Tom, Rozdzial
1 I,1 | w śnie; zapewne nad dolą własną rozmyślała, gdyż losy jej
2 I,1 | rzęsami stała tak światłem i własną pięknością zawstydzona.
3 I,1 | wolałem z chorągiewką na własną rękę chodzić niż panom hetmanom
4 I,3 | Otworzyła oczy:~- Jako duszę własną !~- A ja na śmierć i żywot!~
5 I,4 | w niej okrutnie i miłość własną kobiecą, i tę ufność, z
6 I,5 | Kmicica, któren czynił to na własną rękę, pobudzany więcej fantazją
7 I,5 | Wodoktach, służyć nie na własną rękę, ale w kompucie; tam
8 I,10 | poznańskiego, miał ruszyć własną osobą z podjazdem wraz ze
9 I,12 | pierwszy zdradził, i nie własną tylko osobę, ale całą prowincję
10 I,12 | wolentarzami dowodził i na własną rękę wojował.~Dalszą rozmowę
11 I,13 | wszystkich Billewiczów, jakoby własna moja krew w nich płynęła.~-
12 I,13 | przed każdą wojną, że z własną duszą gada - mówił stary
13 I,14 | I ten mnie opuszcza, własna krew mnie się wypiera za
14 I,15 | jaki hazard wystawił szyję własną i towarzyszów, i zafrasował
15 I,17 | przyozdobi, może tylko na własną rękę poczynać. Nie pójdzie
16 I,18 | okupując obficie krwią śmierć własną.~W godzinę później docinano
17 I,18 | budzi... A jakżeś to mógł własną krew Szwedom odwozić?~-
18 I,19 | i pojedyncza szlachta na własną rękę, ale Szwedzi kładli
19 I,20 | pozwoliwszy mi słowa na własną obronę powiedzieć. Niech
20 I,20 | czy wy wojnę domową na własną odpowiedzialność wszczynając,
21 I,25 | Gromiła ich szlachta na własną rękę ze swymi dworskimi
22 I,25 | piechoty hiszpańskiej, i własną książęcą ręką zdobywał chorągwie
23 I,25 | jakem księciu hetmanowi własną chorągiew przyprowadził. -
24 I,25 | podchodził, a później na własną rękę niezgorzej sobie radził?...
25 I,26 | hetmańskie. Ubodło to jego miłość własną, więc też nie racząc ukrywać
26 II,1 | cierpiała w nim i miłość własna rycerska. Był przecie przez
27 II,2 | Białej Rusi prowadził na własną rękę wojnę z Chowańskim.
28 II,2 | ma być, jako to jest moja własna krew, którą piszę. Listy
29 II,2 | kilka nieśmiałych słów na własną obronę, doznał nowej w sercu
30 II,2 | łatwiej konfederatów niż sławę własną.~Tu dopiero rozpoczynały
31 II,6 | pod Wołkowysk rabując na własną rękę.~Postanowili tedy pułkownicy
32 II,7 | wszelki przypadek mieć w nim własną załogę.~Wojska Chowańskiego
33 II,7 | Niewiarowskiego i poważna chorągiew własna książęca, w której namiestnikiem
34 II,8 | nadużywać wolelibyśmy pod własną strzechę powrócić.~Książę
35 II,8 | wszystkiego zaniechać, własną robotę własnymi poszarpać
36 II,9 | Czarnieckiego.~Tak strach o własną skórę i mienie upodlił ludzi,
37 II,11 | szuka w nim win, by nimi własną niewdzięczność osłonić.
38 II,12 | się wznieść miecza. Nie własną siłą on tę Rzeczpospolitą
39 II,12 | podnieśli. Ale i Szwedzi mają na własną zgubę oczy otwarte i rozumieją
40 II,13 | środków waszych, i idźcie za własną wolą. Jakiejże rady my,
41 II,16 | sieradzki, wybierał się sam własną osobą do obozu Millera i
42 II,17 | jenerał małym, a na armię własną spojrzał po raz pierwszy
43 II,18 | niebezpieczny, przekonałem się z własną niepowetowaną szkodą.~-
44 II,18 | zatkać mu pysk. Możecie mu własną jego czapkę w pysk wcisnąć.~-
45 II,19 | zmarznąć albo zatchnął się, bo własną czapkę dotychczas w zębach
46 II,19 | głowami, wzdychając nad własną dolą, albo bili się w piersi
47 II,20 | Tatarzy idą, idzie chan własną osobą, który Chmielnickiego
48 II,20 | wojna i król szwedzki osobą własną do Prus wyruszył, a my tymczasem
49 II,21 | gdzie by wszyscy królowie własną spokojną śmiercią umierali.
50 II,22 | swawoli, która własnymi rękoma własną ojczyznę zarzyna... Zaiste,
51 II,22 | nazywa, niech bierze na własną odpowiedzialność! Może mu
52 II,25 | wasza królewska mość osobą własną między tymi ludźmi znajduje,
53 II,25 | husarska, pana marszałka własna, bardzo okryta i tak wspaniała,
54 II,25 | zgadzało się z jego miłością własną, a nawet pochlebiało jej
55 II,28 | nieprzywykłych i do uczynków na własną rękę skorych, a ci poszliby
56 II,28 | podsadzał?~- Tak jest... Własną osobą... Siła i ochotnika
57 II,32 | sługa mój wierny, który mnie własną piersią zastawił i życie
58 II,35 | jeno go miał tyle, co na własną potrzebę. O godności i urzędy
59 II,35 | życzliwy, któremu bym córkę własną powierzył... Dość, by mu
60 II,36 | gotowe, a tobie eskortę własną aż do Krasnegostawu dam.
61 II,36 | starosta kałuski daje mi własną eskortę!~- Ba! Niemców!~-
62 II,37 | chce kąsać.~- Bogdaj się własną śliną ten zdrajca otruł,
63 II,37 | a potem króla jegomości własną piersią osłaniał.~Usłyszawszy
64 II,38 | chce kąsać.~- Bogdaj się własną śliną ten zdrajca otruł,
65 II,38 | a potem króla jegomości własną piersią osłaniał.~Usłyszawszy
66 III,3 | że król szwedzki osobą własną w Szczebrzeszynie się znajduje
67 III,4 | Dawniej, ilekroć Karol własną osobą pojawiał się przed
68 III,4 | skoczył, sam siekł, sam własną ręką ścinał - pędząc za
69 III,4 | wprzód wytraciwszy, krwią własną teraz hańby nie przypieczętuję
70 III,5 | swoją wolę narzucać, albo na własną rękę będzie działał, chociażby
71 III,5 | kiedy, żeby chybiło to, com własną głową zamyślił? Gadaj! Źleś
72 III,5 | Radziejowskich, Radziwiłłów, którzy własną pychę, własną ambicję nad
73 III,5 | Radziwiłłów, którzy własną pychę, własną ambicję nad wszystko ceniąc,
74 III,6 | swych oficerów, że woli na własną rękę Szwedów podchodzić,
75 III,6 | górę nad pychą i miłością własną, więc nie szczędził ni trudów,
76 III,6 | trudów, ni nawet życia, i własną osobą prowadził nieraz chorągwie,
77 III,6 | zamazany krwią szwedzką i własną jak nieboskie stworzenie,
78 III,6 | zdobył królewską chorągiew?~- Własną ręką i własną krwią - odparł
79 III,6 | chorągiew?~- Własną ręką i własną krwią - odparł Szandarowski. -
80 III,7 | poświęcić prywatę, miłość własną i ambicję.~Hetman litewski
81 III,7 | jak pan Zagłoba, który na własną rękę listami elektorowi
82 III,8 | ki diabeł, żeby każden na własną rękę miał się rządzić!~-
83 III,9 | porucznikował; za czym kasztelańska własna, królewska pod Polanowskim
84 III,9 | tumultu komendy, działając na własną rękę. Próżno oficerowie
85 III,9 | okrutnie pracował i sam własną ręką siekł, ścinał jak prosty
86 III,9 | się nad wiekiem i podał mu własną manierkę.~Zagłoba przechylił
87 III,11| poniżałby mnie, aby siebie i własną sławę wywyższyć, zwłaszcza
88 III,15| Komenderujący, Erskin, chwyta za nią własną ręką, aby ją wywiesić na
89 III,16| walka, gdyby i nie miłość własna Bogusławowa. Był to pan
90 III,16| zwierza. Bawiła księcia własna przenikliwość, subtelność
91 III,17| pan miecznik, zachwycony własną chytrością i polityką, mrugnął
92 III,17| ona tego starego bałwana własną osobą zastawiła, a tu nie
93 III,18| to ci twą wdzięczną buzię własną twoją chustką obwiążę, a
94 III,19| pilnuje Ketlinga, który własną szpadą zranił się dość szkodliwie.
95 III,21| się stąd wyrwał, będę miał własną partię, i waćpanna zobaczysz,
96 III,21| bożej.~A Anusia, idąc za własną myślą, mówiła dalej:~- Kiedy
97 III,21| do wojsk.~- Ba, będę miał własną partię.~- Nim ją waćpan
98 III,24| tego kawalera po dwakroć własną ręką zwalił na ziemię.~Jakoż
99 III,25| tego kawalera po dwakroć własną ręką zwalił na ziemię.~Jakoż
100 III,27| Częstochowskiej, której krwią własną służył, i patronowi swojemu
101 III,27| Wojniłłowicza, laudańska, własna pana hetmanowa, trzy księcia
102 III,27| leci oślep od taboru na własną piechotę. Za chwilę wpadną,
103 III,27| nie słucha; każdy umyka na własną rękę, kontent, że wysunął
104 III,27| Kmicicowi, hetman delię własną kosztowną zarzucił mu na
105 III,28| Babinicz księcia Bogusława własną ręką usiekł i pojmał.~A
106 III,29| rachuby i zraniona miłość własna w szał go wprawiały, a przy
107 III,31| się już noga i gdy korzyść własna nakazywała ze zwycięzcą
108 III,32| Częstochowy się udał i tam piersią własną najświętszy przybytek osłaniał,
109 III,32| przyczynił, księcia Bogusława własną ręką obalił i pojmał; następnie
|