Tom, Rozdzial

  1  I,1  |         śmiech szczery, wesoły, w oczach stała bujna postać młodzieńca,
  2  I,3  |      okiścią. Drzewa, migotając w oczach, zdawały się uciekać gdzieś
  3  I,4  |   zaciskały się na myśl o nich. W oczach jej stawały jakby na jawie
  4  I,5  |           się tak, aż Kmicicowi w oczach pojaśniało, i wysunęła się
  5  I,5  |          wyjeżdżając czytał w jej oczach przebaczenie, wydała mu
  6  I,5  |        zadyszany i z obłąkaniem w oczach.~- Koń mi pod lasem padł! -
  7  I,6  |         nie stało, co mi w twoich oczach zaszkodzić mogło. Za cudze
  8  I,7  |          pan Wołodyjowski urósł w oczach - szabla najbliższego Butryma
  9  I,7  |        ona bladła i mieniła się w oczach. ~Wołodyjowski znów poskoczył
 10  I,7  |    zaciśniętymi ustami i ogniem w oczach.~- Niech żyje nasza panna!
 11  I,9  |          i goście nieznani w tych oczach, łzy, zawisły na rzęsach.~-
 12  I,10 |   donośniej w całym obozie.~Tu na oczach wszystkich wojewoda poznański
 13  I,13 |        nagle książę utkwił oczy w oczach Kmicica i rzekł:~- Billewiczówna
 14  I,13 |           rycerzowi pociemniało w oczach - to Oleńka, to ta miła
 15  I,13 |            Serca mieli lżejsze, w oczach im pojaśniało. A przecież
 16  I,17 |   Stankiewicz.~- Jakże! Toż on na oczach całego wojska usiekł pod
 17  I,17 |       Wołodyjowski miał płomień w oczach.~- To moi laudańscy ludzie
 18  I,20 |          głosem - nie mam w twych oczach łaski, skoro chcesz ze mnie
 19  I,21 |         zmaleje w takim wypadku w oczach szwedzkich do zera.~Namyślał
 20  I,22 |           Szczanieckiego zmalał w oczach zebranej szlachty i że umyślnie
 21  I,25 |         wojewoda coraz bardziej w oczach młodego rycerza i prawie
 22  I,26 |       pozwolił dogonić. W naszych oczach wydarł mu szablę z ręki
 23  I,26 |            A ten ściął go w moich oczach... jakby go piorun zatrzasnął!...
 24 II,1  |         Witkowskiego rzucił, to w oczach urósł jak sosna. Żeby nie
 25 II,1  |  charakternikiem nieludzka moc. W oczach ci zginie albo kurzawą się
 26 II,3  |    Zdziwienie błysnęło w chytrych oczach Kiemlicza, ale pomyślawszy
 27 II,5  |           Zagłoba.~- Jego w moich oczach sam pan Kmicic rozciągnął -
 28 II,6  |        jak w słońcu, wszystkim na oczach, nad innych promienisty
 29 II,6  |   uroczyście, bo to powagę jego w oczach żołnierzy podnosiło.~Zaledwie
 30 II,6  |      duszy płynąc, odbijała się w oczach jak światło słońca w wodzie.
 31 II,7  |        uczynku, bo to by go w jej oczach podniosło i w wierności
 32 II,8  |         Tymczasem przejrzyj się w oczach moich, a poznasz, czyli
 33 II,8  |      widać było nieugiętą wolę, w oczach rozum i powagę, w całej
 34 II,11 |           dla tej potęgi, która w oczach naszych upadła, i kto nie
 35 II,11 |     Istotnie, owo światło rosło w oczach, z punktu uczyniło się kołem,
 36 II,12 |       nowinę przynieść i powagi w oczach ludzkich nabrać, a może
 37 II,14 |      niemal wesołość paląca się w oczach, usta poruszające się modlitwą
 38 II,14 |        miał namarszczoną, ogień w oczach, rumieńce na policzkach
 39 II,14 |          służyć...~I łzy błysły w oczach pana Andrzeja, a ksiądz
 40 II,15 |          trzymał perspektywę przy oczach, drżała mu coraz silniej;
 41 II,15 |   klasztoru, który się zmieniał w oczach ; raz zdawał się wyższym
 42 II,15 |      zwrócił się ku oficerom, a w oczach jego malowało się zdziwienie
 43 II,16 |          na krucyfiks, łzy miał w oczach i głosem powolnym, przerywanym
 44 II,16 |         obrazu Marii i ze łzami w oczach.~Ale jeśli była prawdziwą,
 45 II,16 |     zaczęto wznosić szubienicę na oczach całego klasztoru. Jednocześnie
 46 II,17 |       cienko przędą i licho ich w oczach bierze.~Zdumieli się zakonnicy
 47 II,18 |         wierzch i nabranych krwią oczach przynajmniej tyle było zdumienia,
 48 II,19 |     znużeni i posępni. W niczyich oczach nie było już nadziei ani
 49 II,19 |        Ksiądz Kordecki miał łzy w oczach, a pan Czarniecki ozwał
 50 II,19 |           z rozkoszą i ze łzami w oczach muzyki i pieśni, wedle starożytnego
 51 II,21 |      Kmicic zerwał się ze łzami w oczach i krzyknął z zapałem:~-
 52 II,21 |       panu Andrzejowi do głowy, w oczach mu pociemniało, rękoma schwycił
 53 II,22 |       Kmicic już z błyskawicami w oczach:~- Nie wiadomo, komu to
 54 II,23 |           Gaśnie, gaśnie prawie w oczach - odrzekło kilka głosów.~-
 55 II,25 |      coraz wyraźniejsze i rosły w oczach z niepojętą szybkością.~-
 56 II,25 |          aż dzikość błysnęła mu w oczach, i wychyliwszy swój kielich,
 57 II,26 |          przedstawię, boś w moich oczach już wart tego.~- Miłościwy
 58 II,29 |       rosła ciągle jeszcze w jego oczach, i olbrzymiała coraz więcej.
 59 II,30 |        królewska, podnosiła się w oczach ku podziwowi wieków i narodów
 60 II,31 |        królewska, podnosiła się w oczach ku podziwowi wieków i narodów
 61 II,32 |    Taurogów.~Na to zmieniło się w oczach oblicze Kmicica; więc naprzód
 62 II,34 |           Boże - mówił ze łzami w oczach junak - dajże Boże, abym
 63 II,35 |          w opiekę oddać. Mając na oczach, prędzej by dla niej co
 64 II,36 |      który, trzymając pięści przy oczach, buczał jak żak szkolny,
 65 II,36 |        dłonie, błagała ze łzami w oczach o życie.~- Daruj, rycerzu!...
 66 II,40 |      złowrogie światła zabłysły w oczach.~- Jeślim mu aniołem stróżem,
 67 II,40 |       swego albo na lepszego, i w oczach Kmicica znalazł starosta
 68 II,41 |      dziwne światła błysnęły mu w oczach.~- Dobrze! - wyrzekł - dość
 69 II,41 |     pociągnął po mokrym czole, po oczach, po twarzy i odrzekł tak
 70 II,41 |          błysnęło w Bogusławowych oczach. Wroga upokorzył, dumny
 71 III,4 |     szwedzkiemu pokazać i na jego oczach dociąć reszty tych nieszczęśliwych,
 72 III,4 |      straceniu wojska sławę swą w oczach królewskich ratować, rzekł
 73 III,4 |       jednym tylko mężem, i to na oczach obu wojsk miał się spotkać,
 74 III,5 |            o sobie, o tym, jak na oczach królewskich resztę rajtarów
 75 III,6 |        kamienie, łozy migały im w oczach, wiatr świstał w uszach.
 76 III,6 |    Zaniechać go! On wziął w moich oczach, niech ją samemu kasztelanowi
 77 III,7 |           spoglądali z rozpaczą w oczach i w sercu na czerniejące
 78 III,7 |          żołnierzom łzy stanęły w oczach.~- Roście Rzeczpospolita,
 79 III,8 |      poczęły migotać w Karolowych oczach; Zagłoba popatrzył nań przez
 80 III,9 |   formowały się jeden za drugim w oczach polskich żołnierzy i stawały
 81 III,9 |           miał w licach, piorun w oczach. Wiatr silny podnosił mu
 82 III,11|         kozacku. Pojedynki też na oczach królewskich odbywałem, bo
 83 III,12|     chwyciwszy, trzymał długo, na oczach obu wojsk; milczał ciągle,
 84 III,12|            Tu otwarły się śluzy w oczach pana Zagłoby i począł chlipać
 85 III,13|     chwyciwszy, trzymał długo, na oczach obu wojsk; milczał ciągle,
 86 III,13|            Tu otwarły się śluzy w oczach pana Zagłoby i począł chlipać
 87 III,16|    pokochała, a który teraz był w oczach jej większym zbrodniarzem
 88 III,16|    szpetniał coraz bardziej w jej oczach, aż z biegiem czasu zmienił
 89 III,16|       ciemnych brwiach i surowych oczach było coś takiego, co nakazywało
 90 III,17|        tylko trochę pomizerniał w oczach i twarz miał mniej ubarwioną
 91 III,17|         płonącą twarzą i ogniem w oczach, jak gniewna Minerwa. Pierś
 92 III,18|    powiedział: "stryjcu", to aż w oczach pęczniał, jakby się całą
 93 III,18|           namarszczoną i zgrozę w oczach.~Ujrzawszy leżącego miecznika
 94 III,20|         widok łzy zakręciły się w oczach Oleńce, bo przecie była
 95 III,20|          niezwalczonym, zmalało w oczach.~- Kto go pokona? - mówił
 96 III,21|          fryga okręcać, Oleńkę po oczach całować, pana miecznika
 97 III,23|          usprawiedliwił się w jej oczach z zarzutu zdrady w ten sam
 98 III,23|          na twarzy i szczęściem w oczach, nie ta Oleńka, która niegdyś
 99 III,23|        ale najmocniej, ze łzami w oczach, poczęła ją błagać, aby
100 III,23|          nawet we własnych swoich oczach; partie poczęły na nowo
101 III,24|      umykać co duchu, szedł im na oczach aż do Narwi, którą wpław
102 III,25|      umykać co duchu, szedł im na oczach aż do Narwi, którą wpław
103 III,27|         Kmicicowych migotały im w oczach, oślepiały ich, furkały
104 III,27| szczęściem w twarzy, a z ogniem w oczach, bo raz wyprowadziwszy jazdę
105 III,27|        patrzyli z drapieżnością w oczach na leżącego rycerza, a z
106 III,28|        pragnęła. Nawet ze łzami w oczach poczęła prosić miecznika,
107 III,29|           szkodę przynosi. Więc w oczach jego Anusia popełniła najstraszliwszą
108 III,31|         cały zakręcił się nagle w oczach; serce w niej zamarło, piersiom