Tom, Rozdzial
1 I,5 | się zbudziwszy, sam nie wie, czy już się rozbudził,
2 I,7 | Kmicicu płacze?~- Kto to wie! - rzekła Marysia.~- To
3 I,7 | ich przez las. Wasza mość wie, że do Lubicza ją porwał?~-
4 I,7 | Zaufałem waszmościom... Bóg wie, czym dobrze uczynił, ale
5 I,8 | w godności stroją, a Bóg wie, kim są, może często i nie
6 I,8 | widać jak licho... Kto to wie, czy ona za niego pójdzie,
7 I,9 | wyjechała.~- Gdzie?~- Kto ją wie !~- A kiedy wróci?~- Kto
8 I,9 | A kiedy wróci?~- Kto ją wie!~- Gadajże po ludzku! Nie
9 I,10 | nowe wojny i nagle, Bóg wie skąd, złowroga wieść poczęła
10 I,10 | żołnierzy?~- Wasza miłość wie tak dobrze jak ja, że co
11 I,10 | chorągwi, choć Bóg jeden wie teraz, która burza groźniejsza.~-
12 I,10 | widział, a na dziesięciu jeden wie, jak rusznicę trzymać. Po
13 I,10 | płynęła krew rycerska.~Kto wie, czy drugi Jeremi Wiśniowiecki
14 I,11 | prowincji, a skończy się Bóg wie na czym.~- Przestań waćpan,
15 I,11 | Wielkopolski tutaj daleko, kto wie, czy płomień wkrótce i tych
16 I,11 | jeszcze nikt o niczym nie wie.~Tu zwrócił się do pana
17 I,11 | poczekajcie no! Jan to już wie, że gdy raz pocznę głową
18 I,11 | jasyr poprowadzi.~- A kto wie? a kto wie? - odrzekł żywo
19 I,11 | poprowadzi.~- A kto wie? a kto wie? - odrzekł żywo Jan. - Może
20 I,11 | w drogę szykowała.~- Aza wie ona już o wojnie? - zapytał
21 I,11 | zapytał pan Zagłoba.~- Wie, wie, bo przy niej najpierwej
22 I,11 | zapytał pan Zagłoba.~- Wie, wie, bo przy niej najpierwej
23 I,12 | Wojownik jest doskonały; kto wie, czy po śmierci księcia
24 I,12 | Tatarów, i Kozaków, i Bóg wie nie kogo - godzi się teraz
25 I,12 | nikogo, bo ona pojechała Bóg wie gdzie... Moje to byłoby
26 I,12 | naprawdę to jeden książę wie, co się stanie. Waży on
27 I,12 | wjeżdżającym przypatrywać.~- Kto wie, panie Michale, dziś twój
28 I,12 | Wołodyjowski.~- Bóg ich wie! - odpowiedział oficer. -
29 I,12 | zakrzyknął - bo on jeszcze nie wie, z której strony ogon, a
30 I,13 | oto z dala, jak obca, ani wie, że on tu jest. I gniew,
31 I,13 | wilię dnia stanowczego nie wie, jaki puchar poda jutro
32 I,14 | stało... I Karol Gustaw wie o tym dobrze, i nie chce,
33 I,15 | mi Bóg miły! Bez oficerów wie, co trzeba. Dym znowu! Nie
34 I,17 | odpowiedział Zagłoba. - Kto wie, czy nie mnie i waszmościowie
35 I,17 | buntowników.~- Bóg najwyższy wie, kto tu buntownik: czy ty,
36 I,17 | pobliżu dragona.~- A kto jego wie?~- Jak to : kto jego wie?
37 I,17 | wie?~- Jak to : kto jego wie? Kiedy ci mówię, żebyś go
38 I,17 | hetmańskie zabrał, a kto wie, co tam w nich było przeciw
39 I,17 | jegomość zapłakał...~- Kto wie, czy nie prorocze to były
40 I,17 | wzdłuż szeregu.~- A nie wie tam który - pytał - co to
41 I,17 | Pamiętaj, że hetman nie wie o niczym, co się stało,
42 I,19 | kraj wzburzony. Kto tam wie, gdzie król osobą swoją
43 I,21 | Niech go kule biją. Kto wie, kto wie, czy nie przyjdzie
44 I,21 | kule biją. Kto wie, kto wie, czy nie przyjdzie się go
45 I,23 | siedzieć? Co tu wysiedzę? Bóg wie, co to za czasy, Bóg wie,
46 I,23 | wie, co to za czasy, Bóg wie, co to za jakaś wojna, której
47 I,23 | nienawidzę... Diabeł jeden wie! Skończyło się wszystko,
48 I,25 | rozum od innych, lepiej wie, czego trzeba, i w nim jednym
49 I,25 | zwichnąć całą jego misję i Bóg wie jakie szkody przynieść radziwiłłowskiej
50 I,25 | ze Szwedami. Ale ta baba wie, jak trawa rośnie, i najtajniejszą
51 I,26 | zahaczyć, to jeszcze Bóg to wie, kto komu lepiej przygrzeje.
52 II,1 | Czasem tu, a czasem Bóg wie gdzie!~- A te konie skąd?~-
53 II,1 | naprowadzają, a skąd, Bóg wie!~- Rzeknij prawdę: nie rozbijają
54 II,1 | drugie zaczynają, a Bóg tam wie, gdzie ich nie ma. Ja tam
55 II,1 | Radziwiłłowie, Szwedzi - a kto wie, czy już nie wyznaczyli
56 II,2 | nie ma (mówił), hetman nie wie, że zginęły, i będzie się
57 II,3 | To wasza miłość chyba nie wie, co ludzie powiadają, że
58 II,5 | ratunek tej rady usłuchać. Kto wie, czy mu znów zdrowia i życia
59 II,5 | pan Michał.~- Diabeł go wie, czy do Szwedów, diabeł
60 II,5 | czy do Szwedów, diabeł wie, co w tę szaloną pałkę mogło
61 II,6 | do nieprzyjaciół, a kto wie, czy nie sami ich sprowadzili?!~-
62 II,6 | tedy Rzeczpospolita nie wie jeszcze, jak wielkiego ma
63 II,8 | przyjdzie szwedzka załoga. Bóg wie, kiedy wrócę... Waszmość
64 II,9 | wywiódł w pole, tymczasem nie wie, jakową przysługę nam oddał...
65 II,12 | iż o przybyciu posła nie wie. Mniej mnie i to dziwi,
66 II,14 | Częstochową padnie... kto wie... może jeden Polak przy
67 II,15 | w liście wypiszę. Niech wie, że to ona sprawiła, niech
68 II,16 | inaczej, chociaż w duszy, kto wie, co tam myślisz. Są tacy,
69 II,17 | chrzęst śniegu nie ucichły.~- Wie wasza wielebność co? - poszepnął
70 II,18 | jeńcem uczynię - rzekł - ten wie, gdzie mnie szukać.~I trzasnął
71 II,19 | ponowi swe usilności, i kto wie, czy nie zmuszą przeora
72 II,19 | bestia ma rozum, że naprzód wie o niebezpieczeństwie. Owóż,
73 II,20 | co ludzie gadają, a Bóg wie, czego nie gadają. Mówią
74 II,22 | swym zamku mieć będzie, kto wie, co pocznie, czego za swe
75 II,22 | niechże ów Babinicz nie wie o tym, aż w godzinę wyjazdu.~-
76 II,26 | miłościwy panie, Bóg jeden wie! Wiłem się z boleści, jakby
77 II,27 | którzy mówili, że żyje, i Bóg wie co powiadali; nie mając
78 II,28 | zachodu słońca nie czekał. Wie on dobrze, kto w znacznej
79 II,28 | że go wojska opuściły; wie dobrze, kto go ze Szwedami
80 II,35 | u nas o Podbipiętach nie wie!~- Słyszałem i ja o tym,
81 II,36 | swych żądz uczynić, a kto wie, czy i gardła nie wziąść.
82 II,36 | chciał, aby oficer wyznał, iż wie, co jest w rozkazie; okazało
83 II,37 | i rzekł:~- A kto cię tam wie, zbereźniku, jakąś ty ją
84 II,38 | i rzekł:~- A kto cię tam wie, zbereźniku, jakąś ty ją
85 II,39 | albo i gorzej... Kto go wie, może i naprawdę do Bogusława
86 II,39 | desperacji przywiedzion nie wie, co ma począć, gdzie iść
87 II,41 | odpuszcza. Nikt z nas nie wie, kiedy mu przed sądem Chrystusowym
88 III,2 | Nie ma Anusi, może od Bóg wie wielu lat!" I więcej o nią
89 III,4 | rychło z nóg się zwali, a on wie, że padnie, i. słyszy już
90 III,4 | Czarniecki ucichł. Bóg wie, co gotuje! - powtarzali
91 III,4 | weterani okryci sławą w Bóg wie ilu ziemiach i w Bóg wie
92 III,4 | wie ilu ziemiach i w Bóg wie ilu bitwach! A teraz oto
93 III,9 | żołnierzy, którzy w Bóg wie ilu wojnach brali udział.
94 III,10| dał wam wiktorię. Ale kto wie, czy nie lepiej było nie
95 III,11| rzekł:~- Wreszcie, co on tam wie!~Po czym pokazał jeszcze
96 III,14| może na złość mu... kto wie... dość, że zwierzył mi
97 III,16| wszelako, że taki statysta wie, co robi, i że tego wymaga
98 III,17| moim trudem, a Bóg jeden wie, jakim kosztem doprowadziłem
99 III,17| Ale o innych nikt nie wie, tylko ona.~- Przecie muszą
100 III,21| dobrodziej może sobie zaraz Bóg wie co suponujesz?~- Boże uchowaj,
101 III,21| ale jak się to obróci, Bóg wie... i pokieruje... Cudów
102 III,22| mnie więcej niż innych, bo wie, że żartów ze mną nie ma.
103 III,23| karmią, a gdy się to stanie, wie, gdzie mnie szukać, i poszuka...
104 III,23| chłopskich i księżych, i Bóg wie nie jakich, które na samą
105 III,24| albo wygramy...~- To każdy wie! - wtrącił Wołodyjowski.~-
106 III,25| albo wygramy...~- To każdy wie! - wtrącił Wołodyjowski.~-
107 III,26| dokąd pan hetman chce iść; wie tylko, że pan hetman z tą
108 III,27| jej źle nie było... Bóg wie, może mi ona pisana...~To
109 III,28| usługi oddać można.~Kto wie, czy miecznik nie dlatego
110 III,28| miłosierniejszy od ludzi i przyczyny wie, których ludzie często nie
111 III,30| nieprzyjacielskiej wytoczył, a Bóg wie, czego jeszcze dokonać potrafi.~
|