Tom, Rozdzial

4001 III,21|             dowód w tym, iż mnie wysłał do Prus.~- Po co tam waćpan
4002 III,21|         przejdzie granicę, aby elektora do decyzji skłonić... Owóż (
4003 III,21|                  z końmi i z nami razem do pana Babinicza przeszedł.~-
4004 III,21|                myśl musiała jej przyjść do głowy, bo uderzyła pięstką
4005 III,22|     czterdzieści koni, nędzne, obdarte, do mar podobniejsze niż do
4006 III,22|                 do mar podobniejsze niż do ludzi, i przyniosły wieść
4007 III,22|             straszny Babinicz, przeszli do pana Sapiehy. Wielu także
4008 III,22|                 zupełny bezład i doszło do tego stopnia, że książę
4009 III,22|            poszedł natychmiast z nowiną do Oleńki.~- Główna rzecz -
4010 III,22|       rozdrażniony, zatem jako desperat do gwałtownych uczynków skłonny...
4011 III,22|                na to, by pana miecznika do Tylży wyprawiano, jako ostatnim
4012 III,22|              miecznika oczywiście nigdy do Tylży niewyprawiano, tylko,
4013 III,22|               rozpuścił wieść, że stary do Tylży wyjechał. Oleńka wolała
4014 III,22|              Byłbym się dawno uwolnił i do dymisji podał, gdyby nie
4015 III,22|                   Napatrzysz się, pani, do woli, jak ludzie małego
4016 III,22|               nogach mógł się utrzymać. Do tego sam dobrze nie wiedział,
4017 III,22|             jego włościami, gdy się raz do nich ze swymi Tatary dostanie.
4018 III,22|    Sapieżyńskich opuszczą go wszyscy co do jednego.~Książę też nie
4019 III,22|                  musiał bowiem spieszyć do Prus Królewskich, do elektora
4020 III,22|           spieszyć do Prus Królewskich, do elektora i Szteinboka, którzy
4021 III,22|                 w nowe siły i użyć bądź do zdobywania miast pruskich,
4022 III,22|                W tym celu, po przybyciu do Taurogów i po przespanej
4023 III,22|            przyniosło tego Babinicza... Do dwóch razy sztuka! Przezwał
4024 III,22|                 ale z postawy jesteście do siebie podobni i nogi macie
4025 III,22|              nogi macie jednej miary, i do jednej dziewki wzdychacie,
4026 III,22|              czasach zjełczał ci dowcip do reszty.~- Zawsześ miał dowcip
4027 III,22|           znielubił i sam gotówem pójść do Sapiehy.~- Na powróz!~-
4028 III,22|               sprawdzić?...~- Przyjdzie do tego, ale teraz muszę jechać
4029 III,22|           uczynił. Wyrobię ci w dodatku do herbu rogi albo przydomek
4030 III,22|               herbu rogi albo przydomek do nazwiska przybierzesz: Sakowicz
4031 III,22|               kazał się ubrać i poszedł do Anusi.~- Przyszedłem po
4032 III,22|                uczynić, a gdy się tylko do tego raz weźmie, zaręczam,
4033 III,22|               że nikt w świecie prędzej do pomyślnego końca nie doprowadzi.
4034 III,23|               aby co prędzej pospieszył do Królewca dla objęcia komendy
4035 III,23|                dół Rzeczypospolitej, aż do krajów ruskich. Elektor
4036 III,23|                więc nie miał ani chwili do stracenia i nie dość czasu
4037 III,23|              stracenia i nie dość czasu do odpoczynku, febra bowiem
4038 III,23|        miecznika i dziewczynę przewieźć do Królewca. Tam łatwiej przyjdzie
4039 III,23|                był zdrów, wezmę ze sobą do obozu, bo dość mi tych ceremonij.~-
4040 III,23|            swoją moc i przychodziło jej do głowy, że jeśli nigdy nikt
4041 III,23|                 wynieść tę oporną pannę do swego książęcego stanu,
4042 III,23|                  Przyszło z tego powodu do sporów między nią a Oleńką
4043 III,23|                jeden był im oddany, ale do żadnego układu przeciwnego
4044 III,23|              kupy rebelizantów; wziętym do niewoli chłopom kazał dla
4045 III,23|            ucinać prawe ręce i puszczał do domów wolno.~Groza jego
4046 III,23|                  przez zawody, za kratę do spokoju prowadzi.~Nie ta
4047 III,23|               jako jaskółki nadlatywały do Taurogów, czasem groźne,
4048 III,23|                  którzy szlachtą będąc, do miecza a wojny z woli bożej
4049 III,23|               coraz potężniej od ściany do ściany, przejmując strachem
4050 III,23|              wieczór wpadał z Wieściami do Oleńki. Czasem gryzł ręce,
4051 III,23|             niemały. Sam Sakowicz wpadł do dziewczyny z furią wielką
4052 III,23|                On zaś myślał, czyby się do Prus nie przenieść, bo ośmielone
4053 III,23|               się za Rosienie i zbliżać do Taurogów. Sami Billewicze
4054 III,23|                 Sami Billewicze zebrali do pięciuset koni z obywatelstwa,
4055 III,23|    radziwiłłowskie.~Ludność garnęła się do nich chętnie, bo żaden ród,
4056 III,23|              lubiący prędko doprowadzić do skutku to, co zamierzył,
4057 III,23|        Borzobohatej.~Anusia nie myślała do Prus jechać. W Taurogach
4058 III,23|            łatwiej by tam mogło przyjść do jakowychś zobowiązań, do
4059 III,23|                do jakowychś zobowiązań, do których nie miała ochoty,
4060 III,23|           słuszność. Sakowicz przyszedł do niej wesół i pewien siebie,
4061 III,23|               przed panami Billewiczami do Prus chcesz uciekać?~- Nie
4062 III,23|                  nie będę pytał! Wsadzę do kolaski i powiozę!~- Tak? -
4063 III,23|          uczynisz, słowa więcej w życiu do waćpana nie przemówię, tak
4064 III,23|                 Bodaj mnie pan Babinicz do sądnego dnia na Litwę wiózł,
4065 III,23|        Powiedzże mi przynajmniej, czemu do Prus nie chcesz jechać?~
4066 III,23|              Gryzeldy wychowanka i nikt do mnie nie miał prawa. Wzięli
4067 III,23|                Na koniec rzucił się jej do nóg i przyrzekł, że w Taurogach
4068 III,23|                  jeśli się boi, czym go do ostatniej doprowadziła rozpaczy,
4069 III,23|                własne, poszedł, ale nie do Prus, tylko za Rosienie,
4070 III,23|           jeńców przyprowadził starosta do Taurogów i stracić wszystkich
4071 III,23|               byłbyś waćpan i beze mnie do Prus za morze wyjechał. ~
4072 III,23|                Starostę ubodły te słowa do żywego.~- Naprzód, nie imaginuj
4073 III,23|             książę nie dostał się także do niewoli? Z przerażeniem
4074 III,23|              rozmyślań doszedł Sakowicz do tego samego przekonania
4075 III,23|              już na Anusin opór i uciec do Prus, tam szukać chleba,
4076 III,23|     kilkadziesiąt tysięcy, rozlezie się do domów albo że pierwszy zapał
4077 III,23|               Sam z całym tatiorem jedź do Birż, jako że stamtąd do
4078 III,23|                do Birż, jako że stamtąd do Kurlandii bliżej. Radziłbym
4079 III,23|          Kurlandii bliżej. Radziłbym ci do Prus, ale tam wkrótce przed
4080 III,23|           mierzyć, bo nie zdążasz, jeno do Birż pospieszaj. Febris
4081 III,23|                co czynić tymczasem? Iść do Prus?~Pan Sakowicz nie potrzebował
4082 III,23|            drogę Babiniczowi. Brakło mu do tego zarówno sił, jak chęci.
4083 III,23|                to zbyt późno! Na drodze do nich leży partia billewiczowska,
4084 III,23|                w trzydzieści koni dojść do Birż? Więc zostać w Taurogach?
4085 III,23|              wszystkie partie zlecą się do niego i zaleją Taurogi jak
4086 III,23|                 w życiu poczuł zuchwały do niedawna starosta, że brak
4087 III,23|              wprost na inną, mianowicie do Anusi Borzobohatej.~Długo,
4088 III,23|             Anusia zaś wpadła jak burza do Oleńki.~- Oleńka! przyszedł
4089 III,23|               Dzieszuk dawno namówion i do wina czegoś mu namiesza.
4090 III,23|             Wszakże mogłaś dawno Brauna do tego skłonić?~- Mogłam skłonić?
4091 III,23|        pochodami, jakby się spieszył! A do kogoż on się tu może spieszyć?
4092 III,23|             Oleńka zaś złożyła ręce jak do modlitwy i wzniósłszy oczy
4093 III,23|               wzniósłszy oczy rzekła:~- Do kogokolwiek się spieszy,
4094 III,24|            miała tymczasem nic lepszego do roboty, jak nie puszczać
4095 III,24|         Kazimierz chciałby na Litwę lub do Prus posłać. Stał na jej
4096 III,24|                w sieci, ale że przywykł do tego sposobu wojowania,
4097 III,24|        Serockiem, dotarł brzegiem rzeki do Wyszkowa, w Brańszczyku
4098 III,24|            duchu, szedł im na oczach aż do Narwi, którą wpław przebył.
4099 III,24|                tym rozbójnikiem - rzekł do Duglasa i Radziejowskiego -
4100 III,24|                Fortel ten miał posłużyć do wprowadzenia w błąd Babinicza.~-
4101 III,24|              jazdą, ale i z piechotą ma do czynienia, cofać się musi...
4102 III,24|            kilku godzinach drogi dotarł do miejsca, na którym pełno
4103 III,24|         kolanami konia, szybko popędził do pierwszej straży i ruszył
4104 III,24|          obojętnie, po czym rzekł jakby do samego siebie:~- To wiemy,
4105 III,24|         wszystkie strony z doniesieniem do waszej dostojności. Siła
4106 III,24|           wszelkimi siłami pana hetmana do Prus nie dopuścić, który
4107 III,24|             tyle był górą, że wyżej jak do Ostrołęki pana hetmana polnego
4108 III,24|                zmusił na koniec Szwedów do podzielenia się na małe
4109 III,24|        pocieszał ich dolewając im gęsto do szklenic i tak mówiąc:~-
4110 III,24|                  bardzo przednich, jeno do aplikowania już czasu nie
4111 III,24|             wszyscy ruszymy.~- Ja muszę do Prus! - odparł Babinicz -
4112 III,24|           Warszawą nie będę.~- Zali się do Prus dostać zdołasz? - spytał
4113 III,24|               Koniecpolski powiadał, że do podjazdowej wojny nie masz
4114 III,24|                    Widzi mi się - rzekł do Kmicica Wołodyjowski - iż
4115 III,24|               na poczet zacny i poszedł do husarzów, do kniazia Połubińskiego,
4116 III,24|            zacny i poszedł do husarzów, do kniazia Połubińskiego, a
4117 III,24|             dlatego, żeby móc kopią się do Carolusa złożyć. Przychodzi
4118 III,24|             Carolusa złożyć. Przychodzi do nas co dzień pod namiot
4119 III,24|                 Zagłoba przyłożył palec do czoła.~- Posłuchajcie mojej
4120 III,24|                  Waćpan (tu zwrócił się do Kmicica) zdrajcę Radziwiłła
4121 III,24|            zdrajcę Radziwiłła pokonasz, do Taurogów pójdziesz, dziewczynę
4122 III,25|            miała tymczasem nic lepszego do roboty, jak nie puszczać
4123 III,25|         Kazimierz chciałby na Litwę lub do Prus posłać. Stał na jej
4124 III,25|                w sieci, ale że przywykł do tego sposobu wojowania,
4125 III,25|        Serockiem, dotarł brzegiem rzeki do Wyszkowa, w Brańszczyku
4126 III,25|            duchu, szedł im na oczach aż do Narwi, którą wpław przebył.
4127 III,25|                tym rozbójnikiem - rzekł do Duglasa i Radziejowskiego -
4128 III,25|                Fortel ten miał posłużyć do wprowadzenia w błąd Babinicza.~-
4129 III,25|              jazdą, ale i z piechotą ma do czynienia, cofać się musi...
4130 III,25|            kilku godzinach drogi dotarł do miejsca, na którym pełno
4131 III,25|         kolanami konia, szybko popędził do pierwszej straży i ruszył
4132 III,25|          obojętnie, po czym rzekł jakby do samego siebie:~- To wiemy,
4133 III,25|         wszystkie strony z doniesieniem do waszej dostojności. Siła
4134 III,25|           wszelkimi siłami pana hetmana do Prus nie dopuścić, który
4135 III,25|             tyle był górą, że wyżej jak do Ostrołęki pana hetmana polnego
4136 III,25|                zmusił na koniec Szwedów do podzielenia się na małe
4137 III,25|        pocieszał ich dolewając im gęsto do szklenic i tak mówiąc:~-
4138 III,25|                  bardzo przednich, jeno do aplikowania już czasu nie
4139 III,25|             wszyscy ruszymy.~- Ja muszę do Prus! - odparł Babinicz -
4140 III,25|           Warszawą nie będę.~- Zali się do Prus dostać zdołasz? - spytał
4141 III,25|               Koniecpolski powiadał, że do podjazdowej wojny nie masz
4142 III,25|                    Widzi mi się - rzekł do Kmicica Wołodyjowski - iż
4143 III,25|               na poczet zacny i poszedł do husarzów, do kniazia Połubińskiego,
4144 III,25|            zacny i poszedł do husarzów, do kniazia Połubińskiego, a
4145 III,25|             dlatego, żeby móc kopią się do Carolusa złożyć. Przychodzi
4146 III,25|             Carolusa złożyć. Przychodzi do nas co dzień pod namiot
4147 III,25|                 Zagłoba przyłożył palec do czoła.~- Posłuchajcie mojej
4148 III,25|                  Waćpan (tu zwrócił się do Kmicica) zdrajcę Radziwiłła
4149 III,25|            zdrajcę Radziwiłła pokonasz, do Taurogów pójdziesz, dziewczynę
4150 III,26|              tylko załogi po zameczkach do obrony tych stron zostawił.~
4151 III,26|                więc pławili się od rana do wieczora we krwi ludzkiej.~
4152 III,26|                w zaraniu młodości drogę do pięknych uczynków na wieki
4153 III,26|                 Lecz najwięcej wzdychał do Oleńki. Im bardziej zapuszczał
4154 III,26|               prawie mówił w swym sercu do dziewczyny:~"Gołąbku najmilszy,
4155 III,26|                 wiadomo jakim sposobem, do ust ludzkich i grzmiało,
4156 III,26|               zgrozą i przerażeniem, aż do brzegów Bałtyku.~Mógł wprawdzie
4157 III,26|            szwedzkich spieszniej ruszyć do Taurogów, ale nie chciał
4158 III,26|                mieszkańcom dodały ducha do obrony i zemsty, a srogą
4159 III,26|                Jan Kazimierz dostał się do niewoli.~Więc wszystko się
4160 III,26|             wilgotną ziemię garściami i do płonącej głowy przyciskał.~-
4161 III,26|        Drapieżny, ale niezbyt przydatny do walki w otwartym polu lud,
4162 III,26|        utraciwszy nic ze swej zdolności do zasadzek i podstępów, przez
4163 III,26|               obfitych, przywiązali się do Babinicza jako psy gończe
4164 III,26|               Babinicza jako psy gończe do myśliwca i z prawdziwie
4165 III,26|            części rozeszło się przedtem do domów, a pozostała część
4166 III,26|               po bitwie warszawskiej aż do Radomia się posunął, cofa
4167 III,26|                  Kmicic alias Babinicz, do Taurogów dojdzie, Oleńkę
4168 III,26|               rzezi na czas zaniechać i do Taurogów lecieć.~Wtem w
4169 III,26|                 w wilię wyjazdu przybył do niego szlachcic laudański
4170 III,26|            Połączże się z nami, bo pole do słusznej zemsty się znajdzie,
4171 III,26|            Gosiewski istotnie drugi raz do Prus ciągnąć? Niepodobna
4172 III,26|                  kończył szlachcic - że do Prus pójdziem, i żołnierz
4173 III,26|                   rzekł Kmicic.~- Jutro do dnia, to jest za dwie lub
4174 III,26|               myślę.~- Ślubowałem sobie do śmierci ten dzień pościć,
4175 III,26|       przypatrzę. Sczerniałeś od wiatru do reszty; aleś się spisał.
4176 III,26|           byliśmy górą. Wtedy to poszła do ataku litewska husaria,
4177 III,26|                w nasze ręce, rzucił się do rąk Karolowych: "Królu,
4178 III,26|          złamano Szwedów prędzej niżbyś do dziesięciu zrachował. Kto
4179 III,26|              zaręczał nam, że on wprost do raju poszedł.~- Pewnie,
4180 III,26|           porannych upadł, oczy wzniósł do góry, ręce ku niebu wyciągnął
4181 III,26|              Kmicic. - Kiedy ruszamy?~- Do dnia, a niedługo już świtać
4182 III,26|             pocznie.~Kmicic zbliżył się do wybitego okienka chałupy,
4183 III,27|          września doszły wojska polskie do Wąsoszy i stanęły na odpoczynek,
4184 III,27|                  przyłożywszy mu sztych do gardła, uczynił. Z zeznań
4185 III,27|           ostatnich dniach skłaniać się do tego zaczął.~Usłyszawszy
4186 III,27|      Wołodyjowski zaś i Babinicz wzięli do swej kwatery Rössela, aby
4187 III,27|            odnajdę.~Po czym zwrócił się do Rössela:~- Waść jesteś stary
4188 III,27|               Złożono dwa prześcieradła do kupy, w środku położono
4189 III,27|                 mówili mi dworzanie, że do prasowania kryz służą...
4190 III,27|             zwrócił się szybkim krokiem do pana Wołodyjowskiego.~-
4191 III,27|               Korsakowej, z wiadomością do hetmana, iż schwytano kilku
4192 III,27|            rzekł na to pan podskarbi. - Do wieczora nie będzie już
4193 III,27|            ogromna nadzieja wstępuje mu do duszy, że moc nadzwyczajna
4194 III,27|            litewskich chorągwi, podobny do szumu wezbranej rzeki.~I
4195 III,27|                  widocznie gotowano się do pochodu, bo w środku okopu
4196 III,27|             może inaczej być, tylko się do pochodu gotują - rzekł Kmicic.~-
4197 III,27|                tchu w koniu, z powrotem do chorągwi.~Pan Gosiewski
4198 III,27|               potężny żołnierz wzniesie do góry ciężki miecz; nim go
4199 III,27|           uchyla, one umieją przeniknąć do twarzy, szyi i każda wbija
4200 III,27|              grzechotać od okopu aż hen do najbardziej wysuniętych
4201 III,27|               Wojniłłowiczowska, doszła do pół brodu i cofnęła się,
4202 III,27|         krzyknął na ordynansa:~- Ruszaj do Hassun-beja - niechaj orda,
4203 III,27|                trzymając szablę ostrzem do góry, rzekł:~- Wasza dostojność!
4204 III,27|             Lecz był to żołnierz, który do ostatniej chwili nie wątpił
4205 III,27|      następująca:~"Widocznie przez bród do nieprzyjaciela przedostać
4206 III,27|             Andrzej podniósł piszczałkę do ust i świsnął tak przeraźliwie,
4207 III,27|              cały czambuł zwrócił konie do ucieczki.~Niedobitki rajtarii,
4208 III,27|               pomięszany czambuł wprost do zasypywanego kulami brodu
4209 III,27|             Każdy ordyniec przyległ był do konia, rozpłaszczył się,
4210 III,27|           taborze! - krzyczy dobiegłszy do Bogusława.~Jakoż w tej chwili
4211 III,27|               Hassun-bej przedostał się do taboru! - woła w uniesieniu
4212 III,27|          przyprowadzeniu nieprzyjaciela do brodu, wrócił teraz, aby
4213 III,27|              nie odprowadzą tych jeńców do domu, brali żywcem tylko
4214 III,27|       wykrzyknąć. Tych, którzy uciekali do ostatka, kłuto nożami w
4215 III,27|         wstrzymując pędu wzniósł szablę do cięcia.~- Trup! trup! -
4216 III,27|              siłą, że rapier księcia aż do boku końskiego odleciał
4217 III,27|              nowo rękojeść, zbliżył się do księcia.~Straszny był, bo
4218 III,27|       przyszpilić go grotem od chorągwi do ziem i. Książę w tej chwili
4219 III,27|               głosu przyległ ze strachu do konia. Kmicic kazał mu ruszyć
4220 III,27|           wziąść na arkan i zaprowadzić do obozu!~- Ałła! ałła! Dziękujem,
4221 III,27|           ogarniali oczyma pole aż hen, do najdalszych krańców, i mogli
4222 III,27|                 i podniósłszy obie ręce do góry, huknął jak grzmot:~-
4223 III,27|                  a on znów wzniósł ręce do góry.~- Vivat nasz hetman,
4224 III,27|               wycięte...~Tu zwrócił się do Kmicica:~- Panie Babinicz,
4225 III,27|              się o kilkadziesiąt kroków do okopu.~Wówczas ujrzano,
4226 III,27|             jeden z pierwszych przystał do konfederacji tyszowieckiej,
4227 III,27|               szable schowały się zaraz do pochew, a nawet kilku oficerów,
4228 III,27|              Wołodyjowski przysunął się do Kmicica i rzekł:~- Jędrek!
4229 III,27|                że pan Babinicz ma prawo do jeńca i że kto chce go z
4230 III,27|              się i rzekł zwracając mowę do pana Andrzeja:~- Mów waść,
4231 III,27|                 prawa oddam i jeńcem aż do królewskiego wyroku pozostanie.~-
4232 III,27|               sam pan Andrzej przyszedł do jego namiotu.~- Bój się
4233 III,27|              oto, com zyskał. To rozkaz do Sakowicza, to do wszystkich
4234 III,27|                 rozkaz do Sakowicza, to do wszystkich oficerów radziwiłłowskich
4235 III,27|             oficerów radziwiłłowskich i do komendantów szwedzkich...
4236 III,27|                  Ale nie poświęcę! nie, do stu piorunów! i niechaj
4237 III,27|                pozwolił mu się wypłakać do woli, wreszcie, gdy się
4238 III,27|                tobą z taką ochotą jakby do raju! Ale komendy trzymać
4239 III,28|           Taurogów, dotarły szczęśliwie do partii pana miecznika, który
4240 III,28|            okolicy, więc też kupiła się do niego chętnie szlachta i
4241 III,28|                dobroci nie nadawały się do jednego szeregu.~Mógł miecznik
4242 III,28|           porzucił myśl schronienia się do Puszczy Białowieskiej, bo
4243 III,28|                 Białowieskiej, bo droga do niej była bardzo daleka,
4244 III,28|                dał suchą jesień - mówił do swoich dziewcząt - za czym
4245 III,28|                foremny sporządzić, babę do usług wam dam, i zostaniecie
4246 III,28|                 lasach. Billewicze moje do cna spalone; na dwory grasanci
4247 III,28|               który kilkaset szabel mam do rozporządzenia? Przyjdą
4248 III,28|          Myśliwi albo Gościewicze Dymni do Rogowskiej nas zawiodą,
4249 III,28|                Sakowicza obawiał, który do rozpaczy przywiedzion mógł
4250 III,28|             wszystkim od razu przypadła do smaku, więc miecznik tego
4251 III,28|                 gdy Oleńka zbliżała się do ognisk. Szacunek ów zmienił
4252 III,28|                 przybyli późną już nocą do Lubicza, który leżał na
4253 III,28|                  stanowiąc jakoby wrota do niej. Konie tak były dnia
4254 III,28|                 nią kochany, od swawoli do występku, od występku do
4255 III,28|                do występku, od występku do coraz większych zbrodni,
4256 III,28|                 od porąbania wizerunków do rozpusty, do spalenia Upity
4257 III,28|                 wizerunków do rozpusty, do spalenia Upity i Wołmontowicz,
4258 III,28|          spalenia Upity i Wołmontowicz, do porwania jej samej z Wodoktów,
4259 III,28|                 samej z Wodoktów, dalej do służby radziwiłłowskiej,
4260 III,28|                służby radziwiłłowskiej, do zdrady, ukoronowanej obietnicą
4261 III,28|              wiedzą.~To rzekłszy klękła do modlitwy, a Oleńka rzuciła
4262 III,28|              ziemię i przeleżała tak aż do rana.~Nazajutrz gruchnęła
4263 III,28|                 panem Wołodyjowskim lub do różnych partii, tylko wyrostkowie
4264 III,28|                 przyszedł i panna wraca do dawnego gniazda, to już
4265 III,28|              Jakoż zaraz poczęli wracać do zaścianków i zganiać półdziki
4266 III,28|                 przejeżdżając od wioski do wioski.~Ale smutna to była
4267 III,28|              Domaszewiczów były spalone do cna; Pacunele do połowy,
4268 III,28|                spalone do cna; Pacunele do połowy, Morozy całkiem,
4269 III,28|              doznały, bo i ludność była do połowy w pień wycięta, a
4270 III,28|           wszyscy mężczyźni, od starców do kilkunastoletnich chłopaków,
4271 III,28|              echem rozbrzmiały od chaty do chaty.~Jurek Billewicz poszedłszy
4272 III,28|           Babinicza.~- Babinicz głównie do wiktorii pod Prostkami się
4273 III,28|                znam! On mnie z Zamościa do pana Sapiehy przywiózł.
4274 III,28|              która cofała się przed nim do Telsz; pod Telszami stoczył
4275 III,28|             załóg.~Od Taurogów i Połągi do Birż i Wiłkomierza brzmiało
4276 III,28|              dzień, bo kto żyw, biegnie do niego, wszystkie partie
4277 III,28|            Anusią, ta zaś poszła wprost do miecznika.~- Stryjku najmilszy -
4278 III,28|              Stryjku najmilszy - rzekła do niego (bo tak nazywała go
4279 III,28|                 raz, że się nie zdołamy do niego przedrzeć.~- Ale on
4280 III,28|        przedrzeć.~- Ale on może przyjść do nas. Ja jego znajoma; żebym
4281 III,28|                żebym tylko mogła wysłać do niego list, jestem pewna,
4282 III,28|                  W ostatniej toni piszę do Waćpana, jeśli mnie pamiętasz (
4283 III,28|               zbawcą moim będę nazywała do śmierci..."~Gdy wysłańcy
4284 III,28|                 chcieli się w gotowości do usług przesadzić, żaden
4285 III,29|             mógł się zakochać. I doszło do tego, że on, który oprócz
4286 III,29|             zdradziła.~Sakowicz należał do tego rodzaju ludzi, którzy
4287 III,29|                działać na pewno, posłał do miecznika przekupionego
4288 III,29|             lecz przypuszczał, że uszły do Puszczy Białowieskiej, gdzie
4289 III,29|                 miał zamiar odwiezienia do tych nieprzebytych borów
4290 III,29|                 z rąk Sakowicza i że aż do końca wojny znajdzie bezpieczne
4291 III,29|       bezpieczne przytulenie.~Nie mogąc do puszczy zaraz po nią iść,
4292 III,29|      zwycięstwie, lud zbrojny sypał się do niego tak obficie, że wkrótce
4293 III,29|              mając z nim dawne rachunki do załatwienia, puścił się
4294 III,29|            Miecznik skoczył natychmiast do piechoty, aby ostatnie rozkazy
4295 III,29|              dotarło piersiami końskimi do zasieków. Miecznik też ochłonął
4296 III,29|         ochłonął tymczasem i skoczywszy do jazdy kazał wszystkim, którzy
4297 III,29|                 świszcząc dolatywały aż do jazdy, stukały po domach,
4298 III,29|                 i gotów był trzymać tak do końca świata.~. Lecz żołnierze
4299 III,29|             Olesza! przypadła ci tarcza do ramienia, ale cię przez
4300 III,29|             rozpuszczał konie, podpadał do kołowrotu, ale po salwie
4301 III,29|              tylko była wydeptana droga do płaskiego brzegu, przez
4302 III,29|                 który przepędzano bydło do boru.~Pan Tomasz coraz częściej
4303 III,29|              Lecz w tej chwili przypadł do niego pan Chrząstowski,
4304 III,29|              się z gąszczów, idąc pędem do ataku.~Wówczas zrozumiał,
4305 III,29|            wolną drogą.~Już więc dopadł do resztek jazdy, już machnął
4306 III,29|                 tysiące chłopów stanęło do młocki i cepami bije. Wreszcie
4307 III,29|                  która przed dwoma laty do tej samej wioski wniosła
4308 III,29|              barany; ogniska huczały aż do rana.~Anusia jedna w niczym
4309 III,29|             potem radość tak wielka, że do szału podobna. Oleńka musiała
4310 III,29|                  że przyjdzie. Przeciem do niego pisała. A on, nie
4311 III,29|                  ale radosny, opowiadał do wschodu słońca, jako zniósł
4312 III,29|                 na nich jechał i prawie do nogi wytępił.~On, również
4313 III,29|            odebrał, błyskawicą wróciłby do Wołmontowicz, tylko... nie
4314 III,29|               za moje grzechy! - mówiła do siebie.~Na trzeci dzień
4315 III,29|               Piątego zasię dnia rzekła do Oleńki:~- Pan Wołodyjowski
4316 III,30|            samopięt zdołał się schronić do lasów w pobliżu Poniewieża.
4317 III,30|                 wschodowi w nadziei, że do Wiłkomierza zdoła się przedrzeć.
4318 III,30|           kłopotem nie obarczać, jeńców do nogi każe wycinać.~Umykał
4319 III,30|              tym zawzięciej; dlatego to do Wołmontowicz nie wrócił
4320 III,30|              Hamilton usłuchał i stanął do bitwy w Androniszkach. Siły
4321 III,30|            miały sił ni chęci iść nawet do pobliskich Troupiów, jeno
4322 III,30|               Sami zaś Tatarzy odłożyli do jutra obszukiwanie trupów.~
4323 III,30|                Akbah-Ułan, podobniejszy do straszydła niż do człowieka,
4324 III,30|          podobniejszy do straszydła niż do człowieka, bo mu w wołmontowickiej
4325 III,30|            zanadrze. Akbaha zaś odesłał do czambułu poleciwszy mu,
4326 III,30|       poleciwszy mu, ażeby zaraz ruszał do Troupiów, w których na dłuższy
4327 III,30|               Był to przy tym lud wcale do zwykłych czambułowych Tatarów
4328 III,30|                wachmistrz Soroka, teraz do godności oficerskiej, a
4329 III,30|                rękach stały się podobne do regularnych chorągwi i same
4330 III,30|          jeszcze pracować, by się stali do sprawnego wojska podobni.~
4331 III,30|           pierwszy wniósł miecz i ogień do Prus Elektorskich?! A owo
4332 III,30|         wyobraźnia kawalerska powróciła do rzeczywistości. Dokąd ma
4333 III,30|             niewieścią skreślony ręką:~"Do JMP Babinicza, pułkownika
4334 III,30|          tatarskich i wolentarskich."~- Do mnie?... - rzekł pan Andrzej.~
4335 III,30|             zdobył, bo radość objęła go do wichru podobna i aż hen,
4336 III,30|    nieprzyjaciela wygniótł, wyniszczył, do Prus i Inflant przepędził,
4337 III,30|                chwale, ma prawo przyjść do dziewczyny i powiedzieć
4338 III,30|               pośpiech dufam, że miłość do ginącej ojczyzny najlepszą
4339 III,30|             Chciałem się na parę godzin do kompanii zaprosić, ale po
4340 III,30|                mu na twarz i tak począł do się mówić:~- Nie może inaczej
4341 III,30|                   I naraz rymnął twarzą do ziemi, i nie wołać, ale
4342 III,31|              lwiej paszczęki głowy całe do domowych pieleszy unieść.~
4343 III,31|         zuchwały przed słabszym, czołem do nóg Rzeczypospolitej uderzył
4344 III,31|           odbierał, pan Czarniecki miał do Danii zanieść miecz polski,
4345 III,31|                 miecznikiem. Pan Tomasz do swoich Billewicz się nie
4346 III,31|             zawody, i boleści, przyszła do przekonania, że taka, a
4347 III,31|             ręka wszechmocna popycha ją do celi, że jakiś głos mówi
4348 III,31|                 przyspieszonym wejściem do klasztoru, lecz klasztory
4349 III,31|               przyjść właśnie z chlebem do klasztoru, zostać nie tylko
4350 III,31|              uczynił, groziła, że także do klasztoru wstąpi i że czeka
4351 III,31|          wyjechali oboje na podjezdkach do Mitrunów, w których odbudowywano
4352 III,31|                drodze mieli też wstąpić do kościoła, bo to była właśnie
4353 III,31|           gospodarz, a może i szlachcic do pieniactwa po trosze skłonny,
4354 III,31|            chwili rzekł znowu jakby sam do siebie:~- A przecie po prawdzie
4355 III,31|                 za nami.~Tu zwrócił się do Oleńki:~- Co myślisz, proszę?~
4356 III,31|                 I z chwilą gdy przyszła do przytomności, oczy je; padły
4357 III,31|             znowu:~- Nie dowieziecie go do Lubicza.~- Kazał się koniecznie
4358 III,31|               widziadła nocne i dopadli do Wodoktów nie mówiąc do siebie
4359 III,31|          dopadli do Wodoktów nie mówiąc do siebie ni słowa przez drogę;
4360 III,31|               konia Oleńka zwróciła się do stryja:~- Księdza mu trzeba
4361 III,31|                 niech w tej chwili ktoś do Upity rusza!~Miecznik zajął
4362 III,31|               polecenia, ona zaś wpadła do swojej izby i rzuciła się
4363 III,31|             przejeżdżał z Panem Jezusem do Lubicza.~Panna Aleksandra
4364 III,31|               Ksiądz bawił w Lubiczu aż do rana, a wracając, sam wstąpił
4365 III,31|                 a wracając, sam wstąpił do Wodoktów. Ona wybiegła na
4366 III,31|              posłańcy latali z Wodoktów do Lubicza i każdy wracał z
4367 III,31|              ofiary na mszę dziękczynną do Upity, ale od owego dnia
4368 III,31|             począł się budzić dawny żal do pana Andrzeja. Winy jego
4369 III,31|        przychodziły jej znowu co chwila do myśli, tak ciężkie, że nie
4370 III,31|              myśli, tak ciężkie, że nie do odpuszczenia. Śmierć jedynie
4371 III,31|               niepamięcią... Gdy wracał do zdrowia, ciążyły znów nad
4372 III,31|               też furtę otwartą... a ja do niej na Nowy Rok zapukam.
4373 III,31|              nastawali, a nawrócili się do niej dopiero wtedy, gdy
4374 III,31|             dawniejsi zdrajcy w czambuł do króla przeszli.~- Nad chorążym
4375 III,32|           wyszła. W miesiąc po powrocie do Lubicza rany pana Andrzeja
4376 III,32|           Kmicic mówił dalej, jakby sam do siebie:~- Skończona pokuta...
4377 III,32|                 rzekł znów po chwili.~- Do usług waszej miłości!~-
4378 III,32|              niedzieli uparł się jechać do kościoła.~- Pojedziem do
4379 III,32|                do kościoła.~- Pojedziem do Upity - rzekł do Soroki -
4380 III,32|              Pojedziem do Upity - rzekł do Soroki - bo od Boga trzeba
4381 III,32|              trzeba poczynać, a po mszy do Wodoktów.~Soroka nie śmiał
4382 III,32|      przejezdnej szlachty, która z pola do swych majętności wracała.~
4383 III,32|            ławki pod nogami wchodzących do niej osób.~Wówczas podniósł
4384 III,32|             Oleńka. I więcej nie mówili do siebie. Tymczasem ksiądz
4385 III,32|                 Oto ona, ta upragniona, do której od lat całych już
4386 III,32|             chwilę, po czym obaj weszli do zakrystii.~Laudańscy zatrzymali
4387 III,32|               się szlochaniem; od czasu do czasu głos jakiś imię kochane
4388 III,32|                pierwszy raz zwrócił się do ludu mówiąc: Dominus vobiscum! -
4389 III,32|                 drgał; gdy zaś przyszło do Ewangelii i wszystkie szable
4390 III,32|              chwały, a potomnym zachęty do naśladowania cnych przykładów
4391 III,32|                 perswazją tegoż księcia do błędu przywiedzion, jakoby
4392 III,32|            książę kroczył!~A przybywszy do księcia Bogusława, który
4393 III,32|              księcia postrzelon, ledwie do zdrowia przyszedłszy, do
4394 III,32|                do zdrowia przyszedłszy, do Częstochowy się udał i tam
4395 III,32|          Królowej Anielskiej wyratowan, do nas na Śląsk się udał i
4396 III,32|                udał i w powrocie naszym do miłej ojczyzny, gdy zdradliwy
4397 III,32|           posieczon i rapierami skłuty, do pół boków we krwi własnej
4398 III,32|             Oleńka obie ręce przyłożyła do skroni i podniósłszy głowę,
4399 III,32|                  A gdy staraniem naszym do zdrowia przyszedł i wtedy
4400 III,32|             obojga narodów podawany, aż do szczęśliwego zdobycia Warszawy,
4401 III,32|            zdobycia Warszawy, po którym do Prus pod przybranym nazwiskiem
4402 III,32|                wsparty ciągle o stallę, do umarłego niż żywego był
4403 III,32|            ogniem i mieczem spustoszył, do wiktorii pod Prostkami głównie
4404 III,32|              obalił i pojmał; następnie do starostwa naszego żmudzkiego
4405 III,32|                 ksiądz i zwróciwszy się do ołtarza, modlić się począł;
4406 III,32|              podniosła ją i przycisnęła do ust wobec wszystkich, w
4407 III,32|         zakrywszy twarz zasłoną, rzekła do miecznika:~- Stryju! chodźmy,
4408 III,32|               takiego nie spodziewałeś! Do Wodoktów teraz, do Wodoktów,
4409 III,32|        spodziewałeś! Do Wodoktów teraz, do Wodoktów, na zrękowiny i
4410 III,32|               niech żyje! niech żyje!~- Do Wodoktów! Wszyscy! - huknął
4411 III,32|                   huknął pan Zagłoba.~- Do Wodoktów! do Wodoktów! -
4412 III,32|                 Zagłoba.~- Do Wodoktów! do Wodoktów! - wrzasnęło tysiąc
4413 III,32|         wrzasnęło tysiąc ust. - W swaty do Wodoktów, z panem Kmicicem,
4414 III,32|              Kmicicem, z naszym zbawcą! Do panienki! do Wodoktów!~I
4415 III,32|             naszym zbawcą! Do panienki! do Wodoktów!~I ruch uczynił
4416 III,32|             przez lasy i pola. Okrzyk: "Do Wodoktów!", brzmiał w całym
4417 III,32|               Wołodyjowski pochylił się do ucha Kmicica.~- Jędrek -
4418 III,32|                dopiero mogła się zabrać do pacierzy.~Zaledwie jednak
4419 III,32|                Oleńka wpadła jak wicher do pokoju.~- Jezus, Maria!
4420 III,32|                który wpadłszy jak bomba do komnaty zakrzyknął:~- Na
4421 III,32|       zakrzyknął:~- Na Boga! cała Upita do nas wali! Już są we wsi,
4422 III,32|              zapchana. Dobiegli w końcu do dziedzińca. Piesi przedostawali
4423 III,32|                której wiedli Kmicica aż do ganku dwaj rycerze. On słaniał
4424 III,32|               zaś obsunęła mu się nagle do kolan.~- Jędruś! ran twoich
4425 III,32|                 ją z ziemi jak piórko i do piersi przycisnął.~Okrzyk
4426 III,32|              Wieczorem zasiedli wszyscy do uczty, starsi i znamienitsi
4427 III,32|     szczęśliwych, gdy zaś ochota doszła do najwyższego stopnia, pan
4428 III,32|            jeszcze toast następujący:~- Do cię zwracam się, cny panie
4429 III,32|              się, cny panie Andrzeju, i do cię, stary druhu, panie
4430 III,32|           Rzeczypospolitej przysporzyć, do czego, tuszę, nie zbraknie
4431 III,32|              jego, Jakub, który później do nieszczęsnej konfederacji