Tom, Rozdzial

  1  I,1  |           być, jak chcemy, a nie, to śmierć!~Oleńka uśmiechnęła się
  2  I,3  |             duszę własną !~- A ja na śmierć i żywot!~Znowu soboli kołpak
  3  I,7  |          stół.~- Zgoda! gotuj się na śmierć!~- Takiś waść pewien?~-
  4  I,8  |         Pierwej by takiemu hołyszowi śmierć dał niż córkę.~- U mnie
  5  I,9  |      waszmości wypłacić, boś mnie na śmierć i życie zobowiązał.~- To
  6  I,10 |         jakaś wesołość i gotowość na śmierć. Wskutek tej gotowości wyprawiano
  7  I,10 |             wylać niż poddać się, że śmierć lepsza od niesławy, a miłość,
  8  I,10 |           mnie matka rodziła, raz mi śmierć!~- Znajdą się tacy dobrzy
  9  I,10 |          Skrzetuski.~- Na Szweda! na śmierć! - dodał Kłodziński.~I poszli
 10  I,12 |            nie triumfy, ale klęski i śmierć czekają na nieprzyjaciół...
 11  I,16 |      Skrzetuskimi przybył, zapisałem śmierć w duszy. On to pierwszy
 12  I,16 |                 Zapisałem mu wczoraj śmierć w duszy.~- Co hetman i wojewoda
 13  I,17 |       niespokojniejszy.~- Przecie na śmierć by nas nie prowadzili bez
 14  I,17 |          Inni tracą fantazję, gdy im śmierć nad szyją zawiśnie, albo
 15  I,17 |        atakującym szeregom.~- Tam mi śmierć! - zakrzyknął okropnym głosem.~
 16  I,17 |          których sam nie mógł nas na śmierć skazać.~- Pewnie chodziło
 17  I,18 |               okupując obficie krwią śmierć własną.~W godzinę później
 18  I,20 |              niech wiedzą, że wolimy śmierć niż hańbę.~Tu zwróciła się
 19  I,20 |               Krótko mówiąc: obieraj śmierć, gdyż jako Bóg w niebie,
 20  I,20 |               bo rezolutnie szedł na śmierć!~Na to Mirski:~- On kilkunastu
 21  I,20 |           waćpan rezolutnie szedł na śmierć, myślałbym, że strach zmysły
 22  I,21 |              ciebie słabość... A ich śmierć była konieczna. Czy tom
 23  I,21 |               ja zaś posłałem ich po śmierć do Birż, bom doświadczony,
 24  I,21 |         nagły czyni... To znaczy, że śmierć koło mnie przechodzi...
 25  I,22 |         rzekł ani słowa i poszedł na śmierć z podniesioną głową.~Oleńka,
 26  I,22 |            nienawiść, że zadałby jej śmierć, gdyby mógł - jej, ale zarazem
 27  I,23 |            nie mogę... Wolę sto razy śmierć, jak mi Bóg miły! czysta
 28  I,23 |           przyznać, że tych ludzi na śmierć skazałem, a tyś ich wyprosił.
 29  I,23 |            dzieje... Wolę, żeby mnie śmierć zastała na tronie... niż
 30  I,24 |          pogardziła, niesłusznieś na śmierć skazała... To ci mówię pod
 31  I,24 |    Odpuszczam! odpuszczam! ja bym ci śmierć moją odpuścił!...~- Niechże
 32  I,24 |                 A potem niech mi tam śmierć gdzie oczy stuli... Czego
 33  I,25 |          takich spustoszeń.~Nie samą śmierć tylko zadawano mieszkańcom,
 34  I,25 |              ku nim.~- Gotowiście na śmierć? - spytał krótko.~- Gotowi -
 35  I,26 |            nie wiadomo, kogo pierwej śmierć dosięgnie.~- Wiecie wy,
 36  I,26 |                Dobrze, kawalerze! Na śmierć i życie między nami!...
 37 II,1  |         Mości książę! między nami na śmierć i życie!~Ściemniło się wreszcie
 38 II,2  |             i całą Rzeczpospolitą na śmierć ukąsić możecie, a u mnie
 39 II,4  |          jamie, i zaraz go kazali na śmierć prowadzić; prowadziłem go
 40 II,6  |           niezbadane przyniosą, sama śmierć nas nie rozłączy, bo i po
 41 II,8  |               bo nas by wtedy psi na śmierć zagryźli.~- Nieprawda! Ja
 42 II,8  |       Kmicica w Akteona zmienię i na śmierć zaszczuję. Na dwóch polach
 43 II,10 |          znosić chłostę i więzienie, śmierć nawet samą, aniżeli się
 44 II,13 |        prostu do obrony, do walki na śmierć i życie. Jedyny to był kąt
 45 II,14 |              oblężeni do ostatka, na śmierć i życie chcą się opierać.~-
 46 II,14 |              stada kul, zniszczenie, śmierć - zdawały się być tak zwyczajnym
 47 II,14 |         staje!... Ja bym na męki, na śmierć. Ja bym nie wiem co był
 48 II,15 |         korytarzami nadlatywały kule śmierć niosące. Chwilami całe powietrze
 49 II,15 |           nocach straszyli. Posyłali śmierć na okop, żeby się pokazywała
 50 II,15 |                Ja - powiada - jestem śmierć i przyjdę po ciebie za tydzień." -
 51 II,15 |             namiotów, chwyceni przez śmierć, w chwili gdy chcieli się
 52 II,16 |            przyjęła te słowa, jakoby śmierć przeleciała przez salę.~
 53 II,16 |          więc jenerał skazuje ich na śmierć; będą potem wszyscy inni
 54 II,18 |            się żarliwie. Widział, że śmierć nadchodzi, i polecał się
 55 II,19 |     żołnierzami. Kilkunastu ludzi na śmierć usieczono.~- Wiem. Część
 56 II,19 |            Najlepsze wrażenie uczyni śmierć owego Kmicica - odparł Wrzeszczowicz.~-
 57 II,19 |             Jenerale, cofamy się! Tu śmierć!~Miller był jakby odrętwiały,
 58 II,19 |             chciał takiej nagrody za śmierć bez męki, jako mgnienie
 59 II,19 |              i żołnierze. - Komu Bóg śmierć zapisze, niech dziękuje,
 60 II,20 |          ruch ten uśpił znużonego na śmierć pana Andrzeja - i spał długo,
 61 II,20 |          miasta lub prowincje, ale o śmierć i życie. Okrucieństwo wzmagało
 62 II,21 |              i Miller skazał mnie na śmierć.~- Ty zaś uciekłeś?~- Niejaki
 63 II,22 |              dostać, choćby go za to śmierć i męki czekały. I jakkolwiek
 64 II,24 |         przepaściom, z których głębi śmierć zdawała się wyglądać.~Górale,
 65 II,24 |            na pierwszy szereg niosąc śmierć i zniszczenie. Dwaj młodzi
 66 II,24 |              przysięgam ci na mękę i śmierć Syna Twego, że i jemu ojcem
 67 II,26 |             wesołym, choć bladym jak śmierć, gdyż szczęśliwym trafem
 68 II,26 |            nie tylko szczerby, ale i śmierć rozdają. Od jakże to dawna
 69 II,26 |     kasztelanem kijowskim; pod nim o śmierć najłatwiej, ale i o okazję
 70 II,27 |     niewinnej i wypowiadano wojnę na śmierć i życie skandynawskim najezdnikom.
 71 II,28 |    największej gęstwie, nic to! Moja śmierć albo jego!... a taki kopią
 72 II,29 |         którym czekała go tylko albo śmierć, albo niewola. I patrzył
 73 II,29 |            Rozpoczynała się wojna na śmierć i życie przeciw Szwedom
 74 II,29 |              iż w każdym piątym roku śmierć stoi koło mnie.~- Bóg łaskaw,
 75 II,29 |               wasza książęca mość?~- Śmierć!~- W imię Ojca i Syna, i
 76 II,32 |    dowiedzieliśmy się dopiero, iż po śmierć nas do Birżów posyłano.
 77 II,34 |        niełatwo!~- Jednemu z nas już śmierć pisana!~- Dobrze!~- Ej,
 78 II,36 |              zaś parol dał, to chyba śmierć mi go dochować przeszkodzi -
 79 II,36 |            iż ani jemu, ani rajtarom śmierć nie grozi, więc odetchnął
 80 II,41 |              nie tyka, bo w tym jego śmierć i moja... Niech nad sobą
 81 II,41 |         Żołnierz nie kat. Sam zadaje śmierć, lecz widoku męki nie lubi.~-
 82 II,41 |          hetmańskie!... Wybierajcie! Śmierć i hańba albo nagroda jutro!
 83 III,1 |            skąd ta wojna straszna na śmierć i życie, której końca przed
 84 III,1 |              dniami, szłyby na pewną śmierć, lecz teraz poprzedzał je
 85 III,2 |             pan Zagłoba na się za tę śmierć odpowiedzialność.~- Całkiem
 86 III,2 |            Szwedom zagram, że się na śmierć pod Zamościem zatańcują...
 87 III,3 |               bo tuż za obozem pewna śmierć czekała.~Do tego pan Czarniecki
 88 III,4 |            zgłodniały i strudzony na śmierć żołnierz więcej szeptał
 89 III,4 |      towarzysze mu pomogli roznosząc śmierć i zamieszanie. Jeden z rajtarów
 90 III,5 |    przeprawić się już zdążył, woleli śmierć niż głód. Widocznie wielkie
 91 III,6 |          jeść i pić, prosili tylko o śmierć. Inni kładli się i umierali
 92 III,6 |              i pragnie tylko pomścić śmierć swoją.~Tymczasem jednak
 93 III,7 |                Już my odtąd druhy na śmierć i życie! Któren go pierwszy
 94 III,9 |       olszynowym zaśpiewywały się na śmierć. Strudzeni żołnierze poczęli
 95 III,10|             najazdowi, i najezdnikom śmierć pisana.~- Nie może inaczej
 96 III,15|              nie zważając na ogień i śmierć. Obłoki dymów prochowych
 97 III,15|        patrzyły martwą źrenicą na tę śmierć.~Roch Kowalski szalał głównie
 98 III,15|           gardzieli poczęło ryczeć: "Śmierć Wittenbergowi!" - "Dawajcie
 99 III,16| Billewiczówna zakochała się w nim na śmierć i życie, wbrew testamentowi
100 III,20|            go, wygnańca, przygarnął. Śmierć grozi mu tylko w takim razie,
101 III,26|            co jednym uderzeniem kłów śmierć zadaje, i nie tylko się
102 III,26|             modlitwy, może o podobną śmierć dla siebie prosząc, byle
103 III,27|               kłuł, szerzył strach i śmierć coraz natarczywiej, o tyle
104 III,27|    Bogusławowy pułk ciężkiej jazdy.~"Śmierć idzie!" - pomyślał Kmicic
105 III,27|           jeszcze nasycić widokiem i śmierć uczynić nieprzyjacielowi
106 III,27|         zawrzasły w jednej chwili:~- Śmierć zdrajcy! na szablach go
107 III,27|             na szablach go roznieść! śmierć! śmierć!~A książę Michał
108 III,27|        szablach go roznieść! śmierć! śmierć!~A książę Michał oczy ręką
109 III,28|              elektorskie, idzie jako śmierć ku Żmudzi, ścina, ziemię
110 III,31|       jeszcze czy zmarły?~- Żyw, ale śmierć nad nim.~Tu miecznik spojrzawszy
111 III,31|              że nie do odpuszczenia. Śmierć jedynie mogła je pokryć
112 III,32|          którym hazardzie pojman, na śmierć przez okrutnych nieprzyjaciół