |                pancerna chorągiew idąca do ataku na nieprzyjaciela.
3224 III,4 |                 zatracenie, podobny był do owej świetnej armii, która
3225 III,4 |             wkroczyła pod Wittenbergiem do Wielkopolski. Głód powyciskał
3226 III,4 |          starych wojowników; więc szli, do mar niż do ludzi podobniejsi,
3227 III,4 |       wojowników; więc szli, do mar niż do ludzi podobniejsi, w zmartwieniu,
3228 III,4 |               modlili się o nią Szwedzi do Pana Zastępów, lecz Czarniecki
3229 III,4 |              drogę, symulując, że staje do walnej rozprawy. Wówczas
3230 III,4 |            Chorzy, zmoknięci, bezsilni, do Łazarzów podobni, stawali
3231 III,4 |         Łazarzów podobni, stawali nagle do bitwy z płonącym licem,
3232 III,4 |                 począł wnosić instancję do króla, by się cofał, aby
3233 III,4 |                Jana Kazimierza, otwarte do zwycięstw pole, spoczynek,
3234 III,4 |                  ale ślepe przywiązanie do chorągwi i wierność żołnierska
3235 III,4 |           Cieszanów i Oleszyce, aby się do Sanu dostać. Podtrzymywała
3236 III,4 |              król powtarzał jeszcze, że do Lwowa idzie, lecz oszukiwał
3237 III,4 |          oszukiwał siebie i swoich. Nie do Lwowa mu było iść, lecz
3238 III,4 |              wieści, jakie przychodziły do szwedzkiego obozu, były
3239 III,4 |               mnóstwo, i wysyłano rzeką do Sandomierza, jako do najbliższego
3240 III,4 |              rzeką do Sandomierza, jako do najbliższego warownego grodu
3241 III,4 |        nakarmiono, i gorzałki nalano im do manierek. Więc też jadąc
3242 III,4 |            pokrzykiwali wesoło i mówili do zgromadzonych przy naczółku
3243 III,4 |              szli, jak idą woły na rzeź do bydłobójni!~Wszystko składało
3244 III,4 |                dalej. Na koniec dotarli do Wielkich Oczu, w których
3245 III,4 |          spodziewano nas się tu - rzekł do majora Swena - ale Czarniecki
3246 III,4 |           naprzód, choćby pod sam Lwów, do którego niezbyt daleko.
3247 III,4 |               łbem i parskając od czasu do czasu rzeźwo.~Dwaj rajtarzy
3248 III,4 |               ich tu być więcej. Ruszaj do pułkownika!~Tymczasem nadjechała
3249 III,4 |              konia i zwrócił go frontem do Szwedów, jakby im chciał
3250 III,4 |                Kannebergiem nadciągnęły do forpoczty. Kanneberg i Sweno
3251 III,4 |           ukryci drudzy.~Tu zwrócił się do Kanneberga:~- Wasza dostojność,
3252 III,4 |                 rozpuścił konia, dopadł do Kanneberga i począł wołać:~-
3253 III,4 |                 któren umyślnie umyka i do zasadzki nas prowadzi.~-
3254 III,4 |              doścignie.~Dopadłszy zatem do połowy polany i spostrzegłszy,
3255 III,4 |                nieprzyjaciel już niemal do drugiego jej końca dociera,
3256 III,4 |             mustrze. Czego oni chcą?... do kroćset!~- Idą na nas! -
3257 III,4 |           chorągiew, on zaraz doskoczył do niej i podprowadził; ruszyła
3258 III,4 |                 czele i ruszył wraz nią do bitwy.~Lecz już husaria
3259 III,4 |           gęstym szwedzkim trupem droga do Wielkich Oczu, lecz nie
3260 III,4 |                wpadli tym samym impetem do następnego lasu, tam jednak
3261 III,4 |                 powiadał, że nawet idąc do ataku jeszcze oczy ma zamknięte
3262 III,4 |            ludzką wiarę zręcznym będąc, do takiej doskonałości go doprowadził,
3263 III,4 |                 przyłożył panu Zagłobie do samych piersi pistolet,
3264 III,4 |                 koniec dobiegli o staję do mostu. Krzyki z pola doleciały
3265 III,4 |                 Krzyki z pola doleciały do obozu szwedzkiego. Mnóstwo
3266 III,4 |          zawołał Wittenberg - wytną ich do nogi!~Król spojrzał na rzekę
3267 III,4 |             piersiach. Sam król się tuż do brzegu przysunął i patrzył
3268 III,4 |              królewskich ratować, rzekł do swej duszy ponurej:~"Biada
3269 III,4 |              tak iż uczynił się podobny do ptaka, któremu dziób tylko
3270 III,4 |                puścił ją w ruch podobny do ruchu śmig wiatraka, lecz
3271 III,4 |              bardziej i prawie przywarł do konia, w mgnieniu oka związał
3272 III,4 |                 Zagłoba zaś przyskoczył do małego rycerza i rzekł:~-
3273 III,4 |              polskich ozwały się trąbki do odwrotu. Na głos ich skoczył
3274 III,4 |               Na głos ich skoczył każdy do swojej chorągwi, i w mig
3275 III,5 |          grasunek po wsiach przyległych do Jarosławia. Szli więc, do
3276 III,5 |               do Jarosławia. Szli więc, do nocnych rabusiów podobni,
3277 III,5 |              spodziewali się zastać coś do jedzenia. Otuchy dodawało
3278 III,5 |                z nich nie miał powrócić do obozu. Czarniecki był wprawdzie
3279 III,5 |         przymknęła, jak na nieszczęście do Próchnika. Ujrzawszy tedy
3280 III,5 |              potłumić. Lecz król, który do rana przesiedział na koniu,
3281 III,5 |                  bo nie było dwóch dróg do wyboru. Duch w wojsku upadł,
3282 III,5 |             światu całemu gonić, choćby do tatarskich stepów, polskiego
3283 III,5 |                  Sanem możem się wracać do Sandomierza, stamtąd Wisłą
3284 III,5 |              Sandomierza, stamtąd Wisłą do Warszawy i do Prus - mówił
3285 III,5 |             stamtąd Wisłą do Warszawy i do Prus - mówił Wittenberg. -
3286 III,5 |                 wzięli się tak gorliwie do przygotowań odwrotu, że
3287 III,5 |                 całe wojsko szykiem jak do boju; front armaty zasłaniały,
3288 III,5 |                  posłał po nowe posiłki do króla i szedł w trop. Pierwszy
3289 III,5 |             cofały się natychmiast. Noc do rana zeszła na podobnych
3290 III,5 |          następne noce i dnie miały być do niej podobne. Tymczasem
3291 III,5 |                San, rzekł pan kasztelan do pułkownika Polanowskiego:~-
3292 III,5 |            mógłbym takimi Swenami drogę do samego Sandomierza wymościć.
3293 III,5 |                kręcić.~- Oho! - szepnął do Skrzetuskiego Jana Zagłoba -
3294 III,5 |         gorzkiego żuje, bo mu się twarz do orłowej podobna uczyniła,
3295 III,5 |           waszmościów z listem ode mnie do pana Lubomirskiego pojechał.~-
3296 III,5 |           lepiej...~Zagłoba zwrócił się do Wołodyjowskiego i znów szepnął:~-
3297 III,5 |                 Nagle zwrócił się teraz do Zagłoby:~- A może byś i
3298 III,5 |               nikt nie wskóra. Wreszcie do człeka tak wielkiego rodu
3299 III,5 |                 brodę i rzekł jakby sam do siebie:~- Wielkie rody...
3300 III,5 |             wielka, a rodów w proporcji do niej nie masz wielkich,
3301 III,5 |            Zagłoba rzekł:~- W proporcji do całej Rzeczypospolitej słusznie!~-
3302 III,5 |                pozwól mnie samemu gadać do marszałka.~- A ojciec naprawdę
3303 III,5 |               nie miałem czego lepszego do roboty niż być niedźwiednikiem
3304 III,5 |               spotężniały w jego ustach do dwóch tysięcy ludzi. Nie
3305 III,5 |           wiktoria urosła w opowiadaniu do rozmiarów niepowetowanej
3306 III,5 |                 się godzi powtarzać, bo do konfidentów jeno mówił.~-
3307 III,5 |                  Jedźcie tedy (powiada) do niego, oznajmijcie mu, że
3308 III,5 |            spoglądać nie powinien... Co do komendy nad wojskiem...
3309 III,5 |                marszałka i przyciskając do niej wargi.~Lecz tu jednocześnie
3310 III,5 |         przeprowadził, zaś rycerstwo aż do rogatek Jarosławia.~Na koniec
3311 III,5 |                 były zaklęcia na miłość do ojczyzny i jakoweś o prywacie
3312 III,5 |                tysięcy, iluś kandydatów do tej korony stworzył, to
3313 III,5 |             albo smagły Hiszpan od razu do oczu skoczy, a Polak pacjencję
3314 III,6 |                 marszałka nie przyjdzie do skutku, dumny pan bowiem
3315 III,6 |               się już nieraz poprzednio do swych oficerów, że woli
3316 III,6 |               swej kwaterze, a coraz to do okna podchodził i spoglądał
3317 III,6 |                 waść - rzekł Polanowski do Wołodyjowskiego. - Nic dobrego
3318 III,6 |             wedle słuszności więcej był do rabego orła podobny, a gdy
3319 III,6 |               gdy bywało, prowadził lud do ataku z rozwianą na kształt
3320 III,6 |              płomienia stepy, wygniatał do cna zbuntowane roje, brał
3321 III,6 |              śpiewający:~ ~Poszła Kaśka do piekarni,~A Stach do niej:
3322 III,6 |              Kaśka do piekarni,~A Stach do niej: Puść, przygarnij,~
3323 III,6 |                ja się, biedny, podzieję~Do rana!...~ ~- Dobry znak!
3324 III,6 |                 pacholikowi i szli żywo do ganku; nagle Zagłoba rzucił
3325 III,6 |           wzrokiem, za czym zwrócił się do Skrzetuskiego, jakby mu
3326 III,6 |                Bywajcie za mną! - rzekł do przybyłych. - Mości Polanowski,
3327 III,6 |                 także!~I wszyscy weszli do izby. Nie siedli jeszcze,
3328 III,6 |              się odbyło, jako marszałka do decyzji tak pomyślnej doprowadził.
3329 III,6 |                Boga, gdybym był królem, do Carogrodu bym waści wysłał...~-
3330 III,6 |              Łykał tak wszystko, com mu do gęby wkładał, jak karmny
3331 III,6 |         szwedzki granat. Tego człowieka do piekła pochlebstwem można
3332 III,6 |              Siła od niego zależy... Aż do samego Sandomierza pójdziemy
3333 III,6 |                 miał zasługę, której ci do śmierci nie zapomnę, ale
3334 III,6 |               ręce zaklaskał i krzyknął do pacholika:~- Konia mi natychmiast!...
3335 III,6 |             gorące.~Po czym zwrócił się do pułkowników:~- Waściowie
3336 III,6 |         otwartymi rękoma, gościł, poił, do rana nie puścił, za to rano
3337 III,6 |               się z obozu i przechodzić do pana Czarnieckiego. Tylko
3338 III,6 |              niepodobieństwem. Od czasu do czasu polscy jeźdźcy znajdowali
3339 III,6 |           między Sanem i Wisłą należała do pana marszałka i do jego
3340 III,6 |            należała do pana marszałka i do jego krewnych. Owóż wszyscy
3341 III,6 |            dzień znosić głowy szwedzkie do obozu, aż pan marszałek
3342 III,6 |          ostrogi. Szwedzi, przywiedzeni do desperacji, łupili ze skóry
3343 III,6 |              tylko postrachem. W drodze do Leżajska zbiegło ich wielu,
3344 III,6 |                 zasługi. Te, przyłożone do późniejszych, chwalebną
3345 III,6 |          potężniej Szwedów. Aż przyszło do tego, że te pułki piechotne
3346 III,6 |         wszystkich pułków, bo żołnierzy do niego z całego narodu skandynawskiego
3347 III,6 |           skoczył na źrebaka i popędził do pana Czarnieckiego.~Lecz
3348 III,6 |                 pacholik skłonił mu się do strzemienia.~- Żebym tak
3349 III,6 |             konie jazdy zapadały nieraz do kolan. Wreszcie olszyna
3350 III,6 |              pan Roch modlić się począł do Najświętszej Panny, aby
3351 III,6 |                 nim zdołali się wszyscy do niej czołem zwrócić, i wnet
3352 III,6 |                z koła bitwy.~Dobiegłszy do płotu wspiął konia, przesadził
3353 III,6 |              drogę prowadzącą z Rudnika do Bojanówka. Spostrzeżono
3354 III,6 |       wyprostował się już w kulbace jak do cięcia. Straszny był...
3355 III,6 |                 pani Kowalska... Idźcie do wszystkich diabłów!!~- Rozum
3356 III,6 |          manierek. Dano i Rochowi, a on do dna jeden bukłaczek wychylił
3357 III,6 |          polskich jeźdźców, albo wyciąć do nogi. Uznał tę drugą myśl
3358 III,6 |                 przyciskając obu rękoma do piersi, począł wrzeszczeć
3359 III,6 |                i Szandarowski z relacją do kasztelana, tak zaś był
3360 III,6 |           kasztelan na to:~- Pójdziecie do tylnej straży dla wypoczynku.
3361 III,6 |           Michałka na nosze i wniesiono do plebanii.~Zaś pan Czarniecki
3362 III,6 |                w boki, z dumą powtarzał do rycerstwa:~- Ha, zbój! co?
3363 III,6 |              wstydu i zmartwienia wlazł do stodoły, zakopał się w słomę
3364 III,6 |              konia zalatywał. Byłbym go do kulbaki przeciął! Wuj to
3365 III,7 |               napędzali go jako zwierza do sieci. Luźne partie hałasowały
3366 III,7 |                 pozaciągano działa.~Nie do zdobycia to była pozycja,
3367 III,7 |               głos poszedł, sypnęło się do niego parę tysięcy luda,
3368 III,7 |          ruszyli pod Sandomierz.~Wpadli do miasta dość niespodzianie
3369 III,7 |          Szynkler schronił się z resztą do zamku, lecz Polacy tymże
3370 III,7 |              nimi. Rozpoczął się szturm do bram i murów. Poznał Szynkler,
3371 III,7 |                 szkuty, przeprawiał się do króla, który patrzył z drugiego
3372 III,7 |            widzieć, jako pobożni Polacy do nieba lecieć będą-odrzekł
3373 III,7 |                 by kto żyw, chronił się do miasta, lecz oni nie słyszeli
3374 III,7 |            olbrzymi słup ognia strzelił do góry, wyrzucając w powietrze
3375 III,7 |                 powtarzać jego słowa.~- Do nieba idą Polacy! do nieba!
3376 III,7 |                    Do nieba idą Polacy! do nieba! do nieba!~Lecz przedwczesna
3377 III,7 |             nieba idą Polacy! do nieba! do nieba!~Lecz przedwczesna
3378 III,7 |            Mogliby chyba Szwedzi wracać do Jarosławia tąż samą drogą,
3379 III,7 |               Zagłoby, aby dwóch wodzów do siebie dopasować, obaj bowiem
3380 III,7 |               ramiona się biorą - mówił do Wołodyjowskiego i do Skrzetuskich
3381 III,7 |              mówił do Wołodyjowskiego i do Skrzetuskich Zagłoba. -
3382 III,7 |              szczera dusza, ale i Sapia do rany przyłóż, to się zgoi.
3383 III,7 |            Patrzcie! Babinicz idzie już do nas! - przerwał Skrzetuski.~
3384 III,7 |              pora o tym powiadać. Teraz do stołów zasiądziemy. Waszmościowie
3385 III,7 |        zostaniecie tu na noc; chodźcież do mnie po uczcie na nocleg,
3386 III,7 |              przy kielichach pogawędzim do rana.~- Jak tylko ktoś mądrze
3387 III,7 |             żywą krwią pluwam i przyjść do siebie nie mogę. W miłosierdziu
3388 III,7 |         będziesz ze swymi Tatary choćby do Bałtyku ścigał...~Na to
3389 III,7 |                odzyszczesz ją!~- Mam ja do odzyskania nie tylko jej
3390 III,7 |             dziewkę wysłać ze mną, niby do pana Sapiehy, po spadek
3391 III,7 |                całej panieńskiej cnocie do pana Sapiehy odwiozłem.
3392 III,7 |                Odwiozłem ją szczęśliwie do hetmana, staranie o niej
3393 III,7 |         oficerowi, z którym pan Sapieha do swojej rodziny ją odesłał,
3394 III,7 |             choćby mi kto całe Inflanty do tytułu dodał. Dość jednego
3395 III,7 |                taką potęgą nie zadrżał. Do tego i Pan Bóg prędzej,
3396 III,7 |             tylko o tym, że pierwej się do nóg Radziwiłłowi rzucił,
3397 III,7 |              takim rezolutem można by i do piekła iść! To tylko bieda,
3398 III,7 |                 kalkuluje. Powiada tedy do nas: "Ze Szwedem będzie
3399 III,7 |            powiada) z Lubomirskim pójdą do Brandenburgii, a ja z panem
3400 III,7 |              panem podskarbim litewskim do Prus elektorskich, a jeżeli
3401 III,7 |               przyłączymy Prus na wieki do Rzeczypospolitej, to chyba
3402 III,7 |                 myśl, więc zaraz klękli do pacierzy i poczęli je w
3403 III,7 |             desperacji.~- Roch pojechał do Szwedów! Mówił, że straż
3404 III,7 |          drugiego w obu wojskach. Co mu do głupiego łba strzeliło?!...
3405 III,7 |                   Będę tu czekał choćby do rana. Matko Boża! Matko
3406 III,8 |             desperacji trwając udał się do pana Czarnieckiego z prośbą,
3407 III,8 |      Czarnieckiego z prośbą, aby posłał do Szwedów obaczyć, co się
3408 III,8 |               terminy. Siła mamy jeńców do wymiany i znaczniejszych
3409 III,8 |                Kowalskiego. Jedźże waść do Szwedów i pogadaj o wymianie.
3410 III,8 |            waści serca krwawić. Przyjdź do mnie po pismo do króla jegomości
3411 III,8 |                Przyjdź do mnie po pismo do króla jegomości i jedź żywo!~
3412 III,8 |               Zagłoba skoczył uradowany do. namiotu Kmicica i opowiedział
3413 III,8 |           kapelusz. Ten, zbliżywszy się do samej wody, przysłonił oczy
3414 III,8 |             Pismo od pana Czarnieckiego do najjaśniejszego króla szwedzkiego! -
3415 III,8 |             Zagłoba.~Oficer zwrócił się do pana Andrzeja.~- Król jest
3416 III,8 |                 siedzą zdrowi albo znów do Jarosławia wracają.~- Okrutnie
3417 III,8 |       poszwargocz no onym psim językiem do tych pludraków i rozpytaj,
3418 III,8 |                szelmy nieużyte. Jak tak do naszej szlachty, a zwłaszcza
3419 III,8 |            naszej szlachty, a zwłaszcza do pospolitaków, poseł przyjedzie,
3420 III,8 |               mość prosi waszmość panów do swej kwatery, a że to niezbyt
3421 III,8 |            jeńca. Pyta król: "Coś sobie do mnie upatrzył?", a ów rzecze: "
3422 III,8 |          Tymczasem Sadowski zwrócił się do Kmicica i począł wypytywać
3423 III,8 |              Sadowski przykładając rękę do kapelusza.~Tak oni ze sobą
3424 III,8 |            grzecznościach, aż dojechali do Gorzyc, gdzie była kwatera
3425 III,8 |                To Lapończykowie, którzy do najdalej siedzących Hiperborejów
3426 III,8 |       Hiperborejów się liczą.~- Dobrzyż do bitwy? Bo m i się widzi,
3427 III,8 |            mógłbyś waszmość to uczynić! Do bitwy oni na nic. Szwedowie
3428 III,8 |              nic. Szwedowie ich ze sobą do posług obozowych wodzą,
3429 III,8 |           diabła, a niektórzy po pięciu do usług mają.~Skądże im taka
3430 III,8 |              kark, podniósł go jak kota do góry i obejrzał ciekawie,
3431 III,8 |               co paskudnego od nich się do nas przyczepi! - rzekł Zagłoba. ~-
3432 III,8 |  Wiśniowieckiego, jeno brwi miał bardzo do góry podniesione, jak gdyby
3433 III,8 |            wypukłości, które czyniły go do lwa podobnym; głęboka zmarszczka
3434 III,8 |                skłonił się i odrzekł:~- Do usług waszej królewskiej
3435 III,8 |          Kmicicowi i począł coś szeptać do króla, któren, mrugając
3436 III,8 |            przeciwnika. Ale przystępuję do materii: Pisze mi pan Czarniecki,
3437 III,8 |               siostrzan, ja zaś jestem, do usług waszej królewskiej
3438 III,8 |                wyrzecze.~Tu zwrócił się do stojącego przed gankiem
3439 III,8 |         protekcję! Wilk tak samo barana do własnych kiszek proteguje!...
3440 III,8 |            gdzie jest, i zaraz na obiad do księdza trafił. Przy takiej
3441 III,9 |               wszystkie strony rozsyłał do fortec, do komend, w kierunku
3442 III,9 |              strony rozsyłał do fortec, do komend, w kierunku Krakowa
3443 III,9 |             szlachta tysiącami ciągnęła do Sapiehy lub na Litwę. Lubelskie
3444 III,9 |            Tatarzy, a z nimi i zmuszeni do posłuszeństwa Kozacy.~Więc
3445 III,9 |                jego nie miała teraz nic do roboty i mogła pospieszyć
3446 III,9 |        badeńskiego doszły bardzo prędko do wideł rzecznych i strapiły
3447 III,9 |            Czarniecki i uszykowawszy je do pochodu, sam zatrzymał nieco
3448 III,9 |                 z jakimiś partiami mają do czynienia, stawili w otwartym
3449 III,9 |              żywa dusza, która by mogła do margrabiego dobiec i krzyknąć,
3450 III,9 |               jakby kto sierpem rzucił, do Magnuszewa, szpiegowie bowiem
3451 III,9 |                 nie ma kiedy i manierki do gęby przyłożyć. Znam ja
3452 III,9 |              szkapie, kołataj, póki się do śmierci nie dokołatasz...
3453 III,9 |             samą gębę tak świeci, że aż do brzucha zagląda, a nie wiem,
3454 III,9 |             piecu siadała? ~- A mnie co do tego?~- To do tego, że jeśliś
3455 III,9 |                 A mnie co do tego?~- To do tego, że jeśliś wołem, to
3456 III,9 |         szwedzkiego nie masz. Pojedziem do tych chaszczów i postoim,
3457 III,9 |               Michał wprowadził oddział do zarośli i ustawił o sto
3458 III,9 |                dosłyszało coś podobnego do stąpania koni po twardej
3459 III,9 |            drodze.~- Czuj duch! - rzekł do żołnierzy.~Sam zaś wysunął
3460 III,9 |                 wówczas dopiero zjechał do oddziału i rzekł do panów
3461 III,9 |             zjechał do oddziału i rzekł do panów Skrzetuskich:~- Pognamy
3462 III,9 |             Pognamy ich teraz jako gęsi do obozu pana kasztelana. Żaden
3463 III,9 |           podziękuję za służbę i wracam do Sapia. U Sapia, kiedy bitwa,
3464 III,9 |      kilkanaście stajań. Zbliżywszy się do niej szli znów noga za nogą,
3465 III,9 |              konie, i skoro świt doszli do Magnuszewa. W obozie Czarnieckiego
3466 III,9 |             Ciebie jeno wysyłać, choćby do piekła, żołnierzyku! Dobrze!
3467 III,9 |        żołnierstwa stawającego co duchu do sprawy, a pan Czarniecki
3468 III,9 |           poskoczył co tchu w dzianecie do Wąsowiczowej chorągwi, która
3469 III,9 |                ku mostowi, tam z koni i do muszkietów! Niech się na
3470 III,9 |             Dopadłszy na trzysta kroków do mostu zwolnili biegu; tuż
3471 III,9 |          drewniany, wąski, zatem trudny do zdobycia, a łatwy do obrony.
3472 III,9 |             trudny do zdobycia, a łatwy do obrony. Jednakże tylko przezeń
3473 III,9 |           przezeń można się było dostać do Szwedów.~Toteż w kwadrans
3474 III,9 |          perspektywę na bitwę. Od czasu do czasu zaś odejmował ją od
3475 III,9 |               szyk i zwrócił się bokiem do poprzedniej pozycji. Most
3476 III,9 |            rzece chorągwiami! ku rzece! Do szeregu waść!~Tu Czarniecki
3477 III,9 |            doszły na dwadzieścia kroków do brzegu i stanęły długą linią
3478 III,9 |                potem na czole, krzyknął do swojej dywizji:~- Mości
3479 III,9 |              Mario! - ryknął, wspinając do skoku konia, Zagłoba.~Wtem
3480 III,9 |       Wołodyjowskiego:~- W skok! bij!~A do wiśniowieckiej pod Szandarowskim:~-
3481 III,9 |               rezerwie pułki jazdy; nim do jakiejkolwiek sprawy przyszli,
3482 III,9 |       muszkieterów i jazdy, uciekało aż do Mniszewa. Muszkietników
3483 III,9 |                że trudno było odgadnąć, do kogo należą. Szczególnie
3484 III,9 |            drugie jakoby gotowe jeszcze do strzału. Obok nich spali,
3485 III,9 |                 których również wycięto do nogi. Widziano wiele trupów
3486 III,9 |            wiktoria w tej wojnie... Ale do wody nie będę drugi raz
3487 III,9 |         manierkę.~Zagłoba przechylił ją do ust i po chwili oddał próżną,
3488 III,9 |                    Ściągnij no wszystko do koszuli z tego jenerała,
3489 III,9 |             błądząc lasami dotarli nocą do Czerska; tam przesiedziawszy
3490 III,9 |               głodzie, powędrowali nocą do Warszawy. Nie uchroniło
3491 III,9 |                 wzięta. Armia zniesiona do szczętu; rozegnane na cztery
3492 III,9 |              spłynęła, więc zwrócił się do jadącego obok marszałka
3493 III,9 |                odrzekł żartując:~- Waść do dzwonnicy niż do kurka podobniejszy,
3494 III,9 |                   Waść do dzwonnicy niż do kurka podobniejszy, zwłaszcza
3495 III,10|              wracać pod Sandomierz, aby do upadłego króla szwedzkiego
3496 III,10|                pewnego wieczora przybył do obozu pan Charłamp z wieściami
3497 III,10|               wyjechał był pod ową porę do Czerska na lustrację pospolitego
3498 III,10|        zastawszy wodza, udał się wprost do Wołodyjowskiego, aby u niego
3499 III,10|                 saku, bo się wydobył, a do tego z wielką wojska litewskiego
3500 III,10|            nikogo nie dogoni!~- Taki on do gonienia jak Niemiec do