Tom, Rozdzial
1 I,1 | tymczasem wybuchła wielka wojna i kawaler zamiast do panny
2 I,1 | pilnował; potem znów była wojna - i tak zeszły owe cztery
3 I,1 | wcześniej przyjechał, ale wojna nie matka; ze śmiercią jedno
4 I,1 | familiantom? Ale to rozumiemy: wojna - to stawać, sejmik - to
5 I,2 | teraz osłaniała przed karą wojna i protekcja pana Kmicica,
6 I,2 | po ojcach odziedziczył.~Wojna go także przed katem chroniła.
7 I,3 | odpadli, to jeno mamy, co wojna łupem da. A żem tej pani
8 I,3 | pytała panna Aleksandra.~- Wojna, Oleńko. W obozie my to
9 I,4 | Nic nam nie uczynią. Teraz wojna; mało to ludzi po świecie
10 I,6 | bardziej w Rzeczypospolitej. Wojna straszliwa zawisła nad krajem
11 I,6 | mogli wiedząc, że z wiosną wojna rozgorzeje na nowo. Ale
12 I,6 | chorągwiami, po czym wnet cała wojna inny obrót weźmie. Pokrzepiona
13 I,7 | od Szwedów może przyjść wojna?~- Niechże Bóg zachowa!...
14 I,8 | Trzeba tentować.~Ba! ale tu wojna za pasem. Ręka zdrowa. Wstyd
15 I,8 | mówił: "Z tego może być nowa wojna." Okrutnieśmy tam wszyscy
16 I,8 | przesłyszał! Z kimże by nowa wojna? Cesarz lepiej nam teraz
17 I,8 | się i tęskno czyniło za wojną.~- To ty chcesz sam list
18 I,9 | intencję zmazania win. Teraz wojna, możesz iść, możesz posługi
19 I,10 | jeszcze niepokój.~"Legacja ta wojną pachnie" - pisał Janusz
20 I,10 | nie mogli. Prawda, że i wojną wyczerpana, i osłabiona
21 I,10 | wątpliwość znikła. Okrzyk: "Wojna!" rozległ się po całej Wielkopolsce
22 I,10 | Rzeczypospolitej.~Była to nie tylko wojna, ale nowa wojna. Chmielnicki,
23 I,10 | nie tylko wojna, ale nowa wojna. Chmielnicki, wspomagany
24 I,10 | zakochanych.~Jednakże zasobna i wojną dotąd nie poterana kraina
25 I,10 | za pożytkiem się oglądać. Wojna już tak jak zaczęta, to
26 I,10 | poznawali ludzi nieobytych z wojną i niedoświadczonych.~Ze
27 I,10 | zapomniały niemal, jak wygląda wojna w kraju. Kto ze szlachty
28 I,10 | bo jeńcy pomyślą, że wam wojna pierwszyzna ! - rzekł pan
29 I,11 | Rzeczypospolitej paliła się wojna, umierał król, a do puszczy
30 I,12 | widoczna już z tego listu nowa wojna! - rzekł Zagłoba.~- A że
31 I,12 | zwykle.~- Cała rzecz, że wojna bliska - mówił - bo inaczej
32 I,12 | jeno jeszcze i ta szwedzka wojna potrwa, to dziewki do reszty
33 I,12 | głowy, to okrutna i mściwa wojna ze Szwedem z tych narad
34 I,12 | nikim ligi nie będzie, jeno wojna, jak rzekłem, z tymi i z
35 I,12 | skrzydła do Kiejdan się przed wojną zjechało. Mości pułkowniku
36 I,12 | nic z pergaminów, jeno wojna i wojna!~- Wojna! wojna! -
37 I,12 | pergaminów, jeno wojna i wojna!~- Wojna! wojna! - powtórzyły
38 I,12 | pergaminów, jeno wojna i wojna!~- Wojna! wojna! - powtórzyły jak
39 I,12 | wojna i wojna!~- Wojna! wojna! - powtórzyły jak echa głosy
40 I,13 | ostatnia uczta przed straszną wojną, w której się losy olbrzymich
41 I,13 | i rycerze, którym bliska wojna co najwięcej śmiercią groziła.
42 I,13 | Zawsze on taki przed każdą wojną, że z własną duszą gada -
43 I,17 | że teraz jeszcze jedna wojna, i to domowa, wybuchnie,
44 I,17 | pragnące schronić się przed wojną w posiadłościach kurlandzkich.
45 I,19 | Rozpoczęła się więc na Litwie wojna domowa, która, obok dwóch
46 I,21 | w kraju opór podsycony, wojna domowa rozpoczęta, dobra
47 I,23 | Bóg wie, co to za jakaś wojna, której zrozumieć ani umysłem
48 I,23 | mną moją chorągiew, to i wojna się zacznie!~- Twoja chorągiew
49 I,25 | Mohylewem, Smoleńskiem. Wojna była jego żywiołem, chociaż
50 I,26 | zdrętwiał! Jakże to? Takaż to wojna? To truć chcecie żołnierzów?
51 II,2 | nie służba, kulig - nie wojna, rozbój - nie ojczyzny obrona!
52 II,3 | Przy tym pewnie będzie wojna, kraj rozgorzeje, a wtedy
53 II,3 | miłość, nie czynim. Ale co wojna, to wojna!~- Choćby i dziesięć
54 II,3 | czynim. Ale co wojna, to wojna!~- Choćby i dziesięć wojen
55 II,4 | myślę, że tu się najprędzej wojna rozpocznie! - rzekł Kmicic.~-
56 II,5 | się znowu ruszyć! ma być wojna, to niech będzie!~- Przyznajże
57 II,5 | ustrzelili albo usiekli, zaraz by wojna była. Sami teraz Septentrionowie
58 II,5 | wypiekają. No! przynajmniej wojna się rozpocznie. Bo mi już
59 II,6 | i Litwa byli to ludzie z wojną obyci, i nie było nawet
60 II,9 | się z upadku.~"To już nie wojna nieszczęśliwa - myślał sobie -
61 II,10 | praktyki z Duńczykiem i Polską) wojną utrapił, a ująwszy go wraz
62 II,11 | szabel.~Jednocześnie zaś wojna paliła się ciągle na wschodzie.
63 II,13 | ksiądz Tomicki dodał:~- Wojna nie nasza rzecz, posłuchajmy
64 II,14 | zabobonu!... Może nowa straszna wojna rozgorzeć!~Miller przyznawał
65 II,14 | Ludziom nie obeznanym z wojną rosło serce na widok tego
66 II,14 | przerwach rzekł mu:~- Waści wojna nie nowina! To i widać zaraz!
67 II,15 | starzy żołnierze, obeznani z wojną, którzy służbę pełnili jak
68 II,15 | Grzeczny kawaler, ale widać za wojną jeno patrzy i mruk nieużyty... ~
69 II,17 | strachu, ogień w całym kraju, wojna w całym kraju... kto żyw,
70 II,19 | zwyczajnie bywały przed wojną otwarte; jeno wszystkie
71 II,20 | może u elektora. Teraz tam wojna i król szwedzki osobą własną
72 II,20 | więcej i rozpoczęła się wojna, w której obu stronom nie
73 II,21 | ROZDZIAŁ 21~Ta wojna wytępienia była dopiero
74 II,22 | domowa z Kozaki szarpała wojna; który na takowe niebezpieczeństwa
75 II,22 | król. - Widać waszmości wojna nieobca.~Kmicic uśmiechnął
76 II,27 | płomienną głowę straszliwa wojna pomsty i odwetu. Im niżej
77 II,27 | obaj zaś radzą nad przyszłą wojną i z panem starostą kałuskim
78 II,27 | chłopstwo z kosami w polu. Wojna wszędy okrutna; Szwedzi
79 II,29 | przerażające. Rozpoczynała się wojna na śmierć i życie przeciw
80 II,34 | jako że w spustoszonym wojną kraju, trudno byłoby tak
81 II,35 | przecie najmilszą dla nich wojną był mord bezbronnych, branie
82 II,35 | któremu tęskno było za wojną.~Jakoż istotnie jechali
83 II,37 | ma co mówić, ale chociaż wojna z Septentrionami na czas
84 II,38 | ma co mówić, ale chociaż wojna z Septentrionami na czas
85 II,39 | Bogusławowi wkrótce się wojna z nami uprzykrzy.~- Szkoda
86 III,1 | konfederację tyszowiecką wojna mogły pruskiego ducha ożywić,
87 III,1 | jest jego przedsięwzięcie. Wojna rozlewała się naokół niego
88 III,1 | skąd ten opór, skąd ta wojna straszna na śmierć i życie,
89 III,2 | Szlachcic szlachcicem, a wojna wojną - ozwał się starosta.~-
90 III,2 | Szlachcic szlachcicem, a wojna wojną - ozwał się starosta.~-
91 III,3 | stałe nie myśli. Ale gdy wojna w całym tym nieszczęsnym
92 III,3 | polega. Aby jednak nowa ta wojna prędki a szczęśliwy koniec
93 III,6 | którzy im w rękę wpadli, i wojna stawała się co dzień straszliwszą.
94 III,8 | Szczęście, że nie na tym wojna polega, bo godnego siebie
95 III,9 | niepocieszne. Kraj cały tak gorzał wojną, jakby go kto smołą polał
96 III,9 | księżyc sperka. Na psa taka wojna! Jak mi Bóg miły, tak z
97 III,9 | nie znajdzie. Na psa taka wojna, powtarzam!~- Skoro wuj
98 III,10| stało się i nie wróci!... Wojna się przedłuży, ale tak i
99 III,11| od takiej strawy wprędce wojna najlepszym kawalerom może
100 III,11| Wielkopolski ku stolicy zdążał. Wojna, rozproszona po całym kraju,
101 III,11| sklepienia: "Zagłoba, będzie wojna z takim synem, królem szwedzkim,
102 III,11| invidię do Szwedów uciekł i wojna się rozpoczęła. Co prawda,
103 III,15| nie możem, bo tu, u licha, wojna domowa wybuchnąć gotowa -
104 III,16| było przewidzieć, jak się wojna skończy, gdy Kazimierzowi
105 III,17| stół walić.~- Pilniejsza ta wojna niż szwedzka, bo w nas jest
106 III,17| kupę wziętych. Ale w kraju wojna, intraty nie dochodzą lub
107 III,19| rekwizycję wziąść... Teraz wojna, to wolno! Zresztą, sam
108 III,21| waćpanna zobaczysz, że mi także wojna nie pierwszyzna i że ta
109 III,24| przegrać... i po staremu wojna pójdzie dalej, szlachta
110 III,25| przegrać... i po staremu wojna pójdzie dalej, szlachta
111 III,26| straciłby walną bitwę i wojna byłaby ukończona.~Kmicic
112 III,28| jednak spodziewać, że tamta wojna wkrótce zostanie ukończoną,
113 III,28| Rosy poucinane ręce.~Tak wojna deptała strasznie te okolice,
114 III,29| z wolna; że zaś później wojna szwedzka robotę przerwała,
|